तुझ्या सारखे कोणीही नाही

[adeswal]

तुझ्या सारखे कोणीही नाही: १

गाडीला आणखी तब्बल चार तास अवकाश होता. आणखी चार तास त्या भकास वेटिंग रूममध्ये कसे घालवायचे हा प्रश्न त्याला पडला होता. भिंतीवर फडफणाऱ्या कॅलेंडरच्या व्यतिरिक्त कोणताही आवाज तेथे नव्हता. मधूनच एखादी गाडी धडधडत पसार होतं होती.

समोर दरवाजातून दिसणाऱ्या फलाटावरच्या भल्यामोठ्या घड्याळात अकरा वाजून चाळीस मिनिटे झाली होती. मध्येच कुणीतरी दरवाजातून आत डोकावे आणि निघून जाई. मोबाईलचे चार्जिंग संपत आल्यामुळे त्याने तो चार्जिंगला लावला होता. आता टाइमपास काय करायचा म्हणून विचारात तो पडला होता.

काही वेळ तसाच बसून राहिल्यानंतर उठून त्याने मोबाईल पहिला. ५१% चार्ज झाला होता. मोबाईल चार्जरसकट जॅकेटच्या खिशात कोंबत त्याने आपली सॅक उचलली व चालत स्टेशनच्या बाहेर आला.

सगळीकडे शुकशुकाट होता. सगळ्यात कडेच्या ट्रॅकवर एक मालगाडी थांबली होती. माथाडी कामगारांची कसलीशी पोती उतरून घ्यायची लगबग सुरु होती. तेवढाच काय तो जिवंतपणा त्या स्टेशनच्या आवारात जाणवत होता.

तामिळनाडूतल्या त्या एका छोट्याश्या स्टेशनवर गर्दी असण्याचं काही एक कारण नव्हतं. एका एनजीओच्या कामासाठी तिथे आलेल्या त्याला एकेक क्षण एका युगासारखा भासत होता.

तो स्टेशनच्या मुख्य प्रवेशद्वारातून बाहेर पडला. समोरच्या रस्त्यापलीकडे दोन तीन हातगाड्यांवर चहाची पातेली खदखदत होती. आजूबाजूला पाच दहा लुंगीवाले अण्णा लोक बिड्या फुकत चहाचे घोट घेत होते.

“आण्णा टी?” तो एका हातगाडीजवळ जाऊन तिथल्या माणसाला बोलला.

“हाउ मच?” अण्णाने तो तमिळेतर असल्याचं झटक्यात ओळखलं आणि तोडक्या मोडक्या इंग्रजीत प्रतिप्रश्न केला.

“वन!” त्याने खिशातल्या पाकिटातून पन्नास रुपयाची नोट काढून अण्णा समोर धरली.

“अण्णा चेंजा!” चहावाला

“नो चेंज! सिगरेट??” तो

“व्हॉट सिग्रेटा?” कदाचित अण्णाला कुठला ब्रँड असं विचारायचं असावं.

“वन!” त्याला जेवढं त्याचं इंग्रजी कळत होतं त्यावरून तो अंदाजे उत्तरं देत होता.

“बेर्कले?” अन्नाचा प्रतिप्रश्न

“नो नो! माइल्डस्!” तो

“वोके!” एक सिगारेट आणि काडेपेटी त्याच्यासमोर धरत अण्णाने आपलं चहा ढवळण्याचं काम चालू ठेवलं.

त्याने सिगारेट पेटविली आणि चहाचे घोट घेत बाजूच्या कट्ट्यावर बसून तो धुराचे लोट सोडू लागला.

एखाद्या मिनिटांत तिथे एक बस येऊन थांबली. गच्च भरलेल्या बसमधून वीसेक प्रवासी उतरले आणि क्षणात आपल्या वाटेला लागून गायबही झाले. बस निघून गेली पुन्हा तीच भकास शांतता.

जिथे बस थांबली होती तिथे एक पंचवीस एक वर्षाची तरुणी आपल्यासमोर तीनचार बॅग घेऊन उभी होती. मध्यम बांध्याच्या त्या तरुणीने अगदी फिकट गुलाबी रंगाचा घट्ट शर्ट घातला होता आणि तशीच घट्ट काळी रंगाची थ्री फोर्थ जीन्स! तिच्या शरीरयष्टीवरून एखाद दुसऱ्या वर्षांपूर्वी तिचं लग्न झालं असावं असं वाटत होतं. तिची नजर इकडेतिकडे भिरभिरत होती. कदाचित ती एखाद्या हमालाला शोधत होती.

तो एकटक तिच्यावर लक्ष ठेऊन होता. तशा नजरेने नव्हे! त्याला माहिती होतं इथे दूरदूरपर्यंत दुसरी कुठली स्त्री असण्याची शक्यता नव्हती. तिच्यासोबत कोणती अप्रिय घटना घडू नये म्हणून तो तिच्याकडे लक्ष ठेऊन होता.

ती बावरल्यासारखी इकडेतिकडे पाहत होती. समोरचे सगळे लुंगीवाले तिला खाऊ का गिळू अशा नजरेने एकटक पाहत होते. तिला अगदी कसेसेच झाले. तिने एकदोनदा त्या बॅग उचलण्याचा प्रयत्न केला पण तिला ते शक्य नव्हते. शेवटी हार मानून ती त्यातल्या एका बॅगेवर बसली आणि मोबाईलशी चाळे करू लागली. बहुधा कुणालातरी मेसेज करत असवी. चहा संपवून तो उठला.

“अण्णा चेंज!” तो चहावल्याला बोलला. अण्णाने दहाच्या नोटा आणि काही नाणी त्याच्यासमोर धरली. त्याने ते खेशात कोंबले आणि त्या तरुणीजवळ गेला.

“एक्सक्युज मी मिस!” तो बोलला. तिने मोबाईलमध्ये गाडलेली मान वर करून प्रश्नार्थक नजरेनं त्याच्याकडे पाहिलं.

“आय मीन, आर यू वेटिंग फॉर समवन?” तो

“अंऽऽ! नॉट ऍक्चुअली! आय एम अनएबल टू कॅरी माय लगेज टू द स्टेशन!” ती

“मे आय हेल्प?? ओन्ली इफ यू वॉन्ट!” तो

[adeswal]

“दॅट वूड बी या ह्युज फेवर!” ती बॅगवरून उठत एका हाताने आपला पार्श्वभाग उगाच झाडत बोलली. त्याने दोन मोठ्या बॅग्स आपल्या हातांत घेतल्या. तिने एक ट्रॉली व एक हॅन्डबाग उचलली व ते दोघे स्टेशनच्या दिशेने चालू लागले.

“बाय द वे आय एम अंकुर! मुंबई!” त्याने चलता चालता स्वतःची ओळख करून दिली.

“मायसेल्फ प्रीति! ओरिजिनली फ्रॉम टॅमिलनाड बट नॉव मुंबईकर!”

“ओह! सो यू टू ट्रॅव्हलिंग टू बॉम्बे?” सोबत मिळाल्याने तो खुश झाला.

“नो! नॉट बॉम्बे.. मुंबई!” ती हसत उत्तरली.

“ओह! हाहा! या या मुंबई!” तो. चालत चालत ते वेटिंग रूमजवळ पोचले.

“यू आर मॅरीड टू अ मुंबईकर?” त्याने संभाषण पुढे चालू ठेवण्याचा प्रयत्न केला.

“येप! मिस्टर श्रेयांक नायर! वी वर टूगेदर इन कॉलेज. गॉट मॅरीड थ्री इयर्स बॅक! ही वर्क्स फॉर एमएस इंडिया!” ती

“ओह! मनी मॅन??” तो

“नॉट रेअली! बट वी मॅनेज!” ती.

“हॅवन्ट लर्न्ट मराठी यट?” तो खुर्चीवर बसत बोलला.

“म्हणजे काय? शक्य आहे का?” ती अस्खलित मराठीत उत्तरली.

“अरे वा! उत्तम प्रगती आहे तुझी!” त्याने तिची प्रशंसा केली.

“एका वाक्यातच प्रगती कळली का तुम्हाला?” ती आपल्या बॅग व्यवस्थित एकमेकांवर रचून ठेवत बोलली.

“एकेरीतच बोल! उगाच वय वाढल्यासारखं वाटतं!” तो

“ओके ओके! बरं! इकडे कसं येणं केलंत?” तिलाही टाईमपास हवाच होता म्हणून तिने गप्पा पुढे वाढवायला सुरवात केली.

“मी ज्ञानदा या एनजीओमध्ये काम करतो. आम्ही इथल्या शाळेला फंडिंग करणार आहोतं. त्यासंदर्भात सर्व्हेसाठी आलो होतो.” तो आपला मोबाईल पुन्हा चार्जिंगला लावत बोलला.

“वोव! सोशल वर्क! अमेझिंग!” ती.

“ तुम्ही इतक्या उशीराच्या गाडीला एकट्या कशा आलात?” त्याने शंका बोलून दाखवली.

“माझं आजोळ आहे इथे 30 किमीवर. मामा सोडायला येत होते पण गाडी मध्येच बंद पडली. मग बस दिसली. बस ड्रायव्हर मामांच्या गावातला होता. मग मीच म्हटलं मामाला जाईन मी म्हणून. बरं झालं आठवण झाली. मामाला फोन करते.” असं म्हणून तिने आपल्या मोबाईल वरून मामाला फोन लावला व तामिळ भाषेत काहीवेळ बोलून मोबाईल बंद केला.

तो आपल्या डायरीत काहीतरी खरडत बसला होता.

“काय लिहिताय?” तिलाच आता बोअर होऊ लागलं होतं

“ते प्रायव्हेट आहे!” तो

“अच्छा डेली डायरी?” ती

“सॉर्ट ऑफ!” त्याने आणखी दोन ओळी लिहिल्या आणि डायरी बंद करून सॅकमध्ये ठेवली.
“अजून तीन चार तास कसे जाणार?” ती

“तुम्हाला हवं तर झोप काढा एक. मी उठवेन तुम्हाला!” तो

तेवढ्यात स्टेशन मास्टर तिथे आले.

“सार! टिकेट प्लिज!” फर्स्ट क्लासच्या वेटिंगरुम मध्ये बऱ्याच दिवसांनी कुणीतरी बसलं असल्यामळे तो ही खात्री करून घेत होता. त्याने आपलं तिकीट दाखवलं. तिनेही दाखवलं. स्टेशनमास्टरला काय वाटलं कुणास ठाऊक दोघांकडे पाहत तो तिथून चालता झाला.

“सर! कीप द डोर क्लोज्ड! थिव्हस रोम हेअर!” जाता जाता तो बोलला.
बाजूच्या कोपऱ्यातील खुर्चीत बसून तिने आपले पाय पसरले आणि मान टाकली. “अंकुरजी लक्ष असुद्या!” ती बोलली आणि त्याच्या उत्तराची वाट न पाहता तिने डोळे मिटले देखील!

वेळ कसा घालवायचा हे प्रश्नचिन्ह पुन्हा त्याच्यासमोर उभं राहिलं. तो बाहेर पडला आणि वेटिंगरुमला बाहेरून कडी घातली आणि दरवाजासमोर तो येरझऱ्या घालू लागला.

एक कुत्रं फलाटावर उगाच हिंडत होतं. पलीकडे दोन तीन मळकट कपड्यातली कुटुंबं अंगाची मुटकुळी करून पडली होती.

समोरच्या बाकड्यावर बसून त्याने खिशातील सिगारेटचं पाकीट काढलं आणि एक सिगारेट पेटविली. त्याला भीती नव्हती. अशा छोट्या स्टेशनांवर हे चालतं त्याला ठाऊक होतं. झुरके मारत असतानाच शेजारी एक कॉन्स्टेबल येऊन उभा राहिला.

“सर! नॉट अलोड सर!” कॉन्स्टेबलने बोटांनी सिगारेट ओढण्याचा हावभाव करत त्याला सुनावले. त्याने खिशातून शंभराची नोट काढून त्या कॉन्स्टेबल समोर धरली. कॉन्स्टेबलने गुपचूप ती नोट खिशात घातली आणि तिथून चालता झाला. दहा मिनिटांतच तो कंटाळून पुन्हा आत गेला.
...........................................

[adeswal]

भाग : २

ती गाढ झोपी गेली होती. एकमेकांना जोडलेल्या स्टेशनवरच्या टिपिकल खुर्च्यांच्या सगळ्यात कोपऱ्यातील खुर्चीवर ती बसली होती. दुसऱ्या खुर्च्यांची एक रांग जवळ ओढून तिने आपले पाय त्यावर ठेवलं होते.

एक पातळ शाल अंगाला लपेटून तिने कोपऱ्यात भिंतीला मान टेकली होती. शाल अंगाला घट्ट लापेटली असल्याने तिच्या मध्यम आकाराच्या वक्षस्थळांचा आकार अधोरेखित झाला होता. खुर्चीच्या बैठकीत तिचे नितंब कोंबून बसविल्यासारखे दिसत होते. दाबामुळे ते काहीसे पसरट झाले होते. तिच्या नडग्यांवरही खुर्चीचा दाब पडला होता.

तो अचानक भानावर आला आणि त्याने चार्जिंगला लावलेला आपला मोबाईल उचलला आणि त्यात गेम खेळू लागला. पण त्याचं मन राहवेना. त्याची नजर पुन्हा तिच्या शरीराच्या वळणांवरून घसरू लागली. तो उठून तिच्या शेजारची एक खुर्ची सोडून बाजूच्या खुर्चीवर जाऊन बसला.

तिचे उरोज श्वासोच्छवासमुळे वरखाली होतं होते. तिचा चेहरा आकर्षक होतं. टोकदार नाक, लांबट मोठाले डोळे आणि टपोरे कोरून काढल्यासारखे दिसणारे ओठ! हलकासा मेकअप केलेला असल्याने तिचे ओठ लकाकत होते.

बसक्या गालांचे उंचवटे गुलाबी दिसत होते. नाजूक कानांत चमकीचा खडा चमकत होता. बारीक, लांब मानेवर एकपदरी नाजूक मंगळसूत्र घातलेले होते. केसांची एक बट सुटून पंख्याच्या वाऱ्याच्या झोतामुळे गालावर धडका घेत होती.

तिने आपले नाजूक हात आपल्या बारीक सपाट पोटावर बांधले होते. लांबसडक बोटं एकमेकांमध्ये गुंफलेली होती. त्याला तिला स्पर्श करण्याचा मोह झाला. त्याने अलगद आपला हात लांबवत शालीवरूनच तिच्या उजव्या उरोजवरून फिरवला. त्याच्या अंगावर सरसरून काटा फुलला.

दुसऱ्या हाताने त्याने आपले उभे राहू पाहणारे लिंग घट्ट दाबून धरले होते. त्याच्या हृदयाची धडधड त्याला स्पष्ट ऐकू येत होती. मनातून खरं तर तो खूप घाबरला होता पण आपल्या भावनांना आवर घालणंही त्याला तेवढंच कठीण जात होतं. त्याने पुन्हा एकदा तिच्या उरोजावरून अगदी अलगदपणे हात फिरवला.

आता मात्र त्याच्या हाताचा दाब झुगारून त्याचे लिंग ताड्कन उभे राहिले. तो विचार करू लागला. गर्दी नसली तरी स्टेशनच्या आवारात तो कॉन्स्टेबल, स्टेशनमास्टर, फलाटावर झोपलेले पाच दहा प्रवासी आणि हाकेच्या अंतरावरचे पाच पंधरा माथाडी कामगार अशी बरीच माणसं होती.

त्याने काही करण्याचा प्रयत्न केला आणि जर तिने आरडाओरडा केला तर मरेस्तोवर मार खावा लागणार होता. त्यात तो वगळता सगळे तिथलेच स्थानिक लोक होते. परप्रांतातल्या लोकांच्या तावडीत सापडल्यावर काय होतं हे ज्यानं हा अनुभव घेतला आहे त्यालाच माहिती.

त्याने तो विचार झटकून टाकण्याचा प्रयत्न केला. पण ती खूपच आकर्षक होती त्याला अगदीच राहवेना. तो उठून टॉयलेटमध्ये गेला आणि झटकन पॅन्ट काढून त्याने आपलं ताठरलेलं लिंग हातात घेतलं. तिची आकृती डोळयांसमोर आणून तो हळुवारपणे आपलं लिंग कुरवाळू लागला.

तिचे विवस्त्र शरीर कसे दिसत असेल याची कल्पना करूनच त्याचं आख्खं शरीर थरथरत होतं. त्याची आपल्या लिंगावरची पकड हळूहळू घट्ट होतं होती. इतक्यात धाडकन टॉयलेटचा दरवाजा उघडला गेला. ती जवळजवळ दारातून आत आलीच होती. उत्तेजनेच्या भरात तो कडी लावायला विसरूनच गेला होता.

“ओह गॉड! सॉरी सॉरी सॉरी!!” असं म्हणत तिने पुन्हा दार ओढून घेतलं. तो मात्र आतमध्ये लाजेनं चूर झाला होता.

तिला काहीच कळत नव्हतं. ती टॉयलेटच्या दाराशेजारीच भिंतीला टेकून डोळे मिटून उभी होती. ती अक्षरशः धापा टाकल्यासारखे उसासे सोडत होती. त्याला तिच्यासमोर जायलाही नको वाटत होतं. तो आपली पॅन्ट व्यवस्थित करून बाहेर कसं जावं या विचारात तिथेच उभा होता.

तिला खरं तर जोराची लागली होती, पण तो काही बाहेर येत नव्हता. त्या वेटिंग रूमला एकच टॉयलेट आणि एकच बाथरूम होतं आणि विशेष म्हणजे ते कमालीचं स्वच्छ होतं. त्यामुळे तिला बाथरूममध्ये लघवी करणं योग्य वाटत नव्हतं! पण शेवटी नाईलाज झाला आणि ती बाथरूममध्ये शिरली.

इकडे त्यानेही आपली हिंमत एकवटली आणि बाहेर आला. तो बाहेर आला तसा बळेच उभा केलेला हिमतीचा डोलारा कोसळला. तिच्या नजरेला नजर मिळवण्याची त्याची हिंमत नव्हतीच.

पुन्हा आत जावं तर ते जर जास्तच विक्षिप्त आणि विनोदी दिसेल असा विचार त्याच्या डोक्यात क्षणार्धात चमकून गेला. ती तिथे बाहेर आहे की नाही हे न पाहताच तो धाडकन बाथरूममध्ये घुसला. तिनेही तीच चूक केली होती. कडी न लावताच ती घाईघाईनं बसली होती.

दरवाजाचा आवाज होताच तिने मागे वळून पाहिले. त्याच्यासमोर तिचे गोरेपान गुबगुबीत नितंब होते. हे कामही असं असतं की कितीही इमर्जन्सी असली तरी एकदा सुरु केल्यावर थांबविणे महाकठीण!

[adeswal]

“ओह गॉड!! व्हाट्स रॉन्ग विद यू?फक ऑफ!!” म्हणत तिने भिंतीवर आपली मूठ आपटली.

“आय एम एक्सट्रिमली सॉरी!” म्हणत तो बाहेर गेला आणि दार ओढून घेतलं.

पटकन धावत जाऊन त्याने आपलं सगळं सामान आपल्या सॅकमध्ये भरलं. त्याला आता एक सेकंदही तिच्यासमोर थांबायचं नव्हतं. तो तिथून बाहेर पडणार इतक्यात ती धुतलेले हात झटकत बाहेर आली. पण त्याने मागे वाळूनही न पाहता दार उघडलं आणि तो तिथुन पसार झाला.

ती येऊन आपल्या खुर्चीवर बसली आणि झालेली गोष्ट आठवून ती खळखळून हसू लागली. तिला जाणवलं की त्याचा तास काही घाणेरडा विचार नव्हता पण ते दोघेही एकमेकांना नको त्या अवस्थेत अपघातानेच दिसले.

ती क्षणभर लाजेनं चूरु चूर झाली आणि आपल्यामुळे त्याला उगाच अपराधी वाटलं म्हणून तिला थोडं वाईटही वाटलं पण तो तर गायबही झाला होता. हसत तिने बॅगमधून एक पुस्तक काढलं आणि वाचत बसली.

हा इकडे फलटाच्या अगदी दुसऱ्या टोकाला असलेल्या एका बाकड्यावर येऊन सिगारेटी फुंकत बसला. कसाबसा काही वेळ गेला. गाडीला अजूनही दीड दोन तास अवकाश होता. एका माणसाने येऊन बोर्डावर ट्रेनची लिस्ट चिटकवली.

बसून बसून कंटाळला असल्याने तो उठला व लिस्ट पहायला गेला. बोर्डसमोर उभा राहून तो उगाच स्वतःच नाव शोधत होता. त्याच्या मागे कुणीतरी उभं असल्याचं त्याला जाणवलं. त्याने वळून पाहिलं तर ती! त्याने झटकन मान खाली घातली.

“इट्स ओके अंकुर! वॉज न ऍक्सिडेंट!” ती

“स्टील आय एम सॉरी!” तो

“आणि पळून कुठे गेला होता?” तिने त्याला विचारलं.

“फलाटावर बसलो होतो तिकडे!”त्याने आपल्या बाकड्याकडे बोट दाखवलं.

“सो सिली! चल आत बसूया. मला किती बोअर झालं एवढा वेळ!” ती

“पण!” तो अजूनही मान वर करायला तयार नव्हता.

“गॉऽऽऽ ड! चल रे बाबा!” ती आत जाता जाता बोलली. तो कचरत तिच्यामागे आत गेला आणि दरवाजाशेजारच्या खुर्चीत अंग चोरून बसला. त्याची फजिती झाल्याने तो लाजत होता.

“सर! डोर लॉक! देअर आर थिव्हस हेअर यू नो?” ती आपल्या जागेवर बसत स्टेशनमास्टरच्या टोनमध्ये बोलली.

त्याने उठून काचेचं दार बंद करून दाराला कडी घातली. त्याला अजून लाजवणं तिला योग्य वाटलं नाही म्हणून तिने आपलं वाचन पुन्हा चालू केलं. काही मिनिटांनी सावरल्यानंतर पुन्हा त्याचं मन तिच्याकडे ओढू लागलं. तीही वाचता वाचता मध्येच गालातल्या गालात गोड हसत होती. ते पुस्तक विनोदी होतं की ती त्याला हसत होती हे त्याला कळत नव्हतं.

“तुला आवडतं का रे वाचायला?” तिने अचानक पुस्तक केलं आणि त्याला विचारलं.

“एवढं नाही!” तो तुटकच बोलत होता.

“अरे हो! माझ्या मोबाईलची बॅटरीही चार्ज करायची होती पण चार्जर विसरून आलेय मी! मला मिळेल थोडा वेळ तुझा चार्जर?” ती आपल्या पाऊचमधून मोबाईल बाहेर काढत बोलली.

“हो!” तो आपली सॅक चाचपू लागला.

चार्जिंग पॉईंट त्याच्या जवळ असल्यामुळे ती मोबाईल हातात घेऊन त्याच्या समोर जाऊन उभी राहिली. त्याने मधून चार्जर काढून तिच्या हातात दिला. स्वीचबोर्ड अगदी त्याच्या डोक्यावर होता. ती दोन्ही हात उंचावून स्वीचबोर्डवर चार्जर खुपसण्याचा प्रयत्न करत होती.

तिचे गच्चं उरोज त्याच्या अगदी डोळ्यांसमोर थरथरत होते. हात वर केल्याने तिचा टीशर्ट हलकासा वर जाऊन तिची गोरीपान वळणदार कंबर आणि सपाट मुलायम पोट किंचित उघडं पडलं. तिच्या थ्रीफोर्थ च इलेस्टिक तिच्या कमरेवर रोवून तिच्या लोण्यासारख्या मऊ त्वचेवर दाब टाकत होतं.

त्याला अचानक झिंग आल्यासारखं झालं आणि काही कळायच्या आत त्याने आपल्या दोन्ही हातांनी तिची बारीक कमनीय कंबर घट्ट पकडली. तिच्या हातातून चार्जर आणि मोबाईल दोन्ही गळून पडले. त्याच्या मांडीवरची सॅकही खाली पडली. अचानक झालेल्या त्याच्या स्पर्शाने ती गोंधळून गेली.

“आउच!” त्याने जरा जास्तच गच्चं आवळलं होतं. थोडा जोर लावून त्याने तिला जवळ ओढलं. तोल जाऊन ती त्याच्या अंगावर कोसळली. तिचे गुबगुबीत टंच उरोज त्याच्या छातीवर आदळले. कप्ड्यांवरूनही त्यांचा गुबगुबीतपणा त्याला जाणवत होता. त्यांचे चेहरे एकमेकांच्या समोर होते. त्यांचे फुललेले श्वास एकमेकांच्या चेहऱ्यांवर आदळत होते.

ती भेदरली होती. तिचे ओठ थरथरत होते. ते दोघेही एकमेकांच्या डोळ्यात रोखून पाहत होते. त्याचे ओठ तिच्या टपोऱ्या लालभडक ओठांना बिलगण्यास आतुर झाले होते. पण तिने अचानक त्याला दूर लोटत स्वतःला त्याच्या पकडीतून सोडवले आणि थोडंसं मागं सरकत त्याच्या कानाखाली सणसणीत थप्पड लगावली.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

[adeswal]

भाग : ३

काही न बोलता ती फक्त रागाने त्याच्याकडे पाहत होती. एक तर तिचं आकर्षक शरीर आणि त्यात तिने लागवलेल्या थापडेमुळे तो पेटून उठला. उभे राहत त्याने तिची मान आपल्या डाव्या हातात घट्ट पकडली आणि तिला पुन्हा आपल्या जवळ खेचले.

“आऽऽऽह! बास्टर्ड!” म्हणत तिने आणखी एक थप्पड ठेवून दिली. त्याची पकड सुटली. त्याने तिची दोन्ही मनगट पिळून पाठीमागे एकाच हातात घट्ट धरली. ती कळवली. पिळले गेल्यामुळे तिला जोर लावता येईना आणि त्यामुळे आता तिला त्याच्या पकडीतून सुटणे अशक्य झाले.

दोन्ही हात पाठीमागे धरल्यामुळे तिचे वक्ष उभारून बाहेर आले. त्या गच्चं स्तनांचा उठाव आणखीच ठळक झाला. शर्ट घट्ट असल्यामुळे तिच्या ब्राचा तिच्या छातीवर पडलेला दाब आणि ब्राची तिच्या मांसल शरीरात दबलेली किनार उठावदार झाली.

याच्या पकडीतून आपल्याला सुटता येत नाही हे लक्षात आल्यावर तिने ओरडण्यासाठी तोंड उघडले. पण तिच्या तोंडातून आवाज बाहेर पडण्याच्या आत तिच्या तोंडात रुमालाचा बोळा कोंबला गेला होता. ती ओरडणार याचा अंदाज त्याला होताच त्यामुळे तो आधीच तयारीतच होता आणि तिने तोंड उघडताच त्याने बोळा तिच्या अक्षरशः नरड्यात कोंबला होता.

तिचा आवाज मुळापासून बंद झाला होता. आता ती असहाय झाली होती. तिचे हात जराही ढिले न पडू देता तो तिच्या पाठीमागे गेला. तिची बारीक नाजूक मनगटं त्याच्या एकाच हातात अगदी सहज मावत होती. तिचे हात घट्ट धरून त्याने तिच्या उजव्या स्तनावर हात टाकला.

तिने घृणेने डोळे मिटले. तो अगदी हळवार तिच्या उरोजवरून हात फिरवत होता. तो तिचा टंच उरोज टी शर्टच्या वरूनच कुरवाळत होता. तिला एखादा घाणीतला कीडा आपल्या अंगावर वळवळतोय असा भास होतं होता. तिच्या उरोजवरून त्याचा हात वर सरकला आणि तिच्या शर्टच्या कॉलरमधून आत जात तिच्या मंगळसुत्राच्या भोवतालच्या नाजूक त्वचेवर फिरू लागला.

ती ओरडण्याचा प्रयत्न करत होती पण तिचा आवाज आतल्या आतच घुसमटत होता. छातीवरून त्याची बोटं तिच्या मानेवर सरकली. तिच्या त्वचेचा स्पर्श त्याला आणखी पेटवत होता. कॉलरच्या आतून आत शिरत त्याच्या बोटांनी तिचा खांदा धुंडाळायला लागली. तिच्या खांद्यावरील ब्राच्या स्ट्रॅपला स्पर्श होताच त्याच्या अंगातून जणू वीज सळसळत गेली.

अचानक त्याची बोटे तिच्या लांब, नाजूक मानेभोवती गुंडाळली गेली. तिचा गळा आपल्या हातात आवळत त्याने तिला ढकलत भिंतीजवळ नेले. तिला भिंतीवर दाबत त्याने बाजूच्या खुर्चीवर पडलेली तिचा स्टोल उचलला. तिला फिरवून त्याने तिची पाठ भिंतीवर टेकवली व आपल्या शरीराचा भार तिच्या अंगावर देत त्याने तिचे हात पुढे घेतले. पुन्हा आपल्या डाव्या हातात तिची दोन्ही मनगटं घट्ट पकडत आपला उजवा कोपरा आडवा तिच्या छातीवर दाबून धरला.

तिचा श्वास घुसमटत होता पण त्याला पर्वा नव्हती. तिची दोन्ही मनगटं जुळवून तिच्या उरोजांवर दाबून धरत त्याने आपल्या उजव्या हाताने तिचे दोन्ही हात स्टोलच्या मदतिने एकमेकांना अगदी घट्ट बांधले. आता तिचे हात पकडून ठेवणे त्याच्यासाठी अगदी सोपे होते. तिचा हात तिच्या तोंडापासून दूर ठेवणं त्याच्यासाठी महत्त्वाचं होतं.

क्षणभर विचार करून तो तिला ओढत तिच्या बॅगेजवळ घेऊन गेला. त्याच्या डोक्यात नक्की काय चालले होते याचा तिला जरासाही अंदाज येत नव्हता. एका हाताने तिला मिठीत आवळत तिला पाठीमागून बिलगला आणि तिच्या कमरेभोवती आपल्या हाताचा विळखा घालून तिचे हात तिच्या पोटाजवळ ओढून धरले. तो तिच्या मागे असल्यामुळे आता सुटकेसाठी तिला तिच्या पायांचाही वापर करता येईना.

तिच्या बॅगेची चेन उघडत त्याने त्यातले कपडे भराभर बाहेर काढायला सुरवात केली. त्याच्या पँटचा तंबू तिच्या पार्श्वभागाच्या फटीत घासत होता. ती आता रडकुंडीला आली होती. आपलं यांच्यासमोर काही एक चालणार नाही, याची तिला खात्री होऊ लागली होती.

अखेर त्याच्या हाताला एक दुपट्टा लागला तो हातात घेऊन त्याने आपल्या दोन्ही हातांनी तिच्या पोटाभोवती विळखा घालून तिला उचलले. तिचे हात त्याच्या हातांच्या विळख्यात अडकलेले होते. तो शांत डोक्याने विचार करूनच प्रत्येक कृती करत होता. त्याची एक छोटीशी चुकदेखील त्याला किती महागात पडू शकते याची पूर्ण जाणीव त्याला होती.

तिला उचलून तो बाथरूममध्ये घेऊन गेला. आतून दरवाजा बंद करत त्याने दोन्हीही कड्या घातल्या. तीकेविलवाण्या नजरेने त्याच्याकडे पहात होती. तिच्या बांधलेल्या हाताला त्या दुपट्ट्याचं एक टोक बांधून त्याने दुसरं टोक वरती सिलिंगच्या बाजूने गेलेल्या स्टीलच्या मजबूत नळीवरून पुन्हा खाली घेतलं.