यक्षप्रश्न

[rajsharma]

यक्षप्रश्न

लेखक: रामचंद्र

भाग १

माणिक हॉलमध्ये विचारमग्न होऊन बसली होती. तिला पडलेल्या प्रश्नाचे उत्तर तिलाच सापडत नव्हते.


..
.
खरंतर माणिक अतिशय हुशार, विचारी व धोरणी स्त्री होती व कितीही कठीण प्रसंगांमध्ये ती नेहमीच 'कूल' राहत असे... पण आज मात्र तिला नेहमीप्रमाणे 'कूल' राहता येत नव्हते. त्याचे कारणही तसेच होते. तिच्या मुलीने, माधवीने, जेमतेम पंधरा वर्षे पूर्ण करून सोळाव्या वर्षात पदार्पण केले होते व निसर्गनियमाप्रमाणे तिला तिच्यासारख्याच मुलांबद्दल व पुरुषांबद्दल आकर्षण बाटणे सुरु झालेले माणिकच्या चाणाक्ष नजरेतून सुटले नव्हते पण तिच्या यावेळेसचा Half yearly exam चा performance फारच 'पुअर' होता. दहावीपर्यंत नेहमी तिला ९० टक्क्यांच्या वर मार्क्स मिळत असत पण यावेळी तिला अकरावीत चक्क ५५ टक्केच मार्क्स होते.

विचार करतांना माणिकला स्वतःचा भूतकाळ आठवला. ती जेंव्हा आपल्या मामाकडे शिकायला नागपूरला आली तेंव्हा तीही जवळपास ह्याच स्टेज' मधून जात होती पण त्याकाळी तिच्या आईवडिलांना एव्हढी awareness नव्हती जितकी तिलाच काय तर आजच्या सर्वच 'पेरेंट्स'ला असते. पण तिला स्वतःचे बरेवाईट कळत असल्यामुळे तिने कोणाच्याही मदतीशिवाय 'त्या'तून मार्ग काढलाच होता पण स्वतःची समवयस्क मामेबहीण 'शीला'लाही त्यातून वाचवले होतेच ना !! कारण शीला अगदी साधीभोळी मुलगी होती व माणिक नसती तर तिचे पाऊल नक्कीच घसरले असते. ती व तिची मामेबहीण शीला या दोघीही अगदी लहानपणापासून 'घट्ट मैत्रिणी होत्या व त्या दोघीमध्ये काहीही 'गुपित' नव्हते. इतकेच काय तर लग्नानंतर आज दोघीही पुण्यात व्यवस्थित 'सेटल' झालेल्या होत्या.
माणिक व शीला दोघींचे 'Love marriage' झाले होते पण त्यातही एक अपघात होता... कारण त्यावेळी त्या दोघीच्या मागे शाळेतले व कॉलनीतले जवळपास सर्वच मुलं 'हात धुवून पडले होते... कारण दोघीही आपापल्या वैशिष्ट्यांमुळे अगदी 'गाजलेल्या माल' होत्या. कॉलनीतले सर्वजण (त्या काळानुसार) शीलाला 'माधुरी दिक्षीत' व माणिकला 'सोनाली बेंद्रे' म्हणत असत कारण माणिक जवळपास साडेपाच फुट उंच, सडपातळ, सुंदर चेहऱ्याची, पण (शीलाच्या तुलनेत) थोडी साबळी व ३४ २४-३४ अशी 'परफेक्ट फिगर असलेली मुलगी होती पण शीला जेमतेम पाच फुट एक इंच (साधारण उंचीची व माणिकच्या तुलनेत बुटकीच),जराशी स्थूल, अतिशय सुंदर व गोरीपान होती व तिची विशेषता म्हणजे तिचे उन्नत उरोज !! तिची फिगर ३६०-२६-३६ होती व तिला सर्व मुलं 'गाभुळलेली चिंच' म्हणत... कारण तिला पाहिल्यावर कोणाच्याही तोंडाला पाणी सुटत असे. त्या दोघी शाळेत जातांना व शाळेतून परत येतांना नाक्यावर सर्वच 'टपोरी' मुलं त्यांना पाहण्यासाठी हजेरी लावत व त्यांच्यावर अचकटविचकट 'कॉमेंट्स' करत असत. त्या दोघी त्या मुलांकडे दुर्लक्ष करत पण त्यांना त्या कॉमेंट्स मात्र नेहमीच सुखावून जात असत !!

कॉलेजमध्ये गेल्यावर फर्स्ट इयरला त्यांची ओळख अशोक व मनोहर या दोन मित्रांशी झाली कारण ते दोघंही त्यांच्याच एका 'कझिन'च्या वर्गात होते व दोघेही हुशार, स्मार्ट व रूपवान होते. अशोक सहा फुट उंच, गोरापान व (तरुणपणाच्या) कबीर बेदीसारखी personality असलेला होता, त्याचे कबीर बेदीसारखे घारे डोळे कोणत्याही मुलीवर छाप पाडत व मनोहर हा पाच फुट नऊ इंच उंच होता पण (सलमानखान सारखी) कसलेली शरीरयष्टी हे त्याचे वैशिष्ट्य होते. दोघेही अतिशय हुशार असून नागपूरच्या 'विश्वेश्वरैय्या इंजिनियरिंग कॉलेजचे विद्यार्थी असल्यामुळे त्यांच्यात 'ना' म्हणण्यासारखे काहीच नव्हते व त्या दोघीही त्यांच्या प्रेमात पडल्या होत्या. ते चौघेजण शीला /माणिकच्या कझिनबरोबर नेहमीच पिक्चरला, पिकनिकला बरोबर जात असत व त्यांचा फर्स्ट इयरला छान ग्रुप तयार झाला होता पण सेकंड इयरला शीला/माणिकच्या कझिनने branch बदलल्यामुळे तो 'ह्यांच्या ग्रुपमधून आपोआपच वगळल्या गेला व त्यामुळे ह्या चौघांची मैत्री अजूनच प्रगाढ झाली.

पण त्यात एक 'छोटासा घोळ' झालाच !! तो म्हणजे फायनल इयरमध्ये गेल्यावर जेंव्हा त्या दोन्ही मुलांनी या दोघींना एकाचवेळी 'प्रपोज' केले तेंव्हा या दोघींनीही त्यांना त्याक्षणीच नकार दिला व त्यामुळे त्या दोघांनाही आश्चर्याचा धक्काच बसला कारण मनोहरने शीलाला तर अशोकने माणिकला 'प्रपोज' केले व त्याउलट त्या दोन्ही मुलींच्या मनात त्याच्या अगदी विरुद्ध होते... म्हणजे शीलाच्या मनात अशोक भरला होता तर माणिकचे मनोहरवर मन जडले होते.

खरंतर फर्स्ट इयरला प्रथम माणिकच्या मनात देखणा अशोकच भरला होता पण जसजशी त्यांची ओळख वाढली तसतसा तिला अशोकचा स्वभाव तितकासा पटेना !! कारण तोही तिच्याचसारखा धोरणी, विचारी व बराच स्वार्थी असल्यामुळे नेहमीच स्वतःच्याच नफ्यातोट्याचा विचार करत असे व जिथे 'रिस्क' असे (उदा. सार्वजनिक ठिकाणी जर का कोणी त्या दोघींवर कॉमेंट्स केल्या तर तो मनोहरला पुढे करत असे व मनोहर त्यांचा समाचार घेत असे.) तिथे मनोहरला पुढे करून स्वतः मागे राहत असे त्याउलट मनोहर हा सरळसोट व समोरच्यावर पटकन विश्वास टाकणारा होता (अगदी शीला सारखाच !!) व त्यामुळेच "opposite poles attract each other" ह्या उक्तीनुसार तिने मनोहरला 'टार्गेट' केले (कारण पिळदार शरीरयष्टीचा मनोहर सेक्समध्ये 'कधीही' अशोकपेक्षा जास्तीच जोरकसपणे भोगेल व जास्तीच सुख देईल हे चाणाक्ष माणिकला लक्षात आल्यामुळे) व शीलाला अशोकसाठी 'तयार' केले (बिचाऱ्या शीलाला खरतर उंची व अंगाकाठीनुसार स्वतःसाठी मनोहर व शीलासाठी अशोक ही सर्वांनाच सर्वार्थाने योग्य वाटणारी जोडीच मान्य होती.) व जसेच त्या दोघांनी माणिक व शीलाला 'प्रपोज' केले तेंव्हाच माणिकने स्वतःकडे 'लीड' घेतला व त्या प्रपोजलला नकार दिला व शीलाला तिला 'मम' म्हणण्यास भाग पाडले... कारण तिला खात्री होती की धोरणी अशोक मनोहरला 'त्या दोन्ही मुलींच्या प्रपोजलला' होकार देण्यास भाग पाडेल म्हणून !! शेवटी तसेच झाले व एका वर्षाने एकाच मांडवात 'माणिक-मनोहर' व 'अशोक-शीला' ह्या दोन्ही जोड्यांचे लग्न लागले. लग्नानंतर दोन्ही जोडपी एकत्रच हनिमूनला गेली व परत आल्यावर आपल्या नवऱ्याच्या नोकरीच्या जागी (म्हणजे पुण्यात) सेटल झाली... कारण अशोक व मनोहरने डिग्री पूर्ण करून Voltas मध्ये छानपैकी नोकरी पटकावली होती!!

[rajsharma]

आपल्य लग्नानंतरच्या पहिल्याच वर्षात दोन्ही जोडप्यांना एक-एक मुलगी झाली व त्या दोन्ही मुली दिसायला 'डीट्टो' आपापल्या आईवर गेल्या पण दोघींनीही स्वभाव मात्र आपापल्या बापाचे उचलले. सुरवातीपासून तशाही दोन्ही मुली आपापल्या आईपेक्षा आपल्या वडिलांशीच जास्ती attached' होत्या... बहुदा बडील आईपेक्षा जरा जास्तीच कोडकौतुक करत असल्यामुळे असावे...!! हळूहळू दोन्ही मुली मोठ्या झाल्यात व 'माधवी' (अशोक-शीलाची मुलगी) व 'वैजयंती' (माणिक-मनोहरची मुलगी) ह्या दोघीही आपापल्या आईसारख्याच सुंदर व 'सट्ट माल' दिसू लागल्या. एकत्रच वाढल्यामुळे जसजश्या त्या मोठ्या होत गेल्या तशी त्यांचीही मैत्री आपापल्या आयांसारखीच, रादर त्याहीपेक्षा जास्तीच, घट्ट होत गेली.

त्यामुळे माधवी वयात येताच माणिक नेहमीच धास्तावलेली असे व त्यावर शीला तिला सतत धीर देत असे कारण तिची मुलगी 'वैजयंती' माधवीच्या सतत बरोबरच असे व 'माधवीचे रक्षण करायला वैजयंती समर्थ आहे' हे शीला माणिकला सतत पटवून देत असे. माणिकचे 'टेन्शन' कमी व्हावे म्हणून ती नेहमीच "माणिक, तू काळजी करू नकोस कारण वैजयंती माधवीची काळजी घेऊन तुझी 'उधारी' फेडेल..." असे म्हणून तिला सतत प्रोत्साहित करत असे.

पण माधवीचे फक्त ५५ टक्के मार्क्स पाहून माणिकला सॉलिड टेन्शन आले होते. ह्याला शाळा सोडून कॉलेजमध्ये गेल्याचा परिणाम म्हणावे की वयात आल्यामुळे अभ्यासाकडे झालेले दुर्लक्ष म्हणावे हेच तिला कळेना !! रिझल्ट पाहून तिने माधवीला खोदूनखोदून विचारले पण माधवीचे कोणाबरोबरही अफेअर' नसल्याने व ती कोणाबरोबरही तशी फसली' नसल्याचे वैजयंतीनेही निक्षून सांगितल्यामुळे तिचे 'टेन्शन' अजूनच वाढले पण - "मावशी, एकदातरी माधवीच्या नकळत तू तिचा 'फेसबुक ब जी-मेल अकौंट' चेक कर..." असा सल्ला वैजयंतीने तिला दिल्याने तिला आशेचा एक किरण मात्र दिसला होता तेही खरेच !!

*****
माणिकने माधवीचा फेसबुक अकौंट चेक केला पण त्यात आक्षेपार्ह असे तिला काहीच आढळले नाही पण तिचा 'जी-मेल' अकौंट कसा चेक करावा हे तिला काही कळेना. ती संधीच्या शोधतच होती व एक दिवस ती संधी तिला आपोआपच मिळाली. त्यावेळी माधवी आपला जी-मेल अकौंट चेक करत असतांना तिला वैजयंतीने ताबडतोब भेट' असे फोन केल्याने तिने घाईघाईत कॉम्प्युटर बंद करायला विसरल्याने माणिकने जी-मेल साईट उघडताच माधवीचा 'तो' अकौंट आपोआपच उघडला.

तिने माधवीला आलेल्या मेल्स चेक केल्या तर त्या त्यात तिच्या पप्पांच्या, काकांच्या व इतर मित्रमैत्रिणींच्या नॉर्मलच मेल्स होत्या पण जसेच तिने 'सेंट-मेल' चेक केल्या तसेच माधवीच्या मेल्स वाचून तिचे हातपाय थरथर कापू लागलेत... कारण गेल्या ४-५ महिन्यात माधवीने त्यात एका व्यक्तीला' जवळपास १५-२० मेल्स 'आय लव्ह यू', 'आय मिस यू अ लॉट' व 'आय कान्ट लिव्ह विदाउट यू' - या 'सब्जेक्ट'वर केल्या होत्या व ती व्यक्ती दुसरीतिसरी कोणी नसून चक्क तिचे लाडके 'अशोककाका'च होती. हुशार माणिकला 'अशोकने माधवीवर जाणूनबुजून आपला प्रभाव पाडला आहे' ही गोष्ट ताबडतोब लक्षात आली व तिला आठवले की दहावीच्या परीक्षेनंतरच्या 'साउथ-ट्रीप'ला ती स्वतः (व शीलासुद्धा) गेल्या नव्हत्या व फक्त दोन्ही मुली आपापल्या पप्पांबरोबर गेल्या होत्या. त्या ट्रीपला ती स्वतः का गेली नाही याचा तिला आता पश्चाताप होऊ लागला... कारण त्या दोघीही मुलींच्या परीक्षेनंतर ४-५ वर्षात Flatचे पेंटिंग झाले नसल्यामुळे ते करण्यासाठी त्या दोघीही पुण्यात थांबल्या होत्या.

[rajsharma]

"किती हरामखोर आहे अशोक....!' तिने मनात विचार केला व 'अशोकने त्यावर काय reply केलंय ? माधवीचा गैरफायदा तर घेतला नाही ना मेल्याने ?' हा विचार मनात येताच तिच्या मनात धस्स झाले. धडधड्त्या अंतःकरणाने तिने अशोकच्या आलेल्या मेल्स चेक केल्यात पण आश्चर्य म्हणजे अशोकने चक्क माधवीला अतिशय छानपणे समजावत तिला 'यापासून परावृत्त केले होते पण त्याचा विशेष उपयोग झालेला दिसत नसल्यामुळे नेमक्या दोनच दिवसांपूर्वी त्याने चक्क 'माधवी, जर तू'हा' प्रकार थांबवला नाहीस तर मला नाईलाजाने तुझ्या 'आई-पप्पांना सांगावे लागेल...' अशी सक्त ताकीदच दिलेली दिसत होती.

"हुश्श..." माणिकने सुटकेचा निःश्वास टाकला... कारण लग्न झाल्यापासून माणिकने एक गोष्ट 'मार्क केली होती ती ही की - अशोकने जरी 'तडजोड' म्हणून शीलाशी लग्न केले असले तरी तो माणिकशी पूर्वीसारखा 'नॉर्मल' वागत नव्हता. अशोक लग्नाअगोदर तिला 'ए माणिक' अशी सरळसोट हाक मारत असे व कधीकधी प्रेमाने 'ए सोने...' किंवा जास्तीच लाडात आला तर "ए मावशे...' अशी हाक मारत असे पण लग्नानंतर मात्र त्याने आजतागायत तिला 'अहो वैनी...' असेच संबोधले होते. पण अशोक हा किती 'हरामखोर' व 'आतल्या गाठीचा' आहे हे तिने ३-४ वर्षांपूर्वीच्या होळीलाच अनुभवले होते.
आपसूकच गेल्या ३-४ वर्षांपूर्वीचा होळीचा 'तो' प्रसंग तिच्या डोळ्यांपुढे तरळला.
*******

नेहमीप्रमाणे अशोक-मनोहर कुटुंबीय अशोकच्या घरी रंगपंचमीच्या दिवशी सकाळपासून रंग खेळत बसले होते व रंग खेळून झाल्यावर अशोक ब मनोहर (नेहमीप्रमाणे) व्हिस्की पीत बसले होते व माणिक-शीला त्यांच्यासाठी 'नॉन-व्हेज' बनवत होत्या. दोन्ही मुलींची सातवीची वार्षिक परीक्षा त्याच सप्ताहात सुरु होत असल्यामुळे त्या आजीच्या सोबतीने मनोहरकडेच अभ्यास करत बसल्या होत्या. पण आश्चर्य म्हणजे नेहमीप्रमाणे दोघेही मित्र जोरजोरात बडबड न करता अगदीच हळुवार आवाजात एकमेकांशी काहीतरी 'स्पेशल गुजगोष्टी' करत असलेले माणिकला आढळले. प्रथम तिने त्या गोष्टीला म्हणावे तितके महत्व दिले नाही पण हे नेहमीपेक्षा वेगळेच घडतेय याची नोंद तिच्या मनात झाली होतीच !!

थोड्यावेळाने दोघेही मित्र किचनमध्ये 'बायकांना मदत (?) करण्याच्या बहाण्याने आले असता दोघींनी त्यांना चक्क बाहेर हाकलले... कारण २-३ पेग प्याल्यावर मनोहर नेहमीच 'Romantic' होऊन माणिकला काळवेळ व आजूबाजूला कोण आहे ते न पाहता 'प्रेमा'साठी अनुनय करत असतो हे त्या उरलेल्या जोडप्यालाही पाठ झाले होते. पण त्यानंतर थोड्याच वेळात एकटा अशोक त्या दोघींकरता एक-एक ग्लास त्यांना आवडणारी 'थंडगार लस्सी' घेऊन आला व त्यामुळे त्या दोघीही खुश झाल्या कारण लग्न होऊन आजवर त्या दोन्ही जोडप्यांनी इतक्यांदा होळी एकत्रच 'सेलिब्रेट' केली पण गेल्या कित्येक वर्षात हे पहिल्यांदाच घडत होते.

"काहो काही खास ?" असे शीलाने विचारताच - "म्हणजे ? दर होळीला किंवा 'अश्या (पार्टीच्या) वेळी तुम्ही आमच्याकरता इतके झटता तर आम्ही खरंतर 'हे' यापूर्वीच करायला हवं होतं..." असे म्हणून अशोकने त्या दोघींना लस्सीचे ग्लासेस दिलेत. दोघींनी आनंदाने ती थंडगार लस्सी घटघटा आपल्या गळ्याखाली उतरवली.

पिल्या पण पाचच मिनिटात माणिकला काहीतरी वेगळेच घडतेय याची जाणीव झाली व तितक्यात अशोक व मनोहर किचनमध्ये पुन्हा आलेत व ते शोधक नजरेने आपल्याकडे पाहताहेत हे माणिकच्या लक्षात आले. ती काही बोलणार इतक्यात अशोकने शीलाला "जेवणाचे कुठवर आलेय ?" असे विचारताच

"जेवण तर तयार झालेय पण मला कसंतरीच होतंय... फारच गर्मी होतेय मला..." तिने असे म्हणताच अशोकने मनोहरकडे पाहिले. मनोहर ४ पेग पिऊन मजेत आला होताच...!!

"गर्मी होतेय ना तुला ? तर तू आपले ब्लाउज काढ बघू..." अशोक शीलाला म्हणाला व एकक्षण थांबून "म्हणजे गर्मी दूर होईल..." त्याने असे म्हणताच भोळसट शीलाने खरोखरच पदर बाजूला सारून आपले ब्लाउज काढून टाकले. मनोहरही विस्फारलेल्या नजरेने शीलाच्या उन्नत छातीकडे एकटक भारावून पाहत होता...

[rajsharma]

"जमली रे अशोक तुझी 'भांगेची' आयडिया..." त्याने असे बरळताच माणिकच्या डोक्यात प्रकाश पडला. अशोकने चालूपणा करून व मनोहरला विश्वासात घेऊन दोन्ही बायकांना चक्क 'भांग' पाजली होती व आता त्यांच्या या अवस्थेचा' गैरफायदा घेऊन तो 'स्वापिंग' करणार याबद्दल तिच्या मनात मुळीच शंका नव्हती. त्याही अवस्थेत तिला मनोहरचा राग येण्याऐवजी त्याची कीवच आली पण २-४ पेग दारू पाजून आपल्या भोळसट नवऱ्याकडून 'काहीही करून घेणाऱ्या अशोकचा मात्र तिला भयंकर राग आला होता.

याक्षणी तिच्या हातात करण्यासारखे एकच होते... ते दोघंही शीलाची 'गर्मी' दूर करण्याच्या प्रयत्नात असलेले पाहून ती भर्रकन बेडरुममध्ये गेली व बेडरूमच्या दाराची आतून कडी लावून ती झोपण्याचे नाटक करत स्वतःला भांगेच्या नशेतून कंट्रोल करायचा प्रयत्न करू लागली.

बाहेर मात्र त्या दोन्ही नवर्यांचे 'डिस्कशन' सुरु होतेच. "अरे यार मनोहर, माणिकवैनी तर चक्क 'निसटली' रे... आता कसे ?" अशोक म्हणाला. "जाऊ दे रे अशोक, नंतर कधीतरी जमवू या... आता छानपैकी दारू पिऊ या यार...!!" मनोहर म्हणाला. ('चला... वाचली शीला !!" ती स्वतःशीच म्हणाली.) "खरंच फार हुशार आहे तुझी बायको..." चरफडत अशोकने कबुली दिली.
ते ऐकून त्याही अवस्थेत ती स्वतःशीच हसली पण पाच मिनिटात तिला खरोखरच गाढ झोप लागली. दुसऱ्या दिवशी घरी आल्यावर तिने मनोहरकडे - "कालच्या प्रकाराबद्दल" विषय काढायच्या फंदातही पडली नाही पण त्यानंतर तिने कधीही दोन्ही नवर्यांच्या "दारू-पार्टीत" भाग घेतला नाही.
*******
माणिकने आरशात स्वतःची छबी नीट निरखून पाहिली. आतातर वयाच्या छत्तीसाव्या वर्षात ती एकदम 'परफेक्ट मिल्फ' (MILF = Mother | Like to Fuck) दिसत होती. तिच्यावर वयाचा काहीही परिणाम झालेला दिसत नव्हता. नियमित व्यायामामुळे तिच्या शरीरातील 'कसाव' अजूनही तितकाच होता व 'उत्तम प्रतीचे संसारसुख' भोगल्यामुळे मात्र तिची फिगर अजूनच 'कडक' (म्हणजे ३८०-२८-३८) झाली होती.

तिला आठवले की तिचे रूप पाहून दहावीच्या बोर्डाच्या परीक्षेच्या अगोदरच्या 'पेरेंट्स मीट'ला माधवीच्या वर्गातील पोरांपासून व इतर विद्यार्थ्यांच्या 'बापांपासून ती चक्क शाळेच्या प्रिन्सिपॉलच्याही 'आकर्षणाचे केंद्र' (Center of Attraction) बनली होती व त्यामुळे माधवी व वैजयंतीही तिच्याकडे असूयेनेच बघत होत्या. इतकेच काय तर अशोकची प्रथम तिच्या सौंदर्याची पावती देणारी कौतुकाची व नंतर मनोहरकडे असूयेने बघणारी नजरही आठवली.

ते आठवून ती स्वतःशीच हसली. माधवीवरील आलेले 'संकट' ती दूर करेलच असा तिला स्वतःबद्दल विश्वास वाटू लागला... कारण अशोकला कसे 'Tackle' करायचे ते तिला पक्के माहित होते.
*******

[rajsharma]

भाग २
इकडे वैजयंतीच्या 'अर्जंट' फोनवर घराबाहेर निघालेल्या माधवीने वैजयंतीला मोबाईल करून "मी आईसाठी जी-मेल तशीच ठेवून आले..." हे सांगताच वैजयंतीने आपल्या 'पप्पांना ही 'बातमी दिली. ते ऐकून अशोक प्रचंड खूष झाला... कारण त्याला आता आपल्या गेल्या ‘साडेतीन वर्षांच्या मेहनतीचे फळ मिळण्याचा दिवस जवळ आलाय हे लक्षात आले.

पण चेहरा कोरा ठेवत तो माणिकच्या फोनची वाट पाहू लागला. नकळत त्याचेही मन भूतकाळात डोकावले.

अगदी पहिल्या भेटीत माणिकला पाहताक्षणीच अशोकचे मन तिच्यावर जडले व चतुर अशोकने 'तिलाही आपण आवडलेलो आहोत' हे त्याक्षणीच 'मार्क केले. पण त्याने घाई न करता अगदी पद्धतशीरपणे मनोहर सोबत माणिक व शीलाशी मैत्री वाढवली कारण मनोहरलाही शीला आवडल्याचे त्याच्या लक्षात आले होतेच!! खरंतर 'त्याकाळी' एकंदरीतच 'मुलामुलींची मैत्री' हा एक संवेदनशील मुद्दा होता पण त्या दोघांनीही अतिशय धोरणीपणे व छानपैकी दोन्ही मुलींच्या घरी स्वतःचे 'इम्प्रेशन जमवले व स्वतःबद्दलचा एक रास्त असा विश्वास निर्माण केला ज्यामुळे दोन्ही मुलींच्या घरच्यांना त्यांच्या 'मैत्री' बद्दल काहीच ऑब्जेक्शन नव्हते. दोन्ही मुलींचे या दोन्ही मुलांसोबत हिंडणे-फिरणे ३ वर्ष सुरु होते व त्यामुळे भलेही कोणाचे कोणाशी 'जमले हे जरी कळले नसले तरी इतर मुलांना 'आपला नंबर गेला...' हे जरूर कळले.

पण फायनल इयरची परीक्षा झाल्यावर एका संध्याकाळी नेहमीप्रमाणे ते सीसीडी' मध्ये बसले होते व जसेच त्या दोघांनी माणिक व शीलाला 'प्रपोज' केले तेंव्हा त्या दोघींकडून आलेला नकार त्यांच्या 'अहं'ला नक्कीच दुखावणारा होता... व त्यानंतरचे माणिकचे प्रत्येक वाक्य अशोकच्या हृदयावर कायमचे घर करून गेल होते.

"आमच्या ह्या नकाराने आम्हाला तुमची अवस्था समजू शकते कारण आपण गेली साडेतीन वर्षं सतत बरोबर आहोत व आम्हा दोघींनाही तुम्हा दोघांची कंपनी मित्र म्हणून प्रचंड आवडते पण आम्हालाही आमची मतं आहेत व त्या बाबतीत आम्ही दोघीही ठाम आहोत कारण माझे मनोहरवर व शीलाचे तुझ्यावर प्रेम बसले आहे..." असे माणिकने अशोकला सुनावताच अशोकने शीलाकडे पाहिले असता तिनेही मान हलवून दुजोरा दिला.

"पण... यू मीन टू से... आम्ही गेले तीन वर्ष आमच्या मनात काय आहे हे तुम्हाला ‘एक्स्प्रेस' केले नाही का ?" अशोक आपला आवाज शांत ठेवायचा प्रयत्न करत म्हणाला. "केले ना...!! आम्ही कुठे नाही म्हणतो...!! पण आम्हीही 'या' गोष्टीला कधी प्रोत्साहन दिले का ? तुम्हीच विचार करून पहा..." माणिक म्हणाली. त्यावर मनोहरचा चेहरा संतापाने लाल झाला. "अशोक चल इथून..." तो म्हणाला "This is totally unacceptable. ही 'बकवास' मी ऐकू शकत नाही..." "अगोदर शांत हो मनोहर..." अशोक म्हणाला "ऐकू तर दे ह्यांना काय म्हणायचे आहे ते..." "I appreciate your coolness Ashok." माणिक अशोकला म्हणाली "पण स्पेशली तू अशोक... खरच नीट विचार करून आठवून बघ की आम्ही दोघींनी देखील आमच्या मनातले तुम्हाला 'एक्स्प्रेस केले की नाही ? जसा तू माझ्यात व मनोहरने शीलात 'इंटरेस्ट दाखवला तसाच मी मनोहरमध्ये व शीलाने तुझ्यात दाखवला की नाही ? "

अशोक निरुत्तर झाला... कारण गोष्ट खरी होती. पण आपण माणिकला पहिल्या भेटीत आवडलोय व नंतर तिने हुशारीने 'Strategy' बदलली, हेही त्याच्या लक्षात आले.