अश्या तऱ्हेने दिपालीच्या मम्मीने तिची कहाणी आमच्यासमोर उघड केली!...
ती सांगतेय ते आम्ही लक्षपुर्वक ऐकत होतो... जसजसे ती सांगत होती तसतसे एक एक पान आमच्यासमोर उघडे होत होते... तिची कहाणी ऐकून आम्हाला कधी आश्चर्य तर कधी दु:ख तर कधी कणक वाटत होती... तिचे आयुष्य कसल्या कसल्या कसोटीतून पार पडत गेले ते ऐकून आम्ही दोघेही भारावून गेलो होतो... तिची कहाणी संपली तेव्हा दिपाली तिच्या गळ्यात पडून रडत होती... दोघी मायलेकी एकमेकींच्या गळ्यात पडून आपल्या भावनांना वाट करू देत होत्या...
माझ्या मनात विचारांचे एक वेगळेच वादळ उठले होते... दिपालीची मम्मी जर माझी खरी आई होती तर मग माझ्या वडीलांनी मला ते का सांगितले नाही?... ते जर मला लहान असताना घेवून गेले होते आणि त्यांनी माझ्या त्या गावी असलेल्या मम्मीबरोबर दुसरे लग्न केले होते तर त्या मम्मीने तरी मला सांगायला पाहिजे होते की मी त्यांचा खरा मुलगा नाही तर सावत्र मुलगा आहे ते... अर्थात! त्याने काही फरक पडणार नव्हता... जरी ती माझी सावत्र आई असली तरी तिने मला सख्ख्या मुलीपेक्षा जास्त प्रेम केले होते... आत्ता दिपालीच्या मम्मीने सांगितले म्हणून नाहीतर मला कधी आयुष्यात हे कळले नसते की ती गावी आहे ती माझी सावत्र आई आहे ते...
पण माझ्या पुढे माझी खरी मम्मी कोण हा प्रश्न नव्हताच!... माझ्या पुढे मोठा प्रश्न होता तो दिपालीचा... दिपालीच्या मम्मीच्या सांगण्यावर विश्वास ठेवला तर दिपाली माझी 'बहिण' लागत होती... आम्ही एकाच आईच्या पोटी जन्मलेलो होतो तेव्हा आम्ही 'भाऊ-बहिण' होतो... मग आम्ही आता कसे काय लग्न करू शकत होतो?? कायद्याने आमच्या लग्नाला परवानगी नव्हतीच... जरी आमच्या ह्या नात्याबद्दल फक्त तिच्या मम्मीला आणि आता आम्हा दोघांना फक्त माहीत होते... पण उद्या जेव्हा माझ्या वडीलांना हे कळेल तेव्हा ते पण आम्हाला परवानगी देणार नव्हते... मग अश्या परिस्थितीत आम्ही कसे काय एकमेकांचे होवू शकत होतो???
अरे बाप रे!! मी आणि दिपालीने काय काय केले आहे!... आम्ही सेक्सची सगळी मजा अगदी भरभरून लुटली आहे... हिच ती दिपाली... जिने माझा लंड चोखला आहे, आपल्या योनीत घेतला आहे... हिच ती दिपाली... जिला मी पुर्ण नागडी करून असंख्य वेळा झवले आहे... रानटी जनावरासारखे आम्ही कित्येकदा झवलो आहे... तिच्या मम्मीला जर हे कळले तर काय होईल?? तिला जर समजले की आम्ही सेक्सची सगळी मजा लुटली आहे तर तिला काय वाटेल?? आमच्यात फक्त भावनिक संबंध नाही तर शारिरीक संबंध आहेत हे जर तिला कळले तर तिला काय वाटेल???
सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे आता दिपालीला काय वाटेल?? ती मला आपला प्रियकर मानेल की भाऊ? माझ्याशी ती आता शारिरीक संबंध ठेवेल का?... आता आम्हाला एकमेकांकडे बघून कामवासना जाणवेल का? एकमेकांसमोर आता आम्ही नग्न होवू का? आम्ही एकमेकांना स्पर्श करून कामोत्तेजीत होवू का? मला ती झवायला देईल का? माझ्याकडून ती आता झवून घेईल का??? आम्ही ते कसून झवायचो तसे पुन्हा झवू का?? ह्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तर दिपालीकडे होती... पण तेथे मी तिला ते विचारू शकत नव्हतो... दिपालीला नंतर एकांतात ते मला विचारावे लागणार होते...
तिच्या मम्मीने उघड केलेल्या सत्यानंतर तिला काय वाटतेय आणि तिचे काय विचार आहेत हे आता फक्त दिपालीच सांगू शकत होती... तेव्हा मी त्या दोघींचे रडणे थांबायची वाट पाहू लागलो.. दोघी अजुनही रडत होत्या पण आता त्यांच्या रडणाचा भर ओसरला होता... हळु हळू त्या दोघी शांत होत गेल्या... नंतर काही मिनीटे आम्ही असेच शांत बसून राहिलो... त्या दोघी आता पुर्ण सावरल्या असतील ह्याची खात्री झाल्यावर शेवटी मी बोलायला सुरुवात केली...
"आता मग आपण काय करायचे? कसला निर्णय घ्यायचा??"
"निर्णय काय घ्यायचा? मी सांगितले तुम्हाला आधीच... तुम्ही दोघे एकमेकांना विसरून जा... लग्नाचा तर विचार पण करू नका..." दिपालीची मम्मी म्हणाली.
"अहो पण..." मी बोलायला गेलो तर त्यांनी मला थांबवत म्हटले.
"हे बघा... मला कल्पना आहे की तुम्हाला ते थोडे जड जाईल... सुरुवातीला तुम्हाला हा निर्णय पचनी पडणार नाही... पण हळु हळू सवय होईल... एकमेकांबद्दलच्या ह्या प्रेमाच्या भावना तुम्हाला नष्ट करायच्या असतील तर तुम्हाला वेगळे व्हायला पाहिजे... दिपाली, मी तुला म्हटले तसे तू हा जॉब सोडून दे... आपोआप तुझे ह्याच्याशी संबंध संपून जातील..."
"अहो पण... असे कसे संबंध लगेच संपून जातील... हे संबंध इतके तकलादू आहेत का??" मी म्हणालो.
"नसतील... पण इतके दृढही नाहीत की तुटणार नाहीत... वेळीच हे लक्षात आले आहे तर स्वत:ला सावरा... आणि एकमेकांना विसरून जा..." तिची मम्मी म्हणाली.
"ठिक आहे... विसरून जावू... पण आम्ही हे कसे विसरू... की आम्ही भाऊ-बहिण आहोत ते?... ही माझी बहिण आहे, मी हिचा भाऊ आहे हे आम्ही कसे काय विसरू शकतो?... मला एक बहिण आहे, हिला एक भाऊ आहे ह्याचा विसर आता आम्हाला कसा काय पडणार?... आम्ही प्रेमाचे नाते विसरू पण भाऊ-बहिणीचे नाते कसे काय विसरू शकतो??" मी त्यांना प्रश्न करून कोड्यात टाकले...
"हे बघ दिनेश... तुम्ही कदाचित भाऊ-बहिणीचे नाते विसरू शकणार नाहीत... पण तुम्ही उघडपणे ते नाते लावू पण शकणार नाहीत... आपल्या तिघांना फक्त हे माहीत आहे आणि चौथ्या कोणाला ते माहीत पडले नाही पाहिजे... तेव्हा तुम्ही ते नातेही विसरून जायचा प्रयत्न करा... तुम्ही एकमेकांपासून दूर जा... म्हणजे आपोआप तुम्ही ते विसरून जाल... तू नागपुरला कायमचा निघून जा... म्हणजे तुला ते विसरायला जड जाणार नाही..." दिपालीची मम्मी म्हणाली...
'दिपालीला विसरून जायचे? तिला कधी भेटायचे नाही? ती पुन्हा कधी मला दिसणार नाही? तिचे ते चालणे, बोलणे, हसणे, रडणे... कध्धी कध्धी मला पुन्हा पहायला मिळणार नाही??... असे कसे होवू शकते?... मग आम्ही घेतलेल्या शपथांचे काय?? आम्ही एकमेकांना दिलेल्या वचनांचे काय? कसे काय आम्ही एकमेकांशिवाय आयुष्य घालवू शकतो? दिपालीशिवाय आपण आयुष्य जगू शकू का?? ओह गॉड! हेल्प मी! मी काय करू?? काय मार्ग काढू यातून??'
माझ्या मनात विचारांचे हे वादळ घोंगावत होते... अचानक मला काहितरी सुचले!... तो विचार मनात आला आणि माझ्या मनात आशेची एक पालवी फुटली! मी पटकन दिपालीच्या मम्मीला विचारले...
"पण मम्मी... एक विचारू का?... म्हणजे तुम्ही राग मानू नका... तुम्ही इतके सांगताय म्हणजे ते खरे असेल... पण तरीही आम्हाला ते इतक्यात लगेच पटणे खूप कठिण आहे... तेव्हा तुम्ही जे काही सांगितले... त्याची सत्यता आम्हाला कशी पटू शकेल?.. आय मीन! तुमच्याकडे तुम्ही सांगितले त्याचा काही पुरावा आहे का? आम्ही खरोखर भाऊ-बहिण आहोत हे तुम्ही आम्हाला काही पुरावा देवून पटवून देवू शकाल का? तर मी त्यावर विश्वास ठेवेल आणि तुमच्या म्हणण्यावर नक्की विचार करेन..."