नियतीचा खेळ

[rajsharma]

"मग काय... सांगितले!... सांगायचे तर होतेच ना कधीतरी... अनायसे विषय निघाला होता तर सांगून टाकले..." ती हसून म्हणाली.

"मग काय म्हणाली तुझी मम्मी? तिची काय रिॲक्शन होती??" मी कुतुहलाने विचारले.

"काय असणार?... आधी तिला आश्चर्य वाटले... पण नंतर ती खूष झाली!... तुझ्याबद्दल कुतुहलाने विचारायला लागली..." दिपाली हसत म्हणाली.

"मग काय सांगितलेस तू? माझी खूप 'लाल' केली असशील ना?" मी उगाच माझ्या शर्टाची कॉलर टाईट करत विचारले.

"केली केली... चांगली स्तुती करत सांगितले तुझ्याबद्दल..." दिपालीने हसत म्हटले.

"मग? इंप्रेस झाली की नाही तुझी मम्मी??" मी अधीरपणे विचारले.

"झाली ना!... चांगली इंप्रेस झाली!... मग तुझे नाव-गाव विचारायला लागली..."

"मग?"

"मग मी सांगितले तुझे नाव... तर ती ना... तुझे नाव ऐकून थोडी हबकली!" दिपाली उत्साहाने सांगायला लागली...

"हबकली?... का?" मी कुतुहलाने विचारले.

"हबकली म्हणजे तुझे नाव ऐकून तिच्या चेहऱ्यावरील भाव बदलले... ती तुझ्याबद्दल खोदून खोदून विचारायला लागली... तुझे घर, तुझे गाव., तुझ्या वडीलांबद्दल... मी शेवटी तिला म्हटले 'मम्मी... मला त्याबद्दल इतकी माहीती नाही... आम्ही ३ वर्षे एकत्र काम करतोय आणि आमचे स्वभाव, आवडीनिवडी जुळतात तेव्हा आमच्यात प्रेम जुळले... ते सुद्धा हल्लीच... मी तिला म्हटले नाही की आपले गेले वर्ष दिड वर्ष अफेअर चालू आहे ते... मी म्हटले की दोन आठवड्यापुर्वी आम्ही आमचे प्रेम कबूल केले आहे... मी तुला सांगणारच होते आणि बरे झाला हा विषय निघाला ते... तिला म्हटले त्याच्याबद्दलची माहिती तोच भेटला की तुला सांगेल..." दिपालीने म्हटले.

"अच्छा!... म्हणून तिने मला चहा घ्यायला बोलावलेय का?" मी हसून विचारले.

"हो!... मी आधी म्हटले की पुढच्या आठवड्यात पप्पा आले की त्याला घेवून येते... तर म्हणाली 'नको नको!... त्याला आत्ताच घेवून ये... आधी मला त्याच्याशी बोलू दे... मला तो पसंत पडला की मग मी सवडीने पप्पांचा मूड पाहून त्यांना सांगेन आणि त्यांची परवानगी घेईल'... मला पण ते पटले आणि मी तिला म्हटले की 'ठिक आहे! एक दोन दिवसात त्याला घेवून येते'..." दिपाली म्हणाली.

"हंम्म्म... म्हणजे आता आमची 'वर-परिक्षा' होणार तर..." मी हसून म्हटले.

"ऑफकोर्स!... आणि तुला मम्मीला मस्त इंप्रेस करायचे आहे... तुझा सगळा चार्म दाखवून..." दिपालीनी उत्साहात म्हटले.

"आणि तिला मी पसंत नाही पडलो तर?... तिने नकार दिला तर?..." मी हळुच मिश्किलपणे हसत तिला विचारले.

"तसे होणारच नाही!... तिला तू नक्की पसंत पडणार... शेवटी तिला माहीत आहे की माझी चॉईस वाईट नसणार..." दिपाली अभिमानाने म्हणाली.

"तरी पण... समजा की तिने मला पसंत केले नाही आणि नकार दिला... तर तू काय करशील?" मी तरीही हसून विचारले.

"तर मी तिला निक्षून सांगेन की लग्न केले तर तुझ्याशीच... नाहीतर करणारच नाही!..." दिपाली ठामपणे म्हणाली.

"हाय हाय मेरी जान!... ये हुई ना बात!... इसको कहते है 'लैला मजनू' का प्यार!..." मी तिला मिठीत घेत म्हणालो.

"लैला मजनू नही!... त्यांचे प्रेम सफल झाले नव्हते... आपले 'डिडीएलजे' च्या 'राज-सीमरन' सारखे प्यार... एकदम सक्सेसफूल!" दिपाली मला बिलगत म्हणाली.

"येस्स!... एकदम सक्सेसफूल!... आय लव यु, डिअर!" मी तिला प्रेमाने म्हटले आणि तिच्या ओठांचे चुंबन घेतले.

"आय लव यु टू, दिनेश!" तिनेही प्रेमाने म्हणत माझे चुंबन घेतले...

******

[rajsharma]

मग दोन दिवसानंतर एका संध्याकाळी दिपाली मला तिच्या घरी घेवून गेली... माझ्या तिच्या ओळखीच्या ३ वर्षात मी एकदाही तिच्या घरी गेलो नव्हतो की तिच्या मम्मी-पप्पांना भेटलो नव्हतो... तसा कधी योग आलाच नाही आणि काही वेळा योग आला होता पण मी मुद्दाम जायचे टाळले होते... म्हटले त्यांना भेटेन ते त्यांना आमच्या अफेअरबद्दल कळल्यानंतरच... आता दिपालीने तिच्या घरी सांगितले होते आणि तिच्या मम्मीनेच मला भेटायला बोलावले होते तेव्हा मी अगदी ताठ मानेने गेलो होतो...

त्यांच्या घराचे बेल मारल्यावर तिच्या मम्मीने दरवाजा उघडला आणि दिपालीने हसून माझी तिच्या मम्मीबरोबर ओळख करून दिली... तिच्या मम्मीचा चेहरा एकदम सिरीयस होता आणि मी नमस्कार केल्यावर तिने कसेनुसे हसत आम्हाला आत घेतले... आम्ही जावून त्यांच्या हॉलमध्ये सोफ्यावर बसलो... दिपाली मला प्यायला पाणी आणायला आत गेली आणि तिची मम्मी नुसतीच शांत बसून माझ्याकडे पहायला लागली...

ती मला अगदी निरखून बघत होती आणि तिचे तसे बघणे मला थोडे विचीत्र वाटत होते. तसे ती मला पहिली वेळ बघत होती म्हणून बहुतेक असे बघत असावी असा मी विचार केला. मी बाकी दिपालीने दाखवलेल्या अनेक फॅमिली फोटोमध्ये तिच्या मम्मीला बऱ्याचदा पाहिले होती... तेव्हा मी त्यांच्याकडे एकदम नॉर्मलपणे बघत होतो... दिपालीची मम्मी तिच्या सारखीच गोरी गोरी आणि ऊंच होती... त्यांची पर्सनॅलिटी दिपालीसारखीच आकर्षक होती... दिपालीचे सौंदर्य तिच्या मम्मीकडूनच तिला मिळाले होते हे मी अनेकदा दिपालीला तिचे फोटो पाहून म्हटले होते... आज प्रत्यक्ष तिच्या मम्मीला बघण्याचा योग आला होता...

दिपाली आतून मला पाणी घेवून आली... मी पाणी घेतले आणि दोन तीन घोट पिऊन ग्लास बाजुला टिपॉयवर ठेवला... नाही म्हटले तरी मला त्याची गरज होती कारण तिच्या मम्मीसमोर मी बसलो होतो. आज माझी 'वर-परिक्षा' होती आणि त्याचे किंचीत दडपण माझ्या मनावर होते... दिपाली तिच्या मम्मीजवळ सोफ्यावर बसली आणि उत्सुकतेने आमच्याकडे पहायला लागली...

तिच्या मम्मीने बोलायला सुरुवात केली... माहीत असूनही सगळ्यात पहिले तिने मला माझे संपुर्ण नाव विचारले... मी माझे पुर्ण नाव सांगितल्यावर तिचा चेहरा खरोखर दिपाली म्हणाली तसा गंभीर झाला!... त्यांनी मला माझ्या वडीलांबद्दल विचारायला सुरुवात केली... माझे वडिल काय करतात, ते कोठे असतात, ते आधी कोठे होते वगैरे वगैरे... जसजसे मी त्यांना ती माहिती देवू लागलो तसतसे त्यांचा चेहरा जास्तच गंभीर होत गेला... त्या अस्वस्थ व्हायला लागल्या...

मी माझ्या वडीलांची माहिती देत होतो ती ऐकून त्यांच्या मनात नक्कीच काहितरी चालले होते... पण त्यांना काय वाटत होते त्याचा अंदाज ना मला येत होता ना दिपालीला... दिपालीही आपल्या मम्मीकडे बारकाईने पहात होती आणि तिची रिॲक्शन पाहून ती सुद्धा आश्चर्यचकीत होत होती... त्यांनी विचारलेल्या सगळ्या प्रश्नांची मी उत्तर दिल्यावर शेवटी त्यांनी गंभीरपणे मला विचारले,

"तुझ्याकडे तुझ्या वडिलांचा एखादा फोटो आहे का?"

"माझ्या वडीलांचा फोटो??..." त्यांचा प्रश्न ऐकून मला आश्चर्य वाटले!...

माझ्या वडीलांचा फोटो त्यांना कशाला बघायचाय? त्या मला पसंत करताहेत की माझ्या वडीलांना?? मी नवलाईने त्यांच्याकडे आणि दिपालीकडे पहायला लागलो... दिपालीही आपल्या मम्मीच्या प्रश्नाने सर्द झाली! तिला आपल्या मम्मीचा प्रश्न एकदम 'फनी' वाटला! तिने किंचीत हसत आपल्या मम्मीला विचारले,

"अग मम्मी... ह्याच्या वडिलांचा फोटो कशाला बघायचाय?... ह्याला बघ ना..."

"जस्ट मला बघायचेय...," तिच्या मम्मीच्याही लक्षात आले की आपण खूप 'विचीत्र' प्रश्न विचारला आहे तेव्हा किंचीत सावरत ती पुढे म्हणाली, "कदाचीत मी ह्याच्या वडीलांना ओळखत असावी..."

"अय्या खरच!... म्हणजे नावावरून तुला तसे वाटतेय का?" दिपालीने उत्सुकतेने विचारले.

"हं?... ह... हो!..." तिची मम्मी गोंधळून म्हणाली.

"मग ठिक आहे... दिनेश... मला वाटते तुझ्या पाकीटात तुझ्या मम्मी-पप्पांचा एक फोटो आहे ना?... तो दाखव ना मग मम्मीला..." दिपाली उत्साहाने मला म्हणाली...

खरे तर दिपालीच्या मम्मीच्या प्रश्नाने मी थोडा गोंधळलो होतो तेव्हा माझ्या लक्षातच आले नाही की माझ्या पाकीटात माझ्या मम्मी-पप्पांचा एक फोटो आहे... मी पटकन उभा राहिलो आणि पाकीट काढून त्यातील फोटो बाहेर काढला... तो फोटो तिच्या मम्मीच्या हातात देत मी हसून म्हणालो,

"फोटो ३/४ वर्षापुर्वीचा आहे... पण माझे पप्पा आजही असेच दिसतात..."

दिपालीच्या मम्मीने थरथरत्या हाताने फोटो माझ्या हातातून घेतला... जणू कोठलातरी 'भयंकर' फोटो बघायचाय अश्या तऱ्हेचे प्रचंड तणावाचे भाव त्यांच्या चेहऱ्यावर होते... मी त्यांना फोटो देवून पुन्हा खाली बसलो आणि उत्सुकतेने त्यांच्याकडे पहायला लागलो... दिपालीही उत्सुकतेने आपल्या मम्मीकडे बघत होती... तिच्या मम्मीने फोटो घेतला आणि त्यावर नजर टाकली... फोटो बघितल्याबरोबर त्यांचे डोळे विस्फारले गेले आणि त्यांचा चेहरा घाबराघाबरा झाला!... एखादे 'भूत' पाहिल्यासारखे त्यांचा चेहरा पांढराफटक पडला!...

[rajsharma]

[rajsharma]

'अरे देवा!' असे बोलत त्यांचे अंग ताठ झाले आणि त्या मागे सोफ्यावर पडल्या... मागे पडताना त्यांच्या हातातील माझ्या पप्पा-मम्मीचा फोटो गळून खाली पडला... त्यांचे डोळे उघडे होते पण त्या स्तब्ध होत्या आणि काही बोलत नव्हत्या... त्यांची ती अवस्था पाहून मी ताडकन माझ्या जागेवरून उठलो... तिच्या बाजुला बसलेली दिपालीही आपल्या मम्मीची अवस्था पाहून हडबडली आणि पटकन तिच्या जवळ सरकली... आपल्या मम्मीला धरून ती हलवू लागली आणि विचारू लागली...

"मम्मी... मम्मी... काय झाले?... तुला काय झाले??..."

मी पण पटकन उठून तिच्या मम्मीच्या जवळ गेलो आणि त्यांच्या दुसऱ्या बाजुला बसलो... दिपाली घाबरून माझ्याकडे बघायला लागली आणि मी नजरेनेच तिला आश्वस्त करत तिच्या मम्मीच्या खांद्याला हात लावून त्यांना हलवत विचारले,

"मम्मी... तुम्ही ठिक आहात ना?... तुम्हाला काय होतय??"

माझ्या विचारण्याने दिपालीची मम्मी भानावर आली... त्यांनी आपली शुन्यातली नजर वळवून माझ्याकडे पाहिले... खळकन त्यांच्या डोळ्यातून पाणी वाहू लागले... त्या रडायला लागल्या... त्यांनी आपला हात वर उचलला आणि माझ्या गालाला स्पर्श करून त्या धाय मोकलून रडायला लागल्या... त्यांच्या त्या अकस्मात रडण्याने मी गोंधळून गेलो!... त्या का रडत आहेत ह्याचे मला काही आकलन होत नव्हते... मी वेड्यासारखा त्यांच्याकडे आणि दिपालीकडे बघत राहिलो... दिपालीही आपल्या मम्मीचे रडणे बघून घाबरली!... ती पण रडवेली झाली आणि काकुळतेने आपल्या मम्मीला विचारू लागली,

"मम्मी... तू का रडतेस?... काय झाले?... ह्याचा पप्पांचा फोटो पाहून तुला काय झाले??"

दिपालीच्या प्रश्नांच्या सरबत्तीने तिची मम्मी थोडी भानावर आली... ती रडत रडत माझ्याकडे बघत होती आणि तिने तशीच रडत मान फिरवली आणि दिपालीकडे पाहिले... मग दिपालीच्या गालालाही तिने हात लावला आणि ती रडत राहिली... मी आणि दिपाली वेड्यासारखे एकमेकांकडे पहात राहिलो... तिच्या मम्मीच्या रडण्याचे कारण ना मला नाहीत होते ना तिला... काही क्षण तसे रडत राहिल्यावर तिची मम्मी झटकन आपल्या जागेवरून उठली... आणि रडत रडत तरातरा चालत आत पळाली... दिपाली आणि मी खुळ्यासारखे ती पळाली तिकडे बघत राहिलो... आम्हा दोघांनाही भान राहिले नाही की तिच्या मम्मीच्या मागे पळावे... पण मग मी प्रथम भानावर आलो आणि पटकन दिपालीला म्हटले,

"दिपाली... पळ जा... तुझ्या मम्मीला काय झालेत ते बघ... आणि त्यांना विचार त्या का रडताहेत... तसेच काही असेल तर मला बोलव..."

दिपाली पटकन आपल्या जागेवरून उठली आणि आत पळाली... मी हतबल होवून मागे सोफ्यावर रेलून बसलो आणि विचार करायला लागलो... काय झाले दिपालीच्या मम्मीला? ती माझ्या पप्पांचा फोटो पाहून का घाबरली? त्यांचा फोटो पाहून ती का रडायला लागली? रडता रडता त्यांनी माझ्या गालाला का हात लावला?? नंतर दिपालीच्या गालालाही का हात लावला?? पुढे काही न बोलता त्या रडत आत का पळाल्या?? त्या माझ्या वडिलांना ओळखत असतील का? त्यांना माझ्या वडिलांबद्दल काही माहिती असेल का? काय गौडबंगाल आहे हे? कसा खुलासा व्हायचा ह्याचा??...

विचार करून करून माझे डोके फिरायची वेळ आली!... दिपालीची मम्मी आत पळाली होती आणि दिपालीही आत गेली होती... आता जोपर्यंत दिपाली बाहेर येत नव्हती तोपर्यंत काही खुलासा होणार नव्हता... दिपालीही बराच वेळ बाहेर येत नव्हती... काय चालले होते आत कोणास ठाऊक??... आपणच आत जावून बघावे का?? कदाचीत तिच्या मम्मीची अवस्था पाहून दिपालीही रडत असावी... मम्मीची स्थिती पाहून तिला भानच राहिले नसेल की मला बोलवावे... कदाचीत आत त्या दोघींना माझी गरज असावी पण त्या मला बोलवू शकत नसतील... मलाच आत जावून पहायला पाहिजे...

असा विचार करून मी माझ्या जागेवरून उठलो आणि आत जायला पाऊल उचलले... तेवढ्यात दिपाली बाहेर आली... ती रडत होती आणि बाहेर आल्यावर ती सरळ माझ्याजवळ आली आणि माझ्या गळ्यात पडून रडायला लागली... मी तिला कवेत घेतले आणि तिचे तोंड वर करत तिला विचारू लागलो,

"दिपाली... काय झाले?... तुझी मम्मी कशी आहे??... ती ठिक आहे ना?... काही झाले का?... तू का रडतेस?... अग बोल ना... मला सांग ना काहितरी... माझे तर डोकेच फिरत चालले आहे... प्लिज बोल ना..."

माझ्या बोलण्याने दिपाली भानावर आली आणि तिने आपले रडणे कमी केले... मी तिला कवेत घेत तिच्या पाठीवरून हात फिरवत तिला दिलासा देत होतो... हळु हळू तिचे रडणे कमी कमी होत गेले... मी तिला मिठीत धरून मागे सोफ्यावर बसलो... ती मला बिलगून माझ्या बाजुला बसली आणि हुंदके देत राहिली... मी तिचा चेहरा वर करत तिला विचारले,

"दिपाली बोल ना... नुसतीच रडतेस काय?... मला सांग ना काय झाले ते?... तुझी मम्मी ठिक आहे ना?"

"हं... हो!... मम्मी ठिक आहे... आय मीन... ती अजूनही रडतेय... पण ठिक आहे ती..." दिपालीने कसेबसे म्हटले.

"पण का रडतेय ती?... माझ्या पप्पांचा फोटो पाहूनच त्यांना काहितरी झाले... काय झाले त्यांना? तू विचारलेस का त्यांना??" मी अधीरपणे तिला विचारले.

"हो विचारले... पण ती काही सांगतच नाही... नुसती म्हणतेय..." दिपाली हुंदके देत देत म्हणाली.

"काय म्हणतेय??" मी उत्सुकतेने विचारले.

"तुमचे लग्न होणे शक्य नाही... तुम्ही दोघे एकमेकांना विसरून जा..." दिपाली रडत रडत म्हणाली...

"काय??... काय म्हणालीस??" ते ऐकून मला धक्काच बसला!

"हो!... मम्मी हेच म्हणतेय... तुमचे लग्न होवू शकत नाही... ते कदापी शक्य नाही..."

"अग पण का?... काय प्रॉब्लेम आहे??... का होवू शकत नाही??... तू विचारले नाहीस का त्यांना??" मी आश्चर्याने वेडापिसा होत तिला विचारले.

"मी विचारले... पण ती काही सांगायलाच तयार नाही... नुसतेच म्हणतेय... तुम्ही एकमेकांना विसरून जा... तुमचे लग्न होवू शकत नाही... तू त्याचा नाद सोड... वगैरे वगैरे..." दिपाली स्फुंदत स्फुंदत म्हणाली.

"अग पण का म्हणून?... का आपण एकमेकांना विसरायचे? का आपले लग्न होवू शकत नाही?? तू जरा खडसावून विचारायचेस ना..." मी वैतागून म्हटले.

"विचारले... मी अगदी खोदून खोदून विचारले... पण ती कारणच देत नाही... उलट आणि मला विचारत होती... तुमचे प्रेमप्रकरण किती पुढे गेले आहे?... तुम्ही कितपत एकमेकांच्या जवळ आला आहात?... तुम्ही वेगळ्या भावनेने एकमेकांना 'स्पर्श' तर केला नाही आहे ना?... तुमच्यात काही 'नाजूक' संबंध तर झाले नाही आहेत ना?... वगैरे..." दिपालीने थोडे सावरत सांगितले.

[rajsharma]

"असे का एकदम तिने विचारले? आणि मग तू काय सांगितलेस? तू सांगितलेस का आपण किती 'जवळ' आलो आहोत ते?" मी म्हटले.

"हॅऽऽऽ... ते मी कसे काय सांगणार?... मी काय इतकी निर्लज्ज आहे का?... मी तिला खोटेच सांगितले... आम्ही फक्त मनाने एकमेकांच्या जवळ आलो आहे आणि अजूनतरी आम्ही एकमेकांना वेगळ्या तऱ्हेने स्पर्श केलेला नाही..." दिपाली म्हणाली.

"मग काय म्हणाली ती? पुढे काही बोलली का?" मी उत्सुकतेने विचारले.

"हो... म्हणाली... बरे झाले!... तू अजिबात त्याच्याशी जवळीक करू नकोस... त्याचा नाद सोडून दे... त्याला तुला विसरायला लाव... तू तो जॉब सोडून दे... म्हणजे त्याच्याशी काही संबंध रहायचा प्रश्नच रहाणार नाही..." दिपालीने सांगितले.

"काय??... आता हे काय भलतेच??..." मी चक्रावून म्हटले, "तुझी मम्मी चक्क आपल्याला दूर करत आहे... आपल्याला संबंध तोडायला सांगतेय... बरे कारण विचारले तर सांगत पण नाही... हे तर काही अजबच आहे!..." मी आश्चर्याने म्हटले.

"बघ ना... सगळे विचीत्रच आहे... मम्मीला वेडबीड तर लागले नाही ना?..." दिपालीने वैतागत म्हटले.

"नाही... म्हणजे... त्या तसे सांगताहेत तर त्याला काहीतरी कारण असावे... खास करून ते कारण माझ्या पप्पांशी रिलेटेड आहे... पण ते जोपर्यंत आपल्याला कळत नाही तोपर्यंत असे कसे आपण त्यांचे म्हणणे ऐकायचे?..." मी विचार करत म्हणालो.

"हो!... मी पण तेच म्हणतेय... तिने सांगावे ना... का आम्ही एकमेकांना विसरावे?... त्या मागचे कारण काय..." दिपालीही विचारात पडत म्हणाली.

"दॅट्स ईट!... दिपाली... धिस ईज टू मच!... आपण त्यांना जावून विचारूया... त्यांना आपल्याला सांगायलाच पाहिजे... आफ्टर ऑल!... वुई हॅव राईट्स टू नो दॅट... एकदा कारण कळले की मग आपण ठरवू काय करायचे ते..." मी ठामपणे म्हटले आणि तिला माझ्यापासून दूर केले...

दिपाली उभी राहिली आणि मी पण उभा राहिलो... मी तिचा हात पकडला आणि तिला ओढत पुढे चालत म्हणालो,

"लेट्स गो टू युवर मम्मा... आपल्याला त्यांच्याशी बोलायलाच हव... आय ॲम सॉरी! त्यांची अवस्था ठिक नसेल... पण आपली पण हालत ठिक नाही... वुई हॅव टू डिस्टर्ब हर..."

असे बोलून मी दिपालीला पुढे केले आणि तिच्या मागे चालत चालत आम्ही आत गेलो... तिच्या मम्मीच्या रूमच्या बाहेर आम्ही एक क्षण थांबलो आणि आम्ही एकमेकांकडे पाहिले... आम्ही नजरेनेच एकमेकांना दिलासा दिला. मग दिपालीने तिच्या मम्मीच्या रूमच्या दरवाज्यावर टकटक केली आणि 'मम्मी' करत ती दरवाजा उघडून आत शिरली... ती थोडी पुढे गेली आणि आत बेडवर पडलेल्या तिच्या मम्मीला म्हणाली,

"दिनेशला तुझ्याशी बोलायचेय, मम्मी!" असे बोलून तिने माझ्याकडे पाहिले आणि आत यायचा इशारा केला...

मी रूममध्ये शिरलो आणि दिपालीची मम्मी बेडवर पडली होती ती उठून बसली.. रडून रडून तिचे डोळे लाल लाल झाले होते. त्यांची अवस्था एकदम खराब दिसत होती... पण त्यांच्या त्या अवस्थेत त्यांच्याशी बोलल्याशिवाय आम्हाला काही पर्याय नव्हता... बेडच्या जवळ एक चेअर होती त्यावर जावून मी बसलो... दिपाली बेडवर आपल्या मम्मीच्या जवळ बसली... मी त्यांच्या मम्मीकडे पाहिले आणि त्यांनी अगतिकपणे माझ्याकडे पाहिले... त्यांच्या डोळ्यात मला भिती, दु:ख, लाचारी, अगतिकता असे सगळे भाव दिसत होते आणि ते पाहून मला त्यांची किव आली! तरीही मी धीर करत त्यांना म्हटले,

"मम्मी!... सॉरी मी तुम्हाला डिस्टर्ब करतोय... तुम्ही खूपच डिस्टर्ब आहात हे मला दिसतेय... पण काही गोष्टींचा खुलासा तुम्ही केलात तर खूप बरे होईल... आय मीन... आम्ही नंतरही तुम्हाला विचारू शकलो असतो पण ते आत्ताच जाणून घेणे आम्हाला गरजेचे आहे... आय होप! तुम्ही सांगाल... मग मी विचारू का?"

"बेटा... तू काय विचारणार आहेस हे मला माहीत आहे...," दिपालीची मम्मी आपल्या डोळ्यातून ओघळणारे पाणी पुसत पुढे म्हणाली, "पण खरच तू ते मला विचारू नयेस... आणि मी तुला ते सांगू नये... ह्यातच तुमचे भले आहे..."