माझ्या प्रिय बाईसाहेब -Marathi sex stori

[rangila]

माझ्या प्रिय बाईसाहेब -Marathi sex stori

मॅडम सोफ्यावर झोपलेल्या असल्या की पदर वगैरे व्यवस्थित घेवूनच झोपायच्या पण तरीही त्यांना तसे झोपलेले बघताना फार ’मजा’ वाटायची. त्यांचे पाय दरवाज्याच्या दिशेने असायचे व डोके ड्राफ्टींग सेक्शनच्या दिशेने असायचे. तेव्हा मागून मी दूरून त्यांना न्याहाळत आहे याची त्यांना कल्पना नसायची. बरे कल्पना जरी असली तरी त्यांना माहीत होते की फार फार तर मी फक्त बघणार.... याच्या व्यतिरीक्त काहीही करणार नाही. पण त्यांना काय माहीत नुसते बघुनच मी त्यांच्यावर ’काल्पनीक बलात्कार’ करत असे. श्वासाच्या लयीवर वर-खाली होत असलेल्या त्यांच्या छातीच्या उभारांना मी नजरेने चोंबाळत असे, कुस्करत असे. कल्पनेत मी त्यांच्या शरीराला कवटाळत असे, त्यांच्या अंगावर झोपत असे. मनसोक्तपणे त्यांना बघून घेतल्यावर मी गुपचूप टॉयलेटमध्ये जावून त्यांच्या नावाने मूठ मारत असे.

कधी कधी मॅडम पर्सनल कामासाठी बाहेर जायच्या. माझ्याशी बोलत नसल्यामुळे त्या प्युनला ’मोठ्याने’ सांगून जायच्या जेणेकरून मला ऐकू जावे व त्यांच्या गैरहजेरीत मी इतर कामे सांभाळून घ्यावी. आणि मग जर प्युनही बाहेर काही कामासाठी गेला की मी एकटाच ऑफीसमध्ये असायचो. माझ्या लैंगीक भावनांची भूक ’वेगळ्याच’ पद्धतीने शमवण्यासाठी मी या एकटेपणाचा चांगलाच फायदा घ्यायचो. दरवाजा लॉक करून मी तडक कविता मॅडमच्या टेबलाजवळ यायचो. त्यांची पर्स तेथे असली की मी ती पर्स तपासायचो. जर माझे नशीब जोरावर असेल तर मला त्यात त्यांची पँटीज सापडायची.

माझ्या अश्या गुप्त तपासणीने मला माहीत होते की त्यांच्या ’पिरीयड’च्या वेळेत त्यांच्या पर्समध्ये ’सॅनेटरी नॅपकीन्स’ बरोबर अशी ’ऎक्ट्रा पँटीज’ ही असते याची (म्हणून स्त्रीयांची पर्स कधी तपासू नये म्हणतात ना... ती याचसाठी!). त्यांची पँटीज सापडली की मला ’आसुरी’ आनंद व्हायचा. त्या भांडणाच्या प्रकरणात त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे खरोखरच त्यांची पँटीज कधीही ’चॉकलेटी’ किंवा ’निळी’ नसायची. पण जर आता कधी तसा काही प्रश्न उभा राहिला तर मी ठामपणे सांगू शकत होतो की त्यांच्या पँटीजचे रंग गुलाबी, आकाशी किंवा फिकट पिवळा असे ’लाईट कलर’ असतात.

मग ती पँटीज घेवून मी तेथेच माझी पॅन्ट खाली करायचो व माझ्या लंडावर गुंडाळून लंड हलवायचो. कधी त्या पँटीजच्या पुच्चीच्या भागाचे चुंबन घ्यायचो तर कधी वास घ्यायचो. मग माझा लंड गळायच्या बेतात आला की मॅडमच्या ’खुर्चीवर’ माझ्या लंडातले विर्य गाळायचो. कधी त्यांची पँटीज नाही मिळाली तर मी तसाच त्यांच्या खुर्चीवर मूठ मारून विर्य गाळायचो.

हो! मी कविता मॅडमच्या खुर्चीवर माझे विर्य गाळायचो! त्याने मला असा ’आसुरी’ आनंद मिळायचा की मी त्यांच्या नितंबावर माझे विर्य गाळतोय कारण त्यांचे नितंब त्या खुर्चीवर विराजमान असतात म्हणून. तेवढ्यापुर्ती माझी लैंगीक भूक भागली की मी भराभर टिश्युने खुर्चीवरील माझे विर्य पुसून घ्यायचो. रेक्झीनची खुर्ची असल्यामुळे विर्य सहज पुसले जायचे व मॅडमना कल्पना यायची नाही की थोड्यावेळापुर्वी मी त्यांच्या खुर्चीवर माझे पाणी सोडलो होते याची.

असा एकांत कधी मला जेवणाच्या वेळेआधी मिळाला तर मग मला कविता मॅडमचा जेवणाचा डबा पर्समध्ये सापडायचा. डबा सापडला की मला पँटीजपेक्षा ही जास्त ’आसुरी’ आनंद व्हायचा. मग तो डबा उघडून मी डायनींग टेबलवर ठेवायचो. आणि पटकन पॅन्ट खाली करून मूठ मारायला सुरुवात करायचो. खसखस करत मूठ मारून मी मॅडमच्या ’भाजीमध्ये’ माझे विर्य गाळायचो.

हो! हो! त्यांच्या भाजीत माझे विर्य गाळायचो. माझे झाले की ती भाजी चमच्याने वर खाली करत माझ्या विर्यात मिक्स करायचो. व्यवस्थित बघून मी खात्री करून घ्यायचो की माझ्या विर्याच्या अंशाची कल्पना मॅडमना येणार नाही. अर्थात! मी त्या भाजीत विर्य गाळण्याआधी सुद्धा खात्री करायचो की माझे विर्य त्या भाजीत मिसळून जावू शकते की नाही याची. उदाहरणार्थ! जर मॅडमच्या डब्यात थोडासा रस्सा असलेली भाजी असेल तर मी त्यात विर्य नाही गाळायचो पण थोडी ड्राय भाजी असेल तर त्यात विर्य व्यवस्थित मिक्स व्हायचे.

सगळ्यात बेस्ट म्हणजे साबुदाण्याची खिचडी! खिचडीत माझे विर्य इतके बेमालूम मिक्स व्हायचे की तेथल्या तेथे मी शोधले तरी मला माझ्या विर्याचा अंश त्यात शोधता यायचा नाही. त्यांच्या खिचडीत विर्य गाळून माझी वासना शमल्यावर मला थोडे अपराध्यासारखे वाटायचे कारण त्यांचा उपवास असायचा म्हणून त्या खिचडी आणायच्या आणि त्यांच्या नकळत मी त्यांना माझे विर्य खायला घालायचो. पण अपराध्याची भावना फक्त थोडा वेळच मनात रहायची. नंतर मग पुन्हा जेव्हा मला चान्स मिळेल तेव्हा मी तसेच करायचो.

त्या पिरीयडमध्ये आम्ही एकत्र जेवत नसू तेव्हा मला त्यांची भाजी किंवा खिचडी ’शेअर’ करायचा प्रश्नच नव्हता. नंतर पुन्हा जेव्हा आमचे संबंध सुरळीत झाले तेव्हा मी तो प्रकार बंद केला कारण मला त्यांची भाजी खावी लागायची. अशा तऱ्हेने मी एकांताचा फायदा घेत माझी लैंगीक वासना शमवत होतो. आता ही माझ्या ’विकृती’ होती की काय हे मी सांगू शकत नाही कारण असले प्रकार मी फक्त त्या काळात, त्यावेळी, कविता मॅडमच्या बाबतीतच फक्त केले. नंतर पुढच्या आयुष्यात कधीही मी तसले प्रकार केले नाहीत. पण त्या वेळी दिवसातून कितीवेळा मी कविता मॅडमच्या नावाने मूठ मारून विर्य गाळायचो याची काही गिनतीच नव्हती.

त्यावेळी एक गोष्ट माझ्या लक्षात आली होती की मी मुठ मारल्यानंतर जर लघवी केली नाही की नंतर माझा लंड सुपाड्याच्या भागात दुखायचा. असे का होते ते आधी मला कळत नव्हते पण जेव्हा मी कामशास्त्राचे एक ’चांगले’ पुस्तक वाचले तेव्हा मला कळले की जेव्हा पुरुषाचे विर्य गळते तेव्हा त्यातील काही अंश त्याच्या लंडाच्या नलीकेमध्ये रहातो आणि तो अंश लघवीच्या पाण्याद्वारे वाहून बाहेर आला नाही की लंड दुखतो. मग त्यानंतर मी कटाक्षाने लघवी लागेपर्यंत वाट बघायचो आणि जेव्हा लघवी लागेल तेव्हा मूठपण मारायचो आणि मग लघवीही करायचो. आता तुम्हीच अंदाज बांधा की एक २१/२२ वर्षाचा मुलगा दिवसातून किती वेळा मुततो म्हणजे तुम्हाला कळेल की मी कमीत कमी किती वेळा मूठ मारायचो.

ऑफीसमधून घरी गेलो तरी माझ्या डोक्यात कविता मॅडमचाच विचार असे. रात्री झोपेपर्यंत, झोपल्यावर, झोपेत स्वप्नामध्ये, पहाटे जाग आली की, सकाळी उठल्यावर, पुन्हा ऑफीसमध्ये आल्यावर.... असे चोवीस तास माझ्या मनात कविता मॅडम आणि फक्त कविता मॅडमच असायच्या. ऑफीसमध्ये मी त्यांच्या जवळपास असलो आणि त्या काहीतरी करत असल्या की क्षणात त्यांच्या बद्दलच्या लैंगीक विचारांनी माझी तंद्री लागायची. मॅडमनी चान्स दिला तर या क्षणाला मी त्यांना काय काय आणी कसे कसे करेल याचे विचार माझ्या डोक्यात लगेच यायला लागायचे.

त्या टायपींग करण्यात मग्न असल्या की मला फ्लॅशबॅक सारखे दिसे की.... ’मी त्यांच्या मागे उभा आहे.... खाली वाकून मी त्याच्या खांद्यावर हनुवटी टेकवली आहे व मान वळवून त्यांच्या कानाची पाळी चघळत आहे तर कधी त्यांच्या गालाचे चुंबन घेत आहे. खाली माझे हात त्यांच्या बगलेतून पुढे आले आहेत व मी त्यांच्या छातीचे उभार कुस्करत आहे. त्या जणू काही घडतच नाही आहे असे समजून त्यांचे टायपींग करत आहे. टाईपरायटरच्या तालबद्ध ’टकटकी’ मध्ये मी त्यांना कुस्करत आहे आणि चुंबत आहे.....’

[rangila]

त्या टायपींग करण्यात मग्न असल्या की मला फ्लॅशबॅक सारखे दिसे की.... ’मी त्यांच्या मागे उभा आहे.... खाली वाकून मी त्याच्या खांद्यावर हनुवटी टेकवली आहे व मान वळवून त्यांच्या कानाची पाळी चघळत आहे तर कधी त्यांच्या गालाचे चुंबन घेत आहे. खाली माझे हात त्यांच्या बगलेतून पुढे आले आहेत व मी त्यांच्या छातीचे उभार कुस्करत आहे. त्या जणू काही घडतच नाही आहे असे समजून त्यांचे टायपींग करत आहे. टाईपरायटरच्या तालबद्ध ’टकटकी’ मध्ये मी त्यांना कुस्करत आहे आणि चुंबत आहे.....’

टेबलावर काही कागदपत्र उघडी आहेत आणि कविता मॅडम त्या टेबलावर वाकून कागदपत्र तपासत असल्या की मी लगेच फ्लॅशबॅकमध्ये जाई.... ’मी मॅडमच्या मागे उभा आहे आणि त्यांच्या गांडीवर माझा लंड घासत आहे (आमच्या अंगावर पुर्ण कपडे आहेत बर का..). त्यांच्या कंबरेला दोन्ही हाताने पकडून मी त्यांना कपड्यावरूनच मागून झवण्याची हालचाल करत आहे. त्याने त्या हलत आहेत व त्यांना लिहायला त्रास होत आहे. मग त्या मान वर करून मला दटावत आहे "सागर! मी लिहीतेय ना??" मग मी शांत राहून तसेच त्यांच्या गांडीवर माझा कडक लंड घासत आहे व नंतर हात पुढे आणून त्यांच्या छातीचे उभार चिवडत आहे.

या आणि अशा प्रकारची कितीतरी लैंगीक स्वप्ने मी क्षणो क्षणी बघत असे. तसे सगळे काही प्रत्यक्षात घडू शकते याची मला खात्री होती पण त्यासाठी मला कविता मॅडमना ’पटवावे’ लागणार होते. तेव्हा त्यांच्यात माझ्यात पुन्हा ’जवळीक’ व्हावी या दृष्टीने मी प्रयत्न चालू केले. मग मी कविता मॅडमबरोबर बोलणे वाढवायचा प्रयत्न चालू केला पण त्या तरीही माझ्याशी कामाव्यतिरीक्त बोलायच्या नाही. पण असे फक्त कामाशिवाय न बोलता किती दिवस रहाणार? आता एकत्र काम करतोय म्हटल्यावर सतत कशा ना कशासाठी तरी एकमेकांशी बोलावे तर लागायचे. तेव्हा फक्त तेवढेच बोलून गप्प तरी किती दिवस बसणार. बरे इतर कोणीही ऑफीसमध्ये असे नव्हते की ज्याच्याबरोबर त्यांना बोलायला मिळायचे. तेव्हा शेवटी त्यांनापण आमच्यातील शांततेचा कंटाळा यायला लागला आणि मग हळु हळू कविता मॅडमचे माझ्याशी बोलणे वाढू लागले.

आधी आधी नुसतेच ऑफीसच्या कामासंबंधी बोलायला लागल्या. एखाद्या प्रोजेक्टचे डिटेल्स, रिपोर्ट, टेंडर डॉक्युमेंट्स, असे काही ना काही घेवून येवून त्याबाबत बोलायला लागल्या. आता आम्ही एकमेकांना काही मदत केली तर हसून ’थँक्स’ म्हणू लागलो (हो! त्या प्रकरणानंतर एकमेकांशी हसण्याचे पण बंद झाले होते). मग दुपारचे जेवण पुन्हा पहिल्यासारखे एकत्र खायला सुरुवात झाली. आधी आधी नुसतेच शांत बसून जेवत असू पण हळु हळू इकडच्या तिकडच्या गप्पा चालू झाल्या. मग वेळ मिळाला की वेटींग मध्ये बसून गप्पा चालू झाल्या. मग बॉसच्या केबीनमध्ये बसून किंवा मिटींगरूममध्ये बसून आम्ही गप्पा मारू लागलो. आणि मग हळु हळू बाहेरून खायला घेवून यायचीही सुरुवात झाली.

सुनील गेल्यानंतर साधारण दोन तीन महिन्यानंतर ऑफीसचे वातावरण पुन्हा पहिल्यासारखे ’खेळीमेळीचे’ झाले. फरक एवढाच होता की आधी सुनील आमच्याबरोबर असायचा पण आता फक्त मी आणि कविता मॅडमच होतो. नवीन प्युन मुलं आमच्यात कधी मिक्स झालेच नाही. तसे पण ते नवीन असल्यामुळे त्यांच्यासमोर आम्ही असा ’टाईमपास’ करत नव्हतो. कोण जाणे कधी त्यांनी बॉसला चुगली केली तर? म्हणून आम्ही त्यांच्यासमोर काही करायचो नाही. कामानिमीत्त प्युन बाहेर गेला की मग आम्ही आमचा ’टाईमपास’ चालू करायचो. कित्येकदा आम्हाला एकमेकांबरोबर टाईमपास करता यावा म्हणून आम्ही प्युनला काहीना काही काम सांगून बाहेर पाठवू लागलो. तो गेला रे गेला की दरवाजा लॉक करून अक्षरश: उड्या मारत आम्ही गप्पा मारायला इकडे तिकडे बसायचो.

प्युन गेला की कधी कविता मॅडमना तर कधी मला काही ना काही खायची तल्लफ व्हायची. मग काय खायचे हे आम्ही थोडा वादीवाद करून ठरवायचो. मग आणायला बाहेर कोण जाणार यावरून आम्ही ’प्रेमळ’ हुज्जत घालायचो. शेवटी आम्ही असे ठरवले की प्रत्येकाने आळीपाळीने जायचे. पण कित्येकदा कविता मॅडम अगदी ’गोड’ आवाज काढून मलाच जायची गळ घालायच्या. त्याने मी ’पाघळायचो’ आणि मग मीच जावून घेवून यायचो. खायची गोष्ट घेवून आलो की आम्ही वेटींगच्या सोफ्यावर नाहीतर बॉसच्या केबीनमध्ये किंवा मिटींगरूममध्ये बसून गप्पा मारत खायचो. आम्ही आयस्क्रीम खायला आणली की मला विशेष आनंद व्हायचा, खास करून जेव्हा ’चोकोबार’ आणायचो तेव्हा....

आम्ही ’चोकोबार’ खात असताना माझी चोरटी नजर कविता मॅडमच्या तोंडावरच असायची. ज्या तऱ्हेने त्या जीभ बाहेर काढून ’चोकोबार’ चाटायच्या आणि ओठांचा चंबू करून चोखायच्या ते पाहून माझ्या मनात विचार उमटत रहायचे.... ’मॅडमने माझा लंड चोखला तर असाच चोखतील का? माझा लंड चाटला तर असाच चाटतील का??’ ह्या विचारांची कल्पना करत माझे लक्ष अनेकदा त्यांच्या तोंडावर गुंग होत असे ज्याने माझा चोकोबार ’पाघळायचा’.... म्हणजे मला म्हणायचेय की माझ्या ’हातातला’ चोकोबार पाघळायचा. मग गळत असलेला भाग चाटून घ्यायची माझी धांदल उडायची. बऱ्याचदा माझी ती धांदल पाहून मॅडमना हसू यायचे व त्या विचारायच्या "पटकन खायला काय होत?... कसल्या विचारात गुंग असतोस??"... आता त्यांना काय कप्पाळ सांगणार.... की मी ’कोठल्या’ विचारात गुंग होतो ते??

कधी कधी कविता मॅडम ऑफीसमध्ये आल्या की एकदम शांत असायच्या. त्यांच्या वागण्यावरून कळायचे की त्यांचे काही बिनसले आहे. मी काही विचारले की ’काही नाही’ म्हणून सांगायच्या. आपल्या जागेवर बसून काम करता करता त्या कधी कधी गुपचूप रडायच्या. कोणी जवळ आले की त्या गप्प व्हायच्या पण त्यांच्या लालसर डोळ्यावरून त्या रडत होत्या हे कळायचे. नंतर जेव्हा आम्ही दोघे बॉसच्या केबीनमध्ये किंवा मिटींगरूममध्ये बसलेलो असू तेव्हा त्या नेहमी सारख्या गप्पा न मारता शांत रहायच्या आणि पुन्हा जर मी काय झाले म्हणून विचारले की त्या ’काही नाही’ म्हणूनच उत्तर द्यायच्या.

पण कविता मॅडमच्या शांततेने कळून यायचे की त्या दु:खी आहेत. तेव्हा मग मी त्यांचा पिच्छा पुरवायला सुरुवात केली की त्यांना काय झाले आहे आणि त्या शांत का रहातात. मी खूपच मागे लागल्यानंतर त्यांनी मला शेवटी सांगितले की त्यांच्या कुटुंबात प्रॉब्लेम आहे. त्यांचे आपल्या सासूबरोबर पटत नाही आणि त्यांच्याबरोबर नेहमी भांडणे होतात. त्यांच्या ह्या भांडणात त्यांचा नवरा आपल्या आईची बाजू जास्त घेतो व नेहमी मॅडमनाच दोष देतो. त्याने मॅडमना खूप वाईट वाटते म्हणून त्या दु:खी होतात व कधी कधी रडतात. त्यांचा हा प्रॉब्लेम कळल्यामुळे मला त्यांच्याबद्दल जास्त सहानभुती वाटायला लागली व मी त्यांना धीर देवू लागलो.

मग आम्ही गप्पा मारत बसलो की मी मुद्दाम त्यांच्या कुटुंबाचा विषय काढून त्यांना माहिती विचारायचो. मग त्या मला त्यांच्या घरच्या गोष्टी सविस्तरपणे सांगायला लागल्या. एखादा वाद कसा झाला हे त्या मला सांगायच्या आणि त्याबद्दल माझे मत विचारायच्या. मी पण अगदी समंजसपणाचा आव आणत त्यांच्या वादाबद्दल त्यांच्याशी चर्चा करायचो व त्या वादात मॅडमचेच म्हणणे ’बरोबर’ आहे असे माझे मत द्यायचो. अर्थात! जरी कधी कधी त्यांच्या सासूचे म्हणणे किंवा त्यांच्या नवऱ्याचे म्हणणे बरोबर असले तरीही मी नेहमी मॅडमच बरोबर आहेत असे सांगायचो कारण माझा संबंध फक्त कविता मॅडमशी होता आणि त्यांना खूष ठेवण्यात माझा फायदा होता. आणि खरोखरच त्याने माझा फायदा झाला. एकतर मला त्यांच्या प्रॉब्लेममध्ये ’रस’ आहे हे जाणून त्या माझ्याशी एकदम ’मोकळेपणे’ बोलायला लागल्या. आणि त्यात मी त्यांचीच बाजू घेवून त्या प्रॉब्लेमवर कॉमेन्ट्स करत असे हे पाहून त्या सुखावत असत.

मग अशा चर्चेचा फायदा घेत मी कविता मॅडमना हळु हळू काही ’खाजगी’ प्रश्न विचारू लागलो. त्यावर त्या मनमोकळेपणे उत्तर देत नसत व मला म्हणत की अशा प्रश्नांसाठी मी अजून लहान आहे. मग मी त्यांना पटवून दिले की जरी मी त्यांच्यापेक्षा बराच लहान असलो तरी मी ’सज~झान’ आहे. त्यांना मी दाखवून दिले की त्यांच्या प्रॉब्लेममध्ये कसे मी समंजसपणे मते देतो ते. पुढे मी त्याना विश्वास दिला की आमच्यात जरी वयाचा फरक असला तरी मैत्रीचे संबंध आहेत आणि जेथे मैत्री असते तेथे एकमेकांपासून काही लपवले जात नाही व एकमेकांकडे ’मनमोकळेपणे’ बोलायचे असते. ते बाकी त्यांना पटले! आणि त्या माझ्याबरोबर अजूनच मोकळेपणे बोलायला लागल्या.

हळु हळू आमच्या बोलण्यात लैंगीक विषय येवू लागले. सुरुवातीला कविता मॅडमना लाज वाटायची व हसू यायचे पण मी त्यांना विश्वास दिला की आम्ही ’ह्या’ विषयावरही मनमोकळेपणे बोलू शकतो. मग पुढे पुढे त्या लाजायच्या बंद झाल्या आणि माझ्याशी ’बिनधास्त’ बोलायला लागल्या. आणि जशी आमच्यातली ही लैंगीक विषयाची लाज-शरम मिटली तसे आमचे एकमेकांशी वागणे-बोलणे अगदी खुले आणि मनमोकळे झाले. नंतर मग मला कविता मॅडमच्या लैंगीक आयुष्याबद्दल पुढे बरेच काही कळले.

त्यांचे लग्न बऱ्याच उशीरा म्हणजे २८व्या वर्षी झाले आणि त्यावेळी त्यांचे पती ३५ वर्षाचे होते. आता त्या ३३च्या आहेत व त्यांचे पती चाळीसच्या घरात.... लग्नाच्या दुसऱ्यावर्षी त्यांना मुलगा झाला आणि आता तो ५ वर्षाचा आहे. दोन खोल्यांचे त्यांचे घर आहे. बाहेरच्या खोलीत सासु-सासरे झोपतात व आतल्या खोलीत मॅडम, पती आणि मुलगा झोपतात. सुरुवातीला मुलगा २/३ वर्षाचा होईपर्यंत त्यांचे आणि पतीचे शारीरीक संबंध नियमीत होते पण जसा मुलगा मोठा झाला तसे ते कमी कमी होत गेले. आधी आधी मुलगा आजी-आजोबांबरोबर झोपायचा व त्या दोघांना आतमध्ये चांगला एकांत मिळायचा.

पण मग नंतर जेव्हा त्यांचे सासूबरोबर खटके उडू लागले तेव्हा सासू नातवाला त्यांच्याबरोबरच झोपायला पाठवू लागल्या. बरे मॅडमचा नवरा आईची बाजू घेत असे त्यामुळे तोपण त्याबद्दल काही बोलायचा नाही व त्यामुळे मुलगा बरोबर झोपत असल्यामुळे कित्येक दिवस त्यांचा नवरा त्यांच्याशी शारीरीक संबंध ठेवायचा नाही. त्यांनी जरी ’पुढाकार’ घेवून काही करायचे म्हटले तर नवरा काहीतरी कारणे सांगून टाळाटळ करायचा. मग पुढे पुढे त्यापण शांत रहायला लागल्या. कधी कधी दोन दोन महीने त्यांच्यात शारीरीक संबंध होत नसत.

[rangila]

त्यांनी जरी ’पुढाकार’ घेवून काही करायचे म्हटले तर नवरा काहीतरी कारणे सांगून टाळाटळ करायचा. मग पुढे पुढे त्यापण शांत रहायला लागल्या. कधी कधी दोन दोन महीने त्यांच्यात शारीरीक संबंध होत नसत.

ते ऐकून मी कविता मॅडमना सहानभुती दाखवत असे की मला त्यांच्याबद्दल वाईट वाटते (पण मनातून मला उकळ्या फुटायच्या की त्यांच्या ह्या अवस्थेचा मला फायदा उठवता येणार होता म्हणून). मग मी त्यांना विचारले की कधी त्यांच्या भावना ’अनावर’ होत नाहीत का? तर त्या हताशपणे म्हणत की... ’होतात! पण त्यावर काही ईलाज नाही....’ मी मनातून म्हटले की ’त्यावर ईलाज आहे फक्त तुम्ही त्यासाठी तयार व्हायला हव्यात....’
मग हळु हळू आमच्या बोलण्यात लैंगीक विषय सर्रास येवू लागले आणि आम्ही बिनधास्त एकमेकांशी बोलू लागलो. मी त्यांना वेगवेगळे चावट जोक्स आणि किस्से सांगू लागलो आणि त्या मनमोकळेपणे हसत मला दाद देवू लागल्या. बॉसच्या केबीनमध्ये बसून जेव्हा आम्ही खिडकीच्या बाहेरची रहदारी न्याहाळत असे तेव्हा येणाऱ्या-जाणाऱ्या मुलीं आणि बायकांबद्दल मी मुद्दाम चावट कॉमेन्ट्स मारू लागलो आणि कविता मॅडमही माझ्यात सामील होवून त्यांच्याबद्दल मोकळेपणे बोलत असत.

पुढे पुढे तर त्या स्वत:च पहिल्या कॉमेन्टस मारायच्या व मी त्यांना दुजोरा देत नंतर बोलायचो. त्या अगदी न लाजता ’उभार, छाती, नितंब, मांड्या, ब्रा, पँटीज’ वगैरे वगैरे शब्द वापरायच्या आणि मीही त्यांच्याएवढाच निर्लज्ज बनत ’तेच’ शब्द वापरून त्यांच्याशी बोलत असे. जरी आमच्या बोलण्यात अजून आम्ही ’लंड, पुच्ची, झवणे’ वगैरे सारखे ’उत्तेजीत’ करणारे बिनधास्त शब्द वापरत नसलो तरी जे शब्द आम्ही वापरत होते ते ऐकून माझा लंड नेहमीच टाईट व्हायचा.

आता मी हळु हळू कविता मॅडमची स्तुती करू लागलो. त्या ३३ वर्षाच्या आहेत पण पंचविशीच्या वाटतात हे मी त्यांना शपथेवर सांगू लागलो. त्यांनी घातलेल्या साडीची मी स्तुती करत असे. ब्लाऊजच्या स्टाईलवर कॉमेन्टस करत असे. त्या हसताना किती छान दिसतात आणि एखादा शब्द बोलण्याची त्यांची लकब किती दिलखेचक आहे हे मी त्यांना अगदी प्रेमळ शब्दात सांगू लागलो. त्या माझे बोलणे हसण्यावारी न्यायच्या पण पुढे पुढे त्या माझ्या स्तुतीने भारावून जाऊ लागल्या. चुकून मी त्यांच्याबद्दल आणि त्यांच्या कोठल्याही गोष्टीबद्दल कॉमेन्ट्स मारली नाही तर त्या स्वत:हून मला विचारू लागल्या. आणि मी लगेच त्यांना ’हरभऱ्याच्या’ झाडावर चढवत असे.
माझ्या या स्तुतीचा कविता मॅडमवर चांगलाच परिणाम होवू लागला. काही काही गोष्टी त्या खास माझ्या नजरेत येतात म्हणून करू लागल्या. डार्क रंगाची लिपस्टीक माझ्या नजरेत भरते हे त्यांना माहीत होते तर त्या डार्क लिपस्टीक लावून यायच्या. केसांची सिंगल पोनी बांधलेली मला आवडते हे मी त्यांना सांगितले होते तर त्या अशीच पोनी बांधू लागल्या. साड्यांचे लाईट रंग मला आवडतात हे माझ्या बोलण्यात आले होते ते लक्षात ठेवून त्यांनी लाईट कलरच्या दोन तीन नवीन साड्या घेतल्या. शॉर्ट स्लीव्हजचे ब्लाऊज मला आवडतात म्हणून त्यांनी तसेच ब्लाऊज शिवून घेतले.

अश्या बऱ्याच गोष्टी ज्या मला आवडतात म्हणून त्या करू लागल्या. अर्थात! मी माझ्या स्वार्थासाठी कधी कधी कविता मॅडमची जास्तच स्तुती करत होतो. पण त्यांना ते कळत नव्हते कारण अश्या स्तुतीसाठी त्या आसुसलेल्या होत्या. त्यांचा नवरा त्यांची अशी स्तुती करत नसावा म्हणून त्या माझ्या बोलण्याने ’पाघळायच्या’ आणि मला आवडेल तसे करायच्या.

एकदा आम्ही असेच बॉसच्या केबीनमध्ये बसून गप्पा मारत होतो. कविता मॅडम बॉसच्या चेअरवर बसल्या होत्या आणि मी त्यांच्या समोर विजीटर चेअरवर बसलो होतो. बाजूलाच लांबलचक खिडकी होती आणि बसल्या जागेवरून आम्हा दोघांनाही बाहेरची रहदारी दिसत होती. बाहेरून जाणाऱ्या येणाऱ्या बायकांबद्दल आम्ही चावट कॉमेन्टस करत होतो. कसे कुणास ठाऊक पण माझ्या बोलण्यात ’ब्लू-फिल्म’ हा शब्द आला. पण त्याचे कविता मॅडमना काही वाटले नाही व आमचे संभाषण पुढे चालू राहिले. मला थोडे आश्चर्य वाटले की त्यांनी ’ब्लू-फिल्म’ या शब्दाबद्दल काही आक्षेप घेतला नाही किंवा त्याबद्दल काही विचारले नाही. तसे पण त्या आता माझ्याबरोबर एकदम बिनधास्त बोलतात तेव्हा ह्याचा फायदा घेत मी त्यांना विचारले,

"मॅडम! तुम्हाला ब्लू-फिल्म हा काय प्रकार आहे हे माहीत आहे का?"

"ऑफकोर्स! माहीत आहे, सागर...." कविता मॅडमने हसून मला उत्तर दिले.

"काय म्हणता, मॅडम?? कसा काय??" मला आश्चर्य वाटल्याचे मी दाखवले.

"म्हणजे काय.... मी विवाहीत आहे म्हटल....." मॅडमने मला वेडावून दाखवत म्हटले.

"मग काय झाल.... सगळ्याच विवाहीत बायकांना ’त्या’ बद्दल माहीत असते असे काही नाही..."
"तुला काय माहीत, सागर ते...? तू कोणत्या विवाहीत बाईला विचारले आहेस का?" मॅडमने मिश्कीलपणे मलाच प्रश्न केला.

"नाही... मी कोणाला विचारले नाही... पण माझा तसा अंदाज आहे... पण ते जावू द्या.... तुम्ही तुमचे सांगा... तुम्हाला कसे काय माहीत??"

"अरे.... माझ्या नवऱ्याबरोबर बघितली आहे मी ब्लू-फिल्म कित्येकदा.... आमचे नुकतेच लग्न झाले होते तेव्हा सासू-सासरे कुठे बाहेर गावी गेले की माझा नवरा व्हिसीआर व ब्लू-फिल्मची कॅसेट भाड्याने आणायचा.
मग आम्ही दोघे गुपचूप ब्लू-फिल्म बघायचो...."

"काय म्हणता, मॅडम? मग पहिली वेळ तुम्ही जेव्हा ब्लू-फिल्म बघितली तेव्हा काय वाटले तुम्हाला?" मी उत्सुकतेने त्यांना विचारले.

"काय वाटणार.... खूप घाण वाटली पहिल्यांदा.... तसे लग्नाआधी मी थोडे थोडे ऐकून होते पण प्रत्यक्षात पहिली वेळ जेव्हा मी बघितले तेव्हा अक्षरश: मी डोळे मिटून घेतले..."

"खरच! मग पुढे पाहिली का ब्लू-फिल्म??" मी त्यांचे बोलणे ऐकून उत्तेजीत होत होतो.

"न पाहता कशी रहाणार... ह्यांचा फारच आग्रह की बघच... बघच म्हणून.... शेवटी पाहिली कशी तरी..."

"मग, मॅडम... फक्त त्याचवेळी तुम्ही ब्लू-फिल्म पाहिलीत की परत पुन्हा कधीतरी पाहिली??"

"पाहिली ना... परत नंतर कित्येकदा पाहिली.... त्यावेळी ह्यांचा ’जोर’ अगदी फॉर्मात होता. जेव्हा जेव्हा चान्स मिळेल तेव्हा तेव्हा हे ब्लू-फिल्मची कॅसेट घेवून यायचे. कधी कधी तर दिवसभर आम्ही दार लावून गुपचूप बघत असू..."

"सांगता काय मॅडम??.... मी आश्चर्याने ओरडत बोललो, "मग तुम्ही नुसतेच बघत असायचे की काही ’करायचे’ सुद्धा??"

"शी! सागर.... काय प्रश्न आहे तुझा हा??" मॅडमने फणकाऱ्यात मला म्हटले.

"आता शी काय त्यात, मॅडम.... तुम्ही फक्त सांगताय की आम्ही ’बघत’ असू मग मला कसे कळणार की तुम्ही अजून ’काही’ करत होता??"

"ते काय सांगायला पाहिजे का, सागर? समजून घ्यायच ना पुढे...."

"आता मी काय आणि कस समजून घेणार, मॅडम?? अनलेस तुम्ही काही ’डिटेल’ मध्ये सांगितल्याशिवाय..." मी चावटपणे मॅडमना म्हणालो.

"सागर... तू ना.... दिवसेन दिवस नालायक होत चालला आहेस...." मॅडमनेही माझ्यात टोनमध्ये मला उत्तर दिले.

"अहो, मॅडम... वाण नाही पण गुण लागतो म्हणतात ना.... तसेच होत आहे तुमच्या सहवासात..." मी हसत हसत मॅडमना बोललो.

"शी! सागर.... म्हणजे मी पण नालायक का?? जावू दे मी काही सांगणारच नाही तुला..." मॅडमने लटक्या रागात म्हटले.

"अहो... रागावू नका हो, मॅडम.... मी मस्करीत म्हणालो.... आता मला सांगा... तुम्हाला पण मजा वाटते की नाही अशी चर्चा करायला??" मी हसत हसत त्यांना म्हणालो.

"नाही.... मला नाही मजा वाटत..." त्यांनी आपले हसू दाबत म्हटले.

"नाही काय, मॅडम... चेहरा बघा लाजेने किती लाल झाला आहे तुमचा.... शेवटी काही झाले तरी सांगण्यात पण एक मजा असते आणि ऐकण्यात पण... तेव्हा लाजू नका आणि बिनधास्त सांगा..."

"मी नाही... मला शरम वाटते...." मॅडमने नव्या नवरीसारख्या आविर्भावात म्हटले.

"सांगा हो, मॅडम.... काय लाजता काकूबाई सारख्या..."

"नालायक.... बेशरम... काय सांगू??"

"हेच की.... काय काय करत होता तुम्ही ब्लू-फिल्म बघताना??" मी हसून त्यांना विचारले.

"तेच... जे ब्लू-फिल्म मध्ये चालते ते...." बोलताना मॅडमचा चेहरा लाजेने लाल लाल झाला होता.
"काय चालत होते ब्लू-फिल्ममध्ये??" मी मिश्कीलपणे त्यांना विचारले.

"का? तुला माहीत नाही का काय चालते ते? तु पाहिल्या नाहीत का ब्लू-फिल्म??" मॅडमने मला खोचकपणे विचारले.
"पाहिल्यात ना.... भरपूर पाहिल्यात! पण तुम्हाला तर माहीत आहे त्यात बरेच काही दाखवतात.... कित्येकदा अशा गोष्टी दाखवतात की त्या प्रत्यक्षात ’करायला’ अशक्य असतात... बरोबर की नाही??"

"हो! हे अगदी बरोबर आहे.... बऱ्याचदा त्यात असे ’प्रकार’ असतात की जे आपण करूच शकत नाही...."
"उदाहरणार्थ??" मी तिरक्या नजरेने कविता मॅडमकडे बघत म्हटले.

"हां..... मी नाही काही बोलणार...." मॅडमच्या लक्षात माझी चाल आली आणि त्या मला वेडावून दाखवत म्हणाल्या.

"बरे ठिक आहे... तुम्ही काही सांगू नका... मीच विचारतो आणि तुम्ही फक्त ’हो’ की ’नाही’ या शब्दात उत्तर द्या.... द्याल ना उत्तर??"

[rangila]

"हां..... मी नाही काही बोलणार...." मॅडमच्या लक्षात माझी चाल आली आणि त्या मला वेडावून दाखवत म्हणाल्या.
"बरे ठिक आहे... तुम्ही काही सांगू नका... मीच विचारतो आणि तुम्ही फक्त ’हो’ की ’नाही’ या शब्दात उत्तर द्या.... द्याल ना उत्तर??"
"मे बी!...." मॅडमने इकडे तिकडे बघत मिश्कीलपणे हसत मला उत्तर दिले.
"अहो द्या उत्तर.... एवढ्या काय भाव खात आहात....."
"बर, देते उत्तर... पण जास्तच घाणेरड काही विचारायला लागलास तर मग मार खाणार तू माझ्या हातचा..."
"चालेल, चालेल.... मॅडम!" मी अगदी खूष होत म्हणालो.

कविता मॅडमने मारायची गोष्ट केली पण त्यांच्या हातचा ’प्रेमळ’ मार खायची माझी नेहमी तयारी असायची. आताशा त्या माझ्या अंगचटीलाही यायला लागल्या होत्या. मी काही चावट बोललो किंवा त्यांना मी चिडवले तर त्या मला मारायला यायच्या. माझा कान पिरगळायच्या, माझ्या पोटाला चिमटा काढायच्या आणि मला हातावर, पाठीवर चापटी मारायच्या. मी त्यांना प्रतिकार करतोय असे दाखवायचो ज्याने त्यांना आणखीनच स्फुरण चढायचे व त्या अजून जवळ येत मला मारायला बघायच्या. शेवटी शेवटी मग मी त्यांचे दोन्ही हात पकडत असे व त्या ते सोडवून घ्यायला झटापट करत असत. पण मी त्यांना बराच वेळ पकडून ठेवून तरसवत असे व शेवटी सोडून देत असे.

या थोड्याफार झटापटीत माझा त्यांना किंवा त्यांचा मला ’इकडे तिकडे’ स्पर्श व्हायचा पण आम्ही त्याबद्दल काही अप्रूफ दाखवत नव्हतो. त्यांना ही गंमतीची मारामारी वाटत असावी पण मला त्याने फार उत्तेजना मिळायची. मारण्याच्या बहाण्याने त्यांचा मला होणारा तो स्पर्श मला हवाहवासा वाटायचा. तेव्हा शक्यतो मी नेहमीच काहीतरी चावट बोलून त्यांना चिडवत असे व त्या मला मारायला यायच्या. आणि मग मी तयारच असे.... त्यांचा ’मार’ खायला....

आत्ता पण तसेच काही घडणार होते. कविता मॅडम नुसत्याच हसत होत्या. खरे तर मी फार उत्तेजीत झालो होतो. त्यांच्याशी असे चावट चावट बोलताना मला फार उत्तेजना मिळायची आणि त्यात आता मी त्यांना खूपच ’खाजगी’ प्रश्न विचारणार होतो. तेव्हा मी पण त्यांच्याकडे बघून हसत हसत विचारू लागलो.
"बर, मॅडम.... तुम्ही ब्लू-फिल्ममध्ये दाखवतात तसे किसींग करायचे का?"

"हो! करायचो..."
"अगदी जीभ चोखून वगैरे....?"
"हो ना.... एकदम एवढे डिटेलमध्ये विचारू नकोस...."
"बर मग.... त्यात दाखवतात तसे.... तुमच्या मिस्टरांचे... ’ते’... तुम्ही चोखायच्या का??" मला पण विचारताना थोडी लाज वाटत होती.
"हो!...." हे बोलताना मॅडमचा चेहरा अगदी लालबुंद झाल्यासारखा मला वाटत होता.
"आणि तुमचे मिस्टर.... तुमची ’ती’ चोखायचे का??"
"हो, हो.... आम्ही दोघेही एकमेकांना चोखायचो..."
"वाऊ... म्हणजे सिक्स्टी-नाईन??" मी उगाच डोळे मोठे करून बोललो.
"नालायक..... सगळे माहीत आहे तुला..." मॅडमने मला दटावत म्हटले.
"आणि ’करण्याचे’?"
"करण्याचे म्हणजे??"
"म्हणजे तुम्ही तसे... ब्लू-फिल्ममध्ये करतात तसे.... संभोग.... करायचे का?"
"शेवटी तेच तर करायचो...."
"नाही म्हणजे.... त्यात दाखवतात तसे.... कधी तुम्ही वरती... तर कधी तुमचे मिस्टर वरती वगैरे...."
"हो रे बाबा.... सगळ्या प्रकारे आम्ही करायचो..." मॅडमने थोड्या त्रासीक स्वरात म्हटले.
"आणि मागून??" मी हसत त्यांना पुढे विचारले.
"मागून काय??" मॅडमना माझा प्रश्न बहुधा कळला नाही.
"अहो! मागून म्हणजे.... डॉगी स्टाईलने.... तुम्ही ओणव्या आणि तुमचे मिस्टर मागून....." मी हसू दाबत म्हटले
"हो... हो!... मागून पण सगळ करायचो..." मी हसतोय व आमचे बोलणे एंजॉय करतोय हे पाहून मॅडमने थोडे वैतागत उत्तर दिले.
"काय म्हणता??.... मागच्या होलमध्ये पण....???" मी पटकन मोठ्याने बोललो.
"सागर.... तुला ना.... आता...," असे म्हणत कविता मॅडम उठल्या आणि मला सटासट चापट मारायला लागल्या, "मी ऐकून घेतेय तर काहीही घाणेरडे बोलतोस होय.... तुला नाही सोडणार आता...... थांब तुला ह्या पट्टीनेच मार देते...."

असे म्हणत कविता मॅडमने टेबलावर पडलेली रुलर उचलली व मला त्याने मारायला लागल्या. त्या हाताने मारत होत्या तो पर्यंत ठिक होते पण जेव्हा त्यांनी रुलर घेतली तेव्हा मी उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये पळालो. मॅडम माझ्यामागे रुलर घेवून आल्या. मी पटकन दरवाज बंद केला व आतून कडी लावली. मॅड्म थोडावेळ बाहेर उभ्या राहून दरवाजावर धक्के मारत राहिल्या व माझ्या नावाने बडबड करत राहिल्या. आणि मी मोठ मोठ्याने हसून त्यांना अजून चिडवत राहिलो. तेवढ्यात कोणीतरी बेल मारली आणि मॅडम दरवाजा उघडायला गेल्या.

त्यावेळी आमचा तो विषय तेवढयापुरता संपला. पुढे दोन दिवस आम्हाला तसा एकांत मिळाला नाही. पण मध्ये मध्ये जेव्हा कविता मॅडम आणि मी जवळ जवळ असायचो तेव्हा हसून मी त्यांना हळूच विचारायचो ’पण, मॅडम... तुम्ही सांगितले नाही... हो की नाही ते..." माझा प्रश्न ऐकला की त्यांचा चेहरा त्रासीक व्हायचा पण जवळपास दुसरे कोणी असल्यामुळे त्या काही बोलायच्या नाहीत व मला ’थांब तुला नंतर बघते’ असा इशारा करायच्या. मी हसत राहून त्यांना अजून वैतागवायचो.

नंतर दोन दिवसानंतर आम्हाला एकांत मिळाला आणि आम्ही पुन्हा बॉसच्या केबीनमध्ये बसलो होतो. मी त्या दिवशीचा विषय पुन्हा चालू केला.
"मॅडम... सांगा ना... हो की नाही ते..."
"सागर!.... बेशरम!!" असे म्हणत त्रासीकपणे त्या रुलर घ्यायला गेल्या. मी पटकन रुलर पकडून खेचून घेतली आणि त्यांना म्हणालो.
"अहो, चिडू नका हो, मॅडम.... नुसते हा की नाही एवढेच उत्तर द्या... मी पुढे काही विचारणार नाही व हा विषय बंद करेन...."
"पण मी उत्तर द्यायलाच कशाला पाहिले, सागर?... तुच बोलला होतास ना की त्यातल्या बऱ्याच गोष्टी प्रत्यक्षात करणे अशक्य असतात... मग ’ही’ पण गोष्ट त्या अशक्य गोष्टीपैकी एक आहे असे का तू समजत नाही??"
"बर बाबा... मी तसेच समजतो... उगाच तुम्ही चिडू नका.... मी हा विषय येथेच संपवतो..."
"बाबा काय.... मी बाई आहे म्हटल...." मी तो विषय संपवतोय हे ऐकून मॅडम रिलॅक्स झाल्या आणि पुढे मिश्कीलपणे बोलल्या.

नंतर एकदा आम्ही ’चोकोबार’ आणून खात बसलो होतो. कविता मॅडम चोकोबार खात होत्या आणि मी नेहमी प्रमाणे त्यांच्या तोंडाकडे बघत माझ्या ’स्वप्न कल्पना’ करत होतो. अचानक मला त्या दिवशीचा विषय आठवला! त्यावरून पुन्हा मॅडमची मस्करी करावी असे मी ठरवले. पण माझ्या हातात चोकोबार होता तेव्हा वैतागून त्या मारायला लागल्या तर माझा चोकोबार पडेल म्हणून मी भराभर माझा चोकोबार खावून टाकला. मॅडमचा अर्धाच चोकोबार संपला होता. त्या आपल्याच धुंदीत चोकोबार चोखत होत्या आणि मध्ये मध्ये माझ्याकडे बघत होत्या. एकदा जेव्हा त्यांनी माझ्याकडे बघितले तेव्हा मी त्यांच्या तोंडाकडे टक लावून बघत हसलो. त्यांच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह उठले. मी पुन्हा तसे बघत हसलो तेव्हा त्यांनी मला विचारले,

"काय झाले, सागर? असा काय बघतोय??"
"काही नाही...." असे म्हणत मी जोरात हसायला लागलो.
"अरे, हसतोस काय असा.... वेड्यासारखा... माझ्या तोंडाला काही लागले आहे का?" असे म्हणत त्या ओठाला वगैरे हात लावून तपासू लागल्या.
"नाही... नाही, मॅडम.... काही लागले नाही... ते मला काहितरी आठवले... म्हणून मी हसलो..." मी त्यांना म्हणालो.
"काय आठवले??... नक्कीच काहितरी ’चावट’ असणार... त्याशिवाय तू असा हसणार नाहीस..." मॅडम चोकोबार खात खात हसत म्हणाल्या.
"हो... तसेच काहितरी आहे..." मी मिश्कीलपणे म्हणालो.
"मग सांग ना....."
"सांगतो... पहिला तुमचा चोकोबार संपू द्या... नाहीतर नंतर मलाच दोष द्याल... चोकोबार पडला म्हणून...."
"सांग लवकर.... उगाच भाव खावू नकोस...."
"मला भाऊ नाही आहे, मॅडम... खायला... बहिण आहे फक्त...."
"हं... जास्त स्मार्टगिरी दाखवू नकोस... काय ते सांग पटकन..." मॅडमने मला वेडावून दाखवत म्हटले.
"काही नाही हो.... मला आपले त्या दिवशीचे बोलणे आठवले...." मी हसत म्हणालो.
"आता पुन्हा तो विषय चालू केलास का??" मॅडमने लटक्या रागात म्हटले.
"नाही... ’त्या’ बद्दल नाही पण वेगळेच काहीतरी...."
"काय वेगळे??"
"तुम्ही ज्या तऱ्हेने चोकोबार चोखताय आणि चाटताय.... त्यावरून मला आठवले....." मी मुद्दाम पुढे काही बोललो नाही.
"काय आठवले??" मॅडमना साधारण अंदाज आला की मी काय बोलणार ते पण त्यांनी कळले नाही असे दाखवत म्हटले.
"नाही म्हणजे... तुमच्या चोखण्या आणि चाटण्यावरून कल्पना येते की तुम्ही तुमच्या मिस्टरांचे ’ते’ कसे...."
"सागर!!.... बेशरमा...." असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
"थांबा... थांबा, मॅडम.... पहिला चोकोबार सांभाळा.... म्हणून मी म्हटल... पहिला चोकोबार संपवा मग मी सांगतो...." मी हसू दाबत त्यांना म्हटल. मॅडमना माझे म्हणणे पटले.

"मला कल्पना असली असती की तू असे काहीतरी बोलणार आहेस तर मी नक्कीच पहिला चोकोबार संपवला असता..." पुन्हा खाली बसत त्या म्हणाल्या, "पण माझा चोकोबार संपू दे मग बघ कशी बदडते मी तुला...."
"बदडा हो मॅडम... मी कोठे पळून जात नाही...."

मग मी कविता मॅडमकडे बघत हसत राहिलो आणि त्या खोट्या रागाने माझ्याकडे बघत बघत चोकोबार संपवू लागल्या. त्यांचे खावून झाल्यावर त्या उठल्या आणि माझ्याजवळ येवून मला मारायला लागल्या. थोडा वेळ मी त्यांच्या चापटी खाल्ल्या व नंतर त्यांच्याशी थोडी झटापट करून इथे-तिथे हात लागायचा ’चान्स’ घेवू लागलो. त्यांच्या ते लक्षात आले तेव्हा त्या हसत हसत गुपचूप बाजूला झाल्या व परत चेअरवर जावून बसल्या.
"मॅडम... मी काही विचारू का?... वैतागू नका... चावट प्रश्न नाहीत ते...."
"बर... विचार!"
"आपण चांगले मित्र-मैत्रीण आहोत ना? आपल्यात चांगली मैत्री आहे ना?"
"हो आहे...."

[rangila]

"मॅडम... मी काही विचारू का?... वैतागू नका... चावट प्रश्न नाहीत ते...."
"बर... विचार!"
"आपण चांगले मित्र-मैत्रीण आहोत ना? आपल्यात चांगली मैत्री आहे ना?"
"हो आहे...."
"आपण एकमेकांशी अगदी ’मोकळेपणे’ बोलतो ना?... आपण एकमेकांना ’खाजगी’ गोष्टी सांगतो की नाही?"
"सांगतो ना...."
"मग तुम्ही मला मारता का??"

"मारता का म्हणजे??? आता तू जास्तच चावटपणा केला तर मग मारणार नाही तर काय करणार??"

"अहो पण.... आत्ताच तुम्ही कबूल केले की नाही... की आपण मित्र-मैत्रीण आहोत आणि आपल्या ’खाजगी’ गोष्टी एकमेकांना बिनधास्त सांगतो मग आता आणखीन कसली लाज-लज्जा, शरम बाळगायची? तुम्हाला एक सांगतो... तुमचे माझे जे मोकळेपणाचे संबंध आहेत त्याबद्दल एक अवाक्षरही मी ह्या ऑफीसच्या बाहेर बोलत नाही की कोणाला सांगत नाही. तेव्हा तुम्ही माझ्याशी काय बोलता, कसे बोलता आणि किती चांगले व घाणेरडे बोलता हे फक्त मलाच माहीत आहे. मग एकदमच बिनधास्त बोलायला काय हरकत आहे?"

"तुझे म्हणणे बरोबर आहे, सागर... पण मी स्त्री आहे.... आम्हाला तुम्हा पुरुषांसारखे काहीही मोकळेपणाने बोलता येत नाही.... त्याचा आम्हाला संकोच वाटतो..."

"ठिक आहे ना.... मी समजू शकतो की तुम्हा स्त्रियांना ’लाज’ वाटते. पण तुम्हाला प्रयत्न करायला काय हरकत आहे.... आधी आधी तुम्हाला थोडा संकोच वाटेल पण नंतर तुमचा संकोच नाहीसा होईल..."
"तरी पण..." माझे बोलणे कविता मॅडमना पटले पण तरीही त्या लाजत होत्या.

"हे बघा, मॅडम.... तुम्ही असे मोकळेपणे, तुमच्या म्हणण्याप्रमाणे ’घाणेरडे’.... बाहेर कोणाबरोबर बोलू शकता का?? म्हणजे तुमच्या मिस्टरांबरोबर बोलत असाव्यात कदाचित पण त्यांच्याशिवाय इतर कोणाशीही??"
"नाही! कोणाशीही नाही..." मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
"बरे तुम्ही म्हणता तुमच्या मिस्टरांशी तुमचे पहिल्यासारखे संबंध राहिले नाहीत म्हणजे आजकाल ते पण तुमच्याशी असे बोलत नसावेत?" मी त्यांच्या मर्मावर बोट ठेवले.

"हां... ही गोष्ट खरी आहे, सागर...." त्या उदास स्वरात म्हणाल्या.

"हां.... मग मी म्हणतो... तुम्हाला माझ्याबरोबर असे मोकळेपणे बोलायचा चान्स मिळतोय तर मग त्याचा तुम्ही फायदा का घेत नाही? अगदी खरे सांगा.... जेव्हा असे काहीतरी एकदम ’खाजगी’, लैंगीकतेशी संबंधीत आपण जेव्हा बिनधास्त बोलतो तेव्हा ’मजा’ वाटते की नाही?? आय मीन.... अंगात एक गोड शिरशीरी उठते की नाही?? अगदी खर खर सांगा...."


"हो! उठते!" हे बोलताना कविता मॅडम खाली मान घालून चक्क लाजल्या.
"बघा.. बघा.... किती ’गोड’ लाजल्यात, तुम्ही.... यावरूनच कळते की तुम्हाला पण आवडते असे बोलणे...."
"सागर! तू ना....," माझ्याकडे बघून लाजत, हसत मॅडम बोलल्या, "एखादी गोष्ट कशी पटवून द्यावी हे बाकी तुला बरोबर जमते.... इंजिनीअरच्या ऐवजी तू वकील व्हायला पाहिजे होतेस...."
"ते जावू द्या... पण तुम्हाला माझे म्हणणे पटले ना??"
"हो! पटले...." मॅडमने हसत हसत कबूल केले.
"मग बोलणार ना माझ्याबरोबर अजून मोकळेपणे...."
"मी तर बोलते तुझ्याबरोबर आधी पासून...."
"हो ना... मग माझ्या ’बिनधास्त’ प्रश्नांची उत्तर का देत नाही? मला मारायला का धावता??"
"बर... नाही मारणार आता मी तुला...."
"नाही माझी मारण्याबद्दल काही तक्रार नाही पण माझ्याशी एकदम खुलेपणे तुम्ही बोलत नाही त्याबद्दल मी बोलतोय...."
"बर बर.... आता बोलेन मी तुझ्याशी.... आणखीन मोकळेपणे..... बिनधास्त..... घाणेरडे....."
"दॅट्स लाईक अ गूड गर्ल!... आय मीन... गूड वूमन...." मी आनंदाने शेवटी म्हणालो आणि आम्ही दोघेही दिलखुलासपणे हसलो.

मग त्यादिवशी मी पुढे त्यांच्याशी काही बोललो नाही. कविता मॅडम माझ्याबरोबर अजून ’बिनधास्त’ बोलायला तयार झाल्या ही माझी त्यादिवशीची मोठी ’अचीव्हमेंट’ होती. माझ्या ’बोल्ड’ प्रश्नांची उत्तर त्या एकदम लगेच ’बोल्डपणे’ देणार नव्हत्या तेव्हा हळु हळू त्यांचा संकोच घालवून त्यांना आनखीन मोकळे करायचे मी ठरवले. मग पुढचे काही दिवस मी त्यांच्याशी थोड्या ’लाईट’ विषयावर बोलत राहिलो व त्यांचा संकोच कमी कमी होत गेला. मग नंतर माझ्या बऱ्याच ’बोल्ड’ प्रश्नांना त्या तेवढ्याच ’बोल्डपणे’ उत्तर द्यायला लागल्या. एकदम त्या ’लंड’ किंवा ’पुच्ची’ वगैरे शब्द बोलायला नाही लागल्या पण बऱ्यापैकी ’बोल्ड’ बोलायला लागल्या.

पुन्हा एकदा असेच आम्ही ऑफीसमध्ये एकटेच होतो आणि आम्ही ’चोकोबार’ खाण्यासाठी आणला. नेहमीप्रमाणे कविता मॅडम बॉसच्या चेअरवर बसून खात होत्या आणि मी त्यांच्या समोर बसून खात होतो. आमची नजरानजर झाली की मॅडम स्वत:च हसायच्या. तेव्हा मी त्यांना विचारले,
"का हसताय तुम्ही, मॅडम...?"
"का? खाताना फक्त तूच हसू शकतो का? मी हसू शकत नाही का??"
"हसू शकता ना.... पण मला काही आठवते म्हणून मी हसतो...."
"मग मला पण काहीतरी आठवले म्हणून मी हसले...." मॅडमने चावटपणे हसत म्हटले.
"खरच! मग नक्कीच माझ्यासारखे काहीतरी चावट आठवले असणार.... सांगा, सांगा लवकर मला...."
हो!.... आता तूच बोलला होतास ना त्या दिवशी... वाण नाही पण गुण लागतो.... मग तसेच आहे आता.... मला पण तुझे त्या दिवशीचेच बोलणे आठवले...."
"अच्छा! म्हणजे तुमच्या मिस्टरांचे ’ते’ तुम्ही चोखायचे ते होय...?"
"हो तेच!" मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले आणि हसायला लागल्या.
"बरे झाल, मॅडम.... तुम्ही तो विषय पुन्हा काढला.... खरे तर त्या दिवशी मला तुम्हाला ’चोखण्याबद्दल’ काही आजून प्रश्न विचारायचे होते पण माझ्या शेवटच्या ’त्या’ प्रश्नाने विषयच पालटला...."
"काय विचारायचे होते तुला??" मॅडमने कुतूहलाने मला विचारले.
"हेच की तुम्ही पहिली वेळ चोखला तेव्हा तुम्हाला काय वाटले?" मी उत्तेजीत स्वरात त्यांना विचारले आणि मला माहीत होते त्यांच्याकडून आता ’बिनधास्त’ उत्तर येणार....
"काय वाटणार... पहिली वेळ माहीतच नव्हते कसा चोखायचा ते.... ह्यांना माझे दात खूप लागले पहिल्यावेळी..... पण तेही लवकर ’फिनीश’ झाले म्हणा पहिल्या वेळी...."
"काय म्हणता?.... तुमच्या तोंडात??" मी मुद्दाम ’आ’ वासून म्हटले.
"हो!... माझ्या तोंडात..." कविता मॅडमने थोडे लाजत उत्तर दिले आणि पुढे म्हणाल्या, "मला कल्पना पण नव्हती ह्यांचे इतके ’पानी’ माझ्या तोंडात गळेल याची...."
"पानी!... त्याला काय बोलतात हे माहीत नाही का तुम्हाला??" मी मिश्कीलपणे विचारले.
"हो, हो!.... माहीत आहेत सगळे शब्द.... ’विर्य’ बोलतात त्याला..." मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले पण त्या हसत होत्या.
"मग कशी वाटली चव... विर्याची??"
"अजिबात आवडली नाही, पहिल्यावेळी..... एकदम पानचट लागली.... घश्यात एकदम गिळगीळीत वाटले... बेसीनमध्ये जावून गुळण्या केल्या मी..."
"अरेरेरे.... मला वाटल तुम्हाला पहिल्यावेळीच आवडली असावी ’विर्याची’ चव.... मग नंतर आवडली का?? आय मीन... नंतर अनेकवेळा नंतर...."
"खरे तर त्याला काही चवच नाही... तेव्हा आवडली असे म्हणता येणार नाही.... पण पुढे त्याचे काही वाटेनासे झाले.... थोडक्यात... नंतर सवय झाली...."
"कितपत सवय झाली, मॅडम??" मी पुढे कुतुहलाने विचारले.
"कितपत म्हणजे??"
"नाही म्हणजे.... किती सवय झाली विर्याची.... म्हणजे ’ते’ प्यायला मिळावे असे वाटू लागले... किंवा त्याच्यासाठी तुम्ही तडफडू लागल्या.... वगैरे वगैरे..."
"छे, छे!... तसे काही कधी झाले नाही.... मी ’सवय झाली’ अशासाठी म्हटले की जेव्हा केव्हा हे माझ्या तोंडात फिनीश व्हायचे तेव्हा मला त्याचे काही वाटेनासे झाले...."
"म्हणजे तुमचे मिस्टर तुमच्या तोंडात फिनीश करण्यात रेग्युलर नव्हते? म्हणजे ते रोज तुमच्या कडून चोखून घेत नव्हते??"
"चोखायला सांगायचे रोज... पण तोंडात फिनीश होत नव्हते.... थोडे चोखले की त्यांना ’खाली’ घालायची घाई असायची.... खाली घालायला ’प्रॉब्लेम’ असला की मगच ते तोंडात फिनीश व्हायचे..."
"मी सांगू का तसा ’प्रॉब्लेम’ कधी यायचा??" मी एकदम उत्साहाने कविता मॅडमना बोललो.
"सांग बर, कधी यायचा??" मॅडमने माझ्याच टोनचे वेडावणे आणत विचारले.
"तुमच्या ’पिरीयडच्या’ वेळेत...." मी चावटपणे हसत म्हणालो.
"व्हेरी स्मार्ट!" कविता मॅडमने लाजत लाजत म्हटले, "या विषयातली एखादी गोष्ट तुला माहीत नाही असे होणारच नाही... हो की नाही, सागर??"
"करेक्ट, मॅडम...!" मी अभिमानाने त्यांना उत्तर दिले.
"कुठून इतके ’ज्ञान’ प्राप्त केलेस तू, सागर??... कविता मॅडमने हसत मला विचारले आणि पुढे म्हणाल्या, "हां... आता तुम्हा पुरुषांचे काय म्हणा... तुम्हाला ’ह्या’ गोष्टींचे ज~झान सहज मिळते सगळीकडे... तुम्हा पुरुषांना थोडीत आम्हा बायकांसारखी रिस्ट्रीक्शन्स असतात... पण तरीही एक कुतुहल म्हणून विचारतेय...."
"अगदी बरोबर, मॅडम.... पुरुषांचे जगच वेगळे असते.... आता ’ब्लू-फिल्म’ बद्दल तुम्हाला माहीत आहेच..... तसे तुम्हाला चावट कथांच्या पुस्तकांबद्दल पण माहीत असावे...."
"ते चंद्रकांत काकोडकरांच्या कथाचे??" मॅडमने एक ’बाळबोध’ प्रश्न केला आणि त्यावरून मला त्यांच्या ’ज~झानाची’ कल्पना आली...
"नाही, नाही.... ते नाही.... काकोडकरांच्या कथा तर अगदीच ’मिळमिळीत’ असतात.... पण त्यापेक्षाही जास्त चावट...."
"म्हणजे ते कधी कधी स्टेशन परीसरात ’हैदोस’ वगैरे नावाची पुस्तके विकतात ती??"
"हो! तशीच पण त्यापेक्षाही जास्त चावट.... शक्यतो अशी पुस्तक हिंदीत असतात...."
"नाही रे... मी नाही कधी अशी पुस्तक वाचली..."
"माझ्याकडे आहेत.... देईन मी तुम्हाला वाचायला.... आणि तुम्ही कधी नागड्या उघड्या मुलींची, कामक्रीडेच्या चित्रांची पुस्तक बघितलीत का??"
"छे! काहीतरीच काय विचारतोस.... मी कशी बघणार असली पुस्तक??"
"अहो अस काय करता, मॅडम.... तुमच्या मिस्टरांनी नाही दाखवली कधी तुम्हाला??" मला खरोखरच त्यांच्या उत्तराचे आश्चर्य वाटले.
"नाही रे....."
"कमाल झाली.... ते तुम्हाला ब्लू-फिल्म दाखवायचे... मग असली पुस्तक का नाही दाखवायचे?.... बरे ठिक आहे... माझ्याकडे आहेत तसली पुस्तक... मी दाखवेन तुम्हाला नंतर..."
"काय काय आहे तुझ्याकडे, सागर?... दाखवण्यासारखे??" मॅडमने मिश्कीलपणे मला विचारले.
"बरच काही..... तुम्ही फक्त सांगा.... आणि मी तयारच आहे.... दाखवायला...." मी पण चावटपणे उत्तर दिले...
"सागर.... तुला की नाही... मोकळीक दिली तर खूपच गैरफायदा घेतोस.... तुला फटके दिल्याशिवाय पर्याय नाही...." असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.

खरे तर चावट कथांचे एक हिंदी पुस्तक व एक ’पेंटहाऊस’ मॅगेझीन त्यावेळी माझ्याकडे होते. घरात तर असली पुस्तक ठेवता येत नव्हती तेव्हा ऑफीसमध्ये माझ्या ड्राईंग बोर्डच्या टेबलाखाली एक गुप्त फट होती, जेथे मी ती लपवून ठेवत होतो. जेव्हा मला एकांत मिळेल तेव्हा मी ड्राफ्टींग सेक्शनचा दरवाजा लावून गुपचूप ती पुस्तक बघत व वाचत असे. त्यावेळी मी ती पुस्तक काढून कविता मॅडमना दाखवू शकलो असतो पण मी असली पुस्तक ऑफीसमध्ये ठेवतो हे मला त्यांना कळू द्यायचे नव्हते म्हणून मी नंतर त्यांना ती पुस्तक दाखवायचे ठरवले.

त्या आठवड्यात पुन्हा आम्हाला ’चांगला एकांत’ मिळाला नाही. आमच्या दृष्टीने ’चांगला एकांत’ म्हणजे जवळ जवळ तीन ते चार तास ऑफीसमध्ये फक्त कविता मॅडम आणि मीच असणे. मग पुढच्या आठवड्यात आम्हाला ’एकांत’ मिळाला. आम्ही बॉसच्या केबीनमध्ये बसून गप्पा मारत होतो तेव्हा मी ’काहीतरी आठवले’ अश्या आविर्भावात उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये आलो. मग टेबलाखालील गुप्त फटीतून मी ’पेंट हाऊस’ मॅगेझीन काढले आणि ते घेवून परत बॉसच्या केबीनमध्ये आलो. कविता मॅडम कुतुहलाने मला गेलेले आणि परत आलेले पहात होत्या. केबीनमध्ये शिरताना मी त्यांना म्हणालो,

"मॅडम... हे बघा मी ’हे’ मॅगेझीन आणले आहे तुम्हाला दाखवण्यासाठी...."

असे म्हणत मी मॅगेझीन मॅडमच्या हातात दिले आणि त्यांच्या समोर चेअरवर आरामात रेलून बसलो. मॅडमने उत्सुकतेने मॅगझीन हातात घेतले आणि कव्हरवरील नग्न मुलीचा फोटो पाहू लागल्या. त्या माझ्याकडे बघून मिश्कीलपणे हसल्या आणि मी त्यांच्याकडे बघून चावटपणे हसलो. कव्हरवरची ती मुलगी जरी नग्न होती तरी ती पाठमोरी असल्यामुळे तिचे स्तन किंवा पुच्ची त्यात दिसत नव्हती. नंतर मॅडमने पहिली दोन तीन पाने सोडून मॅगझीन उघडले आणि... "ईईईई" करत किंचाळल्या व मॅगेझीन माझ्या अंगावर टाकले.

मी हडबडत उठलो. मला वाटले की मॅगेझीन मध्ये कदाचीत छोटेसे झुरळ वगैरे असावे म्हणून त्यांनी किंचाळत मॅगझीन टाकले. तेव्हा मी मॅगेझीन चाळून चेक केले पण मला त्यात झुरळ सापडले नाही. मी आश्चर्याने कविता मॅडमकडे पाहिले तर त्या शरमेने माझ्याकडे बघून हसत होत्या.

"काय झाल, मॅडम?... तुम्ही अश्या ओरडल्या का? आणि मॅगझीन का टाकले असे?" मी त्यांना विचारले.

"ईईई... किती घाणेरडा फोटो आहे त्यात...." कविता मॅडमने तोंड वेडेवाकडे करत म्हटले.

"कोठला?? मी नाही बघितला...." असे म्हणत मी मॅगझीन चाळून बघितले पण मला कोठलाही फोटो ’घाणेरडा’ वाटला नाही. तेव्हा मी त्यांना म्हणालो, "कोठे आहे घाणेरडा फोटो?... मला नाही सापडत...."

"तो काय सुरुवातीलाच आहे..... ती बया पाय फाकवून बसलीय तो...."

"कोठला हा?..." असे म्हणत मी त्या सांगत होत्या तो फोटो पाहिला पण मला त्यात काही घाणेरडे वाटले नाही, "यात काय घाणेरडे आहे?"

"शी! कशी ती पाय फाकवून बसलीय.... आणि स्वत:ची ’योनी’ बोटांनी फाकवून दाखवतीय...."

"मग त्यात ’घाणेरडे’ काय आहे, मॅडम??" मला मॅडमच्या बोलण्याचे हसू आले.