शशांक त्याच्या आवडत्या ‘स्वाद स्नॅक्स सेंटर’चं दार ढकलून आत आला तेव्हा रात्रीचे साडेदहा वाजून गेले होते. सेंटर बंद व्हायची वेळ होऊन गेलीय हे त्याला माहीत होतं. निदान पार्सल तरी घेऊन जाऊ या आशेनं तो आत शिरला होता. गेल्या सहा महिन्यांपासून तो ह्या स्नॅक्स सेंटरचा रेग्युलर कस्टमर बनला होता. इथं मिळाणा-या चहा आणि मॅगीपासून पावभाजी आणि बिर्याणीपर्यंत सगळ्या डिशेस त्यानं ट्राय केल्या होत्या.
शक्यतो एका हॉटेलात दुस-यांदा लवकर न जाणारा शशांक ‘स्वाद स्नॅक्स सेंटर’मधे मात्र आठवड्यातून दोन-तीनदा तरी नक्कीच येत होता. रात्री आठ-साडेआठच्या सुमारास यायचं, प्रत्येक वेळी मेन्यूमधल्या एखाद्या डिशवर सेंटरच्या मालकिणीसोबत चर्चा करायची, पोट आणि मन भरलं की घरी जाऊन पुढच्या कामाला लागायचं, हा त्याचा जवळजवळ ठरलेला कार्यक्रम होता. दिवसभर काम करुन थकल्यावर रात्री ह्या सेंटरच्या मालकिणीशी – शिल्पा वहिनींशी - बोललं की त्याला हमखास फ्रेश वाटायचं. शिल्पा वहिनींचं दिसणं, वागणं, बोलणं, सगळं त्याला खूप एनर्जी देऊन जायचं. त्या दोघांचं बोलणं अगदीच कामापुरतं आणि काही मिनिटांचं असलं तरी, शशांकला ते हवहवंसं वाटायचं.
शिल्पा वहिनी साधारण शशांकच्या वयाच्या, म्हणजे पस्तिशीतच असाव्यात असा शशांकचा अंदाज होता. सगळे त्यांना ‘वहिनी’ म्हणत असले तरी त्यांच्या नव-याबद्दल किंवा फॅमिलीबद्दल कुणालाच काही माहीत नव्हतं. स्नॅक्स सेंटरच्या जवळपासच कुठंतरी त्या रहायच्या आणि सकाळी सात वाजल्यापासून रात्री साडेदहा-अकरापर्यंत तिथंच दिसायच्या. दुपारी विश्रांती घेण्यासाठी त्यांनी किचनच्या माळ्यावर थोडी गादी वगैरेची सोय करुन घेतली होती. सध्या तरी शिल्पा वहिनी सिंगल आहेत, हे थोड्याफार गप्पांमधून शशांकला समजलं होतं. त्यांचा सावळा रंग, आकर्षक बांधा, डौलदार चालणं, मधाळ बोलणं, ह्या सगळ्यावर शशांक केव्हाच फिदा झाला होता.
शिल्पा वहिनींच्या फॅमिलीबद्दल एकदा माहिती मिळाली की, त्यांना प्रपोज करायचा विचारही खूप दिवसांपासून त्याच्या मनात होता. पण त्यांच्यासमोर हा विषय काढायचं त्याचं अजूनही धाडस झालं नव्हतं. वहिनींच्या हातचं खाऊन त्याची जीभ आणि पोट तर तृप्त होत होतेच, शिवाय रात्री त्यांची आठवण काढून-काढून त्याचं मनही तृप्त होत होतं. गेल्या सहा महिन्यात शिल्पा वहिनींची आकृती डोळ्यासमोर आणून तो रात्र-रात्र तळमळला होता, गळालाही होता.
रात्रीच्या स्वप्नांची आणि वहिनींबद्दलच्या फॅण्टसीची आठवण होऊन शशांक उत्तेजित झाला. काऊंटरजवळ जाताना त्याच्या छातीतली धडधड वाढल्यासारखी वाटली. आज शिल्पा वहिनी नेहमीपेक्षा थोड्या जास्त दमलेल्या दिसत होत्या, पण शशांकला बघताच त्या नेहमीप्रमाणं हसत-हसत खुर्चीवरुन उठल्या आणि पापण्यांची मोहक उघडझाप करत त्यांनी त्याचं स्वागत केलं. त्यांच्या ओठांवर आज हलकी जांभळ्या शेडची लिपस्टिक होती. रोज-रोज गुलाबी नाहीतर चॉकलेटी लिपस्टिक वापरणा-या मुली-बायकांपेक्षा शशांकला शिल्पा वहिनींची ही चॉईस खूपच आवडायची. काऊंटर आणि किचन दोन्हीकडं काम करत असल्यानं त्यांनी अंगात किचन अप्रॉन चढवला होता आणि केसांचा पोनी करुन वर बांधला होता. काळ्या स्लीव्हलेस ब्लाऊज आणि साडीमधे त्यांचं प्रमाणबद्ध शरीर अजूनच आकर्षक दिसत होतं. शशांकच्या मते शिल्पा वहिनींची कपड्यांची चॉईस जबरदस्त होती. स्नॅक्स सेंटरवर त्या साडी आणि पंजाबी ड्रेसमधेच दिसायच्या, पण साध्या कपड्यांतसुद्धा त्यांचं वावरणं कॉन्फीडन्ट आणि ग्रेसफुल असायचं. शशांकला त्यांचं स्लीव्हलेस ब्लाऊज वापरणं फारच आवडायचं. स्लीव्हलेस ब्लाऊजमधून त्यांच्या उघड्या दंडांकडं बघणं त्याला विशेष आवडायचं.
आत्ताही त्यांच्या सावळ्या मांसल दंडांकडं बघताना त्याच्या पँटमधे अपेक्षित हालचाल जाणवू लागली. पण नेहमीप्रमाणं आपले खरे विचार दाबून टाकत तो त्यांच्याशी दुस-याच विषयावर बोलू लागला.
“आजकाल तुमचं काम खूपच वाढलंय वहिनी. तुम्ही जरा दमल्यासारख्या दिसताय. खरं तर तुम्ही थोडे दिवस सुट्टी घ्यावी असं मला वाटतंय.”
त्याच्या सूचनेवर एक दीर्घ निःश्वास सोडत शिल्पा वहिनी खाली बसल्या आणि म्हणाल्या, “दमलेय खरी मी, पण सुट्टीचा तर विचारसुद्धा नाही करु शकत. इतकं काम पडलंय ना समोर. आता आजचंच बघा ना, इतका वाईट्ट दिवस होता आज…”
“का हो, काय झालं आज?” शशांकनं खरोखर काळजीनं विचारलं.
“काय झालं नाही ते विचारा. सकाळी सफाईला येणा-या बाईंनी आज दांडी मारली, मग सेंटर साफ करण्यापासनं सगळं मलाच करायला लागलं. दुपारी कॉर्पोरेशनचे लोक येऊन उगाच काहीतरी चौकशा करुन गेले, हीच कागदं दाखवा, तीच फाईल दाखवा. शेवटी गल्ल्यातनं दोनशे रुपये काढून दिले तेव्हा हसत हसत गेले हरामखोर…!” शिल्पा वहिनी चिडून बोलत होत्या.
त्यांच्या बोलण्यात हरामखोर, भाडखाऊ वगैरे शब्द सर्रास यायचे. एका बाईच्या तोंडी असले शब्द ऐकायला शशांकला सुरुवातीला विचित्र वाटायचं, पण आता त्याला सवय झाली होती. उलट त्याला अशीही शंका होती की, शिल्पा वहिनी ह्यापेक्षा घाण शिव्या देऊ शकतात, आपल्यासमोर थोडे सभ्यच शब्द वापरत असतील.
“अहो होतं असं कधी कधी. फार मनाला लावून नका घेऊ…” तो त्यांना समजावत म्हणाला.
“अहो ऐका तर खरं, पुढं अजून बरंच काही घडलं दिवसभरात. मला किचनमधे मदत करणारी मुलगी आहे ना ती, अनिता, तिलासुद्धा नेमकं आजच लवकर जायचं होतं. संध्याकाळचं गि-हाईक सुरु व्हायच्या आधीच ती निघून गेली. मग माझी नुसती पळापळ. बाहेर ऑर्डर घ्यायची, आत जाऊन बनवायचं, बाहेर आणून वाढायचं, बिलं घ्यायची… काय करु आणि काय नको असं झालं मला,” शिल्पा वहिनी पटपट सांगत होत्या.
“ह्यावर उपाय आहे की वहिनी,” शशांक हसत हसत म्हणाला, “मी केव्हापासून तयार आहे तुमच्याकडं काम करायला. तुम्ही म्हणाल तेव्हा जॉब सोडून येतो इथं. तुम्ही सांगाल ते काम करेन, काउंटर सांभाळेन, ऑर्डर घेईन, सर्व्हींग करेन, वाटल्यास भांडीसुद्धा घासेन. फक्त स्वयंपाकातलं मला काहीच येत नाही, चहा सोडून. हां, पण तुम्ही शिकवणार असाल तर तेपण घेईन शिकून…”
“थँक्यू हं,” गोड हसत शिल्पा वहिनी म्हणाल्या. “मला माहित्येय तुम्ही माझ्याबद्दल किती विचार करता ते. पण मला एवढा महाग माणूस परवडायचा नाही इथं. बरं ते जाऊद्या, मी सांगत होते ते अर्धवटच राहिलं. संध्याकाळी जेवायला मुलांचा एक ग्रुप आला होता. तसं तीन-चार वेळा याआधीपण ते येऊन गेलेत, पण आज त्यांच्या जरा जास्तच टवाळक्या चालल्या होत्या. मी एकटीच असल्यानं सर्व्हींगला वेळ लागत होता, तर सारखे टोमणे मारुन मला हैराण केलं होतं त्यांनी. त्यांच्या बोलण्याकडं मी दुर्लक्षच करत होते खरं, पण त्यातल्या एक-दोघांनी तर कहरच केला. त्यांच्या टेबलशेजारुन जाताना चक्क मला हात लावायचा प्रयत्न केला त्यांनी…”
“काय सांगता?” शशांकनं आश्चर्यानं आणि रागानं विचारलं.
“खरंच. आणि आत्ता तुम्हाला मी नुसतं ‘हात लावायचा प्रयत्न’ केला असं सांगत्येय, पण खरं त्यांना काय करायचं होतं ते आठवूनसुद्धा अंगावर काटा येतोय. माझ्या मागं हळूच कंबरेवर आलेला एकाचा हात धरुन अस्सा पिरगाळला ना, तेव्हा सगळी मुलं ठिकाणावर आली. पुढच्या दोन मिनिटांत बिल चुकतं करुन पळून गेली मा…कडं!” शिल्पा वहिनींना नक्कीच ‘मादरचोद’ म्हणायचं होतं असं शशांकला उगीचच वाटून गेलं.
“बाप रे! आज खूपच त्रास झालेला दिसतोय तुम्हाला, वहिनी,” शशांकला त्यांच्या चेह-यावरुनच त्यांना झालेल्या त्रासाची कल्पना येत होती.
“अजून संपलं नाही माझं सांगून,” शिल्पा वहिनी पुढं म्हणाल्या, “आत्ता तुम्ही येण्याआधीच एक वयस्कर काका माझ्याशी वाद घालून गेलेत. काय तर म्हणे, इथले सगळे पदार्थ बनवायला रिफाईन्ड तेलच वापरता का हे त्यांना किचनमधे जाऊन बघायचं होतं. मी त्यांना समजावून सांगत होते, पण ते ऐकतच नव्हते. शेवटी मी त्यांना स्पष्ट सांगितलं, खायचं असेल तर खा, नाहीतर दुसरीकडं जा! नुसता वैताग वैताग झालाय आज सकाळपासून…”
बोलता बोलता त्यांचे डोळे भरुन आल्याचं शशांकच्या लक्षात आलं. त्यांच्या तक्रारींमधे फारसं काही नवीन नसलं तरी शशांक पूर्ण लक्ष देऊन त्यांचं बोलणं ऐकत होता. आत्ता त्यांना हे सगळं कुणाशी तरी बोलायची गरज वाटत होती. आणि या सगळ्या गोष्टी शेअर करण्याइतके आपण त्यांना जवळचे वाटतो, ह्याचा शशांकलाही आनंदच वाटत होता.
स्नॅक्स सेंटरमधलं शेवटचं गि-हाईक बिल देण्यासाठी काऊंटरवर आलं तसा तो बाजूला सरकला. बिल देऊन गि-हाईक बाहेर पडताच शशांक काऊंटरच्या बाजूनं आत गेला आणि खुर्चीवर बसलेल्या शिल्पा वहिनींभोवती आपले हात टाकत त्यांच्या डोक्यावर हळू-हळू थोपटू लागला.
शिल्पा वहिनींना हे अनपेक्षित होतं. याआधी त्या दोघांनी फक्त एकमेकांचे हात हातात घेण्यापुरता स्पर्श केला होता. आज शशांकचा स्पर्श इतक्या जवळून अनुभवताना त्या गोंधळून गेल्या. खुर्चीतून अर्धवट उठत त्या अजूनच त्याच्या मिठीत शिरल्या. त्याच्या मिठीत थरथर कापणा-या त्यांच्या शरीरावरुन आणि थोड्याच वेळात खांद्यावर जाणवलेल्या ओल्या स्पर्शावरुन त्या हुंदके देत रडतायत, हे शशांकच्या लक्षात आलं. एका हातानं त्यांना घट्ट पकडून ठेवत दुस-या हातानं तो त्यांच्या डोक्यावर हलके-हलके थोपटत होता. पहिल्यांदाच त्यांच्या इतकं जवळ गेलेल्या शशांकला शिल्पा वहिनींच्या शरीरातून येणारा घामाचा गंध वेडावत होता. त्या मादक वासानं आणि त्यांच्या शरीराच्या उबदार स्पर्शानं त्याच्या पँटमधे पुन्हा चलबिचल सुरु झाली. मोठ्या मुश्किलीनं आपल्या भावनांवर ताबा ठेवत तो त्यांना थोपटत राहिला.
थोड्याच वेळात शिल्पा वहिनींची त्याच्या पाठीवरची पकड ढिली झाल्याचं त्याच्या लक्षात आलं. त्यानंही त्यांच्या पाठीवरचा आणि डोक्यावरचा हात बाजूला करत त्यांना सोडून दिलं. पुन्हा शशांकला आवडणारी पापण्यांची उघडझाप करत त्यांनी डोळ्यांतलं पाणी परत पाठवायचा प्रयत्न केला. शशांकच्या मिठीतून बाहेर पडत त्या त्याला ‘सॉरी’ म्हणाल्या आणि काऊंटरवरुन टिश्यू पेपर घेत डोळे पुसू लागल्या.
अशावेळी नक्की काय म्हणायचं, याचा शशांकला काहीच अनुभव नव्हता. तरीसुद्धा काहीतरी बोलायचं म्हणून त्यानं तोंड उघडलं, पण त्याचवेळी शिल्पा वहिनींनी आपला हात पुढं करत त्याच्या ओठांवर आपलं बोट ठेवलं. त्याच्या डोळ्यांत डोळे घालून त्या काहीतरी गंभीर विचार करत होत्या. शशांकच्या ओठावर आलेले शब्द हवेत विरुन गेले. आपल्या ओठांवर शिल्पा वहिनींच्या नाजूक बोटाचा स्पर्श जाणवला तसा तो श्वास घ्यायचंसुद्धा विसरुन गेला.
शेवटी काहीतरी ठरवल्यासारखी मान हलवून शिल्पा वहिनी बाजूला झाल्या. अंगातला किचन अप्रॉन त्यांनी काढून खुर्चीवर टाकला. काउंटरला वळसा घालून त्या स्नॅक्स सेंटरच्या दरवाजाकडं गेल्या. दरवाजामागं अडकवलेला रॉड घेऊन त्या बाहेर गेल्या आणि त्यांनी बाहेरचं शटर खाली ओढलं. पुन्हा आत येत त्यांनी दरवाजा लॉक केला, रॉड जागेवर लटकवला, आणि बाहेरची लाईट बंद केली.
शशांकनं भिंतीवरच्या घड्याळाकडं बघितलं. रात्रीचे अकरा वाजून पाच मिनिटं झाली होती. काउंटरवरुन त्याला शिल्पा वहिनींची पूर्ण आकृती दिसत होती. स्लीव्हलेस ब्लाऊज आणि चोपून नेसलेल्या साडीमधे त्या खूपच आकर्षक दिसत होत्या. चालताना त्यांच्या छातीवरच्या गोळ्यांची मोहक हालचाल होत होती. आपली नजर त्यांच्या चेह-यावरुन खाली घसरु नये यासाठी शशांकला खूपच प्रयत्न करावे लागत होते.
पुन्हा काउंटरजवळ येत शिल्पा वहिनींनी आपला हात शशांकसमोर धरला. त्यानं त्यांच्या हातात हात देताच त्या त्याला घेऊन किचनच्या दिशेनं चालू लागल्या.
दिवसभर याच किचनमधे शंभरेक पदार्थ बनवले गेले होते. पण आत्ता किचन अगदी चकाचक साफ दिसत होतं. शशांक त्याबद्दल काहीतरी बोलणार होता, पण शिल्पा वहिनींनी पुन्हा खुणेनंच त्याला गप्प रहायला सांगितलं.
किचनच्या मधोमध एक स्टीलचं टेबल ठेवलेलं होतं. तेही अर्थातच पुसून स्वच्छ केलेलं दिसत होतं. त्या टेबलला टेकून शिल्पा वहिनी ताठ उभ्या राहिल्या. शशांकचा हात धरुन त्यांनी त्याला समोर आणलं. दोघांची उंची जवळपास समान होती. त्याच्या डोळ्यांत डोळे घालत शिल्पा वहिनी दोन पावलं पुढं सरकल्या. आता शशांकला स्वतःच्या गळ्यावर त्यांचा श्वास जाणवत होता. त्याच्या दोन्ही खांद्यांवरुन हात खाली सरकवत त्या हळू आवाजात बोलू लागल्या.
“आपली ओळख होऊन आता खूपच दिवस झालेत नाही? एक सांगू? तुमचा मनमिळाऊ स्वभाव, तुमचं लाघवी बोलणं मला खूप आवडतं. तुमची माझ्याकडं बघायची नजरसुद्धा मला कळते. बाकी लोकांच्या नजरेत दिसणारा वखवखलेपणा मला तुमच्या नजरेत नाही दिसला कधी… मला तुमच्या नजरेत दिसली काळजी, माया, आणि… प्रेम. खरंय ना?”
