शहर सोडून बस आता हायवेला लागली होती. बसमध्ये सगळे मजमस्ती करत होते. कुणी अंताक्षरी खेळत होते, कुणी गप्पांमध्ये गुंग झाले होते, कुणी सेल्फी काढत होते तर कुणी पार्सल आणलेल्या वडापावांवर तुटून पडले होते. तो मात्र पुढे ड्रायव्हरशेजारच्या सीटवर बसून आजूबाजूच्या गोष्टी आपल्या कॅमेऱ्यात कैद करत होता. शहर सोडलं आणि बसने वेग पकडला. त्याने आपला कॅमेरा गुंडाळून व्यवस्थित बॅगमध्ये ठेवला आणि खिडकीतून बाहेर पाहू लागला. गाडी नाशिक हायवेवरून शिवनेरीच्या दिशेने उधळत होती. जसजसा वेळ गेला तसतसा गाडीतील गोंधळ कमी होत गेला. काही वेळाने बहुतेकांनी माना टाकल्या. काही सिनिअर लोक कसलीशी पुस्तकं काढून त्यात डोकं खुपसून बसली. तो ड्रायव्हरशी गप्पा मारत होता.
कंपनीत जॉईन होऊन काही महिनेच झाले होते. बाकीच्यांशी अजून त्याचं म्हणावं असं ट्युनिंग जुळलं नव्हतं. तो जरासा कलाकार माणूस होता. त्याला खरं तर फोटोग्राफर व्हायचं होतं पण शंभरातल्या नव्वद लोकांचं असच होतं. आपलं स्वप्न गुंडाळून त्याला सेल्स आणि मार्केटिंगसारख्या रुक्ष क्षेत्रात काम करत होता. आईवडिलांच्या अपेक्षा, जगाच्या 'यशाच्या' वेगळ्या व्याख्या आणि त्या त्या वयात चुकलेले निर्णय माणसांना अगदी विरुद्ध टोकाचं जीवन जगण्यास भाग पाडतात. तसं या क्षेत्रातही उत्तम कामगिरी करत त्याने दोन महिन्यातच बढती आपल्या पदरात पाडून घेतली होती. त्याच्या सहकाऱ्यांमध्येही त्याच्याभोवती उत्सुकतेचे एक वलय होते. कामव्यतिरिक्त फारसं न बोलणारा, आपल्याच धुंदीत वारणारा सणकी! अशीच त्याची प्रतिमा झाली होती. पण त्याच्या हुशारीबद्दल मात्र सगळ्यांच्याच मनात आदर होता. त्याच्या वरिष्ठांसह सगळेच त्याच्या काम करण्याच्या पद्धतीवर फिदा होते. फक्त तो सगळ्यांच्यात मिसळत नसल्याने त्या लोकांमध्ये आणि त्याच्यात थोडं अंतर तयार झालं होतं. वर्षातून एकदा त्यांचा विभाग सगळ्यांना घेवून एक ट्रिप काढत असे. नाणेघाटाच्या जंगलात त्यांच्या कंपनीचं गेस्ट हाऊस होतं. तिथेच दरवर्षी ही ट्रिप होत असे. त्याची ही पहिलीच ट्रिप होती. पुढचे दोन दिवस त्याला त्याचा फोटोग्राफीचा छंद मनसोक्त जोपासता येणार होता.
गप्पा मारत मारत त्यांनी जुन्नर गाठलं. फाट्यावरून हायवे सोडून बस कच्च्या रस्त्याने आत वळली आणि धडधडीने सगळ्यांची झोप उडाली. हळूहळू पुन्हा बसमधला गोंधळ वाढू लागला.
पावसाळ्याचे दिवस होते. सगळीकडे हिरवंगार झालं होतं. डोंगरांच्या कुशीतून पाण्याचे लोट दऱ्यांमध्ये बेधडक उड्या घेत होते. उंच उंच कड्यांवरून कोसळणारे पाण्याचे प्रवाह मोठा आवाज करत त्या जंगलांमधील शांतता भंग करत होते. सगळे वाकून वाकून खिडक्यांमधून आजूबाजूचे सौन्दर्य पाहत होते. त्याच्या कॅमेराचा क्लिकक्लिकाट पुन्हा चालू झाला. तो अधशासारखं प्रत्येक गोष्ट कॅमेऱ्यात टिपत होता. पुढे बसल्यामुळे त्याला व्ह्यूही चांगला मिळत होता.
"मनोजराव! इकडेही फिरूद्या तुमची लेन्स जरा!" त्याचे साहेब म्हणजे प्रशांत कवलेंचा आवाज त्याच्या कानावर पडला. तो उठून मागे आला आणि बसमधल्या लोकांचे फोटो काढू लागला. लोकही त्याला वेगवेगळ्या पोज देऊ लागले. कमेऱ्यातून फोटो काढता काढता त्याची लेन्स बसच्या अगदी मागच्या कोपऱ्यात शांत बसलेल्या दिपिकावर थबकली. ती खिडकीतून बाहेर पाहत होती. ढगांआडून डोकावणाऱ्या सूर्याची सोनेरी किरणं तिच्या गोऱ्या रंगाला खुलवत होती. तिच्या भुऱ्या रंगांच्या केसाची एक बट वाऱ्यावर उडत होती. त्याने झूम ऍडजस्ट करत तिचा एक सुंदर फोटो काढला.
"मनोज! इकडे इकडे!" जेनिफरचा आवाज आला. त्याने आपला कॅमेरा वळवून पुन्हा बाकीच्यांचे फोटो काढायला सुरवात केली. बस गेस्ट हाऊसला पोचेपर्यंत त्यांचे फोटोसेशन चालूच होते. गेस्ट हाऊसच्या गेटबाहेर त्यांची बस थांबली.
"मनोज बस कर आता. रोल संपेल नाही तर आता!" त्यांच्या सगळ्यांचे साहेब म्हणजे सेल्स मार्केटिंगचे प्रेसिडेंट लेले साहेबांचा भारदस्त आवाज घुमला. त्यांच्या विनोदावर खिदळत सगळ्यांनी आपापल्या बॅगा काढायला सुरवात केली. त्याने आपल्या जागेवर जाऊन पुन्हा कॅमेरा अगदी व्यवस्थित बॅगेत ठेवला. एक एक करून लोक उतरून बाहेर घोळक्याने उभे राहू लागले. सगळे उतरून गेल्यानंतर तो आणि ड्रायव्हर खाली आले. लेले साहेब आणि कवले साहेब आता जाऊन आले.
"हे बघा! आता आपण इथे दोन दिवस राहणार आहोत. इथे नवीन कॉटेजेस बांधले आहेत. एका कॉटेजमध्ये तिघे राहू शकतात. सगळ्यांनी आपसात तीन तीन जणांचे ग्रुप करून घ्यायचे आहेत. उरका पटापट!" लेले साहेबांनी घोषणा केली. सगळ्यांनी आपापल्या जवळच्या लोकांना घेऊन तिघातिघांचे ग्रुप्स बनवले. मनोज त्याचे सहकारी राहुल आणि शिरीष कडे जाऊ लागला तेवढ्यात कवले साहेब ओरडले,
"ओ, ओ मनोजराव! तुम्ही इकडे या! तुम्ही मी आणि लेले साहेब आहोत!" तो दचकला!
"पण" तो कवले साहेबांजवळ जात म्हणाला
"अहो प्रवासी आणि त्यात फोटोग्राफर माणूस तुम्ही. तुमचे अनुभव ऐकत येतील आम्हाला. आमचे दोन फोटो जास्त येतील! त्यात ते राहूल आणि शिरीष बिचारे सरळमार्गी लोक त्यांच्यासोबत काय एन्जॉय करणार? आपण बसू आता रात्री मस्त!" कवले आणि लेले साहेब म्हणजे टेबल पार्टनर! त्यात त्यांना हा तिसरा पार्टनर सापडला.
"ठीक आहे!" म्हणत तो त्यांच्या शेजारी उभा राहिला.
सगळे तीन तीन च्या ग्रुपने आतमध्ये गेले. सगळ्यात शेवटी हे तिघे गेले. आत गेल्यावर गेटच्या अगदी समोर एक मोठं रेस्टोरंट होतं, त्याच्या दरवाजाजवळ एक रिसेप्शन काउंटर. उजव्या बाजूला तीन चार मोठे हॉल होते आणि डाव्या बाजूला एका ओळीने छोट्या छोट्या कौलारू कॉटेजेस होत्या. प्रत्येक कॉटेजच्या भोवती झुडपांची सहा सात फूट उंचीची कुंपणं वाढवलेली होती. झुडपांच्या छोट्या छोट्या बॉक्समधील कॉटेजेस साधीच पण फार सुबक होती. कॉटेजेसला जायला फरशा आणि लॉन्स लाऊन छानशी वाट बनवली होती आणि वाटेच्या पलीकडे मोठंच्या मोठं लॉन वाढवलेलं होतं. लॉनवरच्या दवबिंदूंमुळे ते चमकत होतं. आकाश ढगांनी भरल्यामुळे वातावरणही कुंद झालं होतं.
"काय मूड बनतो ना अशा वातावरणात!" त्याच्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.
"कसला हो?" लेले साहेब म्हणजे खूप विनोदी माणूस! कायम विनोद करत राहणे त्यांचा स्वभावच होता.
"अजून कसला मूड होणार साहेब हेच आपला!" त्याने एक हात सरळ करत कोपराला तळवा लावला
"अहो बॅग तरी ठेवा! सगळी सोय आहे! च्यायला अंघोळच करू आज!" कवले साहेब लेले साहेबाना टाळी देत बोलले. मनोजला अवघडल्यासारखं झालं.
"बरं का मनोज! साहेब मी ऑफिसात. टेन्शन घ्यायचं नाही! आता आपण मित्र. कंपनीत नाही होत आपण आता!" लेले साहेब त्याच्या पाठीवर हात टाकत बोलले.
"बरं!" म्हणत मनोजने बॅग उचलली. साहेब लोकांसाठी पहिली कॉटेज रिझर्व्ह होती. त्यानंतर एक दोन कॉटेजेस रिकामी होती आणि नंतर लेडीजसाठी आणि त्याच्या पलीकडे पुरुषांच्या कॉटेजेस अशी व्यवस्था होती.
"साहेब आपण शेवटची घेऊ! जरा कनफाईन्ड असलं की मजा येते अशा वातावरणात!" मनोज बोलला.
"अगदी माझ्या मनातलं बोललास!ही चावी ठेव तुझ्याजवळ" लेले साहेबांनी कॉटेजची चावी त्याच्याकडे दिली. चावी खिशात ठेऊन तो त्यांच्या मागोमाग गेला.
सगळे आपापल्या कॉटेजमध्ये जाऊन फ्रेश होऊन आले. मनोजने आपले कपडे बदलले. टी शर्ट हाफ पँट वर कॅमेऱ्याचे जाकीट घातले. जॅकेटचे खिसे ज्या त्या वस्तूने भरून कॅमेरा गळ्यात अडकवला आणि ट्रेकिंगचे शूज घालून तो बाहेर आला. ट्रॅक पँट, टी शर्ट आणि पावसाळी जॅकेट घालून लेले साहेब आणि कवले साहेब समोर लॉनवर गप्पा मारत उभे होते. तो तिथे जाऊन उभा राहिला.
"हां! बघा! असं पाहिजे. वाटतो ना पक्का ट्रॅवलर?!" लेले
"मग काय नाहीतर ते येडं एकनाथ पाटील बघा तिकडे. इस्त्रीचा शर्ट इन करून चमकवलेले शूज घालून उभा आहे बघा!" कवले. तिघेही मनसोक्त हसले.
"मनोज तल्लफ झालीय जाम!" कवले
"एक मिनिट!" म्हणत त्याने खिशातून पाकीट आणि लायटर काढून कवलेंच्या हातात दिले.
"बरं का लेलेसाहेब! दोन दिवस काहीही हवं असेल तर दुसऱ्या कुणाला विचारायचं नाही. हा माणूस म्हणजे सॅव्हीयर आहे!" कवले सिगारेट पेटीवत बोलेले!
"अहो कवले! दोन दिवस नाही तो कायमच आपला सेवियर आहे!" लेलेंनी आणखी एक विनोद केला.
तेवढ्यात एका कॉटेजमधूम केस मागे बांधत दीपिका आणि मयुरी बाहेर आल्या. दीपिकाही मनोजसारखीच मुरलेली प्रवासी असावी. तिने पांढऱ्या रंगाचा घट्ट टॉप, कशीबशी तिच्या गुडघ्यांपर्यंत पोचणारी काळी जीन्सची शॉर्ट आणि जॅकेट घातलं होतं. खाली पायात तिनेही ट्रेकिंग शूज घातले होते. मयुरीने आकाशी रंगाची थ्री फोर्थ आणि पांढरा लूज टी शर्ट घातला होता. त्यांच्या मागोमाग पंजाबी ड्रेस घालून जेनिफर आणि सुमतीमॅडम ही आल्या.
त्या सगळ्याही हे तिघे जिथे उभे होते तिथे आले. अशा कॅज्युअल ठिकाणी सहसा लोक बॉस लोकांना चिटकण्याचा प्रयत्न करतात. मुद्दाम त्यांच्या पुढेपुढे करतात.
"अरे व्वा! आणखी एक ट्रेकर आहे आपल्यात तर!" लेले साहेब दीपिकाकडे पाहत बोलले. ती त्यांच्याकडे पाहून गोड हसली.
"हे दोघे किती छान दिसतायत ना? फोटो हवा दोघांचा एक!" सुमती मॅडम
"हो हो! नक्कीच! आण रे तो कॅमेरा इकडे!" लेले साहेबांनी हात पुढे केला.
"पाहताय काय? चला उभे रहा तिकडे. बॅकड्रॉपला तो डोंगर आणि धबधबा मस्त दिसेल." कवले त्या दोघांना म्हणाले. तो अवघडून गेला. मनातल्या मनात तिच्यासाठी तो पहिल्या दिवसापासून झुरत होता. पण तीही त्याच्यासारखीच कमी बोलणारी असल्यामुळे त्यांच्यात अजून कसलंच संभाषण झलेलं नव्हतं. ते दोघेही समूहगीत म्हणायला उभे राहिल्यासारखे हात बांधून उभे राहिले.
"अरे यार! म्हातारे झालात का तुम्ही? जरा स्टाईल दाखवा तुमच्या जनरेशनची! का गं दीपिका? चावतोय की काय तो तुला?" लेले. ती ही अवघडत त्याच्या जवळ गेली.
"पाठ लाव पाठीला" अगदी हळू आवाजात ती त्याला म्हणाली. त्यांनी एकमेकांच्या पाठीला पाठ लाऊन सुंदर पोज दिली. फोटो झाला. थोड्या गप्पा झाल्या. नंतर जेवणंही झाली.
जेवणानंतर सगळे एका हॉलमध्ये येऊन टाईमपास करत होते. मनोज कुठे दिसत नव्हता. लेले आणि कवले त्याला शोधू लागले. तेवढ्यात हातात ट्रायपॉड आणि मोबाईलसारखं काहीतरी घेऊन तो आला.
"अरे बेट्या कुठे फिरतोयस?" लेले गरजले. कुजबुज जराशी कमी झाली.
"नाणेघाटात चाललोय! दोन किमी आहे इथून!" मनोज
"एकटाच?" लेले.
"नाही. तेच विचारायला आलोय. येतंय का कुणी?" तो
"अरे बाबा चार किमी कोण तंगड्या तोडणार? बस इथे पोकर खेळू!" शिरीष बोलला
"नाहीतर काय. एवढं भरून आलंय आभाळ. बस इथे बाबा!" जेनिफर
"चल! मी येतो सोबत. जॉईन झाल्यापासून दर पावसाळ्यात आहे इथे मी पण कधी फिरकलो नाही तिकडे. चल!" लेले.
"सर मी पण येऊ का?" कोपऱ्यातून दीपिकाचा आवाज आला.
"वा वा! बघा सुमतीमॅडम! याला म्हणतात स्त्री पुरुष समानता! मला वाटलं फक्त स्टाईल मारायलाच असे कपडे घातलेस तू!" लेले. दीपिकाने आपली सॅक खांद्याला अडकवली आणि ती मनोजशेजारी येऊन उभी राहिली.
"साहेब तुम्ही आम्हाला सोडून एकटे एकटे जाणार? अमच्यापासून सुटका नाही तुमची!" म्हणत पार्श्वभाग झडत कवलेही उभे राहिले.
मग हळू हळू आणखी चार पाच जण तयार झाले. ते आठ दहा जण पायवाटेने नाणेघाटाच्या दिशेने चालू लागेल.
सर्वात पुढे मनोज, त्याच्या मागे दीपिका आणि मागोमाग लेले, कवले आणि इतर असे चालत होते. मध्ये मध्ये थांबून ते वेगवेगळ्या पक्षांचे, किड्यांचे, धबधब्याचे फोटो काढत होते, कधी ग्रुप सेल्फी काढत होते. अर्ध्या पाऊण तासात ते घाटाच्या खिंडीसमोरच्या पटांगणात जमले.
"अरे काय रे मनोज? हे ग्राउंड पहायला एवढ्या लांब तंगडतोड केली होय आपण?" कवले धापा टाकत होते.
"नाही हो सर! खाली पुढे आहे!" मनोज.
दुपारचे तीन वाजत होते पण अगदी दिवस मावळून गेल्यासारखं अंधारून आलं होतं. गडगडायलाही सुरवात झाली होती.
"ए बाबा! तुम्हा लोकांना नाही ते किडे असतात. आम्ही साधारण माणसं आहोत बाबा. जीवाशी खेळ करू नकोस. आभाळ फाटणार आहे असं दिसतंय!" लेले आकाशाकडे पाहत बोलले.
"खूप सोप आहे सर. डोन्ट वरी! या मागे मागे. फक्त सगळ्यांनी एक लक्षात ठेवा. बाजूला कड्याला धरून सावकाश पायऱ्या उतरा. वाटलंच तर अगदी बसून पायऱ्या उतरा. भिजले तर भिजू द्या कपडे." मनोज
थोडं पुढे जाताच त्यांना खाली जाणाऱ्या उद्धवस्त झालेल्या पायऱ्या दिसल्या. पायऱ्या कसल्या एकावर एक कशीही रचलेली दगडंच वाटत होती ती. मनोजने ट्रायपॉड सॅकला अडकवला आणि पायऱ्या उतरायला सुरवात केली. मागोमाग दीपिका. दोघेही अगदी शिताफीने पायऱ्या उतरत होते. उतरताना मागच्याना सूचना करत होते. तरीही कवले घसरलेच. नशीबाने घसरत पुढे न जात त्यांनी जागेवरच बसकण मारली. त्या पायऱ्यांवरून साधारण घोट्याएवढं पाणी वाहत होत. मनोज आणि दीपिका सहज उतरून खालच्या अरुंद रॅम्पवर आले. आता या रॅम्पला कठडे बसवल्यामुळे तसा धोका नव्हता नाही तर घसरलेला माणूस येथून थेट खाली दरीत कोसळत असे. पराकाष्ठा करत बाकीचे खाली आले. पण तिथे आल्यावर त्यांच्या डोळ्यांचं पारणंच फिटलं. समोर १८०° कोनात दीड दोन हजार फूट खोल पसरलेली जमीन दिसत होती. अगदी हिरवीगार. त्यावर दाटलेले पावसाचे ढग!!
"व्वा! मनोजराव!! दिल खुश झालं! च्यायला इथेच राहावं असं वाटतय" लेले
"थँक्स मनोज!" दीपिकाचा आवाज त्याच्या कानात घुमला. ती पहिल्यांदाच स्वतःहुन त्याच्याशी बोलली होती. त्याने तिच्याकडे पाहिलं. ती कठड्यावरून वाकून खोलीचा अंदाज घेत होती. फोटो काढणं सुरु झालं आणि मुसळधार पाऊसही. पावसाचे टपोरे थेंब सगळ्यांची डोकी बडवू लागले.
"झालं! शेवटी नको तेच झालं!" लेले
"नो प्रॉब्लेम सर. या माझ्या मागे!" तो त्या लोखंडी कठड्याला धरून दहा बारा पावलं पुढं गेला. डाव्या हाताला असणाऱ्या गुहेसारख्या कातळात कोरून काढलेल्या खोलीच्या कुलुपाला त्याने हातानेच झटका दिला. कुलूप उघडलं. सगळे पटापट आत पळाले. सगळे आत गेल्यावर त्याने दरवाज्याशी आपला कॅमेरा सेट केला आणि काम सुरु केलं.
"मी पाहू?" दीपिका!
"अं! सांभाळून!" तो कॅमेरा म्हणजे त्याचा जीव की प्राण होता. तिनेही दोनचार फोटो काढले. खिशातून पाकीट काढत त्याने सिगारेट पेटवली.
"सर!" कवलेंना हाक मारत त्याने पाकीट आणि लायटर त्यांचाकडे टाकला.
"वावावा! उत्तम! खरी मजा इथे आहे!" झेल घेत कवले बोलले. लेले-कवलेही धूर सोडू लागले. दीपिकाने बॅग उघडून कागदी कप काढून समोर मांडले आणि दोन थर्मासमधून आणलेली कॉफी त्यात ओतली.
"हे बघा मुरलेले लोक आहेत हे! कसे तयारीत असतात पहा! नाहीतर आपण बसतो त्या झोपड्यांत तर्राट होऊन!" लेले त्या दोघांवर मनापासून खुश होते.
"साहेब उद्या इथेच मुक्काम करू!" कवले
"बघू आधी परत कसं जायचं ते पहा!" लेले. मनोज त्यांच्या कॉफीपार्टीचे फोटो काढत होता.
"साहेब इथे काही चालत नाही आपलं! निसर्ग सांगेल तसं करायचं गपचूप! तुमची टेक्नॉलॉजी तंगड्या वर करून पडते इथे!" मनोज कॉफीचा घोट घेत बोलला.
"हो ना! आपण किती दुर्बळ आहोत याची जाणीव करून घ्यायची असेल तर याच्या सानिध्यात यावं! तो आपल्याला जमिनीवरही आणतो आणि आपली काळजीही घेतो!" दीपिका.
"च्यायला दोघांची जोडी एकदम सुपरहिट आहे नाही!" लेले मोठ्यांदा हसले.
काही वेळाने पाऊस थांबला ते लोक पुन्हा कसरत करत कसेबसे वर गेले. आता पाऊस चांगलाच उघडला होता पण आभाळ अजूनही गच्चं भरलेलंच होतं.
"आपल्याला हा रस्त्यात नक्की गाठणार." कवले साहेब अंदाज वर्तवू लागले.
"चला भरभर चालायला सुरवात करा. पुढे त्या टेकडीवर नेटवर्क असतं. तिथून फोन करून ड्रायव्हरला बोलावून घेऊ. तोपर्यंत पाऊस नाही आला तर नशीब नाहीतर मग पर्याय नाही." मनोज भरभर पावले टाकत निघाला. दीपिका वगळता बाकीच्यांना त्याच्यासोबत चालण्यासाठी जवळजवळ धावावंच लागत होतं. भरभर चालत ते टेकडीवर पोचले. मनोजने ड्रायव्हरला फोन लावला. ड्रायव्हरही काही मिनिटांतच बस घेऊन तेथे हजर झाला. तो बस वळवेपर्यंतच पुन्हा पाऊस सुरु झालाच. सगळे पटापट बसमसध्ये चढले. सगळ्यात शेवटी दीपिका आणि तिच्यामागे मनोज!. दीपिका पुन्हा सर्वात मागच्या सीटवर जाऊन बसली. बाकीच्या सगळ्या सीटवर आधीच दोघे दोघे बसलेले होते. एक जण त्याच्या जागेवर म्हणजे ड्रायव्हरच्या शेजारीही बसला होता. आता त्याला मागे जाऊन बसणं भाग होतं. सगळ्यांनी आपले ओले रेनकोट काढून एका बाजूला अडकवले. तो वाट काढत मागे आला आणि ती बसलेल्या सीटच्या बाजूच्या सीटवर बसला. ती अजूनही खिडकीतून बाहेरच पाहत होती. बस सुरु झाली तो तिला न्याहाळू लागला. तिच्या शरीरावर त्याची नजरच ठरत नव्हती. भुऱ्या रंगाचे एकदम छोटे केस. पोनी सोडली तरी तिच्या मानेपर्यंतच यायचे. तिची गोरीपान मान आणि खांदे तिच्या स्टायलिश टॉपमूळे उघडे दिसत होते. तिच्या ब्राच्या काळ्या लेस तिच्या मानेवर ताणून त्यांची नाजूक गाठ मारलेली होती. टॉपही अगदी घट्ट फिट असल्यामुळे तिच्या ब्राचा टॉपवरूनही आकार अगदी उठावदार झाला होता. या प्रकारच्या ब्रा आजकाल बऱ्याच मुली वापरू लागल्या आहेत. अशी ब्रा दिसली की तो नेहमी बुचकळ्यात पडत असे? याचा फायदा काय? की मुद्दाम मुलांचं लक्ष वेधून घेण्यासाठी ते असल्या ब्रा घालतात? कारण काहीही असो पण या ब्रा असतात मात्र कमालीच्या आकर्षक!! खचखळग्यांनी भरलेल्या रस्त्यावर बस दणादण आदळत होती आणि त्यामुळे तिचा उभारही उसळत होता. टॉप थोडा वर ओढला जाऊन तिची कंबर थोडीशी उघडी पडली होती. तिच्या गोऱ्यापान मांड्या थरथरत होत्या. त्याचे भान हरपले होते अजूबाजूला कोण आहे नाही याचीही शुद्ध त्याला राहिली नव्हती. तो नजरेनेच तिचं सौन्दर्य पिऊन टाकत होता. बस कधी पोचली हे त्याला कळलेही नाही. बसच्या ब्रेकच्या धक्क्याने त्याची तंद्री भंग पावली. सगळे एक एक करून उतरून आतमध्ये पळाले. दीपिका मात्र शांतपणे पाय ओढत निघाली होती. चवळीच्या शेंगेसारखी बारीक होती ती. बहुतेक थकली असावी. पाठीवरच्या सॅकचे बंद हातांनी घट्ट धरून ती चालत होती.
"आण इकडे, मी घेतो!" मनोजने हात पुढे केला.
"न...नई ठीक आहे!" ती वाकून गेली होती.
"दे! थोडंसच तर आहे. आणि मला अशा बॅग उचलण्याचा मोठा सराव आहे! चल आण!" मनोज
तिने छाती पुढे काढत सॅकच्या बंदांमधून हात काढले आणि त्याच्या हातात सॅक दिली. काहीही न बोलता दोघे गेटमधून आत चालत गेले. आत गेले तर सगळे आपापल्या कॉटेजेस मध्ये पसरले होते. त्यांचा चांगलाच व्यायाम करून घेतला होता त्याने. जे आले नव्हते ते ऑलरेडी तर्राट होऊन पडले होते. तिच्या कॉटेजसमोर येताच त्याने तिची सॅक तिच्याकडे दिली. "थँक यू!" अगदी गोड आवाजात त्याचे आभार मानून ती आत निघून गेली. तोही आपल्या कॉटेजकडे आला. बाहेर शूज काढून ठेऊन आत आला. लेले कवले आडवे तिडवे पसरले होते.
"आलास का? बेट्या जाम फाडलीस लेका तू आमची!" लेले
"फाटली पण मजा वाटली!" कवले स्वतःच्याच पाणचट जोकवर मोठमोठ्याने हसू लागले.
"नाही पण खरंच मजा आली बरंका! बोल तुला काय वरदान हवं? आम्ही तुझ्यावर प्रसन्न झालो आहोत!" विष्णू किंवा शंकराचा अवतार असल्याचा आव आणत लेले बोलले.
"भगवंता! माझे जेव्हाही कुठे ट्रेक्स असतील तेव्हा मला सहज सुटी मिळू दे!" मनोज हात जोडत मान झुकवून म्हणाला. तोही काही कमी नव्हता.
"तथाsस्तु!" लेलेंनी आशीर्वाद दिला.
"अहो सर काय केलत हे. कामं कोण करणार?" कवले
"अरे वय आहे त्याचं आणि माहितीही आहे त्याला त्यातली. असाही रोज रोज थोडीच जाणार आहे तो!" लेले मनोजवर भलतेच खुश झाले होते.
"डोन्ट वरी! सर मी सहज म्हणालो." मनोज
"बर सोडा आता सगळं. चला हॉलला जरा हाऊजी वगैरे खेळूयात! करा सगळे गोळा!" लेले उठून आळोखे पिळोखे देत बोलले.
"होहो तर! हाऊजीशिवाय ट्रिप पूर्ण कशी होईल?"असं म्हणत कवलेंनी पाकिटातून पाचशेची नोट काढली आणि लेलेंसमोर हात पसरला. लेलेंनीही एक नोट काढून दिली. मग मनोजनेही. पैसे जुळवत कवले बाकीच्या लोकांकडे गेले. मनोजला मेसेज आला होता.
दीपिका: थँक्स या लॉट मनोज!!
मनोज: कशाबद्दल??
दीपिका: तुझ्यामुळे पाहता आलं सगळं. एकटीला जाऊ दिलं नसतं मला.
मनोज: ओs ह! माय प्लेजर!
तिने तिच्या मोबाईलवर मनोजचे त्याच्या नकळत काढलेले फोटो त्याला पाठवले. त्याची फोटोग्राफी सुरु असताना. लेलेसाहेबांना टाळ्या देत हास्यविनोद करत असतांना. कुत्र्याचा भिजलेल्या पिलांची अंगं पुसताना आणि असे कितीतरी.
मनोज: वॉव! कधी काढलेस हे फोटो! मला खरंच कळलंही नाही. मस्त फोटो काढतेस की तू!
दीपिका:
मनोज: अगं ते कॅमेरामध्ये आहेत. हाऊजी खेळताना देईन. यूएसबी घेऊन ये येताना.
दीपिका: ओके! जाताना मला हाक मार.
मनोज: ठीक आहे. फ्रेश होतो जरा!
दीपिका: ठीक आहे.
मोबाईल ठेऊन तो उठला. त्याच्या चेहऱ्यावर वेगळंच तेज दिसू लागलं होतं. नेहमी सिरीयस असणारा त्याचा चेहरा चांगलाच खुलला होता. उगाचच स्वतःशी हसत त्याने बॅग उघडली आणि आंघोळीचे कपडे घेऊन तो बाथरूममध्ये गेला. अंघोळ करत असतानाही त्याच्या डोळ्यांसमोरून दीपिका हलत नव्हती. या ट्रिपच्या निमित्ताने अनपेक्षितपणे अगदी सहज हसत खेळत त्यांच्यातला 'आइस ब्रेक' झाला होता. तो पुन्हापुन्हा लाजत होता. भराभर अंघोळ उरकून तो बाहेर आला. लेलेसाहेब निघून गेले होते. बाहेर येऊन त्याने सगळं आवरलं आणि आपला कॅमेरा आणि मोबाईल घेऊन तो हॉलकडे जाऊ लागला. जाताना दीपिकाच्या कॉटेजजवळ थांबून त्याने हाक मारली, "दीपिकाsss!"
"आलेच हं! दोनच मिनिट!" आतून तिचा आवाज आला.
"केबल घेऊन ये!" तो
"होss आणतेय!" असं म्हणत दीपिका दरात आली.
तिने आपल्या दातांमध्ये फोनची केबल पकडली होती. एका हातात फोन धरून तशीच ती आपले केस गुंडाळत होती. तिच्या ओठांवर केबलचा दाब पडून ते कमालीचे आकर्षक दिसत होते.तिने पांढरा ढगळ टी-शर्ट आणि काळ्या रंगाची थ्रीफोर्थ लेगिंग घातली होती. तिच्या नाजूक सडपातळ कमरेवर त्या ढिल्या टी शर्टची करकचून गाठ मारलेली होती. टीशर्ट आणि लेगिंगच्या मध्ये तिच्या सपाट पोटावरची उभट खळी हळूच डोकावत होती. केस गुंडाळून तिने क्लिपमध्ये अडकवले आणि पायात फुलफुलांच्या स्लीपर सरकवून ती जवळजवळ धावतच त्याच्याजवळ गेली. ओठांना हलकी गुलाबी रंगाची लिपस्टिक लावलेली असल्याने तिच्या गोऱ्यापान रंगावर तिचे ओठ उठून दिसत होते.
"जाऊयात?" तिच्या आवाजाने तो भानावर आला.
"हं!" म्हणत तो चालू लागला.
"मला पावसाळा खूप आवडतो! कित्ती मस्त वातावरण असतं ना?" दीपिका
"हो ना! मला पण खूप आवडतो पावसाळा." तो
"तू ट्रेकिंग वगैरे करतेस?" त्याने विचारलं
"कॉलेजात असताना जायचे ग्रुपसोबत नंतर सुटलं!" ती
"नाही मगाशी पूर्ण तयारीत आलेलीस!" तो
"मला वाटलेलंच तू नाणेघाट सोडायचा नाहीस म्हणून!" ती
"आणि असं का वाटलं तुला?" तो
"मी फेसबुकवर पाहिलं होतं!" असं म्हणत तिने जीभ चावली. तिची चोरी पकडली गेली होती. कारण अजून ते दोघे फेसबुकवर फ्रेंड्स नव्हते आणि तरीही तिने याचं अकाउंट पाहिलं म्हणजे ती त्याला फॉलो करत होती आणि हे त्याच्या लगेच लक्षात आलं. पण त्याने काही न बोलता विषय थोडासा फिरवला.
"अरे एक मिनिट मी तुला ऍड करतो!" म्हणत त्याने मोबाईल उघडून तिला रिक्वेस्ट पाठवली. तिनेही झटकन त्याची रिक्वेस्ट ऍक्सेप्ट केली आणि मगाशी नाणेघाटात सगळ्या ग्रुपबरोबर काढलेल्या फोटोसोबत चेक इन केलं.
"ए फोटो दाखव ना मला!" दीपिका लाडिक स्वरात बोलली.
"दाखवतो चल! आधी बसूयात!" मनोज. ते दोघे हॉलमध्ये गेले. सगळे अस्ताव्यस्त बसले होते. पुढे एका टेबलवर हाऊजीचा पसारा मांडला होता आणि कवले लेले जोडी टेबलाशी खुर्चीवर बसली होती. ते दोघे एकमेकांशेजारी बसले.
"दीपिका मॅडम! तुमची काँट्री द्या! रुपये पाचशे फक्त!" कवले त्या दोघांना पाहताच म्हणाले.
"आईगं! मी वॉलेट नाहीये आणलय! एक मिन हा मनोज मी आलेच!" ती उठू लागली
"बस! मी देतो!" त्याने तिचा हात धरत ओढून तिला खाली बसवले. ती गोड लाजली. तिलाही त्याचा सहवास, त्याचं असं हक्कानं वागणं खूप आवडलं. त्याने खिशातून पाचशे काढून तिच्या हातात कोंबले. तिने पुढे देत ते पास करण्यास सांगितले. हौजीचा खेळ सुरु झाला. ते दोघे जसा वेळ जाऊ लागला तसतसे आणखी मोकळेपणाने वागू लागले. त्यांच्याकडे पाहून असं वाटत होत की अनेक वर्षांपासून त्यांची मैत्री आहे की काय. खेळ संपला. गबाळा एकनाथ पाटील फुल हाऊस जिंकला. या दोघांना गेमचं काहीच पडलेलं नव्हतं त्यांना एकमेकांच्या सानिध्यातला प्रत्येक क्षण पूर्णपणे जगायचा होता. सात वाजत आले होते. ढगांचा गडगडाट आणि विजांचा थयथयाट चालूच होता. जेवणाला आणखी अवकाश होता. सगळे ग्रुप करून गप्पा छाटत बसले. हे दोघे हॉलच्या दरवाजजवळच्या गाद्याच्या ढीगाला टेकून बसले होते. तो त्याचा कॅमेरा तिच्या मोबाईलला जोडून तिला फोटो ट्रान्सफर करत होता. कवले साहेब तिथे आले.
"मनोजराव! आम्ही पण आहोत म्हटलं ट्रिपमध्ये!" कवले
"अरे सर बसा ना! फोटो दाखवतो तुम्हाला!" ते दोघे ज्र सावरून सरळ बसले.
"अरे कसले फोटो न कसलं काय! हे रेसॉर्टवले बावळट साले. रात्रीसाठी दारू नाही आणली यांनी!" ते ज्र वैतागलेच होते.
"असुद्या हो साहेब उद्याची रात्र आहेच की!" मनोज
"पण आजचं काय?" कवलेंना चांगलीच तल्लफ झाली होती.
"मी पाहतो!" असं म्हणत मनोजने कुणालातरी मेसेज केले.
"झाsssलं! साहेब! एक पंधरा अर्धा एक तासात येतील बॉक्स आपले. पेमेंट सेटल करा फक्त!" मनोज
"च्यायला! हा मनोज म्हणजे अल्लादिनचा जीनीच आहे!" लेले तिथे अवतरले.
"काहीही काय सर! माझे मित्र आहेत जुन्नरमध्ये त्यांना सांगितलं. फक्त ते आल्यावर मी इथे आहे हे त्यांना कळू देऊ नका नाहीतर मला घेऊन जातील ते." मनोज
"डोंट वरी मिस्टर जीनी!" कवलेंची गाडी खुशीत होती.
"आणि काय गं पोट्टे? मगाशी फोटो काढताना उभा राहताना किती नाटकं तुमची! आमच्यापासून लपवत होतीस की काय?" लेले दीपिकाला बोलले.
"काय लपवणार सर? तसं काही नाहीये, गैरसमज होतोय तुमचा." ती खूप गोड लाजली!
"कशाला प्रयत्न करतेस? तुम्ही लोक एकमेकांना बोललात की नाही माहिती नाही पण तुम्ही दोघेही एकमेकांवर किती मरता हे बिलकुल लपून राहत नाही बरंका!" लेले. आता तर दीपिकाने आपला चेहराच ओंजळीत झाकून घेतला.
"बरं, मनोजराव वी रिस्पेक्ट योर प्रायव्हसी! आज दारू पार्टी तुमच्यासाठी ऑप्शनल! जर यायचं असेल तरच या. बिलकुल जबरदस्ती नाही. पण उद्या मात्र तुमचं "हे" आम्हा सगळ्यांसोबत तुम्हाला सेलिब्रेट करावं लागेल हं!" कवले.
"काहीही काय बोलताय सर तुम्ही?" आता मात्र तिला काय करावं हेच कळत नव्हतं.
"अगं पोरी आम्ही तुझ्या वयाचे होतो! सगळं कळतं आम्हाला. आता फायदा नाही नाकारून. तुझं बिंग फुटलंय पुरतं आता! चेहरा बघ लाल लाल झालाय नुसता!" लेले.
"सर प्लिज ना!" ती
"बरं बरं चालू द्या तुमचं आम्ही आहोत बाहेर." असं म्हणून लेले आणि कवले निघून गेले.
"हे सर म्हणजे अगदी हे च आहेत!" ती अजून लाजत होती.
"हो ना काहीही बोलतात" तो. पुढे काय बोलावं गे तिलाही कळेना आणि त्यालाही कळेना. बराच वेळ गप्पा मारत तिथे बसून राहिले. थोड्या वेळाने सगळे पुन्हा आत आले. शिरीष एकनाथ आणि आणखी एक जण हातात दारुचे बॉक्स घेऊन आले. सगळे बॉक्स टेबलवर मांडून पुन्हा ग्रुप्स करून गप्पा मारत बसले. या दोघांना मात्र एकमेकांशिवाय ना काही सुचत होतं ना काही दिसत होतं.
"ओ लव बर्डस! चला इकडे!" सुमती मॅडमचा आवाज त्यांच्या कानावर पडला. एव्हाना बातमी जगजाहीर झाली होती. कुणीही कुणाला प्रपोज न करता किंवा होकार नकार यांचं टेन्शन न येता त्यांच्यावर "लव्हबर्डस"चा शिक्का बसला होता. त्यांना दोघांनाही खूप भारी वाटत होतं. त्यांचं जोडपं खूपच गोड दिसत होतं. ते दोघेही उठून सगळ्यांच्यात जाऊन बसले. "काय मनोजराव? विकेट घेतलीच ना शेवटी?" सुमती मॅडमनी त्याला टोमणा मारला.
"मॅडम विकेट तर जॉईन झालो त्या दिवशीच गेली होती. आता उलट वर्ल्डकप जिंकलाय!" मनोजने जोरदार प्रत्युत्तर दिले. सगळे मोठमोठ्याने हसू लागले. आणि दीपिका मात्र तोंड ओंजळीत लपवून गालातल्या गालात हसत होती. त्यांची पार्टी सुरु झाली. सगळे ग्लासवर ग्लास रिचवू लागले. अर्ध्या पाऊण तासात एक एक विकेट पडायला सुरवात झाली. नशेत सगळे विक्षप्तपणे असंबद्ध बडबडत होते. कुणी उगाच मोठमोठ्याने हसत होते. कुणी आपल्या इतिहासाचं पुस्तक मांडून बसलं होतं तर कुणी बढाया मार्ट होते. दीपिका जेनिफर सुमतीमॅडम आणि प्राजक्तासोबत सावकाश घोट घेत होती. मनोज लेले आणि कवलेंसोबत होता. दोघांचं लक्ष मात्र फक्त एकमेकांकडेच होतं. एवढ्या दुरुनही त्यांच्या नजर एकमेकांवरच खिळलेल्या होत्या. डोळ्यांच्या कोपऱ्यातून एकमेकांकडे चोरटे कटाक्ष टाकत दोघेही गालातल्या गालात हसत होते. शेवटी लेले गरजलेच,"जा बाबा जा! आम्हा म्हाताऱ्यां बरोबर नाही करमणार तुला. आपण बसू परत जेवणं झाल्यावर निवांत. ओsss सुमतीमॅडम! सोडा तिला. का त्रास देताय!"
त्यांचा आवाज ऐकताच सुमतीमॅडमनी कोपराने ढोसून दीपिकाला जाण्याची खूण केली. आपापले ग्लास हातात घेऊन ते दोघे कोपऱ्यातल्या खुर्च्यांवर जाऊन बसले.
नाही म्हटलं तरी ते दोघेही जरा झिंगले होतेच. तिच्या पापण्या जड झाल्या होत्या. त्याने सिगारेट काढली आणि आपल्या ओठात पकडून तो खिशात लायटर शोधू लागला. तिने त्याच्या तोंडातून सिगारेट काढून घेतली आणि दूर टाकली. तिनेही आता अधिकार गाजवायला सुरवात केली होती. त्यांची आगळीवेगळी लव्हस्टोरी भलतीच बहरू लागली होती. इतर वेळी कुणी सिगरेटवरून काही बोललं तरी मनोज त्याचा जन्माचा उद्धार करत असे पण आज त्याला इतकं भारी वाटलं की बस्स! तो हसला.
"दीपिका! एक विचारू?" मनोज
"हं विचार ना!" घोट गिळत दीपिका बोलली.
"हे जे चाललंय ते खरं आहे का गं?" तो
"मलाही हाच प्रश्न पडलाय! असं वाटतय की सगळं अगदी व्यवस्थित ठरलेलं होतं!" ती
"मला खरंच विश्वास बसत नाहीये!" तो
"हो ना. प्रपोज नाही, उत्तर नाही आणि आपण ऑफिशियली लव्हर्स झालो." ती
"पण खरंच आहोत आपण?" त्याने विचारलं.
"म्हणजे? तुला आवडत नाही मी!" अचानक तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. सगळ्या आनंदावर जणू विरजण पडलं. तो काय उत्तर देतोय याच्या टेन्शनने तिचा उर धडाडु लागला.
"बोल ना मनोज लवकर!" ती उतावळी झाली होती.
"आवडत नाही? हा काय प्रश्न आहे? तुला कळत नाही मला काय वाटतं तुझ्याबद्दल ते?" तो
खरं तर त्याला आपण मनापासून आवडतो हे तिला पक्कं माहित होतं पण अशी वेळ आली की माणूस बेचैन होतोच.
"मनोज बोल ना! नको ना त्रास देउ. मला खूप टेन्शन येतंय!" ती
"जर मी नाही म्हणालो तर?" तो
ती ताडकन उठली. ग्लास खुर्चीवर ठेवताना खाली पडला आणि फुटला. सगळ्यांच लक्ष त्यांच्याकडे गेलं. हॉलमध्ये शांतता पसरली. तिचे डोळे गच्च भरून आले होते, हुंदका अनावर आला होता. तिला तिथून पळून जावंसं वाटलं. पाऊल टाकणार इतक्यात त्याने तिचं मनगट आपल्या हातात पकडलं.
"दीपिका" त्याचा आवजही कापरे भरल्यासारखा झाला होता. तिने मान वळवून त्याच्याकडे पाहिलं. ती मुसमुसत होती.
"काय" रडवेल्या आवाजात ती बोलली.
"माझ्याशी लग्न करशील?" त्याच्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.
"काय? थेट लग्न?" ती रडता रडताच हसू लागली. तो आय लव्ह यु वगैरे काहीतरी म्हणेल असं तिला वाटलं होतं पण त्याने तर थेट मागणीच घातली. खरं तर त्यालाही आपण असं कसं बोललो ते कळलं नाही.
"हो. करशील?" तो
"बघू!" डोळे पुसत ती मुद्दा ऍटीट्यूड दाखवू लागली.
"प्लीज!" तो
"ठीक आहे. करेन" ती हसत बोलली आणि तिने त्याला मिठी मारली.
अचानक टाळ्यांचा कडकडाट झाला आणि दोघेही भानावर आले. झटकन एकमेकांपासून दूर होऊन ते लाजत उभे राहिले.
"चिर्स टू स्वीट कपल दीपिका अँड मनोज!" लेले ग्लास उंचावून ओरडले.
"चिअर्स, चिअर्स, चिअर्स!" एकच गलका उडाला. सगळे त्या दोघांचं अभिनंदन करू लागले. कवले हातात दोन ग्लास घेऊन आले आणि त्या दोघांना दिले. "चिअर्स टू अवर लव्ह!" म्हणत दोघांनीही ग्लास रिचवले.
"एक फोटो झालाच पाहिजे!" म्हणत लेलेंनी मनोजच्या गळ्यातला कॅमेरा काढून घेतला. एकमेकांना मिठी मारत त्या दोघांनी पोज दिली. फोटो झाले, जेवणं झाली.
सगळेच इतके प्यायले होते की अगदी साहेब लोकांपासून सगळे कॉटेजमध्ये जाताच घोरु लागले. या दोघांना झोप लागणं तर शक्य नव्हतं. कॉटेजमध्ये जाताच तिला मेसेज आला.
"झोपलीस?"
दीपिका: नाही ना! झोप नाही येत.
मनोज: मला पण!
दीपिका: एक सांगू?
मनोज: मला माहिती आहे.
दीपिका: काय?
मनोज: आय लव्ह यु!
दीपिका: काय रे! मला म्हणायचं होतं ना!
मनोज: मग म्हण की!
दीपिका: जाऊदे! खडूस!
मनोज: मी काय केलं?
दीपिका: बाहेर ये ना! आपण फिरुयात इथे आतल्या आत.
मनोज: वेडी आहेस का? मी काय पळून जाणार आहे का कुठे? एकत्रच असणार आहोत आपण!
दीपिका: तरीपण! आजचा दिवस परत परत येणार आहे का?
मनोज: ठीक आहे आलो.
