कॅफेमध्ये एक दिवस

[josef]

कॅफेमध्ये एक दिवस

पात्र परिचय

शंकर – सायबर कॅफे चा मालक
रचना – शंकरची पत्नी
माला – शंकरची सहायक

“रचना, अगं आई आजारी आहे आणि तिला हॉस्पिटल मध्ये अॅ डमिट केलंय. मला गावाला जावं लागेल. तू मात्र ईथेच थांब. आणि सात-आठ दिवस तुला कॅफे सांभाळावा लागेल” शंकर च्या मनावरचा ताण आवाजात जाणवत होता.

“पण मी कॅफे कसा संभाळणार ?मला तर काहीच माहित नाही …”

“रचना, तुला शिकावं लागेल. मी उद्या निघेन, आजचा दिवस तुला सगळं काही शिकवेन. संध्याकाळी तर माला असते आणि ती नीट सांभाळते कॅफे पण सकाळी तुला एकटीलाच बघावं लागेल. कॅफे हे माझ्या कमाईचं एकमेव साधन आहे आणि त्यामुळे तो बंद ठेवणं मला परवडणार नाही”

शंकर 27 वर्षांचा होतकरु तरुण. कॉम्पुटरचा डिप्लोमा केल्यावर काही काळाने “खूप काम आणि कमी पैसा” असं समीकरण असलेल्या नोकरीला रामराम ठोकत त्याने स्वतःचा सायबर कॅफे चालू केला. शंकर चा सायबर कॅफे विशेष लोकप्रिय होता. अद्ययावत कॉम्प्युटर्स, ईंटरनेटचे चांगले कनेक्शन, उत्तम आसनव्यवस्था, कॉम्प्युटर गेम्स साठी विशेष सुविधा, प्रिंटींग व स्कॅनिंगच्या सुविधा तसेच अल्प दर यामुळे जास्तीत जास्त लोक याच कॅफेकडे वळायचे. सकाळी पाच तास आणि सायंकाळि पाच तास असा दहा तास कॅफे चालू असायचा. त्यापैकी संध्याकाळि जास्त गर्दी असल्याने शंकर ने यावेळेकरीता माला नावाच्या तरुणीस सहायक म्हणून ठेवले होते.

माला हुषार आणि तरतरीत होती. सहा महिन्यांपासून ती कॅफेत कामाला होती. तिथे रुजू झाल्यावर चार पाच दिवसातच ती सगळं काम शिकली. मेहनती मालाचं वागणं मात्र शंकर ला कधी कधी आवडत नसे. ती लगट करायचा प्रयत्न करते असं त्याला वाटे. ती वयाने बरीच लहान म्हणजे २०-२१ वर्षांंची होती. त्यामुळे तिच्या थोड्याश्या विचित्र वागण्याकडे “तिच्या वयाचा परिणाम” असा विचार करत शंकर दुर्लक्ष करत असे. शिवाय दुसरा कुणी चांगला सहायक मिळणे ही सोपे नव्हतेच.

तीन महिन्यांपुर्वी शंकर चे रचनाशी लग्न झाले होते. २५ वर्षांची रचना पदवीधर असली तरी व्यहवारात फारशी हुशार आणि बोलण्या वागण्यात फारशी तरतरीत नव्हती. पण सुंदर, मनमिळावू, घर नीट सांभाळणारी आणि मुख्य म्हणजे शंकरवर मनापासून प्रेम करणारी असल्याने शंकरचे ही तिच्यावर खूप प्रेम होते.

सकाळी रचना शंकर बरोबर कॅफेमध्ये आली. शंकर ने तिला सगळि उपकरणे व्यवस्थित दाखवली , त्यांची माहिती दिली. कॅफेमध्ये असलेल्या १२ कॉम्प्युटर पैकी ११ छोट्या क्युबिकल मध्ये होते तर एका कॉम्प्युटर साठी खास मोठी केबिन होती. शंकर या केबिन मध्ये बसून काम करी. या केबिनमध्येच विडीओ चॅटिंगसाठी लागणा-या सुविधा होत्या. केबिनचे दार लावले तर केबिन ब-यापैकी साउंडप्रुफ होत असे. त्यामुळे विडीओ चॅटद्वारे नोकरीची मुलाकात देणा-यांस शंकर ह्या केबिन मध्ये जास्त दराने बसायला देई.

शंकरने विविध उपकरणे कशी चालू करायची, कशी वापरायची , कॅफेमधल्या इतर बाबी रचना ला समजावल्या. पण रचनाकरिता हे सगळेच खूप नवीन होते. शिवाय शंकर अगदी उत्तम शिक्षक होता असेही नाही त्यामुळे तिला ब-याचशा गोष्टी नीट समजल्या नाहीत आणि कॅफे सांभाळण्याचा आत्मविश्वासही तिला वाटला नाही. त्यामुळे शंकर विचारात पडला.

सायंकाळी माला आली. शंकर ने दोघींची ओळख करुन दिली.

“हाय रचना, कशी आहेस ? शंकर अरे तीन महिने झाले तुझ्या लग्नाला आणि तु आज भेटवतो आहेस तुझ्या बायकोला…”रचना ला न्याहाळत माला ने विचारले. रचना ला मालाची नजर काहीशी विचित्र वाटली शिवाय शंकर ला सर किंवा निदान दादा वगैरे न म्हणता थेट नावाने हाक मारते हे तिला फारसं पटंल नाही. पण नंतर तिने तो विचार झटकून टाकला.

शंकर नंतर माला ला म्हणाला “माला, मी सात-आठ दिवसांकरिता गावाला चाललोय. मी रचना ला कॅफेचे काम समजावले आहे पण लगेच तिला एकटीला कॅफे सांभाळता येणं कठीण आहे. आणि तुझ्या कॉलेजला पण सुटी आहे सध्या, तर तु तीन-चार दिवस सकाळी देखील येवू शकतेस का ?”

“अर्थातच शंकर, विचारतोस काय ? हुकुम करो मेरे आका…तुम बुलाओ और हम ना आये ? एनिथिंग फॉर यू शंकर…” माला हसत उत्तरली.

शंकर पण हसला आणि रचना ला हसावं लागलं

x————————-x

पुढच्या दिवशी शंकर गावी निघून गेला. रचना सकाळि नऊ वाजता कॅफेजवळ आली. माला तिथे आधीच हजर होती. तिने लाल रंगाचा टी शर्ट, जीन्स आणि शूज घातले होते तसेच केस मोकळे सोडले होते. अशा पेहरावात ती आकर्षक आणि रुबाबदार दिसत होती. तर रचना ने साधासा चुडीदार घातला होता, त्याला इस्त्री पण केलेली नव्हती. एकूणातच अतिशय साधेपणामुळे रचना सुंदर असूनही फिकी दिसत होती.

“यू आर लेट रचना. अगं ८:४० च्या आधी कॅफे उघडावा लागतो. माझ्याकडे चावी असती तर मी तरी उघडला असता”

“ओ..सॉरी. अगं थोडा उशीरच झाला, पण कस्टमर येवून निघून गेलेत की काय ?” रचना ने गडबडून विचारले.

“कस्टमर्स नाही आलेत अजून पण कामवाली बाई वाट पाहून निघून गेली. ती झाडू मारायला आणी फरशी पुसायला येत असते”

“अरेरे….मग आता गं ?”रचना अजूनच गोंधळली.

“अगं आता प्रश्न विचारत बसू नकोस. आधी कॅफे उघड आणि झाडून व फरशी पुसून घे” माला टोकदार आवाजात म्हणाली.

“हो…उघडते हं”

रचनाने कॅफे उघडला आणि चपला बाहेर काढून ती आत गेली. शंकरचा नियमच होता तसा “कॅफेमध्ये कुणीच चपला बूट घालून जायचे नाही”.

पण रचनाच्या मागे माला बूट न काढताच आत येवू लागली.

“अगं माला, कॅफे मध्ये बूट घालून नाही ना जात ?” रचनाने विचारले.

“माहीत आहे गं मला. पण अजून तुझं झाडून पुसून व्हायचं आहे तर मी कशाला माझे पाय खराब करु ?” माला तो-यात म्हणाली.

रचनाने काही उत्तर दिले नाही. कोप-यातला झाडू घेउन ती कॅफे झाडू लागली. ती झाडत असताना माला कॉम्प्युटर्स, राउटर, मॉडेम ई चालू करण्यासाठी इकडून तिकडे फिरत होती. त्यामुळे अनेकदा रचनाला झाडताना थांबवे लागले.

“झाडून झालं ना ? आता कोप-यातली बादली घे, बाहेर नळावरुन पाणी आण आणि फरशी पुसून काढ. चल लवकर कर, कस्टमर्स येतील आता” माला म्हणाली.

“हो घेते.” म्हणत रचना कामा ला लागली.

ती फरशी पुसत असताना मालाचे इकडुन तिकडे जाणे चालू होतेच. तीन चार वेळा पुसून झालेल्या भागावर तिच्या बूटांचे ठसे उमटले आणि रचनाला तिथे पुन्हा पुसावे लागले.

“रचना , इकडे ये” माला आता केबिन मध्ये बसली होती.

“हो. आले” म्हणत रचना आत केबिन मध्ये गेली.

“झाली ना फरशी पुसून ?”

“हो झाली”

“मग माझे शूज आता बाहेर ठेवून दे” पायातले बूट काढत माला म्हणाली.

रचनाला हे विचित्र वाटले. अगदी शंकर देखील तिला अशी कामं सांगत नसे पण इथे तर २०-२१ वर्षांची तरूणी , तिच्या नव-याची सहायक म्हणजे एका अर्थाने त्याने कामाला ठेवलेली नोकराणी तिला म्हणजे मालकिणीला बूट उचलून ठेवायला सांगत होती.

“अगं बघतेस काय ? कळलं नाही का ? बूट उचलून बाहेर ठेव, जा” मालाचा आवाज किंचीत चढला होता.

“हो ठेवते” बूट उचलून घेत रचना म्हणाली. रचना ला नाही म्हणता नाही आलं. शिवाय मालाच्या चढ्या आवाजाने ती गोंधळुन गेली.

माला रचनाला मुद्दामच अपमानकारक पध्द्तीने वागवत होती. कॅफेत नोकरीला लागल्यानंतर थोडेच दिवसात शंकर मालाच्या मनात भरला होता. त्याचे देखणेपण, त्याची हुशारी, धडाडी, व्यवसायकौशल्य यांवर ती भाळली होती. तो आपल्या आयुष्यात यावा अशी स्वप्नं ती बघू लागली. पण शंकरला तिचे मन कळाले नव्हते किंवा त्याने तिच्याकडे फारसे लक्ष दिले नव्हते. एकदा परीक्षेकरिता तिने कॅफेच्या कामातून पंधरा दिवस सुटी घेतली, सुटीनंतर परत आल्यावर शंकरने तिला त्याच्या लग्नाची गोड बातमी आणि मिठाई दिली. माला दुखावली गेली होती. पण शंकर तिला मनापासून आवडायचा त्यामुळे तिने नोकरी सोडली नाही. शंकरशी जवळीक करायचा प्रयत्न ती करायची पण त्याने तिला कधी प्रतिसाद दिला नाही.

आज रचना मालाच्या समोर होती. आपल्याला हवे असलेले स्थान रचनाला मिळाले म्हणून मालाचा रचना वर राग होता. त्यामुळे “मी कशी स्मार्ट आहे, व तू कशी अडाणी आणि बावळट आहेस” हे रचनाला वागण्यातून दाखवून द्यायचे असे मालाने ठरवले होते. त्यात रचनाचा भिडस्त स्वभाव मालाच्या पथ्यावरच पडला.

बूट ठेवून आल्यावर रचना केबिनमध्ये बसली.

अचानक प्लास्टिकची रिकामी बाटली तिच्या अंगावर आली. दचकून कशीबशी तिने बाटली सांभाळली.

“ही बॉटल घे आणि पिण्याचं पाणी आण बाहेरुन. अजून तीन चार बॉटल्स आहे बाजूला त्या पण भर” माला म्हणाली

“अं.. हो.” रचना गोंधळून म्हणाली.

“हो काय ? उठ लवकर. जा.” मालाने फर्मावले.

काही न बोलता रचना उठली.

आता ग्राहक येवू लागले होते. माला ने रचनाला ग्राहकांचे ओळखपत्र तपासणे, त्यांचे कॅफेच्या सॉफ्टवेअर मध्ये खाते आहे का ते तपासणे, नसल्यास बनवणे, त्यांची माहिती भरणे ई बद्दल सूचना दिल्यात. तरी प्रत्येक ग्राहक आल्यावर रचना गोंधळून जात होती आणि मालाला शंका विचारत होती.

मग मालाने बजावले “आता मी तुला सगळ्या स्टेप्स पुन्हा एकदा सांगते,नीट लिहून घे आणि त्या प्रमाणे कर”

“हो सांग”

माला मुद्दामच वेगाने सांगत होती आणि कागदावर उतरवून घेताना रचनाची धांदल उडत होती.

एक दोनदा रचना म्हणाली “अगं जरा हळू सांग ना प्लीज..”

“काय गं ? नवीनच साक्षर झाली आहेस का तू ?” असं म्हणत मालाने तिचा अपमान केला.

त्यानंतरही माला पुन्हा पुन्हा रचनाचा अपमान करत होतीच

“अगं इतकं कळत नाही का तुला ? एवढंसं काम करायला इतका वेळ लागतो का ? चार वेळा सांगून पण समजत नाही का ? मंद आहेस का जरा ?” असे अनेक अपमानकारक प्रश्न रचना सहन करत होती.

“तसेच तीन नंबरचा फॅन लाव, मागची लाईट बंद कर, मला पाण्याची बॉटल दे” ई आज्ञांचे पण ती विनातक्रार पालन करीत होती.

मुळात रचना स्वभावाने गरीब होती. कुणाला उलटून बोलणं वा कुणावर रागावणं तिला जमत नसे. शिवाय माला ला काही बोलल तर ती निघून जाईल आणि मग आपल्याला एकटीला कॅफे सांभाळता येणार नाही, ग्राहक परत गेले तर धंदा बुडेल या भीतीने रचना तिला काही बोलत नव्हती. पण मनोमन ती उदास होती.

शेवटी तिने कशीबशी स्वतःची समजूत घातली कि “माझी एखादी हट्टी, लाडावलेली लहान बहीण असती तर तिचे नखरे देखील प्रेमाने सहन केलेच असते. मग माला पण माझ्या धाकट्या बहिणी सारखीच आहे”

रचना विचारात गुंतली असताना एक ग्राहक केबिनजवळ आला.

“अहो माझ्या कॉम्प्युटर वर कनेक्शन येत नाही , जर बघा ना… ”

“जा गं सहा नंबरला बघ काय झालंय ते” मालाने हुकूम सोडला

“चला बघते मी म्हणत” रचना लगबगीने उठली

तिने त्या कॉम्प्युटर वर काही तपासण्याचा प्रयत्न केला. पण अर्थातच तिला काही कळले नाही.

“माला प्लीज जरा इकडे येतेस का? मला नाही समजत काय झालंय ते” रचनाने मालाला आवाज दिला

पण मालाने ऐकून न ऐकल्यासारखे केले

रचनाने अजून एकदा मोठ्याने हाक मारून पाहिली पण पुन्हा काहीच उत्तर आले नाही.

शेवटी रचना केबिनपाशी येवून म्हणाली “अगं माला प्लीज जरा येतेस का ?मला नाही समजत काय प्रॉब्लेम आहे ते”

“हं… वाटलंच मला. तुला काही येतच नाही. चला. आता मलाच बघावे लागेल.” भाव खात माला उठली आणि कॉम्प्यूटर पाशी गेली.

एक दोन मिनिटे काही गोष्टी तपासून करून माला म्हणाली “हं पॅच कॉर्ड खराब झाली आहे. रचना एक पॅच कॉर्ड घे”

“पॅच कॉर्ड … म्हणजे ?” रचना गोंधळून म्हणाली

“ओफ ओ … अग लॅन ची केबल. तिथे रॅकवर आहे. चल आण लवकर” माला वैतागून म्हणाली.

रचना रॅकपाशी गेली , तिथे अनेक केबल्स पडल्या होत्या. कोणती घ्यावी ते न समजल्याने तिने एक अंदाजाने केबल उचलली आणि माला कडे दिली.

“अगं मूर्ख आहेस का तू ? तुला लॅन ची केबल आणायला सांगितली आणि तू पॉवर केबल घेवून आलीस” माला भडकून म्हणाली

“सॉरी , अगं पण मला नाही समजत .. ” रचना घाबरलेल्या आवाजात म्हणाली

“हे बघं . . ही अशी . .” मालाचा स्वर अजून उंच होता. जुनी खराब पॅच कॉर्ड काढुन हातात घेत तिने रचना ला दाखवली.

रचना रॅकपाशी गेली आणि तिने काळजीपुर्वक पॅच कॉर्ड उचलली.

“हं… आता तिचं एक टोक कॉम्प्युटर ला आणि एक राऊटर ला असं लाव”माला च्या आवाजात वैताग आणि जरब यांचं मिश्रण होतं .

कॉम्प्युटर ला पॅच कॉर्ड जोडण्यासाठी रचना खाली वाकली. पण ती कशी जोडावी ते तिला समजले नाही. आणि माला ला काही विचारायचे धाडसही तिला होत नव्हते म्हणून ती उगाच काहीतरी खटपट करत राहिली.

दोन-तीन मिनटे गेल्यावर तिच्या डोक्यावर एक टप्पल पडली.

“काय करते आहेस ? कॉर्ड लावता येत नाही का? किती वेळची खेळत आहेस ?” माला ओरडून म्हणाली.

“नाही . . ते मी बघंतच होते. . . ” रचना कशीबशी उत्तरली.

“नाही येत तर सांगायचं ना . . इथे कस्टमर चा वेळ वाया जातोय तुझ्यामुळे” माला ने तिच्या हातातून कॉर्ड घेतली

“सॉरी .. ” अपराधी वाटून रचना म्हणाली.

कॉर्ड लावून , कनेक्शन ठीक असल्याची खात्री झाल्यावर माला केबिनमध्ये जावून बसली.

पाठोपाठ रचना पण केबिनमध्ये जावून बसली.

दिवसभर सतत झालेल्या अपमानाने रचनाचा जीव व्याकूळ झाला होता. काय करावे काहीच सुचत नव्हते. “आपल्याला काहिच येत नाही” असा न्युनगंड आणि अपराधीपणाचा भाव तिच्या मनात दाटून आला होता.

काही क्षण गेल्यावर मनावरचा ताण हलका करण्यासाठी ती कशीबशी म्हणाली “किती कठिण आहे ना हे ? तुला बरं गं छान जमतं सगळं . .”

“हं. कठीण काय त्यात ? डोकं ठिकाणावर ठेवून काम केलं की सगळं जमतं . .”

मालाच्या फटकळ उत्तरामुळे रचना पुन्हा गप्प बसली. खाली मान घालून ओढणीशी काहीतरी चाळा करु लागली.

“उफ..थकून गेले मी तर” असं म्हणत माला ने जीन्स च्या खिशातून सिगारेटचे पाकिट व लायटर काढले.

तिने सिगरेट पेटवली तशी लाईटरच्या आवाजामुळे चमकून रचना ने वर पाहिले.

“माला, तू … तू सिगरेट ओढतेस ?” रचना ने विचारले.

“हो , का ? काय प्रॉब्लेम आहे ?” एक झुरका घेवून धूर हवेत सोडत माला ने गुर्मीत विचारले.

“अगं पण कॅफे मध्ये स्मोकिंग ?” रचना ने अडखळत विचारले.

तशी माला उठून संथ पावलं टाकत रचना जवळ आली.

मालाच्या देहबोलीतून आक्रमकता जाणवत होती. रचना गडबडून उभी राहिली.

मालाने सिगरेट डाव्या हातात घेत उजवा हात पुढे केला आणि रचनाचा कान पकडून थोडासा पिरगाळला.

“तुला कॉम्प्युटर चालू करायची अक्कल नाही… आणि तू मला जाब विचारतेस ?” कान पिरगाळतच माला ने विचारले.

माला च्या अनपेक्षित कृतीने रचना घाबरुन गेली, आपला हात कानाजवळ नेत तिने कान सोडवण्याचा प्रयत्न केला पण तिला ते जमले नाही.

“अगं जाब नाही विचारत मी” नजर खाली झुकवून रचना कशीबशी म्हणाली.

“हो का ? मग काय करते आहेस ?”

“असं काय करतेस अगं.. प्लीज कान सोड ना माझा..” रचना रडवेल्या स्वरात म्हणाली.

“घे… सोडला..”तिचा कान सोडत माला म्हणाली “बोल आता, काय म्हणायचंय तुला”

पण रचनाचं काही बोलायचं धाडस होत नव्हतं.

“अगं बोल ना. …बोल तरी” माला ओरडली.

“हेच की कॅफेमध्ये स्मोकिंग ला परवानगी नाहिये ना.. म्हणजे शंकरने अलाऊ नाही केलय ना कुणाला स्मोक करायला ” रचना कशीबशी बोलली.

“हो का ? तु मला शिकवणार का कॅफेमध्ये काय अलाऊड आहे आणि काय नाही ते… मालकिण नाही का तू…पण काय हो मालकिणबाई कॉम्प्युटर तरी चालू करता येतो का तुम्हाला ?” माला उपहासाने म्हणाली.

“अगं असं काय करतेस ? आता शिकत तर आहे ना मी ” रचना काहीशी वैतागून म्हणाली.

“हे मात्र छान जमतं हं तुला …उलटून बोलायला …”

रचना आश्चर्याने माला कडे बघू लागली …तोच..

थाड…मालाने रचनाला एक जोरदार कानाखाली लगावली. रचना आता पुर्ण घाबरली. तिने आपला हात उचलून हुळहुळणा-या गालावर ठेवला.

थाड…मालाने दुस-या गालावर जोरात थप्पड लगावली. या अनपेक्षित हल्ल्याने रचना भेदरली. तिने दोन्ही गाल हातांनी झाकून घेतले.

“हात खाली” मालाने फर्मावले.

पण रचना ने गालावर हात अधिकच घट्ट धरले.

“हात खाली घे म्हंटलं ना” माला ओरडून म्हणाली.

पण रचनाने हात खाली घेतले नाहीत.

माला अजूनच फणफणली. तिने रचनाचा हात खसकन खेचून बाजूला केला.

आणि तिला हाताने पुन्हा गाल झाकण्याची संधी न देता मालाने तिला सटासट तीन-चार कानाखाली वाजवल्या. रचना आता रडू लागली.

“सॉरी..” रचना रडतच कशीबशी म्हणाली.

“ओह…वॉव.. आता सुचतय का तुला सॉरी म्हणायचं..अजून एकदा म्हण” म्हणत माला ने अजून एक कानाखाली लगावली.

“सॉरी..”

“वा वा..छान वाटतंय ऐकायला…अजून एकदा..” अजून थप्पड लगावत माला म्हणाली.

“सॉरी..” हुंदके देत रचना म्हणाली.

“पण तू कुणाला सॉरी म्हणतेयस, टेबलाला, खुर्चिला की कॉम्प्युटर ला ?” म्हणत मालाने रचना ला अजून एक काडकन कानाखाली वाजवली.

“सॉरी माला”

“ओह.. माला ?? सकाळपासून तुला जीव तोडून शिकवतेय तर थोडा रिस्पेक्ट द्या की मला मालकीणबाई” रचनाच्या हुळहुळणा-या गालावरुन हात फिरवत माला म्हणाली.

“सॉरी…सॉरी मॅम…”

“हं….आता कसं ?चल अजून एकदा म्हण पाहू” पुन्हा एक काडकन कानाखाली वाजवत माला म्हणाली.

“सॉरी मॅम..प्लीज मॅम मला मारु नका” रचनाने गुडघ्यांवर बसत मालाचे पाय धरले.

“अरे वा…मस्तच…मजा येतेय मला…पण इतक्या लवकर नाही सुटणार तू. तुझी शिक्षा अजून बाकी आहे”

रचनाची मान वर करुन बघायची हिंमत होत नव्हती.

मालाने शांतपणे सिगरेट बाजूला ठेवली. खराब पॅच कॉर्ड टेबलवर पडली होती ती उचलून घेत तिचे दोन्ही टोक हातात धरुन तिचा वेढा केला.

रचना च्या चुडिदारला पाठीवर झिप होती. मालाने ती खाली खेचली आणि चुडीदार हाताने थोडासा बाजूला सारला. रचनाची गोरीपान पाठ मालासमोर आता उघडी होती. रचना भितीने कापू लागली पण तिच्या तोंडातून शब्द फुटत नव्हता.

कॉर्ड हवेत फिरवत मालाने रचनाच्या पाठीवर ताडकन फटका दिला. रचना कडे आता ओरडण्याचेही बळ नव्हते.

ताड…ताड.. एक एक करत मालाने रचना च्या पाठीवर दहा-बारा फटके दिले. केबिनचे दार लावलेले असल्याने बाहेर आवाज जात नव्हता.

रचनाच्या पाठीवर अनेक वळ उमटले होते. माला ने तिला खांद्याला पकडून खसकन उभे केले त्यानंतर तिच्या पायावर, पोटरीवर, मांडीवर कॉर्डने फटके देत राहिली. रचना हुंदके देत फटके खात होती. जणू ‘फटके खाणे’ हेच कर्तव्य असल्याप्रमाणे अगदी विनातक्रार, तोंडातून शब्दही न काढता ती फटके खात होती.

अखेर माला थांबली आणि तिने कॉर्ड बाजूला ठेवली. रचना चे अंग अजून कापत होते. ती हुंदके देत होती आणि मालाकडे बघायची तिला अजिबात हिंमत उरली नव्हती.

काही क्षण तसेच गेले. मार पडायचा थांबला आहे हे लक्षात आल्यावर रचना पाठीवरची झिप लावायचा प्रयत्न करु लागली. पण काप-या हातानी तिला ते जमेना.

“थांब..मी लावून देते.” माला च्या आवाजात अजूनही जरब होती. तिने रचनाच्या दंडाला धरुन खसकन वळवले. रचनाच्या पाठीवरचे वळ बघून तिला आनंद होत होता.

“आणि ऐक… यातलं काहीही शंकर ला कळता कामा नये” मालाने बजावले.

रचना ने काहीच उत्तर दिले नाही.

“काय म्हणतेय मी ? समजल नाही का ?” माला ने दरडावून विचारले.

रचना आवंढे गिळत होती त्यामुळे ती काहीच बोलू शकली नाही.

रचना च्या चुडीदार ची झिप अजूनही खाली होती. मालाने जळती सिगरेट उचलून त्यावरची राख झटकली आणि रचनाच्या पाठीवर सिगरेटचा चटका दिला.

“अगं आई गं…” रचना कळवळून ओरडली.

“बोल सांगशील का शंकर ला काही ?” पुन्हा एक चटका देत मालाने विचारले.

“नाही सांगणार, खरंच नाही सांगणार” रचना घाईने म्हणाली.

“गूड” म्हणत मालाने सिगरेट विझवली.

“आणि ऐक…एखादं चांगलं मलम घेवून सकाळ संध्याकाळ पाठीला लाव, तीन चार दिवसात वळ गेले पाहिजेत. आणि मला पुन्हा अजून मार द्यावा लागेल अशी वागू नकोस. समजलं का ?” झिप लावत मालाने बजावले.

रचनाने रडतच मान डोलावली.
[समाप्त]

[SATISH]

Mast