भन्नाट वाढदिवस

[rajsharma]

भन्नाट वाढदिवस

मीना
********

येता जाना एखाद्या वाईच्या डोळ्यात पहाताच ही बाईकंबरेखाली जांघेत कित्ती उठवळ असावी याची कल्पना येते. हजारात एखादी, डोळ्यात पुच्ची आणून भिरभिरत्या नजरेने पहाणारी भेटते, जिच्याकडे पहानाच, डाव्या हाताने एकतर उगीचच पदर सावरेल, नाहीतर भर रस्त्यान नीया सावरायच्या निमीत्ताने पुच्ची गाजवेल,

या जिजी सारखी गिरेबाज बाजिंदी गरती नार, पाहून कोणालाही तिला भर रस्त्यात, निदान नजरेने तरी भोगावे असे न वाटले तर नवलच . चालताना कंबरेत खाली झुलणारे, भरल्या घागरीसारये डचमळणारे, उन्नत नितंब अन् गच्च गच्च चोळीत कोंबुन वसवलेले छातीवरचे उडने पाखें आवळावेत... चिंबळावेत, निदान कमीतकमी नजरेने तरी या "मादीला" नागवी करून तिच्या नावे पांढऱ्या रंगाची पिचकारी उडवावी असे न वाटणारे "नर' सुचितच नसावेत, तिच्या अंगाखांद्यावर गळणारे निळ्या चकाकत्या नजरेच्या पांढरे शुभ गुवगुचित बोक्याचा हेवा सारेच करीत. काश,,, त्या वोक्याच्या जागी मी असतो तर-- कल्पनेनेच कितीजण धारा शाही झाले होते. तर कितीजण पागल दिवाने ---- अशी ही वाजिंदी नार झवण्यास आसुसलेले अनेक जण केवळ झरतच होते.

नवी मुंबईमधली हिरानंदानी कॉम्प्लेक्समधली आमची करिश्मा सोसायटी. मध्यमवर्गीय ते उच्चमध्यमवर्गीय लोकांची वस्ती. चौदा मजली टॉवर आणि बारा इमारतींच्या दोन क्लस्टर्स असे हे नगर. तसे सेल्फ कन्टेंडेड, संपूर्ण सर्व्हिस अन् शॉपिंग सेंटर असलेले छोटेखानी नागर, हिंगनंदानी कॉप्लेक्स मधील रहिवासी कसे असतील कथा जशी पुढे सरकेल, तसे हे ओघाने कळेलच आपल्याला. लहानांपासून अगदी पोगसोगंपासुन ते थोरांपर्यत, म्हणजे अगदी म्हातारेसुद्धा, म्हणजे एक-एक गाळिव रने आहेत. इथले सारे रहिवासी वर्षातले तीनशे पासष्ट दिवस सतत कामात मश्गुल असतात, हे सांगणे न लगे.

इथल्या नगगनले सारे जण तुम्हाला तसे परिचीत आहेतच अन् नसतील तर कथनाकाच्या ओघात परिचीत होतील. व्यापारी संकुलापासून इथले सहीस देणारी सारी मंडळी, म्हणजे नोकर, मोलकरणी, पेपरवाले, दूधवाले, असे सारेच कामरसिक' असल्याने इथे दररोज घडणाऱ्या नवनवीन घडामोडी आणि त्याच्या बातम्या. सारे काही चविष्ट असते. इथले व्यक्ति तितक्या प्रकृती अन् त्यांचे अंतर्गत कम्युनिकेशन इसके अफलातून आहे की एका घरी काही खट्ट घडले, तर ते पाच मिनिटातच घरोघर बान्यासारगे पसरते.


मी जिजी बारलिंगे. तसे माझे नाव "विजया बारलिंगे". बयाने थोर, मोठी असलेली, कुटु वानली. जवळची लोक मला "विजु" म्हणतात, परंतु या हिरानंदानी कॉप्लेक्समधल्या "करिश्मा सोसायटीच्या परिसरात मात्र मी जिजी म्हणुनच ओळखली जाते. मी वारलिंगे घराण्याची धाकटी आणि लाडकी सुन. आमचा परिवार मोठा असला, तरी मी मात्र दोन वीएच.के.च्या फ्लॅटमध्ये वेगळी रहाते. शेजारच्या बाजुचे दोन्ही फ्लॅटमध्ये माझे सासु सासरे आणि दिर-भावजया रहातात. तसे म्हणाल तर एकत्र, नाहीतर वेगवेगळे रहातो. सारे तिन्ही क्लॉक्स एकमेकाना अंतर्गन दारानी जोडलेले आहेत, त्यामुळे म्हणाल तर सेपरेट, नाहीतर सहा बेडरूम, तीन किचन अन् मधला चौकासारखा मोठा हॉल. असा आमचा साग पसारा,

माझे मिस्टर, "विजयराव" ज्याना सारे आप्त मित्र विजुदादा' या नावाने ओळखतात, माझे है ( मिस्टर) सर्व्हिसला मर्चट नेव्हीमध्ये असल्यामुळे तसं पहाता मी सुखवस्तू कौटुंबिक परिस्थितील - अर्थात मला पैसा-अडका, दागदागिने, कपडालत्ता, असे सारे काही भरभरुन आहे, अगदी मनसोक्त, काहीच कमी नाही. माझा नवरा एका प्रख्यात मर्चट शिपिंग कंपनीत चिफ मरिन इंजिनीअर म्हणुन आहे. अर्थात सहा ते सात महिने शीपवर झुटीवर असताना मला तसा उपवास असतोच हेच ते माझे दुःख...

मी पुर्वाश्रमीची सुनिता, एका स्ट्रिक्ट हेडमास्तरणीची मुलगी अत्यंत चौकटीबद्ध वालपण घालविलेली, नाकासमोर चालणारी, आईच्या धाकात वाढलेली कॉलेजमध्ये सगळ्या मुलींमध्ये तशी सुंदर, चिकणी पण तेवढीच बावळट्ट गणली जाणारी मुलगी. पोरं लाईनी मागयची पण माझ्या आईच्या धाकाने दुर दर रहाणारी पोर लांबुनच झरत असावीत. आईच्या मैत्रिणी लेक्चर, त्यामुळे माझ्यावर सदैव सुद्धा पहाग, त्यामुळे कॉलेज लाईफपण सुकलेले. हिरवळ अशी नाहीच अनुभवली. किशोरपण पिवळ्या तणाप्रमाणे गेले.

[rajsharma]

नशीब बलवत्तर माझे अन् कुंडलीचे ग्रहमान उच्च असावेत, कारण माझ्या आयुष्यात हा विजय आला अगदी "जैसे फिल्मों में होता है वैसा" हवेहव. कुणाचा विश्वास बसणार नाही अश्या घटना झाल्या. वी.ए. झाले त्यावेळी आईची बदली झाली अन् मी जरनलिजमसाठी अॅडमिशन घेतली पुण्यात. डेक्कन जिमखान्याला एका लेडीज हॉस्टेलमधे रहाण्याची व्यवस्था करून आई पोस्टिंग झालेल्या ठिकाणी गेली.

एकदा मेसवरून होस्टेलवर मी माझ्या आईने दिलेल्या तिच्या गटारा लुनाबरून फुफरत चालले होती, कडेकडेने.... कारण हि खटाग कधी श्वास सोडेल हे सांगता येत नव्हते, अचानक मागुन काहीतरी धडकले, मला मागुन एका कारने उडविले. जेव्हा डोळे उघडले नी लोकमान्य टिळक हॉस्पिटलमध्ये प्रायव्हेट रूममध्ये पाय फ्रेंक्चर झाल्याने प्लॅस्टरमध्ये टांगलेला अन् डोक्याला बँडेज अश्या विचित्र अवस्थेतली जराडलेली मी... अन् शेजारी एक उंचा पुरा "फेअर अॅन्ड लव्हली" हंडसम तरूण बसलेला. चिंताक्रांत चेहऱ्याने माझा डावा हात धरून हळूहळू गोंजारत. म्हणजे या मेल्याने माझी ही अवस्था केली काय?

"उम्म.. आईग...." मी विव्हळले.

"ओह माय गॉड .... हलो स्विटी । " त्याने डावा हात हळच दावत मला ग्रीट केले अन् माझ्या गालाला थोपटले.

"आय एम हेरी हेरी सॉरी ! बरे का ! हे सगळे माझ्यामुळे झाले, प्लिज माफ कर हं ?" तो म्हणाला.

" उम म म, पण मी कुठे आहे ! अन् हे माझ्या पायाला काय झालेय ! आई गज" मी टाहो फोडला. जिवाच्या आकांनाने मी रडू लागले......


सेर भैर झालेला तो घाबरत मला सांभाळायला आणखीनच जवळ आला... माझ्या गालाला थोपटत मला शांत करु लागला. माझ्या किंचाळण्याने साग स्टाफ, नर्स अन डॉक्टर धावत आले. माझी मेडीकल तपासणी केली अन् नर्सने माझ्या कंबरेवर इंजेक्शन टोचले. त्याने वेडशीटमध्ये हात घालुन इंजेक्शन दिलेल्या जागी हळू हळू चोळायला लागला. चोळत कसला साला नितंब कुस्करू लागला. त्या इंजेक्शनमुळे थोडीशी ग्लानी आली. बहतेक ते पेन किलर असावे...

हॉस्पिटलमध्ये या "विजय "ने माझी केलेली मशा अन संपुर्ण बरी होईपर्यन दिलेली साथ, अगदी माझे हाग-मुत काढण्यापासुन, कपड़े बदलण्यापर्यंत केलेली सेवा मी पावन करून घेतली. " मुझे तो प्यार-प्यार हो गया " अन् त्यानंतर माझे सुखंटाचे फुलपाय बनले. मग मात्र त्याला जे माझ्या मुठीत बंद करून घेतले ते आजतागायत. आईच्या धाकाने त्याच्याशी रजिस्टर मरेज करून आम्ही आमच्या पेरेंट समोर उभे राहिलो. झाली कि नाही " जैसे फिल्मों में होता है "लग्नानंतर शिकन गहिले, पण यावेळी मात्र मस्तपैकी कॉलेज लाईफ एंजॉय केले. नाटके, डिवेटींग, फ्रेकिंग, पिसाटासारखे कॉलेज लाईफ एंजॉय केले त्याचे सानिध्यान, नो त्यावेळीट्रेनी ऑफिसर होता, तोलानी शिपिंग कंपनीत.

मी एम.ए. करून जरनलिजमची डिग्री मिळविली आणि याच क्षेत्रामध्ये रुची असल्यामुळे फ्रिलान्सर रिपोर्टर म्हणुन काम करणे सुरु केले . एका प्रसिद्ध टी.व्ही. चॅनेलसाठी कॉन्ट्रेक्ट पद्धतीने स्टोरी स्कूपर, कंपन्या, फायनांशीयल बंका, पोलिटीशीयन्स, अश्यांची लफडी बाहेर काढणे, मुलाखती घेणे तसेच स्कुपसाठी जराशी हेरगिरी करून वातम्या काढणे, असली कामे करते. अर्थात केवळ छंद म्हणन. छानशी स्टोरी मिळालीच तर बऱ्यापैकी पैसे माझे आणि माझ्या टीम साठी खात्यावर जमा होतात. आमचे/ माझे जगसे नावही होते आणि मुख्य म्हणजे माझा छानपैकी टाईमपासपण होतो.

मी तशी दिसायला चारचौघीत उजवी होतेच पण लग्न मानवले असल्याने जास्तच फुलले. या जर्नलिजम व्यवसायात सौंदर्याने माझे काम तसे सोपे वनने. जरा सेक्सी ठमके अन अंगाचे थोडेसे जरी प्रदर्शन व अदाकारी दाखवली की भले भले पुरुष, गरम झालेल्या मेणासाररो पाघळतात. अगदी आमच्या न्युज चॅनेलचे एम.डी. पासुन ते थेट खालचा बहुतेक सगळा स्टाफ सारेच माझ्या फेंट "पर्समध्ये" बंद आहेत. माझ्याकडे दोन चार अत्यंत विश्वासु हुशार दिसायला मारू, मस्त हाय फंडु, टंच देखण्या मुली अन कॅमेरेमन यांना मी सांभाळून आहे, वाकीची सपोर्ट टीम ऑफिसकडुन घेते, वेसिकली मी माझ्या सपोर्ट टीमला सांभाळुन घेते, म्हणुन ही सारी मंडळी मनापासुन माझे काम करतात. मी त्यांची स्पेशल जिजी आहे ना?

[rajsharma]

माझे मिस्टर, विजयराव उर्फ घरच्यांचा, मित्रांचा विज्या (रंग्या हे मी ठेवलेले बेडरूम मधले लाडके दोडके नाब, नवरा बायको एकमेकाला साजगीत जसे चिडविण्यासाठी ठेवतात नसले हे नाव! ) माझे हे मरिन इंजिनीअर आहेत. मर्चट नेव्हीत कागो शीपवर असतात. त्यामुळे वर्षातून सहा ते सात महिने घरापासून दूर असतात! त्यामुळे माझ्या वाट्याला कमीच येतात.

खरं म्हणजे माझेच चुकले। लग्नाअगोदर मी त्याच्या भरदस्त रुपावर अन् गलेलठ्ठ पगारावर भाळले. गरे सांगायचे तर त्यावेळी मीच त्याला "प्यार प्यार हो गया" असे म्हणत गटवाला, पण त्यावेळी काय माहित की 'वाईच्या जातीला पुरुषपण नेहमीच लागतो रानी सोबतीला !' असो तर त्यामुळे माझे ते लाइफ कसे असेल ने आत्ता लक्षात आले असेलच. वाईट ना? आता नवरा घरी नसला तरी जगायचे आहेच ना? तशी मी एकटी नसतेच. भुवया उंच करू नका वरे का? मला दीड वर्षाचा एक गोंडस मुलगा आहे. त्यामुळे मी त्याच्या सोबतीन घरी एकटी आरामात रहाते.

आणखी एक "तो" माझ्या घरी माझ्या मागे सावलीसारखा असतो तो म्हणजे माझा 'मन्या'! मी पाळलेला बोका. माझ्या मुलाच्याच वयाचा हा मन्या आणि अगदी माझ्या कुटुंबातला जीवाभावाचा सदस्य. मी माहेरी वाळंतपणाला गेले होते त्याच सुमारास माझ्या आईकडे एका मांजरीने चार पिल्ले दिली, त्यापैकी हा मन्या एक, माझ्या मन्याने डोळे उघडले तेसुद्धा माझ्या कुशीत. माझ्या मुलावगेवरच या मन्याचेसुद्धा सारे लाड कौतुक मी करत आले. जेंव्हा मला जास्तच पान्हा सुटे त्यावेळी मन्याला मी माझे दूधपण पाजत असे. एकूण काय की मन्या माझ्या लेकरासारखा आहे.

माझा मन्या - मनुल्या दिसायला एकदम मस्त, पांढग सफेद , जणू के साळ गुबगुबीत लोकरीचा गुंडा. माझ्या अंगावरचे पौष्टीक दुध पिऊन मेला माजलाय रेडा. वाई गं मेल्याचे काचेच्या चकचकीत गोट्यासारखे टपोरे हिरवेगार भेदक डोळे एकदम तीक्ष्ण ! आणि डोक्यानेसुद्य एकदम हुशार। पिल्लू असल्यापासून माझ्या सानिध्यात असल्याने आम्हाला एकमेकांची भाषासुद्धा समजते. त्यामुळे कुठे काय चाललेय याची वित्तम वातमी मला घरबसल्या कळते. तसे आमच्या सोसायट्यामध्ये असली राबरी कामे कामवाल्या बाया नेहमी करतात पण त्यात त्यांचा स्वत:चे मीर्चमसाला असतो इथे माझ्या मन्याने जे पाहिले ते डीटेलमध्ये सांगत असल्यामुळे नेमकेपणा असतो.

माझे पति शीपवर असले की इथे मन्या हाच माझा तसा एकमेव सहाग , माझा पर्सनल "तो" म्हणा ना.. अन् बॉडीगार्डसुद्धा. मन्याचे वय आपल्या हिशोबाने कमी असले तरी मांजगच्या वयोमानाप्रमाणे तो आना मोठा झाला आहे. अगदी स्पष्टच बोलायचं तर वयात आला आहे! त्यामुळे माझा हा " नो "सेनेटरी माझी तसली गरजसुद्धा पूर्ण करु शकतो. विजय तर सदा शिपवर झुटी असताना गनी दादु अणि मन्या माझ्याबरोबर कुशीत घेऊन झोपते. मला इच्छा होईल तेंव्हा मन्या माझी छकुली अशी मस्त चाटून देतो ना.... काय सांगु हो, मला बोटांचा उपयोग करावा लागतंच नाही! लपालप लपालप... मन्याची जीभ माझ्या छकुलीवर अशी काही चालते की एका मागोमाग एक झडल्याची आवर्तने येतच रहातात. जीभेने मला स्खलित करून मग मन्या आपल्या पंजाने नाजूकपणे माझे योनीकुंभ असे खाजवतो की बस्स! गुन्या अर्थाने छकुली खाजवायचे सुख तोच देवू जाणे.

तुळतुळीत छकुली म्हणजे मन्याचे आवडते पापलेट! आत खोलवर जीभेने लपालप चाट्न मन्या, माझ्या टपोऱ्या लाल 'मदनमण्याला आग लावतो... मग पंजाने मदनमण्याला फटके मारून मारून, तो माझी छकुली अगदी हुळहुळून सोडतो. हे सुरा अनुभवताना मी अगणिनवेळा झडते तेव्हा माझ्या छकुलीतून कामसलीला झ-यासारखं वाहू लागतं. ते वाहणारं अमृत मन्या जीभेने लपालप चाटतो. चाटनाना मन्याची जीभ माझ्या छकुलीला लागतच असते... त्याने मी अजूनच झडने.... मन्या ते पण चाटून घेतो.... मग मी परत झाडते... झडन गहने आणि मन्या चाटन गहनो...!

[rajsharma]

मन्याचा अजून एक खास उपयोग म्हणजे तो माझा खास गुप्तहेर आहे. त्याच्यामुळे सगळ्या करिश्मा सोसायटीच्या अन् नगरातल्या साया घातल्या ताज्या गुप्त बातम्या मला लगेचच कळतात. मन्याचा सगळ्याच्या घरी मुक्तसंचार असतो त्यामुळे कोणाच काय चाललंय आणि कोण कुणाला कसे काय लागले, याची सगळी वानमी माझ्याकडे असते. कुणाकडे काय आलं, कोणी कुणाला एकांतात कसे भोगले, कुणाची बायको कुणावरोवर झोपली, कोणी कुणाची गेम के ली... हे सारे मना डिटेलमध्ये घरबसल्या समजते. त्यामुळे माझेसमोर कुणाचीच डाळ शिजान नाही.

मला सान्या हिरानंदानी कॉप्लेक्समधील बायका बचकून असतात. माझेकडे सान्याजणांच्या कुंडल्या अगदी डिटेलमध्ये कशा असतात, मी सगळ्या बातम्या कशा मिळवीत असते, याचे सगळ्यांना आश्चर्य वाटते. कुणी तर मला नोंडावर मनकवडी म्हणतात, पण माझ्यामागे "हि जीजी म्हणजे एक वाजिदी बाई आहे, जपुन राहायला हवे तिच्या पासुन " असेच म्हणतात, अर्थातच हे सगळं माझ्या मन्यामुळे। असा माझा मन्या हरहुन्नरी आहे. शिवाय बॉडीगार्डसारखा माझ्या मुलाला म्हणजे दादला, म्हाणजे माझ्या वेबट्याला तो डोळ्यात तेल घालून जपतो. दोघांची दोस्ती छान जमलीय.

++

माझी जीजी म्हणजे माझी आईच आहे, कारण मी डोळे उघडले तेच तिच्या कुशीत. इवलासा मी तिच्या उबदार गुबगुबीत कुशीत प्रेमाने लहानाचा मोठा झालो. जीजीचा छोटा मुलगा म्हणजे जणू माझा भाऊच, माझा दादा। कितीतरी वेळा आम्ही दोघानी एक साथ जीजीच्या छातीतील दुध एकत्र प्यालो आहोता. त्यामुळे दादा अन् मी एकमेकाना जीव लावून आहोत.

माझी जीजी दिसायला एकदम सुंदर, गोरी गोरी पान, चारचौघीत उन दिसणारी.. आणि खरं सांगायचं तर एकदम सेक्सी साडे पाच फूट उंच, खांद्यापर्यंत रेशमी पिंगट केस. गोल नितळ चेहग, गोबरे गोबरे गाल, लाल चुटुक ओट.. त्यातल्या त्यात तो गालचा ओठ तर एकदम पिकल्या संत्र्यासारखा रसाळ। पातळ मुलायम कानाच्या पाळीत लोंबती कर्णफुले जणू लोंबते झंवाचे लोलक, चाफेकळी धारदार नासिका, कधी नाकात हिरकणी वसवलेली नाजुकशी चमकी असे तर कधी शोभिवंत नथनी. किंचीत बसके कपाळ, मीनाक्षी डोळे, कमानदार भुवई अन् त्यामध्ये उठून दिसणारी टिकली. खांद्यावर रुळणारे पिंगट भरपूर केशसंभार अन् मधोमध भांग पाडून त्यात सिंदुर भरल्यावर माझी जीजी एक शानदानी गस्ती वाई शोभते हिरानंदानी कॉप्लेक्समधले सारेजण तिच्या घा-या काचेसारख्या चमकल्या डोळ्यांवर फिदा आहेत आणि ओठांवरसुद्धा. तिच्या लालचुटुक रसाळ ओठांवर तोंडले फुटले आहे की काय असे वाटते. केवडयासारखी उंच मान, कोणताही पेहराव तिला संदर दिसेल, अशी तिची काया. निर्लज्जपणे बोलायचं तर भरगच्च माल। अगदी परफेक्ट फिगर।

घरचा सदस्य त्यामुळे जीजीला नग्नावस्थेत नेहमी पाहायचो अन् अजुनही पाहतो. कपडे बदलताना लहान लेकरांपुढे आई थोडीच लाजते? उंचीला साजेशा भरदार छातीवर नारळासारखे पोसलेले पुष्ट उमेज... ज्यावर मी लहानपणापासून पोसला जातोय. माझ्या दादला अन् मला अंगावर पाजन असल्यामुळे गच्च झालेली छानी! त्या उन्नत पुष्ट स्तनांखाली नितळ मऊ मऊ गोरे गोरे पोट, मध्यावर गोलबाट अन् त्यागाली निमुळती होत जाणा-या कंबरेशानी गाली जांघेत पसरलेले कुळया केसांचे गन... त्याखालचे तिचे गुबगुबीत गोरे पान तुकतुकीत असे पापलेट हा झाला जीजीच्या शरीराचा पटकन दिसणारा भाग, पण.......

जेंव्हा जीजी बेडवर झोपून माझ्यासाठी मांड्या उघडते तेंव्हा दिसते तिची मासोळी! माझ्या जीजीच्या जांघेमधले लो त्रिकोणी तुळतुळीत बुळबुळीत भाग म्हणजे नुकतेच समुद्रातून काढलेले तडफडने पापलेटच ! त्या पातळ उभ्या ओठांची चीर उघडली की आतला मयमाली स्वर्ग दिसतो। जीजीचे उभे पातळ ओठ विलग होताच पहिले लानीलाल टपोग मदनमणी मला चाटायचं आमंत्रण देतो. त्यानंतर आतील गुलाबी मांसल लुसलुशीत मायांग म्हणजे माझे सर्वात आवडते पक्वान्न। त्यातून झयासारखा पाझरणारा तुळपुळीत कामरस म्हणजे माझ्यासाठी अमृतच! जीजीच्या लाल मण्याला मी पंज्याने हलके हलके स्ट्रोक्स मारून कामरस काढतो तेव्हा जीजी आपले ढुंगण उचलून उचलून झटके देत 'अजून पंजे मार असेच सांगते.

[rajsharma]

माझ्या गोंडेदार शेपट्याने मी तिच्या योनीकु भाला, अन् घागरीसारख्या निनं वाना अन स्तनांना फटका रुन उत्तेजित करतो. असं केल की जीजीपेटन जाते... आणि जेहाती पूर्ण पेटते त्या वेळी तिच्या गांडीवरचे केस उभे राहतात. कधी कधी जीजी हात अन गुडघ्यावर ओणवी अशा पोजमध्ये येऊन मला तिची दोन्ही भोक एकदम दाखवते. गोऱ्यापान मांसल गोया पान खव्यासारख्या तिच्या बोच्यावर डल्ला मारायला मला फार फार आवडते. कलिंगडासार दिसणारं गोपान इंगण! त्यात लपलेलं काळ सुरकुतीदार भोका त्यावर ताव मारणे हा तर माझा सर्वात जास्त आवडीचा रोळ! ते भोक चाटन तिथला अन खालच्या लालरसाळ चिरेत ला रस काढणे अन् लपालप चाटन पिणे... त्या पोजमध्ये जीजीच्या पापलेटचे नोंड अर्धवट उघडते आणि त्यातून भसाभसा कामसलीलचा धवधवा वाहू लागतो.... दुधापेक्षा मधाळ असं ते रसपान करून मी तृप्त होतो

अन् जीजीला पण तप्त करतो. असं जेवण रोज रोज मिळाल्यानेच मी हा असा मस्तवाल वनलोय,

जीजीचा नवरा मर्चन्ट नेव्हीमध्ये मोठ्या हद्यावार शीपवर आहे, त्यामुळे तसा सतत घराबाहेरच असतो. उंचापुरा अन् आडदांड, सच्चा सहा फूट उंच गोग पान पण एकदम के साळ! या केसाळपणामुळे तो लावून काळसर सविसासारखा भासायचा. अगदी एगादया अस्वलासारखा! जीजी त्याला केसाळ बोका म्हणूनच चिडवत असते जेंव्हा ती दोघे वेफान होवुन झवत असतात.

जिजीचा ठोक्या तोंडाने एकदम शीवराळ अन् स्वभावाने फटकळ, पलंगावर असे शिवराळ भाषा बोलणारा हाच का असे कोणाला पण बाटेल. त्याच्या शेलक्या शिव्या मी अजुन तरी कोणा पुरुषांच्या तोंडून ऐकल्या नाहीत, बहुतेक पुरुष बायकाना झवनाना हुकार देत झवतात पण माझे हे मालक मात्र जिजीला झवनाना सतत उन्मादकपणे चेतवीत असतो. इतर वेळी जिजीच्या ताटाखालचे हे मांजर विछान्यावर वचरशेर होत असे. जिजीला हेपताना "गडेची या शब्दाशिवाय बोलणे त्याला निशिद्ध असावे जिजीला भोगताना असा बेदर्दीने चोवळायचा प्रयन करतो कि हि नाजुका त्याचे घणाघाती अत्याचार सहन कसे करू शकते?

जिजीचा असा नवा एखी माझ्या धुर्त जीजीपुढे एकदम शेळी. तो घरी आला की जीजीचं बाहेर हिंडणं फिरणं बंद करते. कावेबाज वायको दुसरे काय? दोघंजणं घगन गहन सारखं तेच करायचे. त्याने जीजीला अंगाखाली घेतली की टेडीवेअरच्या अंगाखाली वार्वीडॉल चेपलेली आहे असं वाटायचं. जीजीचा नो गक्षसासारखा नवरा मला फारसा आवडत नाही. कारण तो घरी असला की जीजी माझ्याकडे फारसे लक्ष देत नाही, माझे लाड करत नाही. त्यामुळे तो घरी आला की मी जरासा नागूपच असतो. शिवाय त्याचं सतात माझ्या जीजीला आवळणं-चिंवळणं मला बिलकुल पसंद नाही. त्याला जीजीचे रेशमी केस फार अवडत असावेत, कारण नेहमी तो जीजीच्या केसांशी रोळत असतो. अर्थात तो जे करतो त्याला रोळणे म्हणावे का? हा एक प्रश्नच आहे. कारण जीजीचे केस जोगन पकडून ओढणे अन् बळजबरीने तिच्याकडून हवे ते करून घेणे हा रोळ कसा असू शकतो? जीजीच्या केसांसारखंच तो तिच्या डेरेदार घागरीशीसुद्धा सारया रोळत असतो. जाता येता सारखा त्यावर हात फिरवतो... तिथे चिमटे काढतो...ने पण मला आवडत नाही. पण मला वाटते की माझी जीजीसुद्धा वेडी आहे. 'दखते दुयते असे म्हणते खरी पण तरीही त्याला चिपकतेच, या माणसांचे हे असले वागणे मला तर काही समजतच नाही

आज जीजी सकाळपासून सारगी विझी होती. वेचैनही दिसत होती. एक सारखे सेलफोनबर नवऱ्याच वर बोलत होती. लॅपटॉपवर नवन्याशी चॅट करत होती. तिच्या बोलाण्यातून मला समजलं की आज त्याचा वाढदिवस आहे. त्यामुळेच आज तिचे प्रेम जगसे जास्तच उतू जात असावं. दिवसभगन किती तरी फोन झाले असतील. फोन ठेवला की जीजी बेचैनीने काही तरी इकडे तिकडे करायची आणि मग न राहवून परत फोन लावयची नाही तर लॅपटॉप घेऊन बसायची. मला तर तिने दिवस भगान जवळ घेतलच नाही.

नवरा बरोबर असता तर काय मज्जा केली असती या विचाराने जीवाची घालमेल अन् हरहर वेचैनी असा दिवस जात होता. संध्याकाळ नंतर तार उदासी जास्त चढत चालानी होती. सहाजिकच परमप्रिय माणूस ज्याचा वर्थडे आपण शेअरकरु शकत नाही यासाररो दुःख दुसरे ते काय ! सायंकाळ सरत आली तशी मनातील हर हर दावत आम्हाला कवेत धरून जीजी टीव्ही पहायचा म्हणून पहात उदासपणे बसली. निट असे आम्ही जेबलोच नाही.

+++