माझ्या नजरेचा अर्थ कळुन त्या लगेच म्हणाल्या "मि. नितीन एवढ्या लहान वयात तुंही चाम्गलच शरीर कमावल आहे."
मी त्याम्च्या ह्या काप्लीमेम्टवर हसून म्हणालो, "माँडम खर तर कााँप्लीमेम्ट करण्यासारखी तुमची पण शरीरयष्टी आहे. खरच, तुंही आज देखील कोणत्याही ब-ओडी-बिल्डीम्ग स्पर्धेत सहज बक्षीस मिळवु शकता."
आयला म-एडम खुश ना! एकदम एखाद्या सोळा वर्षाच्या पोरी सारख्या लाजल्या आणी त्याम्च्या गालावर छानशी खळी पडली. हाय! क्या बात है। आपण तर फुल्टू फिदाच झालो! पण अगदी खरच माझ्या मनात त्यावेळी काहीच आल नव्हत. हा, मनातुन त्याम्च्या सौम्दर्याला जरुर मी दाद दिली । होती. आणखी थोड वेळ आंही इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारल्या, त्याम्नी मला त्याम्च्या कडे चहाला देखील बोलावल, मी आवर्जून येईन असे साम्गुन त्याम्चा निरोप घेतला. त्या नम्तर बरेच वेळा त्याम्ची गाठभेट येता-जाता होत असायची, पण प्रकरण 'हाय ह-एल्लो' पर्यम्तच होत, खरतर मी कधी त्याम्च्या कडे तश्या दृष्टीकोनातून पाहील नाही, कारण मला मुलीची काहीच कमतरता नव्हती व माझ्या आई पेक्षा वयाने मोया असलेल्या गायत्रीबाईम्बरोबर काही कराव असा विचार माझ्या मनात आलाच नव्हता.
पण एक दिवस मी माझ्या ~ओफीसमध्ये एकटाच होतो. बाहेर खुप पाऊस पडत होता, म्हणुन मी आज सर्वाम्ना लवकरच सुट्टी दिली होती, व मी माझ्या काप्युटरवर वएन ड-एमचा एक मस्त पिक्चर लावून बघत बसलो होतो. तेवढ्यात गायत्रीबाईम्नी माझ्या चेम्बरचा दरवाजा उघडत "मे आय कम ईन?" अस विचारल. मी ऊठुन त्याम्ना रीसीव्ह करण्यासाठी पुढे झालो व म-एडमच स्वागत हसतमुखाने करत त्याम्ना माझ्या समोरच्या खुर्चीवर बसवल.
"काय मएडम, आज बक्ष्र्याच दिवसाम्नी भेट झाली? सगळ कस चाललय?" "अहो नितीन साहेब तुंहीच किती दिवस झाले भेटला नव्हतात, तेव्हा म्हटल आपण स्वत:च जाव आज भेटायला." ह्यावर मी म्हणालो, "तस नाही हो म एडम, पण हल्ली जरा ~ओर्डर जास्त आहेत त्याने बिल्कुल वेळ मिळत नाही." त्यावर म-एडम हसत म्हणाल्या "ते कळतच आहे म्हणा, काल मी तुंहाला पाहील होत शनिवार वाड्याजवळ"
त्याम्च्या बोलण्यात एक मिश्कील छाप होती. मी पण थोडा ओशाळलो, कारण कालच एक नवीन आयटमशी (मुलीला आयटम बोलण्याची कओलेजची प्रथा!) ओळख झाली होती. मुम्बईची होती, पोरगी काय मस्त होती. आपल्याला जाम आवडली होती. प्रिया नाव होत तिच. पण काल सम्ध्याकाळ तिच्या बरोबर घालवल्यावर कळल की ये लम्बी रेस का घोडा है! पण तेवढ्यात मी सावरुन मएडमना म्हणालो "तस काही नाही मएडम, ती माझी नुसती मैत्रीण आहे, तुंही समजताय तस काही नाही."
ह्यावर हसत मएडम म्हणाल्या, "मि. नितीन मी तुंहाला कुठे अस काही म्हणाले?"
मला कळल की आपण आपल्याच तोम्डुन आपल्या मनात काय आहे ह्याची कबुली दिली आहे. हे कळल्यावर मी आणखी ओशाळलो. गायत्रीबाई महा-वस्ताद आहेत. कोणाच्या तोम्डुन कस वदवून घ्याव हे त्याम्ना बरोबर माहीत आहे. मी ओशाळलेला पाहील्यावर त्या लगेच म्हणाल्या,
"मि. नितीन, अहो त्यात एवढ लाजण्यासारख काय आहे? अहो तुंही ह्या वयात मजा नाही करायची तर मग काय माझ्यासारख म्हातार झाल्यावर करायची?"
"कोण मुर्ख तुंहाला म्हातारी म्हणेल?" मी अचानक उसळुन म्हणालो.
वास्तविक माझाच मला आश्चर्य वाटल, कारण एवढ काही मला वाटल नव्हत, तरी एकदा तोम्डातुन निघाल्यावर मी माझी चर्या देखील ह्या डायलओगला साजेशी केली. माझ्या उत्स्फुर्त प्रतिक्रियेमुळे बाईम्ना आश्चर्य वाटल्या वाचुन राहील नाही आणी त्याच वेळी माझी नजर त्याम्च्या नजरेला मिळाली. त्याम्च्याकडे पाहुन आश्चर्य, ऊत्कम्ठा, भिती, राग ह्या सगळ्या भावना एकदम माझ्या मनात आल्या. त्याम्ची नजरच तशी होती. त्यात वासनायुक्त मुक निमम्त्रण तर होतच पण त्याच बरोबर एक कुत्सित हास्य पण होत, जणु मला खुणावून साम्गत होत...
'मी काय कालची ती नाजुक फ़टाकडी नव्हे, जीला तु पाहीजे तेव्हा अम्गाखाली घेऊन पुर्ण तृप्त करु शकतो. माझ समाधान करणे तुझ्या सारख्याच काम नव्हे.