त्याने असे म्हणताच माधवीचा स्वर जरासा नरमला "तुम्ही म्हणता ते ठीक आहे काका पण सर्वप्रथम तुम्ही प्लीज 'कपडे' घाला व बाहेर हॉलमध्ये बसा. मी जरा मम्मीशी बोलते." तिने असे म्हणताच अशोक आपले कपडे उचलून सरळ बाहेर गेला.
आता त्या बेडरुममध्ये त्या दोघीच उरल्या. "आता तू बोल मम्मी, 'यावर तुला काय म्हणायचे ते?" "बेटा, तुला माहित नाही की अशोक हा कसा मनुष्य आहे ते, त्याचे लक्ष तुझ्यावरून 'डायव्हर्ट' व्हावे म्हणून मी त्याला..." माणिक बोलू लागताच माधवीने हातानेच तिला थांबवले व "उगीचच खोटं बोलू नकोस मम्मी, मी काय तुला आजच ओळखते आहे का ? मी तुलाही ओळखते व अशोककाकालाही... कारण जर त्यांना माझा 'गैरफायदा घ्यायचाच असता तर त्यांनी तो तुझ्या नकळत केंव्हाच घेतला असता. तू मला समजावले की 'या' वयात 'हे' योग्य नाही पण मग तू 'जे' केलस ते योग्य होतं का ? मला माहित आहे की तुझ्या लग्नाअगोदर त्यांचे तुझ्यावर प्रेम होते पण तुम्ही दोघांनी 'हा' प्रकार आजच करावा कारण तुलाही स्वतःलाही 'हेच हवं होतं. आता याक्षणी मी तुला काय दूषणं देऊ किंवा काय 'विशेषणं' लावू तेच मला समजत नाहीये पण मला तुला 'मम्मी म्हणायची बिलकुल इच्छा नाहीये. पण यापुढे मात्र 'हा प्रकार' इथेच थांबायला हवा... व हेच मी अशोककाकांशी बोलायला बाहेर जात आहे व मला हे तुझ्यासमोर बोलायची मुळीच इच्छा नाही तरी तू इथेच थांब. मी येते..." असे म्हणून ती 'ताडताड निघून गेली.
माणिक डोक्याला हात लावून सुन्नपणे बसून राहिली... तिला तर कपडे घालायचेही सुचले नाही.
***
****
माधवी बाहेर येताच तिने अशोकला मिठी मारली व - "कसं वाटलं ? जमलं ना व्यवस्थित ?" असे विचारून त्याचे एक कचकचीत चुंबन घेतले. "एकदम परफेक्ट..." त्याने तिच्या चुंबनाची परतफेड करत म्हटले. त्याबरोबर तिचा हात त्याच्या लंडावर गेला. "आता नाही..." तो म्हणाला "नंतर घरी ये... फुरसतीत 'करूया'." "पण मला तोपर्यंत कसं राहवेल ? आता तुम्ही घरी जा. मी येतेच थोड्यावेळात..." माधवी म्हणाली. "अशी घाई करू नकोस... जरावेळ आपण दोघंही इथेच थांबू. नंतर मी गेल्यावर दहा मिनिटांनी तू ये." तो तिला समजावत म्हणाला.
त्यावर तिने त्याचे पुन्हा चुंबन घेत ती त्याच्यापासून बाजूला होत म्हणाली - "प्लीज तुम्ही 'आताच्याआत्ता' जा कारण जर तुम्ही इथेच थांबलात तर माझा स्वतःवर कंट्रोल राहणार नाही कारण मी तुमचं 'मम्मीला झवणं पूर्णपणे पाहिलंय... मला आत्ता हवाय तुमचा 'सोट्या' माझ्यात..." तिने असे म्हणताच तो निघाला व "५-१० मिनिटांनी आत जा..." अशी सूचनाही त्याने तिला केली.
दहा मिनिटांनी माधवी पुन्हा आत गेली व सुन्नपणे बसलेल्या माणिकला म्हणाली - "मम्मी, आता कपडे घाल व यापुढे मला तुमच्या दोघांचं 'हे प्रकरण' पुढे वाढलेलं नकोय... ओ.के? मी जरा बाहेर जाऊन येतेय..." असे म्हणून ती परत बाहेर जायची तयारी करू लागली.
त्यानंतरचे २ दिवस माणिक तर चक्क 'गॅस' वर होती. तिचे डोके मुळीच काम देत नव्हते. दोन दिवसांनंतर दुपारी तिला अशोकचा फोन आला. "हेलो माणिक..." तो म्हणाला "आता मला मोबाईलवर माधवीचा फोन आला होता व तिने मला एका तासाने घरी भेटायला बोलावले आहे. 'परवाच्या 'प्रकरणाबद्दल' काहीतरी बोलायचे आहे' असे म्हणत होती. तुझ्याशी काही बोलणं झालं का ?" "नाही बुवा..." माणिक धास्तावत म्हणाली - "माझ्याशी ती गेल्या २ दिवसात एकही शब्द बोलली नाही." "आणि मनोहर..." अशोक म्हणाला "तो 'कसा आहे ?" त्याने विचारले. "ते तर 'ठीक'च आहेत... पण मलाच त्यांना 'फेस' करता येत नाही..." तिने प्रांजळपणे कबुली दिली. "माणिक, मी तुला म्हणत होतो की 'मनोहर'ला 'शीला'शी भिडवून देवूयात म्हणजे हे टेन्शन' घ्यायची गरजही पडली नसती." अशोक म्हणाला - "आता माधवी त्यावर काय म्हणते कोणास ठावूक...!! एनी गेसेस ?"
"माझे डोके तर काम देईनासे झालेय..." माणिक म्हणाली - "बघ तू आता काय म्हणते ते..." "आणि तिने जर का काही 'Unjustified demand' केली तर ?" अशोकने असे म्हणताच "आता आपल्या हातात काय आहे तिला विरोध करायला...!!" माणिकने 'पांढरे निशाण' फडकावले. "माणिक तू मात्र प्लीज त्यावेळी तिथेच थांब..." अशोक म्हणाला "मला moral support म्हणून... ओ.के?"
आता माणिक नाही' म्हणायच्या परिस्थितीतच नव्हतीच.
अशोकला 'जी भीती वाटत होती तसेच' झाले.
पहिले तर माधवीने आपल्या 'मम्मी व अशोक' अंकलला 'त्यांच्या पूर्ण प्रकरणाचा पाढा वाचायला लावला व नंतर "तुम्ही यापुढे काहीही करणार नाही याची ग्यारंटी काय ?" असे विचारताच त्यांनी तिच्याच काय तर दोन्ही घरातील सर्वांच्याच शपथा घेतल्या... पण माधवी सतत नकारार्थी मान हलवत होती कारण तिचे म्हणणे एकच होते की "जर तुम्ही इतक्या 'शास्त्रशुद्ध पद्धतीने आपापल्या 'स्पाउसेस'ला 'गंडवू' शकता तर मी त्यांच्यापुढे काय आहे ?"
तिने असा प्रश्न करताच अशोक भडकलाच !!