यक्षप्रश्न

[rajsharma]

त्यालाही ते पटले कारण 'बिनधास्त मनोहरचा या वेळेपर्यंत तिने पार 'खुळखुळा' करून टाकला होता. "तिला 'वाटायचं असलं तर या अगोदरच वाटलं असतं ना..." असे म्हणून त्याने सुस्कारा सोडला.

"असे निराश होऊ नका... जर का तिचा एखादाही 'विक-पॉइंट तुमच्या हातात आला तर तुमच्यासाठी 'केक-बॉक' आहे हे लक्षात ठेवा... कारण ती प्रचंड 'फटू (घाबरट) आहे..." शीला म्हणाली व बेडरूमचा दिवा लावून attached बाथरूममध्ये शिरली.

पण तिच्या शेवटच्या वाक्याने त्याच्या मनात हजारो दिवे आपोआप लागले.

"हंsssमाधवी..." तो स्वतःशीच उद्गारला.
*******
त्यानंतर त्याने जाणीवपूर्वक माधवीकडे लक्ष ठेवण्यास सुरवात केली व तिला सतत 'खास' वागणूक देऊ लागला. त्यात कोणालाही काहीही वावगं वाटलं नाही कारण लहानपणापासून ती त्याची तशीही 'लाडकीच होती.

मात्र एके दिवशी माणिक व मनोहरच्या अनुपस्थितीत त्याने तिचे हात आपल्या हातात घेऊन तिला "तू माझ्यासाठी 'स्पेशल' आहेस माधवी..." असे म्हणून तिच्या डोळ्यात प्रेमाने एकटक पाहिले.

तिच्या चेहऱ्यावरचे भावच त्याला तिच्या मनातलं' सांगून गेले. पहिली 'स्टेप' तर त्याने 'सक्सेस्फुली टाकली होती.

त्यानंतर सहा महिन्याच्या कालावधीत हळूहळू एकांतात तिला 'चुकून' स्पर्श करत, त्यानंतर तिचे हात आपल्या हातात घेत, मग काही दिवसांनी 'हग' करत, त्यानंतर काही दिवसांनी तिच्या गालाची 'पप्पी' घेत त्याने एका दिवशी तिच्या ओठांचे चुंबन घेतलेच... त्यासरशी माधवीने

"ओह अशोक अंकल... आय लव्ह यू..." असे म्हणून त्याची असंख्य चुंबने घेतली. त्यानेही डोळे बंद करून तिला 'तसेच respond' करताच त्याच्या डोळ्यांसमोर 'माणिक'च आली.
*******
पण त्याचे 'हे' प्रकार चाणाक्ष बैजयंतीच्या लक्षात यायला वेळ लागला नाही... एकदा तिने त्या दोघांना रंगेहाथ पकडले. "पप्पा, तुमचे 'हे' काय चालू आहे ? मम्मीला सांगू का ?" तिने असे विचारताच त्याची बोबडीच वळली. तो काहीही न बोलता तिथून निघून गेला. त्या रात्री त्याने शीलाला आजवर 'तो व माधवी'च्या मध्ये 'जेही काही झाले ते स्पष्टपणे सांगून टाकले व
वैजयंतीने संध्याकाळी दिलेल्या धमकीबद्दलही सांगितले. "हं..." विचारमग्न होऊन शीला उद्गारली "अहो, कमीतकमी मला 'सांगून तर 'प्रकार' करायचे होते... पण आता तुम्ही उगीचच घाई करू नका. वैजयंतीला मी समजावते पण माधवीला फारच 'कौशल्याने हाताळावे लागेल, कारण तिने जर का माणिकला सांगितले तर आपले संबंध कायमचे तुटतील हे लक्षात ठेवा... माधवीला स्वतःहून 'कमीट' होऊ द्या म्हणजे ' हा' पॉइंट ‘आपल्या हातात राहील... आणि यापुढे 'जेही' कराल ते मला सांगत जा म्हणजे आपण 'डिस्कस' करून पुढील 'Strategy' ठरवत जाऊ..."

ती अजूनही त्याच्या 'फेवर मध्ये बरेच काही बोलली व काही महत्वाचे 'पॉइंट्स' त्याच्या नजरेत आणून दिलेत ज्यावर त्याने विचारही केला नव्हता...!!
शीला 'साधीभोळी' असली तरी 'चांगलीच हुशार' आहे ह्याची त्याने नोंद केली.

शीलाने वैजयंतीला काय समजावले ते जरी त्याला कळले नाही तरी त्यानंतर माधवी घरी 'अभ्यासाला' येताच वैजयंती त्या दोघांना बऱ्यापैकी 'एकांत' देत असे.
आता अशोकची प्रगती माधवीची 'ब्रा' उघडण्यापर्यंत आली होती.

त्यानंतर सहा महिन्यांनी दोन्ही पोरींची दहावीची बोर्डाची परीक्षा झाल्यावर दोन्ही Familiesचे 'आउटिंग'ला जायचे ठरवतांना शीलाने घराच्या 'पेंटिंग'चा बहाणा करून जायचे टाळताच माणिकनेही तिची 'री' ओढली.

शीलाने अशोककडे पाहून हलकेच स्मित केलेले माणिकने जरी 'नोट' केले तरी त्याचा अर्थ लावू शकली नाही कारण 'साउथ ट्रीप'ला जायच्या अगोदर शीलाच्या सल्ल्याप्रमाणे त्या दोघांनीही आपली 'Strategy' छानपणे डिस्कस केली. माधवी 'पेटली' आहे 'हे' लक्षात आल्याने शीलाने स्वतःच्या मनाशी काही निश्चय केला व अशोकला असाकाही 'प्लान' सांगितला की तोही चकित झाला.

"शीला, मला 'हे' काही बरोबर नाही..." अशोक म्हणाला. "समोरच्याचा 'बझीर' घ्यायचा असेल तर आपला 'प्यादा' पुढे करावाच लागतो..." शीला म्हणाली.
"पण 'हे' कसे जमेल ?" अशोकने विचारले. "ते तुम्ही माझ्यावर सोडा..." असे म्हणून शीला अस्खलितपणे बोलू लागली व अर्ध्या तासाने तिने तिचे बोलणे संपवले.

यावेळी मात्र अशोक चक्क तिची हुशारी मानून गेला.
*******

[rajsharma]

[rajsharma]

भाग ५

दहावीची परीक्षा झाल्याच्या रात्री त्या दोन्ही कुटुंबांनी हॉटेल प्राईड'ला छानपैकी पार्टी केली व दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी 'पुणे-बंगलोर सुपरफास्ट'ने अशोक, मनोहर व त्यांच्या दोन्ही मुली असे चौघंही निघाले. स्टेशनवर दोघींच्या आयी।
त्यांना सोडायला आल्या होत्या. गाडी सुरु होऊन दोन तासांनी रात्र झाल्यावर फर्स्ट'ए.सी'च्या कंपार्टमेंट मध्ये दोन्ही मित्र आरामात 'ड्रिंक्स' घेत बसले असतांना वरच्या बर्थवर दोन्ही मैत्रिणींची सतत काहीतरी 'खुसुर-फुसुर' चालूच होती. "च्यायला, काय सुरु आहे रे या दोघींचं ?" असे मनोहरने अशोकला विचारताच "जाऊ दे रे... आपल्यासारखे असतील त्यांचेही काही 'सिक्रेट'... तिकडे लक्ष देऊ नको, आपण छानपैकी दारू पिऊ या..."

अशोक म्हणाला. ते चौघं दुसऱ्या दिवशी सकाळी सहा वाजता बंगलोरला पोहचले व साडेसहा वाजता त्यांनी हॉटेल सिद्धार्थ-इन' मध्ये चेक-इन केले.

त्यांनी बुक केलेल्या 'सूट'मध्येच सकाळचा चहा/कॉफी घेऊन सातच्या सुमारास त्यांनी तयारीला सुरवात केली. वैजयंती व मनोहरने सकाळसकाळी अंघोळ आटोपून घेतली व माधवी अंघोळीला गेली असता वैजयंतीने "पप्पा, मला खूप जोरात भूक लागली आहे तरी मला घेऊन तुम्ही पहिले खाली Restaurantला चला..." असा घोष लावला. "अग बेटा, माझी अंघोळ झाली की जाऊया ना!!" अशोक म्हणाला. त्यावर "पप्पा, खूपच जोरात भूक लागली आहे तरी चालना तुम्ही..." असे वैजयंतीने म्हणताच "चल बेटा, मी चलतो तुझ्याबरोबर..." असे म्हणून मनोहर उठला व तिच्याबरोबर निघाला... निघतांना दार लावण्याच्या बहाण्याने वैजयंतीने वळून अशोककडे पहिले व डोळा मारून ‘मोबाईल कडे बघून खूण केली... अशोक तिची (व तिच्या आईची) चलाखी समजून गेला होता.
*******

[rajsharma]

ते दोघं रूमबाहेर जाताच अशोकने बाथरूमचे दार ठोठावले. "कोण ?" असे माधवीने विचारताच "मी अशोक... माधवी, तू लौकर बाहेर ये कारण ते दोघाही 'ब्रेक-फास्ट'साठी गेलेत..." अशोक म्हणाला. माधवीने दार उघडताच अशोक तिच्याकडे पहातच राहिला. तिने शरीराभोवती फक्त टॉवेलच लपेटला होता व अंघोळ झाल्यामुळे तिच्या शरीराचा सुगंध त्याचे मन मोहवून गेला... तिने बाहेर येऊन त्याला घट्ट मिठी मारून - "अंकल, या क्षणाची मी कितीतरी दिवसांपासून वाट पाहत होते..." असे म्हणून त्याचे कडक चुंबन घेतले. त्याने तिला तसेच उचलून पलंगावर ठेवून तिचा टॉवेल दूर केला. तिचे नग्न रूप त्याच्या मनात माणिकची आठवण जागवून गेले. त्याने आपली 'बॉक्सर' ताबडतोब काढून फेकली व तो तसाच' पलंगावर आला.

"ओह अंकल, 'घ्या ना मला प्लीज..."माधवीने अतिशय व्याकुळपणे म्हणताच अशोकचा स्वतःवर ताबाच उरला नाही... तो तिच्यावर ओणवा झाला व तिच्यात शिरताच तिला ब्रम्हांड आठवले. "आई ग...." माधवी किंचाळताच अशोकने तिचे चुंबन घेतले व "फक्त थोडावेळ सहन कर... मग पहा कशी 'मजा येते ती..." असे म्हणून तिच्या पुच्चीत हळुवारपणे धक्के मारू लागला... त्याबरोबर तिनेही मान हलवून आपले ओठ घट्ट आवळून धरले.

पण थोड्याच वेळात माधवीलाही छान वाटू लागले व "ओह अंकल... अजून करा... अजून जोरात करा..." असे म्हणताच अशोक 'फुल-फॉर्म' मध्ये तिला झवू लागला... तीही कंबर उचकवून त्याच्या झवण्याचा आनंद घेऊ लागली. अर्धा तास त्या रुममध्ये अक्षरशः ‘वादळ' उठले होते. अर्ध्या तासानंतर अशोक व माधवीने आपले कपडे घातले व तयार होऊन बाहेर निघताच माधवीला वैजयंतीचा फोन आला. "तुम्ही निघाले नसाल तर आम्ही तुमचा 'नास्ता' pack करून आणत आहोत..." तिने असे म्हणताच माधवीनेही "आम्ही निघतच होतो पण हरकत नाही... आरामात या व 'सावकाश' या..." असे उत्तर दिले.

अशोकचा हात धरून ती त्याला पुन्हा रुममध्ये घेऊन आली... व यावेळी त्याला पलंगावर ढकलून ती त्याच्यावर स्वार झाली. "लेक अशी आहे तर आई कशी असेल...?" अशोकच्या मनात गहन प्रश्न पडला.

इकडे वैजयंतीने मनोहरसोबत रूमबाहेर जाताच आपल्या पप्पांना "Next half an hour is yours!! Enjoy the HEAVEN!!"

असा मेसेज पाठवला... व 'मनोहर'अंकल'ना कसे 'लपेटायचे?" या आईने दिलेल्या बौद्धीकावर 'अमल' करू लागली.

"अंकल, तुम्ही काय घ्याल ?" वेटरने आणून दिलेले 'मेन्यू-कार्ड' मनोहरपुढे ठेवत वैजयंतीने विचारले. "काहीही... पण लाईट..." मनोहर म्हणाला. "वॉssssव..." ओठांचा चंबू करून वैजयंती लाडीकपणे म्हणाली "अंकल, आपण जर असं केला तर ?" एक भुवई वर करून तिने प्रश्नार्थक भाव चेहऱ्यावर आणले. त्याक्षणीच मनोहरला शीलाची प्रकर्षाने आठवण झाली... 'आई व मुलीच्या लकबीत किती साम्य आहे ?" तो स्वतःशीच म्हणाला. वैजयंती मात्र त्याच्या चेहऱ्यावरचे हावभाव बारकाईने न्याहाळत होती... कारण कसेही करून तिला पहिला अर्धातास तरी आपल्या मैत्रिणीला व तिच्या बॉयफ्रेंड ला द्यायचा होता. "कसं ?" विचारातून बाहेर येत त्याने विचारले. "अंकल आपण 'पिझ्झा' घ्यायचा का ?" वैजयंतीने (मुद्दाम पुन्हा ओठांचा चंबू करून लाडीकपणे) विचारले. "पिझ्झा ? तो कुठे लाईट असतो ?" मनोहरने हसतहसत विचारले. "नाही म्हणजे... तुमच्या आवडीची एक लाईट डिश व माझ्या आवडीचा एक पिझ्झा या दोन्ही डिशेस आपण अर्ध्या-अर्ध्या घेऊयात... कसे?" वैजयंतीने (मुद्दाम पुन्हा ओठांचा चंबू व एक भुवई वर करून) विचारले. यावर मनोहरची 'नाही' म्हणायची काय बिशाद होती ? "ठीक आहे... एक उपमा व एक पिझ्झा सांग..." मनोहरने असे म्हणताच वैजयंतीने मनातल्या मनात हुश्श केले कारण आईच्या 'प्लान'प्रमाणे वडिलांना 'माधवीच्या झवण्यासाठी'चा दिलेला वेळ तिने 'assure' केला होता.

पण वेटरने इतक्या सकाळी 'पिझ्झा' मिळणार नाही..." हे सांगताच तिचे पुन्हा मेन्यू-कार्ड मागवले व ते वाचण्याचा बहाणा करत आपले डोके वेगात चालवू लागली.


"पास्ता मिळेल ?" तिने वेटरला विचारले. "नाही मादाम..." इति वेटर. "छोले भठुरे ?" तिने वेटरला विचारले. "मिळेल... पण वेळ लागेल." वेटर उत्तरला. "किती ?" इति वैजयंती. "कमीतकमी २० मिनिटे..." वेटर म्हणाला.

"ठीक आहे... विचार करून सांगते..." तिने मेन्यू-कार्ड परत केले व मनोहरकडे वळली. तो टक लावून तिच्याचकडेच पाहत होता. त्याच्या मनात चक्क पूर्वीची शीला'च परत आली की काय ?" असा विचार आला. तिने गोड ‘स्माईल' देताच तो पूर्णपणे पाघळला. "काय झाले ?" तिने त्याची चोरी पकडल्याच्या आविर्भावात खट्याळपणे विचारले. तो ओशाळला..." काही नाही... एक 'एकदम जुनी' आठवण आली..." तो म्हणाला. "माझ्या 'मम्मीची'च ना ?" असे वैजयंतीने विचारताच तो चक्क ओशाळला... त्याला काहीच बोलता येईना !!

[rajsharma]

"Obvious आहे, मला पाहून जर 'जुनी आठवण' आली तर ती 'मम्मी'चीच असेल... कारण सर्वचजण मला 'मम्मी'ची 'कार्बन कॉपी' म्हणतात..." ती म्हणाली. "खरंय..." असे त्याने म्हणताच तिचा चेहरा दुखीः झाला. "काय झाले ?" त्याने घाबरून विचारले - "मी काही चुकीचे बोललो का ?" "नाही... तुम्ही खरंच बोललात पण..." ती एक पॉज घेऊन म्हणाली - "मला अगदी लहानपणापासून 'हेच' ऐकायची सवय झाली आहे... आजवर कोणीही मला 'वैजयंती'चा 'ओरीजनल' दर्जा दिला नाही... कारण 'मम्मी' आजही माझ्यापेक्षा सुंदर आहे..." ती चेहरा पाडत म्हणाली.

"काहीतरीच काय ?" तो तिला समजावत म्हणाला - "तू तर अतिशय सुंदर दिसतेस..." "खरंच ? की तुम्ही फक्त 'माझे मन राखण्याकरता' म्हणताय हे ?" तिने डायरेक्ट विचारले. "नाही नाही... अगदी खरंच सांगतो... तू ज्याची म्हणशील त्याची शपथ." तो प्रामाणिकपणे म्हणाला "Thank you अंकल..." वैजयंती म्हणाली "तुम्ही मला समजून घेतलं म्हणून."

इतक्यात वेटर 'उपमा घेऊन आला... त्यावर त्याला दुसऱ्या 'ऑर्डर'ची आठवण झाली. "सांगायचे का छोले-भठुरे ?" त्याने विचारले. तिने होकारार्थी मान हलवली व चोरून घड्याळ पाहिले... जेमतेम पाचच मिनिटे झाली होती. याचा अर्थ तिची डिश आल्यावरही तिला मनोहरला अजून ५-१० मिनिटे थोपवून धरायचे होते. त्याने वेटरला ऑर्डर दिली व एक जास्तीची प्लेट आणायला सांगितले... त्यावरून तिच्या मनात छान कल्पना चमकली. वेटर दुसरी प्लेट ठेवून निघून गेला.

"अंकल, आपण एकाच प्लेटमधून खाऊया न प्लीज..." तिने अतिशय प्रेमाने त्याला विनंती केली. (अर्थात ओठांचा चंबू व एक भुवई वरती करूनच !!) तिचे मन त्याच्याच्याने मोडवेना !! "As you please, dear !!" मनोहर म्हणाला... पण त्यालाही 'काहीतरी वेगळं घडतंय' हे लक्षात आले.
त्याने तिच्याकडे विचारपूर्वक पाहिले... तर तीही आता त्याच्याचकडे टक लावून पाहत होती. "काय झाले ?" त्याने उपम्याचा घास तोंडात टाकत म्हटले. "अंकल, तुम्ही खूप Handsome आहात... इतके की आजवर मी तुमच्या इतका Handsome व Well-built 'पुरुष' पहिला नाही." ती सिंसियरली म्हणाली... तिच्या बापाच्या वयाचा असूनही आता मनोहरच्या अंगावर रोमांच उठलेले तिने 'मार्क' केले... बाण 'वर्मी लागला होता... आता तर ती माधवीच्या 'सुहागदिन'साठी वाटेल तितका वेळ देऊ शकत होती.

दोघांचा 'एकाच प्लेटमधून' उपमा खाऊन झाला.

छोले भठुरे येईपर्यंत ती इकडचे-तिकडचे बोलत राहिली व तो मंत्रमुग्ध होऊन तिचे बोलणे ऐकत होता. तो पूर्णपणे पाघळल्याचे लक्षात येताच तिने त्याच्या हातावर हात ठेवला व "अंकल, मला तुमच्याशी बोलायला व तुमच्याबरोबर वेळ घालवायला खूप आवडतंय... आपण जर असं केलं तर ?" असे (मुद्दाम पुन्हा ओठांचा चंबू करून लाडीकपणे) विचारून एक पॉज घेतला. "कसं ?" त्यानेही भारावून जात विचारले. "आपण पप्पांचा व माधवीचा नास्ता इथूनच pack करून घेतला तर ?" तिने विचारताच ती मुद्दाम वेळ काढत असल्याचे मनोहरच्या लक्षात आले... पण तो त्याच्याकरता'च काढत असल्यामुळे त्याच्याकडून 'नाही म्हणण्याचा' प्रश्नच नव्हता.

त्याने होकारार्थी मान डोलावताच तीही खूष झाल्याचे नाटक करत "ओह अंकल... यू आर 'चो च्चीत' (सो स्वीट !!)" असे त्याला लाडावून म्हटल्याने त्याच्या अंगावर पुन्हा एकदा रोमांच उभे राहिले. तिने आपला हात तसाच ठेवलेला पाहून त्यानेही आपला हात तिच्या हातातून काढला नाही. (आपल्या आईच्या 'प्लान'प्रमाणे ती तर हे सर्व 'मुद्दाम'च करत होती ना!!)

अर्धा तास झाल्याने तिने माधवीला फोन करून "तुम्ही निघाले नसाल तर तुमच्यासाठी नास्ता इथूनच pack करून आणत आहे..." असे सांगताच तिकडून माधवीनेही "आम्ही निघतच होतो पण हरकत नाही... आरामात या व 'सावकाश' या..." असे सांगितल्याने तिच्या मनात क्षणभर चक्क 'असूया' निर्माण झाली. "स्साssली... मी इकडे तुझ्या 'बापाला' थोपवून धरले तर तू माझ्या 'बापाचा' लंड उचकत उचकत घेत आहेस ग झवाडे..." ती मनातल्या मनात म्हणाली व - "माधवी पुन्हा एकदा लंड घेईल..." या विचाराने तिचीही पुच्ची ओली झाली.

"दुपारी याचा 'बदला' मीही सावकाश घेईन..." तिने मनातल्या मनात प्रतिज्ञा केली.