सोळाव वरीस मोक्याच
लेखक USP
मी नुकतीच १३ वी ला एडमिशन घेतली होती. कालेज दुसन्या गावात होतं, मी आणि माझा एक मित्र दोघे खोली शोधत होतो. शेवटी एका ओळखीच्या ठिकाणी रूम असल्याच्म कळल्म. गावाबाहेरच्या नव्या वस्तीमध्ये त्या लोकांच्म चार रूमच्म घर होत्म. चारी खोल्या रेल्वेच्या डब्यांप्रमाणे एका ओळीत होत्या. आजुबाजुला बरेच रिकामे प्लओट्स होते. पुढच्या दोन खोल्या घरमालक स्वत्ह वापरत होते, शेवटची भाडयाने दिलेली होती. मधली म्हणजे तिसरी अआम्ही घेतली. चारी रूमना मध्ये जोडणारी दार्म होती जी नंतर बंद केलेली होती. आमच्या रूमला बाजूच्म म्हणजे तिसर्म एक दार होत्म ते आमच्या वापरासाठी उघद्म होत्म.
शेवटच्या रू मध्ये दोघे भाऊ बहीण रहात होते. राजेश डीग्री फ़ाईनल ईयरला होता आणि कविता तेरावीलाच होती पण ती आट्र्सला होती आणि मी सायन्सला होतो. आम्ही एकमेकांना लगेच ओळखल्म कारण ती दोनच महिन्यांपूर्वी जवळच्या खेडयावरून आमच्या सेन्टरला दहावीची परीक्षा द्यायला आलेली होती, आणि माझ्याच वर्गात तेव्हा तिचा नंबर होता. त्या परिक्षेची वगैरे चर्चा करतांना तिच्या चेहरयावर एक मिस्किलस्म हसू होत्म आणि त्यामुळे मला उगीच आशा वाटू लागली.
कविता जरा उंच होती, ५.४ असेल, स्लीम, गव्हाळ वर्ण, छोटेसे पण टोकदार ब-ओल, शेलाटी कंबर आणि छान लांब केस. तशी तीची बाडी म्हणजे वर्क इन प्रोग्रेस होती. डोळे अगदी कातील होते. डोळ्यांच्या इशाप्यांनी माझ्यासारख्या गण्याला गुंडाळणे म्हणजे तिचा हातखंडा खेळ होता, पण ते मला उशिरा कळल्म, तेव्हा मी अगदीच नवशिका होतो आणि तरी (हैदोस - मस्तरां वाचून वाचून) स्वताह्रा एक्स्पर्ट समजत होतो, पोरगी। पटणार म्हणुन खुश होतो.. आम्ही दोघ्म वेळ मिळेल तेव्हा बोलायचो आणि मी मित्रांकडून शिकलेल्या सगळ्या टिप्स वापरून लाईन मारत होतो पण खर्म तर तीच मला व्यवस्थित गुंडाळत होती.
आम्ही अगदी चिट्या वगैरे लिहून रीतसर प्रकरण मार्गी लावल्म. तिचा भाऊ राजेश सकाळी कओलेजला जायचा आणि आम्ही दुपारी. पण सकाळी घरमालकीणबाई आणि त्यांचे कुटुंब धूएम्भांडयांसाठी घरात कमी आणि दारात जास्त असे असल्याने आम्ही बोलण्यापलिकडे फारसे काही करू शकत नव्हतो. आमच्या दोन्ही रूमच्या मध्ये दार होत्म पण जरी त्याला मोठया मोठया फटी होत्या तरी ते ल~ओक असल्यामुळे बोलण्या व्यतिरीक्त त्याचा फारसा उपयोग नव्हता. आम्ही भरपूर बोललो पण पूढ्म चान्स मिळायची वाट पहात होतो. नंतर काही दिवसांनी घरमालकीण बाईंची सकाळची पाळी- म्हणजे शीफ्ट- सूरू झाली (त्या नर्स होत्या). मग सकाळी त्यांच्या दारातली वर्दळ खूप कमी झाली.
मग संधी मीळेल तेव्हा मी तिच्या रू मध्ये जायचो, अआम्हा भाडेकरूचे क-ओमन टओयलेट तीच्या रू समोर होते. आम्ही पटापट किस वगैरे करायचो, बाळाचे घेतात तसे मी तिचे मुके घ्यायचो म्हणजे तिच्या ओठांवर आणि सगळ्या चेह-यावर ओठ ठेवुन चूक चूक आवाज करायचो. पण त्यात मला फारशी मजा येत नव्हती पण अजून काय कराव्म ते ही कळत नव्हत्म.