मराठी भयकथा--अवनी

[rangila]

मराठी भयकथा--अवनी

ट्रींग ट्रींग… ट्रींग ट्रींग…..
ट्रींग ट्रींग… ट्रींग ट्रींग……..
ट्रींग ट्रींग…
पुर्वाश्रमीचा अभियंता आणि आता एक उभरता लेखक ’आकाश जोशी’ अर्थात ’अक्की’ चा फोन वाजत होता.
आकाश आपल्या संगणकावर कथेची पान प्रुफ-रीड करत होता. कामात असताना आणि विशेषतः कामात लिंक लागलेली असताना मध्ये अध्ये कुणाची लुडबुड त्याला सहसा खपत नसे, पण भ्रमणध्वनीवर त्याचा जिवश्च-कंठश्च, बालपणापासुनचा मित्र ’जयंत पेठकरचा’ नंबर बघुन आकाशला रहावले नाही.
आकाश आणि जयंत लहानपणापासुनचे एकमेकांचे मित्र, एकाच शाळेत, एकाच कॉलेजातुन त्यांनी शिक्षण पुर्ण केले. दोघेही अभियंते झाले पण दोघांचाही कलाक्षेत्राकडे विशेष ओढा होता आणि त्यामुळेच दोघांचेही कामात लक्ष लागेना. मग प्रथम आकाश आणि पाठोपाठ जयंत नोकरीचा राजीनामा देऊन बाहेर पडले.
आकाश लेखनात उतरला तर जयंत शॉर्ट फिल्म मेकींग मध्ये.

“बोला राजे.. कशी काय आठवण काढलीत??”, आकाश म्हणाला…
“तुझ्या त्या खुरट्या दाढीवरुन हात फिरवणं बंद कर आधी..”, जयंत म्हणाला.
आकाश समोर नसला तरी फोनवर बोलताना आपल्या खुरट्या दाढीवरुन हात फिरवत बोलण्याची त्याची लकब जयंताला चांगलीच ठाऊक होती. फक्त हेच काय दोघांच्याही सवयी एकमेकांना चांगल्याच ठाऊक होत्या. दोघांमध्ये फरक एकच होता तो म्हणजे आकाशचे लग्न होऊन सात एक वर्ष होऊन गेली होती, त्याला एक ६ वर्षाचा गोंडस मुलगा होता, तर जयंत मात्र अजुनही एकटाच होता.

“बरं, केलं बंद.. बोल, कशी आठवण काढलीस?”, आकाश म्हणाला
“आम्ही कश्याला तुमची वेगळी आठवण काढू? तुम्ही तर नेहमी आमच्या मनातच असता, तुम्हाला आमची आठवण रहावी म्हणुन फोन केला..”, जयंत आकाशची खिल्ली उडवत म्हणाला.
“का थट्टा करता राजे.. अहो तुम्हाला कोण विसरेल? आणि तुमचं तर आता फिल्ममध्ये करीयर सुरु होते आहे. तुमच्याशी ओळख ठेवावीच लागणार..”, आकाश
“हम्म.. तुम्ही पडलात संसारी लोकं, संसारात गुरफटलेले, आम्ही काय मोकाट सोडलेले वळु. म्हणलं स्वारी कुठे आहे पहावी, मोहीतला सुट्टी लागली ना आता, मग म्हणलं.. कुठं गेलास की काय गावाला???”, जयंत
“छे रे.. कुठंच नाही गेलो बघ. एक तर हे कादंबरीचं काम रखडलं आहे, प्रकाशकांचे फोन वर फोन यायला लागले आहेत आणि ते सोडुन कुठं जाणार?”, आकाश
“अरे.. अरे.. पोराला सुट्टी लागली आहे, त्याच्या शाळा सुरु झाल्या की आहेच मग रुटीन त्याच, शाल्मली वहीनी पण कंटाळल्या असतील, जाऊन ये दोन-चार दिवस…”, जयंत
“तिचं काय जातंय कंटाळायला? आणि पिकनीकला जाऊन करायचं काय? ही आपली सदा-न-कदा मोहीतच्या मागे. आणि रात्री पाठ टेकली की हीचे डोळे बंद होतात. आता तुझ्यापासुन काय लपलं आहे का?.. आय मीन.. यु नो अबाऊट आवर सेक्स लाईफ राईट.. शेवटंच कधी आम्ही….”, आकाश..
“अरे हो.. पण तिची बाजु पण समजावुन घे ना. तुझं ते कार्ट.. तुझ्यावरच गेलेलं. तु काय लहानपणी वेगळा होतास का? दिवसभर सारखा दंगा, मस्ती चालुच. परत तुला तुझ्या कामात व्यत्यय आणलेला चालत नाही. घरातलं करायचं, त्याची शाळा, ग्राऊंड, क्लासेस, जेवण, दमुन जात असतील त्या बिचार्याे…
ऐक माझं चार दिवस जाऊन ये कुठे तरी, नक्की फरक पडेल बघ…”, जयंत आकाशचं म्हणण अर्ध्यावर तोडत म्हणाला.
“आणि हे कादंबरीचं?? त्याचं काय करु?”, आकाश..
“बरं हे बघ एक काम कर, अश्या ठिकाणी जा जिथे तुला एकांत मिळेल, तुम्ही दोघं एकमेकांसाठी वेळ देऊ शकाल, त्याचबरोबर फावल्या वेळात तुला तुझ्या कादंबरीवर सुध्दा काम करता येईल..”, जयंत
“पण अशी जागा मिळायला हवी ना?”, आकाश
“अरे आपले गुगल काका आहेत ना.. शोध तिथं एखादा बंगला चांगला महीन्याभरासाठी घे भाड्याने.. आणि हो.. आपल्या रामुकाकांनापण घेउन जा बरोबर. मी फिल्मसाठी कोकणात चाललो आहे १५-२० दिवस, तसंही त्यांना काही काम नाही, घेऊन जा त्यांना, म्हणजे वहीनींना घरातलं बघायला नको… काय?”, जयंत
“बरं बाबा.. बघतो असं काही मिळतं आहे का ठिकाण ते… आणि हो.. भेटू एकदा निवांत बर्या,च दिवसांत भेट नाही झाली…”, आकाश
“ओके, भेटू नक्की.. चल ठेवतो मग.. एन्जॉय..” असं म्हणुन जयंतने फोन बंद केला.

फोन संपल्यावर आकाशने लॅपटॉप पुढे ओढला पण त्याचे कथेमध्ये लक्ष लागेना.
“जयंत म्हणाला ते पण बरोबर आहे. एकदा मोहीतची शाळा सुरु झाली की मग शाल्मलीला पुन्हा सवड मिळणे अवघड. आणि काय सांगावं एखाद्या नविन ठिकाणी पुन्हा एकदा दोघांमधील संपलेले पॅशन पुन्हा एकदा नव्याने निर्माण होऊ शकते.”, संगणकाच्या स्क्रिनकडे बघत आकाश विचार करत होता.
शेवटी त्याने आपली विंडो बंद केली आणि गुगलमध्ये जवळपासच्या ठिकाणी एखादा बंगला आहे का ते शोधु लागला.
बर्या च वेळ शोधाशोध केल्यानंतर पुण्यापासुन ६०-७० कि.मी. वर वसलेल्या भोर ह्या निसर्गरम्य गावातील बंगल्याची त्याला एक जाहीरात सापडली. जाहीरातीत दाखवलेले फोटो सुध्दा त्याला आवडले. आजुबाजुचा परीसर गर्द झाडीचा होता, बंगला तसा एकांतात, त्याला हवा अगदी तस्साच होता.
जाहीरात तशी बर्याएच जुन्या तारखेची म्हणजे अगदी तिन-चार वर्षापुर्वीची होती, ’परंतु सहसा भाड्याने देणार्यात जाहीराती सारख्या कुठे बदलत असतात. प्रयत्न तर करुन बघु!’ असा विचार करुन आकाशने जाहीरातीत दिलेला नंबर आपल्या भ्रमणध्वनीवरुन लावला.
“आपण फिरवलेला नंबर अस्तीत्वात नाही..”, एक रेकॉर्डेड मेसेज आकाशच्या कानावर पडला.
“आयला.. चुकीचा नंबर फिरवला का काय?”, असं स्वतःशीच म्हणून आकाशने पुन्हा एकदा बारकाईने आकडे दाबत आकाशने तोच नंबर दाबला.
“आपण फिरवलेला नंबर अस्तीत्वात नाही..”, एक रेकॉर्डेड मेसेज आकाशच्या कानावर पडला.
“च्यायला… जाहीराती करता कश्याला मग?”, कपाळावर आठ्या आणत आकाश पुटपुटला आणि त्याने आपला मोबाईल संच दणकन टेबलावर आपटला. मग त्याने आपला लॅपटॉप पुन्हा समोर ओढला आणि दुसर्या जाहीराती पहायला सुरुवात केली.

तोच.. आकाशचा मोबाईल किणकिणला.. मोबाईलच्या स्क्रीनवर मगाचचाच नंबर झळकत होता.
“हॅलो..”, आकाश..
“तुम्ही मगाशी फोन केला होतात का?”, पलीकडून एका स्त्रीचा अत्यंत हळु आवाज ऐकु आला.
“अं..हो.. हो.. मीच केला होता मगाशी फोन. मला तुमची जाहीरात सापडली.. भोर गावातील बंगल्याबद्दल…”, आकाश
“किती दिवस पाहीजे?”, पलीकडुन पुन्हा तोच आवाज. आकाशला मोबाईल कानाला घट्ट लावुन सुध्दा आवाज निट ऐकु येत नव्हता.
“निदान ३ आठवडे तरी.. किती भाडं आहे?”, आकाश
“भाड्याचं काही नाही, तुम्ही द्याल ते मंजुर आहे. तुम्ही जा रहायला. मध्ये कुणालातरी पाठवीन पैसे घ्यायला..”, ती स्त्री म्हणाली.
“अहो असं कसं.. काही तरी सांगा ना नक्की…”, आकाश म्हणाला.
“मी सांगीतलं ना, तुम्ही जे काही द्याल ते मंजुर आहे..”, ती स्त्री..
“बरं ठिक आहे, बाकी सोयी काय आहेत? बंगल्याची स्थिती काय आहे?”, आकाश
“बंगला उत्तम स्थीतीत आहे, पण सध्या तिथे कोणी नोकर-चाकर नाहीत तेंव्हा तुम्ही तुमचाच कोणी असेल तर घेउन जा. दिवाणखाना, बैठकीची खोली, माजघर वगैरे थोडे फार साफ करुन घ्यायला लागेल… जेंव्हा कोणी तिकडे येणार असेल तेंव्हा मी तुम्हाला फोन करेन. बंगल्याची किल्ली दाराच्या वरच्या कोनाड्यात कोपर्या तच आहे…”, असं म्हणुन त्या स्त्री ने फोन बंद केला सुध्दा..

[rangila]

“काय अजब प्रकार आहे हा? पैश्याची काही अट नाही, किल्ली बाहेरच ठेवलेली..”, आकाश स्वतःशीच विचार करत होता.
“आकाश! जेवायला काय करु रात्री?”, शाल्मलीने आकाशचा फोन संपल्याचे पाहून विचारले.
आकाशने दोन क्षण विचार केला आणि म्हणाला, “ते जेवणाचे राहु देत, आज आपण बाहेरच जाऊ जेवायला… तु बाहेर ये जरा, बोलायचे आहे”
शाल्मली बाहेर येऊन आकाशच्या समोर बसली.. “बोलं..”
“आपण दोन-तिन आठवडे बाहेर गावी चाललो आहोत सुट्टीसाठी, उद्या गरजेपुरतं सामान घे बरोबर…”, आकाश म्हणाला..
“अय्या! खरंच???”, आनंदाने शाल्मली म्हणाली.. “कुठे??”
“भोर ला.. म्हणजे.. तिकडे एक बंगला घेतला आहे भाड्याने.. मस्त आहे एकदम, निवांत, एकांत…”, आकाश म्हणाला..
“बंगला?? आणि मग जेवायचं खायचं काय??? कोणी आहे का तिथे?”, शाल्मली, “का बरोबर स्वयंपाकाचं सामान घेऊन जायचे आहे?”
“ते बघ!.. कुठं जायचं म्हणलं ना, की हिला फक्त स्वयंपाकचं आठवतो…”,वैतागत आकाश म्हणाला..
“अरे म्हणजे काय? उपाशी रहाणार का? आणि मोहीतचं नको बघायला?”, शाल्मली
“जयंताकडचे रामुकाका येतील बरोबर.. ते करतील सगळं..”, आकाश..

“बाबा.. बाबा.. आपण भुर्र चाललो??”, आकाशचे बोलण ऐकुन त्याचा ६ वर्षाचा मुलगा मोहीत बागडत येऊन त्याला बिलगला…
“हो रे छोनु.. तुला सुट्टी लागली नं.. म्हणुन चाल्लो आपण.. मस्त मज्जा करायची, तुझे खेळं घे सगळे बरोबर हं? आपण क्रिकेट खेळु, लपाछपी खेळु, तिकडच्या नदीत मस्त पोहु…”, आकाश
“हम्म.. मज्जा…” खुश होत मोहीत म्हणाला.

“बाबा.. तुझ्या मोबाईलची बॅटरी…”, असं म्हणुन मोहीतने खाली पडलेली मोबाईलची बॅटरी आकाशला दिली..
“अरेच्या… कधी पडली बॅटरी???”, आकाश..
“मगाशी नैका तु मोबाईल आपटलास, तेंव्हा…”, मोहीत..
“अरे तेंव्हा कशी पडेल.. त्यानंतर मी बोललो की मोबाईलवर, बॅटरी पडली असती तर फोन कसा आला असता? नंतर पडली असेल..”, आकाश..
“नाही, खोट्ट… बोलतो आहेस तु.. आधीच पडली.. मी बघीतली…”, मोहीत गाल फुगुन म्हणाला..
“बिनडोकासारखं बोलु नको काही तरी.. मी सांगतोय नंतर बोललो फोनवर मी तर… बॅटरी मी मोबाईल आपटल्याने लुज झाली असेल जी नंतर मोबाईल ठेवताना पडली असणार..”, मोहीत फोनला बॅटरी बसवत म्हणाला..
“खोट्ट.. आध्धीच पडली..”, मोहीत अजुनही आपल्या म्हणण्यावर ठाम होता.
“बरं बाबा.. आधीच पडली. काय तु पण आकाश त्याच्याशी वाद घालतो आहेस.. चला आवरा आता, आपल्याला जेवायला बाहेर जायचेय ना??”, शाल्मली म्हणाली…
“जेवायला… भुर्र… ये….ssssss”, असं म्हणत मोहीत शाल्मलीला येऊन बिलगला.. “आई मी आईसक्रीमपण खाणार हं…”
“तु पटकन आवरल्स गुड बॉय सारखं तर…” असं म्हणुन शाल्मली आकाशला आतल्या खोलीत आवरायला घेऊन गेली.
आकाश मात्र अजुनही त्या मोबाईलकडे कपाळावर आठ्या घालुन बघत होता.
———————————————————————————————————————

“स..स्स्स्स. काय थंडी आहे रे इथे?”, शाल्मली हातावर हात चोळत आकाशला म्हणाली..
“हो.. अगं झाडी बघ ना किती आहे आजुबाजुला..”, आकाश
“अरे हो.. पण मगाशी घाटात पण होतीच की झाडी, इथे अंमळ जास्तीच आहे नाही का?”, शाल्मली
“हो, पण मगाशी गाडीच्या काचा बंद होत्या त्यामुळे नाही जाणवली. इथे आपण खाली उतरलो आहोत.. वाटणारच जास्ती गार…”, आकाश आपलाच मुद्दा दामटवत म्हणाला.
“आणि गम्मत बघ ना, वाराच नाहीये काही, तरीही इतकं गार…”, शाल्मली.
“मग काय झालं? वारा असला तरचं थंडी वाजती असं कुठे लिहीलं आहे का?”, आकाश.
“बरं रे..! तु म्हणतोस तसं. अर्थात जास्ती गार असण्यात वाईट काहीच नाहीये, उलट मला तर इथं खुप्पच मस्त वाटतं आहे, उन्हाळ्यात थंडी.. मस्तच…”, शाल्मली गाडीच्या डीक्कीतुन बॅगा काढत म्हणाली.
रामुकाका दोघांच्या गप्पा-कम-भांडणं गालातल्या गालात हसत ऐकत होते तर मोहीत गाडीतुन उतरुन अंगात वार भरल्यासारखा मोकाट धावत होता.
हसत खिदळत चौघे जण बंगल्याच्या दारापाशी येऊन थांबले. आकाशने दाराच्यावरच्या कोनाड्यातुन हात फिरवला. अपेक्षेप्रमाणे तेथे त्याला किल्ली सापडली. त्याने कुलुप काढले आणि दाराची कडी काढुन दरवाजा उघडला त्याचबरोबर एक उग्र, नाकाला झोंबणारा दर्प बाहेर आला. आपसुकच चौघांचेही हात नाकावर गेले.
“ई…कसला घाण वास आहे हा…”, शाल्मली म्हणाली
“शी..!!! बाबा..! कुठे आलो आहे आपण??”, मोहीतनेही आपलं मत व्यक्त केलं..
आकाशने पटापट सर्व खिडक्या उघडल्या. थोडा वेळ गेल्यानंतर त्या वासाची तिव्रता कमी झाली.
“गार्लीक… गार्लीकचा वास आहे हा…”, शाल्मली म्हणाली.
“आता इथे गार्लीक कुठुन येणार?? काहीतरी बोलु नकोस. बहुतेक बरेच दिवस बंगला बंद असावा त्यामुळे थोडासा कुबट वास असेल..”, आकाश म्हणाला..
“नाही.. हा गार्लीकचाच वास आहे.. हो कीनई ओ रामु काका??”, शाल्मली रामुकाकांकडे बघत म्हणाली.
रामुकाकांनीही मान डोलावली.. आणि म्हणाले, “हो लसणाचा वाटतो आहे खरा हा वास….”
एव्हाना सर्वजण दिवाणखान्यात पोहोचले होते. बंगला तसा नुकताच स्वच्छ केलेला वाटत होता. साधारणपणे सातशे-आठशे स्क्वेअर फुटांचा तो ऐसपैस दिवाणखाना पाहुन सर्वच जण स्तंभीत झाले. अगदी पुरातन काळातली म्हणजे साधारण ५०-६० वर्षांपुर्वीच्या रहाणीमानाची आठवण करुन देणारे फर्नीचर त्या दिवाणखान्यात होते. मोठ्ठाल्ली पितळी भांडी, फिक्कट झालेले तैलरंगातील पिढ्यांपिढ्यांतील कर्त्या पुरुषांची चित्र, दिवाणखान्याच्या मध्यभागी एक दणकट झोपाळा, दिवाणखान्याच्या चोहीबाजुने भिंतींना लागुन असलेली भारतीय बैठक, काळपट रंगाचे लाकडी खांब, छताला लोंबकळणारी दोन काचेची मोठ्ठी झुंबरं, दुधाळ रंगाच्या काचेच्या दिव्याच्या हंड्या आणि लाकडाची जमीन.
“बरं का पोरांनो…”, रामुकाका म्हणाले.. “हा बंगला नक्कीच कुठल्यातरी मालदार व्यक्तीने बांधलेला असणार. हे सर्व सामान त्याकाळची त्या घराण्याची आर्थीक सुबत्ता स्पष्ट करते आहे…” रामुकाका एक एक करत त्या दिवाणखान्यातील वस्तु, त्याचा उपयोग, त्याची माहीती सांगत होते तोच त्यांना मोहीतचा आवाज ऐकु आला..
“आई-बाबा.. इकडे या ना.. फनी डेकोरेशन.. पटकन या…”, मोहीत शक्य तितक्या जोरात ओरडत होता.
लगोलग आकाश, शाल्मली आणि रामुकाका आवाजाच्या दिशेने धावले. मोहीत एका बेडरुममध्ये होता त्या खोलीत तिघेही जण गेले.
आकाश आणि शाल्मली बेडरुममधील मोहीत दाखवत असलेले डेकोरेशन पाहुन आश्चर्यचकीत झाले होते तर रामुकाकांच्या चेहर्याुवर मात्र चिंतेचे जाळे पसरले होते.
बेडरुममधील छताला लसणाच्या माळा करुन बांधलेल्या होत्या आणि त्यावर आता जळमट चढली होती. खिडक्यांच्या गजालासुध्दा काही ठिकाणी लसणाच्या पाकळ्या चिकटवलेल्या दिसत होत्या.
“हा काय मुर्खपणा आहे??”, आकाश हसत हसत म्हणाला… “रामुकाका तुम्ही मगाशी म्हणालात मालदार माणुस… मला वाटतं ही लोकं लसणाचे व्यापारी असावेत, काय म्हणता???”
परंतु रामुकाका अजुनही भिंतीला चिकटुन थिजुन उभे होते.
“रामुकाका?? काय झालं?”, शाल्मली म्हणाली.
“अं?? नाही काही नाही.. चला.. चला बाहेर चला… इथं नका थांबु…”, घाई घाईने रामुकाका म्हणाले.
“रामुकाका काय झालं?”, त्यांना हाताला धरुन थांबवत आकाश म्हणाला..
“हे.. हे काही ठिक दिसत नाही…”, रामुकाका
“काय ठिक दिसत नाही रामुकाका?”, आकाशच्या चेहर्याकवर सुध्दा आता चिंता पसरु लागली होती.
“ही.. एवढी लसणं,,. बांधुन ठेवलेली.. तुम्हाला माहीती आहे.. लसुण असे कधी बांधुन ठेवतात?”, रामुकाकांनी विचारले..
“नाही..”, आकाश शाल्मलीकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघत म्हणाला..
शाल्मलीनेसुध्दा नकारार्थी मान डोलावली..
“जेंव्हा घरातल्या लोकांवर भूतबाधा झालेली असते तेंव्हा लसूण मोठ्या प्रमाणात वापरतात… असं म्हणतात प्रेतात्म्याला लसणाचा उग्र वास सहन होत नाही आणि त्यामुळेच त्याच्यापासुन बचाव होण्यासाठी…”, रामुकाका बोलत होते..
“काय तुम्ही रामुकाका…”, आकाशच्या चेहर्या वरची चिंता आता पार गेली होती… “अहो आजच्या युगात कोण विश्वास ठेवतो असल्या गोष्टींवर?”
“बरोबर आहे… आजच्या युगात जे दिसले ते खरं आणि जे नाही दिसले, जे अदृष्य आहे ते खोटं असाच सारासार विचार तुम्ही लोकं करता. पण जसा देवाच्या रुपाने एक न दिसणारी पवित्र शक्ती अस्तीत्वात आहे असं आपण मानतो तशीच एक अपवित्र शक्ती सुध्दा ह्या जगात आहे. ज्याने पाहीली, ज्याने अनुभवली तो ह्या गोष्टींवर कधीच अविश्वास दर्शवणार नाही आणि ह्या लसणाच्या माळा त्याचेच द्योतक आहे.”, रामुकाका म्हणाले.
“ए आकाश.. चल जाऊ यात आपण इथुन.. उगाच कश्याला विषाची परीक्षा पहायची. तसेही आपण पैसे दिलेले नाहीत. त्यांना फोन करुन काहीतरी कारणं सांगु.. आपण दुसरीकडे जाऊ..”, शाल्मली घाबरुन म्हणाली.
“गपे वेडाबाई. इतके छान, निवांत घर कुठं मिळणार? आणि ते पण इतक्या कमी पैश्यात?”, आकाश..
“पण आकाश.. रामुकाका…”, शाल्मली..
“शाल्मली.. अगं जुनी लोकं, त्यांचे विचार आणि आपले विचार कधीच मिळत नाहीत, मिळणार नाहीत. त्या काळच्या त्यांच्या भावना, त्यांची मतं, त्यांचा जगाकडे पहाण्याचा दृष्टीकोन त्या काळीच ठिक होता. आजच्या काळात तेंव्हा बोलल्या गेलेल्या, मानलेल्या किती गोष्टी सिध्द झाल्या आहेत? सत्यात उतरल्या आहेत? काळ बदलला, लोकं बदलले, त्यांचे विचार बदलले. आणि काळानुरुप ह्या असल्या गोष्टी सुध्दा काळाच्या पडद्यआडच गेल्या आहेत. आपण एका कानाने ऐकायचे आणि दुसर्या् कानाने सोडुन द्यायचे.
रामुकाका, तुम्ही स्वयंपाकाचे बघा, भुक लागायला लागली आहे, मोहीतने पण काही खाल्ल नाहीये. तो पर्यंत आम्ही जरा आराम करतो.”, असं म्हणुन आकाश खोलीच्या बाहेर पडला, त्यापाठोपाठ मोहीत आणि शाल्मलीसुध्दा बाहेर आले.
रामुकाका बर्याबचवेळ त्या खोलीत कसलातरी अंदाज घेत थांबले होते, शेवटी ते पण बाहेर आले, त्यांनी खोलीचे दार लावुन घेतले आणि त्याला बाहेरुन कडी घालुन टाकली.



रामुकाका स्वयंपाकघरात गेले तर आकाश, शाल्मली आणि मोहीत दिवाणखान्यात विसावले.
“हुश्श.. दमलोबुवा ड्राईव्ह करुन…”, आकाश म्हणाला.. “पण काहीही म्हणा, वर्थ आहे इथं येणं…”
“हो ना.. आणि शांतता पण कित्ती आहे नै?”, शाल्मली आकाशच्या म्हणण्याला दुजोरा देत म्हणाली..”असं वाटतं इथं येऊन सारं कसं थांबुन गेलं आहे. इथं येईपर्यंत सारं कसं सजीव वाटत होते. वारा, हलणारी झाडं, पक्षी, रस्त्याने धावणारी कुत्री.. पण इथं… इथं तसं काहीच नाही….नै…”
“हम्म..”, आकाशने नुसती मान डोलावली..
थोडावेळ शांततेत गेला. आकाशला सुध्दा ही शांतता खायला उठली. शाल्मली म्हणते तशी ही शांतता काहीतरी विचीत्रच होती.. अंगावर आल्यासारखी.. इथं छान वाटत होते ते गार होतं म्हणुन, शांत होतं म्हणुन.. पण तरीही मनाला एकप्रकारची घुसमट जाणवत होती, दडपण आणत होती..
काहीतरी.. काहीतरी चुकल्यासारखे वाटत होते खरे….
“कदाचीत बर्यारच दिवसांनंतर एखाद्या वेगळ्या जागी गेल्याने वाटतं असेल..”, आकाशने मनोमन विचार केला…
शेवटी शांतता असह्य झाली तसे तो शाल्मलीला म्हणाला, “जा रामुकाकांना काही मदत हवी का बघ, सॉल्लीड भुक लागली आहे, लवकर करा जेवायचं…”
शाल्मली लगेच उठली आणि रामुकाकांना मदत करायला स्वयंपाकघरात गेली.

स्वयंपाक घरात जाणारा व्हरांडा खुप्पच मोठ्ठा होता. थोड्याथोड्या अंतराने अश्या व्हरांड्यात दोन्ही बाजुला तिन-चार खोल्या होत्या.
शाल्मलीला त्या व्हरांड्यातुन जाताना फार बैचैन वाटत होतं, कारण नसताना इरीटेशन होतं होत. सारखं कोणीतरी आपल्याकडे बघतंय, आपल्यावर नजर ठेवतय असंच वाटत होतं. भराभर पावलं टाकत ती व्हरांडा ओलांडुन स्वयंपाकघरात आली आणि तीची पावलं जागच्या जागीच खिळली..
समोर रामुकाका…………………………………………………….
[क्रमशः]

[rangila]

मराठी भयकथा- अवनी – 2


रामुकाका स्वयंपाकघरातील भिंत आणि छत जिथे एकत्र होते त्या कोनापाशी एकटक बघत होते.. जणु काही तिथे काहीतरी होते… दबा धरुन बसलेले. कदाचीत मानवी डोळ्यांना ‘ते’ दिसत नव्हते, पण अथांग शक्ती असलेल्या मनाला ते जाणवत होते..
“रामुकाका?”, शाल्मलीने दारातुनच हाक मारली.
शाल्मलीच्या हाकेने रामुकाका एकदम भानावर आले.
“काय झालं रामुकाका? काय बघत होतात??”, शाल्मलीने विचारले.
रामुकाकांनी शाल्मलीचा एक हात त्यांच्या हातात घट्ट पकडला.. आणि नुसत्या डोळ्यांनी खुण करुन ते शाल्मलीला म्हणाले, “ते बघ.. तिथे कोपर्याशत..काही दिसते आहे तुला???”
शाल्मलीने सर्वत्र निरखुन पाहीले.. “नाही.. नाही रामुकाका!! काही नाहीये तिथे.. काय दिसते आहे तुम्हाला?”
“नाही, मला पण काही दिसत नाहीये.. पण.. काही तरी नक्कीच आहे तिथे.. दिसत नसलं तरी जाणवतं आहे…”, रामुकाका
शाल्मलीचा चेहरा भितीने पांढराफटक पडला होता. भितीने तिने एक आवंढा गिळला..
“नका ना हो रामुकाका असं बोलु. कश्याला घाबरवता आहात, नाहीये तिथे काहीच.. तुम्ही नका बघु तिकडे, तुम्हाला स्वयंपाकात काही मदत हवी आहे का??”, शाल्मली.
“बेटा.. कोपरा.. खासकरुन भिंतीचा वरचा कोपरा.. तुला माहीती आहे काय विशेष असतं कोपर्यासचं?”, रामुकाका
शाल्मलीने पुन्हा एकदा रामुकाका बघत होते तिकडे नजर टाकली आणि मानेनेच तिने नाही अशी खूण केली.
“भिंतीचा कोपरा.. नेहमी संगम असतो चांगल्या-वाईटाचा. परंतु वरचा कोपरा.. तिथे जमीन आणि अवकाश एकत्र मिळते.. एक शक्ती असते त्या कोपर्यायत. कधी चांगली…. कधी………”, बोलता बोलता रामुकाका थांबले..
“मी.. मी जाते बाहेर.. तुम्हाला काही लागलं तर हाक मारा..”, असं म्हणुन शाल्मली बाहेर पळाली.

दिवाणखान्यात मोहीत आणि आकाशची उश्यांची मारामारी चालु होती.
शाल्मलीचा घामेजलेला आणि भितीने पांढराफटक पडलेला चेहरा बघुन आकाश म्हणाला, “काय गं? काय झालं???”
शाल्मलीने स्वयंपाकघरात घडलेला किस्सा आकाशला ऐकवला.
“च्यायला, त्या म्हातार्या्च्या..”, असं म्हणुन आकाश तावातावाने उठला..
“च्चं.. जाउ देत ना अक्की.. त्यांना वाटलं ते त्यांनी सांगीतलं, विश्वास ठेवायचा की नाही ते आपण ठरवायचं ना?”, शाल्मली.
“अगं हो.. पण त्याला काय वाटतं ते त्याने स्वतःशीच ठेवावं ना.. आपल्याला कश्याला ऐकवतो आहे?”, आकाश..
“जाऊ देत.. तु नको तुझा मुड खराब करु….”, असं म्हणुन शाल्मली त्याच्या शेजारी येऊन बसली… “..चल आपण सामान अनपॅक करु आणि थोडं फ्रेश होऊ ओके??”
आकाशने मान हलवुन संमती दर्शवली आणि दोघंही सामानाची आवरा-आवर करायला उठले.

आकाश वॉश घेऊन, आवरुन पुन्हा दिवाणखान्यात आला तेंव्हा सुर्य अस्ताला जाऊन बराच वेळ झाला होता. दाट झाडीमुळे उरला सुरला उजेडसुध्दा नाहीसा झाला होता आणि मिट्ट काळोख पसरला होता. शाल्मली खिडकीचा पडदा सरकवुन बर्याजच वेळ बाहेर बघत बसली होती..
“शाल्मली??”, आकाशने हाक मारली तशी ती एकदम दचकुन जागी झाली.
“काय गं? आता काय झालं दचकायला? का तो म्हातारा पुन्हा काही बोलुन गेला?”, शर्टाच्या बाह्या फोल्ड करत आकाश म्हणाला..
“नाही .. काही नाही…”, शाल्मली आपली भिती दाबत म्हणाली..
“अगं काय झालं? सांगशील का जरा???”, आकाश वैतागुन म्हणाला..
“अरे.. मला असं.. म्हणजे.. बाहेरुन कसलातरी आवाज येत होता, म्हणुन बघत होते बाहेर..”, शाल्मली
“कसला आवाज?”, आकाश..
“पालापाचोळ्याचा.. काहीतरी.. म्हणजे.. कुणीतरी घसटत घसटत चालण्याचा..”, शाल्मली..
“इथे?? इथे कोण येणार आहे चालत चालत?”, आकाश जागेवरुन उठत म्हणाला…
“कुठे चालला आहेस??”, शाल्मलीने परत घाबरुन विचारले..
“बघतो बाहेर कोण आले आहे… उगाच तुझी भिती आहे ती तरी जाईल ना…”, असं म्हणुन आकाशने दार उघडले त्याचबरोबर अतीथंड हवेचा एक मोठ्ठा झोत आतमध्ये आला. आकाशसुध्दा क्षणभर दचकला आणि मग म्हणाला…”बघ.. तुच बघ.. कोणीसुध्दा नाही बाहेर.. अगं वार्या ने झाडं पानं हलत असतील त्याचा आवाज ऐकला असशील तु…” आणि त्याने दार लावुन घेतले.
“चला.. जेवायला वाढले आहे…”, रामुकाका स्वयंपाकघरातुन बाहेर आले होते आणि व्हरांड्यातुनच त्यांनी बाहेर आवाज दिला.
लगोलग आकाश, शाल्मली आणि मोहीत स्वयंपाकघरात पळाले.

साधारणपणे ३ तासांनंतर सर्वजण आप-आपल्या पांघरुणात गुरगुटुन झोपले होते.
घड्याळात साधारणपणे १२-१२.३० वाजुन गेले असतील. पालीच्या सतत चुकचुकण्याने आकाशची झोप चाळवली गेली. शेवटी वैतागुन त्याने डोळे उघडले.
समोरच्या खिडकीतुन चंद्राचा मंद प्रकाश खोलीत येउन स्थिरावला होता. खिडक्यांचे पडदे चंद्राच्या प्रकाशाने उजळुन निघाले होते. त्या प्रकाशात आकाशला एक आकृती त्याच्याकडे रोखुन पहाताना दिसली.
कोण होती ती आकृती? इतक्या रात्री आकाशच्या बेडरुममध्ये ती काय करत होती?
आकाशने शेजारी बघीतले, शाल्मली जागेवर नव्हती.
आकाश दचकुन उठुन बसला आणि त्याने निरखुन त्या आकृतीच्या चेहर्याेकडे बघीतले.
“माय गॉड.. शाल्मली.. यु स्केअर्ड मी…”, उशीला टेकत तो म्हणाला.
शाल्मली काहीच बोलली नाही. तिच्या चेहर्याेवर एक मंद हास्य तरळुन गेले.
“काय करते आहेस तु?”, आकाश म्हणाला.
शाल्मलीने हळुवार आपल्या हाताचे बोट तिच्या ओठांवर नेले आणि अस्पष्ट आवाजात ती म्हणाली.. “श्शुsssss”.
थोड्यावेळ ती आकाशकडे रोखुन पहात राहीली आणि मग तिने हळुवारपणे स्वतःचे कपडे उतरवायला सुरुवात केली.
“यु ओके???”, आकाश स्तिमीत होत तिच्याकडे पहात म्हणाला.
सर्व कपडे उतरवल्यावर ती सावकाश चालत आकाशच्या जवळ आली. घामाने तिचे शरीर ओलेचिंब झाले होते तर आकाश मात्र हुडहुडी भरल्यासारखा पांघरुणात बुडुन गेला होता.
तिने आपले ओठ आकाशच्या ओठांवर ठेवले. एखाद्या गरम इस्त्रीचा स्पर्श व्हावा तसा चटका आकाशच्या ओठांना बसला. त्याने स्वतःला तिच्यापासुन बाजुला करण्याचा प्रयत्न केला, पण शाल्मलीच्या घट्ट मिठीतुन त्याला निसटणे अशक्य झाले होते.
इतक्या वर्षात प्रथमच शाल्मलीने प्रणयक्रिडेमध्ये स्वतःहुन पुढाकार घेतला होता. आकाशने फारसा प्रतिकार न करता स्वतःला तिच्या स्वाधिन करुन टाकले.
साधारणपणे तासाभरानंतर आकाश तृप्त चित्ताने पहुडला होता. इतक्या वर्षात प्रथमच त्याने शाल्मलीबरोबरचा शृंगार इतक्या उत्कटतेने अनुभवला होता. नेहमी अॅाट्रॅक्टीव्ह भासणारी शाल्मलि आज नुसतीच अॅरट्रॅक्टीव्ह नाही तर सिडक्टीव्ह पण भासली होती. शारीरीक प्रणय-क्रिडा प्रकार जे त्याने आजपर्यंत फक्त पुस्तकात वाचले होते, जे फक्त त्याने ’तसल्या’ चित्रपटांमध्ये पाहीले होते ते आज त्याने शाल्मलीसोबत अनुभवले होते.
“शमु…. यु आर टु..गुड…”, स्वतःशीच हसत आकाश म्हणाला.. “दॅट वॉज अ ग्रेट सरप्राईज…”, असं म्हणत त्याने शाल्मलीकडे पाहीले.
पण शाल्मली केंव्हाच झोपी गेली होती………………..
————————————————————————————————————–

“आकाश… ए आकाश.. अरे उठ ना!”, शाल्मली आकाशला गदागदा हलवत होती..
आकाशच्या चेहर्या—वर आदल्या दिवशीच्या रात्रीच्या आठवणींनी अजुनही मंद हास्य पसरले होते.
“बाबा… उठा ना बाबा…”, आकाश उठत नाही म्हणल्यावर मोहीतही शाल्मलीबरोबर आकाशला उठवण्यात सामील झाला..
“काय आहे रे.. झोपु द्या ना जरा…”, वैतागुन डोळे उघडत आकाश म्हणाला.
“आकाश अरे.. रामुकाका कुठे दिसत नाहीयेत…”, शाल्मली त्रासीक चेहरा करत म्हणाली..
“अगं गेले असतील बाहेर कुठे तरी… येतील परत…”, आकाश चेहर्याावर पांघरुण ओढत म्हणाला..
“अरे नाही, सकाळपासुन नाहीयेत.. घड्याळात बघ जरा, ११.३० वाजुन गेलेत, असं न सांगता कसे कुठे जातील??”, शाल्मली..
“च्यायला.. म्हातारा घाबरुन गेला का काय पळुन?”, आकाश बेडमधुन उठत म्हणाला
“आकाश.. अरे निदान मोहीतसमोर तरी नको बोलुस असं वेडं वाकडं.. तो पण बोलु लागेल तसाच.. आणि रामुकाकांचे सामान आहे इथेच, तेच दिसत नाहीयेत. तु उठ आणि जरा शोधुन ये बरं त्यांना…”, शाल्मली.
“जाऊ देत ना, गेला तर गेला, मी नाही त्याला शोधायला जाणार.. डोक्यात गेला तो म्हातारा माझ्या.. जा तुच बनव काहीतरी ब्रेकफास्ट, येईल तो, कुठे जाणारे?”, आकाश म्हणाला..
कंटाळुन शेवटी शाल्मली स्वयंपाकघरात जायला उठली, तसा आकाशने तिचा हात धरुन तिला जवळ ओढले..
“आकाश..ssss, मोहीत बघतोय..”, शाल्मली म्हणाली..
“शमु.. यु वेअर ऑसम यस्टरडे…”, आकाश म्हणाला..
“कश्याबद्दल?”, गोंधळुन मोहीतकडे पहात शाल्मली म्हणाली..
“ओके. ओके.. नाही बोलत काही मोहीत समोर बास्स??.. सॉरी.. जा.. तुच मस्त बनव काही तरी खायला…”, असं म्हणुन आकाशने शाल्मलीचा हात सोडला.
शाल्मली स्वयंपाकघरात गेली. आकाशने मग आपला मोर्चा मोहीतकडे वळवला..
“सो.. हिरो.. आज काय प्लॅन??”
“बाबा आपण बाहेर झाडांमागे लपाछपी खेळायचे?”, मोहीत म्हणाला..
“ओके.. डन.. मी आंघोळ करुन मस्त फ्रेश होऊन येतो, मग आपण खेळु .. चालेल??”, आकाश
“येssss. मी बाबांबरोबर लपाछपी खेळणार!, मी बाबांबरोबर लपाछपी खेळणार!!”, असं म्हणत बागडत मोहीत बाहेर पळाला.
आकाशही मग अंथरुणातुन उठला आणि ब्रश करायला बाथरुममध्ये गेला.
आकाश गेल्यावर थोड्यावेळाने समोरच्या कपाटावर कसलीशी हालचाल झाली. कपाटावरुन हळुवारपणे घरंगळत, ओघळत काहीतरी खाली जमीनीवर उतरलं आणि बेडरुममधुन बाहेर गेलं. ते काय होतं ह्याचं वर्णन करणं अवघड, पण थोडक्यात सांगायचं झालं तर आपणं जेंव्हा घट्ट डोळे मिटुन घेतो तेंव्हा लाल-चॉकलेटी-काळ्या रंगाच्या पार्श्वभुमीवर आपल्याला काळपट रंगाचे जे विचीत्र आकार तरंगताना दिसतात, त्या आकारांचा एखादा लोळ जसा दिसेल तसंच ते काहीसं होतं
——————————————————————————————————-

दोन तासांनंतर, आकाश आणि मोहीतचा लपाछपीचा खेळ चांगलाच रंगात आला होता. पळायला आणि लपायलाही भरपुर जागा असल्याने बाप-लेक अगदी पळुन पळुन दमुन गेले होते.
शेवटी आकाश दमुन बंगल्याबाहेरच्या बाकावर येऊन बसला..
“चला ना बाबा.. अजुन थोडं खेळुयात…”, मोहीतला अजुनही खेळायचेच होते.
“बास रे बाबा.. दमलो मी.. तु खेळ जरा वेळ एकटा, आपण नंतर खेळु ओके??”, मोहीतला समजावत आकाश म्हणाला.
“काय ओ बाबा… जा मी कट्टी..” असं म्हणुन आकाश एकटाच खेळण्यात मग्न झाला..
आकाशने एक मॅगझीन उघडले आणि तो सुध्दा वाचनात गुंग झाला.
“झुssssssम.. आय एम.. सुपरमॅन…”, मोहीतचा मधुनच आवाज आकाशला ऐकु येत होता…जसं जसा मोहीत लांब, जवळ येत होता तसं तसा त्याचा आवाज कमी जास्त होत होता.
पण काही वेळानंतर, बराच वेळ होऊनही मोहीतचा काहीच आवाज येईना तसा आकाश जागेवरुन उठला..
“मोहीतsss”, आकाशने एक हाक मारली.
पण मोहीतचा काहिच आवाज आला नाही.
“मोहीतsss”, आकाशने पुन्हा एक हाक मारली आणि तो झाडीत मोहीतला शोधायला पळाला.
सर्वत्र जिवघेणी शांतता होती. मोहीतला इतक्यावेळ उगाच एकट्याला सोडले ह्याचा आकाशला पश्चाताप होऊ लागला होता.
“मोहीतsss”, पुन्हा एक हाक, ज्याला मोहीतकडुन काहीच उत्तर येऊना.
बरेच अंतर आत गेल्यावर एका झाडापाशी आकाशला मोहीत दिसला. तो भेदरुन झाडाला टेकुन बसला होता.
“मोहीत?? काय झालं? इथं काय करतो आहेस तु…??”, काळजीने आकाशने विचारले
मोहीत झाडीत दुरवर कुठेतरी नजर लावुन बसला होता.
आकाशने सभोवती सर्वत्र पाहीले पण त्याला कोणीच दिसेना.
“काय झालं बेटा?”, आकाशने पुन्हा विचारले.
“बाबा.. मला भिती वाटतेय…”, मोहीत म्हणाला.
“भिती? कसली भिती वाटते आहे सोनुला? काय झालं सांग मला, मी आहे ना तुझ्याबरोबर?”, आकाश मोहीतच्या डोक्यावरुन हात फिरवत म्हणाला..
“तिकडे एक ताई होती…”, झाडीत बोट दाखवत मोहीत म्हणाला
“ताई? तिकडे तर कोणीच नाही बेटा..”, आकाशने बोट दाखवलेल्या जागेकडे बघत आकाश म्हणाला..
“आत्ता नाहीये, मगाशी होती..”, आकाशला चिकटत मोहीत म्हणाला.
“काही म्हणाली का ती ताई तुला??”, आकाश
“ती मगाशी ना तिथे, झाडाला टेकुन रडत बसली होती. मी तिला म्हणलं.. आय एम सुपरमॅन, तुला मदत करु का? तर तिने खूप रागाने बघीतलं माझ्याकडे..”, मोहीतला त्या आठवणीने परत भरुन आलं…
“हो.. अश्श झालं.. परत दिसु देत ती ताई मला.. मी बघतोच तिच्याकडे…”, आकाश म्हणाला… “चल जाऊ आपण घरी, भुकू लागली असेल ना मोहीतला..” असं म्हणुन तो मोहीतला घेऊन परत जाऊ लागला..
“बाबा तुम्हाला गंम्मत सांगू, ती ताई ना… टकलू होती, तिने किनई लाल रंगाची साडी घातली होती आणि टक्कल दिसु नये म्हणुन ना तिने डोक्याला साडी गुंडाळली होती…”, मोहीत म्हणाला..
“श्शी.. काहीतरी बडबडु नको मोहीत.. कोणी नव्हतं तिथं…”, आकाश वैतागुन म्हणाला..
“हो.. होती ती ताई.. आणि तिच्या तोंडाला आणि हाताला किनई खुप बाऊ झाला होता…”, मोहीत सांगत होता..
आकाशने त्याच्या पाठीत एक धपाटा घातला.. “बास झालं तुझं काल्पनीक पुराण चल आता घरी…” असं म्हणत तो मोहीतला ओढत बंगल्यात घेऊन आला..
पाठीत धपाटा बसताच मोहीतने पुन्हा भोकाड पसरलं.. त्याचा आवाज ऐकुन शाल्मली बाहेर आली..
“अरे काय झालं रडायला..???”, मोहीतला जवळ घेत ती म्हणाली.
“काही नाही, नेहमीचेच.. ह्याचे काल्पनीक विश्व जरा जास्तच विस्तारच चाललं आहे.. आवरा जरा.. हा सुपरमॅन झाला कि कधी एलीयन येतात, तर कधी डायनॉसॉर तर कधी अजुन कोण…”, आकाश मोहीतकडे रागाने बघत म्हणाला.
“अरे त्याचे खेळच आहेत ते.. कश्याला ओरडतोस उगाच त्याला?… आज काय केलं आता?…”, शाल्मली म्हणाली..
“विचार त्यालाच.. काहीतरी बोलत असतो.. म्हणे कोणतरी टकलू ताई होती जंगलात…”, आकाश
शाल्मलीने एकदम दचकुन आधी मोहीतकडे आणि मग आकाशकडे पाहीले…
“टकलू ताई?.. कशी होती दिसायला…?”, शाल्मलीने मोहीतला विचारले.
मोहीतने आकाशला सांगीतलेले सर्व वर्णन शाल्मलीला सांगीतले.
मोहीत बोलत असताना शाल्मलीच्या चेहर्याशवरचे रंग भराभर बदलत होते. तिच्या कपाळावर घामाचे बिंदु जमा व्हायला लागले.
“शमु.. यु ऑलराईट?? काय झालं…?”, शाल्मलिच्या चेहर्याोकडे बघुन आकाश म्हणाला..
शाल्मली काही न बोलता बंगल्यात पळाली, पाठोपाठ मोहीत आणि आकाश.
शाल्मली धावत एका अडगळीच्या खोलीत पोहोचली.
“शाल्मली काय झालं..? जरा सांगशील का???”, आकाश संभ्रमावस्थेत म्हणाला..
शाल्मलीने कोनाड्यातुन एक जुनाट चित्र बाहेर काढले आणि ते मोहीतसमोर धरुन म्हणाली..”अशीच होती ती ताई?”
“हो.. अश्शीच होती.. अश्शीच होती..”, मोहीत त्या चित्रावर बोट ठेवत म्हणाला…
शाल्मलीचे डोळे विस्फारले होते. थरथरत्या हाताने तिने ते चित्र आकाशच्या समोर धरले..आज सकाळी आवरताना आम्हाला सापडलं हे चित्र…
“नेत्रा गोसावी”, रंग उडलेल्या शाईने लिहीलेले नाव असलेले आणि मोहीतने जसे वर्णन केले होते तश्याच एका स्त्रीचे चित्र त्या कागदावर होते, पण आकाशला हलवुन सोडणारी मुख्य गोष्ट तिथे होती आणि ते म्हणजे त्याच कागदावर खालच्या बाजुला कंसात लिहीलेले आकडे –
(जन्म १२ मार्च १९२७ – मृत्यु २१ मे १९५७)

[rangila]

मराठी भयकथा- अवनी – 3



“आता कसं वाटतं आहे?”, शाल्मलीच्या डोक्यावरुन हात फिरवत आकाश म्हणाला
शाल्मलीने क्षीणपणे डोळे उघडले आणि कसनुसे हसत तिने आकाशकडे पाहीले व थोडीशी मान हलवली.
आकाशने शाल्मलीच्या कपाळावर हात ठेवला, तिचा अजुनही ताप उतरण्याची काहीच चिन्ह दिसत नव्हती. शाल्मलीचं अंग अजुनही तापलेले होते.
“हे बघ शमु.. तुला वाटतं तसं काही नाहीये. तु उगाचच नाही तो विचार करते आहेस..”, आकाश शाल्मलीचा हात हातात घेउन म्हणाला..”मोहीत आणि त्याचे खेळ तुला माहीती आहे ना! एखादी गोष्ट बघीतली की तिच गोष्ट घेउन बसतो तो कित्तेक दिवस, हो कि नाही?”
“……………..”
“मी सांगतो तुला काय झालं असेल ते, तु सामान आवरत असताना तुला ते चित्र सापडलं त्यावेळेस मोहीत पण तिथेच होता बरोबर ना? मग मोहीतने तेच चित्र डोक्यात ठेवलं. हे काय आज पहिल्यांदा झालं का? एलियन्स चे पिश्चर बघीतले की पुढचे कित्तेक दिवस त्याचा खेळ एलियन्सना मारण्याचा असतो, राक्षसांचे कार्टुन पाहीले की त्याच्या खेळात सारखे राक्षसच येत असतात, तसाच हा प्रकार आहे, तु उगाच नको टेन्शन घेऊस, झोप आता, सकाळी उठलीस ना, की बरं वाटेल हं??”, असं म्हणुन आकाशने शाल्मलीचे पांघरुण निट केले आणि खोलीतला दिवा मालवुन तो बाहेर पडला.
मोहीत खाली कारमध्ये बसुन गाडी गाडी खेळत होता, आकाश बंगल्याचे दार उघडुन मोहीतशी खेळायला बाहेर आला आणि त्याने दार लावुन घेतले.
खालचे दार लावण्याचा आवाज आला तसे शाल्मली आपल्या बेडवरुन उठली आणि सावकाश चालत चालत खिडकीपाशी गेली. तिने खिडकीचा पडदा बाजुला करुन खाली बघीतले. गाडीपाशी मोहीत आणि आकाश आप-आपसात खेळण्यात मग्न होते.
शाल्मली सावकाश माघारी वळली तेंव्हा तिच्या चेहर्याुवर एक क्रुर हास्य होते. तिच्या चेहर्याितला गोडवा केंव्हाच गायब झाला होता आणि त्या क्रुर हास्याने तिचा चेहरा अधीकच विद्रुप दिसत होता. तिची नजर कुठेतरी शुन्यात लागली होती, तरीही तिला समोरच्या वस्तु बरोबर दिसत होत्या.
हळु हळु चालत ती ड्रेसिंगच्या टेबलापाशी गेली. तिने खण उघडला आणि स्वतःचे लाल रंगाचे लिपस्टीक बाहेर काढले.
लिपस्टीकचा खालचा भाग गोल फिरवुन तिने लाल रंगाचे लिप्स्टीक बाहेर काढले. रक्तासारखा तो लालभडक रंग बघुन शाल्मलीचे डोळे आनंदाने चमकु लागले. मान डाव्या बाजुला कलवुन ती बर्यारचवेळ त्या लाल रंगाकडे बघत बसली.
मग थोड्यावेळाने ती बेडशेजारील भिंतीपाशी गेली आणि एखाद्या यंत्रमानवासारखी मान वर करुन तिने भिंतीच्या वरच्या टोकाकडे पाहीले. पुन्हा एकदा तिच्या चेहर्या वर तेच विकृत हास्य पसरले. तिने आपली मान मागे लवंडवली, दोन्ही हातांचे तळवे वाकडे करुन हात मागे घेतले, पायाचे तळवे एखाद्या बॅले डान्सरने बोटांवर नाचण्यासाठी उचलावेत तसे उचलले आणि मग तिने आपले डोळे मिटुन घेतले.
क्षणार्धात तिचे शरीर पिसासारखे हलके झाले आणि तरंगत तरंगत भिंतीच्या छताला जाउन चिकटले. मग तिने लिपस्टीक धरलेला आपला हात पुढे केला आणि भिंतीवर काहीतरी लिहीले. आपल्याच अक्षरांकडे बघुन तिच्या डोळ्यात एक खुनशी भाव उमटुन गेले.
मग हळु हळु ती पुन्हा जमीनीवर आली आणि बेडवर आपल्या पांघरुणात शिरुन झोपुन गेली.
————————————————————————————————

रामुकाका नाहीसे होऊन दोन दिवस होऊन गेले होते, पण त्यांचा काहीच पत्ता लागलेला नव्हता. शाल्मलीची सुध्दा तब्येत ठिक नव्हती त्यामुळे आकाशनेच स्वयंपाकघरात थोडंफार काहीतरी स्वतः आणि मोहीतपुरतं खायला बनवलं.
बाहेर वारा पडलेला होता आणि त्यामुळे वातावरणात फारच उष्मा जाणवत होता. आकाशने खिडकीतुन एकदा बाहेर बघीतलं. चंद्राची किरण कशीबशी जमीनीपर्यंत पोहोचत होती. बाहेरचं दृष्य अतीशय स्तब्ध होते, कसलीच हालचाल नव्हती, जणु काही एखाद्या चित्रकाराने चितारलेले चित्रं. सुंदर पण तरीही निर्जीव.
आकाशने खिडकी लावुन घेतली. मोहीतसुध्दा दिवसभर खेळुन दमुन गेला होता, बाहेरच्या बैठकीवर पडल्या पडल्या तो झोपुन गेला.
आकाशने त्याला हळुवार कवेत घेतले आणि खोलीतला दिवा मालवुन तो आपल्या बेडरुममध्ये आला. बेडरुममध्ये आल्या-आल्या थंडगार वार्या ची झुळुक त्याच्या अंगावरुन गेली.
वारा नसतानाही, खालच्या खोलीत इतका उकाडा असताना, वरच्या खोलीत, बेडरुममध्ये इतके थंड कसे ह्याचे आकाशला क्षणभर आश्चर्य वाटुन गेले. खोलीतला झिरोचा पिवळा दिवा खोलीत मळकट प्रकाश फेकत होता. त्याने सावकाश मोहीतला बिछान्यावर ठेवले, मग त्याने आपले बाहेरचे कपडे घड्याकरुन कपाटात ठेवले आणि रात्री घालायचे कपडे बाहेर काढुन कपाटाचे दार लावले. दार लावल्यावर त्याने सहज कपाटाच्या दारावरच्या आरश्यात बघीतले आणि विजेचा झटका बसावा तसा एक सणसणीत शॉक त्याला बसला. त्याच्या छातीतुन एक शार्प कळ निघुन सर्व शरीरभर पसरली. मागच्या भिंतीला टेकुन, गुडघे पोटाशी घेउन, लाल कपडे घातलेली एक आकृती त्याला आरश्यात दिसली. चेहरा निट दिसला नसला तरीही आकाशवर रोखलेले ते डोळे त्याला आरश्यात दिसले. संताप, द्वेश, आक्रोश, उद्वेग सर्व काही त्या नजरेत भरलेले होते.
आकाशने पटकन मागे वळुन पाहीले, परंतु मागे कोणीच नव्हते. आकाशने पुन्हा एकदा आरश्यात पाहीले, परंतु ह्यावेळेस त्याला कोणीच दिसले नाही.
आकाशने खोलीत सर्वत्र नजर टाकली, पण शाल्मली आणि मोहीत व्यतीरीक्त त्याच्या नजरेस कोणीच पडले नाही.
तो एक क्षण… आकाशच्या काळजाचा थरकाप उडवुन गेला. आकाश अजुनही दरवाज्याचे हॅन्डल घट्ट धरुन उभा होता. आपण जे पाहीलं तो एक नजरेचा धोका होता?, का खरंच तिथे कोणीतरी होतं ह्याबद्दल त्याचं मन सुध्दा संभ्रमावस्थेत होतं.
आकाश सावकाशपणे आपल्या पांघरुणात शिरला आणि डोळे घट्ट बंद करुन झोपण्याचा प्रयत्न करु लागला. त्याचे मानेचे, पाठीचे स्नायु आकुंचले होते. कधीही, कुठल्याही क्षणी पाठीला कुणाचातरी स्पर्श होईल की काय ह्या विचारांनी त्याच्या छातीची धडधड वाढली होती. घड्याळातला प्रत्येक क्षण स्लो-मोशन मध्ये असल्यासारखा पुढे सरकत होता. एखाद्या अवकाशात असावी तशी शांतता त्या खोलीत पसरली होती, अत्यंत गुढ, अथांग, छातीवर आणि मनावर दडपण आणणारी. घड्याळ्याच्या काट्यांचा ’टक-टक-टक-टक’ आवाज कानठाळ्या बसवत होता.
आकाश एका कुशीवरुन दुसर्या कुशीवर होत झोपण्याचा प्रयत्न करत होता, पण काही केल्या त्याला झोप लागत नव्हती. सतत कोणीतरी आपल्यावर पाळत ठेवुन आहे असा भास त्याला होत होता. शेवटी वैतागुन तो उठला आणि त्याने डोळे उघडले. पहिल्यांदा सर्वत्र अंधारच दिसत होता, पण थोड्याच वेळात त्याची नजर त्या मंद प्रकाशाला सरावली. त्याने नजर खोलीभर सर्वत्र फिरवली. तो कश्याचातरी शोध घेत होता, परंतु त्याला अपेक्षीत असलेले त्याला खोलीत काहीच दिसले नाही.
त्याने शाल्मलीकडे पाहीले. तिचा चेहरा अतीशय दमलेला, अशक्त, निस्तेज भासत होता. आकाशने हात लांब करुन तिच्या कपाळावर ठेवला. ताप एव्हाना थोडा कमी झाला होता.
आकाश बर्यााच वेळ डोळे मिटुन बसुन राहीला. त्याचे कान कसल्याही प्रकारचा आवाज टिपण्यासाठी आसुसले होते, परंतु मगाचचीच ती शांतता अजुनही सर्वत्र पसरली होती.
आकाश शेवटी परत एकदा आपल्या पांघरुणात शिरला आणि डोळे मिटुन पडून राहीला. खुप उशीरा कधीतरी निद्राराणी त्याच्यावर मेहेरबान झाली आणि आकाश झोपी गेला.
—————————————————————————————————————–

सकाळच्या सोनेरी सुर्यकिरणांनी आदल्या रात्रीचा वातावरणातला तणाव निवळुन काढला होता. खिडकीच्या पडद्यांमधुन झिरपणार्याि किरणांनी खोली लख्ख उजळुन निघाली होती. शाल्मलीचा ताप सुध्दा एव्हाना उतरला होता.
“कसं वाटतं आहे शोनु?”, आकाशने शाल्मलीला विचारले.
“ठिक आहे आता, थोडा अशक्तपणा वाटतो आहे पण..”, शाल्मली उठुन उशीला टेकून बसत म्हणाली… “एक छोटंसं काम करतोस का माझ?”
“हो.. सांग ना..”, आकाश
“त्या निळ्या बॅगेत ना, रेडी टु मिक्स टॉमेटो सुप्स ची दोन-तीन पाकीटं आहेत, प्लिज बनवुन देतोस? मोहीतला पण कर, तो पण घेईल…”, शाल्मली म्हणाली.
“अॅयट युअर सर्व्हीस मॅम…”, असं म्हणुन आकाशने शाल्मलीला एक सॅल्युट ठोकला आणि तो तेथुन बाहेर पडला…

आकाशने स्वयंपाकघरात पाणी गॅसवर गरम करायला ठेवले आणि सुपचे एक पाकीट उघडुन तो पातेल्यात टाकतच होता तोच त्याच्या कानावर शाल्मलीची किंकाळी ऐकु आली.
आकाशने घाईअघाईत गॅस बंद केला आणि धावत धावतच तो बेडरुममध्ये गेला.
शाल्मली विस्फारलेल्या नजरेने आपल्या हातांकडे बघत होती.
“काय झालं?”, आकाशने आत येत दारातुनच विचारले.
“आकाश.. हे बघ.. हे काय झालं माझ्या हाताला???”, शाल्मली आपले हात पुढे करत म्हणाली.
आकाशने शाल्मलीचे हात पाहीले… हाताला लाल रंगाचा काहीतरी चिकट पदार्थ लागला होता.
आकाशने तिचा हात स्वतःच्या नाकाजवळ आणला आणि वास घेऊन तो म्हणाला, “लिपस्टीक.. लिपस्टीकचा वास आहे हा…”
शाल्मलीने सुध्दा आपल्या हातांचा वास घेउन मान डोलावली.
“पण मी तर लिपस्टीक लावली नाही.. मग माझ्या हाताला लिपस्टीक कुठुन लागली???”, शाल्मली..
मोहीत हा सर्व प्रकार आपल्या किलकिल्या डोळ्यांनी पहात होता.
“मला माहीत आहे आईने लिपस्टीकचे काय केले ते!!”, मोहीत…
आकाश आणि शाल्मलीने प्रश्नार्थक नजरेने मोहीतकडे पाहीले.
“आई बॅड गर्ल आहे, ते बघ तिने भिंतींवर रेघोट्या मारुन ठेवल्या आहेत..”, असं म्हणुन मोहीतने भिंतींकडे बोट दाखवले.
आकाश आणि शाल्मलीने मोहीत दाखवत असलेल्या दिशेने पाहीले. दोघांचेही डोळे विस्फारले गेले. दोघंही आळीपाळीने कधी एकमेकांकडे तर कधी भिंतीवर उमटलेल्या त्या अगम्य भाषेतील अक्षरांकडे बघत राहीले.
भितीचा, आश्चर्याचा आवेग ओसरल्यानंतर आकाश म्हणाला, “काय आहे ते? जेवढं मला आठवतं आहे, आधी नव्हतं तिथे काही लिहीलेले…”
“मी.. मी नाही लिहीलं ते..”, शाल्मली आपल्या हातांकडे पुन्हा पुन्हा बघत म्हणाली.. “केवढं उंच आहे ते, माझा हात तरी पुरेल का तिथं पर्यंत…”
“आय नो शमु.. पण मग हे…?”, आकाश
“काय आहे ते लिहीलेलं?? संस्कृतमध्ये काही लिहीलं आहे का?”, शाल्मली…
“नाही, संस्कृत वाटत नाहीये, बहुदा मोडी लिपी आहे ती…”, आकाश
“पण इतक्या उंचावर जाऊन कोणी लिहीलं असेल? जुन्या काळचं बांधकाम आहे हे, किती उंची आहे इथल्या खोल्यांना..”, शाल्मली
“हो.. पण.. हे नविनच लिहीलेले दिसते आहे, जुनं असतं तर त्यावर जमलेली धुळ दिसली असती, आणि..”, आकाश
“आणि काय आकाश?”, शाल्मली
“आणि.. तुझ्या हाताला लागलेले हे लिपस्टीक!!”, आकाश
दोघंही विचारात बुडुन गेले. त्यांची तंद्री भंगली ती आकाशच्या मोबाईल वाजण्याने.
आकाश त्या आवाजाने एकदम दचकला. बर्यांच वेळ तो मोबाईलकडे बघत राहीला आणि मग त्याने सावकाश मोबाईल उचलला..
“हॅलो.. आकाश साहेब…झोपला होतात की काय?”, पलिकडुन जयंताचा, आकाशच्या मित्राचा आवाज आला.
“अं..नाही नाही, जागाच आहे…”, आकाश
“अहो मग फोन एवढ्या उशीरा का उचललात???”, जयंत
“नाही.. कुठं.. ठिक आहे.. ठिक आहे सगळं…”, आकाश
“अरे पण मी कुठं विचारले, कसं चाललं आहे? असा भंजाळल्यासारखा का वागतो आहेस?”, जयंत.. “बरं ठिक आहे ना सगळं?”
“हो.. हो.. ठिक आहे सगळं..”, आकाश
“आकाश.. काय झालंय? तुझ्या आवाजावरुन वाटत नाहीये सर्व ठिक आहे.. जरा निट सांगशील का???”, जयंत
आकाश मोबाईल घेउन खोलीच्या बाहेर आला. आधीच घाबरलेल्या आणि आजारी शाल्मलीसमोर त्याला बोलायला नको वाटत होते. त्याने बेडरुमचे दार लावुन घेतले आणि तो खालच्या मजल्यावर आला व मग त्याने सावकाश घडलेला सर्व घटनाक्रम जयंतला सांगायला सुरुवात केली.
जयंताने आकाशचे सर्व म्हणणे शांतपणे, मध्ये काहीही न बोलता, आकाशला न टोकता ऐकुन घेतले. आकाशचे बोलुन झाल्यावर तो म्हणाला, “मित्रा, एक काम करतोस का?”
“हम्म.. बोल ना!”, आकाश म्हणाला..
“तु ते जे काही भिंतीवर लिहीलेले म्हणतो आहेस, त्याचा एक मोबाईलमधुन फोटो काढुन एम.एम.एस करतोस का? मी बघतो त्याचं काही तरी. आमच्या इथे एक मेक-अप आर्टीस्ट आहेत, बरेच एजेड आहेत ते.. त्यांना मोडी लिपी वाचता येत असावी…”, जयंत म्हणाला..
आकाशने बरं म्हणुन फोन ठेवुन दिला आणि तो धावतच वरच्या खोलीत आला.
शाल्मली रुमालाला आपले हात पुसण्यात गुंग होती.
आकाशने भिंतीकडे मोबाइल धरला आणि ’ते’ जे काही लिहीलेले होते त्याचा एक फोटो काढुन जयंतला लगेच एम.एम.एस करुन टाकला.
“काय झालं?”, शाल्मलीने विचारले…
“काही नाही, जयंताच्या स्टाफ मध्ये एक जण आहेत, त्यांना बहुदा मोडी लिपी येत असावी. हे जर मोडी लिपीतच काही लिहीलेले असेल तर आपल्याला अर्थ कळेल त्याचा. मी ह्याचा एक फोटो जयंतला पाठवला आहे..”, आकाश म्हणाला.
दोघंही जणं विमनस्क अवस्थेत बेडवरच विचार करत बसले होते.
प्रत्येक क्षण युगायुगाचा वाटत होता. आकाश पुन्हा पुन्हा आपल्या मोबाईलवर रेंज आहे ना, बॅटरी आहे ना ह्याची चाचपणी करत होता.
थोड्याच वेळात जयंताचा फोन आला. आकाशने रिंग वाजल्या वाजल्या तो फोन उचलला..
“हा बोल जयंत.. काही कळालं?”, भिती मिश्रीत उत्सुकतेने आकाशने विचारले.
“आकाश….”, थोड्यावेळ थांबुन जयंत पुढे म्हणाला .. “तु मगाशी जे काही सांगीतलेस ते ऐकुन प्रकरण मला काही ठिक दिसत नाहीये.. तु एक काम कर, सर्वजण एकत्रच, एका खोलीतच थांबा, एकमेकांपासुन वेगळे होऊ नका, शक्यतो माहीत नसलेल्या गोष्टी हाताळू नका, मी ५-६ तासात पोहोचतो आहे तिकडे..”
“अरे हो.. पण काय झालं ते तर सांगशील??”, आकाश
“सांगतो, आल्यावर सविस्तर सांगतो. कदाचीत माझा अंदाज चुकीचासुध्दा असेल, तसे असेल तर सोन्याहुन पिवळे.. मी तिथे आल्यावर बोलु आपण…”, जयंत
“अरे पण ते काय लिहीले आहे ते तर सांगशील का???”, आकाश म्हणाला…
“रिव्हेंज.. बदला… एव्हढचं लिहीलं आहे ते आकाश, मी शक्य तितक्या लवकर येतोय तिकडे..” असं म्हणुन जयंताने फोन बंद केला.
आकाशने हळुवारपणे फोन बंद केला. त्याने मोहीत मग शाल्मलीकडे आणि नंतर भिंतीवरल्या त्या लिखाणाकडे नजर टाकली आणि तो म्हणाला… “जयंता येतोय इकडेच..”
मग तो बेडवरुन खाली उतरला आणि त्याने खोलीचे दार बंद करुन घेतले………………
[क्रमशः]

[rangila]

मराठी भयकथा- अवनी – 4




जयंत बंगल्यावर पोहोचला तेंव्हा घड्याळात ३ वाजुन गेले होते.
“वहिनी कश्या आहेत?”, जयंतने दारातुनच विचारले
“शाल्मली ठिक आहे. ताप उतरला आहे तिचा, पण अजुनही अशक्तपणा आहे तिच्या अंगात”, जयंताला आतमध्ये घेत आकाश म्हणाला.
जयंत आत आल्यावर आकाशने दार लावुन घेतले.
“कसा झाला प्रवास?”, जयंताच्या हातातली बॅग घेत आकाश म्हणाला.
“चल एकदा वहीनींना भेटुन घेतो, मग आपण सविस्तर बोलु”, आकाशचा प्रश्न टाळत जयंत म्हणाला.
“बरं, चल वरच्या खोलीत आहे शाल्मली”, असं म्हणुन आकाश जिन्याकडे गेला, जयंतसुध्दा त्याच्यामागोमाग वरच्या खोलीत गेला
शाल्मलीला नुकतीच झोप लागली होती. मोहीतला सुध्दा सकाळपासुन कुठेच बाहेर पडता आले नव्हते त्यामुळे तो सुध्दा कंटाळुन झोपुन गेला होता. दोघांना झोपलेले पाहुन जयंत माघारी फिरला. मग त्याला काहीतरी आठवले, तसे पुन्हा तो खोलीत आला आणि त्याने आकाशला खुणेनेच काहीतरी विचारले.
आकाशने त्याला भिंतीकडे बोट दाखवुन ती अक्षरं दाखवली. जयंताने काही क्षण तिकडे निरखुन पाहीले आणि मग काहीही न बोलता तो पुन्हा खोलीच्या बाहेर पडला. पाठोपठ आकाश सुध्दा बाहेर आला आणि त्याने खोलीचे दार लावुन घेतले.

जिन्यातुन खाली येताना दोघंही गप्पच होते. खाली आल्यावर जयंताने त्याच्या बॅगेतुन ’स्मर्नऑफ व्होडका’ ची बाटली काढली आणि आकाशला म्हणाला, “जा पाणी घेऊन ये.. आपण बाहेरच पायर्यांगवर बसु..”
आकाश पाणी आणायला स्वयंपाकघरात गेला, तोवर जयंताने बॅगेतुन काही चिप्सची पाकीटं, एक खारावलेल्या दाण्यांच आणि एक खारावलेल्या काजुचे पाकीट जे त्याने कोकणातुन येताना घेतले होते ते बाहेर काढले आणि तो बंगल्याबाहेरच्या पायर्यापवर येउन बसला. थोड्याच वेळात आकाशसुध्दा स्वयंपाकघरातुन पाणी आणि दोन थर्माकॉलचे ग्लास घेउन बाहेर आला.
“हे काय? असल्या ग्लासमधुन प्यायची?”, जयंत आकाशच्या हातातल्या त्या ग्लासकडे बघत म्हणाला.
“मग काय झालं? आता इथं थोडं नं आम्ही काचेचे सुबक नक्षीकाम केलेले ग्लास घेउन आलो होतो…”, आकाशने दोन्ही ग्लास जयंताच्या हातात दिले
जयंताने तोंड वेडीवाकडी करत दोन पतियाळा पेग बनवले, बरोबरच्या पिशव्या फोडल्या आणि भिंतीला टेकुन बसला. आकाशसुध्दा त्याच्याशेजारीच भिंतीला टेकुन बसला.
दोन-तिन घोट घश्यात गेल्यावर आकाश म्हणाला, “बोल काय म्हणतोस?? काय प्रकार आहे हा?”

“आकाश,………. तुझा भूत, आत्मा, वगैरे गोष्टीवर विश्वास आहे?”, सरळ आकाशच्या डोळ्यात बघत म्हणाला
“काय?? भूत????”, आकाश हसत म्हणाला..”अरे काही काय? आपण कुठल्या काळात रहातोय? विज्ञानाने इतकी प्रगती केली आहे आणि तु…”
“हो? की नाही? तेवढं सांग, विज्ञान मी सुध्दा शिकलो आहे…”, आकाशला मध्येच थांबवत जयंत म्हणाला.
“नाही…..”, दोन क्षण विचार करुन आकाश म्हणाला.
जयंत काहीच बोलला नाही, हे पाहुन आकाश पुढे म्हणाला, “म्हणजे तुला असं म्हणायचं आहे की हा सर्व भूताटकीचा प्रकार आहे?”
“मी खात्रीने तर नाही सांगू शकत तसं, पण एकुण परीस्थीती पाहुन माझा तरी तसाच समज झाला आहे…”, जयंत
“अरे पण.. आजच्या जमान्यात कुठं असतात भुत? ह्या सगळ्या जुन्या कल्पना झाल्या, आजकाल कोण मानतं असल्या गोष्टींना?”, आकाश

“का? काळ बदलला की भुत बदलतात का? पूर्वीच्या काळी मानल्या गेलेल्या काही गोष्टी ह्या अंधविश्वासातून मानल्या गेलेल्या होत्या हे ओघवत्या काळात सिध्द होत गेले. पण भूत ही संकल्पना खरी का खोटी हे खात्रीलायक रित्या अजुनपर्यंत तरी कोणीही सिध्द केलेले नाही. ज्यांनी अनुभवले त्यांनी मानले, ज्यांनी अनुभवले नाही, त्यांचा अर्थातच ह्या संकल्पनेवर विश्वास बसणार नाही.”, जयंत म्हणाला.
“पण तुला असं का वाटतं आहे, हा सर्व प्रकार..”, आकाश
“ह्या बंगल्याला स्वतःचा असा नक्कीच एखादा इतीहास असणार, इथं नक्कीच काहीतरी वाईट, कुणालातरी दुखावणारे घडलेले असणार… तुच विचार कर, इथं आल्यानंतर असं थोडंस वेगळं नाही वाटत??”
“………”
“थोडासा अस्वस्थपणा नाही जाणवतं”?
“……………….”
“इथं आपण दोन-चार लोकं सोडली तर आजुबाजुला एकही सजीव प्राणी पक्षी का नाही?”
“त्या खोलीत बांधलेल्या लसणाच्या माळा, आणि रामुकाकांनी त्याचा सांगीतलेला संबंध आणि भिंतीवर ती मोडीलिपीतली अक्षरं…”, जयंत
“हो, ती अक्षरं तर एक कोडचं आहे, कोणी जाऊन ती अक्षरं लिहिली असतील इतक्या उंचावर?”, आकाश
“वहिनींच्या हाताला लागलेल्या लिपस्टीकवरुन तु काहीच निष्कर्ष कसा नाही काढु शकत आकाश? मला तर वाटतं वहीनींनीच ती अक्षरं लिहिली असावीत, किंबहुना त्यांच्या हातुन ती अक्षरं लिहुन घेतली गेली असावीत…”, जयंत

“ओह स्टॉप इट जयंत.. तु आता काहीच्या काही बोलत आहेस.. तुला असं म्हणायचं आहे की शाल्मलीला भुताने पछाडले वगैरे आहे???”, आकाश वैतागुन म्हणाला
“हे बघ, मी खात्रीलायक रित्या तसं म्हणत नाही, आपल्याला ह्या प्रकरणाच्या मुळाशी जावंच लागणार आहे, पण परिस्थीती तसेच काहीसे सुचवती आहे. तु वहीनींना तीच अक्षरं पुन्हा एखाद्या पानावर लिहायला सांग, मला जवळ जवळ खात्री आहे, ते अक्षर आणि हे अक्षर नक्की जुळेल.. लावतोस पैज?”, जयंत हात पुढे करत म्हणाला.
आकाश काहीच बोलला नाही.
“त्या दिवशी रात्री, तुच म्हणालास, शाल्मलीचे एक नविनच रुप तु पाहीलेस, खरं का खोटं?”, जयंत
“म्हणजे? त्या दिवशी मी एका भुताबरोबर संभोग केला असं तुला म्हणायचे आहे?”,आकाश
जयंताने खांदे उडवले, मग कपात उरलेला पेग एका घोटात पिऊन टाकला आणि पुन्हा एक नविन पेग बनवला.
“दुसर्याद दिवसापासुन वहीनींना अचानक आलेला ताप माझ्या म्हणण्याला एक प्रकारची पुष्टीच देतो..”, जयंत
“ताप? त्याचा काय संबंध? ती केवळ मोहीतच्या प्रकरणामुळे घाबरली होती, कदाचीत टेन्शन आल्याने सुध्दा तिला ताप आला असेल..”, आकाश

“आपण आत्ताच आत्मा ह्या प्रकाराबद्दल बोललो. आपले मानवी शरीर हेच मुळी आपल्या आत्मावर निर्भर असते. सर्व शक्ती आत्मा रुपाने एकवटलेली असते. जेंव्हा दुसरा आत्मा आपल्या शरीराचा ताबा घेऊ पाहील तेंव्हा प्रतिकार होणारच. शाल्मलीच्या बाबतीतही तोच प्रकार झालेला असणार. तिला आलेला थकवा हे एक त्याचेच द्योतक असू शकते..”, जयंत
आकाश शुन्यात एकटक नजर लावुन विचार करण्यात मग्न झाला होता..

“हे बघ.. आपल्याला आत्ता काहीच कल्पना नाहीये की हा सगळा प्रकार काय आहे. आपल्याला शोध घ्यायला काहीतरी एक दिशा हवी आहे.. आपण हिच दिशा पकडुन चालुयात. कदाचीत पुढे गेल्यावर आपल्याला काही पुरावे मिळतील, कदाचीत हे सिध्द होईल की हा भूताटकीचा प्रकार नाही, मग तेंव्हा आपण दिशा बदलु हवी तर. पण सध्या असा विचार करुन पुढे जाण्यात काय चुक आहे?”, जयंत बोलत होता.
आकाश त्या प्रणयाच्या रात्रीचा शाल्मलीचा चेहरा, तिचे वागणे आठवण्याचा प्रयत्न करत होता.
“आकाश?? काय म्हणतो आहे मी?”, आकाशच्या पायाला हलवुन जयंत म्हणाला.
“हम्म.. ठिक आहे. मला खात्री आहे, तसा काहीच प्रकार नसणार, पण तुझा गैरसमज दुर होण्यासाठी आणि कुठुन तरी एक सुरुवात म्हणुन हवं तर, आपण ही दिशा पकडु”, आकाश
जयंताने मान हलवुन त्याला संमती दर्शवली.

“बरं आता मला सांग, कुठून आणि कशी सुरुवात करायची?”, आकाश
“सांगतो. इकडे येत असतानाच मी त्याचा विचार केला आहे…”, असं म्हणुन जयंत उठला आणि तो आपल्या गाडीपाशी गेला. गाडीचे दार उघडुन त्याने एक मोठी काळी बॅग बाहेर काढली आणि तो आकाशपाशी येऊन बसला.
“काय आहे ह्या बॅगेत?”, आकाशने विचारले.
“कॅमेरा.. व्हिडीओ कॅमेरा…”, जयंत म्हणाला..
“आणि काय करायचं ह्याचं? ह्याने तु भूत बित शुट करणार आहेस की काय? आम्हाला तर बाबा गेल्या ५-६ दिवसात काळं कुत्र सुध्दा नाही दिसलं आणि तुला भूत कुठुन दिसणार?”, आकाश म्हणाला
“हा थर्मल कॅमेरा आहे आकाश.. हा आपल्या भोवतालची उर्जा, अंधारात मनुष्याची आकृती त्याच्या शारीरीक तापमानामुळे रेकॉर्ड करु शकतो..”, जयंता ती बॅग उघडत म्हणाला.
“म्हणजे.. मला नाही कळालं!, ह्यात भुत-बित काही असेलच तर ते कसं काय बुवा रेकॉर्ड होईल?”, आकाश
“सांगतो, पण त्याआधी मला सांग भूत म्हणजे काय? म्हणजे.. तुझ्या दृष्टीने भूताची व्याख्या ती काय?”, जयंत म्हणाला.
“भूत म्हणजे.. आता तसं कसं सांगता येईल? पण साधारणपणे एखादी व्यक्ती मरण पावली आणि तिच्या काही इच्छा अपुर्ण राहील्या असतील तर तिच्या आत्म्याला मुक्ती मिळत नाही. मग तिचा आत्मा इतरत्र भटकत रहातो.. कदाचीत तेच भूत असावं!”, आकाश
“बरोबर.. आता आत्मा म्हणजे काय?”, जयंत
आकाशने आपले ओठ वाकडे केले आणि खांदे उडवुन म्हणाला…”माहीत नाही…”

“आत्मा म्हणजे एक प्रकारची उर्जाच असते नाही का! जी आपल्याला डोळ्यांनी दिसु शकत नाही कदाचीत, पण त्याचं अस्तीत्व सुध्दा आपण नाकारु शकत नाही. हा थर्मल कॅमेरा आत्मा.. जसा आपण समजतो आहे तसाच, आणि जर ’ती’ गोष्ट म्हणजे खरंच एखादी अदृष्य शक्ती, उर्जा असेल तर तो नक्की चित्रीत करु शकेल.
आपले डोळे त्याच गोष्टी बघु शकतात ज्यावरुन लाईट परावर्तीत होतो, पण ह्याचा अर्थ असा नाही की सर्व प्रकारचा लाईट आपण बघु शकतो. आपले डोळे कदाचीत सर्व गोष्टी पाहु शकत नाहीत. आत्मा, त्यातुन निर्माण होणारी उर्जा, त्यातुन परावर्तीत होणारा लाईट त्याच प्रकारातला. त्याला वैज्ञानीक भाषेत म्हणतात ’इक्टोप्लासमीक स्पेक्ट्रल लाईट’ आणि हा कॅमेरा तो लाईट टिपू शकतो.”
“पण.. पण तु म्हणतोस तसं सगळं खरंच असेल तर शाल्मलीच्या, मोहीतच्या, आपल्या दोघांच्या जिवाला धोका आहे. त्यापेक्षा आपण इथं थांबूयातच नको, आत्ताच सामान भरु आणि निघुयात इथुन. काय म्हणतोस?”, आकाश जागेवरुन उठत म्हणाला.
“नाही आकाश, तसं करणं कदाचीत योग्य ठरणार नाही. वहीनींची तब्येत आत्ता ठिक नाहीये. आपला अंदाज.. देव नं करो, जर बरोबर असेल तर वहीनींच शरीर, त्यांची मानसीकता अतीशय क्षीण झालेली आहे. इथं असलेल्या त्या अघोरी शक्तीने चवताळुन जाऊन वहीनींच काही बरं वाईट करण्याचा प्रयत्न केला तर? त्यापेक्षा आपण एक-दोन दिवस थांबुन काय प्रकरणं आहे ह्याचा छडा लावायचा प्रयत्न करुयात असं मला वाटतं..”, जयंत म्हणाला.
“ठिक आहे.. पण तो पर्यंत?? सुरक्षितेसाठी काहीतरी उपाय करणं गरजेचं आहे नाही का??”, आकाश
“मला वाटतं आपण इतक्या सगळ्या गोष्टी मानलेल्या आहेतच, त्यावर सध्यातरी डोळे झाकुन विश्वास ठेवलेला आहेच, तर मग आपण रामुकाकांनी सांगीतलेले पण ऐकले तर?”, जयंत म्हणाला
“रामुकाका? काय म्हणाले होते ते..?”, आकाश आठवण्याचा प्रयत्न करत म्हणाला.
“ते.. खालच्या खोलीत बांधलेल्या लसणांच्या माळांबद्दल म्हणाले होते असं तु म्हणाला होतास ना? कदाचीत आपण त्या खोलीत सुरक्षीत राहु. आजची रात्र तिथे काढायला काय हरकत आहे?”, जयंत म्हणाला
आकाशने विरोध दर्शवायला तोंड उघडले, पण त्याला माहीत होते की दुसरा काही पर्याय पण नाहीये.
दोघांच्या गप्पा संपेपर्यंत सुर्यास्त होऊन गेला होता आणि बाहेर अंधारायला लागले होते.
“चल तर मग, लागु यात पटापट कामाला..”, असं म्हणुन जयंत उठला, पाठोपाठ आकाशही उठला आणि ते आतमध्ये आले.
“मी इथं खोलीच्या बाहेर कॅमेरा लावुन ठेवतो, तो पर्यंत तु वहीनी आणि मोहीतला घेउन ह्या खोलीत ये.. आणि आवश्यक काही असेल, खाण्याचे काही असेल, पाणि तर ते पण खोलीतच आणुन ठेव. आपण आज रात्री काहीही झालं तरीही खोलीच्या बाहेर पडणार नाही आहोत..”, जयंत म्हणाला.
काही क्षण दोघांनीही एकमेकांकडे पाहीले आणि मग आकाश वरच्या खोलीत शाल्मली आणि मोहीतला आणायला पळाला तर जयंत ट्रायपॉड सेट करुन त्यावर कॅमेरा लावण्यात गुंग होऊन गेला.

जस जसा सुर्य खाली गेला आणि अंधाराचे साम्राज्य वाढु लागले तसं तसा वातावरणातला तणाव वाढू लागला.
शाल्मलीला आकाश आणि जयंतने विशेष काही सांगीतले नव्हते परंतु दोघांच्या वागणुकीत, हालचालीत पडलेला फरक, अचानक खालच्या खोलीत येऊन रहाणे ह्यावरुन काहीतरी विचीत्र घडत आहे ह्याची तिला जाणीव झाली होती. मोहीत सुध्दा शाल्मलीला बिलगुनच बसला होता.
खोलीतला दिवा लावण्यात आला आणि खर्याु अर्थाने रात्रीची सुरुवात झाली.
आकाशने खोलीचे दार लावुन घेतले. कॅमेरा ट्रायपॉड माऊंट करुन खोलीच्या बाहेरच लावला होता. जयंत जुने विषय काढुन वातावरणातला तणाव निवळवण्याचा प्रयत्न करत होता, परंतु त्याच्या प्रयत्नांना विशेष यश येत नव्हते.
घड्याळात ९.३० वाजुन गेले आणि अजुन विशष अशी काही हालचाल कुठे जाणवली नव्हती.
“कदाचीत आपण जो विचार केला होता तो पुर्ण चुकीचा असेल…”, आकाशने विचार केला खरा, परंतु वातावरणात होत चाललेला बदल, विनाकारण वाढत असलेला दबाव त्याला शांत बसु देत नव्हता.
दहा वाजुन गेले तसे सर्वांनीच थोडं फार खाऊन घेतले आणि आपल्या पांघरुणात शिरुन झोपण्याचा प्रयत्न करु लागले. अर्थात झोप येणं अशक्यच होतं, पण दिवसभरातल्या घडामोडींमुळे शरीराला आणि मनाला थकवा आला होता त्यामुळे नकळतच सर्वांचे डोळे मिटले गेले.
साधारणपणे रात्री १ वाजता कसल्याश्या आवाजाने आकाशला जाग आली. बर्याघच वेळ तो कसला आवाज असावा ह्याचाच आकाश करत होता. जणु काही कोणीतरी झाडू मारत असल्याचा तो आवाज वाटत होता.. किंवा… किंवा कोणीतरी सरपटत चालण्याचा..
आकाशने हळुच हलवुन जयंताला जागे केले. जयंता लगेच उठुन बसला. दोघंही बाहेरील आवाज कान देऊन ऐकु लागले. तो आवाज हळु हळु जवळ जवळ येत होता. काही क्षणातच तो दाराच्या अगदी जवळ आला आणि मग तेथुन पुढे जिन्यापाशी गेला. हळु हळु तो आवाज दुर दुर गेला. बहुदा ते जे कोणी होतं ते जिन्याचा आधार घेउन वरच्या खोलीकडे चालले होते.
काही क्षण शांततेत गेले आणि मग एक संतापलेली चित्कार दोघांना ऐकु आली आणि परत तोच सरपटण्याचा आवाज जिन्यांवरुन खाली येताना ऐकु आला. हळु हळु तो आवाज पुन्हा एकदा दारासमोर आला आणि तेथेच थांबला. ’ते’ दाराच्या बाहेर थांबले होते. दोघांच्याही मध्ये फक्त एक लाकडी दार होते. जर का ते पलीकडचे आघोरी, सैतानी, पाशवी असेल तर ह्या सर्वांच्या जिवनाची दोरी त्या एका लाकडाच्या दाराने बांधली गेली होती. ते दार उघडले गेले असते तर पुढे काय झाले असते हे वेगळे सांगायची आवश्यकता नव्हती.
बराच वेळ शांततेत गेला. प्रत्येक क्षण मनावर दडपण टाकत होता.
“आकाश….”, अचानक आलेल्या शाल्मलीच्या आवाजाने आकाश आणि जयंत दचकले.
आकाश उठुन शाल्मलीच्या जवळ गेला.
“काय गं? काय झालं??”, आकाशने विचारले..
“आकाश.. कसं तरी होते आहे… खुप घुसमटल्यासारखे होतेय.. आकाश…”, गळ्यावरुन जोरात हात फिरवत शाल्मली म्हणाली
आकाशने वळुन जयंताकडे पाहीले, जयंत सुध्दा उठुन शाल्मलीकडे आला.
“वहीनी.. काय होतंय…?”, जयंता म्हणाला..
“चावतंय काही तरी सर्व शरीराला… खुप सार्याु घोंघावणार्याे माश्या शरीरावर बसल्या आहेत असं वाटतं आहे.. असंख्य मुंग्या शरीराचा चावा घेत आहेत असं वाटतं आहे… आकाश.. काहीतरी कर
प्लिज…”,.. शाल्मली अस्वस्थ होत म्हणाली.
“हो.. हो… मी करतो काही तरी,..”, आगतीक होत आकाश म्हणाला..
शाल्मली अस्वस्थ होत अंथरुणात तळमळत होती. सतत एकदा गळ्यावरुन, मानेवरुन हात फिरवत होती, तर कधी हात झटकत होती..
“जयंत? काय होतंय शाल्मलीला?”, आकाशने जयंताला विचारले.
“वहीनी, स्वप्न पडले आहे का काही? उठुन बसता का जरा?, पाणी प्या म्हणजे बरं वाटेल..”, जयंत म्हणत होता.
शाल्मलीने डोळे उघडले आणि ती बेडवरुन खाली उतरुन पाणी प्यायला जाउ लागली. पण त्याचवेळेस एखाद्या पाशवी शक्तीने तिला भिंतीकडे लोटले. शाल्मली क्षणार्धात भिंतीकडे फेकली गेली. एखाद्याने जोरदार थोबाडीत द्यावी आणि त्या आघाताने जसे तोंड एकाबाजुला फेकेले जावे, तशी शाल्मलीची मान एका बाजुला कलली. तिची बुबुळ डोळ्याच्या वरपर्यंत गेली आणि त्यामुळे तिचे डोळे पांढरे फटक दिसु लागले. चेहर्यादवर झालेल्या त्या जोरदार आघाताने तिचे रिबीनीने बांधलेले केस विस्कटले गेले आणि तिच्या चेहर्याेवर पसरले. शाल्मलीचे पाय एखाद्या लाकडासारखे कडक झाले. आणि मग ती हात पाय मागच्या बाजुला भिंतीकडे वळवुन भिंतीचा आधार घेत वर वर सरकत छताला जाऊन चिकटली.
आकाश आणि जयंत विस्फारलेल्या नजरेने तो प्रकार बघत होते.. त्यांचा स्वतःच्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत नव्हता.

थोड्यावेळाने शाल्मलीच्या तोंडातुन शब्द बाहेर पडले. खरं तर तो शाल्मलीचा आवाज नव्हताच. गोड गळ्याच्या शाल्मलीचा असा घोघरा, फाटका, चिरका आवाज असणं शक्यच नव्हतं…
“सोडनार नाय.. एकाला पन सोडनार नाय… जिता नाय जानार तुमी इथुन भार… किति दिस लपशील इथं खुलीत.. येशील नवं बाहेर..”, असं म्हणुन तो आवाज खदा खदा हसला.
त्या हसण्याने आकाश आणि जयंताच्या अंगावर काटा उभा राहीला..
हळु हळु शाल्मली पुन्हा जमीनीवर आली आणि तिथेच कोसळली…
आकाश आणि जयंताने थोडावेळ वाट पाहीली आणि मग त्यांनी शाल्मलीला उचलले आणि बेडवर आणुन झोपवले…….
[क्रमशः]