Marathi sex story- कविता मॅडम

[rangila]

“मग तुम्ही मला मारता का??”
“मारता का म्हणजे??? आता तू जास्तच चावटपणा केला तर मग मारणार नाही तर काय करणार??”
“अहो पण…. आत्ताच तुम्ही कबूल केले की नाही… की आपण मित्र-मैत्रीण आहोत आणि आपल्या ’खाजगी’ गोष्टी एकमेकांना बिनधास्त सांगतो मग आता आणखीन कसली लाज-लज्जा, शरम बाळगायची? तुम्हाला एक सांगतो… तुमचे माझे जे मोकळेपणाचे संबंध आहेत त्याबद्दल एक अवाक्षरही मी ह्या ऑफीसच्या बाहेर बोलत नाही की कोणाला सांगत नाही. तेव्हा तुम्ही माझ्याशी काय बोलता, कसे बोलता आणि किती चांगले व घाणेरडे बोलता हे फक्त मलाच माहीत आहे. मग एकदमच बिनधास्त बोलायला काय हरकत आहे?”
“तुझे म्हणणे बरोबर आहे, सागर… पण मी स्त्री आहे…. आम्हाला तुम्हा पुरुषांसारखे काहीही मोकळेपणाने बोलता येत नाही…. त्याचा आम्हाला संकोच वाटतो…”
“ठिक आहे ना…. मी समजू शकतो की तुम्हा स्त्रियांना ’लाज’ वाटते. पण तुम्हाला प्रयत्न करायला काय हरकत आहे…. आधी आधी तुम्हाला थोडा संकोच वाटेल पण नंतर तुमचा संकोच नाहीसा होईल…”
“तरी पण…” माझे बोलणे कविता मॅडमना पटले पण तरीही त्या लाजत होत्या.
“हे बघा, मॅडम…. तुम्ही असे मोकळेपणे, तुमच्या म्हणण्याप्रमाणे ’घाणेरडे’…. बाहेर कोणाबरोबर बोलू शकता का?? म्हणजे तुमच्या मिस्टरांबरोबर बोलत असाव्यात कदाचित पण त्यांच्याशिवाय इतर कोणाशीही??”
“नाही! कोणाशीही नाही…” मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
“बरे तुम्ही म्हणता तुमच्या मिस्टरांशी तुमचे पहिल्यासारखे संबंध राहिले नाहीत म्हणजे आजकाल ते पण तुमच्याशी असे बोलत नसावेत?” मी त्यांच्या मर्मावर बोट ठेवले.
“हां… ही गोष्ट खरी आहे, सागर….” त्या उदास स्वरात म्हणाल्या.
“हां…. मग मी म्हणतो… तुम्हाला माझ्याबरोबर असे मोकळेपणे बोलायचा चान्स मिळतोय तर मग त्याचा तुम्ही फायदा का घेत नाही? अगदी खरे सांगा…. जेव्हा असे काहीतरी एकदम ’खाजगी’, लैंगीकतेशी संबंधीत आपण जेव्हा बिनधास्त बोलतो तेव्हा ’मजा’ वाटते की नाही?? आय मीन…. अंगात एक गोड शिरशीरी उठते की नाही?? अगदी खर खर सांगा….”

“हो! उठते!” हे बोलताना कविता मॅडम खाली मान घालून चक्क लाजल्या.
“बघा.. बघा…. किती ’गोड’ लाजल्यात, तुम्ही…. यावरूनच कळते की तुम्हाला पण आवडते असे बोलणे….”
“सागर! तू ना….,” माझ्याकडे बघून लाजत, हसत मॅडम बोलल्या, “एखादी गोष्ट कशी पटवून द्यावी हे बाकी तुला बरोबर जमते…. इंजिनीअरच्या ऐवजी तू वकील व्हायला पाहिजे होतेस….”
“ते जावू द्या… पण तुम्हाला माझे म्हणणे पटले ना??”
“हो! पटले….” मॅडमने हसत हसत कबूल केले.
“मग बोलणार ना माझ्याबरोबर अजून मोकळेपणे….”
“मी तर बोलते तुझ्याबरोबर आधी पासून….”
“हो ना… मग माझ्या ’बिनधास्त’ प्रश्नांची उत्तर का देत नाही? मला मारायला का धावता??”
“बर… नाही मारणार आता मी तुला….”
“नाही माझी मारण्याबद्दल काही तक्रार नाही पण माझ्याशी एकदम खुलेपणे तुम्ही बोलत नाही त्याबद्दल मी बोलतोय….”
“बर बर…. आता बोलेन मी तुझ्याशी…. आणखीन मोकळेपणे….. बिनधास्त….. घाणेरडे…..”
“दॅट्स लाईक अ गूड गर्ल!… आय मीन… गूड वूमन….” मी आनंदाने शेवटी म्हणालो आणि आम्ही दोघेही दिलखुलासपणे हसलो.

मग त्यादिवशी मी पुढे त्यांच्याशी काही बोललो नाही. कविता मॅडम माझ्याबरोबर अजून ’बिनधास्त’ बोलायला तयार झाल्या ही माझी त्यादिवशीची मोठी ’अचीव्हमेंट’ होती. माझ्या ’बोल्ड’ प्रश्नांची उत्तर त्या एकदम लगेच ’बोल्डपणे’ देणार नव्हत्या तेव्हा हळु हळू त्यांचा संकोच घालवून त्यांना आनखीन मोकळे करायचे मी ठरवले. मग पुढचे काही दिवस मी त्यांच्याशी थोड्या ’लाईट’ विषयावर बोलत राहिलो व त्यांचा संकोच कमी कमी होत गेला. मग नंतर माझ्या बऱ्याच ’बोल्ड’ प्रश्नांना त्या तेवढ्याच ’बोल्डपणे’ उत्तर द्यायला लागल्या. एकदम त्या ’लंड’ किंवा ’पुच्ची’ वगैरे शब्द बोलायला नाही लागल्या पण बऱ्यापैकी ’बोल्ड’ बोलायला लागल्या.
पुन्हा एकदा असेच आम्ही ऑफीसमध्ये एकटेच होतो आणि आम्ही ’चोकोबार’ खाण्यासाठी आणला. नेहमीप्रमाणे कविता मॅडम बॉसच्या चेअरवर बसून खात होत्या आणि मी त्यांच्या समोर बसून खात होतो. आमची नजरानजर झाली की मॅडम स्वत:च हसायच्या. तेव्हा मी त्यांना विचारले,
“का हसताय तुम्ही, मॅडम…?”
“का? खाताना फक्त तूच हसू शकतो का? मी हसू शकत नाही का??”
“हसू शकता ना…. पण मला काही आठवते म्हणून मी हसतो….”
“मग मला पण काहीतरी आठवले म्हणून मी हसले….” मॅडमने चावटपणे हसत म्हटले.
“खरच! मग नक्कीच माझ्यासारखे काहीतरी चावट आठवले असणार…. सांगा, सांगा लवकर मला….”
हो!…. आता तूच बोलला होतास ना त्या दिवशी… वाण नाही पण गुण लागतो…. मग तसेच आहे आता…. मला पण तुझे त्या दिवशीचेच बोलणे आठवले….”
“अच्छा! म्हणजे तुमच्या मिस्टरांचे ’ते’ तुम्ही चोखायचे ते होय…?”
“हो तेच!” मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले आणि हसायला लागल्या.
“बरे झाल, मॅडम…. तुम्ही तो विषय पुन्हा काढला…. खरे तर त्या दिवशी मला तुम्हाला ’चोखण्याबद्दल’ काही आजून प्रश्न विचारायचे होते पण माझ्या शेवटच्या ’त्या’ प्रश्नाने विषयच पालटला….”
“काय विचारायचे होते तुला??” मॅडमने कुतूहलाने मला विचारले.
“हेच की तुम्ही पहिली वेळ चोखला तेव्हा तुम्हाला काय वाटले?” मी उत्तेजीत स्वरात त्यांना विचारले आणि मला माहीत होते त्यांच्याकडून आता ’बिनधास्त’ उत्तर येणार….
“काय वाटणार… पहिली वेळ माहीतच नव्हते कसा चोखायचा ते…. ह्यांना माझे दात खूप लागले पहिल्यावेळी….. पण तेही लवकर ’फिनीश’ झाले म्हणा पहिल्या वेळी….”
“काय म्हणता?…. तुमच्या तोंडात??” मी मुद्दाम ’आ’ वासून म्हटले.
“हो!… माझ्या तोंडात…” कविता मॅडमने थोडे लाजत उत्तर दिले आणि पुढे म्हणाल्या, “मला कल्पना पण नव्हती ह्यांचे इतके ’पानी’ माझ्या तोंडात गळेल याची….”
“पानी!… त्याला काय बोलतात हे माहीत नाही का तुम्हाला??” मी मिश्कीलपणे विचारले.
“हो, हो!…. माहीत आहेत सगळे शब्द…. ’विर्य’ बोलतात त्याला…” मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले पण त्या हसत होत्या.
“मग कशी वाटली चव… विर्याची??”
“अजिबात आवडली नाही, पहिल्यावेळी….. एकदम पानचट लागली…. घश्यात एकदम गिळगीळीत वाटले… बेसीनमध्ये जावून गुळण्या केल्या मी…”
“अरेरेरे…. मला वाटल तुम्हाला पहिल्यावेळीच आवडली असावी ’विर्याची’ चव…. मग नंतर आवडली का?? आय मीन… नंतर अनेकवेळा नंतर….”
“खरे तर त्याला काही चवच नाही… तेव्हा आवडली असे म्हणता येणार नाही…. पण पुढे त्याचे काही वाटेनासे झाले…. थोडक्यात… नंतर सवय झाली….”
“कितपत सवय झाली, मॅडम??” मी पुढे कुतुहलाने विचारले.
“कितपत म्हणजे??”
“नाही म्हणजे…. किती सवय झाली विर्याची…. म्हणजे ’ते’ प्यायला मिळावे असे वाटू लागले… किंवा त्याच्यासाठी तुम्ही तडफडू लागल्या…. वगैरे वगैरे…”
“छे, छे!… तसे काही कधी झाले नाही…. मी ’सवय झाली’ अशासाठी म्हटले की जेव्हा केव्हा हे माझ्या तोंडात फिनीश व्हायचे तेव्हा मला त्याचे काही वाटेनासे झाले….”
“म्हणजे तुमचे मिस्टर तुमच्या तोंडात फिनीश करण्यात रेग्युलर नव्हते? म्हणजे ते रोज तुमच्या कडून चोखून घेत नव्हते??”
“चोखायला सांगायचे रोज… पण तोंडात फिनीश होत नव्हते…. थोडे चोखले की त्यांना ’खाली’ घालायची घाई असायची…. खाली घालायला ’प्रॉब्लेम’ असला की मगच ते तोंडात फिनीश व्हायचे…”
“मी सांगू का तसा ’प्रॉब्लेम’ कधी यायचा??” मी एकदम उत्साहाने कविता मॅडमना बोललो.
“सांग बर, कधी यायचा??” मॅडमने माझ्याच टोनचे वेडावणे आणत विचारले.
“तुमच्या ’पिरीयडच्या’ वेळेत….” मी चावटपणे हसत म्हणालो.
“व्हेरी स्मार्ट!” कविता मॅडमने लाजत लाजत म्हटले, “या विषयातली एखादी गोष्ट तुला माहीत नाही असे होणारच नाही… हो की नाही, सागर??”
“करेक्ट, मॅडम…!” मी अभिमानाने त्यांना उत्तर दिले.
“कुठून इतके ’ज्ञान’ प्राप्त केलेस तू, सागर??… कविता मॅडमने हसत मला विचारले आणि पुढे म्हणाल्या, “हां… आता तुम्हा पुरुषांचे काय म्हणा… तुम्हाला ’ह्या’ गोष्टींचे ज~झान सहज मिळते सगळीकडे… तुम्हा पुरुषांना थोडीत आम्हा बायकांसारखी रिस्ट्रीक्शन्स असतात… पण तरीही एक कुतुहल म्हणून विचारतेय….”
“अगदी बरोबर, मॅडम…. पुरुषांचे जगच वेगळे असते…. आता ’ब्लू-फिल्म’ बद्दल तुम्हाला माहीत आहेच….. तसे तुम्हाला चावट कथांच्या पुस्तकांबद्दल पण माहीत असावे….”
“ते चंद्रकांत काकोडकरांच्या कथाचे??” मॅडमने एक ’बाळबोध’ प्रश्न केला आणि त्यावरून मला त्यांच्या ’ज~झानाची’ कल्पना आली…
“नाही, नाही…. ते नाही…. काकोडकरांच्या कथा तर अगदीच ’मिळमिळीत’ असतात…. पण त्यापेक्षाही जास्त चावट….”
“म्हणजे ते कधी कधी स्टेशन परीसरात ’हैदोस’ वगैरे नावाची पुस्तके विकतात ती??”
“हो! तशीच पण त्यापेक्षाही जास्त चावट…. शक्यतो अशी पुस्तक हिंदीत असतात….”
“नाही रे… मी नाही कधी अशी पुस्तक वाचली…”
“माझ्याकडे आहेत…. देईन मी तुम्हाला वाचायला…. आणि तुम्ही कधी नागड्या उघड्या मुलींची, कामक्रीडेच्या चित्रांची पुस्तक बघितलीत का??”
“छे! काहीतरीच काय विचारतोस…. मी कशी बघणार असली पुस्तक??”
“अहो अस काय करता, मॅडम…. तुमच्या मिस्टरांनी नाही दाखवली कधी तुम्हाला??” मला खरोखरच त्यांच्या उत्तराचे आश्चर्य वाटले.
“नाही रे…..”
“कमाल झाली…. ते तुम्हाला ब्लू-फिल्म दाखवायचे… मग असली पुस्तक का नाही दाखवायचे?…. बरे ठिक आहे… माझ्याकडे आहेत तसली पुस्तक… मी दाखवेन तुम्हाला नंतर…”
“काय काय आहे तुझ्याकडे, सागर?… दाखवण्यासारखे??” मॅडमने मिश्कीलपणे मला विचारले.
“बरच काही….. तुम्ही फक्त सांगा…. आणि मी तयारच आहे…. दाखवायला….” मी पण चावटपणे उत्तर दिले…
“सागर…. तुला की नाही… मोकळीक दिली तर खूपच गैरफायदा घेतोस…. तुला फटके दिल्याशिवाय पर्याय नाही….” असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
खरे तर चावट कथांचे एक हिंदी पुस्तक व एक ’पेंटहाऊस’ मॅगेझीन त्यावेळी माझ्याकडे होते. घरात तर असली पुस्तक ठेवता येत नव्हती तेव्हा ऑफीसमध्ये माझ्या ड्राईंग बोर्डच्या टेबलाखाली एक गुप्त फट होती, जेथे मी ती लपवून ठेवत होतो. जेव्हा मला एकांत मिळेल तेव्हा मी ड्राफ्टींग सेक्शनचा दरवाजा लावून गुपचूप ती पुस्तक बघत व वाचत असे. त्यावेळी मी ती पुस्तक काढून कविता मॅडमना दाखवू शकलो असतो पण मी असली पुस्तक ऑफीसमध्ये ठेवतो हे मला त्यांना कळू द्यायचे नव्हते म्हणून मी नंतर त्यांना ती पुस्तक दाखवायचे ठरवले.

[rangila]

भाग ४
त्या आठवड्यात पुन्हा आम्हाला ’चांगला एकांत’ मिळाला नाही. आमच्या दृष्टीने ’चांगला एकांत’ म्हणजे जवळ जवळ तीन ते चार तास ऑफीसमध्ये फक्त कविता मॅडम आणि मीच असणे. मग पुढच्या आठवड्यात आम्हाला ’एकांत’ मिळाला. आम्ही बॉसच्या केबीनमध्ये बसून गप्पा मारत होतो तेव्हा मी ’काहीतरी आठवले’ अश्या आविर्भावात उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये आलो. मग टेबलाखालील गुप्त फटीतून मी ’पेंट हाऊस’ मॅगेझीन काढले आणि ते घेवून परत बॉसच्या केबीनमध्ये आलो. कविता मॅडम कुतुहलाने मला गेलेले आणि परत आलेले पहात होत्या. केबीनमध्ये शिरताना मी त्यांना म्हणालो,
“मॅडम… हे बघा मी ’हे’ मॅगेझीन आणले आहे तुम्हाला दाखवण्यासाठी….”
असे म्हणत मी मॅगेझीन मॅडमच्या हातात दिले आणि त्यांच्या समोर चेअरवर आरामात रेलून बसलो. मॅडमने उत्सुकतेने मॅगझीन हातात घेतले आणि कव्हरवरील नग्न मुलीचा फोटो पाहू लागल्या. त्या माझ्याकडे बघून मिश्कीलपणे हसल्या आणि मी त्यांच्याकडे बघून चावटपणे हसलो. कव्हरवरची ती मुलगी जरी नग्न होती तरी ती पाठमोरी असल्यामुळे तिचे स्तन किंवा पुच्ची त्यात दिसत नव्हती. नंतर मॅडमने पहिली दोन तीन पाने सोडून मॅगझीन उघडले आणि… “ईईईई” करत किंचाळल्या व मॅगेझीन माझ्या अंगावर टाकले.
मी हडबडत उठलो. मला वाटले की मॅगेझीन मध्ये कदाचीत छोटेसे झुरळ वगैरे असावे म्हणून त्यांनी किंचाळत मॅगझीन टाकले. तेव्हा मी मॅगेझीन चाळून चेक केले पण मला त्यात झुरळ सापडले नाही. मी आश्चर्याने कविता मॅडमकडे पाहिले तर त्या शरमेने माझ्याकडे बघून हसत होत्या.
“काय झाल, मॅडम?… तुम्ही अश्या ओरडल्या का? आणि मॅगझीन का टाकले असे?” मी त्यांना विचारले.
“ईईई… किती घाणेरडा फोटो आहे त्यात….” कविता मॅडमने तोंड वेडेवाकडे करत म्हटले.
“कोठला?? मी नाही बघितला….” असे म्हणत मी मॅगझीन चाळून बघितले पण मला कोठलाही फोटो ’घाणेरडा’ वाटला नाही. तेव्हा मी त्यांना म्हणालो, “कोठे आहे घाणेरडा फोटो?… मला नाही सापडत….”
“तो काय सुरुवातीलाच आहे….. ती बया पाय फाकवून बसलीय तो….”
“कोठला हा?…” असे म्हणत मी त्या सांगत होत्या तो फोटो पाहिला पण मला त्यात काही घाणेरडे वाटले नाही, “यात काय घाणेरडे आहे?”
“शी! कशी ती पाय फाकवून बसलीय…. आणि स्वत:ची ’योनी’ बोटांनी फाकवून दाखवतीय….”
“मग त्यात ’घाणेरडे’ काय आहे, मॅडम??” मला मॅडमच्या बोलण्याचे हसू आले.
“हो! बरोबर आहे…. तुम्हाला काय त्यात घाणेरडे वाटणार…. तुम्हाला तर ’मजाच’ वाटणार असले फोटो बघताना….” मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले.
“ओह, कम ऑन, मॅडम… तुम्ही एवढ्या ’फॉरवर्ड’ असताना जुन्या काळातल्या काकूबाई सारखे बोलत आहात…. जणू काही स्त्रीयांच्या ’ह्या’ भागाबद्दल तुम्हाला काही माहीतच नाही…. तुम्हाला पण ’तेच’ आहे ना, मॅडम??” मी चावटपणे त्यांना विचारले.
“शी! हे काय विचारण झाल?….”
“मग एवढे काय लाजता असले फोटो बघायला?”
“मी असले ’बोल्ड’ फोटो कधी बघितले नाही…. म्हणून मला लाज वाटते…” मॅडमने लाजत उत्तर दिले, “आणि तु पण समोर बसलायस ना…”
“अहो, मला काय लाजता?… आपल्यात आता काही लाज-शरमेची गोष्ट राहिलेलीच नाही…. तेव्हा बिनधास्त बघा हे मॅगझीन… आणि तुम्हाला आधी आधी थोडी लाज वाटेल पण नंतर काही वाटणार नाही…. आता तुम्ही एवढ्या ’बिनधास्त’ आहात तर मग लाजायचे काय त्यात?…. त्यांना मी असे म्हटले आणि पुढे म्हणालो, “बर! ठिक आहे… तुम्ही एकट्या येथे बसा आणि हे मॅगझीन पहा… तोपर्यंत मी एक अर्जंट ड्रॉईंग आहे ते पुर्ण करतो… तुमचे झाले की मला हाक मारा….”
असे म्हणत मी उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये येवून माझे काम करू लागलो. मी मुद्दाम कविता मॅडमना एकांत दिला जेणेकरून त्यांना ते मॅगझीन मनसोक्त बघता यावे. पहिल्या वेळी त्यांना बघायला कसे तरी वाटेल पण नंतर त्यांना त्याचे काही वाटणार नाही. मग त्यावर आम्हाला चर्चा करता येईल व आमच्यातील राहिलेली लाज-लज्जा, संकोच-शरम सगळी संपून जाईल.
बराच वेळ झाला त्यांनी मला बोलावले नाही तेव्हा मी स्वत:च त्यांच्याकडे गेलो. मी गुपचूप जावून मॅडमसमोर चेअरवर बसलो. कविता मॅडम मॅगझीन बघण्यात इतक्या गुंग होत्या की त्यांना कळलेच नाही मी आलोय ते. त्यांच्या चेहऱ्यावरून वाटत होते की त्या जे पहात होत्या ते त्यांना आवडले होते. मी मुद्दाम खाकरून त्यांचे लक्ष वेधून घेतले.
“काय मॅडम… तुम्ही मला हाक माराल म्हणून मी वाट बघत बसलो….”
“अरे ते… मी… बघण्यात गुंग झाले त्यामुळे विसरलेच तुला बोलवायला….” त्यांनी ओशाळत उत्तर दिले.
“ठिक आहे, ठिक आहे…. मी समजू शकतो…. पहिली वेळ तुम्ही असे मॅगझीन बघताय तेव्हा गुंग तर होणारच….” मी हसून त्यांना म्हटल.
“कश्या ह्या मुलीं फोटो काढायला देतात नाही…. काही म्हणजे काही ’सिक्रेट’ रहात नाही…”
“पैसा, मॅडम… पैसा… पैसा मिळतो म्हणून काहीही करायला तयार असतात अश्या बायकां….”
“खरं आहे…. पैसा मिळतो म्हणून ह्या असे फोटो काढून देतात मग अजून पण काय काय करत असतील…. हो की नाही?”
“ऑफकोर्स!…. बर मॅडम… कस वाटल तुम्हाला हे मॅगझीन बघताना?” मी माझ्या मनातला मेन प्रश्न त्यांना विचारला.
“कसे वाटले म्हणजे?…. आता मला काय वाटणार अश्या नागड्या मुलीं बघून? मी काय पुरुष थोडीच आहे….”
“बस काय, मॅडम…. तुम्हाला काहीच वाटल नाही?? अस काय जरुरी नाही की नागड्या मुलीं बघून फक्त पुरुषच उत्तेजीत होतात… स्त्रीयां पण उत्तेजीत होवू शकतात…”
“अरे मी खरच सांगते…” मॅडम मला बोलल्या पण मला ते पटले नाही.
“अहो मॅडम… मी आत आलो ते तुम्हाला कळले पण नाही…. त्यावरून कळते की तुम्ही ह्या नागड्या मुलीं बघण्यात किती तल्लीन झाल्या होतात….”
“हो, असेल… पण त्याचा अर्थ असा होत नाही की मी ’उत्तेजीत’ झाले होते….” मॅडमने आपली बाजू लावून धरली.
“अहो मॅडम… मला सांगायला काय लाजता?… कबूल करा जर उत्तेजीत झाला असाल तर…”
“बर बाबा…. करते कबूल… हो!… झाले मी उत्तेजीत…. खूश??”
“अस्स… मग सांगा ना बिनधास्त…. मी जावून कोणाला सांगणार नाही….”
“मग सांगितल ना आता…..”
“बर मग काय काय आवडल तुम्हाला ह्या मॅगझीन मधल?… एखादी पर्टीक्युलर गोष्ट तुम्ही मार्क केली??” मी त्यांना बोलत करायचा प्रयत्न केला.
“अरे हो…. तुला एक गंमत दाखवते…”
असे म्हणत कविता मॅडमने मॅगझीन घेतले आणि टेबलावर उघडे करत त्या पाने पलटू लागल्या. मग आम्ही दोघेही दोन्ही बाजूने त्या मॅगझीनवर झुकलो आणि पाहू लागलो. त्यांनी एका मुलीच्या पुच्चीचा क्लोज-अप फोटो मला दाखवला व तिच्या पुच्चीच्या पाखळ्या किती मोठ्या आहेत हे अगदी बोट ठेवून दाखवले. आणि मग त्या मॅगझीनमधील नागड्या उघड्या मुलींच्या अंगाबद्दल, छाती आणि पुच्चीबद्दल आमची चर्चा रंगली. कोणाचे नितंब तर कोणाच्या छातीचे उभार, कोणाची तरारलेले निप्पल तर कोणाच्या निप्पलच्या बाजूची वलय…. कोणाची पुच्ची तर कोणाच्या पुच्चीवरील केस….. अश्या सगळ्या भागांचा आकार, रंग, साईज वगैरे बद्दल आम्ही कॉमेंट्स करू लागलो.
आमच्यात जी काही लाज-शरम बाकी होती तीही आता निघून गेली होती. कविता मॅडम अगदी सहजपणे ’स्तन, योनी, पटल, निप्पल’ वगैरे शब्द बोलत होत्या. त्यांच्या तोंडून तसले शब्द ऐकून मी कामोत्तेजीत होत होतो. प्रथमच मी असा एका स्त्रीबरोबर असे मॅगझीन बघून चर्चा करत होतो माझा लंड पॅन्टमध्ये एकदम कडक झाला होता व त्यात एवढे प्रेशर जमा झाले होते की टॉयलेटमध्ये जावून मूठ मारल्याशिवाय तो शांत होणार नव्हता. शेवटी मला रहावले नाही आणि ’एका मिनीटात आलो’ असे त्यांना म्हणत मी टॉयलेटमध्ये पळालो. खसखस मूठ मारून मी विर्य गाळले आणि शांत झालो.
मी परत आल्यानंतर पुन्हा आमची ’चर्चा’ रंगली. कविता मॅडम अगदी उत्तेजीत स्वरात भरभरून बोलत होत्या. बोलताना त्यांच्या डोळ्यात मला एक वेगळीच चमक वाटत होती. कदाचित त्यापण माझ्यासारख्या कामोत्तेजीत झाल्या असाव्या…. मी तर स्वत:ला ’मोकळे’ करून आलो होतो पण त्यांना ते शक्य नव्हते तेव्हा कदाचीत त्यांची उत्तेजना त्यांच्या आवाजातून आणि इतर हालचालीतून व्यक्त होत होती. अचानक त्यांनी मला विचारले,
“सागर…. एक विचारू का??”
“अहो… एक काय…. दोन विचारा… तीन विचारा…”
“नाही एक पुरे आहे….”
“बर… विचारा….”
“जसे तू मला विचारलेस की ’हे मॅगझीन पाहून तुम्ही उत्तेजीत झालात का’ तसेच मी तुला विचारते… तू उत्तेजीत झालास की नाही हे मॅगझीन पाहून?…. अर्थात! माझ्यासारखी हे मॅगझीन बघण्याची तुझी ही पहिली वेळ नाही पण तरीही विचारते… तू उत्तेजीत होतोस की नाही हे मॅगझीन पाहून??” मॅडमने हसत हसत मला विचारले
“होतो ना….!!” मी पटकन उत्तर दिले आणि पुढे म्हणालो, “अहो मॅडम…. मी एकदम ’नॉर्मल’ मुलगा आहे. असल काही नागड-उघड बघितल की लगेच उत्तेजीत होतो मी…. इनफॅक्ट! मी इतका उत्तेजीत होतो की ’रहावत’ नाही मला….”
“मग काय करतोस तू…. नाही ’रहावले’ की??” कविता मॅडमने हसत हसत पुन्हा विचारले.
“काय करणार, मॅडम? इतर काही सोर्स नाही मला…. मग ’अपना हाथ जगन्नाथ’…. ’हातगाडी’ चालवावी लागले मला…” मी हसत त्यांना म्हणालो.
“काय?? हातगाडी??….” मॅडमना माझे बोलणे बहुदा कळाले नाही.
“हो! हातगाडी…..” असे म्हणत मी मूठ वळवून फक्त दोनदा वर खाली केली आणि कविता मॅडमना समजले मला ’काय’ म्हणायचे आहे ते…
“हां! हां! हां!…” करत मॅडम जोराने हसू लागल्या मग आपले हसू कसेबसे थांबवत त्या म्हणाल्या, ’पण आत्ताचे काय?…. आत्ता उत्तेजीत झालास का तू??”
“झालो ना, मॅडम…. हे आत्ताच तुमच्यासमोर मी टॉयलेटमध्ये जावून आलो ना….” मी बिनधास्त त्यांना सांगितले.

[rangila]

आणि कविता मॅडम खो खो हसू लागल्या. त्यांना आपले हसू आवरेना. हसून हसून त्यांची मुरकुंडी उडाली. त्या तश्याच हसत हसत उठल्या व बाहेर आल्या. मी बावळटासारखा त्यांच्याकडे बघत राहिलो. त्याना एवढे हसायला काय झाले हे मला कळेना. मी त्यांना विचारायला जाणार तेवढ्यात बेल वाजली! मी पटकन मॅगझीन घेतले आणि माझ्या जागी पळालो. मॅडमने कसेबसे हसू आवरले आणि दरवाजा उघडला. आमचा प्युन आला होता तेव्हा आमचा ’एकांत’ संपला! नंतर मी त्यांना ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये बोलावून गुपचूप विचारले की त्यांना एवढे हसायला काय झाले तर त्या म्हणाल्या की “काही नाही! तू तो ’हातगाडी’ शब्द वापरला ना…. त्याचे मला हसू आले… आणि तू ’टॉयलेटमध्ये जावून आलो’ हे म्हणाला त्याचे तर जास्तच हसू आले….’
मग पुढच्यावेळी मी कविता मॅडमना हिंदी चावट कथांचे एक पुस्तक वाचायला दिले. त्या पुस्तकात झवाझवीच्या बिनधास्त गोष्टी होत्या. ते पुस्तकही त्यांना एकदम ’इंटरेस्टींग’ वाटले. मी त्यांना पुस्तक दिले की त्या ते एक दोन दिवस स्वत:कडे ठेवून घेत असत. मग जसा त्यांना वेळ मिळेल तसे त्या गुपचूप ते पुस्तक वाचत असत. मी त्यांना पुस्तक वाचत असताना गुपचूप मार्क करायचो. पुस्तक वाचताना त्यांचा चेहरा खूपच सिरीयस असायचा. त्या चुळबूळही फार करायच्या. त्यावरून मला कळत होते की झवाझवीच्या त्या कथा वाचून कविता मॅडम उत्तेजीत होत होत्या. एकदा आम्ही ’एकांतात’ असताना मी त्यांना विचारले,
“काय, मॅडम…. कश्या वाटतात ’त्या’ पुस्तकातल्या कथा??”
“एकदम इंटरेस्टींग… कोठून आणतो तू ही पुस्तक??”
“आहे एक बूक स्टॉल….. गुप्त जागी….”
“मग तू ही पुस्तक विकत घेतो तेथून?”
“नाही…. भाड्याने आणतो… लायब्ररी सारखी सिस्टीम आहे तेथे…. पन्नास रुपये डिपॉजीट आणि प्रत्येक पुस्तक नेते वेळी पाच रुपये चार्ज….”
“मग कोणी बघत नाही तुला असली पुस्तक तेथून घेताना?… तुला लाज नाही वाटत असली पुस्तक आणताना??” मॅडमने कुतुहलाने विचारले.
“तिथे बरेच जण येतात… पण ओळखीचे कोणी नसते… आणि सगळेच ही पुस्तक वाचतात मग लाजायचे काय त्यात….” मी हसत म्हटले.
“काय भाषा वापरतात त्या पुस्तकात…! इतके घाणेरडे आणि गलीच्छ शब्द मी सहसा वाचले नव्हते….”
“अहो तीच तर खरी मजा आहे…. तसले शब्द वाचूनच तर उत्तेजीत व्हायला होते…. तोच तर या पुस्तकांचा उद्देश आहे…. हो की नाही?” मी मॅडमना डोळा मारत म्हटले.
“हं… ही गोष्ट खरी आहे म्हणा…. फार उत्तेजीत व्हायला होत वाचताना….” कविता मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
“ते मला माहीत आहे हो, मॅडम…. तुम्हाला मी वाचताना मार्क केले आहे गुपचूप….” मी मिश्कीलपणे त्यांना म्हणालो.
“शी! नालायक…. गुपचूप काय बघतोस मला…..” मॅडमने लटकेपणे मला दटावत म्हटले.
“बर बाबा…. पुढच्या वेळेपासून गुपचूप बघणार नाही…. सरळ सरळ समोर येवून बघेन….”
“तू तर बेशरमच आहे…. तेव्हा करशील तसे….”
“हा! हा! हा!…” त्यावर मी नुसता हसलो.
“पण, सागर…. त्या पुस्तकातल्या तू सगळ्या कथा वाचतोस?” मॅडमने मल प्रश्न केला.
“हो!… अगदी पहिल्या शब्दापासून ते शेवटच्या शब्दापर्यंत…” मी अभिमानाने म्हटल.
“शी!… मी नाही वाचत सगळ्या कथा….”
“काहो, मॅडम?… आवडत नाही का?”
“का काय….. इतर कथा ठिक आहेत…. पण नात्यातील व्यक्तींचा संभोग म्हणजे काहीतरीच…. इतर सगळी नाती पण ठिक आहेत पण आई-मुलगा, बहिण-भाऊ आणि बाप-मुलगी ही नाती म्हणजे अतीच झाले…. प्रत्यक्षात असल्या नात्यांमध्ये असे काही घडू शकतच नाही…”
“अहो, मॅडम… तिकडे युरोप, अमेरीकेत असे घडते… आणि आपल्या इकडेही कधी कधी वाचण्यात येत… असे काहीतरी घडले की…. हे बघा, मॅडम…. आता त्या कथा लिहिणारे लेखक आपल्यासारखी माणसेच असतात… आणि ते कदाचीत त्यांच्या अनुभवावरून लिहीत असतील….”
“छे! मला नाही खर वाटत…. असे जवळच्या नात्यातल्या व्यक्तींमध्ये संभोग शक्यच नाही…. तू सांग, सागर…. त्यातील बहिण-भावाची संभोग कथा वाचून तुझ्या मनात कधी तुझ्या बहिणीचा विचार आला का??”
मॅडमने मला बिनधास्त प्रश्न केला. आणि इथे माझी गोची झाली! खरे सांगायचे म्हणजे तसल्या पुस्तकातील बहीण-भावाच्या कथा वाचताना माझ्या मनात बऱ्याचदा माझी मोठी बहिण, संगीताबद्दल विचार आला होता. पण मी ते कविता मॅडमना सांगू शकत नव्हतो. जर मी त्यांना खरे सांगितले तर त्या मला पापी वगैरे समजतील आणि त्याने माझी त्यांच्याशी झालेली जवळीक कदाचीत तुटेल. तेव्हा तसे होवू नये म्हणून मी त्यांना खोटेच सांगितले.
“नाही, मॅडम… माझ्या मनात माझ्या बहिणीचा विचार कधी आला नाही…. पण जस्ट एक मजा म्हणून मी त्या कथा वाचतो…. आणि मॅडम… ह्या कथा फक्त मनोरंजना करीता असतात… वाचायच्या.. मजा घ्यायची… आणि विसरून जायच्या…. एवढा कोण सिरीयसली त्यावर विचार करतोय….”
“हां… हे अगदी बरोबर आहे….” असे म्हणत मॅडम हसल्या…
मग त्या नंतर मी कविता मॅडमना अशी चावट कथांची पुस्तक, नग्न मुलींची मॅगझीन, झवाझवीच्या फोटोंची मॅगझीन रेग्युलरली दाखवू लागलो. कित्येकदा तसली फोटोंची मॅगझीन आम्ही एकत्रच बघत असू. आता तर मी आणि मॅडम ’लंड, पुच्ची’ वगैरे शब्द सुद्धा वापरायला लागलो होतो. मॅडमच्या तोंडून ते शब्द ऐकले की मी खूप उत्तेजीत व्हायचो. त्यांच्या बरोबर अश्लील भाषेत बोलल्यानंतर मी कामवेडा व्हायचो आणि नंतर टॉयलेटमध्ये जावून मूठ मारून यायचो. कित्येकदा मी टॉयलेटला जावून आलो की मॅडम माझ्याकडे बघून हसायच्या पण मला त्याचे काही वाटायचे नाही आणि मीही हसायचो.
कधी कधी आम्ही मॅगझीन बघायचो नाही की अश्लील कथांची पुस्तक वाचायचो नाही, म्हणजे ऑफीसमधे इतर कोणी असतील तेव्हाच्या वेळी. आणि अश्यावेळी मी टॉयलेटला जावून आलो तरी मॅडम माझ्याकडे बघून गुपचूप हसायच्या. मीपण त्यांच्याकडे बघून हसायचो की त्यांना काय समजायचे ते समजू दे…. याबद्दल त्या मला काही बोलल्या तर त्यांना काय उत्तर द्यायचे हेही मी ठरवले होते. आणि त्यांनी मला एकदा छेडलेच….
“काय सागर…. आजकाल तू टॉयलेटमध्ये बऱ्याचदा जातोस…. ’हातगाडी’ जोरात का??” त्यांनी मिश्कीलपणे हसत मला प्रश्न केला.
“मॅडम… प्रत्येकवेळी मी टॉयलेटमध्ये जातो तेव्हा जरूरी नाही की ’हातगाडी’ करायला जातो…. आणि तुम्हाला जर तसेच वाटत असेल तर…. हो!! मी प्रत्येकवेळी ’हातगाडी’ करतो….” मी हसत त्यांना प्रत्युत्तर दिले.
“अच्छा…. पण एक गोष्ट सांग…. तू तसल्या कथा वाचतोस किंवा तसले मॅगझीन बघतोस तेव्हा उत्तेजीत होतो हे मी समजू शकते पण इतर वेळी कशाने उत्तेजीत होतोस?” त्यांनी मला चावट स्वरात विचारले.
“अहो मॅडम….. तुमच्यासारखे मुर्तीमंत ’मॅगझीन’ माझ्या जवळपास असते…. मग मी उत्तेजीत होणार नाही तर काय…?” मी पण त्यांना तश्याच चावट स्वरात उत्तर दिले.
“इश्श!…. मी काय मॅगझीन आहे का??” मॅडमने लाजून म्हटले पण त्यांना माझ्या उत्तरातील ’गोम’ कळली नाही.
“शब्दश: अर्थ घेवू नका ’मॅगझीन’ शब्दाचा…. मला म्हणायचेय की त्या मॅगझीनमधील मुलीं बघून मी जसा उत्तेजीत होतो तसा तुम्हाला बघून पण उत्तेजीत होतो…” मी हसत हसत त्यांना म्हणालो.
“काहीतरीच काय, सागर… त्या मुलीं नग्न असतात…. मी काय तशी असते?… अंगभर साडी असते माझ्या अंगावर….”
“अहो, मॅडम…. आता तुम्हाला काय सांगू?….. अंगभर साडीत तुम्ही इतक्या सेक्सी दिसता की त्या पुर्ण नग्न मुलीं बघून पण इतकी उत्तेजना वाटत नाही….”
“चल, चावट कुठला!…” असे म्हणत मॅडम लाजल्या.
हीच गोष्ट मी तीन चार महिन्यापुर्वी कविता मॅडमला बोललो असतो तर त्या माझ्यावर वैतागल्या असत्या….. पण आता आमच्यात इतकी ’जवळीक’ झाली होती की अश्या वाक्यांचा मॅडमना राग तर यायचा नाही उलट त्या लाजेने चूर चूर व्हायच्या. दिवसेन दिवस आमचे संबंध एका वेगळ्या लेवलला पोहचत होते.
कविता मॅडमची एक सवय होती…. आपल्या कामात असताना, आम्ही गप्पा मारत बसलेलो असताना किंवा आम्ही जेवत असताना त्या आपल्या पदराआड हात नेवून काहीतरी करायच्या. मी बऱ्याचदा ते मार्क केले होते कारण त्या माझ्या समोर असताना जर त्यांनी तसे केले तर पटकन माझी नजर त्यांच्या हाताकडे जायची. त्या तसे का करतात हे त्यांना एकदा विचारावे असे मला नेहमी वाटायचे पण माझ्याच्याने कधी धाडस झाले नाही. पण आता आमच्यात जवळीक झाली होती तेव्हा मी एक दिवस त्यांना विचारलेच….
“मॅडम… तुम्ही नेहमी असा पदराआड हात नेवून काय करता?”
“काही नाही रे…. माझ्या ब्लाऊजच्या कडेमध्ये बोट घालून फिरवते….”
“ब्लाऊजच्या कडेत?… का??” मी कुतुहलाने विचारले.
“ब्लाऊजच्या म्हणजे ब्लाऊजच्या आतील ब्रेसीयरच्या पट्टीत….”
“पण का??”
“अरे…. माझी ब्रेसीयर घट्ट असते…. मग त्याची खालची पट्टी अंगाला रुतते…. म्हणून मी पट्टीखाली बोट घालून फिरवते… मग मला बर वाटत…”
“पण मग तुम्ही ब्रेसीयर थोडी लूज का नाही ठेवत…. आय मीन…. त्याला दोने तीन हूक असतात ना…. म्हणून…”
“बरीच माहीती आहे हा तुला…. कोणाची ब्रेसीयर पाहिलीस?” मॅडमने मला डोळा मारत मिश्कीलपणे विचारले.
“कोणाची बघणार…. माझ्या बहिणीची….”
“शी! मला वाटल कोणी गर्लफ्रेंड वगैरे आहे की काय….”
“गर्लफ्रेंड असली असती तर तुम्हाला सांगितल असता ना, मॅडम…. त्या बाबतीत मी कम-नशीबी आहे…”
“बर पण बहिणीची ब्रेसीयर कशासाठी पाहतोस?” मॅडमने खोचकपणे प्रश्न विचारला.
“अहो पाहिली म्हणजे… घरी कधी कधी कपड्यात असते… तेव्हा इतर कपड्याबरोबर दिसते…. बाकी काही नाही..” मी त्यांची शंका दूर केली (आता त्यांना काय सांगू की मी बहिणीची ब्रेसीयर कशासाठी पाहतो आणि त्याबरोबर काय करतो…)
“अक्च्युअली… माझा साईज दोन हूकच्या मधला पडतो त्यामुळे पुढचा हूक लावला तर ब्रा लूज वाटते आणि मागचा हूक लावला तर घट्ट वाटते….”
“मग एक काम करत जा, मॅडम…. हूक लावतच जावू नका…” मी चावटपणे बोललो.
“नालायका! काहीही बोलतोस…”
“अहो… मला म्हणायचेय की…. येथे आपण एकटे असताना हूक काढून ठेवत जा…”
“इश्श!… हूक नाही लावला तर ’लूज लूज’ वाटेल ना… म्हणजे ब्राच्या पट्ट्या बाहेर येतील ना पाठीमागून….”
“मग काय झाल….?”
“काहीतरीच काय…. असे कसे पट्टे लोंबकळत ठेवणार?”
“कोणाला दिसणार आहेत?… मलाच ना…. मला काही वाटणार नाही त्याच…” मी त्यांना आश्वासीत करत म्हटल.
“अरे… पण कोणी आल तर पटकन…?” मॅडमने डोळे मोठे करत त्यांची ’शंका’ व्यक्त केली.
“आल तर काय?… पटकन लावून टाकायचा हूक…”
“वा वा…. इतक सोप नाही ते…. ब्रा चा मागचा हूक लावायला काय कराव लागत हे माहीत आहे का तुला?”
“काय कराव लागत? जरा माझे पण ज~झान वाढवा….” मी हसून म्हणालो.
“अरे… प्रथम हूक पुढे घेवून लावावा लागतो…. आणि मग ब्रा फिरवून हूक मागे घ्यावा लागतो…. आणि मग शोल्डर स्ट्रॅपमध्ये हात घालून ब्रा व्यवस्थित बसवावी लागते… कळल?”
“कळल…. पण एवढ सगळ करायची काय गरज आहे… सरळ हात मागे घेवून हूक नाही का लावू शकत तुम्ही??”
“नाही ना…. हात मागे घेवून तसे हूक लावायला खूप डिफीकल्ट जाते…. अनलेस कोणी हूक लावायला मदत केली तर…”
“अरे वा!… मग मी आहे ना… मदत करायला…” असे म्हणत मी मॅडमना डोळा मारला.
“चल! चावट कुठला….”
“चावट काय… माझी काही हरकत नाही तुम्हाला मदत करायची… बघा विचार करा….” मी हसत हसत म्हणालो.
“उंहं…. तूला काय… तू तर एका पायावर तयार आहेस…. मदत करायला….. पण मीही बेशरम होवू तुझ्याबरोबर?” त्यांनी उगाचच डोळे मोठे करत म्हटले.
“आता ह्यात काय बेशरमपणा, मॅडम…”

[rangila]

पण कविता मॅडमनी मला पुढे काही बोलू दिले नाही आणि तो विषय तेवढ्यात संपला. मग बरेच दिवस त्या विषयावर काही बोलणे झाले नाही. नंतर एक दिवस आम्ही असेच बोलत बसलो होतो तेव्हा कविता मॅडम सारखा आपल्या पदराआड हात नेवू लागल्या. माझ्यापण ते खास करून लक्षात आले तेव्हा मी त्यांना म्हटले,
“काय मॅडम…. आज तुमचा हात जरा जास्तच पदराआड जातोय…”
“हो!… काल एक नवीन ब्रा घेतली होती ती घातलीय…. आणि ती फारच घट्ट बसतेय….” मॅडमने त्रासीक स्वरात म्हटले
“हो ना…. मग सहन करा… मी मागे सांगितलेला ’उपाय’ तुम्हाला पटला नाही….” मी थोड्या उपहासाने त्यांना बोललो.
“हां… पण आता पटतोय…. थांब… मी काढतेच हूक तिचा….”
असे म्हणत कविता मॅडमने हात पाठी नेले आणि ब्रेसीयरचा हूक काढायला लागल्या. माझा उपाय त्यांना पटला हे पाहून मी आनंदाने हसायला लागलो. मॅडमने बराच प्रयत्न केला पण त्यांना हूक काढता आला नाही तेव्हा मी त्यांना म्हटल,
“काय झाल, मॅडम?… हूक निघत नाही का??”
“हो रे…. ब्रा नवीन आहे ना…. म्हणून बहुतेक निघत नाही आहे…. जरा काढून देशील का??” त्यांनी लाजत लाजत मला विनंती केली.
“वा!…. का नाही…. मला वाटल फक्त ’लावताना’ तुम्हाला माझी मदत लागेल… पण असे दिसते की ’काढताना’ पण तुम्हाला माझी मदत लागतेय… म्हणजे हूक हो….” मी हसून असे म्हणालो.
“हं?…. जास्त ’चावट’ बोलू नकोस…. ही ब्रा नवीन आहे म्हणून मी तुला सांगतेय….”
असे म्हणत कविता मॅडम उठल्या आणि माझ्या पुढे येवून पाठमोऱ्या उभ्या राहिल्या. काही क्षण त्यांचे ’पाठमोरे’ निरीक्षण करून मी हात वर करून त्यांच्या बाऊजच्या कडेतून बोटे आत सरकवली. मग मी ब्रेसीयरच्या पट्ट्या पकडल्या आणि हूक दिसावा म्हणून ब्रेसीयर ब्लाऊजच्या कडेखाली ओढली.
“आऊच!… हळू रे….” त्याने अर्थात मॅडमना अजून त्रास झाला आणि त्या विव्हळल्या.
“सॉरी! सॉरी” म्हणत मी हूक काढायला लागलो. मला पण थोडा त्रास झाला हूक काढताना पण मी काढला कसातरी. हूक निघाल्याबरोबर मॅडमची ब्रेसीयर ढिल्ली झाली. मी पट्टे सोडून दिले आणि मॅडम पटकन वळून चेअरवर जावून बसल्या. माझ्याकडे बघून मॅडम चावटपणे हसल्या आणि ’थँक्स’ म्हणाल्या. मीही त्यांना हसून प्रतीसाद दिला. काही क्षणापुरता का होईना पण एका स्त्री च्या ’अंगावरील’ आंर्तवस्त्राला स्पर्श करण्याचा माझा तो पहिलाच प्रसंग ’अविस्मरणीय’ होता. नंतर मग जणू काही घडलेच नाही अश्या आविर्भावात आम्ही नेहमीसारख्या गप्पा मारू लागलो. नंतर बऱ्याच वेळानी मॅडम उठल्या व माझ्या पुढे येवून पाठमोऱ्या उभ्या राहिल्या….
“सागर… आता हूक लाव परत…..”
“का हो, मॅडम?… कोणी आले नाही तर राहू द्या थोडा वेळ अजून…” मी त्यांना म्हटल.
“नको!…. परत कोणी आल तर धावपळ होईल…. लाव तू…”
मग मी कविता मॅडमना काही फोर्स केला नाही आणि गुपचूप ब्रेसीयरचा हूक लावून दिला. मी विचार केला ’पहिल्या वेळेला एवढे खूप झाले’ नंतर कोण जाणे अजून काय काय आमच्यात घडते ते…. मग नंतर हे नेहमीचेच झाले….. जेव्हा आम्ही एकटेच असू तेव्हा कविता मॅडम मला त्यांच्या ब्रेसीयरचा हूक काढायला सांगायच्या आणि लावायला सांगायच्या.
खरे तर हा सगळा ’चावटपणा’ होता…. कारण ब्रेसीयरचा हूक काढायला आणि लावायला त्यांना माझी गरज नाही हे मला माहीत होते आणि त्यांना पण माहीत होते. कारण कधी कधी कोणी आल की मॅडम पटकन स्वत:च हूक लावायच्या. पण तरीही इतरवेळी त्या मलाच सांगायच्या. अर्थात! त्याने माझे काही ’नुकसान’ होत नव्हते म्हणा… आता या ’गंमतीत’ त्यांना काय मजा वाटत होती ते त्याच जाणो पण मला त्यांची ब्रेसीयर थोडी का होईना पण हातळायला मिळायची म्हणून मी खूष असायचो. आणि त्यावर म्हणजे मला त्यांच्या अंगाला स्पर्श करायला मिळायचा म्हणून मी जास्तच खूष असायचो.
नंतर नंतर मला कविता मॅडमच्या अंगाचे स्पर्श सर्रास मिळू लागले. येता जाता होणारे ’नकळत’ स्पर्श जरा जास्तच होवू लागले. त्यांच्या मांसल नितंबाचे आणि छातीच्या उभारांचे ’नकळत’ मिळणारे स्पर्शसूख मला पागल करू लागले. पण त्या तर जणू स्पर्श होतच नाही असे भासवायच्या. असे स्पर्शाचे चान्स देवून त्या मला काही ’सुचवत’ होत्या की काय कोण जाणे?? आमच्यात घडणारी एक गोष्ट होती ज्याने मला राहून राहून वाटायचे की त्या मला ’सुचवत’ आहेत….

जेव्हा आम्हाला जेवायचे असेल किंवा टाईमपास करायला बाहेर बसायचे असेल तेव्हा कविता मॅडम मला बोलवायला ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये यायच्या. मी बोर्डवर ड्रॉईंग करण्यात मग्न असे (त्यावेळी कॉम्पुटर आलेले नव्हते तेव्हा बोर्डवर हाताने ड्रॉईंग केली जायची) आणि मॅडम माझ्याजवळ उभ्या राहून ’सागर! जेवायला चल!… बाहेर चल!…’ असे म्हणत रहायच्या. मी त्यांना म्हणायचो… ’हां! थांबा जरा… हा एवढा भाग पुर्ण करतो… हे एवढ काम पुर्ण करतो…’ पण त्या ऐकायच्या नाहीत आणि सारख ’सागर! चल… सागर! चल ना…’ अस टुमण लावायच्या…. मी त्यांच्याकडे दुर्लक्ष करून खाली मान घालून माझे काम करत रहायचो. मग त्या जवळ येवून बोर्डला चिटकून उभ्या रहायच्या.
आता मी खाली मान घालून काम करत असायचो तेव्हा मला कळायच नाही की कविता मॅडम बोर्डला चिटकून उभ्या आहेत. माझ्या सवयीप्रमाणे ड्रॉईंग बोर्डचा ’टि-स्क्वेअर’ सरकवण्यासाठी मी हात लांब करायचो (ड्रॉईंगमध्ये आडव्या लाईन्स मारण्यासाठी एक ’टि’ आकाराची पट्टी असते जी बोर्डच्या साईड एजवर वर-खाली सरकवतात) आणि ’नेमका’ कविता मॅडमच्या छातीचा उभार माझ्या हाताला लागायचा…. कविता मॅडम बोर्डला चिटकून नेमक्या अश्या उभ्या रहायच्या की त्यांच्या छातीचे उभार बोर्डच्या साईड एजला चिटकायचे. आणि मग टि-स्क्वेअर सरकवण्यासाठी लांब केलेला माझा हात त्यांच्या छातीच्या उभारांना लागणे हे सहाजीकच होते….
आधी आधी मी त्यांना ’सॉरी’ म्हणायचो आणि त्या ’ईट्स ओके’ म्हणत पटकन बाजूला व्हायच्या पण नंतर नंतर त्या बाजूलाही होत नसत आणि दिलगिरीही व्यक्त करत नसत. बरे त्या असे पण म्हणू शकत नाहीत की ’मी हात का लांब करतो?’ कारण तो माझा बोर्ड होता आणि त्यावर ’टि-स्क्वेअर’ वर-खाली करणे हा माझ्या कामाचा भाग होता. तेव्हा असा त्यांच्या छातीला स्पर्श झाला तरीही जणू काही ’ही एक नॅचरल गोष्ट आहे’ अश्या आविर्भावात त्या तश्याच उभ्या रहायच्या. तेव्हा ह्या गोष्टीवरून माझी खात्री होत चालली की मी आता पुढची ’स्टेप’ घ्यावी असे त्या ’सुचवत’ होत्या….
मग मी निश्चय केला आणि ह्याचा फायदा घ्यायचे ठरवले. पुढच्या वेळी कविता मॅडम ’तश्या’ उभ्या राहिल्या होत्या आणि मी ’नकळत’ हात लांब केला. सहाजीकच त्यांच्या छातीच्या उभाराला माझ्या हाताचा स्पर्श झाला. मग मी सरळ बसून त्यांच्या डोळ्याला डोळा भिडवून म्हटले,
“मॅडम!…. कितीवेळा तुमच्या छातीला माझा हात चूकून लागतो…. तुम्ही अश्या का उभ्या रहाता??”
“अरे पण तुझा हात चुकून लागतो ना??”
“हो! पण तुम्हीच कधीतरी म्हणाल… की मी मुद्दाम हात लावतो…”
“मी म्हणाले का तसे?…. मी काही तक्रार केली का??” मॅडमने मिश्कीलपणे म्हटले.
“नाही केली…. पण मला हे बर वाटत नाही….” मी उगाचच ’संत’पणाचा आव आणत म्हटले.
“अरेरेरे रे!… असा बोलतोयस जणू काही तुला खूपच वाईट वाटते त्याने…. मनातून उकळ्या फूटत असतील… माझ्या उभारांचा स्पर्श मिळतो म्हणून…”
“बघितलत! बघितलत!…. बोललात ना शेवटी??… मला ’मजा वाटते’ असे वाटलेच ना तुम्हाला??”
“अरे पण मला जरी असे वाटले तरी त्याने तुझे काय नुकसान होतेय? मी तुला दोष दिला का??” मॅडमने चावटपणे मला पुन्हा विचारले.
“म्हणजे ’ह्याचा’ अर्थ मी असा घ्यायचा का की तुम्हाला माझ्या हाताचा स्पर्श झाल्यावर ’मजा’ वाटते??” मी बेधडकपणे त्यांना विचारले.
“ते तू काहीही समज…” कविता मॅडम ’सुचकपणे’ बोलल्या आणि हसायला लागल्या.
“हो ना… मग मी ’तेच’ समजतो…. आणि तुम्हाला जशी ’मजा’ वाटते तशी मलाही ’मजा’ वाटते…. तुमच्या छातीचा स्पर्श झाला की… तेव्हा आता… मी मुद्दामच तुमच्या छातीला हात लावतो…..” असे म्हणत मी हसत उठलो….
“सागर… जास्त नालायकपणा करू नकोस…. माझ्या अंगाला हात लावू नकोस….. मी मार देईन हां….. सागर!!”
असे बोलत कविता मॅडम इकडे तिकडे पळत स्वत:चा बचाव करू लागल्या आणि मी हात पसरवून उगाचच ’व्हिलन’ सारखे हसत त्यांना पकडायला जावू लागलो. मॅडम ड्राफ्टींग सेक्शनच्या बाहेर पळाल्या आणि मी त्यांच्या मागे गेलो. त्या बॉसच्या केबीनमध्ये गेल्या आणि दरवाजा लावू लागल्या पण मी पटकन दरवाजा ढकलला आणि आत शिरलो. त्यांनी मला बाजूला ढकलले आणि त्या बाहेर पळाल्या आणि मी त्यांच्या मागे…. त्या मला ’हात लावू नकोस’ म्हणून धमकावत होत्या आणि मी ’लावणार’ म्हणून बोलत होतो. शेवटी रिसेप्शन एरीयात त्या वैतागून उभ्या राहिल्या आणि निश्चयाने म्हणाल्या,
“हां… लाव हात…. बघते तुझी हिंमत…. लावूनच दाखव हात…..”
“हा! हा! हा!…. नाही हो, मॅडम… मी मस्करी करत होतो…..” मी हात खाली करत हसत हसत म्हणालो.
“नाही, लाव ना हात….. बघू तुझ्यात किती डेअरींग आहे….” त्या तरीही मला बोलत होत्या.
“अहो, मॅडम…. मी मजेत तसे बोललो…. मला खरोखर काही करायचे नाही….”
“आणि करायचे जरी असते तरी तुझी काय हिंमत…. मला हात लावायची…??” त्या असे काहीतरी बोलून मला उकसवू लागल्या.
“बघा हां, मॅडम… उगाच मला चॅलेंज करू नका…. आता मी सिरीयसली बोलतोय…” मी त्यांना वॉर्नींग दिली.
“हो का…. मग बघू ना तुझी डेअरींग….” मॅडमने उगाचच छाती ताणून मला आव्हान केले.
आणि माझा नाईलाज झाला…. मी पटकन पुढे झालो आणि कविता मॅडमना माझ्या मिठीत घट्ट पकडले. त्या माझ्या मिठीतून सुटण्याची खोटी खोटी धडपड करू लागल्या पण मी त्यांना घट्ट आवळून धरले. त्या मला सोडण्यासाठी धमकावू लागल्या आणि मी हसत होतो. त्यांच्या चेहऱ्यावरही मिश्कीलपणा होता. लटक्या रागात त्या मला सोडायला सांगत होत्या आणि मी त्यांच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करत होतो.
“सागर! सोड हां मला…. लाज नाही वाटत मला अशी धरलीस ते….”
“नाही सोडणार…. मला चॅलेंज करत होतात ना….”
“ऊं… मी मस्करीत बोलले….”
“पण मी सिरीयसली पकडलेय तुम्हाला….”
“पण तू हात लावणार होतास ना…. मग मिठीत का घेतलेस?”
“अच्छा…. तर मी हात लावलेले चालले असते पण मिठीत नव्हते घ्यायला पाहिजे काय… ठिक आहे… मग आता हात लावतो…”
असे म्हणत मी कविता मॅडमना एका हाताने जखडून धरले आणि थोडे मागे होत दुसरा हात त्यांच्या छातीकडे नेला. पुर्ण वेळ त्या माझ्या डोळ्यात डोळे घालून बघत होत्या आणि त्यांच्या ओठावर हलके हसू होतो. मी हात नेवून त्यांच्या छातीच्या उभारावर ठेवला आणि हलकेच त्याला दाबले.
“बघा मॅडम…. लावलाच शेवटी मी तुमच्या छातीला हात…” त्यांच्या डोळ्यात खोलवर पहात मी म्हटले.
“हं…. खूप उशीर केलास पण…. खरे तर कधीच तू माझ्या छातीला हात लावायला पाहिजे होतास…” त्यांनी लाडावलेल्या स्वरात म्हटले.
“हं?…. काय म्हणता?….. म्हणजे तुम्हाला पण मी हात लावावा असे वाटत होते तर…” मी आश्चर्याने विचारले.
“मग काय… आधी किती चान्स तू घालवलेस…..”
“अच्छा!…. म्हणजे पहिल्यापासून तुम्हाला वाटत होते…. की मी तुमच्या छातीला हात लावावा…. ठिक आहे… अजूनही काही बिघडले नाही…. आता मी सगळी कसर भरून काढतो…”
असे म्हणत मी त्यांना मागे ढकलत सोफ्यावर बसवले आणि मी त्यांना चिटकून बसलो. मग त्यांच्या खांद्यावरून हात टाकून मी त्यांना जवळ ओढले. आमची तोंडे एकमेकांच्या जवळ आली…. नजरेने एकमेकांना इशारे झाले…. आणि आमचे ओठ एकमेकांना भिडले. हळु हळू आम्ही दोघे ओठांचे चुंबन घेवू लागलो. खरे तर आमच्यात हे सेक्स्युअल टेंशन बऱ्याच काळापासून तयार झाले होते. फक्त कोणीतरी सुरुवात करायची गरज होती. एक ठिणगी पडायचा अवकाश आणि आग भडकणार होती. त्याला मुहूर्त आत्ता मिळाला होता. ठिणगी पडली होती आणि आग भडकली होती…..
माझा मोकळा हात नकळत कविता मॅडमच्या छातीच्या उभारावर गेला आणि मी त्यांचे उभार दाबू लागलो. नॉट बॅड!… त्यांच्या छातीची गोलाई बऱ्यापैकी मांसल होती. दाबताना मजा वाटत होती. आमचे ओठ विलग होवून एकमेकांच्या जीभा आम्ही कधी चाटायला लागलो हे कळलेच नाही. बराच वेळ एकमेकांना मिठी मारून आम्ही चुंबन घेत सोफ्यावर बसलो होतो. माझा हात मॅडमच्या छातीच्या दोन्ही उभारांवर मुक्तपणे फिरत होता. मध्ये मध्ये मी त्यांच्या नितंबावर आणि मांडीवर हात फिरवत होतो.
आणि अचानक बेल वाजली व आम्ही दोघे ताडकन उडालो! कविता मॅडम पटकन पळत आपल्या जागेवर गेल्या आणि मी दरवाजा उघडायला पुढे झालो. मॅडमने मला थांबायचा इशारा केला आणि पळत पळत माझ्या जवळ आल्या. आपल्या हातरुमालाने त्यांनी माझे ओठ खसाखसा पुसले आणि व्यवस्थित चेक करून त्या परत आपल्या जागेवर गेल्या. अच्छा! तर मॅडम आपला रुमाल आणायला पळाल्या होत्या म्हणजे माझ्या ओठाला लागलेली त्यांची लिपस्टीक पुसता यावी म्हणून…. च्यायला! माझ्या तर हे लक्षातच आले नाही…. मग मी दरवाजा उघडला….
कोणीतरी आल्यामुळे कविता मॅडम आणि माझ्या लैंगीक संबंधातील ती ’पहिली घटना’ तेवढ्यातच संपली…. पण ती तर सुरुवात होती….. मग पुढे ऑफीसमध्ये जस जसा आम्हाला एकांत मिळायचा तस तसे आम्ही आमचे लैंगीक संबंध एक एक पायरी पार करत पुढच्या लेवलवर नेवू लागलो. आधी आधी आम्ही एकमेकांच्या ’नाजूक’ अवयवांना हाताळू लागलो. मग तोंडाने एकमेकांना चोखून एकमेकांची कामतृप्ती करू लागलो. यथा अवकाश आम्ही झवाझवीही करू लागलो. ऑफीसमध्ये जास्त मोकळेपणा मिळत नसे म्हणून आम्ही बाहेर हॉटेलच्या रूमवर जावून, एकमेकांना पुर्ण नागडे करून झवू लागलो…..
तो सगळा किस्सा म्हटल तर अगदी ’उत्तेजक’ आहे आणि सविस्तरपणे सांगण्यासाठी मला ह्या कथेचे अजून दोन ते तीन भाग लिहावे लागतील…. पण सध्या मला ते लिहावेसे वाटत नाही…. तेव्हा मी ही कथा येथेच संपवत आहे.

[rangila]

आणि अचानक बेल वाजली व आम्ही दोघे ताडकन उडालो!! कविता मॅडम पटकन पळत आपल्या जागेवर गेल्या आणि मी दरवाजा उघडायला पुढे झालो. मॅडमने मला थांबायचा इशारा केला आणि पळत पळत माझ्या जवळ आल्या. आपल्या हातरुमालाने त्यांनी माझे ओठ खसाखसा पुसले आणि व्यवस्थित चेक करून त्या परत आपल्या जागेवर गेल्या. अच्छा! तर मॅडम आपला रुमाल आणायला पळाल्या होत्या म्हणजे माझ्या ओठाला लागलेली त्यांची लिपस्टीक पुसता यावी म्हणून.... च्यायला! माझ्या तर हे लक्षातच आले नाही.... मग मी दरवाजा उघडला....

आमचे एक क्लायंट आले होते... मी त्यांना आत घेत त्यांचे स्वागत केले आणि त्यांना मिटींग रूममध्ये बसवले. नंतर कविता मॅडम आल्या आणि त्या क्लायंटला अटेंड करू लागल्या... मी ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये आलो आणि माझ्या ड्राईंगबोर्डवर काम करू लागलो. माझे कामात लक्ष लागत नव्हते कारण मला कविता मॅडमच्या छातीला केलेला स्पर्श आठवत होता. मस्त लुसलुशीत लागली तिची छाती हाताला. माझ्या लंड टाईट व्हायला लागला होता. मी तो क्लायंट जायची वाट बघत होतो पण बराच वेळ तो जायचे नाव घेत नव्हता. दोन तीन वेळा कविता मॅडम बाहेर आल्या आणि काही फाईल्स वगैरे घेवून पुन्हा आत गेल्या...

नंतर एकदा जेव्हा त्या बाहेर आल्या तेव्हा मी त्यांच्या टेबलजवळ गेलो आणि त्यांना विचारले,

"कधी हा क्लायंट जायचा?"
"त्याला काही मागचे रेकॉर्ड चेक करायचे आहेत तेव्हा तो लवकर जाणार नाही" त्या हसून मला म्हणाल्या.

ते ऐकून मी थोडा हिरमुसला झालो आणि टॉयलेटकडे वळालो. कविता मॅडम हसू दाबत असल्याचा मला भास झाला तेव्हा मी त्यांच्याकडे पाहिले. त्यांनी हसू दाबत एक कटाक्ष माझ्या पॅन्टकडे टाकला आणि त्या फाईल घेवून मिटींगरूमकडे गेल्या...

ओह! म्हणजे मी उत्तेजीत होतो हे त्यांना कळले तर.... आणि आता तो क्लायंट जायचे नाव घेत नव्हता तर मी टॉयलेटमध्ये जावून स्वत:ला ’शांत’ करणार हे त्यांनी ताडले आणि म्हणून त्या हसत होत्या. अर्थात! त्यांना कळले ह्याचे आता मला काही वाटत नसे तेव्हा मी तडक टॉयलेटमध्ये गेलो... पॅन्टमधून माझा लंड बाहेर काढून मी खसाखसा हलवायला लागलो आणि कविता मॅडमच्या छातीचा तसेच तिच्या अंगाचा स्पर्श आठवू लागलो... एका मिनीटात माझी पिचकारी उडाली आणि मी विर्य गाळायला लागलो...

त्यानंतर मी मुतून वगैरे बाहेर आलो आणि माझ्या जागेवर जावून काम करू लागलो... नंतर मग बाहेर गेलेला प्युन मुलगाही परत आला तेव्हा पुढे कविता मॅडमबरोबर काही करायला मिळण्याची शक्यता धुसर झाली. पण त्या दिवशी तिने मला जसा तिच्या छातीला हात लावायला दिला आणि नंतर मी तिला जी चोंबळले, तिचे चुंबन घेतले ती कामगिरी पण काही कमी नव्हती... त्या घटनेनंतर आमचे संबंध वेगळ्याच लेवलला गेल्याची मला जाणीव झाली. आता पुढे तिच्याबरोबर अजून काय काय करायला मिळेल ह्या कल्पनेने माझा उत्साह द्विगुणीत झाला!

नंतर दुसऱ्या दिवशी जेव्हा प्युन मुलगा बाहेर एका कामासाठी गेला आणि फक्त मी व कविता मॅडम ऑफीसमध्ये होतो तेव्हा मी त्यांच्या सीटजवळ गेलो... त्या काम करत होत्या पण मला पाहून त्यांनी काम थांबवले आणि माझ्याकडे त्या मिश्किलपणे हसत पाहू लागल्या... मीही हसत त्यांना म्हणालो,

"मॅडम, चला जरा साहेबांच्या केबीनमध्ये बसूया... ’गप्पा मारत’..."
"ठिक आहे.. तू हो पुढे... मी येते पाच मिनीटात..." त्यांनी हसून म्हटले.

मग मी येवून साहेबांच्या केबीनमध्ये त्यांच्या चेअरवर बसलो. पाच मिनीटांनी कविता मॅडम आल्या आणि समोरील विजीटर चेअरवर बसल्या. मग आम्ही थोड्या इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारायला लागलो... मला तर त्या गप्पांमध्ये खरे तर इंटरेस्ट नव्हता. त्यांना कसे जवळ घ्यावे आणि त्यांची छाती दाबायला सुरुवात करावी ह्याचा मी विचार करत होतो. त्यांच्याजवळ जावून सरळ सरळ त्यांच्या छातीला हात लावायची माझी डेअरींग नव्हती तेव्हा काय करावे ह्याच विचारात मी पडलो होतो. शेवटी मी कालच्या प्रसंगाचा विषय काढत म्हटले,

"मॅडम, काल आपली गंमत अर्धवटच राहिली... तो क्लायंट आला नसता तर..."
"अर्धवट म्हणजे??... तुझा अजून काही करण्याचा विचार होता की काय??" त्यांनी आश्चर्याने विचारले.
"नाही म्हणजे... अजून काही नाही... पण असेच... अजून थोडी गंमत..." मी गोंधळत म्हणालो, "हरकत नाही... आता पण आपण पुढे कंटिन्यू करू शकतो..." मी सुचकपणे म्हणालो.
"हे बघ सागर... काल तू माझ्यावर जबरदस्ती केलीस म्हणून तू हात लावू शकलास... नाहीतर मी नसते तुला हात लावू दिले असते... त्याचा अर्थ असा नको समजूस की मी तुला सारखी सारखी हात लावायला देईल... काल मला काय झाले होते कोणास ठाऊक?... पण नेहमी नाही हं मी तुला तशी जवळ येवू देणार..." त्या थोड्या सिरिअसली म्हणाला.

आणि ते ऐकून मी अवाक झालो! माझा भ्रमनिरास झाला की मला ती पुन्हा हात लावायला देईल... पण मी चेहऱ्यावर काही दाखवले नाही आणि पान पलटत म्हणालो,

"नाही मॅडम... तसे नाही... मी गमतीत म्हणालो..."

मग आम्ही थोडा वेळ दुसऱ्याच गप्पा मारत बसलो. थोड्या वेळाने बेल वाजली आणि आम्ही दोघे बाहेर आलो. दरवाजा उघडला तर बाहेर गेलेला प्युन परत आला होता. मग आम्ही आपापल्या जागेवर जावून काम करत बसलो. माझा खरे तर मूड गेला होता... कविता मॅडमबरोबर मला अजून काहितरी मजा करायला मिळेल ह्या आशेवर मी होतो पण तिने माझा ’पोपट’ केला.

नंतर मग २/३ दिवस असेच गेले. आम्हाला ऑफीसमध्ये एकांत मिळाला की आम्ही साहेबांच्या केबीनमध्ये नाहीतर मिटींगरूममध्ये बसून गप्पा वगैरे मारत होतो. प्रसंगी आम्ही थोडी चावट चर्चा करतही होतो. पण तिला पुन्हा हात लावायचा चान्स मिळत नव्हता... तो चान्स कधी व कसा मिळेल ह्याची मी वाट पहात होतो.

चवथ्या दिवशी कविता मॅडम ऑफीसमध्ये आल्या तेव्हा त्या थोड्या उदास वाटत होत्या... माझ्या ते लक्षात आले पण मी त्यांना छेडले नाही. सकाळी ऑफीसमध्ये साहेब वगैरे होते तेव्हा म्हटले दुपारी एकांत मिळाला तर त्यांची विचारपूस करावी... लंचपर्यंत साहेब वगैरे निघून गेले. आम्ही जेवायला बसलो तेव्हा कविता मॅडम जास्त बोलत नव्हत्या. मी काही जोक केला तर त्या कसेनुसे हसत होत्या. मग मी पुढे जास्त काही बोललो नाही व शांतपणे आम्ही जेवण केले.

दुपारी प्युन ऑफिसमध्ये होता तेव्हा आम्हाला एकांत मिळत नव्हता. तेव्हा मी त्याला बाहेर एका ऑफिसमध्ये जावून काही डॉक्यूमेंट्स आणायला पाठवले. तो २/३ तास तरी परत येणार नव्हता. नंतर मी कविता मॅडमकडे गेलो आणि त्यांना म्हणालो की ’चला साहेबांच्या केबीनमध्ये बसूया’. तर त्या म्हणाल्या ’माझे डोके दुखतेय तर मी थोडा वेळ पडते’... मग कविता मॅडम रिसेप्शनमधील सोफ्यावर पडल्या. जसे मी आधी सांगितले होते की रिसेप्शन एरियामध्ये एक थ्री सिटर सोफा होता ज्याला आर्मरेस्ट नव्हत्या. त्यामुळे त्या सोफ्यावर व्यवस्थित झोपायला मिळायचे. दुपारी त्या सोफ्यावर झोपून आम्ही एखादी डुलकी घेत असू.

त्या दिवशी कविता मॅडमचा मूड थोडा ऑफ होता तेव्हा त्या सोफ्यावर पडून झोपल्या होत्या... त्या झोपल्या जरी होत्या तरी त्यांना झोप लागत नव्हती. अस्वस्थपणे त्या इकडे तिकडे कुशी बदलत होत्या... काहितरी झाले होते ज्याने त्या अस्वस्थ होत्या. मी माझ्या सेक्शनचा दरवाजा किंचीत उघडा ठेवून त्या फटीतून त्यांचे गुपचूप निरिक्षण करत होतो. माझे लक्ष त्यांच्या छातीच्या उभारांवर होते. इकडे तिकडे कुस बदलताना त्यांचा पदर हलायचा आणि मला त्यांच्या छातीच्या मधल्या घळीचे दर्शन मिळायचे तर कधी त्यांचा उभार ब्लाऊजच्या गळ्यावरून दिसायचा. अर्थात त्या पदर पुन्हा नीट छातीवर घेवून छाती झाकून घेत होत्या.

कविता मॅडमच्या उभारांची मिळणारी झलक पाहून माझा जीव कासावीस होत होता व आता पुन्हा कधी ही छाती दबायला मिळेल ह्या आशाळभूत विचाराने मी त्यांना पहात होतो... शेवटी मला रहावले नाही. मी काहितरी विचार केला आणि पॅन्ट्री एरियात गेलो. तेथे मी दोन कप चहा बनवला आणि चहाचे कप घेवून रिसेप्शन एरियात आलो... मॅडमला मी हाक मारली आणि त्यांनी डोळे उघडून माझ्याकडे पाहिले... मी हसून त्यांना म्हणालो,

"घ्या, मॅडम... चहा घ्या..."
"अरे तू कशाला आणलास बनवून?... मी घेतला असता..." त्या उठून बसत म्हणाल्या.
"ठिक आहे हो... मी आणला बनवून तर त्यात काय बिघडल...," असे बोलून मी कप त्यांच्या हातात दिला आणि विचारले, "बसू का जरा इथे?"
"अरे बस ना..." कप घेत त्या म्हणाल्या.

आणि मी त्यांच्या डाव्या हाताला सोफ्यावर बसलो. मग आम्ही गुपचूप चहा पिऊ लागलो... एखाद मिनीट कोणी काही बोलले नाही. मग मीच म्हणालो,

"मॅडम काय झालेय आज तुम्हाला? इतक्या शांत का तुम्ही??"

तरीही त्या गप्प राहिल्या आणि शुन्यात पहात चहाचे घुटके घेत राहिल्या...

"अहो मॅडम... मी तुमच्याशी बोलतोय..."
"अं?..हं... काही नाही रे... असेच..." त्या भानावर येत कसेनुसे हसत म्हणाल्या.
"असेच कसे?... काहितरी झालेय नक्की... त्याशिवाय तुम्ही अश्या उदास होणार नाहीत... काय झालेय? सांगा बघू मला!..." मी म्हणालो...
"काही नाही रे... असेच माझे डोके दुखतेय..." त्यांनी जुजबी कारण दिले.
"मॅडम, एक सांगू का? तुम्हाला खोटे बोलता येत नाही... तुम्ही मला काहितरी थातूर-मातूर कारण देत आहात. खरे कारण वेगळेच आहे...." मी म्हणालो...
"नाही रे... मी खरे तेच सांगतेय..." त्या तरीही आपलीच रेकॉर्ड वाजवत होत्या.
"हे बघा, मॅडम... आता आपण दोघे जवळचे मित्र आहोत ना? मग तुमचे दु:ख मला सांगायला काय हरकत आहे? दु:ख दुसऱ्यांना सांगितले तर हलके होते... मी तर तुमचा जवळचा मित्र आहे... तेव्हा मला काय ते सांगा... त्याने तुम्हाला हलके वाटेल..."
"आता काय सांगू तुला? नेहमीचेच रडगाणे आहे... जावू दे..." असे म्हणून त्यांनी चहा संपवला आणि कप बाजूच्या टिपॉयवर ठेवला.

पुन्हा एखाद मिनीट आम्ही शांत राहिलो. माझा चहा पण संपला आणि मी कप सोफ्याच्या बाजूला खाली ठेवला. मग मी त्यांच्याकडे प्रेमाने पाहिले आणि आपुलकीच्या स्वरात हळुवारपणे त्यांना म्हणालो,

"खरे सांगू का, मॅडम?... तुम्ही काहीही म्हणा किंवा काहीही समजा... पण मी आता तुमच्यात भावनिकदृष्ट्या गुंतत चाललो आहे... आपली मैत्री इतकी घट्ट झाली आहे की आपली सगळी सुख-दु:ख आपण शेअर करावी असे मला वाटत असते. तुम्ही सतत हसत-आनंदी रहावे असे मला वाटत असते... तेव्हा तुम्हाला असे उदास बघणे मला पहावत नाही... तुम्ही अश्या शांत शांत बसल्या तर मला कसेतरीच होतेय... तेव्हा प्लिज मला सांगा काय झालेय ते... तुमचे दु:ख हलके करणे मी माझे कर्तव्य समजतो..."

माझ्या त्या भावनेने ओथंबलेल्या शब्दांनी त्या सिरिअस झाल्या आणि त्यांच्या डोळ्यात पाणी तरळले! मग आपल्या हाताच्या ओंजळीत त्यांनी आपला चेहरा झाकला आणि त्या रडायला लागल्या... काय करावे ते मला समजेना! त्या पटकन रडतील ह्याची मी अपेक्षा केली नव्हती. आता त्यांचे सांत्वन कसे करावे हे मला कळेना. शेवटी मी धीर गोळा केला आणि त्यांच्या खांद्यावर हात टाकला... ’मॅडम शांत व्हा!... काय झाले? मला सांगा जरा’ असे म्हणत मी त्यांच्या पाठीवर हात फिरवायला लागलो...

तरीही कविता मॅडम रडत राहिल्या... अचानक त्यांनी माझ्या खांद्यावर डोके ठेवले आणि त्या हमसून रडायला लागल्या... मी त्यांच्या जवळ सरकलो आणि त्यांना कवेत घेतले.... त्यांच्या खांद्यावर व पाठीवर हात फिरवत मी त्यांना शांत करू लागलो... रडत रडत त्या मला काय झाले ते सांगू लागल्या...

आदल्या दिवशी रात्री कविता मॅडम ऑफीसमधून घरी गेल्यावर नेहमीप्रमाणे त्यांचे आपल्या सासूशी काही शुल्लक गोष्टीवरून खटके उडाले. मग शब्दाला शब्द लागून त्यांचे भांडण वाढले... नंतर त्यांचा नवरा आला तेव्हा सासूने त्याला तिच्या परिने झालेल्या भांडणाचा किस्सा सांगितला. त्याने कविता मॅडमचा नवरा वैतागला आणि त्याने त्यांनाच बडबड केली... कविता मॅडम त्याला आपली बाजू सांगत होत्या पण त्याने त्यांचे काही ऐकले नाही आणि सगळा दोष त्यांनाच दिला... रात्री एकांतातही त्याने कविता मॅडमला जवळ केले नाही आणि मॅडम जवळ गेल्यावर त्यांना झिडकारले... त्यामुळेच त्या दु:खी झाल्या होत्या... सकाळी उठल्यावरही नवऱ्याने रात्रीच्या रागाने तिच्याबरोबर अलिप्तपणा दाखवला आणि तो ऑफिसला निघून गेला. त्यामुळेच कविता मॅडम नाराज होत्या व दु:खी होत्या...