हॅपी बर्थडे

[kunal]

हॅपी बर्थडे


त्याचं एमबीएचं शेवटचं वर्ष होतं यंदा. आणखी दोन तीन महिन्यांत त्यांची शेवटची परीक्षा त्यानंतर ते सगळे नोकरीधंद्याला लागणार होते. त्यांचं शिक्षण पूर्ण होऊन ते स्वतःला जगाच्या मार्केटमध्ये स्वतःला आजमावणार होते. त्यांचा सात जणांचा ग्रुप म्हणजे अगदी सिनेमातल्या सारखाच होता. सुमीत-निशा, कपिल-ऐश्वर्या, निलेश-मृन्मयी ह्या तीन प्रेमवीरांच्या जोड्या आणि सुमित्रा असे वेगवेगळ्या शहरातून आलेले सात जण! ह्या जोड्या तर त्या शैक्षणिक संकुलातल्या सगळ्या कॉलेजांमध्ये सर्वप्रसिद्ध आणि सगळ्यांच्या लाडक्या! ह्यातल्या कुणालाही कुणी कधी एकटं पाहिलं नव्हतं. हे सगळे कुठेही जाताना एकत्रच जात असत. वर्गातही ते एकत्रच बसत. ह्या जोड्यांनी आपले स्पेशलायझेशनही आपल्या एकमेकांच्या विचारानेच घेतलं होतं. अभ्यास असो, खेळ असो किंवा इतर सांस्कृतिक कार्यक्रम असो ह्या सात जणांशिवाय कॉलेजचं पण हलत नसे. त्यांच्यापैकी सुमित, निशा आणि सुमित्रा मुंबईचे होते. निलेश आणि ऐश्वर्या पुण्याचे, सुमित्रा नाशिक आणि मृन्मयी रत्नागिरीची होती.
त्यांचं कॉलेज म्हणजे शिक्षणसम्राट खासदार अनंतराव राजमानेंच्या प्रसिद्ध शिक्षणसंकुलातील सगळ्यात नवं सुरु झालेलं कॉलेज. थोड्या मार्कांवरून शहरातली कॉलेज ज्यांना मिळत नसत अशा विद्यार्थ्यांची पहिली पसंती राजमानेंच्या एकलव्य ग्रुप ऑफ इंस्टीट्यूट्सलाच असे. पंचतारांकत कॉलेज असं उपहासाने त्यांच्या कॉलेजांना म्हटलं जायचं. त्याचं कारणही तसंच होतं. एका तालुक्याच्या ठिकाणी अगदी अमेरिकेत शोभाव्या अश्या सुंदर इमारती, बगीचे, खेळाची मैदानं आणि एका शिक्षण संस्थेत ज्या ज्या म्हणून सुविधा असाव्यात त्या सगळ्या जागतिक दर्जाच्या सुविधा विध्यार्थ्यांना येथे मिळत मग तो साधा बीएचा विद्यार्थी असो किंवा आर्किटेक्चरचा! वैद्यकीय कॉलेज सोडून सगळी कॉलेजेस या संकुलात होती. तसं या कॉलेजांमध्ये स्थानिक विद्यार्थ्यांची संख्या जास्त होती पण शहरातून आलेले विद्यार्थीही बरेच असत. जोपर्यंत संकुलाच्या बाहेर येत नाही तोपर्यंत आपण पुण्या-मुंबईत असल्यासारखंच वाटत असे.

जरी ते सात जण नेहमी एकत्र राहत असले तरी ते सगळ्याच विद्यार्थ्यांमध्ये मिळून मिसळून राहत असत आणि त्यामुळेच ते सर्वांचे लाडके होते. छोट्या गावांमध्ये प्रेमप्रकरणं जरा लपून छपूनच होतात पण या लोकांनी कधी ती लपविली नाहीत. तरीही ते सगळीकडे आपल्या मर्यादांचं भान ठेऊनच वागत. आता कॉलेज संपणार आणि सगळे वेगवेगळे होणार याची जाणीव सगळ्यांनाच झाली होती. म्हणून ते प्रत्येक दिवस काहीतरी निमित्त काढून साजरा करण्याचा प्रयत्न करत असत.उद्या निलेशचा वाढदिवस होता. निलेश म्हणजे या ग्रुपमधलाच नव्हे तर आख्ख्या कॉलेजातला एक नंबरचा अवली मुलगा. त्याला टेन्शन म्हणजे काय हे माहीतच नव्हतं. एकदम बिनधास्त मुलगा. एखादी सुंदर मुलगी दिसली की तो थेट जाऊन तिला 'तुम्ही खूप सुंदर दिसता!' किंवा ' हा ड्रेस तुम्हाला अगदी शोभून दिसत आहे' वगैरे कंप्लीमेंट देत असे. कुणी मुलगा जर मनातल्या मनात कोणत्या मुलीवर मरत आहे असं त्याला समजलं की लगेच तो त्या मुलीकडे जाऊन तिला त्याच्याबद्दल समजावून सांगण्याचा प्रयत्न करत असे. बोलण्यात अगदी चतुर आणि तेवढ्याच साफ मनाचा! अभ्यासात हुशार पण त्याला कधी अभ्यास करताना कुणी पाहिलं नव्हतं. जेव्हा सगळे अभ्यास करायचे तेव्हा हा येऊन थेट सगळ्यांना शिकवायला सुरवात करायचा, कुणाला कुठल्या विषयाची शंका असेल तर सरांकडे जाण्याआधी ते निलेशला पकडायचे. तोही सगळ्यांना मनापासून मदत करायचा. पण कुणी काही सांगितलेलं त्याला आवडायचं नाही. त्याची लाईफ तो त्याच्या आणि फक्त त्याच्याच मर्जीने जगायचा. हे कर किंवा हे करू नको असं कुणी त्याला सांगण्याचा प्रयत्नही करत नसत. थोडक्यात तो त्यांच्या कॉलेजातला थ्री इडियट्स मधला रँचो होता. त्याच्यासारखंच ह्याच्या वौयक्तिक आयुष्याबाबत त्यांचा ग्रुप वगळता कुणाला जास्त माहिती नव्हती. अशा अवलीयाचा उद्या कॉलेज जीवनातला बहुधा शेवटचा वाढदिवस होता. उद्या संध्याकाळी त्यांच्या कँटीनमध्ये त्याने सर्वांसाठी छोटीशी पार्टी ठेवली होती.

या उरलेल्या सहा जणांनी मात्र आज रात्रीच बारा वाजता त्याच्या फ्लॅटवर सेलिब्रेट करायचं असा सरप्राईज प्लॅन बनवला होता. सुमीत आणि कपिल एकत्र एका फ्लॅटवर रहायचे. निलेश एकटाच एका फ्लॅटमध्ये राहायचा आणि सगळ्या मुली कॉलेज हॉस्टेलमध्ये राहायच्या. कॉलेजमधल्या बाहेरगावाहून आलेल्या सगळ्या मुलींना हॉस्टेलमध्ये राहणं कम्पल्सरीच होतं. मुलींनी होस्टेलच्या वॉर्डन मॅडमना त्याच्या वाढदिवसाची कल्पना देताच मॅडमनी त्यांना लगेच एक रात्र बाहेर राहण्याची परवानगी दिली. ती मुलं इतक्या जबाबदारीने वागत की आख्ख्या संकुलाच्या स्टाफचा त्यांच्यावर स्वतःच्या मुलांपेक्षाही जास्त विश्वास होता. आठ वाजता त्या चौघींनी कपिलच्या फ्लॅटवर यायचं आणि तिथून रात्री बरोबर बारा वाजता सगळ्यांनी निलेशच्या फ्लॅटवर जायचं आणि सरप्राईज द्यायचं असं ठरलं होतं.

ठरल्याप्रमाणे त्या चौघी बरोबर आठ वाजता फ्लॅटवर आल्या. सुमीत बेडवर पसरून लॅपटॉपवर काहीतरी करत होता. आल्या आल्या ऐश्वर्याची नजर कपिलला शोधू लागली.
"तो नाहीये! शोधू नकोस!" सुमीत लॅपटॉपवरची नजर न हटवताच बोलला. आणि ऐश्वर्या सोडून सगळे मोठमोठ्याने हसू लागले.
"कुठेय तो? खोटारडा आत्ता मला मेसेज केला फ्लॅटवरच आहे म्हणून! हा बघ!" हातातला मोबाईल नाचवत ती बोलली.
"अगं! सामान आणायला गेलाय तो. येईल. एवढी उतावळी का होतेयस?" सुमीत
"केक आणून ठेवलाय ना पाच वाजता?" ऐश्वर्या
"आग पोटापाण्याची सोया नको का? की फक्त केक खाऊन झोपणारेस?" सुमित्रा मोबाईलमध्ये काहीतरी टाईप करत बोलली.

नंतर ते सगळे गप्पा मारत बसले. तासाभराने सुमीत आला.
त्याच्या हातात बऱ्याच पिशव्या होत्या.
"ए महामयांनो! धरा ना जरा. मी काय हमाल आहे का तुमचा? ए म्हशी उठ ना!" तो निशाला बोलला.
"तुझ्या आयटमला उठाव ना कुत्र्या!" निशाने त्याच्या भाषेत त्याला उत्तर दिलं आणि त्याच्या हातातल्या पिशव्या घेतल्या!
"हे काय आणि?" त्यातली काळी पिशवी सुमीतच्या तोंडासमोर धरत निशाने विचारले.
"मी आणलय का ते? त्याला विचार ना!" वैतागत त्याने पिशवी बाजूला केली आणि लॅपटॉपमध्ये तोंड गाडले.
"कपल्या काय आहे हे?" निशा ओरडली. बाकीच्या तिघी इतर पिशव्या उचकून त्यात काय काय आहे हे बघत होत्या.
"दिसत नाही का? दारू आहे!" कपिल बाथरूम मधून चेहरा पुसत बाहेर आला.
"एवढी??" निशा
"निळ्याचा बर्थडे आहे तो ही शेवटचा! एकदम सुपर झाला पहिजे ना!"
"बेवड्याला निमित्त पाहिजे फक्त" ऐश्वर्या बोलली
"त्या निळ्याचं शिक जरा! थेंबाला स्पर्श करत नाही तो कधी!" मृन्मयीने एकदाचं तोंड उघडलं.
"अहाहा! आली मोठी कौतुकाची. बिड्या फुकून फुकून छातीचा पिंजरा झालाय आणि म्हणे निळ्याचं शिका!" ऐश्वर्यानेही लगेच कपिलची बाजू घेतली. निशा आणि सुमीत बेडवर शेजारी शेजारी बसून त्यांचे संभाषण ऐकून हसत होते.
"ए त्याला बोलू नको हा काही. मी तुझ्या कपल्याला काही बोलते का कधी? तूच बेवड्या म्हणालीस त्याला. कपल्या सोडून दे तिला" मृन्मयी
"मी काहीही बोलेन त्याला. तू नाहीस बोलायचं! आणि मारून टाकेन त्याला त्याने तसा विचार जरी केला तरी." ऐश्वर्या फुत्कारली.
"ओ लव्हबर्डस! शांती!" सुमित्रा बोलली
"ते सोडा हे बघा सुमीतने किती छान व्हिडिओ बनवलाय निळ्यासाठी!" निशा बोलली. सगळे व्हिडिओ पाहत होते. एक त्यांचे कॉलेजातले फोटो आणि व्हिडिओ एकत्र करून सुमीतने एक तासाभराच्या व्हिडिओ बनवला होता. सगळे विडीओ बघायला बसले. गप्पांच्या नादात साडेअकरा कधी वाजले कळलंच नाही.
"मित्रहो, चला निळूभाऊंकडे जाऊयात आता!" सुमित्रा.
"होहो! चला उठा म्हणत सुमीतने लॅपटॉप बॅगेत कोंबला आणि बॅग पाठीला अडकवली.
सगळ्यांनी पिशव्या उचलल्या आणि निलेशच्या फ्लॅटकडे निघाले. त्याचा फ्लॅट दहा मिनिटांच्या अंतरावरच होता.
"मुन्ने तू त्याला काही सांगितलं नाहीस ना सरप्राईजबद्दल?" कपिलने मृन्मयीला विचारलं. ती फोनवर बोलत होती
"नाही!" तिने थोडावेळ फोनवर हात धरला आणि उत्तर दिलं. बोलत बोलत ते बिल्डिंगमध्ये पोचले. जिना चढू लागले
"ए बाई! आलो ना त्याच्या घरी ठेव ना आता फोन!" ऐश्वर्या मृन्मयीला बोलली. तिने नुसतंच नाक मुरडलं आणि पुन्हा बोलू लागली. निलेशच्या फ्लॅटच्या दारात उभे राहत त्यांनी बेल दाबली. निलेशने दरवाजा उघडला.
"हॅपी बर्थडे बाबू!" म्हणत मृन्मयीने निलेशला मिठी मारली.
"थँक यू मुनु!" निलेशनेही तिला हलकेच मिठी मारली.
"हां सोडा आता! बस!" म्हणत सुमित्राने मृन्मयीला ओढले.
"हॅपी बर्थडे निल्या!" म्हणत सुमित्रानेही त्याला मिठी मारली. "थँक्स! थँक्स!" निलेश.
"ए सुमे! सुरक्षित अंतर ठेवा! आमच्या मुनुला राग येईल हं!" ऐश्वर्या मृन्मयीला चिडवत बोलली
"तू गप हां ऐशे! मला नाही काही वाटत. माझा निलेश तुझ्या कपल्यासारखा नाही!" मृन्मयी
"हो का? मग तो काल त्या फार्मसीच्या अंकिताबरोबर इतका वेळ काय गप्पा मारत होता गं?" ऐश्वर्या
"निळ्या. काय बोलतेय ती?" मृन्मयीचे गाल फुगले.
"अगं मस्करी करतेय ती!" असं म्हणून कपिलने निलेशला मिठी मारली "मेनी हैप्पी रिटर्न्स ऑ द डे भावा!"
"थँक यु ब्रदर!" निलेश
सगळ्यांनी दारातच त्याला शुभेच्छा दिल्या आणि आत गेले.
सर्वांनी मिळून केक कापला एकमेकांना भरवला. केकचा कार्यक्रम उरकेपर्यंत कपिल आणि सुमीतने प्यायची तयारी केली.
निलेश आणि मृन्मयी दारू पीत नसत. तसं निलेश पूर्वी पीत असे पण दोन वर्षापासून त्याने बंद केली होती. पेग भराभर रिकामे होऊ लागले. धुराडी पेटली. हे दोघं वगळता सगळे टुन्न झाले होते. त्यांच्यात ऐश्वर्या आणी सुमित्रा काही प्रमाणात शुद्धीवर होत्या.
"ए मुन्ने घे ना थोडी!" सुमित्रा बड्बडली
"नको मला!" मृन्मयी
"अगं घे ना!" कपिल आणि सुमित एकदाच बोलले आणि विनाकारण मोठमोठ्याने हसू लागले.
"न...को...य!" मृन्मयी
"सगळे म्हणत आहेत तर घे ना थोडी" निलेश बोलला
"नको ना बाबू!" ती
"प्लीज माझ्यासाठी.. थोडी. ट्राय करन बघावं सगळं एकदा." निलेश
"ओके पण थोडीच!" तिला टाळता येईना. तिच्या बाबूचा बर्थदे होता ना
निलेशने एक हार्ड पेग बनवला आणि तिच्या हातात दिला," गटकन पिऊन टाकायचं औषधासारखं. कडू लागेल थोडं."
तिने ग्लास घेतला आणि डोळे गच्च मिटून संपवून टाकला.
"याक! किती घाण आहे! कशी पिता तुम्ही!" गळा दोन्ही हातात धरत ती तोंड वेंगाडत बोलली. सगळे मोठमोठ्याने हसू लागले. एका ग्लासतच तिला ग्लानी आली.
"बाबू! चक्कर येतेय! मला झोपयचंय!" तिला बोलताही येईना! निलेशने तिला धरून आतल्या खोलीत नेऊन झोपवलं.
आता सगळे टाईट झाले होते. सुमित्रा अजूनही पीतच होती.
"सुमे काय झालंय बास की!" ऐश्वर्या
"नाही आज पिणार! सुमित्रा आज पिणार! जे पाहिजे ते आयुष्यात पहिल्यांदा सुमित्राला मिळवता आलं नाहीये! सुमित्रा यू आर या लुजर!" म्हणत सुमित्राने एका घोटात ग्लास सम्पवला आणि पुन्हा भरला.
"काय झालं बाळा!" निशा तिच्या हातातून ग्लास ओढू बघत होती पण तिने घट्ट धरून ठेवला होता. कपिल आणि सुमीत केव्हाच आडवे झाले होते.
"हा निळ्या आहे ना? हा निळ्या?" सुमित्रा बरळू लागली.
"काय केलं त्याने?" ऐश्वर्या
"तो माझा होता माझा! मुन्नीनं हिसकावून घेतला त्याला माझ्याकडून!" तिने आणखी एक ग्लास संपवला.
"काय?" निशा आणि निलेश यांची प्रतिक्रिया एकदाच उमटली.
"हाहाहा! घाबरलात ना! मस्करी केली रे निळ्या! भाऊ आहेस तू माझा! घाबरलास ना?" सुमित्रा दात काढत बोलली.
"सुमे झोप बरं आता!" निलेश बोलला
"वेड लागलंय तिला!" ऐश्वर्या
"ए कपल्या, सुम्या उठा माकडांनो. पसारा आवरा हा!" निशा कपिल आणि सुमीतला हलवून उठवू लागली.
"ए कपल्या आपण जाऊ आपल्या फ्लॅटवर! इथे कोण ग्रामस्वछता अभियान करत बसेल!" सुमीत डोळे न उघडताच बोलला.
"होहो! तिकडेच जायचं! नो ग्रामस्वच्छता!ऐशू चल उठ!" कपिलने उठून चप्पलही घातली.
"चालते व्हा लवकर! दोघेही! आम्ही झोपतो इथेच! त्याचा वाढदिवस आहे आज आणि त्याच्या उरावर या पसारा ठेऊन आरामात झोपायला निघालात का तुम्ही?" निशा चिडली.
"जाऊदे निशा मला सवय आहे. पार्टीत न पिण्याचे काही तोटेही असतात. त्यापैकी हा एक असं म्हणत निलेशने बाटल्या गोळा करायला सुरवात केली. कपिल निलेशजवळ आला आणि त्याला मिठी मारली.
"भावा सॉरी! तुला माहिती आहे ना! तू असंच राहूदे सगळं! आम्ही सकाळी नक्की साफ करू. गळ्याशप्पथ!" गळ्याला हात लावत कपिल बोलला.
"असूदे कपल्या जा तुम्ही. का येऊ सोडवायला?" निलेश
"बघ! बघ! आपला भाऊ आहे तो. दिलदार आहे. तुझ्यासारखा कुचका नाहीये तो. भाऊ कुणाचा आहे शेवटी!" सुमीत
"माझा आहे! मी बोलले ना माझा भाऊ आहे!" हात उंचावत सुमित्रा बोलली."
"निघतो का आता?" बाजूला पडलेली चप्पल उगारत निशा बोलली.
ते दोघे हलत डुलत निघून गेले. निशाने दार लाऊन घेतलं.
"निळू तू आणि मुन्नी झोपा आत. आम्ही तिघी झोपतो इथे सगळं साफ करून!" निशा बोलली
"तू बस जरा सुमीला धरून बाजूला! ऐशू आपण पटकन साफ करून घेऊ मी झोपतो इथे तुम्ही सगळ्या आत झोपा!" निलेशने सगळं गोळा करून एका पिशवीत भरलं.
"नको तूच आत जा! आम्ही तिघी झोपतो इथे!" असं म्हणत ऐश्वर्याने झाडायला सुरवात केली.
"अगं ऐक माझं! ती झोपी गेलीय आता. आम्ही थोडी गप्पा मारणार आहोत आता. आणि इथे पंखा खूप आवाज करतो तुम्ही झोपा आत!" त्याने सुमीला धरून उठवलं आणि आत नेलं! निशा भिंतीचा आधार घेत उभी राहिली. भिंतीचा हात सोडताच ती धाडदिशी जमिनीवर आदळली. शेवटी ऐश्वर्या आणि निलेशने धरून तिलाही आत नेऊन झोपवलं. दीड वाजत आले होते. निलेश फ्रेश व्हायला बाथरूममध्ये गेला. ऐश्वर्याने निलेशसाठी अंथरूण केलं.
"अरे कशाला एवढं मी केलं असत ना! असंही लगेच झोपणार नाहीये मी." निलेश
"असुदेत झोपशील तेव्हा झोपशील!" ऐश्वर्या उठून उभी राहत बोलली.
"ओके थँक यु!" निलेशने शर्ट काढला. तो नेहमी शॉर्टस आणि बनियनवरच झोपत असे.
"निलेश!" ऐश्वर्या
"हा?" निलेश मागे वळला.
"मेनी हॅपी रिटर्न्स ऑ द डे! हॅव अ वंडरफुल इयर अहेड!" असं म्हणत तिने त्याला मिठी मारली
"थँक्स ऐशू! आता झोपा निवांत! मी आहे इथे!" निलेश गादीवर भिंतीला टेकून बसला
"गुड नाईट!" ऐश्वर्या गोड हसली आणि झोपायला आत गेली.

[kunal]

निलेशची विचारचक्रे फिरू लागली तो भूतकाळात गेला. जेव्हा तो इथे प्रवेश घ्यायला निघाला होता तेव्हा येताना बसमध्ये त्याची आणि ऐश्वर्याची ओळख झाली. ऐश्वर्या आणि निशा पुण्यात एका कॉलेजात शिकायला होते आणि निशा आणि सुमीत पूर्वीपासून एकमेकांवर प्रेम करायचे. इथे आल्यावर मृन्मयी ऐश्वर्या आणि सुमित्राला होस्टेलमध्ये एक रूम मिळाली आणि लेट ऍडमिशनमध्ये सुमित्रा त्यांच्या रूममध्ये येऊन पडली. इकडे सुमीत आणि कपिल एका रूममध्ये! निलेशने हॉस्टेल घेतलंच नाही पण अशा लिंक लागत लागत त्यांचा ग्रुप तयार झाला. खरं तर बसमध्येच तो ऐश्वर्यावर फिदा झाला होता सवयीप्रमाणे तिला असा इशाराही त्याने केला. तो नेहमीप्रमाणेच तिला विसरूनही गेला. पण कॉलेजात जेव्हा ती पुन्हा दिसली तेव्हा मात्र त्याच्या नकळत तो तिच्याकडे आकृष्ट झाला होता.पण ती आणि कपिल कॉलेजच्या रेसेप्शनवर गप्पा मारत असलेले पाहिल्यावर त्याने तिचा विचार झटकून टाकला. तिच्या मागोमाग आली मृन्मयी! गोरीपान, निळ्या डोळ्यांची, मंजुळ आवाजाची एक टिपिकल कोकणी मुलगी! तिला पाहिल्यावर आपण ऐश्वर्याशी बोलण्याची घाई केली नाही याचं त्याला समाधान वाटलं. आणखी कुणीतरी येऊन धडकण्याच्या आत काहीतरी केलं पाहिजे हा विचार करून तो तिच्याकडे गेला आणि ओळख करून घेतली. त्यानंतर सगळ्यांच्या ओळखी होईपर्यंत ते दोघेच एकत्र असायचे नंतर त्याच्या दिलखुलास स्वभावामुळे मृन्मयीच त्याच्याकडे ओढली गेली. खरं तर तेव्हा कुणाचंच काहीही नव्हतं पण सगळ्यांनी आपापल्या मनात सगळ्यांच्या जोड्या ठरवल्या आणि घोळ झाला. घोळच! कारण ऐश्वर्यालाही निलेश मनापासून आवडला होता. कपिल आणि ऐश्वर्या तेव्हा फक्त मित्र होते हे रुममेट असल्यामुळे मृन्मयीला माहिती होतं पण निलेशला नाही. निलेशबद्दल ऐश्वर्याचाही तसाच गैरसमज झाला आणि मृन्मयीने तो गैरसमज जाणीवपूर्वक तसाच राहू दिला. ऐश्वर्यानेही मग निलेशचा विचार काढून टाकला. आणि या सगळ्यामुळे ऐश्वर्या कपिलच्या आणि मृन्मयी निलेशच्या जवळ आली. नंतर जेव्हा सगळे एकमेकांचे चांगले मित्र झाले तेव्हा हा घोळ सगळ्यांना कळला आणि तो आठवून ते कितीतरीवेळ हसत बसायचे. पण आता त्याच्या मनात काहीही नव्हते. मृन्मयी खूप चांगली होती अगदी 'MM'! ती निलेशसारख्या बेफिकीर माणसाला इतकं सांभाळून घेई, त्याची इतकी काळजी घेई कुणी पाहिलं तर तिला त्याची बायको समजलं असतं. याउलट ऐश्वर्याचं तीही बऱ्याच अंशी निलेशसारखी होती आणि कपिलला तिला नेहमी संभाळावं लागे. एकूण काय तर देवानेच जणू तो घोळ घालून प्रत्येकाच्या पदरात योग्य जोडीदार टाकला होता.
हे सगळं आठवून तो स्वतःशीच हसला.
"गॉड गिव्हज यू व्हॉट यू डिझरव्ह!" तो स्वतःशी बोलला!
समोरच्या दरवाज्यात ऐश्वर्या उभी होती. तिच्याकडे लक्ष जाताच तो तिला म्हणाला,"अगं ऐशू! झोपली नाहीस अजून?"
"नाही! तहान लागली म्हणून उठले होते इथली लाईट चालू दिसली म्हणून आले इकडे तर तुझी तंद्री लागली होती. कसला एवढा विचार करत होतास?" ऐश्वर्या
"काही नाही गं फर्स्ट इयर आठवलं!" तो हसत म्हणाला.
"किती वेळा?" तिला कळलं तो काय विचार करत होता ते.
"अच्छा! म्हणून तू म्हणालास होय गॉड गिव्हज यू व्हॉट यू डिझरव्ह?" ती त्याच्यासमोरच्या भिंतीला टेकून दारातच मांडी घालून खाली बसली.
"हो ना! खरं आहे ना ते?" तो
"असेल!" तिने कॅन्डीक्रश चालू केली.
"आवाज बंद करशील तो? ते म्युजिक अगदी इरिटेट करतं मला!" तो
"मलाही!" असं म्हणत तिने आवाज बंद केला.
"तू असेल असं उत्तर का दिलंस?" तो
"कारण हे देवानं नाही तुझ्या लाडक्या देवीनं घडवून आणलं!" ती
"म्हणजे?" तो
"म्हणजे जर मृन्मयीचा स्वभाव तुझ्यासारखा किंवा माझ्यासारखा असता तर हे घडलं असतं?" तिने त्याच्याकडे खोचक कटाक्ष टाकत विचारलं.
"नाही बट स्टिल फायनली एव्हरीथिंग्स गुड! राईट?" तो
"बट इट वूड हॅव बीन बेटर! डोन्ट यू थिंक?" तिची नजर भेदक होती. ऐश्वर्या म्हणजे कमालीची कॉन्फिडन्ट मुलगी होती
"ऐशू तू खुश नाहीस कपिलबरोबर?" त्याने थेट मुद्द्याला हात घातला.
"चल रे! असं कसं वाटलं तुला?" ती
"तुझ्या बोलण्याचा एकंदरीत रोख तसाच वाटतोय!" तो
"नाही रे. मी बऱ्याचदा विचार करते. आपण दोघे जर तेव्हा जवळ आलो असतो तर आज काय काय आणि किती वेगळं असतं!" ती
"अरेच्या! हा विचार माझ्या डोक्यात आला नाही कधी! खरंच! इंटरेस्टिंग!" तो
"तिच्यासाठी तू तुझा स्वभाव बदललास. तुझ्या मनाला मुरड घालायला सुरवात केलीस तू. अर्थात चांगलंच आहे ते. पण तुला वाटतं माझ्यासाठी तुला हे करावं लागलं असतं?" ती
"ते मात्र १०० टक्के बरोबर आहे हं तुझं!" तो
"मृन्मयीबद्दल माझ्या मनात बिलकुल काही नाही. पण आय डिझरव्हड यू!" ती
"नक्कीच! यात वाद नाही!" तो
"कपिल सुद्धा मला डिझरव्ह करतो पण मी काय डिझरव्ह करते हे आता मॅटर करत नाही! सेम विथ यू गाईस!" ती
"कशाला एवढा विचार करतेस ऐशू?" तो
"कसं असतं, खूप झालं की माणसाला सुखही बोचू लागतं! मग तो त्यात दुःख शोधू लागतो!" ती
"च्यायला! जरा जास्तच झाली हं तुला. तू असलं कधी बोलशील असं वाटलं नव्हतं मला!" तो
"का रे असं बोलतोस. मला फीलिंग्स नाहीयेत का रे?" ती
"तसं नाही गं!असं फिलॉसॉफिकल वगैरे! त्याबद्दल बोलतोय मी.
"निळ्या, मृन्मयी जे तुला बाबू म्हणून हाक मारते ना ते नावही मीच ठेवलं होतं! मी माझ्या नोट्सवर कुणाला कळू नये म्हणून बाबू बाबू लिहायचे आणि ते वाचून एक दिवस मृन्मयी मला म्हणाली की ती तुला बाबूच म्हणणार!" तिने तिच्या पाणावलेल्या डोळ्याची कड अलगद पुसली.
तो झटकन उठला आणि तिला धरून गादीवर बसवलं. तो ही तिच्या शेजारी बसला.
"हेsssss ऐशू! तू रडतेयस? वेडी आहेस का तू?" तो
"निळ्या एवरी सिंगल टाईम शी कॉल्स यू बाबू ना इट लिटरली टिअर्स माय हार्ट अपार्ट! काळीज जळतं रे माझं!" तिला हुंदका अनावर झाला.
"ए ऐशू! रडणं बंद कर.तुला शोभत नाही ते!" तो
"आणि तुलाही काही वाटत नाही ना माझ्याबद्दल आता. त्याच्यामुळे जास्त त्रास होतो मला!" ती
"काहीही काय बोलतेस ऐशू? मला काहीच वाटणार नाही तुला त्रास झाल्यावर?" तो
"हो पण हे वेगळं आहे निळू! तू फील करत नाहीस माझ्यासाठी आता! माझ्याजागी आत्ता मृन्मयी असती तर तुझं काळीज पिळवटून निघालं असतं. हो ना!" ती
"ते आताही निघतंय ऐशू!" तो समोरच्या भिंतीकडे पाहत बोलत होता. तिने तिचा मोबाईल दोघांच्यामध्ये ठेवला होता आणि उजवा हात गादीवर टेकून ती बसली होती.
"मला सांगायचं नव्हतं हे तुला निळ्या पण आता नाही राहवत. दोन वर्षं मी कसं सवरलंय स्वतःला ते कळणार नाही तुला! मी आणि कपिलने कालच ब्रेकअप केलंय! मला त्याला फसवायचं नव्हतं रे. माझ्या मनात त्याच्यव्यतिरिक्त आणखी कुणीतरीही कायमचा राहणार हे मला त्याला फसवण्यासारखंच वाटलं!" ती.
"काय बोलतेयस तू हे ऐशू? तुम्ही दोघेही मूर्ख आहात. हे काय केलंत तुम्ही? आणि दोघांपैकी एकालाही मला सांगावंसं नाही वाटलं?" तो
"फक्त सुमित्राला माहिती आहे. आम्ही विचार केला आमच्या या निर्णयामुळे आपली सगळ्यांची मैत्री नको तुटायला! तुला कळतंय का काय होईल सगळ्यांना कळल्यावर? आणि म्हणूनच आम्ही ठरवलं आता दोन महिने नाटक करत रहायचं. आणि नंतर फॅमिली ऍक्सेप्ट करत नाहीये म्हणून वेगळं झाल्याचं जाहीर करायचं!" ती हुंदके देत देत बोलत होती
"मला किती अपराधी वाटेल आता. माझा भाऊ आहे कपिल! माझ्यामुळे त्याचं आयुष्य उद्धवस्त झालं हे ओझं घेऊन जगावं लागेल मला आता!" तो
"बघ तुला त्याची काळजी वाटते, त्याच्याबद्दल वाईट वाटतं पण याचा मला किती त्रास होत असेल याची कल्पना आहे का तुला." तिचे अश्रू थांबायचे नाव घेत नव्हते.
"माझं डोकंच चालत नाहीये!" त्याने त्याचं डोकं गच्च धरलं
"आणि म्हणूनच तुला मृन्मयीसारखीच जोडीदार हवी!" ती
"म्हणजे?" तो
"निळू तुला आजपर्यंत असं वाटत होतं ना की मृन्मयीने तुला प्रपोज करायच्या आधीपासून कपल्या आणि मी एकत्र आहोत? तसं नाहीये निळ्या! तू तिच्याबरोबर गेलेला कळल्यानंतर मी ढासळले आणि तेव्हा कपिलने मला सावरलं आणि त्याच्या उपकाराची जाण आणि त्याचं प्रेम बघून मी त्याला स्वीकारलं. वाटलं त्याचं प्रेम मला तुला विसरायला भाग पाडेल. पण नाही झालं रे तसं! त्यालाही पहिल्यापासून सगळं महिती होतं त्यामुळे त्याला तसा जास्त त्रास झाला नाही वेगळं व्हायला!" ती.
"हे काय बोलतेयस तू ऐशू?" "मृन्मयी!" त्याने रागाने मुठी आवळल्या
"नाही निळू! तिचा काय दोष यात? तीही माझ्याएवढंच प्रेम करते ना तुझ्यावर. फक्त आपण दुसऱ्यासाठी आपलं प्रेम जाऊ दिलं आणि तिने ते मिळवण्याची हिम्मत दाखवली! आणि म्हणून तिला ते मिळालंही! तिच्यावर कशाला चिडतोस? हे माझं अपयश आहे आणि तुझंही! खूप चांगली आहे मुन्नी आणि हुशारही!" ऐश्वर्या आपल्या मनातलं सगळं भडाभडा ओकत होती.
"देव हे असले खेळ माझ्याशीच का खेळतो नेहमी मला कळत नाही!" तो
"बट येस! मी खरंच मनापासून खुश आहे तुझ्यासाठी आणि आपल्या मुन्नूसाठी!" तिने आणलेलं उसनं अवसान ढासळलं आणि वाक्य पूर्ण होईपर्यंत पुन्हा तिचा हुंदका दाटून आला.
"आणि मी खूप दुःखी आहे तुझ्यासाठी आणि माझ्या स्वतःसाठीही!" त्याने तिचा हात आपल्या दोन्ही हातांत घट्ट धरला. त्याच्या स्पर्शातूनच तिला जाणवलं की त्याला किती वाईट वाटत होतं. तिला ते सहन झालं नाही आणि तिने तिचा दुसरा हात त्याच्या हातांवर ठेवत छातीशी कवटाळलं आणि डोळे गच्च मिटून मान खाली घालत तिने आपले अश्रूंनी भिजलेले ओठ त्याच्या हातांवर टेकवले आणि हुंदके देऊ लागली. तोही मनातून आता पुरता ढासळला होता. तिच्या हातावरची आपली पकड घट्ट करत तो त्याच्या मनात उठलेलं वादळ तिच्यापर्यंत पोचवत होता. तिने मन वर करून अश्रूंनी काठोकाठ भरलेल्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पहिले. त्याचेही गच्च भरलेले डोळे पाहून तिचा बांध फुटला आणि तिने पुन्हा अश्रूंना वाट मोकळी करून दिली. त्याने आपले हात सोडवत तिचा चेहरा आपल्या ओंजळीत धरला आणि अंगठ्याने तिच्या धारा पुसून टाकल्या.
"बास ऐशू! प्लीज! माझ्यासाठी!" त्याचाही स्वर कातर झाला होता. तिने हुंदका आवरला आणि पटकन दोन्हीही डोळे पुसले. खोटं खोटं हसत ती बोलली, "तुमच्यासाठी काय पण!" त्याच्या चेहऱ्यावर रडू आणि हसू एकाचवेळी झळकलं! त्यानेही डोळे पुसले. तो उठून आत गेला. मृन्मयी गाढ झोपली होती. तिच्या कपाळावर त्याने एकदा हात फिरवला आणि वाकून कपाळावर हलकेच एक चुंबन घेतलं.
"सॉरी मुन्नू!" तो एवढंच बोलला आणि उठुन बाहेर आला.
ऐश्वर्या तिथेच बसली होती.
"सॉरी निलेश! मला माफ कर मला तुमच्या दोघांमध्ये कटुता आणायची नाहीये! हे सगळं ऐकून तू कोणतंही वेडंवाकडं पाऊल उचलणार नाहीयेस!" ऐश्वर्या त्याच्याकडे न पाहताच बोलत होती. तो पुन्हा जाऊन तिच्या शेजारी बसला.
"ऐशू! या सगळ्यावर आपल्या चौघांना बसून बोलावं लागणार आहे!" तो
"वेड लागलंय का तुला! तू उगाच मृन्मयीच्या मनात अपराधीपणाची भावना भरतोयस." ती
"जर तिने अपराध केला असेल तर तिला सहन करावं लागेल. आपल्या तिघांच्या चुका नसताना आपण तिच्या अपराधाची शिक्षा भोगणारच आहोत ना?" तो
"यालाच तर प्रेम आणि मैत्री म्हणतात!" ती
"हे सगळं कथा कादंबऱ्यांमध्ये असतो. त्या पात्रांसारखं जीवन आपण प्रत्यक्षात नाही जगू शकत. कारण त्यांचं अस्तित्व, त्यांचं जीवन त्यांच्या लेखकाच्या मनावर असतं. आपण म्हणजे कुणा लेखकाच्या कल्पना नाही आहोत. आपण माणसं आहोत! जिवंत!" तो.
तिने त्याचा हात दोन्ही हातात धरला आणि त्याच्या डोळ्यांत पाहत ती बोलली, "काहीही झालं तरी मृन्मयीला तू अर्ध्यात सोडून जाणार नाहीयेस! कळलं?" ती
"आणि तुला?" तो ही तिच्या नजरेला नजर भिडवत बोलला.
"माझा हात तू मुळात धरलाच कधी होतास? सोडून जाण्याचा प्रश्नच नाही." ती
"मग आता धरतोय. ऐशू! माझ्या जीवनात आता फक्त आणि फक्त तुला जागा असेल. मला कुणाचीही पर्वा नाही." तो
"काय बोलतोयस तू?" ती
"तू माझ्यासाठी नेहमीच एका मैत्रिणीपेक्षा काहीतरी जास्त होतीस! आज त्या काहीतरीला नाव द्यायचं मी ठरवलं आहे." तो
"काय?" ती
"माहिती नाही." तो
तो काहीही न बोलता तिच्याकडे पाहत होता अन ती त्याच्याकडे. दोघांचे चेहरे एकमेकांसमोर होते. त्याने एका हाताने तिची हनुवटी धरून तिचा चेहरा तिरका केला आणि आपले ओठ तिच्या ओठांवर अलगद टेकविले. तिच्या सुन्न शरीरात चैतन्याचा झरा पाझरू लागला आणि ती त्यात विरघळू लागली. ज्या प्रेमासाठी ती दोन वर्षे तळमळत राहिली त्यात आता ती ओलीचिंब भिजत होती. तो सगळंकाही विसरून तिच्या ओठांना त्याच्या ओठांनी हळुवारपणे कुरवाळत होता. ती स्तब्ध होती. तिला काहीच सुचत नव्हतं. तिचं एक मन त्याच्यापासून दूर हो म्हणून सांगत होतं. तिने तिचे दोन्ही हात त्याला दूर ढकलण्यासाठी सरसावले होते पण दुसरं मन त्या आनंदाला मुकण्यास तयार नव्हतं. तिचे हात हवेतच थांबले होते. तो पुढे सरकून सरकून तिच्यावर अखंड प्रेम बरसवत होता.
अखेर तिने सगळे विचार मनातून झटकून टाकले आणि तिचे हात त्याच्या मानेभोवती गुंफले. त्याने तिच्यात भरलेली उत्कटता ती त्याला परत करू लागली. आपल्या टपोऱ्या ओठांनी ती त्याच्यावर हल्ला चढवू लागली. तिची मान हातात घट्ट धरून तो तिला जवळ ओढत वरवर आणखीच उत्कटपणे तिच्यावर बरसू लागला.
तिचा चेहरा ओंजळीत पकडून त्याने तिला थोडंसं दूर केलं! तिच्या डोळ्यांत पाहत तो बोलला,"किती सहन केलंस तू माझ्यासाठी?" त्याच्या डोळ्यात वासनेचा लवलेश नव्हता. होतं फक्त अखंड प्रेम! तिने नजर झुकवली. त्याने तिच्या खांद्यांना धरून तिला मिठीत घेतले. दोघांनी एकमेकांना आपल्या हातांनी घट्ट आवळलं. तिने डोळे मिटले होते आणि तिला आणखीच भरून आलं. तिने पुन्हा आपल्या अश्रूंना वाट मोकळी करून दिली.
"मला खूप भीती वाटतेय बाबू!" ती
"कशाची?" तो
"तू हरवणार नाहीस ना पुन्हा?" ती
"नाही गं! आता नाही जाणार कुठेच!" तो
तिने त्याला आणखीच घट्ट आवळलं. कितीतरी वेळ ते एकमेकांच्या मिठीत मुसमुसत राहिले. नंतर तिने स्वतःला त्याच्या मिठीतुन सोडवलं आणि अगदी कोपऱ्यात शरीराचं मुटकुळं करून भिंतीकडे तोंड करून पडली. तो तिला मागून जाऊन बिलगून झोपला. त्याचं तोंड तिच्या मानेशी होतं. तिच्या पोटावर हात टाकून त्याने तिला जवळ ओढलं.
आणि तिच्या मानेवर एक नाजूक चुंबन घेतलं. तिने अंग चोरून घेतलं. तिने कूस बदलली आणि त्याच्याकडे चेहरा केला. तिचं नाजूक बोट त्याच्या चेहऱ्यावर फिरवत ती त्याच्याशी खेळू लागली. तोही तिच्या केसांच्या बटांशी खेळत होता.
"तुला तेव्हाच बोलता नाही आलं का?"तो
"तू तेव्हाच एवढी हिम्मत दाखवली असती तर!" ती
त्याने पुन्हा तिला मिठीत ओढले.
"बाब्या!" तिने लटका विरोध दर्शविला.
"आता काहीही बोलायचं नाही!" त्याने तिच्या नाजूक ओठांवर आपलं बोट टेकवलं. आणि तिचे मानेवर रुळणारे रेशमी केस मागे सारत आपला चेहरा तिच्या मानेत घुसवला. तिच्या मानेवर आणि खांद्यावर नाजूक चुंबने घेत तो तिला आणखी जवळ ओढत होता. ती विव्हळू लागली.

[kunal]

तिला उताणे करत तो तिच्या अंगावर पालथा झोपला. तिचे उरोज त्याच्या शरीराच्या दाबाने चेमटले गेले. त्याचे थाठरलेले लिंग तिच्या दोन्ही मांड्यांच्या मध्ये टोचू लागले. तिने त्याच्या टीशर्टमधून हात घातला आणि त्याच्या पाठीवर हात फिरवू लागली. दोघांचे ओठ एकमेकांना सोडायला तयार नव्हते. त्यानेही तिच्या शर्टमधून आत हात घातला आणि तिचे उरोज ब्रावरूनच कुरवाळू लागला. त्याच्या ओठातून ओठ सोडवत तिने डावीकडे मान वळवली. तिच्या मानेवर तो तुटून पडला. तिने आपल्या दोन्ही हातांनी त्याचे केस गच्च धरले होते. तिला हवे तिथे ती त्याचा चेहरा ओढत होती. बाकी सगळ्याचा आता त्यांना विसर पडला होता. दोघांनाही एकमेकांशिवाय काहीच दिसत नव्हते. त्याने अलगद तिचा शर्ट दोन्ही हातांनी धरून वर ओढला आणि खाली सरकत तिची ब्रा खाली पोटावर जिथे रुतली होती तिथे चाटू लागला. तिने उरलेला शर्ट स्वतः काढून टाकला. ती नेहमी पॅडेड पुशअप ब्रा घालायची. तिचे स्तन गरगरीत आणि उन्नत होते. त्यांना जागेवर बांधून ठेवणं म्हणजे सध्या ब्रांसाठी अशक्य काम होतं. तिच्या सावळ्या त्वचेवर ब्राचा चमकदार फिकट गुलाबी रंग आणखीच उठून दिसत होता. तिचे सपाट पोट आणि त्यावरील अगदी खाली जीन्सच्या कडेवर अर्धी लपलेली बेंबी त्याने चोखून चोखून सुन्न करून टाकली. वर्षानुवर्षांच्या दुष्काळानंतर जणू मुसळधार पाऊस कोसळत होता. तिच्या अक्षरशः सर्वांगावर तो चुंबने घेत होता. स्वतःचा टीशर्ट काढत त्याने तिच्या अंगाला अंग भिडवलं. तिच्या ब्रावरूनही तिच्या स्तनांचा गुबगूबीतपणा त्याला जाणवत होता. पुन्हा एकमेकांच्या ओठांना ओठ भिडवत ते प्रेमरसात न्हाऊ लागले. ओठांची पकड न सोडवता त्या दोघांनीही आपले उरलेसुरले कपडेही काढून टाकले. तिच्या अंगावर आता फक्त ब्रा होती आणि तो तर पूर्णच विवस्त्र झाला होता. तिला भिंतीशी दाबत त्याने तिच्या उन्नत उरोजांना दोन्ही हातांनी बाजूने दाबत तिची स्तनरेषा आणखी दाट केली आणि तिथे आपले तोंड घुसवले. आपली जीभ तिच्या स्तनाच्या फटीत सरकवून तो वळवळवू लागला. ती मान उंचावून उसासे टाकत त्याला प्रतिसाद देऊ लागली. तिच्या डाव्या खांद्यावरचा ब्राचा बंद ओघळून खाली आला आणि तिचा दावा स्तन अर्धवट उघडा पडला. तिच्या स्तनाग्राच्या भोवतालचे काळे वर्तुळ अर्धवट दिसू लागले. उरलासुरला स्तनही त्याने ओढून बाहेर काढला आणि तोंडात घेतला. ती त्याचे केस धरून त्याचे डोके स्वतःच्या उरोजावर जोरजोरात दाबू लागली. ओठ दातांखाली दाबून धरत विव्हळण्याचे चित्रविचित्र आवाज आतल्या आत जिरवत होती. त्याने तिचा स्तन चोखत चोखत तिच्या ब्राचे हूक काढले आणि तिची ब्रा दूर भिरकावली. तिचे स्तन कपड्यांतून दिसतात त्यापेक्षा खूपच भव्य होते. त्वचेला वजन न झेपल्याने ते खाली ओघळून एखाद्या पपईसारखे लांबट दिसत होते. त्याच्या दोन्ही हातात मिळूनही एकच स्तन बसेल एवढे मोठे होते ते. तो प्रचंड उत्कटतेने तिचे स्तन पिळत तिचा खांदा चोखत होता. ती त्याचे लिंग हातात धरून घसाघस हलवीत होती. तिच्या दोन्ही स्तनांची टोके एकमेकांना जुळवून त्याने एकत्रच ती तोंडात घेतली.
"आउच!!" ती कण्हली.
तिच्या स्तनांचा आस्वाद घेतच त्याने तिच्या गुप्तांगास हात घातला. बारीक कुरळ्या केसांमध्ये हळुवार बोट फिरवता फिरवता त्याने अचानक एक बोट तिच्या योनीत सरकवले.
"स्ससssssउं हूंsssss" ती चित्कारली.
उठून उभे राहत त्याने तिलाही हाताने ओढून उभे केले. तिच्या वळणदार कमरेवर घट्ट पकड घेत आपले शरीर तिच्या शरीरावर दाबले. त्याचे लिंग बटांच्या जंगलात आपला रस्ता शोधत होते. आपल्या नाजूक हातांनी धरून त्याने त्याला रस्ता दाखवला. लिंगाचा योनीस स्पर्श होताच तिच्या अंगावर सरसरून काटा फुलला. तिचा उजवा पाय हाताने धरून त्याने वर उचलला. तिच्या गुडघ्याखाली आपला हात अडकवत त्याने तिचा गुडघा उंचावून तिच्या स्टनजवळ दाबून धरला. ती एका पायावर उभी होती. हातांच्या दोन बोटांनी धरून तिने हळुवारपणे त्याचे लिंग तिच्या योनीच्या आत ढकलण्यास सुरवात केली. दोन्ही ओठ दाबून धरत ते आत जाताना होणारी वेदना तिने सहन केली. ते पूर्ण आत शिरल्यावर तिने आपले दोन्ही हात त्याच्या खांद्यावर टाकत दोन्ही हातांची बोटे एकमेकांत गुंफली.
त्याने दोन्ही हातांनी तिची कंबर गच्च धरून आपली कंबर हलविण्यास सुरवात केली. अगदी सावकाशपणे तो आपले लिंग आत बाहेर करत होता. तिच्या नव्याकोऱ्या अरुंद योनीत त्याचे लिंग चेमटले गेले होते. दोघांची गुप्तांगे एकमेकांवर रगडली जात होती.
"आईsssss बाबूssss!" ती मन उंचावून मध्येच किंकाळी फोडी व पुन्हा आपले ओठ दाबून धरत आवाज जिरवण्याचा प्रयत्न करु लागली. तो जोरजोरात दणके देत होता. तिच्या अन त्याच्याही मांड्यांवर रक्त आणि पाण्याचे ओघळ वाहत होते. आनंददाई वेदनेच्या सागरात दोघेही मनसोक्त डुंबत होते. त्याच्या ओठांनी तिच्या शरीरावर एकच हल्ला केला होता. जिथे म्हणून तोंड जाईल तिथली त्वचा तो लालभडक करून टाकीत होता. हातांनी तिचे दोन्ही स्तन त्याने पिळवटून अक्षरशः उद्धवस्त करून टाकले होते. तिची स्तनाग्रे फटफटत होती.
सुख आणि उत्कटतेच्या संमिश्र भावना तिच्या चेहऱ्यावरून ओसंडून वाहत होत्या. वेदनांची जाण आता दोघांनाही राहिली नव्हती. एकमेकांच्या प्रेमवर्षावात आकंठ बुडालेली ती दोन शरीरे काही वेळाने तृप्त होऊन खाली कोसळली. थोडा वेळ तसेच पडून राहिल्यानंतर तिने आपली ब्रा उचलून तिच्या बंदातून आपले हात आत ओवले.
"किती वेडा आहेस तू बाबू?" ती हात मागे घेत तिच्या ब्राचे हूक लाऊ लागली. तितक्यात त्याने तिचे केस आपल्या मुठीत गच्च पकडले आणि तिला तिच्या गुडघ्यांवर आणि हातांवर टेकून ओणवे बसवले. तिचे मोठाले उरोज लोंबत झुलू लागले. आणि तिचे नितंब उभारून बाहेर आले. गरगरीत घट्ट नितंबांना फाकवत त्याने आपलं ताठरलेले लिंग मधल्या फटीत घासायला सुरवात केली.
"नको बाबू! सगळी शक्ती संपलीय माझी!" ती विनवणी करू लागली.
"असं का?" असं म्हणत त्याने आपलं लिंग हळूच तिच्या गुदद्वारातून आत ढकललं!
"आईsssss गंssss! मेलेssss!" ती जोरात किंचाळली.
"नको पिलू, प्लीज एक! नको ना पाया पडते तुझ्या!" ती केविलवाण्या स्वरात विव्हळत होती.
"काही गरज नाही पाय पडायची! फक्त शांत रहा!" ती.
तो जोरजोरात तिच्या पार्श्वभागाचा समाचार घेत होता. जोरदार चापट्या मारून तिचे दोन्ही नितंब काळे निळे करून टाकली होती. दात ओठ खात ती वेदना सहन करत होती. कण्हत कुंथत त्याचे आघात सहन करत होती. तो मात्र तिचा विचार न करता तिच्या कमरेची वळणे घट्ट पकडून आपलं काम करत होता. तिच्या यौवनाचा आज अगदी चोळामोळा झाला होता. मान उंचावून तिने डोळे गच्च मिटले होते. तिच्या मागे पुढे झुलणाऱ्या उरोजांना हाताने आधार देत तो तिची स्तनाग्रे चिमटीत धरून पिळत होता. आपला लाव्हा तिच्यात भरून तो पुन्हा एकदा खाली पडला.
तिने भराभर कपडे उचलले आणि लंगडत लंगडत बाथरूममद्ये गेली. तोही टॉयलेटमध्ये जाऊन फ्रेश होऊन आला व जागेवर येऊन पडला. काही वेळाने तीही आली. तिने अजूनही शर्ट घातला नव्हता. ती त्याला मागून बिलगून झोपली. तिच्या पाठीवर तिच्या ब्राचे स्ट्रॅप त्वचेवर दाब टाकून तिचे सौन्दर्य खुलवीत होते. यौवनाचे ऐश्वर्य लुटून तो बिनधास्त झोपी गेला होता. उद्या सकाळी मोठा भूकंप होणार याची कल्पना तिला आली होती परन्तु आता तिला घाबरायचं कारण नव्हतं. तिचा जिवलग आता तिने मिळविला होता. तिकडे मृन्मयी या सगळ्यांपासून अनभिज्ञ शांत झोपली होती. तिचं ऐश्वर्य तिच्याच मैत्रिणीने तिच्यापासून हिरावून घेतलं होतं!!