प्रयोग
तसा तो दहावी उत्तम गुणांनी पास झाला होता. त्याला ८२% गुण मिळाले होते. त्या काळात एवढे गुण म्हणजे आताचे ९०-९५%. त्याच्या वर्गातील सगळी चांगली गुण मिळालेली मुलं चांगल्या कॉलेजात ऍडमिशन मिळावं म्हणून धडपडत होती. त्यालाही पुण्याला शिकायला जायची खूप इच्छा होती. पण घरची परिस्थिती फारशी चांगली नसल्याने आपल्या वडिलांना हे झेपणार नाही हे त्याने ओळखले व आपली इच्छा कुणाला बोलूनही दाखवली नाही. त्याचे सगळे मित्र इतर चांगल्या नावाजलेल्या कॉलेजांमध्ये निघून गेले. त्याने मात्र त्याच्याच हायस्कुलमध्ये नव्याने सुरु झालेल्या ज्युनिअर कॉलेजात प्रवेश घ्यायचं ठरवलं. त्याच्यापेक्षा जास्त गुण असणारी सगळी मुलं दुसरीकडे गेल्याने त्याला सहजच प्रवेश मिळाला. तसेच वडिलांना त्यांच्या छोट्याश्या धंद्यात मदत करत त्याने हे गुण मिळवले याचं कौतुक शाळेतल्या सगळ्या शिक्षकांना होतंच. त्याच्या वाडीलांनाही आपण आपल्या मुलाच्या इच्छा पूर्ण करू शकत नाही याची सल होतीच पण त्यांच्याकडे पर्याय नव्हता. भाजीपाल्याच्या किरकोळ विक्रीतून तेवढे पैसे कमावणे अशक्यच होते. तसं तो बाहेर सगळ्या लोकांत मिसळून राहत असे आणि शाळेतही सर्व क्षेत्रात खूप बक्षिसे मिळवल्याने गावातील प्रतिष्ठित लोक त्याला ओळखत असत. त्यांनी त्याला मदतही केली असती परंतु त्याला त्यांच्यापुढे हात पसरणे योग्य वाटलं नाही.
त्याचं कॉलेज सुरु झालं. मोठं होऊन इंजिनिअर किंवा डॉक्टर होऊन खूप पैसे कमवायचे असं त्याच स्वप्न होतं. एका शिक्षकांनी त्याला स्वतःहून आपल्या खाजगी क्लासेस मध्ये मोफत प्रवेश दिला. तो जोमाने अभ्यास करत होता. अभ्यासाव्यतिरिक्तही इतर क्षेत्रातही त्याचं बक्षिसं मिळवणं चालूच होतं. शाळेतल्या शिक्षकांच्या गळ्यातला ताईत तर तो होताच पण आता त्याच्या वर्गातल्या मुलीही विनाकारण त्याच्याकडे पाहून गालातल्या गालात हसू लागल्या होत्या. गावाकडे शहरातल्या सारखं शाळेत मुलं मुली एकत्र राहत नाहीत. मुलींशी बोलणं तर दूरच त्यांच्याकडे पाहतानाही मूलं लपूनछपून पाहत. तशा त्याच्या वर्गातल्या बऱ्यापैकी मुली दहावीतही त्याच्याच वर्गात होत्या. पण दोन चार नवीन मुलीही आता त्याच्या वर्गात आल्या होत्या. त्यातली एक त्याला आवडलीही होती. इतर सगळ्या गोष्टी एवढ्या छान होत्या पण त्याला स्त्रिया आणि मुलींबद्दल वाटणारं कमालीचं आकर्षण मात्र त्याला त्रासदायक ठरत होतं. तास चालू असताना तो वाकून वाकून मुलींची शरीरे न्याहाळायचा. त्यांच्या नुकत्याच उमलू लागलेल्या छाताडांकडे बघण्याचा जुना छंद काही सुटता सुटत नव्हता. त्यात केमिस्ट्रीच्या होनराव मॅडम म्हणजे त्याला लागलेलं नवं खूळ! तिशी पस्तिशीतल्या मॅडम म्हणजे त्याच्या सर्वात आवडत्या शिक्षिका. अगदी घट्ट ब्लाउज, उघडी पाठ, कडक ईस्रीची चापूनचोपून नेसलेली साडी. फळ्याकडे पाहत जेव्हा त्या बोलायच्या तेव्हा एका बाजूनं साडीखालचं त्यांचं सपाट पोट आणि ब्लाउजने आवळून धरलेला स्तन त्याला दिसायचा. आपली पॅन्ट दोन्ही हातांनी दाबून धरत तो एकटक त्यांच्याकडे पहायचा. घरी गेल्यावर अर्धा अर्धा तास मॅडमला आठवून आठवून तो टॉयलेटमध्ये बसून रहायचा. मॅडम बोलायलाही जरा आगाऊ होत्या. त्या वयातील मुलांच्या मनातले विचार ओळखून त्या खोचक बोलायच्या त्यामुळे त्याच्या आगीत आणखीच भर पडायची.
कॉलेज सुरु होऊन महिना दोन महिने होतात न होतात तोच 'होनराव मॅडम मुंबईला जाणार आहेत' ही बातमी कॉलेजमध्ये पसरली. तो अस्वस्थ झाला. तशी कल्पना केली तरी त्याला गुदमरायला व्हाउल लागलं. एके दिवशी तो तडक मॅडमकडे गेला.
"मॅडम, तुम्ही खरंच कॉलेज सोडून जाणार आहेत?" त्याने मॅडमना विचारलं.
"हो. का रे बाळा?" मॅडमने त्याला विचारलं.
"नका ना जाऊ मॅडम! किती छान शिकवता तुम्ही?" तो
"अरे माझ्या मिस्टरांची बदली झालीये तिकडे. मला जावे लागेल ना!" त्यांनी त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवला.
"मला तर आता कॉलेजात यायची इच्छाच होणार नाही आता!" त्याचा चेहरा पडला.
"अरे नवीन तळपदे मॅडम येणार आहेत ना माझ्या जागी. त्याही छान शिकवतात आणि आणखी एक महिना आहे ना मी इथे!" मॅडम
"पण...!"
"वेडा आहेस तू. जा क्लासमध्ये जाऊन बस!" त्याला काही न बोलू देता मॅडमने तिथून जायला सांगितलं. तो नाईलाजास्तव जाऊन वर्गात बसला. दोन दिवस त्याचं कॉलेजात बिलकुल लक्ष लागलं नाही. तिसऱ्या दिवशी सकाळी पहिलाच तास मॅडमचा होता. मॅडम नेहमीप्रमाणे वेळेवर वर्गात आल्या. त्यांच्यासोबत आणखी एक पंचवीस सत्तावीस वर्षांची तरुणी होती. मॅडमने एकदा त्याच्याकडे पहिले आणि त्यांनी त्या तरुणीची ओळख करून द्यायला सुरवात केली.
"मुलांनो, ह्या नीलिमा तळपदे मॅडम. मी आज जाणार आहे. आता ह्याच शिकवतील तुम्हाला केमिस्ट्री!"
"पण मॅडम तुम्ही तर म्हणालात एक महिना आहेत तुम्ही अजून म्हणून!" तो आणखीच कासावीस झाला.
"शांत बस जागेवर! जास्त शहाणपणा करू नकोस. मॅडमना कसे वाटेल?" त्या जरा चिडल्याच.
"सॉरी!" असं म्हणून तो खाली बसला
"असुद्या हो मॅडम. मुलांना लळा लागलेला असतो. त्यांना वाटणारच ना थोडंतरी!" तळपदे मॅडम बोलल्या
"अहो खूप हुशार आहे तो पण कधीकधी त्याला काय होतं कुणास ठाऊक!" मॅडम.
त्याला होनराव मॅडमचा खूप राग आला. सगळ्या वर्गासमोर मॅडमनी त्याचा पाणउतारा केला होता. त्याला वाटलं बरं झालं त्या जात आहेत.
तळपदे मॅडम चालत त्याच्याजवळ गेल्या,
"नाव काय रे तुझं?" त्यांनी त्याला विचारलं
"प्रवीण जाधव!" तो खाली मन घालून उत्तरला.
"मी ही तुला तुमच्या मॅडमसारखं छान शिकवेन हं!" त्याच्या खांद्यावर आपला नाजूक हात ठेवत त्या बोलल्या. तो काहीच बोलला नाही.
"तर मुलांनो. येते मी!" असं म्हणून होनराव मॅडम तरातरा निघून गेल्यासुद्धा.
प्रवीणला तळपदे मॅडमबद्दल आपुलकी वाटू लागली. किती चांगल्या होत्या त्या? किती गोड बोलतात! मॅडमनी शिकवायला सुरवात केली आणि त्याची जुनी खोड उफाळून आली. तो मॅडमना केसांपासून पायांपर्यंत न्याहाळू लागला. तळपदे मॅडम म्हणजे नुकतीच शिक्षण पूर्ण झालेली एक तरुणी होती. संस्थेच्या अलिखित नियमानुसार ती साडी नेसून आली होती. अगदी परफेक्ट फिट म्हणावा असा जांभळट रंगाचा ब्लाउज आणि मोरपंखी रंगाची साडी. अगदी होनराव मॅडम सारखीच! पण तळपदे मॅडमच्या ब्लाउजची पाठ होनराव मदमसारखी उघडी नव्हती. अतिशय अरुंद होती. ब्लाउजच्या बाह्याही कोपरापर्यंत लांब होत्या. पदराखाली पोटही साडीचा एक पदर ओढून व्यवस्थित झाकलं होतं. त्वचा गोरीपान आणि नितळ, मध्यम बांधा, उरोज अगदी होनराव मॅडमसारखेच उन्नत आणि घट्ट! कमनीय म्हणावी अशी नसली तरी कमरेची वळणं कमी आकर्षक नव्हती. नितंबांचा उठावही बराच ठळक होता. बारीक कोरल्यासारखे दिसणारे ओठ आणि त्यावर अगदी हलक्या गुलाबी रंगाची लिपस्टिक! कानात आणि नाकात चमचमणारे खडे आणि गळ्यात सोन्याची नाजूक चेन! खडू हातात धरून फळ्यावर लिहितानाही त्यांना त्रास होत असावा असं वाटावं इयके कोमल हात! थोडक्यात तळपदे मॅडम म्हणजे झाकून ठेवलेले गुप्तधनच होते जणू. तो मॅडमकडे एकटक पाहत होता. होनराव मॅडम गेल्याची खंत विसरायला लागावी अशाच होत्या त्या. तो मनोमन खुश झाला आणि त्याने होनराव मॅडमला मनातल्या मनात एक जोरदार शिवी हासडली. तास संपेपर्यंत तो तळपदे मॅडमला डोळ्यात साठवत होता. शेवटी घंटा वाजली.
"प्रवीण जरा बाहेर ये तू!" मॅडमच्या या वाक्याने तो भानावर आला. तो भलताच घाबरला. त्याला वाटलं तो ज्या नजरेने मॅडमकडे पाहत होता ती नजर मॅडमने पकडली की काय?.
घाबरत घाबरत तो मॅडमच्या पाठोपाठ वर्गाबाहेर गेला.
"प्रवीण माझं एक काम आहे तुझ्याकडे." मॅडम
"काय?" नक्की काय चाललंय ते प्रवीणला कळेना.
"तुला आठवडाभर कॉलेज झाल्यावर एखादा तास इथे थांबता येईल का?" मॅडम
"कशासाठी पण?" तो
"अरे माझा एक प्रोजेक्ट आहे. त्यात मला तुझी किरकोळ मदत लागेल. जमेल का तुला?" मॅडम
खरं तर कॉलेज झालं की लगेच बाबांना जेवणासाठी सुटी देण्यासाठी त्याला मंडईत जावं लागत असे पण मॅडमच्या सानिध्यात राहण्याची संधी तो सोडू इच्छित नव्हता.
"हो जमेल की! मलाही शिकायला मिळेल तेवढंच!" तो उत्तरला.
"हुशार आहेस! मला होनराव मॅडमनी सांगितलं होतं पण तू एवढा हुशार असशील असं वाटलं नव्हतं" मॅडम
त्याने मनोमन होनराव मॅडमचे आभार मानले.
"उद्यापासून थांबलो तर चालेल?" प्रवीण
"हो. उद्यापासूनच!" असं म्हणून मॅडम निघून गेल्या.
घरी गेल्यावर प्रवीण आज टॉयलेटमध्ये होनराव मॅडमऐवजी तळपदे मॅडमना आठवून थंड होण्याचा प्रयत्न करत होता पण त्याला काहीच दिसेना कारण तळपदे मॅडमने सगळं तर झाकूनच ठेवलं होतं. शेवटी तासाभराने तो तसाच बाहेर आला. उद्यापासून त्याला कॉलेजनंतर तळपदे मॅडमना मदत करायची होती. त्याने आपल्या घरी तसं सांगितलं. घरच्यांना त्याचं भारी कौतुक वाटलं. आईवडील दोघेही अशिक्षित असल्याने ते सहाजिकच होतं.
दुसऱ्या दिवशी तो कॉलेज संपायची वाट पाहू लागला. आज एकही तासात त्याचं लक्ष लागत नव्हतं. कॉलेज संपल्यावर काय होणार याचीच स्वप्ने रंगविण्यात त्याचा सगळा वेळ गेला. शेवटी एकदाचं कॉलेज संपलं. तो जाऊन स्टाफरूमच्या दरवाज्याशी उभा राहिला. काही वेळाने मुख्याध्यापकांच्या केबिनमधून तळपदे मॅडम स्टाफरूमकडे आल्या.
"मॅडम ते आज तुम्ही सांगितलं होतं ना, कॉलेजनंतर थांबायचं आहे आजपासून म्हणून?" तो
"हो. तेच हेडसरांच्या कानावर घालावं म्हणून त्यांच्याकडे गेले होते. दिली त्यांनी परवानगी!" त्या
"नक्की काय करायचं आहे मी मॅडम?" तो
"अरे थांब! किती घाई तुला?"मॅडम
"नाही मॅडम नवीन काही शिकायचं म्हटलं की उत्सुकता वाटते ना!" तो
"बरं बरं ठीक आहे. तू केमिस्ट्रीच्या प्रयोगशाळेत जाऊन बस कशाला हात लाऊ नकोस. मी आलेच!" मॅडम.
तो तिथून निघून केमिस्ट्रीच्या प्रयोगशाळेत जाऊन बसला.
"काय रे! इथे का बसलायस?" प्रयोगशाळेचे पवार मामा टेबलावरच्या बाटल्या कपाटात ठेवत बोलले.
"तळपदे मॅडमचा प्रोजेक्ट आहे. त्यांना मदत म्हणून थांबलोय!" तो
"वशिला आहे बाईचा! इथे बिचाऱ्या पोरांना प्रयोग करायला केमिकल्स नाहीत, साधने नाहीत, उपकरणे नाहीत आणि यांना बरे मिळतात. उद्या प्रोजेक्टचा फायदा शाळेला करून देणारेत का ह्या?" पवार मामा तणतणत बोलले.
"नाही हो मामा! खूप चांगल्या आहेत त्या!" प्रवीण
"डोंबल माझं! लहान आहेस प्रवीण तू! तिचा बाप संस्थेचा संचालक आहे. तिचं लग्न होईल वर्ष सहा महिन्यात आणि जाईल तीही कुठेतरी निघून! ही नोकरी त्या प्रोजेक्टसाठी तर करतेय ती." पवार मामा बोलले.
"बापरे! म्हणजे त्या अण्णांची मुलगी आहेत का मॅडम?" प्रवीण
"नाहीतर काय? मलाच थांबायला सांगितलं होतं आधी! मी कशाला करू हमाली यांची? मी संस्थेचा नोकर आहे यांचा नाही." दार बंद करत मामांनी कपाटाला कुलूप लावलं. चावी प्रवीणकडे देत म्हणाले, "झाल्यावर सगळं व्यवस्थित बंद करून चावी तुझ्याकडेच ठेव. उद्या सकाळी येताना घेऊन ये!" सायकलवर टांग टाकून मामा निघून गेले.
प्रयोगशाळेच्या दरवाज्यात प्रवीण मॅडमची वाट पाहत उभा राहिला. शाळेचा परिसर शांत झाला होता. सगळी मुलं निघून गेली होती. एक एक करून शिक्षकही निघत होते. मॅडम काही तिकडे येत नव्हत्या. तेवढ्यात मॅडम आणि हेड्सर पायऱ्या उतरून खाली येताना त्याला दिसले. हेडसर त्यांच्या गादीवर बसून निघून गेले आणि मॅडम प्रयोगशाळेकडे आल्या.
"चल आत!" म्हणत मॅडम आत गेल्या आणि कपाटातून त्यांनी एक कागदांचा भलामोठा गठ्ठा बाहेर काढला.
"प्रवीण इथे बस यातले कागद तुला वेगवेगळे करायचे आहेत." त्यांचं वर्गीकरण कसं करायचं हे मॅडमने त्याला समजावून सांगितलं. तो गठ्ठा बघून त्याचा उर दडपला. प्रत्येक कागद थोडा थोडा वाचावा लागणार होता.
"घाबरू नकोस, मी पण मदत करणार आहे तुला." मॅडम हसत बोलल्या. त्याने काही न बोलता गठ्ठयातले काही कागद स्वतःकडे ओढले आणि तो कमला लागला. त्याच टेबलावर त्याच्या उजव्या हाताला मॅडम बसल्या. त्याही वर्गीकरण करू लागल्या. पुन्हा त्याची नजर त्यांच्या पदराखाली भिरभिरु लागली. केसांचा अंबाडा बांधला असल्यामुळे मॅडमची गोरीपान मान आकर्षक दिसत होती. त्यात ती नाजूक सोन्याची चेन चार चांद लावीत होती. मॅडम भराभर पेपर उपसत होत्या. हा मात्र एकदम निवांत दृष्टीसुख घेत काम करत होता. बसून बसून पाठ अवघडल्याने मॅडमनी आपली खुर्ची टेबलपासून थोडी दूर ढकलली आणि दोन्ही हात उंचावून एक आळस दिला. तिचे हात वर जाताच साडीच्या पदराखाली लपवलेलं पोट आणि टच्च स्तन त्याच्या नजरेस पडलं. क्षणार्धात त्याच्या पॅन्टचा तंबू झाला. मॅडमनी पुन्हा आपले कोपरे टेबलावर टेकवले आणि काम करण्यास सुरवात केली. आता खुर्ची मागे सारकलेली असल्याने मॅडम किंचित वाकून बसल्या होत्या. त्यामुळे त्यांच्या साडीचा पदर लोंबकळू लागला आणि डाव्या बाजूने त्यांच्या गुबगुबीत उरोज त्याला थेट दिसू लागले. त्याला अचानक शैलजाताईची आठवण झाली. आणि झरझर सगळं डोळ्यांसमोरून गेलं. त्या रात्रीच्या आठवणीने तो अस्वस्थ झाला. त्याला मॅडमच्या स्तनाला हात लावण्याची इच्छा अनावर होऊ लागली. मॅडमचं मात्र त्याच्याकडे बिलकुल लक्ष नव्हतं. त्या त्यांच्या कामात मग्न झाल्या होत्या.
त्याच्या मनात द्वंद्व सुरु झालं. तो घाबरला होता की उत्तेजित झाला होता हेच त्याला कळत नव्हते. छाती जोरजोरात धडधडत होती. हात थरथर कापू लागले होते. त्याला आता मॅडमला आपल्या बाहुपाशात घ्यायचंच होतं. मनाशी निर्णय तर झाला होता पण सुरवात कशी करावी हे त्याला कळत नव्हतं. जर काही वेडंवाकडं झालं आणि भे बाहेर पसरलं तर तो जीवानिशी जाणार हे पक्कं होतं. तळपदे अण्णांचा मुलगा म्हणजे मॅडमचा भाऊ राजवर्धन हा खूप मोठा राजकीय गुंड होता. त्यांच्या घरातील मुलींना खूप कमी लोकांनी आजवर पाहिलं होतं. अगदी जुन्या काळातल्या जहागिरदारांसारखं त्यांचं कुटुंब होतं. एवढं समजत असूनही तो आता इरेला पेटला होता. शैलजाताईने उगाच हे नसतं खूळ त्याच्या डोक्यात भरलं होतं. त्याला आता अजून शरीरसुख हवं होतं. हळूहळू त्याचा तोल सुटू लागला. काय करावं हे त्याला कळेना. त्यांचा टेबलही दरवाज्याच्या अगदी समोर असल्यामुळे कुणीतरी पाहण्याची भीती होती.
अचानक एक कागद घेऊन त्याने मॅडमकडे दिला व विचारलं," मॅडम हे काय आहे हो?"
"ते अवघड आहे खूप तुला नाही कळणार!" मॅडम कागद हातात घेत बोलल्या.
"सांगा ना मॅडम! मी प्रयत्न करेन!" तो
त्याची चिकित्सक वृत्ती मॅडमना आवडली.
"इकडे ये!" मॅडमनेसमोरचे इतर कागद बाजूला सारत तो कागद आपल्यासमोर टेबलावर मांडला. तो उठून पलीकडून जाऊन मॅडमच्या उजव्या हाताला खेटून उभा राहिला. दरवाजाकडे पाठ करून तो उभा होता. आतलं काही दिसू नये म्हणून तो मुद्दम तसा उभा होता. मॅडम त्याला सोप्या भाषेत समजावून सांगू लागल्या. पण त्याच लक्ष सगळं मॅडमच्या पदरावरून दिसणाऱ्या छातीकडे आणि खांद्यावर होतं. अचानक वाऱ्याची जोरदार झुळूक दारातून आत आली. आणि मॅडमनी वेगळे केलेले सगळे कागद उडून आख्ख्या प्रयोगशाळेत पसरले!
"देवा! आता पुन्हा करावं लागणार!" असं म्हणत मॅडम उठल्या आणि त्यांनी दरवाजा बंद केला. त्याचं नशीब जोरावर होतं. मॅडम दरवाजाची वरची कडी लावण्याचा प्रयत्न करत होत्या. त्यांची उंची जराशी कमी असल्याने त्यांना सहजासहजी जमेना. दोन्ही हात वर करून टाचा उंचावून त्या धडपडू लागल्या. त्यांच्या कमरेची वळणं आणि ब्लाउजपासून कमरेपर्यंतची पाठ उघडी पडली. शिरशिरीत ब्लाउजमधून पांढरीशुभ्र ब्रा उठून दिसत होती. कशीबशी कडी लाऊन त्या कागद गोळा करू लागल्या.