मराठी काम कथा--मैना

[rangila]

मराठी काम कथा--मैना

मी: "मैना अस कर स्वम्पाकघरात जा आणि आपल्या दोघानसाठी मस्त पेकी स्वयम्पाक तयार कर. आपण दोघ राघू मैना मिळून जेवू या."
ती: "मी स्वयम्पाक करु? बाइसाहेबाम्ना हे समजल तर त्या मला इथे परत येवू देणार नाहीत."
मी: "अग मी नाहीतरी जेवायला बाहेर जाणार होतो. आज तू आहेस म्हणून विचार केला की आज तुझ्या हातानी बनवलेल जेवण करायच. माझ्या साठी स्वम्पाक नाही तरी करणार आहेस, तोच जरा जास्त केला की झाल. आपण दोघ राजा आणि राणी सारखाम बसून जेवुया. आणि माझ्या बायकोला आपल्या दोघाम्पैकीच कोणीतरी हे साम्गीतल तरच कळणार आहे. मला वाटत नाही की तू तिला साम्गशील."
ती: "जस तुंही मःअणाल तस. मला नहाणीघर दाखवा. अगोदर घामानी ओल झालेल अम्ग धुऊन घेते मग स्वम्पाकाला लागते."
मी: "अग तस काही करू नकोस. तुझ्या घामाच्या वासानी माझा पोपट बघ कसा उठतो आहे. सकाळी त्याला तुझी रुची दाखवून निघून गेलीस व तो बिचारा हुन्दके देत रडत बसला. त्याची समजुत घालण्यात माझा एक तास वाया गेला. आता तो जागा होत आहे. त्याच्यावर परत एकदा अन्याय करू नकोस."
ती: "अग बया! काही जणाम्ना उठायला घड्याळाचा गजर लागतो तर इथ कुणालातरी म्हणे घामाचा वास लागतो उठायला. हे तर मी पहील्याम्दाच ऐकते आहे."
मी: "काय ग तुझ्या धन्याला नाही का आवडत हा गम्ध? गम्ध नाकात गेला की अस वाटत तुला मिठीत घ्याव व घामानी भरलेल्या अम्गावर चुम्बनाम्चा वर्षाव करावा."
ती: "माझ्या धन्याला दारुच्या वासाशिवाय दुसरा वासच माहीत नाही तर तो माझ्या घामाच्या वासानी थोडाच पेटणार आहे."
मी: "ते जाऊ दे. स्वयम्पाकाला लाग आता." अस म्हणत मी तिचा हात धरला व तिला स्वम्पाकघरात घेऊन गेलो. तिला स्पर्श करायची ही माझी दुसरी वेळ होती.
ती स्वयम्पाकाला लागली. मी स्वयम्पाक होई पर्यन्त वेळ घालवायचा म्हणून तिच्या मागे जाऊन तिला खेटून उभा राहीलो. बघणा~र्याला अस वाटाव की नवीन जोडपम एकमेकाम्शी गुलू गुलू बोलत स्वयम्पाक करत आहेत. पण जर कोणी सूम नजरेनी पाहील असत तर त्याम्ना माझा पोपट माझ्या बायकोच्या नितम्बाना चोच मारत आहे अस दिसल असतम. मैना स्वतह्चे नितम्ब हलवून त्याच्या पासून दुर व्हायचा प्रयत्न करत होती. माझा पोपट तिचे हलणारे नितम्ब बघून जास्तच अधीर झाला होत व नितम्बाम्वर त्याच चोच मारायच प्रमाण वाढलम होतम.
मैनाल कळाल की मी तिला स्वस्थपणे स्वम्पाक करू देणार नाही. ती स्वताचे नितम्ब हलवायच थाम्बवली व चोचीचा मार सहन करू लागली. थोडा वेळ मी गप बसलो. मग हळूच मी ंआझे दोन्ही हात तिच्या काखेतन पुढम नेले व तिच्या उरोजाम्शी चाळे करू लागलो.
ती: "हे काय चालवलय आता?"
मी: "अग मी विकत घेणारा माल हाताळून बघतो आहे. मी केव्हा ही माल हाताळून मालाची खात्री करून घेतो. माल पसन्त पडल्यास तो विकत घेतो. नाहीतर पैसे फुकट जायचे."
ती: "माल एक नम्बरचा आहे. त्याला हाताळायची काही गरज नाही. खुप जणानी हा माल हाताळून पसन्त केलाय."
मी: "अग मःअणूनच मला माल तपासण जरुरीच वाटत. फळम खुप जणाम्नी हाताळल्यामुळे त्याम्चा ताजेपणा कमी होतो व ती काळवम्डतात. आणि चवीला गोड लागत नाहीत."
ती: "खुशाल आम्बे हाताळा. पण जोरात दाबू नका. नाहीतर त्यातला रस बाहेर येइल. आणि हो तुंही जसे आम्बे तपासत आहात तसच मी पण केळ परत एकदा तपासणार आहे."
मी: "अग एवढच ना? तू पण माल परत तपासून घे. पण मी एक साम्गतो माझ्याकडे एकच माल आहे. तू त्याला कीतीदा तरी तपासलस तरी तो तसाच रहणार आहे." अस मःअणत मी तिचा हात पकडला व मागे घेऊन माझ्या विजारीत वळबळणा~र्या पोपटावर वर ठेवला. तिच्या हाताला माझ्या लवड्याचा स्पर्श होताच तिन स्वतह्चा हात काढायचा प्रयत्न केला, पण मी तिचा हात माझ्या हातानी पकडून ठेवला.
तिनम थोडा वेळ स्वताचा हात माझ्या पोपटावर तसाच ठेवला व नम्तर हळुच त्याच्या वरून हात फिरवू लागली. ती माझ्या पोपटाने तिच्या नितम्बाम्वर मारलेल्या चोचीमुळे उत्तेजीत झाली होती. तिने माझ्या पोपटाला थोडा वेळ घट्ट धरून ठेवल.
ती: "स्वम्पाक करताना हा काय चावटपणा? भलतीकडेच हात लावायला भाग पाडता. आता मला हात धुवून परत स्वयम्पाक करावा लागेल."
मी: "त्याची काही गरज नाही. जेवताना स्वयम्पाक जास्त रुचकर लागेल .ते जाऊ दे, कसा वाटला माल?"
ती: "माल सकाळी पण आवडला आणि आता पण. आता तो झाकला गेला असल्यामुळे तो कोणत्या परीस्थीतीत आहे हे कळत नाही."
मी: "आत्ता काढतो त्याला कपड्यातून!"
ती: "आत्ता नको. स्वयम्पाक झाला आहे. जेवून घ्या, मग मी निवान्तपने बसून माल बघीन."
मःअणजे हिला घरी जायची घाई दिसत नव्हती. मी जेवायला बसलो. मी तिला मःअणालो:"मैना तू पण बस जेवायला."
मला तिच्याकडून उत्तर मिळालम: "घरच्या पुरुषाम्नी आगोदर जेवावम. मग घरच्या बाईनी."
मला कळेणा की ह्या बाईच्या मनात काय आहे ते. मी माझ जेवण उरकल व तिला टेबलावर बसून जेवायला साम्गीतल.
ती: "मला सवय नाही टेबलावर बसून जेवायची. मी स्वम्पाकघरातच बसून जेवते."
मी: "जस तुला सोप वाटेल तस कर. आणि हो तू केलेला स्वम्पाक अगदीच फर्स्ट क्लास झालाय तुझ्या सारखा."
ती लाजून स्वयम्पाकघरात जमीनीवर जेवायला बसली. मी स्वयम्पाकघराच्या दारात उभा राहून तिला बघत होतो. ती स्वतह जेवण वाढून घेताना तिचा पदर सरकायचा व मला तिच्या चोळीत झाकलेल्या उरोजाम्चे थोड का होईना दर्शन व्हायचम.
मैना भरा भरा जेवत होती. अस वाटत होत की तिला जोराची भूक लागली आहे. मी मःअणालो: "मैना खूप भूक लागली वाटत?" ती माझ्या बोलण्यानी जरा दचकली. बहुतेक तिला मी समोर उभा आहे हे कळल नसाव.
ती: "अग बया, तुंही केव्हा पासून इथ उभे आहात? मला मेलीला जेवायच्या नादात अम्ग सावरून बसायच ध्यानच राहील नाही."
मी: "तू अम्ग सावरून बसली नाहीस हेच एका रीतीन बर झाल. मी विकत घेणा~र्या मालावर ल तरी ठेवता आल. नाही तरी तुंहा लोकाम्वर विशवास ठेवण कठीण. आंही चाम्गली फळम निवडतो व तुंही त्यानचे वजन करताना त्याम्ची अदला बदल करता. मःअणुनच मी निवडलेल्या आम्ब्याम्ची अदला बदल होऊनये मःअणून इथ उभा राहून त्यानची निगराणी करत आहे."
मैना: "अहो आम्ब्याची अदला बदल करायला माझ्या कडे दुर्सरे आम्बे आहेत कुठे?"
मी: "ते पण खर. काय ग तू येवढ्य उन्हात पायी हिम्दून केळी विकतेस व जमा झालेले पैसे घरी देतेस. तुझा धनी तुझ्या पोटाची भूक भागवत नाही तर अम्गाची भूक तरी भागवतो का?"
ती: "दारुच्या नशेत त्याम्च्या हे पण लकशात येत नाही की बायकोनी पायाचे तळवे झिजवून पैसे कमावलेत, आपण तिच्याशी चार शब्द प्रेमाचे बोलावेत व तिचा थकवा दुर करावा. पोटाची भुक मिटवायला पैसे लागतात , पण अम्गाची भुक मिटवायला पैसे थोडेच लागतात? दारुच्या व्यसनापाय़ी ते सुख पण द्यायला जमत नाही त्याम्ना."
मी: "जेवण झाल असेल तर हात धुवून घे. मला तू मःअणाल्या प्रमाणे आम्बे बदलले नाहीत ह्याची खात्री करून घ्यायची आहे."
ती: "आहो साम्गीतलम ना की आम्बे बदलले नाहीत मःअणून."
मी: "मी स्वतह खात्री करून घेणार आहे. पदर बाजुला कर व चोळीची बटणम उघडून आम्बे दाखव."
ती: "आम्बे बदलले नाहीत ही खात्री तुंहाला करून घ्यायची आहे, मला नाही. खात्री तुंहाला करून घ्यायची आहे. तेम्व्हा तुंःआला काय करायच आहे ते करा."
मी: "चल झोपायच्या खोलीत जावूया. मी तिथच आम्बे तपासतो."
मैना: "झोपायच्या खोलीत कशाला? इथच काय ते उरकून घ्या गडे."
मी: "अग तू जर पलम्गावर आडवी झालीस तर मला आम्बे नीट बघता येतील." मी वादात जास्त वेळ घालण्यात अर्थ नाही असा विचार करून तिचा हात पकडला व तिला झोपायच्या खोलीत घेऊन गेलो.
ती खोलीत येताच खोलीची सजावट बघून थक्क झाली. मी: "अग अस खूळ लागल्या सारखम काय बघतीस? ही आमची झोपायची व झवायची खोली. आंःई इथ कमी वेळ झोपण्यात व जास्त वेल मैना व पोपटाची कुस्ती लावण्यात घालवतो. तुला ह्या खोलीत जास्त वेळ झोपायचम आहे की जास्त वेळ झुम्ज लावायची आहे?"
ती: "आता हे काय भलतम्च चालू केलत? मी काय इथ त्याच्यासाठी थोडीच आले? तुंहाला आम्बे बदलले नाहीत ह्याची खात्री करून घ्यायची होती. खात्री करून घ्या आणि मला घरी जाऊ द्या."
मी तिला पलम्गावर बसवल व तिच्या जवळ उभा राहून तिच्या खाम्द्यावरचा पदर बाजूला केला. पदर बाजुला होताच माझ्या हाताम्नी तिच्या चोळीवर धावा केला. त्याम्नी इतका वेळ काजेत कैद असलेल्या बटनाम्ना मुक्ती दिली. त्याम्ना मुक्ती मिळताच त्याम्नी चोळीत कैद असलेल्या उरोजाम्ना मुक्त केलम.
माझे डोळे समोर मुक्त झालेल्या उरोजाम्ना बघून दिपून गेले. तिचे उरोज बदामी अम्ब्याच्या आकाराचे व खोबरी अम्ब्या येवढे मोठे होते. तिच्या अम्ब्याचे देठ लाम्ब व काळसर रम्गाचे होते. आम्बा नुकताच तोडल्यांउळे त्याच्या देठातून पाम्ढरा चीक गळत होता.
मी त्या गळणा~र्या चिकाच सेवन करण्यासाठी तिचे उरोज हातात धरून देठ ओठात लावला व ते चोखून त्यातला गळणारा चीक पोटात घेतला. तीची थानम हातात मावेनात. प्रत्येक थानासाठी दोन हात वापरावे लागायचे. गळनारा चीक पिवून झाल्यावर मी तिची दोन्ही उरोज कुरवाळू व गोम्जारू लागलो. अधून मधून मी त्याम्ना दाबत पण होतो. मला विश्वास होता की मी तिचे उरोज हाताळल्याने ती नकीच उत्तेजीत होणार. झाल पण तसच. ती हळू हळू दोनी पायाम्ना एक मेकावर घासू लागली. मला कळून चुकल की मैना कामतूर झाली आहे.
मी: "मैना काय झाल ग? पलम्गात काय ढेकुण आहेत का? ते तुला चावताहेत का?"
ती: "तस काही नाही. ढेकूण नाहीत. पायाच्या मधे खाज उठल्या सारखी वाटतेय."
मी: "अग लुगडम फेड, बहुतेक खाजणारा किडा लपला असेल कुठ तरी." अस मःअणत तिला काही कळायच्या आत तिच लुगड फेडल व तिला नागडी केलम. ती नागडी होताच मला तिच्या केसाळ योनीच दर्शन झालम.
मी उगाच तिचे पाय सगळीकडे हलवून किडा शोधायच नाटक केल. मला तिचे पाय हलवताना तिच्या योनीची उघड झाक दिसत होती. तिच्या योनीचे ओठ किम्चित जाड व लाम्ब होते. योनीतील आतला भाग जरी गडद गुलाबी नसला तरी तिच्या सावळ्या रम्गामुळे तो किम्चीत गुलाबी भासत होता. योनीवरती केसाम्च दाट जम्गल असल्या ंउळे योनीची खरी कल्पना येत नव्हती.
मी माझे हात तिच्या पायावर फीरवत कुठ खाजणारा किडा आहे का हे पाःआत होतो. किडा हा फकत एक नीमीत्य होत. "किडा कुठे दिसत नाही. बहुतेक तो केसाम्च्या झाडीत लपला असेल." असम मःअणत मी माझा हात तिच्या योनीवर ठेवला. माझा हात तिच्या योनीवर पडताच का कुणास ठाउक तिन स्वतह्चे पाय पलम्गावर रेटले व कम्बर उचलली. तिला बहुतेक माझा हात तिच्या योनीवरून सरकवायचा होता पण तो सरकायच्या ऐवजी तिची योनी हातावर जास्त दाबली गेली.
माझ्या हाताला तिच्या योनीच्या वरच्या ओठाम्नखाली दडलेल्या मदनमण्याचा स्पर्श जाणवला. हाताचा दाब वाडल्या मुळे योनीच्या ओठम्च्या मागे साठलेला तिचा मदनरस माझ्या हातावर वाहू लागला. त्या रसानी तिच्या काळ्या भोर केसाम्ना न्हाऊ घातल. जे केस सुरवातीला खरबरीत लागत होते ते आत्ता मऊ लागायला लागले. मी माझा हात ह्या केसाम्वरून फिरवू लागलो. तिकडम मैना माझा हात काय शोधत होता हे विसरून हाताच्या स्पर्शाने मिळणार सुख लुटत होती. ह्या सुखाच्या धुन्दीत ती झडली.
ती थोडावेळ सुस्त पडून राहीली. तिला आपण कुठ आहोत हे लआत येताच ती उठली. तिची नजर माझ्या हातावर जाताच ती लाजली. मी तिला उगीचच चिडवण्यासाठी हात चेह~र्यापशी नेला व जीभ बाहेर काढून जणू काही मी तो रसानी भरलेला हात चाटणार अस दर्शवीलम. तिनम लगेच माझा हात धरून त्याला बाजुला केला.
मी: "मैना का गम हात धरलास माझा? काय विचार आहे तुझा? अता हात धरला आहेस तर कायमचा धराचा. त्याला सोडायच नाही."
मैना: "तुंही मला किडा शोधण्याच्या नादात फसवून उत्तेजीत केलत आणि मी बापडी तुमच्या हाताच्या स्पर्शाने मोहरून झडले सुद्धा. मला मेल्या हुन मेल्या सारखम झाल. तुंही तर मला अजून शरमेनम मान खाली घालण्यासाठी हाताला लागलेला रस चाटायला निघाला होता."
मी: "अग जेव्हा माझ्या हात तुज्या मैनेवर दाबला गेला तेवःआ माझा पोपट थाडकन जागा झाला. तू जर मला हातावरचा रस चाटायला दिला असतास तर त्याने विजारीतून नक्कीच उडी मारली असती."
मैना: "इतका खट्याळ आहे का तुमचा पोपट? बघू तरी किती खट्याळ आहे ते. तो माझ्या मैनेला बघताच खट्याळपणा विसरेल आणि साळसूदपणे तिच्या समोर मान खाली घालून उभा राहील."
मी: "बघुया कोण खर ठरत. मोकळा सोड माझ्या पोपटाला. मग बघूया काय होत ते."
मैनाने तिचे हात हळुच पुढम केला व पायजंयाच्या नाडीला धरून तो खेचला. तो खेचला जाताच कमरेवरन पायजमा खाली घळला आणि पोपट हवेत फडपडू लागला. मैनाला पोपटाच दर्शन अस अचानक घडेल अस वाटल नव्हतम.
मी: "अग अस भान विसरून काय बघत आहेस त्याच्याकडे? पुर्वी कधी पाहीला नाही का पोपट?"
ती: "पाहीला आहे, पण असा दमदार व ऐटबाज नव्हता पाहीला. अगदी त्याच्या मालकावर गेलाय." अस म्हणत तिन माझ्या पोपटाला हाताळायला सुरवात केली. तिच्या हाताचा स्पर्श होताच माझा पोपट आणखीनच उड्या मारू लागला.
मैना: "आहो जरा साम्गा ना पोपटाला. इतक्या उड्या मारू नकोस मःअणून. मला त्याला नीट डोळे भरून बघायचा आहे."
मी पोपटाला उद्देशून मःअणालो: "ऐ खुळ्या उड्या मारायच थाम्ब .थोरल्या मैनेला तुला नीट बघायच आहे." मी जसा काय पोपटाच्या उत्तराची वाट बघत आहे अस दर्शवल व मःअणालो: "काय, एका अटीवर तू उड्या मारायच्या थाम्बणार? ऐकुया तरी तुझी काय अट आहेत ते. काय? मैनाला अट कबुल असली तरच साम्गणार? थाम्ब मी ती तयार आहे का विचारतो."
मी मैना कडे पाहील. तिन मान हलवून तिचा होकार दिला. मी परत मःअणालो: "अरे पोपटा तिचा होकार मिळाला आहे. आता तुझी अट काय ती साम्ग."
मी(पोपटाच्या वतीन): "मैनेला मःअणाव माजी अट फार अवघड नाही . मला फक्त तिच्या चिमुकल्या मैनेशी गाठ घालून दिली की झाल."
मी मैनेची प्रतीक्रीया कळण्यासाठी तिच्या कड पाहील. तिचा चेहरा लाजेन लाल झाला होता व डोळ्यात वासना झळकत होती.
मी मःअणालो: "पोपटा थोरली मैना चिमुकल्या मैनेची भेट घडवून द्यायला तयार आहे." अस मःअणताच पोपट आनम्दानी नाचू लागला.
मी थोरल्या मैनेला मःअणालो: "बघ तो कसा आनम्दाने नाचतो आहे. त्याला घट्ट पकड नाही तर हातातून उडून जाइल."
ती मग हळुच माझ्या पोपटावर हात फिरवू लागली. हात फिरवत फिरवत ती माझ्या अम्डोळ्याम्पर्यन्त पोहचली. ती त्याम्च्याशी चाळे करु लागली.
ती अन्डोळ्याम्शी खेळत मःअणाली: "पोपटाला खायला चाम्गले गोल गोल पेरू देता मःअणूनच मघाशी स्वम्पाकघरात चावट कुठला माझ्या नितम्बाम्वर मोठे पेरू आहेत अस समजून चोच मारीत होता. बहुतेक त्याच्या मालकानी त्याला चोच मारायची जागा बरोबर दाखवली नसणार."
मी: "पोपटा अरे बघ तुझ्यावर चुकीचा आरोप केला जात आहे. साम्ग थोरल्या मैनेला की तुला चोच मारायच्या जागा अनेक माहीत आहेत. आणि स्वयम्पाकघरात ज्या ठीकाणी तू चोच मारत होतास तीच जागा तुला जास्त आवडते कारण ती जागा कमी धोक्याची आहे."
ती: "अरे पोपटा तुझी आणि चिमुकल्या मैनीची ही पःईलीच भेट. अशावेळी तरी चोच मारायची तर ती अचूक जागेवर मार. आणि हो तुला धोक्याची भीती असेल तर मी तुला साम्गून ठेवते. जशी मी नाकावर नथ चढवली आहे तशीच चिमुकल्या मैनेने ताम्बी चढवली आहे. तुला भीण्याचम काही कारण नाही. पोपटा, तू रानातन बाहेर कसा आलास?"
मी: "पोपट खूप वाढलेल्या रानात उठून दिसत नव्हता मःअणून आज रान कापून जागा साफ केली. आता तो तो पहील्या पेआ जास्त उठून दिसतो."
मैना: "आहो, पोपटाला रानात शोधण्यात जास्त मजा येते. तो काळ्या झाडीत कसा चाम्गला उठून दिसतो. आणि गर्द झाडीतून त्याच्या पर्यन्त पोहचण्यात काय मज्जा येते हे तुंहाला काय माःईत?"
मी: "तुला पोपट पसन्त आहे का नाही हे आगोदर साम्ग मग बाकीच काय ते बघू."
ती: "पोपट तर दिसायला व हाताळायला माझ्या धन्याच्या पोपटा पेआ दहा पटीन बरा आहे. तो किती गोड बोलतो हे कळाल तर त्याच्या सारखम दुसरम सुख नाही." अस मःअणत तिन माझा धरलेला पोपट स्वतह्कडे खेचला व तोम्डात घेतला.
तिने त्याला थोडा वेळ तसाच तोम्डात धरला व मग त्याची सवय झाल्यावर त्याला ती हळू हळू चोखू लागली. माझा पोपट तिच्या तोम्डात सम्पूर्ण मावत नव्हता. मी तिला माझा पोपट जसा जमेल तसा चोखायला साम्गीतला.
थोडा वेळ तिला माझा पोपट चोखू दिला व नम्तर मःअणालो: "मैना कसी आहे पोपटाची चव? तुझ्या धन्याच्या पोपटा पेकशा बरी?"
मैना: "पोपटाला रोज पौष्टीक अन्न पुरवायला दोन दोन पेरू मिळाले तर तो का गोड लागणार नाही? माझ्या धन्याच्या पोपटाला तर कायमचा दारुचा वास असतो. जणू काय ते पोपटला रोज दारुत बुडवूनच ठेवतात. आणि बोलतो तरी किती गचाळ, त्याच्या मालका सारखा. पण तुमच्या पोपटाच तस नाही. तो बोलतो पण गोड त्याच्या मालकासारखा."
मी: "अग सध्या तरी तो गोड बोलतो आहे. एकदा का त्याची भेट चिमुकल्या मैनेशी झाली, मग बघ त्याचम वागणम. तुझी चिमुकली मैना त्याच हे वेगळ रुप बघून आश्चर्यचकीत होईल."
मी: "तुझ्या बोलण्यावरून पोपट आवडलेला दिसतोय. बोल किती देणार ह्या पोपटाचे?"
ती: "जरा दमासनी घ्या. मला अजून पोपटाची चव सम्पूर्ण कळली नाही. त्याचा गोडपणा कळाला. पण त्याच्यात हा गोडपणा निर्माण करणारे द्रव्य त्याला जन्मभर पुरेल का नाही हे बघायचम आहे. मी समजा पोपटाला घरी घेऊन गेले आणि काःई दिवसातच त्याच्या ह्या द्रव्याचा साठा सम्पला, तर तो गोड बोलायच सोडेल व त्याच्या ओठम्वर कडुपणा येईल."
मी: "अग तो जोपर्यम्त जिवम्त राहील त्याच्या कडे रसाचा साठा राहील. एक लआत ठेव जस जस त्याच वय मःआतार होत जाईल त्याचा रसाचा साठा कमी होत राःईल. आता तू काय ते ठरव."
मैना: "मी तयार आहे.आता मला त्याच्या साठलेल्या गोडपणाचा अम्दाज घेउ द्या. मग मी काय ते ठरवीन." अस मःअणत तिन माझ्या अम्डोळ्याम्ना कुरवाळायला सुरू केल. आता पर्यम्त मी उत्तेजीत होऊन स्वतह्ला झडण्यापासून आवरल होत पण तिच्या हाताम्चा स्पर्श होताच माझ्या लिम्गातून वीर्याची धार उडाली व ती नेमकी मैनेच्या पोटावर. वीर्य तिच्या पोटावरून गळत तिच्या चिमुकल्या मैनेवर वाहू लागलम.
मैना: "हे काय केल तुमच्या पोपटाने? मला भिजवून टाकल त्याच्या पिचकारीने."
मी: "अग पोपटाची काःई चूक नाही. खर मःअणजे त्याने तहानलेल्या चिमुकल्या मैनेसाठी प्यायला आणलेली ताजी व गरम बासुम्दी त्यानम रागाचा भरात तुझ्या वर ओतली. तो बिचारा किती वेळ मैनेच्या दारावर बासुम्दी हातात घेऊन उभा राहील? थोरल्या मैनेला कळायला हवम होतम की स्वतह्च्या नशीबात असा देखणा, दमदार व गोरटेला पोपट नाही, म्हणून तिने चिमुकल्या मैनेवर अन्याय करू नये. इतका वेळ चिमुकल्या मैनेची वाट बघून वैतागलेल्या पोपटाला जेव्हा हे लआत आल की हातातली बासुम्दी गार झाली आहे, ती त्याने रागाच्या भरात तुझ्या वर ओतली."

[rangila]

मैना: "अरे पोपटा, जस माझ्या बाबतीत झालम, तसच माझ्या चिमुकल्या मैनेच्या बाबतीत होऊ नये म्हणून मी तिला पसम्त आलेल्या पोपटाची कसून परीआ घेतली. मला काय माहीत की परीआ इतकी लाम्बवली जाईल व तुंहा दोघाम्च्या सहन्शक्तीला तडा जाईल? चुकलम माझम, आता तू मैनेला खुशाल भेट. वेळेची पर्वा करू नकोस. पोटभर तिचे मुके घे. माझी ना नाही."
मी: "पोपटा जा आता. तुझ्या प्रिय मैनेची भेट घे."
मैना: "अहो, पोपट बघना कसा गप बसलाय? विचारा तरी त्याला काय झालम ते."
मी: "पोपटा ऐकलस ना थोरली मैना काय म्हणाली? दे आता उत्तर." "काय मःअणालास? मैनेसाठी आणलेली बासुन्दी रागाच्या भरात फेकलीस व आता तिला काय देऊ हा प्रशन पडलाय?"
मैना: "पोपटा, ती जबाबदारी माझ्यावर सोड. मी बासुन्दी तयार करण्यासाठी तुझ्या मालकाकडे दोन पातेली भरून दुध सोपवत आहे. त्या दुधाची बासुम्दी तयार झाल्यावर ती घेऊन चिमुकल्या मैनेला भेट. तुझी बासुम्दी तायार होई पर्यम्त मी चिमुकल्या मैनेला कुठही जाऊ देत नाही." अस म्हणत मैनानी तिचे दोन्ही उरोज माझ्या पुढम धरले. मी तिच्या बोम्डाना ओठ लावून त्यातलम दूध पीऊ लागलो.
दोन्ही थानम रिकामी झाल्यावर मी मःअणालो: "पोपटा, थोरल्या मैनेने तिच्या मःअणण्याप्रंआणे दुधाचा पुरवठा केलाय. आता बासुम्दी तयार करायची तुझी जबाबदारी. काय म्हणालास? तुला थोरल्या मैनेची थोडी मदत हवी आहे बासुम्दी उकळण्यासाठी? अरे मी नाही का इथे तुला मदत करायला? काय म्हणालास? मी मदत केली तर बासुम्दी जास्त उकळणार नाही आणि तुझ्याप्रंआणे चिमुकल्या मैनेला खुप उकळणारी बासुम्दी आवडते. असम असेल तर घे बाबा थोरल्या मैनेची मदत. नाही तरी ती बासुम्दी उकळन्यात तरबेज दिसते."
मी मैनेचा हात माझ्या लिम्गावर ठेवला व त्याच्याशी चाळे करून त्याला उत्तेजीत करायला लावला.
पोपट उत्तेजीत होताच मी त्याला उद्देशून मःअणालो: "आता झाल ना मना सारखम? आता भेट तुझ्या चिमुकल्या मैनेला. काय मःअणालास? जम्गलांउळे तुला तिच्या पर्यम्त पोहचायला त्रास होतो? थाम्ब अत्ताच ते जम्गल साफ करतो." अस मःअणत मी नहाणीघराकडे वळलो. दाढीचा सामान आणण्यासाठी. तेवड्यात माझा पोपट मःअणाला: "असलम भलत सलत काही करु नकोस. हातात आलेली मैना पण उडून जाईल."
मी: "अरे मैनेची मालकीण तर रोज घरी येती केळी विकायला. तिची मैना आपल्याच हाती लागणार आहे."
"अरे खुळ्या आपण शहरात रहाणारी माणसम, आपल्याला रान साफ करायची सवय आहे, पण मैना खेडयातली. तिला ह्याची सवय नाही." पोपट बोलला.
मी: "अरे त्यात काय? एकदा रान साफ केल की हळू हळू होईल तिला सवय ."
"अरे बिन अकलेच्या कान्द्या, तू मस्त मैनेच रान साफ करशील, पण ती घरी गेल्यावर रात्री तिचा बेवडा नवरा तिला खेटला आणि त्याला हे कळल की कोणी तरी रान साफ केलम आहे, तर त्या बिचार्या मैनेची गत काय होईल ह्याचा विचार कर. मग काय पाहीजे ते कर." पोपटाने सल्ला दिला.
मी: "तू मःअणतोस ते बरोबर आहे रे , पण आता रानात दडलेली मैना कशी सापडायची आपण?"
"अरे तुझ्या कडे दोन हात आहेत. त्या हाताम्नी रान बाजुला सार अन मैने पर्यम्त पोच." माझा सल्लागार पोपट.
मी पोपटानी साम्गीतल्या प्रंआणे माझे हात केसाम्च्या जम्गलात फिरवू लागलो. मी माझे हात मैनीच्या योनीपटलावर हळू फिरवत होतो. पोपट मैनेला भेटायला अधीर झाला होता. मला सारखा विचारत होता: "मैना लागली का रे हाताला?" मी त्याला अधीर करण्यासाठी अजून नाही अस साम्गत होतो. शेवटी त्याच्या वर दया येऊन मी मःअणालो: "सापडली रे मैना."
तो लगेच मःअणाला: "हो आता बाजुला, आता माझी पाळी आहे मैनेशी हितगुज करायला."
मी: "अरे जरा थाम्ब, मैना अजुनी तयार झालीनाही तुझ्याशी भेटीसाठी." पोपट वैतागून ंःअणाला: "तुला काय मःअणायच आहे. इतका वेळ मैना शोधण्यात घालवलास व आता मैना हाती लागताच ती भेटीला तयार नाही अस साम्गतोस. तुझ्या मनात आहे तरी काय ते तरी साम्ग."
मी: "अरे तुला मी कुठल्या मैनेच्या बाबतीत दगा दिलाय अस आठवत क तुला? नाही ना? तर जरा दम धर. मी मैनेला तुझ्या भेटीसाठी तयार करतो. एकदा ती तयार झाली की तुला हवम तसम व हव तेवढम तिच्याशी खेळ. ती दमून बस म्हणाली तरी तू तिला सोडू नकोस."
मी खाली वाकलो व माझे ओठ मैनेच्या खालच्या ओठाम्वर ठेवले. माझ्या ओठाम्चा स्पर्श होताच तिच्या तोम्डातून कामुक आवाज येऊ लागले.
तेवड्यात पोपट मधे लुडबडला: "माझ्या मैनेचा मुका का घेत आहे तु? आगोदरच तू मैनेच्या मालकीणीचे आम्बे हाताळलेस व त्यातला रस ग्रहण केलास. आता माझ्या हक्काच्या मैनेवर तुटून पडतो आहेस."
मी: "अरे वेड्या, मैना तुझीच आहे. पण ती आता तुझ्याशी खेळण्याच्या परीस्थीतीत नाही. मी तिला, मला सुचेल त्या पद्धतीने तुझ्या साठी तयार करत आहे. हो आणि एक लआत ठेव जस क्रिकेट मधे वेट पीच नो प्ले, तस ह्या खेळात वेट पीच मोअर प्ले हा नियम लागू होतो."
मी मैनाची योनी चाटून तिला उत्तेजीत करू लागलो. तेव्हा मला खात्री झाली की तिची योनी कामसलीलाने ओलीचिम्ब झाली आहे, मी माझ्या पोपटाला उद्देशून म्हणालो: "अरे, आता मैना तयार आहे तुझ्या भेटीला. भेट आता तिला किती वेळ हवा तेवढा."
मी माझ्या अम्गाचा भार मैनेच्या अम्गावर टाकणार तेवड्यात मनात एक प्रश्न उद्भवला. मी मैनेला म्हणालो: "मैना पोपट विचारतो आहे की तुझ्या मैनेची भेट त्याने टोपी घालून घ्यावी का बिन टोपीने?"
मैना: "माझ्या मैनेची भेट कशीही घेतली तरी चालते. पण तुमच्या पोपटाची ही पःईलीच भेट असल्यामुळे मला तरी वाटत की ही भेट टोपी न घालता व्हावी."
मी: "बघ, माझ्या पोपटाला एक वाईट सवय आहे. त्याला मैना खुपच आवडली तर तिला तो स्वतह्च्या पाण्यानी भिजवून काढतो. समझा माझ्या पोपटाला तुझी मैना आवडली तर पोपट केव्हाही तिला न कळता त्याच्या पाण्यात भिजवून काडेल. मग पाण्यात भिजलेल्या मैनेला काही बर वाइट झाल तर माझ्या पोपटाला दोषी ठरवू नकोस."
मैना: "माझ्या मैनेची सतत तयारी असते सगळ काही भोगायला. ती तर कधीच असल्या प्रसम्गाला भीत नाही. माझी फकत एक विनन्ती आहे.ती म्हणजे तुमच्या पोपटाला मःअणावम त्याने मैनेची भेट घेण्यासाठी घाई करू नये. आजच पहील्याम्दा माझी मैना असल्या दमदार गड्याची भेट घ्यायला तयार झाली आहे."
मी: "ऐकलस ना पोपटा मैना काय म्हणाली ते? आता तुला काय म्हणायच आहे ह्याच्या बद्दल?"
"आज काल सगळे जण स्वार्थी. तुंही स्वता आम्बे हाताळलेत .त्याचा रस प्यालात. थोरल्या मैनेने तर मला हाताळून व चव बघून उत्तेजीत केल. आता माझी पाळी आली तेव्हा मःअणता कस जरा दमान घे. तुंहाला काय ठाऊक मी आता पर्यम्त किती सहन केल ते पण मैनेच्या भेटीसाठी. दुसरा कोणी असता तर त्यानी केवःआच जमीन भिजवली असती त्याच्या पाण्याने. आता नाही सहन होत हा दुरावा. मी आता कुणाच ऐकणार नाही. मी मैनेशी भिडणार."
मी: "अरे पोपटा भीड मैनेशी. कोण नको मःअणतम? अरे पण जरा ऐक माझम. तुला मैना परत यावी अस वाटतय ना? मग शहाण्या सारखम माझ ऐक. तू पलम्गावर झोप व थोरली मैना तू तुझ्या चिमुकल्या मैनेला हळुच पोपटाच्या भेटीला सोड. जशी जशी तुझ्या मैनेला पोपटाच्या भेटीची सवय होत जाईल तसा तसा त्या दोघाम्*मधला दुरावा कमी करत जा. माझ्या पोपटाच्या बोलण्यावर ल देऊ नकोस. त्याच्या शब्दाम्वर प्रभावीत होऊन दोघाम्च्या मीलनातला दुरावा एकदम कमी करू नकोस. मला माझ्या पोपटाचा स्वभाव माहीत आहे. तो असल्या परीस्थीतीत अगदी उतावळा होतो व काही विचार न करता भलतच काही तरी करून बसतो. लआत राहील ना सगळ? आता सोड तुझ्या मैनेला पोपटाच्या मीलनासाठी. आणि पोपटा, तुला जर मैना परत यावी अस वाटत असेल तर दमानम घे. नाही तर ती पुन्हा येणार नाही. तुला माहीतच आहे की कित्येक मैना तुझम दर्शन होताच उडून गेल्या आहेत व शेवटी मलाच तुझी समजुत घालावी लागत असते."
मैना नी स्वताच अम्ग माझ्या वर लादल व माझ्या लिम्गाला पकडून त्याला तिच्या योनीला लावल. लिम्ग योनीतल्या प्रवेश दारा समोर आहे अस लआत येताच तिन स्वतह्च अम्ग खालच्या दिशेला रेटू लागली. पहील्याच रेट्यात तिला होणारया वेदनाम्चा अम्दाज तिच्या चेहर्यावरन आला. मी तिच लअ दुसरी कडे वळवण्या साठी तिची दोनी थान हातात घेतली व त्याम्ना गोम्जारू लागलो. मधे मधे तिच्या बोम्डाना चोखत पण होतो.मी म्हणालो: "मैना दुखत असेल तर पोपटाला सावकाश आत सोड."
मैना: "मला पहिल्याम्दाच दुसरा असा दमदार गडी मिळालाय. मला कितीही दुखलम तरी मी त्याला सोडणार नाही." अस म्हणत तिन स्वतह्च अम्ग एका झटक्यात रेटल व माझ्या पोपटाला सम्पूर्ण आत घेतला. मी तिच्या ह्या धैर्याच कौतुक करण्यासाठी तिच्या कडे बघीतलम. तिच्या डोळ्यातुन, होणा~र्या वेदनेमुळे, अश्रू गळत होते.
मी: "अग मैना एवढी घाई का केलीस? पोपटाला एकदमच अख्खा आत का घेतला? दमानी घेतला असतास तरी चाललम असतम."
मैना: "मला हा दुसरा दमदार पोपट खुप वर्षाम्नी मिळाल्यामुळे धीर धरणम कठीण जात होतम. मनात असा विचार आला की पोपटाला हळू हळू आत घेत कीती वेळ दुखणम सहन करायच? त्या ऐवजी मनात विचार आला की एकाच झटक्यात पोपटाला आत घ्यायचा. कितीही दुखलम तरी चालेल."
मी: "अग वेडी का खुळी तू पोपटाला एकाच झटक्यात घ्यायला? आणि हो, माझा पोपट जर दुसरा दमदार गडी आहे तर पहीला गडी कोण?"
मैना: "पहीला गडी माझा धनी. चार वर्शा पुरवी त्याचा पोपट माझ्या मैनेला हैराण करायचा. माझी मैना त्या काळी तहान लागली की एकदा पाणी मागायची तर धन्याचा पोपट तिला चार चारदा पाणी पाजायचा. आता धन्याच्या पोपटाला दारुची सवय लागल्यापासून माझ्या मैनेला आज काल चारदा पाणी पाःईजे असल तरी त्याम्च्या पोपटाला आता एकदा पण पाणी पाजवता येत नाही."
मी: "तू अस कर दुखणम कमी होईस्तोपर्यम्त अशीच माझ्या अम्गावरती पडून रहा." अस मःअणत मी मैनेला माझ्या अम्गावरती तसम्च पडू दिलम.
ती दुखणम विसरावी म्हणून मी तिच्या अम्गावरन हात फिरवू लागलो. अम्गावरन हात फिरवता फिरवता तिच्या नितम्बाम्कडे वळाले. तिचे नितम्ब अगदी भोपळ्याच्या आकारचे होते. मी तिच्या नितम्बाम्ना हातात धरले व शक्य होईल तितका हातानी दाबू लागलो. नितम्ब दाबत असताना लआत आल की मैनाचे नितम्ब वर खाली होत आहेत. आगोदर मला काय चाललय हे कळेना. पण लआत आल की मैनाला पोपटाची सवय झाली आहे व तिची चिमुकली मैना आता स्वतह्ला पोपटाकडून चोचा मारुन घेते आहे.
मैनेच्या वर खाली होणा~र्या नितम्बाम्चा वेग हळू ःअळू वाढू लागला. दहा मिनीटात वेग चाम्गलाच वाढला. तिच्या तोम्डातून सुस्कारे निघत होते व माझ्या पोपटाला लागणा~र्या ओलाव्यामुळे मला अस वाटत होत की ती निदान तिनदा तरी झडली असणार. माझा पोपट अजुनी झडायचा होता. मी मैना दमली असल्यांउळे, तिला माझ्या खाली घेतल व तिला झवायला लागलो. दहा मिनीटम सतत झवल्यावर माझ्या पोपटानी त्याच्या पाण्याचा फवारा उडवला.
मी: "अग पोपटाला मैनेच्या भेटीमुळे स्वतह्वर ताबा ठेवण कठीण झाल व त्याने नकळत तुझ्या मैनेला न्हाऊ घातलम. तुझ्या मैनेला फवारलेल्या पाण्याचा काही त्रास होणार नाही ना?"
मैना: "अहो, मी आणि माझी मैना घरातून निघताना सर्व तयारी करुनच निघतो. मी नाकात नथ व ती ताम्बी चढवुनच घरातन बाहेर पडतो. तिला माहीत आहे की केव्हाही कोणीही केळी विकत घेण्याच्या बहाण्याखाली तिला ओलीचिम्ब करणार. तुमच्या पोपटाला साम्गा की त्याने झालम ते विसरून जावम व पुढम्च्या खेपेस मुक्त मनानी माझ्या मैनेबरोबर स्वतह्ची पिचकारी जितकी उडवता येईल तितक्या वेळी मैनेत उडवावी व होळी सणाचा आनम्द लुटावा."
मःअणजे मैना तयार होती तर परत माझ्या कडून झवून घ्यायला. मी तिच्या मनाचा अम्दाज घेण्यासाठी तिला मःअणालो: "तू पोपटाला हे पुढच्या खेपेबद्दल काय साम्गत आहेस? त्याला ते नीट समजलम नाही, परत एकदा नीट समजाऊन साम्ग."
मैना: "अरे पोपटा, तुला न समजणम स्वभाविक आहे. तुला देवानी अक्कल दिली नाही, पण तुझ्या मालकाला तरी अक्कल दिली आहे ना? तरी पण मी तुला परत एकदा साम्गते. नीट ऐकून घे व नम्तर मी साम्गते ते तुझ्या त्या मालकाच्या टाळक्यात जाईस्तोपर्यम्त घोकत रहा. साम्ग तुझ्या मालकाला की माझ्या मैनेला त्याम्चा पोपट फार आवडला आहे व आता तिला पोपटाला रोज भेटल्याशिवाय चैन पडणार नाही. पण तिच्या मालकीणीला मैनेला रोज घेऊन येणम जमणार नाही मःअणून मैना पुढल्या रविवारी होळीच्या सणाच्या दिवशी तिच्या मालकीणीबरोबर येईल तुझ्या भेटी साठी. तुझ्या मालकाला साम्ग की सणाच्या दिवशी मैनेच्या मालकीणीला काहीतरी भेट द्यावी लागेल."
मी: "अरे पोपटा मैनेच्या मालकीणीला साम्ग, मज्जा करणार तिची मैना व तू. मला काय मिळणार? काहीच नाही. मग मी काशापाई तिला भेट द्यावी?"
मैना:"पोपटा तुझ्या मालकाला साम्ग, मी आले नाही तर मैना पण येणार नाही. व मैना आली नाही तर तू उपाशी रहाशील. मग तुझ्या मालकालाच तुझी तहान भागवावी लागेल."
ही मैना तर अगदी वस्ताद निघाली. स्वताच्या फायद्यासाठी माझ्या पोपटाला माझ्या विरुद्ध भडकावत होती. मी मःअणालो: "पोपटा मैनेच्या मालकीणीला साम्ग, पुढच्या रविवारी घरी ये तरी मग बघुया भेट देण्या बद्दल."
मैना: "पोपटा तूझे मालक काय म्हणाले हे लआत ठेव. नाही तर रवीवारी मी आले की म्हणतील मी भेट द्यायच कबुल केल नव्हतम. तू जर तुझ्या मालकाला मला भेट द्यायला लावलीस तर मी तुला माझ्या मैनेला भेटायला केव्हाही ना म्हणणार नाही."
मी: "अरे पोपटा,तीच्या ह्या भुरळ पाडणा~र्या शब्दाम्वर जाऊ नकोस. तुला तर माहीतच आहे की एकदा घरची मालकीण आली की तुला मैनेला केव्हाही भेटणे अशक्य होईल."
मैना: "अरे पोपटा, तुझ्या मालकाला साम्ग, एकदा मैनेला जर पोपट आवडला तर ती त्याला भेटल्याशिवाय राहाणार नाही. तुझ्या मालकाला साम्ग की मैनेला भेटायला फक्त हीच एक जागा नाही, माझ्या मैनेला तू तिच्या घरी केव्हा ही भेटू शकतोस. हो आणि जर तुला मैनेचम घर माहीत नसेल तर बाजूच्या जनता का~म्लनीमधे कुणालाही केळेवाली मैना कुठम रहाते असम विचारलास तर कोणीही तुला माझ घर दाखवेल. आणि हो, तू येताना एकटाच येउ नकोस. बरोबर तुझ्या मालकाल घेऊन ये. नाहीतर तू एकटा येशील उघडा नागडा माझ घर विचारत आणि मग पम्चाईत होईल माझी. आता घरी जायला पाःईजे. खुप उशीर झाला." अस मःअणत मैनेने स्वतह्चे कपडे आवरले व केळ्याम्नी भरलेली बुटी उचलून व दाराकडे वळली.
मैना दारापर्यम्त गेली व काहीतरी आठवलम अस आव आणून तिथेच थाम्बली. मी तिला विचारल: "मैना काय झाल गम? जात का नाहीस?"
मैना: "मी आता घरी कशी जाऊ? मैना आणि पोपटाच्या खेळात केळी विकायची राहून गेली. घरधन्याने बजावलम होतम की सगली केळी विकल्याशिवाय घरी येऊ नकोस मःअणून. आता मी काय करु?"
मी: "अस कर बुटीतली सगळी केळी इथेच ठेवून जा, मःअणजे त्याला वाटेल की सगळी केळी विकली गेली."
मैना: "आणि त्याम्नी विक्रीचे पैसे मागीतले तर मी त्याला काय साम्गू?"
मी: "ते पण खरम आहे. अस कर ह्या केळीम्चे पैसे मी देतो. बोल किती द्यायचे ते."
मैना: "हा माल साधारण दोनशे रुपायाचा आहे, पण तुमच्या कडून मी फकत दीडशे रुपये घेईन."
मी पाकीटातन पैसे काढले व तिला दिले. तिनम पैसे चोळीत घातले व घरी गेली. मला एकदा वाटल की आपण जर त्या नोटाम्च्या जागी असतो तर कीती मजा आली असती. पण नम्तर लआत आल की ही मजा अणापुरतीच लाभायची. घरी गेल्यावर ती पैसे तिच्या दारुड्या नव~र्याकडे सोपवणार होती.
मी मैनेचा नाद सोडला व रोजच्या कामाला लागलो. रवीवार असल्यामुळे आणि बायको घरी नसल्यामुळे कधी घरी न येणारा मित्र अचानक टपकला.
मी सुटीचा दिवस कोण येतय असा विचार करून केळी होती तिथेच ठेवली होती. ती नेमकी त्या मित्राला दिसली. तो तरी काय, म्हणतो कसा: "काय बम्डोपम्त केळी विकायचा धम्दा सुरू केला वाटतम? तसम नसेल तर बहुतेक वहीनीचम तुझ्या केळ्यावरचम प्रेम कमी झालम असेल व तू तिचम मन रिझवण्यासाठी ही केळी द्यायच ठरवलय अस दिसतय."
मी: "अरे गुम्ड्या, तुला माहीत आहे की तुझी वहीनी माहेरी गेली आहे. ती येईस्तोपर्यम्त ही केळी काळवम्डतील. आणि हो तुझ्या माःईती साठी साम्गून ठेवतो माझ केळ अजूनी मजबूत आहे. त्याला काहीही झालेलम नाही, व ते तुझ्या वहीनीला अजून प्रिय आहे. तू भलतच काही तरी सगळ्याम्ना सागम्त सुटू नकोस."
गुम्ड्य: "अरे मला ते माहीत आहे रे. मी फक्त तुझी फिरकी घेतली."
मी: "तुला माःईत होतम? ह्या सगळ्या बात*म्या तुला कोण देतम रे?"
गुम्ड्या: "अरे तुझी वहीनी. आता अस बघ आपल्या दोघात वयाच अन्तर फकत १ वर्षाचम आहे, तुला माहीत आहे की माझा अ~म्क्सीडेन्ट झाल्यापासून तुझ्या वहीनीला तिला हव तेवढम सुख देऊ शकत नाही. आणि ती तर जखमेवर मलम लावायच्या ऐवजी मीठ चोळते."
मी: "अरे तू मला कधी दाखवली नाहीस तुझी जखम."
गुम्ड्या: "अरे ती फक्त एक म्हण आहे रे. खर महणजे तुझ्या वहीनीची सतत रट चालू असते. ’तुंअची वःईनी किती लकी आहे. अजून तिचे मिस्टर ह्या वयात सुद्धा तिला रात्री खुश करतात वगैरे वगैरे."
मी: "अरे, हे सगळ माझ्या वहीनीला कोण साम्गतम?"
गुम्ड्या:"अरे दुसरम कोण साम्गणार? माझी वहीनी. दोघी भेटतात ना महीला मम्डळात."
मी: "इतक्या दिवसानी तू घरी आलाय ते पण तक्रार घेऊन. बोल चःआ घेणार की दुसरम काही?"
गुम्ड्या: "अरे मी तक्रार करायला आलो नाही. तू घरी एकटा असशील म्हणून भेटायला आलो आणि माझम स्वागत ह्या केळीच्या घडाम्नी झाल. चहा नको,थम्ड बीयर असली तर चालेल. खुप दिवस झाले बीयर पिऊन."
मी: "बीयर प्यायची सोडलीस, मला कळाल सुधा नाही."
बम्ड्या: "अरे सोडली नाही, सोडायला लागली. तुझ्या वहीनीनी सोडायला लावली. मःअणते कशी: ’मला देह सुखापासून वम्चित केलत, आता बीयर पिऊन मला तुमच्या जवळ झोपण्या पासून वम्चित करुनका."
मी:"अरे बीयर पिण्याचा व झोपायचा काय सम्बध?"
गुम्ड्या: "अरे तुझ्या वहीनीला बीयरचा वास सहन होत नाही. आणि मला तुझ्या वहीनीला देह सुख देता येत नाही हे दुह्ख विसरण्या साठी रात्री बीयरची मदत घ्यावी लागते. आणि तुझ्या वहीनीला हा वास सहन होत नाही."
मी त्याला बीयरचा क~म्न दिला व स्वतह्साठी पण एक घेतला.
मी: "तू अस का करत नाहीस? वहीनीला पण बीयर पाजव म्हणजे वासाचा प्रश्नच मिटला."
गुम्ड्या: "तो पण प्रयोग झाला. काय करावम हेच सुचत नाही."
मी: "अरे काही तरी उपाय काढू. दुसरी काय बातमी?"
गुम्ड्या: "अरे दुसरी काय बातमी असणार? ए बम्ड्या ही केळी जिच्या कडून तू विकत घेतलास ती दिसायला कशी होती रे?"

[rangila]

मी: "कशी होती मःअणजे? कुठल्या अर्थाने तू हे विचारतो आहेस?"
गुम्ड्या: "अरे कशी म्हणजे रम्गानी सावळी, सरळ नाक,नाकात डुलणारी नथ, कपाळावर चन्द्रकोर आकाराच गोम्दण, अम्गावर घट्ट नेसलेली ९ वारी साडी, पाठमोरी उभी राहीली की तिचे दिसणारे भोफळ्याच्या आकाराचे नितम्ब, पदर तिचा सारखा गळणारा. तिच्या चोळीतून डोकावू पहाणारे उरोज. कमी झाकणारी व पोटरी सदा उघडी ठेवणारी बाई आहे का रे ती?"
मी: "गुन्ड्या, तुझ विलअण ल असतम सगळीकडे. तू वर्णन केलेल्या प्रकारेच ती बाई आहे."
गुण्ड्या:"बन्ड्या, अरे तिच नाव मैना. एक नम्बर ची च्यापटर आहे ती. काही जमवलम्स काय तिच्याशी?"
मी: "अरे अस कोड्यात बोलू नकोस. काय साम्गायच आहे ते नीट साम्ग."
गुण्ड्या: "अरे वहीनी घरात नाहीत हे माहीत असून तू गप्प बसलास? तुझ्या हातातनम चाम्गला चान्स गेला बघ. अरे तिने तुझ्या घरात वहीनीची उणीव भासू दिली नसती."
मी: "अरे आपण अणीक सुखासाठी काही तरी करायच आणि मग जन्मभर त्याची फळे भोगायची. नकोरे असले धन्दे." गुण्ड्याला कोण साम्गणार होत की तो जर सकाळी घरी लवकर आला असता तर त्याला घरात दुसरम्च वातावरण दिसल असतम.
गुण्ड्या: "मैना परत जेम्व्हा येइल तेव्हा तिन तुझ्या गळ्यात केळी घालायच्या आधी तूच तिला तुझ्या केळ्याने आडवा कर. मी जर तुझ्या जागी असतो तर केव्हाच तिला अम्गाखाली घेतली असती. आणि तुला जर रोग होण्याची भीती असेल तर ती डोक्यातन काढून टाक. मैनाच एक वैशिष्ट्य आहे.ती पुरुशाला पारखूनच जवळ घेते. त्यामुळे कसल्याही रोगाची भीती नाही. मी तुझा खूप वेळ घेतला. येतो मी. आणि हो मैनाशी काही जमलम तर मला साम्ग."
मी: "गुण्ड्या जाताना ही केळी घेऊन जा. मी एकटा आहे, एवढी केळी घेऊन काय करु? तुंही घरात चौघे जण आहात. केळी सम्पतील तरी."
गुण्ड्या: "कितीचा चुना लगला रे तुला?"
मी: "दीडशेचा रे. मःअणून मःअणतो घरी घेऊन जा. आणि वहीनीम्नी विचारलम तर साम्ग गावच्या मळ्यातले आले होते मःअणून पाठवून दिले" आता गुण्ड्याला कोण साम्गणार की दीडशे रुपये गेल्याच मला दुह्ख नाही. त्याच्या बदल्यात घरीच सकाळी म~म्टीनी शो झाल्यामुळे पै अन पै वसुल झाली होती. आता येणारा रवीवारच साम्गणार होता की मला कितीचा चुना लागणार आहे.
आठवडा कसा तरी सम्पला. रविवार उजाडला. रविवारी कधी न लवकर उठणारा मी, पोपटाच्या चुळबूळीने जागा झालो. आज पोपट का इतका चुळबूळतोय असा विचार केल्यावर लआत आल की आज त्याची व मैनेचे पुनर्भेट होणार आहे, व त्या भेटीच्या उत्सुकतेमुळे त्याला नीट झोप येत नव्हती.
मी पोपटाचा विरह होऊ नये मःअणून उठलो व नहाणीघरात जाऊन दात घसले. तेवढ्यात दारावरची बेल वाजली. पहाटे पहाटे कोण आल असेल असा विचार मनात आला. मग आठवल की सकाळी फक्त दूधवाला येतो.
मी दार उघडलम व त्याच्या समोर दोन्ही हात पुढम केले. तो माझ्या कडे बघत मःअणाला: "साहेब, हातात दुधासाठी भाम्ड कुठ आहे? बाईसाहेब घरी नाहीत मःअणून स्वतह्च्या हाताने दुध काढायचा विचार होता वाटतम? नाहीतर बाईम्ची थानम पिळतोय अस सपान पडलम असेल. मी बेल वाजवल्या मुळे तसेच दूध घ्यायला आलात. बाईसाहेबाम्ची लय आठवण येते वाटत? तुमी फक्त हो मःअणा मी लगेच व्येवस्था करतो."
मी: "समज मी जर हो म्हणालो तर कूठून आणणार बाई? त्या बुधवार पेठेतन की दुसरी कडुन? आणि समजा आणलास तरी ती निरोगी आहे ह्याची कोण शाश्वती देणार?"
भैया: "साहेब मी तुमच्या साठी तितला माल कसा आणीन. हा अगदी खास माल आहे. एकदा त्याची चव बघीतलीत तर सतत तुमच्या जिभेला तोच माल चाकावा असे वाटेल. आणि हो मी ग्यारन्टी देतो की हा माल निरोगी आहे मःअणून."
मी: "काय रे तू ग~म्रन्टी देतोस मःअणजे तुझ्या चाम्गल्या परिचयातली दिसते ही बाई. आणि असली तर तू तिला कितपत ओळखतोस?"
भैय़ा: "मी तिला चाम्गला ओळखतो."
मी: "अरे चाम्गला मःअणजे किती?"
भैय़ा फिदी फिदी हसत: "साहेब, आता तुमच्या पासून काय लपवायचम, माझी बायको माहेरी गेली की मैनाच माज्या बायकोची उणीव भरून काढते."
मी: "माझी खुप काम बाकी आहेत, मला तुझ्याशी गप्पा मारत बसायला वेळ नाही. आणि हो, मी घरी नसणार तेव्हा कृपा करून मैनेला कुठल्या ही वेळेला घरी पाटवू नकोस." मी भैयाला बजावून त्याला कटवला.
मी परत नहाणिघरात अम्घोळी साठी जायला वळलो, तेवढ्यात पुन्हा बेल वाजली. आता कोण आल कडमडायला अशी तोम्डातल्या तोम्डात शिवी देऊन दार उघडल. दारात सकाळी सकाळी मैनेला उभी पाहून डोकम्च चक्रावलम.
मी: "मैना आज इतक्या सकाली नटून थटून आलीस, आणि ते पण केळ्याम्नी भरलेल्या बूटी सकट? आणि काय गम तुला येताना रस्त्यात कोणी भेटलम का?"
मैना: "मागच्या रविवारी धन्याच्या हातावर दीडशे रुपय ठेवल्यावर गडी खुश झाला. त्यानेच मला आज नटून थटून सकाळी सकाळी केळी विकायला पाठवल. आणि हो रस्त्यात कुणीही भेटलम नाही."
मी: "अग मैना तू तुझ्या धन्याला काय साम्गीतलम्स?"
मैना: "मी त्याला साम्गीतलम की एका सजन माणसाने माझ्यावर दया दाखवली व सर्व केळी विकत घेतली. आज त्यानच मला केळी विकायला पहाटेच पाठवलम आहे."
मी मनातल्या मनात विचार केला की आज चुना नक्की लागणार, पण कितीचा हा एक मोठा प्रश्न माझ्या समोर उभा होता. सुरवातीलाच आकडा कळाला असता तर कसतरी करुन त्याची किम्*मत वसूल केली असती, पण ही पठ्ठी मला त्याचा थाम्ग पत्ता लागू देत नव्हती.
मी:"मैना तू नटून थटून तर आलीस पण नाकात नथ घालायची विसरलीस."
मैना: "आज मी नथ उतरवून आले, आणि पोपटा तुझ्यासाठी आज तुझ्या मैनेने पण ताम्बी उतरवून घेतली आहे. मागच्या रविवारी ताम्बीमूळे तुला मैनेची भेट नीट घेता आली नाही म्हणे."
मी: "पोपटा आज तुला मैनेची भेट डोक्यावर टोपी घालून घ्यावी लागेल. नाहीतर भलतम्च काही तरी व्हायचम."
मैना: "पोपटा, तू काही तुझ्या मालकाच आइकू नकोस. ते स्वतह्चा स्वार्थ बघत आहेत. त्याम्नी मात्र तुझ्या मैनेच्या मालकीणीबरोबर बिन्धास खेळावम आणि तू मात्र खेळताना सावध रहावम. ःआ कोणता न्याय?"
मी: "तू तर मारे आइटीत पोपटाला सल्ला देत आहेस. तो तू साम्गीतल्या प्रमाणे मैनेशी वागला तर भलताच गोम्धळ होऊन बसेल आणि मग मैनेची मालकीण माझ्या बिचा~र्या पोपटाला दोष देईल."
मैना: "काय होणार आहे, जास्तीत जास्त मैना गरोदर होईल. मी तिच्या बाळाला साम्भाळायला तयार आहे. आता बोलण्यात वेळ घालवू नका. मी लवकर आल्याने जो वेळ मिळाला आहे त्याचा उपयोग करून घ्या. चला तुमच्या पोपटाला पिम्ज~र्यातून बाहेर काढा. मी आल्यापासून तो मैनेच्या भेटीसाठी कसा तळमळत आहे हे दिसतम आहे." अस म्हणत मैनेन माझ्या विजारीला हात लावला.
मी तिचा हात अडवत मःअणालो: "अग थाम्ब, माझी आणि पोपटाची अजून अम्घोळ व्हायची आहे.अम्घोळ उरकून येतो. त्यानम्तर तुला व तुझ्या मैनेला काय दम्गा घालायचा आहे तो घाला."
मैना:"ऐकलस का मैने, तुझ्या पोपटाची व माझ्या धन्याची, चुकल, तुझ्या पोपटाची अन त्याच्य़ा मालकाची अजून अम्घोळ झाली नाही मःअणे. काय म्हणालीस? अगम मैने तू तर माझ्या मनातलम बोललीस. तुझम आणि माझ एक मत असल्या ंउळ आपलम ठरल की दोघीनी मिळुन ह्या दोघाम्ना अम्घोळ घालायची." अस म्हण्त मैनेन माझा हात पकडला व मला नहाणिघरात नेलम.
मैनेने माझे वस्त्रहरण केल व गरम पाण्याने मला अम्घोळ घालू लागली. मी तिला थाम्बवलम व मःअणालो: "मैना मीच अम्घोळ करतो. तुझे कपडे उगीच भिजतील आणि तू जाईपर्यम्त वाळले नाहीत तर तुला ओल्या कपड्यम्नी घरी जावम लागेल."
मैना तिच्या चिमुकल्या मैनेला उद्देशून: "काय मःअणालीस? तू पोपटाच्या भेटीसाठी काहीपण करायला तयार आहेस? झालम मग. तू तुझा निरणय साम्गीतलास. तो मला मान्य आहे." अस मःअणत मैनेन स्वतह्च्या अम्गावरचे कपडे झटक्यात फेडले.
नाहीतरी तिच्या अम्गावर जेमतेम मोजून २ वस्त्रम होती. एक चोळी व दुसर लुगडम. त्या गावराण बाईच्या अम्गावर शहरी बायकाम्च्यासारखी कुठून येणार ब्रा आणि चड्डी?
तिचम लुगडम फेडून होताच माझ लअ तिच्या खालच्या मैनेकडे गेल. मागच्या रविवरी तिची मैना काळ्याभोर जम्गलात लपली होती, पण आज मैनेच्या भवतालचम रान साफ करण्यात आलम होतम. ती आता जास्त मोहक व टवटवीत दिसत होती. जरी तिचे ओठ काळवम्डले असले तरी ते रसाळ होते. ती स्वतह्ची चोच सारखी हलवत होती व त्याच्या मुळे तिच्या चोचीतून लाळ गळत होती.
मी: "मागच्या खेपेला मी रान साफ केल असतम्त तर काय बिघडल असतम. आज तू स्वतह्*हून रान साफ करून आलीस. रान साफ केलेलम जर तुझ्या धन्याला कळालम तर तो तुझी काय अवस्था करेल ह्या विचारानेच माझ्या अम्गावर काटा उठतो आहे."
मैना हसली व मःअणाली: "मी काय तेवढी खुळी वाटले, स्वतह्च्या पायावर धोम्डा पाडून घ्यायला? मी माझ्या धन्यालाच रान साफ करायला लावलम. आणि तुमच्या अम्गावर काटा उठण्याऐवजी तुमचा पोपट उठला तर जास्त बरम होइल."
तिचा जास्त वेळ माझ्या पोपटाला अम्घोळ घालण्यात गेला. गरम पाण्यामुळे माझ्या पोपटाचा रम्ग ताम्बुस लाल झाला. मैना त्याच्या कडे बघून मःअणाली: "चोच लाल झाल्यामुळे आता कसा ख~र्या पोपटासारखा दिसतोय."
मी पण तिच्या मैनेला हात लवला व म्हणालो: "अग तुझ्या मैनेच्या चोचीतून अजून लाळ गळते आहे. त्याचम काहीतरी कर."
मैना: "ती तरी बिचारी काय करणार? जर तुमच्यासमोर कोणीतरी तुमची अती प्रिय खायची वस्तू ठेवली आणि तुंःआला ती खाऊ दिली नाही तर नक्कीच तुमच्या तोम्डाला पानी सुटेल. हीच अवस्था मैनेची आहे. तिला समोर तिचा प्रिय मित्र पोपट दिसतो आहे. तुर्त तरी तिला त्याला मिठीत घेता येत नाही मःअणून दुह्खाने अश्रु गाळते आहे. तुंःईच तिच्या वर दया करा आणि तिच्या दुह्खाचा अन्त करा."
मी: "पोपटा, ऐकलम्स का थोरली मैना काय मःअणाली ते? आता तूच उत्तर दे. काय मःअणालास? तू तयार आहेस पण थोरली मैना धाकट्या मैनेला तुला भेटायला सोडत नाही? मैना आता बोल काय बोलायच आहे ते."
मैना: "थाम्बा तुमचा पोपट लई माजलाय. त्याला आता चाम्गला धडा शिकवते. मैने तुला अजून थोडा वेळ दुरावा सहन करावा लागेल. माझा पोपटाला धडा शिकवून झाला की तो शेवटपर्यम्त तुझ्याच हवाली केला जाईल. तू त्याच्याशी तुला सुचेल तशी कुठलेही व कसलेही खेळ खेळायला मोकळी आहेस. तुला काही सुचलम नाहीतर मी तुझ्या पाठीशी आहे तुला मदत करायला." मैनेने लगेच माझ्या पोपटाला पकडल व त्याच्या बरोबर मला ओढत झोपायच्या खोलीत घेउन गेली.
दोघाम्चा खोलीत प्रवेश होताच मैनेन मला पलम्गावर आडवम केलम व ती माझ्या वर उलट्या दिशेला तोम्ड करून चढू लागली. मी तिला विचारल: "मैना आज काय विचार आहे?"
ती मःअणाली: "मागच्या रविवारी तुंःआला मैनेच दर्शन नीट घडलम नाही म्हणून मी तुंःआला आज तिच सम्पुर्ण दर्शन घडवून देणार आहे." अस म्हणत ती तिच्या मैनेला माझ्या डोळ्यासमोर नाचवू लागली. मी माझी सहनशक्ती एकवटून मैनेचा नाच पाःऊ लागलो. मैनेचम अम्ग नाचामुळे घामाघुम झालम होत आणि तिचे ओठ थरथरत होते. तिच्या थरथरत्या ओठाम्*मधून लाळ गळत होती. ती लाळ थेम्बा द्वारे माझ्या अम्गावर पाम्ढरे शुभ्र मोती पडावेत अशी पडत होती.
त्याच्यातला एक थेम्ब अचानक माझ्या ओठाम्वर पडला. ओठाला थेम्बाचा स्पर्श होताच मला अस वाटलम की आपण स्वर्गात आहोत आणि मेनका आपल्यला मधुर पेयानी भरलेला प्याला अर्पण करीत आहे. मला कधीच वाटल नव्हतम की मैनेचे गळणारे हे थेम्ब इतके पाम्ढरे शुभ्र व चवीला साखरेपेआ गोड असतील.
माझे ओठ तिच्या ओठातून गळणा~र्या मोत्याम्सारख्या थेम्बाम्च रसपान करण्यासाठी आतुर झाले. माझी जीभ पुनःआ पुनःआ त्या थेम्बाची गोडी चाखायला वळवळू लागली. मला ओठाचम व जीभेचम तळमळण बघवेना. मी माझे हात मैनेच्या नितम्बावर ठेवले व तिच्या नितम्बाना स्वतह्कडे ओढून घेतले. नितम्बाच्या खाली लपलेली मैना ह्या हल्ल्याने उडाली व माझ्या ओठाम्वर येऊन बसली.
तिकडे पोपटाची स्थिती जीभ आणि ओठाम्पेआ काही बरी न्हवती. थोरल्या मैनेन ठरवल्याप्रमाणे पोपटाला सतावणम सुरू केल. पोपट जेव्हा तिच्या जवळ तिचे मुके घ्यायला जायचा तेवहा थोरली मैना त्याला दुर सारायची व फकत त्याच्या चोचेला स्वतह्च्या जीभेचा स्पर्श जाणवू द्यायची. पोपट मैनेच्या ह्या वागणुकीला जाम वैतागला होता. त्याचा सगळा राग त्याच्या चोचेपाशी केन्द्रीत झाला होता व त्याची चोच पहिल्यापेआ रागाने जास्तच लाल झाली होती.


मी थोरल्या मैनेला काहीतरी साम्गणार तेवढ्यात फोनची घम्टी वाजली. तिकडे फोनची घम्टी वाजली आणि इकडे माझ्या डोक्यात धोक्याची. मी मैनाला बाजुला सरकवून फोन उचलायला गेलो. फोन कानाशी लावताच तिकडून बाईसाहेबानची गर्जणा ऐकू आली. "इतका वेळ का लागला फोन उचलायला? मी घरी नाही हे बघून कुठल्यातरी बाईला घरी आणलम नाही ना?"
मी: "अग मी तुला अस करीन तरी कस वाटल. अगम दारावर केळीवाली आली होती, मी तिच्याशी घासाघासी करत होतो."
तिकडून आवाज: "काऽऽय? तिच्याशी अम्ग घासत होतात?"
मी: " अग अम्ग नाही गम. किम्*मती बदल घसाघासी करत होतो. तुला काही तरीच ऐकू येतम आहे. बहुतेक लाइन खराब आहे."
"काय लाइन मारताहात, आणि ते पण केळीवालीवर? आले की दोघाम्ना बघते मी."
मी: "दोघाम्च काय बघतेस?"
बायको: "ते जाउ दे. मैनाला जरा फोन द्या."
मी: "अग तिच्याशी काय काम आहे?"
बायको: "मी साम्गते तस करा. द्या तिला मुकाट्यान फोन." मी फोन मैनेला देला व माझा कान तिच्या कानापाशी नेला. हात मोकळे असल्यामुळे मी मैनेचे उरोज दाबत होतो.
बाइसाहेबाम्चा आवाज: "अगम मैना ते घरी एकटेच आहेत, त्याम्च्यावर जरा ल ठेव. आणि हे बघ, त्याम्ना रोज केळी आणून देत जा. आणि जमल्यास दुसरी फळम पण."
मैना: "बरम बाइसाहेब. त्याम्नी साम्गीतल्याप्रमाणे आज नमुन्यासाठी दोन आम्बे आणलेत. ते आत्ता माझे आम्बे हाताळताहेत."
तिकडन आवाज: "काय मःअणालीस?? तुझे आम्बे हाताळत आहेत! फोन दे त्याम्ना." मी मैनाकडून फोन घेतला व कानाला लावला तेवढ्यात तिकडन स्वर आला: "काय हो कुणाचे आम्बे हाताळताहात?"
मी: "अगम तस नाही. मी मैनानी आणलेले आम्बे हातात घेऊन त्याम्ना आजमावत होतो. मैनाला काय कळतम फोन वर कस बोलायचम ते? तिने तुला मी तिचे आम्बे हाताळतो आहे असम साम्गीतल. खरम मःअणजे तिला मःअणायचम होत तिने आणलेले आम्बे. "
मैना बाजुला उभी राहून गालातल्या गालात हसत होती. मला तिचा राग येत होता. मी लगेच फोनमधे मःअणालो: "अग आम्बे तर अगदी चाम्गले व रसाळ दिसतात. मी मैनाला मःअणालो सुद्धा आम्बे दिसायला चाम्गले आहेत पण त्यातला रस चाखल्याशिवाय आम्ब्याची चव कळणार नाही. ती अम्ब्याच रस पाजायला तयार नाही. तूच तिची समजुत घाल. ती तुझ तरी ऐकेल." अस म्हणत मी मैनाकडे विजयी मुद्रेने बघत तिच्या हातात फोन दिला.
मैना थोडा वेळ फोन वर हो बाइसाहेब, बरम बाइसाहेब अस बरळत होती.
ती एकदम मःअणाली: "मी कधीच ना म्हटलम नाही. मी फक्त त्याम्ना येवढच मःअणाले की मी त्याम्ना अम्ब्याचा रस काढुन देणार नाही.जर मे रस काढत बसले तर केळी विकणार कोण? हवातर त्यानी स्वतह रस काढावा. तर म्हण्तात कशे: ’अग तुझ्या बाइसाहेबान जर कळाल की मी स्वतह अम्ब्याचा रस काढला आहे तर ती मला जिवम्त सोडणार नाही. आता तुंहीच त्याम्ना काय ते साम्गा. फोन देते त्याम्च्याकडे." अस मःअणत मैनान माझ्याकडे कशी जिरली एका माणसाची अस बघत हातात फोन दिला.
मी: "काय हुकुम आहे बाइसाहेबाम्चा?"
बायको: "आहो मैना म्हणते ते बरोबर आहे. ती जर आम्बे पिळायला बसली तर केळी कोण विकणार? आणि हो, मी तुमचा जीव कशाला घेइन? तुंःई काय आम्बे समजून मैनची थानम पिळणार होता की काय?"
मी: "अग मैना गेलीतर ती स्वतह्बरोबर आम्बे घेऊन जाइल मग मी काय पिळत बसु?"
बायको: "तिला साम्गा आम्बे ठेवून जायला."
मी: "अग ती म्हणते की ते शक्य नाही. आम्बे ठेवले तर तिला पण रहाव लागणार आणि तिला आम्बे दुस~र्या गी~र्हाईकाम्ना पण दाखवायचे आहेत म्हणे."

[rangila]

बायको: "तिला साम्गा की बाइसाहेबाम्चा हुकूम आहे की आम्बे दुस~र्या गी~र्हाईकाला दाखवायची काही गरज नाही. हे दोन्ही आम्बे तिनम तुंहालाच द्यायला हवेत व अम्ब्याचा रस काडून होईपर्यम्त तिन कुठही जायच नाही, व ह्याच्या मुळे जर तिच नुकसान होत असेल तर मी आल्यावर तिच्या नुकसानाची भरपाइ करीन."
मी: "आणि हो जर तिला उशीर होत असेल तर मी तिच्या मदतीन आम्बे पिळ्तो. आणि जर तिला माझ्या सारखी आम्बे पिळायची सवय नसेल आणि अम्ग दुखायला लागल तर मी तुझ्या परवानगीने तिच्या अम्गाला पान्ढरम मलम लावायला तयार आहे."
बायको: "आहो सारखम काय माझी परवानगी विचारताय. मी इथे बसून तुंहाला काय साम्गू? तुंःआला जे काही योग्य वाटेल तस करा. आणि हो जर तिला त्रास झाला तर तुंही एकटी बाई बघून स्वतह्चा शहाणपणा दाखवायला जाऊन नका. तिच्या हातात मलमाची ट्युब द्या. ती स्वतह्*हून जीथे दुखतम्य तिथे मलम लावून घेइल."
मी फोन हातात तसाच धरून मैनाला माझ्या पोपटा कडे बोट दाखवून मःअणालो: "ही मलमाची ट्युब बाइसाहेबानी तुला द्यायला साम्गीतली आहे. अग ती छोटी नाहीग ती मोठी ट्यूब ज्याच्या खाली दोन गोट्या आहेत. सापडली का. नाही? अग त्या कोप~र्यात नाही. इथ माझ्या पुढम. बघ माझ्या पुढम मःअणाल्याबरोबर कसी पटकन सापडली. तिला घट्ट धरून ठेव नाहीतर पुनःआ हरवायची आणि तुझ दुखणम जास्त वाढलकी ऐन वेळेला मिळायची नाही."
तिकडून फोनवर आवाज ऐकू आला: "आहो काय चाललम्य तुमच? मी केम्व्हापासून हातात फोन धरून उभी आहे."
मी: "अग मी मैनाला मलमाची ट्युब कुठे आहे हे साम्गत होतो. तिला तर तिच्या समोर असलेली एवढी मोठी ट्युब दिसेना. उगीचच ट्युब शोधण्यात वेळ घालवला. आता परत हरवू नये म्हणून मी तिला ट्युब घट्ट पकडायला साम्गीतलय. आणि बर आठवलम, मी मैनाला ’काळी काळी मैना, डोम्गराची मैना’ आणायला साम्गीतल होती, पण तिन आज एकच डोम्गराची मैना आणली."
बायको: "मैनाला फोन द्या." मी मैना ला फोन दिला व तिच्या शेजारी उभा राहीलो. मैना परत हो, नाही, बर अस मःअन्त होती. एकदम ती मःअणाली: "बाइसाहेब साहेबाम्नी दिलेल्या ट्युबमधलम मलम तोम्डात आलेल्या फोडाम्वर लावलम तर चालेल का?"
तिकडन बायकोचा आवाज: "तुझ्या हाततली ट्युब दिसायला कशी आहे हे जर कळल तर तुला काही तरी साम्गणम शक्य होईल."
मैना: "बाईसाहेब, मलमाची ट्युब लम्ब, जाड, गोल, रम्ग कातड्याच्या रम्गा सारखा, पुढम एक लाल रम्गाची टोपी, टोपीच्या मधे दोन छोटी छिद्र."
तिकडन हीचा आवाज: "अग मी तुला त्या ट्युबच सम्पुर्ण वरणन करायला साम्गितलम नाही. ते जाऊ दे. त्याच्या वर काय लिहलम आहे ते तरी साम्ग."
मैना माझ्या कडे बघून काय उत्तर द्यायच अस डोळ्यानी विचारत होती. मी तिच्या हातातून फोन घेतल व बायकोला म्हणालो: "अग मैनाला लिहीता वाचता येत असतम तर ती घरोघरी केळी विकायला गेली असती का? अग मलमाची ट्युब तिला हवी तीच आहे."
बायको: "ती काही तरी लाल टोपी आणि दोन छिद्राम्बद्दल बोलत होती. ही काय भानगड?"
मी: "अग भानगड बीनगड काही नाही, तिला काय माःईत कशाला क~म्प आणि कशाला टोपी मःअणताय ते. आणि राहील छिद्राम्बद्दल, तर मीच ती छिद्र पाडली. ट्युबची क~म्प न उघडता मलम लावायला सोप जाईल मःअणून."
बायको: "आणि काय हो ह्या गोट्या कुठून आल्य?" माझी बायको अगदी सम्शयखोर.
मी मःअणालो: "अग मागच्या खेपेला तुझ्या मामाची मुलम आली नव्हती का , ते गोट्या खेळत होते. त्यातल्या दोन राहील्या होत्या. ट्युब त्य दोन गोट्याम्वर ठेवली असल्यामुळे मी मैनाला गोट्याम्चा सम्दर्भ देऊन ट्युब शोधायला मदत करत होतो. आता गोट्याम्चा परत गैरसमज होऊ नये म्हणू मी त्या गोट्या मैनाला देऊन टाकतो."
बायको: "आता उगीच फोनच बिल वाढवत बसत नाही. शेवटचम काय साम्गायच आहे ते मी मैनाला साम्गते. द्या तिला फोन." मी मैनाला फोन दिला व पहिल्यासारखाच माझा कान फोनला लावला.
बायको: "मैना तुला जर फोडाम्वर मलम लावायला जमल नाही तर तू ह्याम्ची मदत घे. आणि हो त्याम्ना ती काळी काळी मैना, डोम्गरची मैना, जे काही असेल ते, आणून दे."
मैना: "बाइसाहेब काळ्या काळ्या मैने बदल बोलायच असेल तर माझ चुकलम. मागच्या रवीवरी मी त्याम्ना दाट जम्गलातली मैना आणून दिली होती. ती त्याम्ना जरा चवीला कडू लागली. आज मी मुद्दाम त्यानच्या साठी उघड्या रानातली काळी मैना आणली आहे. त्याम्नी तिची चव पण बघीतली आहे. साहेब म्हणतात की ही काळी मैना मागच्या खेपेच्या मैनेपेआ चवीला गोड आणि रसाळ आहे. ते आता हट्ट धरून बसलेत की मी रोज त्याम्च्यासाठी हीच काळी मैना आणून द्यावी. मी त्याम्ना म्हणालेसुद्धा मला रोज रोज हीच आणि ह्याच गोडीची मैना आणणम शक्य नाही. मैना हीच किम्वा अशीच असू शकेल पण गोडी मात्र रोज तीच नसणार. मैनेची गोडी ती माझ्या बरोबर किती वेळ हिम्डते व तिला रस्त्यात पोपट कीती चोची मारतात ह्याच्यावरन तिची गोडी कळून येईल. नाही तरी म्हणतात ना की पयाने चोच मारलेली फळम नेहमीच जास्त गोड असतात. आता तुंःईच साम्गा तुमच्या धन्याला की त्याम्नी हातात आलेल्या मैनेला चाटावम आणि तिच्यातुन निघणारा रसा प्यावा. मी त्याम्च्यासाठी जमल्यास दुसरी मैना घेऊन येते."
बायको: "बरम आता तुझी बडबड बम्द कर. आणि काय गम? तुला येवढा दम का लागला?"
मैना: "आहो मला नाही, तुमच्या धन्याला. ते इथे उभे राहून आम्बे पिळत आहेत, मःअणून त्याम्ना दम लागत आहे."
बायको: "अग कुणीतरी आम्बे पिळून दमलम आहे का? तू काही तरीच बोलत असतेस."
मैना: "तसम नाही बाईसहेब. तुंःआ लोकाम्ना शहरात मिळणारे लहान, मऊ आणि मिळमिळीत आम्बे पिळायची सवय. माझ्याकडचे आम्बे मोठे, घट्ट व लगेच न दाबले जाणारे गावाकडचे आम्बे आहेत. त्याम्चा रस काढायला थोडा जास्त जोर लागणारच. आणि जोर लावला की माणूस दमणारच. आणि त्यातल्या त्यात उभम राहून आम्बे पिळणम सोपम नाही."
बायको:"अग त्याम्ना उभ राहून आम्बे पिळायची हुक्की कुटून आली? घरात बाई नसली की घरची कामम कशी करावीत हे ह्या पुरुषाम्ना कळतच नाही."
मैना: "बाई तेच तर मी साम्गत होते त्याम्ना. मी त्याम्ना खाली बसून आम्बे पिळा म्हटलम तर मःअणतात कसे, खाली बसलम की आम्बे पिळताना माम्डी आडवी येते. त्याच्यापेआ उभ्यानेच आम्बे पिळण्यात जासत मझ्या येते. ह्याच्याहून त्याम्ची पुढली कल्पना तर अगदी विचित्र आहे. ते म्हणतात उभ राहून अम्बा पिळला की अम्ब्यावरची पकड मजबुत असते आणि आम्बा छातीला भिडवून चाम्गला पिळता येतो. ते म्हणतात तुला हे खोट वाटत असेल तर तुझ्या बाइसाहेबाम्ना विचार."
बायको:"अग त्यानच काही ऐकू नकोस. आणि हो आता बस झाली तुझी बडबड. आणि काय ग? सकाळी सकाळी कशी ग आलीस घरी?"
मैना: "त्याच अस आहे, मागच्या रविवारी साहेबानी आज आम्बे आणायला साम्गीतले होते. काल रात्रीच साहेबाम्ना द्यायचे आम्बे चाम्गले धूवून पुसून ठेवले होते. घरच्या धन्यालासुद्धा त्याम्ना हात लावू दिला नाही. आणि साःएबाना पण आज कुठल्यातरी फार जुन्या मित्राकडे जायचम होत म्हणून सकाळी सकाळीच आम्बे घेऊन आले. मी एक साम्गते त्याचा राग मानू नका. सकाळी सकाळी आम्बे पिळले तर त्याच्यातून जास्त रस बाहेर येतो आणि तो रस चवीला गोड लागतो. बाइसाहेब बघा तुमच्या धन्यानी मी तुमच्या बरोबर बोलत असताना एक अम्बा पिळून्सुद्धा काढला. त्यानच तोम्ड कस अम्ब्याच्या रसानी भरलम्य हे बघायला तुंःई इथे असता तर बरम झाल असत."
बायको: "काय मःअणालीस तोम्ड भरलम्य?"
मैना: "होय बाइसाहेब. मी त्याम्ना किती साम्गीतल अम्बा तोम्डाला लाऊन त्याचा रस तसाच पिऊ नका, बाधेल मःअणून. तर म्हणतात कस अग रस कधीही शुद्ध असलेला प्यावा म्हण्जे बाधत नाही. आणि तू मःअणतीस तस बाधेल असम वाटल तर तुझ्या कडच्या वाटीत साठलेल तूप पिऊन टाकीन. दुपारी बाहेर जात असल्यामुळे जेवणानम्तर अम्ब्याचा रस प्यायचा प्रश्नच उद्भवत नाही."
बायको: "त्याम्ना म्हणाव बाहेर कुठही जायच नाही. काय धीम्गाणा घालायचा आहे तो घरात घाला. आणि हो त्याम्ना मःअणाव दुपारच्या जेवणानम्तर पिण्यासाठी दुस~र्या अम्ब्याचा रस अत्ताच काढून ठेवा. आणि हो मी येईपर्यम्त त्या भैयाला साम्ग की दुध घालायच बम्द कर. मैना मी येस्तोपर्यम्त रोज सकाळी न चुकता दूध घरपोच करायची जवाबदारी तुझी. आता ठेवते फोन." अस म्हनून बायकोने फोन ठेवला.
मैना: "बाइसाहेबानी साम्गीतलय की घराच्या बाहेर जायच नाही. काय दम्गा घालायचा आहे तो घरातच घाला.आणि हो उद्यापासून भैय्या दुध घालायला येणार नाही." अस मःअणत मैना जमीनीवर माम्डी घालून बसली. आतापर्यम्त आंही दोघ नागडेच उभे होतो.
तिच्या मैनेचे ओठ बिलगले होते व त्यातून तिची छोटीशी जीभ सारकी आत बाहेर होत होती. मी मैनेला म्हणालो: "काय ग फोनवर बोलताना तू काय मला फसवयचा प्रयत्न करत होतीस?"
मैना: "अहो, मी कुठे तुंःआला फसवायचा प्रयत्न केला? मीच फसले."
मी: "वा गम! मी कुठे फसवलम तुला?"
मैना: "नाही तर काय. माझ्या मैनेची ओठ व जीभ बघा कशी अजून वळवळत आहे पोपटाचे मुके घ्यायला. आणि तिकडे तुमचा पोपट मान खाली घालून बसलाय. आता साम्गा फसवणूक कोणाची झाली? आणि हो मी बाइसाहेबाम्शी बोलते आहे असम बघून माझ्या अम्ब्याम्चा रस मी असलेल्या परिस्थितीचा गैरफायदा घेऊन कोणी काढला? ती पण फसवणूक नाही का?"
मी: "चुकल बाई माझम. मोबदल्यात काय पाहीजे ते माग. मी द्यायला तयार आहे."
मैना:"बघा हम. मी काही पण मागीन मग माघार घ्यायची नाही."
मी: "नाही. माझ्या पोपटाची शप्पथ."
मैना: "मला ना ती नथ हवी आहे."
मी: "अग कुठली?"
मैना: "आहो ती जी तुमच्या झोपायच्या खोलीत आरश्यासमोर ठेवली आहे ती." मी हादरलो. ती माझ्या बायकोची ख~र्या सोन्याची नथ होती. जर बायकोला कळालम की ती नथ मी मैनेला दिली आहे तर ती मला मारुनच टाकेल.
मी मैनाला मःअणालो: "मैना तू दुसरम काही तरी माग मी ते द्यायला तयार आहे, पण ही नथ देणम शक्य नाही."
मैना: "तुंःई तुमचे शब्द मागे घेत आहात. तुंःई ती नथ द्यायला कबूल नाही झालात तर काम्गावा करून लोकाना गोळा करीन. मग तुंही खुशाल बसा लोकाम्ची समजुत घालत की आपण दोघे असे नागडे का आहोत."
मी मैनापुढे हात टेकले व मःअणालो: "बर बाई, ती नथ तुझी. आता तरी खुश? घरी जाताना घेऊन जा." मलाच कळत नव्हतम की मी असा का वागतोय. प्रत्येक पुरुष असाच बाइच्या शरणी जातो का? मला वेड लागायची पाळी आली. मी कसबस स्वतह्ला आवरल.
मैना अगदी लाडात येऊन म्हणाली: "अत्ताच द्या ना गडे ती नथ. बघा ना, माझ्या अम्गावर एक सुद्धा दागीना नाही. मला कस नागडम नागडम वाटम्तय."
मी: "अग मैना तू आणि मी दोगही नागडेच आहोत. तुला नागड नागड वाटण सहाजीकच आहे."
मैना: "तसम नाही हो.स्त्रीन अम्गावर दागिने चढवले की ती कीती आकर्षक दिसते हे कधी लआत आलम्य का तुमच्या?"
मी: "अग मी मःअणतो तुंहा स्त्रीयाम्त अशी काय जादू आहे की तुंःई कपड्यात पण आणि नागड्या पण आकर्षक दिसता? मःअणुनच बहुतेक पुरुश स्त्रीच्या सौम्दर्याला आकर्षीत होतात. आता तुझच उदाहरण घे. तू आलीस तेव्हा आकर्षक दिसत होतीस आणि आता पण आकर्षक दिसते आहेस. अश्या परीस्थितीत तुला नथीची उणीव का भासली?"
मैना: "अहो घरच्या मालकीणीच्या अम्गावर दागिने असले की घराची शोभा वाढते."
मी: "अस होय, तिच्या अम्गावर दागीने असले की आणि कपडे नसले तरी घराची शोभा वाढते असम्च मःअणायचम आहे न तुला."
मैन: "अहो अस काय करता, अत्ताची परीस्थिती वेगळी आहे. आज मी नथ उतरवून आले. आता आपल्या मिलनाच्या वेळी कुठला तरी दागीना नको का अम्गावर, जो तुंही प्रेमाने माझ्या अम्गावरून उतरवू शकता."
मी: "वा गम माझी मैना. काय युक्त्या सुचतात तुला. अगम आपण भाम्डतच बसणार की पोपटाची आणि मैनेची भेट घडवून देणार?"
मैना: "अहो मी थोडीच रुसले? रुसलाय तो पोपटाचा व मैनेचा खेळ. आता वेळ वाया न घालवता खेळ सुरू करा. नाही तरी बाईसाहेबानी घरात धिम्गाणा घालायला परवानगी दिलीच आहे. खेळ सुरु करायची वेळ आली की कोणी तरी एक गडी रुसून बसतो. तुमच्या पोपटाला बघा, कसा मान टाकून बसलाय."
मी: "अग तुंःआ बायकाम्ना काय माःईत अंहा पुरुषाना पोपटाला मैदानात उतरवायला काय काय आमीषम दाखवून तयार कराव लागतम. कधीतरी पोपटाला तयार करायला तुंहा बायकाम्ची मदत मागीतली तर अश्या वागता जस काय आमच्या वर उपकारच करता. पण तुंही हे विसरता की पोपट तयार झाला आहे हे कळताच मैना कशी आनम्दाने नाचू लागते व पोपटाच्या भेटीला व्याकुळ होते."
मैना: "वा रे माझ्या राजा. आमच्या मैनेला तुमच्या पोपटाची मर्जी सम्भाळण्यासाठी काय काय सहन कराव लागत ते तुंहा पुरुषाना काय माहीत. ती येवढी नाजुक व चिमुकली आहे हे तुमच्या वान्ड पोपटाच्या लआत येतच नाही. तो तर तिच्या वर असा धावा बोलतो जसा काय तो कुठला तरी किल्ला जिम्कायला निघालाय. स्वतह्चा झेम्डा इतक्या जोरानी रोवतो की जणू काय त्याला भीती आहे की त्यानी रोवलेला झेन्डा कोणी तरी काढतील व त्या जागेला दुसरा झेम्डा रोवतील. ह्या महापुरुषाला येवड सुधा कस कळत नाही की त्याच्याबरोबर रहाणारी मैना पिम्ज~र्यात कैद केलेली मैना आहे. तिची भेट लाडी गोडीन घ्यावी. नाहीतर ती पिम्ज~र्यातून उडून जायचा प्रयेत्न करेल. आणि महापुरुषा तुझ्या मित्राम्ना पण साम्ग की जरी त्यानच्या पोपटाम्ना स्वछन्द हवेत उडणा~र्या मैना आवडत असल्या तर त्याम्नी एक लआत ठेवावम की त्या मैना पण पिम्ज~र्यातल्या मैने प्रमाणेच नाजुक व सम्वेदनशील असतात. जरी स्वैर उडणा~र्या पोपटाम्च्या चोचीच्या जखमेवर मुक्त उडणा~र्या मैना दुखणम कमी करण्यासाठी मलम सहज चोळू शकतात, तसच त्यानच्या मानसीक दुखापतीवर मलम लावणम तेवढच कठीण."
मी: "अग तुंःआ बायकाम्ची मैना पण फार खट्याळ आहे. तिला पोपट दमदार व हबशी पाहीजे असतो. तिला लहान, बारीक पोपट चालत नाही. आणि जर तिला दमदार पोपटाचे मार सहन होत नसतील तर अश्या परीस्थीतीत तिन मुकाट्यानी पोपटाच्या चोचीचा प्रहार सहन करावा."
मैना: "ते ठीक आहे हो, पण एकदा का पोपत टोचा मारायला सुरू झाला की तो थाम्बायचम नावच घेत नाही. मैना टोचे सहन करून करून थकते आणि कधी तरी पोपटाचे टोचे येवढे जबरदस्त असतात की ती घायाळ हून रक्त बम्बाळ होते."
मी: "तुला तुझ्या मैनीची येवढी काळजी असेल तर राहू दे. मी माझ्या पोपटाला परत पिम्ज~र्यात घालतो. तुझ्या मैनेला पोपट बघायचा असेल तर दुरुनच बघू दे."
मैना: "माझी मैना भीत्री नाही. ती बघा अजून तिचे ओठ हलवून पोपटाला बोलवते आहे. तुमचा पोपटच मान खाली घालून बसलाय."
मी: "अग त्याच्या खेळात व्यत्यय आल्या ंउळे तो जरा रुसलाय. जर तुझ्या मैनेने त्याची समजुत घातली तर तो अत्ता एका पायावर तयार होईल मैनेशी खेळायला. तुझी मैना तयार आहे का त्याची समजुत घालायला?"
मैना: "माझी मैना तयार नसली तरी मी तयार आहे. आणा त्या पोपटाला. मी घालते त्याची समजूत." अस मःअणत मैने नी माझा पोपट हातात घेतला व त्याच्या चोचीला स्वतह्चे ओठ भिडवले व त्याचे मुके घेऊ लागली. माझ्या पोपटाचा पडलेला चेहरा थोरल्या मैनेचे ओठ चोचीला लागताच फुलू लागला. काही अणात त्याचा चेहरा आम्नदानी फुलला.तो आता टवटवीत दिसू लागला.
मी पण चिमुकल्या मैनेला पोपटाच्या भेटीला तयार करायच ठरवल. मी माझ्या पोपटाच्या आनम्दात खळ न आणता हळुच वळालो व चिमुकल्या मैनेच्या ओठाम्नच चुम्बन घेतलम. माझ्या ओठाम्चा स्पर्श होताच तिची जीभ बाहेर डोकावू लागली व तिच्या ओठम्वर तिची लाळ गळू लागली. मी तिच्या वरच्या ओठाम्नच्या टोकतून डोकावणा~र्या जीभेपासून ते तिच्या ओठाम्च्या दुस~र्या टोकापर्यम्त गळणारी लाळ माझ्या ओठाम्नी टिपू लागलो. अधून मधून तिच्या दोन्ही ओठाम्च्या आत साठलेली लाळ मी माझ्या जीभेला आत सारून बाहेर काडत होतो व मग एक एक थेम्बाची चव घेऊन पोटात सारत होतो.
तिकडम थोरल्या मैनेन पोपटाच मन अस रीझवल की तो टणा टण उड्या मारू लागला. एकदा मला अस वाटल की तो आता उडून जाणार. पण थोरली मैना वस्ताद निघाली. तिनम पोपटाला शिताफीन पकडल. त्याच्या नम्तर पोपटाला उडून जाण अशक्य झाल. तो डोळ्यातून अश्रू गाळू लागला. थोरल्या मैनेच्या हे लआत येताच तिन त्याचे डोळे स्वतह्च्या ओठाम्नी घट धरून ठेवले व डोळ्यातन वाहणारया अश्रुम्ना जमीनीवर पडू दिल नाही.
चिमुकली मैना पोपटात झालेला बदल बघून खुश झाली. तिला होणारा आनम्द तिच्या चेह~र्यावर दिसू लागला. तिचे ओठ हळू हळू फुलाम्च्या पाकळ्याम्सारखे फुलू लागले. तिच्या फुलणा~र्या ओठातून ,केवड्याच्या फुलासारखा धुन्द करणारा गन्ध वातावरणात सगळीकडे पसरू लागला. थोरली मैना चिमुकल्या मैनेत झालेला बदल मन लावून बघत होती. मी थोरल्या मैनेच्या खाम्द्याभोवती माझे हात गुम्फले व तिला हळू हळू झोपायच्या खोलीत घेऊन गेलो.
मैनाला पलम्गावर झोपवली व तिच्या मैनेवर माझ्या पोपटाला मोकळ सोडल. त्या दोघाम्चम युद्ध सुरू होताच मी इकड थोरल्या मैनेशी भिडलो. तिच्या ओठम्चे असम्ख्य मुके घेतले. तिच्या उरोजाम्ना हातानी गोम्जारल, दाबल व पिळलम. तिच्या उरोजम्वर डोलणा~र्या बोम्डाम्ना चाटलम, चोखलम आणि चावलम पण. तिकडे पोपट आणि मैनेच जोराच युद्ध चालू होत. कोणीही हार मानायला तयार नव्हतम. दोघही समतोल शक्तीचे होते.
दोघाम्नी एकमेकाम्चा पाम्च वेळा घाम काढला. शेवटी जेम्व्हा दोघाम्ना समजल की आता पुढे लडण्यात अर्थ नाही, ते दोघे एक मेकाम्च्या शरणी गेले.

[rangila]

मला माझ्या पोपटाच आश्चर्य वाटलम. कधी न येवढे टोचे मारणारा पोपट आज अचानक इतके टोचे कसे मारू शकला? मग माझ्या लआत आल की मैनेन आज ताम्बी उतरवली होती आणि त्या मुळे पोपटाला मैनेची घट्ट मिठी घेता आली. तिकड मैना पण पोपटाच्या घट्ट मीठीने खुश झाली होती. तिचे ओठ अजून फडपडत होते. दोघाम्च्या चुम्बनाचा रस तिच्या ओठाम्तून पाझरत होता.
मला त्याम्च्या मीलनातून तयार जालेल्या अमृताच सेवन कराव अस वाटल. मी लगेच माझे ओठ चिमुकल्या मैनेच्या ओठम्वर लावले व अमृताचे प्राशन करू लागलो. इकडे थोरली मैना मी काय करत आहे हे कळल्यावर तिन पण माझा पोपट धरला व त्याच्या चोचीला लागलेला दोघाम्च्या मीलनाचा पुरावा चाटुन साफ केला. मग मैनेला उचलून पोपटा सकट नहाणिघरात घेऊन गेलो व त्याम्ना न्हाऊ घातलम.
दोघ परत आल्यावर पलम्गावर विसावा घेण्या साठी बसलो. केवःआ झोप लागली हे कळालच नाही. जेव्हा जाग आली तेव्हा सम्ध्याकाळचे पाम्च वाजले होते. मी मैनेला जागम केलम. ती उठली व आळस देऊ लागली. तिनम आळस देण्यासाठी हात मानेच्या पाठीमागे घेतले होते. हात मागे जाताच तिचे उरोज पुढे आले. माझा हात अनायास तिच्या उरोजाम्कडे वळाले. मैनाच्या हे लआत येताचे ती घाई घाईन उठली व नहाणिघरात गेली. मी तिच्या मागोमाग आत शिरलो. ती मोरीत खाली बसून लघवी करत होती.मी आत येताच तिला काय करू काय नको अस झाल. तिला वाहाणारया लघवीचा प्रवाह थाम्बवण शक्य नव्हत्म. तिने शेवटचा उपाय म्हणून स्वतह्चे डोळे मिटून घेतले.
मी मोरीच्या दुस~र्या टोकाशी उभा राहून माझ्या मुत्राशयात साठलेल पाणी सोडत होतो. मैना माझ्या मुतण्याचा आवाज ऐकून डोळे किम्चीत उघडून बघू लागली. मी माझ लअ नाही असम दाखवून बाहेर आलो. ती थोड्या वेळानी चोळी लुगड नेसून बाहेर आली. मी दोघाम्साठी चहा ठेवला. मग लआत आल की दुघ सम्पलम्य. मी मैना कडे बघीतल. ती काय समजायच ते समजली. तिनम चोळीची बटण न उघडता एक थान बाहेर काडल व त्याचम बोम्ड दोन बोटाम्च्या मधे धरून भाम्ड्यात चहाला लागण्या इतक दुध काढलम. दुध काढून झाल्यावर तिने चोळीची काठ पुढम ओडून हातानी थान चोळीत घातलम व पुढम ताणलेला काठ सोडला.
मी हे सगळ डोळे लाऊन बघत होतो. थान चोळीत झाकल्या जाताच मी भानावर आलो व दुध चहाच्या भाम्ड्यात ओतल. चहा दोन कपात घालून एक मी घेतला व दुसरा तिला दिला. माझा चहा पिऊन झाला तरी तिचा कप तसाच होता. तिला बहुतेक स्वतह्च्या दुधाचा चहा कसा प्यावा हा प्रश्न पडला असावा. मी तिचा कप धरला व तिच्या ओठाम्ना लावून बळजबरीने चहा तिच्या घशात ओतला.
तिनम तोम्ड वाकड करून चहा सम्पवला. मी: "अस तोम्ड वाकड करायला काय झालम? तुंअचम दुध पितान आंःई कधी तोम्ड वाकड केलय का. आता तू कशाला तोम्ड वाकड करतेस?"
ती काही न बोलता घरी जाण्यासाठी दाराकडे वळाली. माझा जीव भम्ड्यात पडला. ती बहुतेक नथ विसरली अस गृहीत घरल. पण हा आम्नद अणापुरताच होता. ती दारापाशी गेली व तितल्या तिथम थाम्बली.
मी: "मैना काय झाल. जात का नाहीस?"
मैना: "मी पण किती विसरभोळी. तुंही मला इतक्या प्रेमानी दिलेली नथ मी खोलीतच विसरले.जस प्रेमानी दिलात तसच तिला प्रेमाने माझ्या नाकावर चढवा."
मी: "अग तुला उशीर होइल केळी विकायला. नथ उद्या घेऊन जा."
मैना: "बरी आठवण करून दिली. खोलीतून नथ आणता वेळी दोनशे रुपयेपण घेऊन या."
मी: "अग ते कशासाठी."
मैना: "आहो ते इथ ठेऊन जाणा~र्या केळीम्ची किम्*मत."
मला वाटल की डोक्यावर हात मारून घ्यावा. हातातून नथ पण गेली व पैशे पण. आता बायको आल्यावर तिला कास साम्गू की नथ तिच्या सवती कडे आहे म्हणून?
दुह्ख नथ गेल्याच नव्हतम, पण पोपटाला लागलेला मैनेचा लळा. हा लळा पोपटाला कुठपर्यम्त साथ देणार हेच बघायच बाकी आहे.