"अगदी आनंदाने... खुप एक्साईट आहे मी सगळे अनुभवायला... मनात थोडी हुरहूरही आहे.... काही गडबड तर होणार नाही ना?... आपल्या नात्याबद्दल कोणाला काही कळणार तर नाही ना??..." दिदीने किंचित शंकेने म्हटले.
"काही गडबड होणार नाही, दिदी... मी सगळे व्यवस्थित प्लानिंग केले आहे... तु कसलीही शंका मनात बाळगू नकोस आणि फक्त अन फक्त सुख उपभोग..." मी तिचे हात अजुन प्रेमाने दाबत तिला आश्वस्त करत म्हटले...
आपोआप संगीतादिदी मला बिलगली आणि मी तिला हलकेच कवेत घेतले... माझ्या मिठीत ती काही क्षण विसावली आणि माझ्या स्पर्शाने तिच्या मनातली हुरहूर नाहिशी झाली! मग ती माझ्यापासून दूर झाली आणि आम्ही एकमेकांचे हात पकडुन निघणार इतक्यात मला काहितरी आठवले! मी दिदीला 'एक मिनिट हं, आलोच... बस जरा' असे म्हणत आत बेडरूममध्ये गेलो...
बेडरूममध्ये आल्यावर पहिले मी हरिशला मोबाईलवरून फोन केला आणि सांगितले की आम्ही घरून आता निघतोय.... तो ओके म्हणाला आणि त्याने मला तो सिक्रेट ट्रान्समिटर आठवणीने घ्यायला सांगितले. मी त्याला हसून हो म्हटले आणि फोन कट केला. मग मी कपाट उघडून त्यातून एक कॅरी बॅग बाहेर काढली ज्यात दिदीला अन मला नंतर घालायचे कपडे आणि इतर काही वस्तू होत्या. ती बॅग मी आधीच रेडी करून कपाटात ठेवली होती जी मला बरोबर घ्यायची होती. ती बॅग घेवून मी हॉलमध्ये आलो तेव्हा दिदी सोफ्यावर बसून पर्समधील एका छोटा आरसा घेवून त्यात पहात ओठांना लिपस्टिक लावत होती. माझ्या हातातल्या बॅगकडे पाहून तिने मला विचारले की काय आहे त्यात? मी तिला सांगितले की नंतर घालायचे कपडे. तिची लिपस्टिक लावून झाली तसे ती उठली.
"अरे दिदी... एक वस्तू राहिली... थांब हं..." असे म्हणून मी त्या कॅरी बॅगमधुन एक छोटीशी डबी बाहेर काढली.
संगीतादिदी उत्सुकतेने पाहू लागली की त्या डबीत काय आहे ते. मी डबी उघडली आणि त्यातून एक सोन्याची साखळी बाहेर काढली... लांबलचक सोन-साखळी पाहून दिदी हरखुन गेली आणि तिने विचारले,
"हे रे काय, सागर? माझ्यासाठी??"
"हो... कंबरेची सोन-साखळी... खास तुझ्यासाठी..." मी आनंदाने तिला सांगितले.
"काय हे, सागर... काही गरज होती का घ्यायची?... उगाच खर्च करतोस..." दिदीने तक्रार करत पण आनंदाने हरखुन साखळी हातात घेत मला म्हटले.
"दिदी... तुला अशी साखळी घ्यावी असे माझ्या मनात खुप दिवस होते... म्हटले आता चांगला मुहूर्त आहे त्यासाठी... तेव्हा घेतली तुझ्यासाठी एक..."
"अरे पण सोनं किती महाग आहे... कशाला इतका खर्च केलास... कितीला पडली ही??"
"दिदी... तु कशाला काळजी करतेस खर्चाची... आणि कितीची का असेना... तुला ती घालायची आहे... थांब, मीच घालतो तुला ती..."
असे बोलून मी तिच्या समोर खाली गुढग्यावर बसलो आणि ती सोन-साखळी तिच्या कमनीय कंबरेवर चढवू लागलो... साडीच्या पदरामध्ये हात घालुन मी हात मागे नेला आणि मागून साखळी पुढे आणून त्याचा हूक लावू लागलो... साखळीच्या एका टोकाला पाच-सहा रिंग होत्या त्यातील योग्य रिंगमध्ये मी हूक अडकवला ज्यामुळे साखळी तिच्या मांसल कंबरेवर बरोबर फिट बसली... साडी खोचलेल्या भागाच्या वर पण बेंबीच्या थोडी खाली ती सोन-साखळी दिदीच्या मादक सेक्सी कंबरेचा सेक्सीनेस अजुन वाढवू लागली... तिला एकदा मागून-पुढून फिरवून मी साखळी घातलेली तिची कंबर न्याहाळली आणि आनंदाने हसत ऊभा राहिलो... दिदी पण ती साखळी कंबरेवर घालुन खूष झाली!
मग मी कॅरी बॅग हातात घेवून आणि दिदी तिची पर्स घेवून निघालो... घराच्या बाहेर पडताना मी दिदीला दाराच्या आत ऊभे केले आणि आधी मी दरवाज्याच्या बाहेर येवून कॉरिडॉरमध्ये कोणी नाही ना हे पाहिले. मग जावून मी आधी लिफ्टचे बटण दाबले आणि येवून दिदीला सांगितले की तू लिफ्टमध्ये जा तोपर्यंत मी दरवाजा लॉक करून येतो. दिदी लिफ्टकडे निघून गेली आणि तोपर्यंत मी दरवाजा लॉक केला. लिफ्ट आल्यावर दिदी लिफ्टमध्ये शिरली होती आणि तिने लिफ्ट होल्ड करून ठेवली होती. मी पटकन जावून लिफ्टमध्ये शिरलो आणि बेसमेंटचे बटण दाबले... मनातून मी प्रार्थना करत होतो की मध्येच कोठल्या मजल्यावर लिफ्ट थांबून कोणी आत येवू नये कारण कोणी नेहमीचे ओळखीचे असतील तर ते मला दिदीबरोबर पहातील. अर्थात, तो काही फार मोठा प्रॉब्लेम नव्हता पण तसे नाही झाले तर बरेच होते... लकिली लिफ्ट मध्ये कोठे थांबली नाही आणि आम्ही सरळ बेसमेंटला पोहचलो.
मग लिफ्टमधुन बाहेर पडुन आम्ही माझ्या कारकडे गेलो. माझ्या कारमध्ये आम्ही बसलो आणि कार चालु करत मी कार बेसमेंटमधुन बाहेर काढली... मग रस्त्याला लागल्यावर आम्ही दोघांनी सुटकेचा श्वास सोडला कारण आता आम्हाला कोणी एकत्र पाहिले तर काही प्रॉब्लेम नव्हता.... आमच्या लिमोझिन राईडसाठी आम्ही आता लिमोझिन टूरच्या ऑफिसकडे निघालो होतो... नव्या नवरीसारखी सजलेली संगीतादिदी माझ्या बाजुला बसलेली होती आणि मी तिला जाण्याच्या रस्त्याला दिसत असलेल्या दुबई सिटीबद्दल माहिती देत होतो. तसे ती आधी दोन-तीन वेळा दुबईला आली होती पण तिच्या लास्ट ट्रिपनंतर आत्तापर्यंत दुबईत काय बदल झाले होते ते मी तिला सांगत होतो... शेवटी आम्ही लिमोझिन टूरच्या ऑफिसजवळ पोहचलो. त्यांच्या ऑफिसच्या पुढिल पार्किंगमध्ये मी माझी कार पार्क केली आणि आम्ही दोघे कारमधुन बाहेर पडलो.
संगीतादिदी तिची पर्स सांभाळत आणि मी ती कॅरी बॅग हातात घेवून कारपासून ऑफिसकडे निघालो... मी दिदीला म्हटले की माझ्या हातात हात गुंफून मला चिटकून चल. ते ऐकून ती किंचित भांबावली पण मग हसत तिने माझ्या हातात हात घातला आणि माझा हात आपल्या उभारावर दाबून ती मला चिटकून चालु लागली... कोणीही आम्हाला पाहिले असते तर असेच वाटले असते की आम्ही मॅरिड कपल आहोत. आम्ही एकमेकांना चिटकून तसेच चालत टूरच्या ऑफिसमध्ये शिरलो. ऑफिसमध्ये शिरल्यावर रिसेप्शनिस्टने हसून आमचे स्वागत केले. आमचे लिमोझिन राईडसाठी बुकिंग आहे असे सांगितल्यावर तिने आम्हाला एका वेटिंगरूममध्ये बसवून चहा-पाणी विचारले. आम्ही काही नको सांगितले कारण लिमोझिनमध्ये लवकरात लवकर बसायला आम्ही दोघे जास्त उत्सुक होतो.
मग त्या रिसेप्शनिस्टने काही फॉरमॅलिटी पुर्ण करण्यासाठी मला तिच्या ऑफिसमध्ये बोलवले. तेथे गेल्यावर त्या फॉरमॅलिटी पुर्ण करताना मी हरीशला फोन लावला तेव्हा तो मला म्हणाला की त्यांच्या ऑफिसच्या मागे तो लिमोझिन रेडी करून त्यांचीच वाट बघत ऊभा आहे. त्याने सांगितले की काही क्षणातच आम्हाला ते लिमोझिनजवळ घेवून येणार होते आणि तेथे स्पेशल पद्धतीने आमचे स्वागत केले जाणार होते... त्याने उत्सुकतेने फोनवर मला विचारले की संगीतादिदी त्या लाल साडीत कशी दिसतेय तर मी हसून त्याला म्हणालो की काही क्षणातच आम्ही त्याच्याकडे येणारच आहोत तर तेव्हाच तु बघ.
त्याने मग मला परत त्या 'ट्रान्समिटर'ची आठवण करून दिली आणि तो कानात लावायला सांगितला. मी हसून त्याला हो म्हणालो तसे तो म्हणाला की आता आपले कम्युनिकेशन त्या ट्रान्समिटर द्वारेच होईल. मी हसत फोन कट करत दिदी बसली होती त्या वेटिंगरुमकडे निघालो आणि जाता जाता तो ट्रान्समिटर मी कानात लावला. हरीशला हाक मारत मी ट्रान्समिटर व्यवस्थित चालतोय का ते चेक केले आणि त्यानेही ट्रान्समिटरमधुन मला उत्तर देत ओके म्हणून सांगितले... म्हणजे आता माझे अन दिदी जे काही बोलणे होणार होते तो प्रत्येक शब्द हरीशला ऐकू जाणार होता. त्या क्षणापासून आमच्या दोघांत जे काही घडणार होते त्याचा तिसरा व्यक्ती 'श्रोता' असणार होता. त्या कल्पनेनेच मी उत्तेजित व्हायला लागलो...
दिदी बसली होती त्या वेटिंगरूममध्ये मी जेमतेम पोहचलो तर ती रिसेप्शनिस्ट आम्हाला बोलवायला आली. मग आम्ही तिच्या मागे मागे निघालो आणि तिने आम्हाला त्यांच्या ऑफिसच्या मागच्या बाजुला नेले. एका दरवाज्याजवळ नेल्यावर तिने आम्हाला त्या दरवाज्यातून पलिकडे जायला सांगितले आणि 'हॅव अ नाईस टाईम' म्हणून तिने आम्हाला शुभेच्छा दिल्या. तिला थॅंक्स म्हणून मी तिच्या समोरच संगीतादिदीचा हात पकडून वर केला आणि ती माझ्या दंडाला पकडून मला बिलगली. मग मी तो दरवाजा उघडला आणि आम्ही त्या दरवाज्यातून पलिकडे गेलो...
दरवाज्याच्या पलिकडे साधारण २० बाय २० फूटाची एक अशी जागा होती जी लाल रंगाच्या गालिच्याने पुर्ण आच्छादलेली होती, जिच्यावर फॅब्रिकचे सफेद रंगाचे छत होते, जिच्या तीन बाजुला सफेद भिंती होत्या आणि समोरील बाजु उघडी होती जेथे मोत्यासारखी चमकदार फिनिश असलेली सफेद रंगाची लिमोझिन ऊभी होती, जिचा हरीश ड्रायव्हर होता.
आम्ही दरवाज्यातून त्या भागात प्रवेश केला तसे एक अतिशय रोमॅन्टिक म्युझिक मोठ्या आवाजात चालु झाले आणि दोन्ही बाजुला रांग करून ऊभ्या असलेल्या, शॉर्ट मिडी ड्रेसमधल्या, १०/१२ सुंदर आणि सेक्सी फिलिपिनो मुलींनी आम्हा दोघांच्या अंगावर लाल गुलाबांच्या पाखळ्यांचा वर्षाव करत त्या आम्हाला वेलकम म्हणू लागल्या... मी आणि दिदी जणू खरोखर नवविवाहित जोडपे असल्यासारखे एकमेकांच्या हातात हात गुंफून, एकमेकांना बिलगून हसतमुखाने हळु हळु चालत पुढे लिमोझिनजवळ जावू लागलो...
माझ्या मनात उकळ्या फुटत होत्या की ह्या सगळ्या मुलींना वाटत असेल की संगीतादिदी माझी बायकोच आहे. माझ्या बहिणीला त्या माझी बायको समजत असतील ह्या विचाराने मी अजुनच उत्तेजित होत होतो... मला खात्री होती संगीतादिदीच्या मनातही असेच विचार येत असावेत आणि त्याने ती पण उत्तेजित होत असावी... जस जसे आम्ही लिमोझिनजवळ जात होतो तस तसे आमच्या मागील मुलीं हसत, गलका करत मागच्या दरवाज्यातून निघून जात होत्या... शेवटी जेव्हा आम्ही लिमोझिनजवळ पोहचलो तेव्हा तेथे एका बाजुला लिमोझिनचा ड्रायव्हर, 'हरीश' ग्रे कलरच्या सुटा-बूटात, हसत मुखाने, हातात एक कॅमेरा घेवून ऊभा होता तर दुसऱ्या बाजुला एक अतिशय सुंदर आणि सेक्सी, ऊंच आणि भरलेल्या अंगाची अरबी मुलगी, मादक हास्य करत हातात पुष्पगुच्छ घेवून ऊभी होती.
ती मुलगी प्रसन्नपणे हसत पुढे झाली आणि तिने हातातला पुष्पगुच्छ संगीतादिदीच्या हातात देत तिला शेक-हॅन्ड करत, त्यांच्या टूरतर्फे तिचे स्वागत केले. मलाही शेक-हॅन्ड करत, वेलकम म्हणत तिने माझेही स्वागत केले. अरबी शब्दोच्चार मिश्रित इंग्लिशमध्ये ती आमच्याशी बोलायला लागली... (जे येथे मी मराठीत लिहीत आहे)...
"आमच्या लिमोझिन टूरतर्फे तुम्हा विवाहीत जोडप्याचे हार्दिक स्वागत आहे! तुम्ही दोघे नवरा-बायको अतिशय सुंदर दिसत आहात!..."
तिने आम्हा दोघांना 'नवरा-बायको' म्हटले तसे मी सुप्त उत्तेजनेने खुषीत हसत संगीतादिदीकडे पाहिले. ते ऐकून संगीतादिदीच्या चेहऱ्यावर लाली पसरून ती प्रचंड लाजली! मी हसत त्या मुलीला म्हणालो,
"तुमच्या ह्या छान स्वागताबद्दल खुप खुप धन्यवाद! पण आम्ही दोघे नवरा-बायको नाही आहोत!"
"काय सांगता?? खरच???" त्या मुलीने आश्चर्याने म्हटले आणि काहितरी विचार करून ती पुढे हसून म्हणाली, "ओह... मला माफ करा... हिने लाल रंगाची साडी घातली आहे आणि कपाळावर हा लाल रंग लावला आहे त्यामुळे मला असे वाटले की ही तुमची बायको आहे... माझ्या माहितीप्रमाणे तुमच्या भारतीय संस्कृतीत विवाहीत स्त्रिया लग्नात अशी वेशभुषा करतात..."
"हो... तुमची ती माहिती अगदी बरोबर आहे!" मी हसून तिला म्हणालो.
"ओह... म्हणजे बहुतेक तुम्ही बॉयफ्रेन्ड-गर्लफ्रेन्ड असाल... आणि लवकरच लग्न करणार असाल..." तिने तिचा पुढिल अंदाज व्यक्त केला.
"नाही... तसेही नाही..." मी मिश्किलपणे हसत म्हणालो.