सोनेरी जाळे

[rajsharma]

"काय बघतेस, मंजू?"

"अय्टया, वहिनी, नेकलेस किती छान आहे! नवं दिसतंय! कधी घेतलंत?" मंजुषाला निलीमाच्या शेजारी रहायला येऊन काहीच दिवस झाले होते, पण निलीमाच्या अंगावर किंवा घरात तिला नेहमी काही तरी नवी वस्तू दिसायची. तिला निलीमाचा अतिशय हेवा वाटायचा.

"कालच घेतलं!" निलीमा जाणून बुजून खोटं बोलली.

"आवडलं तुला?"

"हो ना! खूपच क्यूट आहे." तिनेही त्या नेकलेस बद्दल अगोदर निलीमानेच वापरलेलं विशेषण वापरलं होतं.

"तू पण घे ना!" निलीमाने पहिला खडा टाकला.

"अहो वहिनी, माझं कुठे तुमच्या सारखं नशीब? तुम्ही कश्या नेहमी काही ना काही तरी नवं घेत असता, मला थोडी शक्य आहे!"

निलीमाला मंजुषाच्या आवाजात निषादाची किनार जाणवली.

"का गं? महेशला सांग, तो आणून देईल की तुला!" महेश मंजुषाचा पति होता. मंजुषा एकदम रडायलाच लागली. निलीमाला कळे ना की आपण असं काय बोलून गेलो की मंजुषाला रडू फुटलं. ती मंजुषाजवळ गेली.

"अगं, रडतेस कशाला? मी बोललेलं काही खटकलं का तुला? चल, रडणं थांबव अन् डोळे पूस बरी हा रुमाल घे." मंजुषाने रडणं थांबवत निलीमाने दिलेला रुमाल घेतला व आपले डोळे पुसले. त्या रुमालाला एक मंद पण धुंद करणारा सुवास येत होता. निलीमाने मंजुषाचा हात आपल्या हातात घेतला व तिला सोफ्यावर बसवून आपण तिच्या जवळ बसली. "कसं शहाण्या सारखं रडणं थांबवलंस! आता सांग मला सगळं. काही लपवू नकोस माझ्या पासून." मंजुषा निलीमाला 'वहिनी' म्हणून संबोधायची, पण ती तिला मोद्या बहिणीसारखीच वाटायची. आपलया अडचणी, घरातल्या कुरबुरी ती मोकळेपणाने निलीमाला सांगायची. मग ती सुद्धा मंजुषाला शक्य ती मदत करायची. त्यामुळे, आताही तिला निलीमासमोर आपलं मन मोकळं करण्यात काही वावगं वाटलं नाही. "वहिनी, तुम्हाला तर माहितच आहे की महेश हा भावंडांमधला थोरला आहे. त्याचे वडील रिटाटार झाले आहेत, धाकटा भाऊ प्रायव्हेट इंजिनीयरींग कॉलेजमधे शिकतो आहे आणि बहीणही आता लग्नाला आलेली आहे. त्यामुळे, महेशला गावी खर्चासाठी पैसे धाडावे लागतात. निम्म्याहून अधिक पगार असाच जातो. मला मान इकडे बरीच ओढाताण होते. आणि आत्ता नणंदेच्या लग्नासाठीही काहीतरी व्यवस्था करावी लागेल. ह्या सगळ्यामुळे मला आपल्या आवडीनिवडी माराव्या लागतात.
आता तुम्हीच सांगा मी काय करू."

"तुझं म्हणणं खरं आहे गं. तुझा दीर इंजिनीयार झाल्यावर मग महेशवर इतका ताण नाही येणार."

"अहो वहिनी, तो आता पहिल्या वर्षाला आहे. म्हणजे जवळपास चार वर्ष शिक्षणातच जातील. आणि त्यानंतर जेव्हा कमाईला लागेल तेव्हा खरं!" तिचा आनाज पुन्हा केविलवाणा झाला होता.

"मंजु, तू बाई रडू नकोस गं. थां मी कॉफी करून आणते, ती घे, तुला फ्रेश वाटेल. मग आपण बघू काही मार्ग निघतो का." असे म्हणून निलीमा किचन मधे गेली. मंजुषाचा प्रॉब्लेम ऐकल्यावर, तिला नरेनसाठी गटवता येईल असा निलीमाला विश्वास वाटू लागला. थोड्या वेळात कॉफी करून ती हॉलमधे घेऊन आली. मंजुषाही सावरली होती. दोघींचं कॉफीपान झालं. उष्ट्या कपबशा घेऊन निलीमाने किचनच्या सिंक मधे मोलकरणीसाठी ठेऊन दिल्यात. हात पुसत ती पुन्हा बाहेर आली.

"अहो बहिनी ... तुम्हाला एक विचारू का?"

"विचार ना!"

"मी जेव्हा तुमच्याकडे बघते, तेव्हा तुम्ही नेहमीच फ्रेश दिसता. आता मी तुमच्यापेक्षा वयाने लहान आहे, पण तुम्हीच जास्त आकर्षक दिसता."

"मंजु, मी तुझ्या प्रश्नाचे उत्तर देण्यापेक्षा तुलाच एक प्रश्न विचारते. खरं खरं उत्तर द्यायचं हं. तुझ्या प्रश्नाचं उत्तर त्यातच मिळेल तुला."

"इश्श्य, विचारा की!"

"महेश तुझ्याकडे लक्ष देत नाही का गं?" निलीमाने लक्ष शब्दावर सहेतुक जोर दिला. मंजुषाला पटकन उमगलं, निलीमाला काय म्हणायचंय ते. तिचा चेहरा खाली झुकला.

"अगं, सांग ना!"

[rajsharma]

"अगं, सांग ना!"

"बहिनी, काय सांगू तुम्हाला? अहो, ह्यांना कुटंबाच्याच चिंता असतात. त्यांचं सदैव, आपल्या घरच्यांसाठी आपण जास्तीत जास्त काय करू ह्याकडेच लक्ष असतं. मग माझ्याकडे कुठे बघतील?"

"पण, निदान ते तरी करत असाल ना तुम्ही रोज?"

"रोज? अहो काय चेष्टा करताय वहिनी? महिन्यातून एखाद वेळ केलं तरी नशीब!" हे संवाद सुरू असताना निलीमाला आनंदाच्या उकळ्या फुटत होत्या, पण तिने चेहरा निर्विकार ठेवला होता. गाडी व्यावस्थित रूळावर होती.

"मंजु, तुला हे नेकलेस आवडलंय ना? मी देते तुला!" निलीमाने अचानक विषय बदलवला. क्षणभर मंजुषाचा आपल्या कानावर विश्वासच बसला नाही.

"अगं, मी खरंच सांगते. मी घेईन दुसरं."

"नको हो वहिनी, असली महागाची वस्तू कशी घेईन मी तुमच्या कडून? आणि महेश काय म्हणेल?"

"अगं त्यात काय विशेष? तुझ्यासाठी मी एवढंही नाही करू शकत? अन् महेशला सांग मी दिले म्हणून."

"अहो बहिनी, खरंच नको! तुम्हाला बरेच पैसे लागले असतील हे घ्याटाल्ना!" आता निलीमाने दुसरा खडा टाकायचा ठरवलं.

"अगं मंजू, मी हे माझ्या पैश्यांनी नाही घेतलंय."

"मग?"

"माझ्या एका मित्राने मला गिफ्ट दिलंय!" निलीमाचे मंजुषाच्या चेह-यावरील भावांकडे लक्ष होतं.

"मित्राने?"

"अगं, आता तुझ्यापासून काय लपवायचं? त्याचं माझ्यावर प्रेम आहे! तो देत असतो मला असल्या गिफ्ट्स मधून मधून!" मंजुषाला आपण काय ऐकतो आहे ह्यावर विश्वासच बसत नव्हता. निलीमा बोलत होती ते तिला चमत्कारिक वाटत होतं. निलीमा पुढे बोलू लागली.

"तू मघाशी मला म्हणालीस ना की मी नेहमी फ्रेश दिसते. तुला काय वाटतं, सावंत साहेब माझ्याकडे लक्ष देत असतील? त्यांना ऑफिसच्या व्यापातून वेळ मिळेल तर ना! माझा मित्रच लक्ष पुरवतो माझ्याकडे!"

"पण सावंत साहेबांना माहिताय हे?"

"त्यांना ठाऊक आहे सगळं. पण ते दुर्लक्ष्य करतात! माझ्या आवडीनिवडी, माझ्या इच्छा परस्परच पूर्ण होत असल्याने त्यांना काही बघावं नाही लागत." हे सगळं मंजुषाला विचित्र वाटत होतं, पण मनाच्या कुठल्यातरी कोपऱ्यात त्याबद्दल एक अनामिक आकर्षणही वाटत होतं. निलीमासारख्या विवाहित स्त्रीला कुणी प्रियकर असावा ही कल्पना तिच्या अंगावर रोमांच उठवून गेली.

"अगं मंजू, तू म्हणशील तर तो तुलासुध्दा गिफ्ट देईल!" निलीमाने पुढला खडा टाकला. मंजुषा बिथरते का ह्याची तिला भिती वाटली. काही क्षण तसेच शांततेत गेलेत. जसजसे क्षण उलटू लागले तशी, बाण बरोबर निशाण्यावर लागलाय ह्याची निलीमाची खात्री होऊ लागली. मंजुषाच्या किंकर्तव्यमूढ झाली होती. निलीमाच्या बोलण्याला कसे रिअॅक्ट करावे हेच तिला कळेना. "पण मला का गिफ्ट देईल तो?"

'चला, मंजुषा चिडली नाही तर, निलीमाने विचार केला.

आता निलीमाने स्पष्ट बोलायचे ठरवले. "तो जसा माझ्याकडे लक्ष पुरवतो, तसंच तो तुझ्याकडेही पुरवेल!"

'आता मंजुषाचा स्फोट होणार नक्की निलीमा जीव मुठीत धरून बसली.

"अहो बहिनी, पण हे योग्य आहे का? मला नाही पटत!" ।

"अगं, त्यात नं पटण्यासारखं काय आहे? आपण आपल्या इच्छा कशासाठी माराटाच्या? आपल्याला हवं ते प्राप्त करून घेण्याचा अधिकार आहे." आता निलीमा मंजुषाच्या अगदी जवळ बसली होती. तिने आपले दोन्हीही हात मंजुषाच्या खांद्यांवर ठेऊन तिच्या डोळ्यात डोळे घालून ती बोलत होती. मंजुषाला निलीमाचे उष्ण श्वास आपल्या चेहऱ्यावर जाणवत होते. निलीमाच्या बोलण्यातलं तर्कशास्त्र तिला पटत होतं, पण तसं वागावं हे मात्र तिला पटत नव्हतं. "आणि तू हे नीति-अनीति वगैरे मनात आणून नकोस. ह्या सगळ्या झूट गोष्टी आहेत. आपलं शरीर आणि त्याला हव्या असलेल्या इच्छा-वासना हेच खरं आहे." निलीमाचं हे तत्त्वज्ञान मंजुषाच्या मनाला झिणझिण्या आणत होतं, पण कुठेतरी तिचं शरीर बंड करू पाहत होतं.

"मग मी सांगू नरेनला?"

"नरेनला?"

"अगं हो, तुला सांगायचंच राह्यलं बघ! नरेन माझ्या मित्राचं नांव आहे, आणि सांगायचं म्हणजे माझी त्याची ओळख सावंतसाहेबांमुळेच झाली. तू होकार देशील तर तो तुझ्यावर सुध्दा गिफ्ट्सचा वर्षाव करेल. अडी-अडचणीला पैशाचीही मदत करेल."

"अहो, पण हे सगळं महेशला कसं दाखवू? असल्या महागड्या वस्तू कुठून आणल्या असे त्याने विचारले तर मी कय उत्तर देऊ?"

"ते तू माझ्यावर सोड! मी सावंतसाहेबांकडून सांगवेन त्याला. ते घालतील त्याची समजूत! तसाही तो आता ह्यांच्या ऑफिसमधे आल्याने, त्याला ह्या डिपार्टमेंटच्या सगळ्या चाली-रिती कळतील व अंगवळणीही पडतील! मग उद्या बोलवू नरेनला?" मंजुषाच्या तोंडातून काहीच शब्द निघत नव्हते. ती जणू बधिरशी होऊन गेली होती, पण तिची मान अस्फुटशी हलली. पण आपण काय भलतंच पाऊल उचलतो आहे, ह्या कल्पनेने तिला रडू फुटलं. निलीमाने मंजुषाचा रडण्याचा आनेग थोडा ओसरू दिला. तिला जाणवून चुकलं होतं की मासळी आता जाळ्यात फसत चालली आहे.

[rajsharma]

[rajsharma]

आता फार सांभाळन तिला हाताळावं लागणार होतं, नाहीतर ती जाळ्यातून निसटायची. मंजुषाच्या रडण्याचा जोर कमी झाल्यावर निलीमाने आपल्या ओठांनी मंजुषाच्या डोळ्यातले अश्रू टिपले, ती आता मंजुषाच्या अधिकच निकट आली होती. निलीमाला तिच्या तरूण देहाची उष्णता जाणवत होती. मंजुषाचे अश्रू टिपत्ता टिपत्ता तिने आपले ओठ हळच मंजुषाच्या विलग झालेल्या ओठांवर टेकवलेत. ते ओठ तिला अगदी मऊ सायीप्रमाणे मुलायम लागले.

ह्या ओठांचा व तिच्या एकंदरीतच शरीराचा नरेन उपभोग घेणार होता. तिला नरेनचा हेना वाटू लागला. त्याक्षणी तिने नरेनच्या आधी स्वतःच मंजुषाचा आस्वाद घ्यायचे ठरवून टाकले.

सेक्सच्या बाबतीत तशी निलीमा उत्सुक असायची. नरेनसारख्या दमदार पुरूषाकडून प्रणयसौख्य प्राप्त होत असल्याने तो सेक्स मधे जेवढे प्रयोग करायचा त्यापुरतीच ती प्रयोगशील होती. त्यापलिकडे तिच्या सेक्सच्या गरजा गेल्या नव्हत्या. आज प्रथमच तिला दुसन्या स्त्रीबद्दल आकर्षण उत्पन्न झालं होतं. तिने मंजुषाचे मलईदार ओठ चोखणं सुरूच ठेवलं होतं. मंजुषाच्या मनात भावनिक आंदोलनं सुरू असल्याने सुरूवतीला तिचं ह्या चुंबल्या जाण्याकडे ध्यानच नव्हतं. हळुहळु ती भानावर यायला लागली. निलीमाचे ओठ आपल्याशी खेळतायंत हे तिला अस्पष्टसं जाणवलं. तिची ही अवस्था निलीमाने जाणली. मंजुषा विथरून जाऊ नये म्हणून तिने आपले चाळे थांबवले. मंजुषाने उत्तेजित व्हावे म्हणून तिने दुसरा मार्ग अवलंबायचं ठरवलं.

"ए मंजु, चल ना आपण आत बेडरूममधे जाऊन बोलू या!" असं म्हणुन तिने मंजुषाचा हात धरून तिला आपल्या बेडरूममधे घेऊन गेली. आत गेल्यावर तिने आतला ट्यूबलाइट ऑन केला व सिलींग फॅनही सुरू केला. आता दोघीही बेडवर बसल्या. तिने मंजुषाला आपल्या जवळ घेतलं.

"अगं, नरेन अतिशय चांगला आहे स्वभावाने. आणि प्रणयसुख तर असं देतो की विचारूच नकोस. मला अगदी फुलवून खुलवून तृप्त करून टाकतो." निलीमा बोलतंना मंजुषाकडे बारकाईने बघत होती. तिच्या चेह-यावर विस्मयाचे भाव होते. निलीमा परपुरुषाबरोबर रत होण्याचे कसे चवीने वर्णन करत होती ह्याचे तिला राहून राहून आश्चर्य वाटत होते.

"आ आई गं!"

"वहिनी, कय झालं?"

"आ . . मला काही तरी चावलं बघ! आई ग ..." असं म्हणून निलीमाने कण्हल्यासारखं केलं. "काय चावलं, वहिनी?"

"अगं काही कळत नाही!" असं म्हणून ती पुन्हा कळवळली.

"कुठे चावलं?" मंजुषाने काळजीने विचारले. "ह्या इथे ...." असं म्हणून निलीमाने आपला उजवा हात मांड्यांच्या मधे ठेवला. "आई गं ....."

"वहिनी, मला दाखवा बरं . . . मी बघते!" मंजुषा अजाणपणे निलीमाच्या ट्रॅपमधे अडकत चालली होती. निलीमा कळवळल्याचे ढोंग करत उभी राहिली व वाकून तिने आपली साडी कंबरेपर्यंत वर उचलत ती पुन्हा बेडवर बसली. आत काहीच न घातल्याने तिची इष्काची दौलत उघडी पडली. तिला अश्या अवस्थेत बघून मंजुषा थक्क झाली.

आपल्या योनीवर हात ठेवत निनीमा म्हणाली,

"हे बघ, इथे काही तरी चावलंय. मला तर बाई नीट बघता टोत नाही, तूच बघ बर काही कीडा-मुंगीतर नाही! आता चांगलीच आग होते आहे." मंजुषा बिचारी काळजीने निलीमाच्या पायांजवळ खाली बसली. निलीमाने आपल्या योनीचे ओठ फाकवून घेतलेत.

मंजुषाला भोगायच्या कल्पनेनी तिची योनी ओली व्हायला सुरूवात झाली होती. "मंजु, तू बाई जरा हात लावून बघ बरं काही आत तर गेलं नाही ना!" मंजुषाने भीत भीत निलीमाच्या योनीवर हात ठेवला. तिचा चेहरा निलीमाच्या विलग झालेल्या मांयांमधे आला होता. निलीमाच्या पाझरत चाललेल्या योनीतून सूक्ष्म मादक गंध दरवळू लागला होता. मंजुषाने हळच आपले एक बोट निलीमाच्या योनीमार्गात घातले व आत काही लागतं का बघू लागली.

"आई गं!"

"काय झालं, वहिनी? दुखतंय का?"

"नाही गं! किती बरं वाटलं, तू बोट लावलं तर! अजून जरा चोळ ना!" महेशने कित्येक दिवस संभोग न केल्याने मंजुषा शरीरसुखापासून वंचित झालेली होती. त्यातून निलीमाने नरेनबद्दल सांगून तिच्या देहात वासनेचं एक वादळच निर्माण केलं होतं. आणि निलीमासारख्या सुंदरीने आपले स्त्रीत्व तिच्यासमोर उघडं केले होते. मंजुषा वेगळ्याच विश्वात्त पोहोचली होती. निलीमाची योनी कुरवाळानी अशी तिला अनावर उर्मी झाली. मागला पुढला कसला विचार न करता ह्या इष्काच्या आगळ्यावेगळ्या खेळात तिने स्वतःला झोकून दिले. अधीरपणे ती निलीमाच्या योनीत बोट आत बाहेर करू लगली. मासोळी गळाला लागल्याची निलीमाची खात्री पटली.

"काही नाही ना गं आत?"

"नाही हो, वहिनी. आत काही असेल असं मला वाटत नाही. उठू का मी?" तिने 'उठू का' असं विचारनं, पण मनातून तिला वाटत होतं की निलीमाने नाही म्हणावं आणि हे असंच अखंड सुरू रहावं.

"बघ बाई तुला त्रास होत नसेल आणि आवडत असेल तर बस ना अशीच थोडा वेळ! मला खूप बरं वाटतंय!" ह्यात खोटं काहीच नव्हतं. मंजुषाच्या स्पर्शामुळे निलीमा धुंद झाली होती. मंजुषाने पडत्या फळाची आज्ञा घेतली. ती आवेगाने बोट आत-बाहेर करू लागली. निलीमाच्या ओल्याचिंब योनीकडे ती टक लावून बघत होती.

"ए वेडे, काय बघतेस ग?"

"वहिनी, तुमचं आतलं कसं पिकलेल्या कलिंगडाच्या फाके सारखं दिसतंय, असं वाटतं की खाऊनच टाकावं!" आपण एवढं धीटपणे कसं बोलू शकलो ह्या विचाराने मंजुषा लाजली.

"अगं, मग खा की! माझी अजिबात ना नाही! पण तू खूप आप्पलपोटी आहे. मला नाही आवडलं तुझं असं वागणं!"

"काय झालं, वहिनी? माझं काय चुकलं?" मंजुषाने घाबरलेल्या स्वरात विचारलं.

[rajsharma]

निलीमा ह्या प्रणयक्रीडेपासून आपल्याला रोखणार तर नाही ना?

"अगं दुष्टे! माझं सगळं बघितलं आणि आपला मुद्देमाल मान लपवून ठेवलायस!"

निलीमाच्या म्हणण्याचा अर्थ लक्षात येताच मंजुषा लाजून चूर झाली. तिने आपली मान खाली घातली. निलीमाने आपल्याला सावरत मंजुषाला हात धरून उठवलं व आपल्या मिठीत घेतलं. तिची हनुवटी उचलत तिच्या विलग झालेल्या ओठांचं चुंबन घेऊ लागली. मंजुषाने आपले दोन्ही हात निलीमाच्या माने भोवती गुरफटत तिच्या ओठांमधे आपले ओठ खुपसले. दोघींनाही एकमेकांचे उष्ण श्वास जाणवत होते. मंजुषाचे स्तन निलीमाच्या स्तनांवर दबून तिला आपल्या स्तनांग्नांमधे सुरसुरी जाणवू लागली.

"मग, दाखवतेस ना मला तुझी?" खरं म्हणजे निलीमाला मंजुषाला पूर्ण नागवी करून तिच्या देहाला भोगायचे होते. पण आता मंजुषा संपूर्णपणे तिच्या ताब्यात आलेली होती. तिचा यथावकाश ती आस्वाद घेणार होतीच. आता तिला फक्त ऑर्गेझम हवा होता. मंजुषाने आपली मान हलवून तिला रूकार दिला. निलीमाने प्रथम आपली साडी सोडून टाकली. आता ती कंबरेखाली नागवी झाली होती. मग तिने मंजुषाच्या निऱ्यांना हात घातला. भराभर तिने मंजुषाची साडी व पेटीकोट काढन टाकले. मंजुषाने नाजून डोळे मिटून घेतले होते. तिचे पाय किंचितसे विलग झालेले होते. तिच्या कंबरेखाली इवलीशी गुलाबी निकर होती.

त्या निकरचा मध्यभाग ओला होऊन तिच्या अंगाला चिपकला होता. त्यामुळे तिच्या योनीच्या मांसल ओठांचा आकार स्पष्ट दिसत होता. निकरच्या दोन्ही बाजूंनी कुरळ्या केसांची लन दिसत होती. निलीमा मंजुषाच्या समोर गुडघे टेकून बसली. निकरच्या कपड्याआडून मंजुषाच्या उत्तेजित शरीराचा गंध तिच्या नाकाला जाणवू लागला. बेभान होऊन तिने आपले तोंड मंजुषाच्या केंद्रभागी लावले व निकरचा कपडा चाट लागली. आधीच ओली झालेली निकर निलीमाच्या लाळेने अजून चिंब झाली. मंजुषाने अनावर होऊन निलीमाचे तोंड आपल्या योनीप्नदेशावर दाबून धरले. तिच्या मुखातून सुखाचे उसासे निघायला लागलेत. योनीदर्शनाच्या आड येणारी निकर निलीमाने खस्सकन ओढून काढली. निलीमा पायांमधे बसली असल्यामुळे मंजुषाला आपलि फाकलेली योनीही झाकता येईना. तिची ही अवघडलेली अवस्था बघून निलीमाची उत्तेजना वाढीला लागत होती. तिने आपली उजवी तर्जनी मंजुषाच्या योनीच्या पाकळ्यांवरून फिरवली. आतला कामसलिल थोडासा बाहेर झिरपल्याने त्या पाकळ्या आई झाल्या होत्या.

योनीमार्गाच्या बुळबुळीत पणामुळे, मार्ग घट्ट असूनही निलीमाचे बोट सहजरित्या आत शिरले होते...

"वहिनी..नका नं..असा..चावटपणा..करू! मला..कसंतरीच..होतंय!" मंजुषा विनवू लागली. त्याकडे अजिबात लक्ष न देता निलीमाने तिच्या योनीवर आपल्या बोटाचे आक्रमण सुरूच ठेवले. एवढंच नाही तर आपले ओठ तिच्या ओटीपोटाच्या अगदी जवळ नेत मंजुषाचा उत्तेजित झालेला क्लायटोरिस चोखू लागली.

"आ ह... वाहिनी . . . का छळताय मला . . ." तिच्या पायातले त्राण निघून गेले. पडू नये म्हणून तिने आपल्या पुढ्यात वाकलेल्या निलीमाच्या डोक्याचा आधार घेतला. त्याचा परिणाम असा झाला की निलीमाचा चेहरा मंजुषाच्या उघड्या योनीमार्गावर चिकटून गेला. मंजुषाचा उष्ण ओलसर कामगंध उरात भरून घेत ती मंजुषाच्या योनीला जोराने चोखू लागली. तिच्या चोखण्याचा उन्माद मंजुषामधेही भिनला. आपल्या इष्काच्या सतारीचे असे छेडणे तिच्या रोमारोमातून गुंजन करू लागलं.

"आई गं... सहन . . . होत . . . नाहीय हो . . . बहिनी . . ." मंजुषाच्या स्खलनाची अवस्था निलीमाने ताडली. आपल्या दोन्ही हातांनी मंजुषाच्या भरदार कुल्ल्यांना घट्ट धरत तिने हलकेच तिच्या दाण्याला चावा घेतला. उत्तेजनेच्या चरमसीमेपाशी पोहोचलेल्या मंजुषाच्या उत्कटतेचा कडेलोट झाला. निलीमाच्या तोंडावर आपली योनी घासत तिने आपल्या पाझरण्याने निलीमाचा चेहरा चिंब करून टाकला. नंतर, भानावर आलेल्य मंजुषाला निलीमाने बेडवर झोपवले. आता तिला स्वतःला रिलीफ हवा होता. ती मंजुषाच्या देहावर उलटी आरूढ झाली. आपले तोंड तिने पुन्हा मंजुषाच्या योनीमुखावर ठेवले व आपली योनी तिच्या तोंडावर दाबली. पहिलीच वेळ असूनही, मंजुषाला आता काय करायचंय हे बरोबर उमगलं. तिने आपली जीभ निलीमाच्या योनीत घुसवली. त्या बेडरूम मधे प्रणयाचे एक नवे आवर्तन सुरू झाले. एकमेकींना पूर्णपणे संतुष्ट करून आता त्या एकमेकांच्या मिठीत पहुडल्या होत्या. निलीमाला अतीव समाधान लाभले होते. नरेनला मंजुषा अर्पण करण्यासाठी योजलेल्या प्लॅनचा अर्धा टपा यशस्वी पार पडला होता.

"मंजू, मग मी नरेनला काय सांगू? बघ बाई, तुझ्यावर जबरदस्ती नाही. तू म्हणशील तर मी बोलावते त्याला."

"कधी बोलागणार आहात त्यांना?" निलीमाने मंजुषाचा स्वरातला अधीरपणा ओळखला. आता कसलीच शंका शिल्लक रहिली नव्हती.

"अगं, मी त्याला उद्याच बोलावते. तो जनरली दुपारी दोनला येत असतो. तू माझ्याकडे एक वाजताच येऊन जा! तुझी नीट तयारी करून देईन. तुला पाहताच तो खलास होईल अशी नटवते तुला." मंजुषा लाजून निलीमाच्या कुशीत शिरली.

थोड्या वेळाने मंजुषा आपल्या घरी निघून गेली. ती जाताच निलीमाने नरेनला फोन करून सुवार्ता दिली. नरेन एकदम खूष झाला..

"थंक यू, निलू डार्लिंग! तू काम फत्ते केलंस अखेरला! मानलं हं तुला!"

"नुसतं कोरडे थंक्स नकोत! उद्या येताना मंजूसाठी चांगलंसं गिफ्ट घेऊन ये!"

"आणते बाबा मी! बिल्कूल भूलणार नाय बघ."

"आणि माझ्यासाठी दोन आणायचेत! लक्षांत आहे नं?"

"निलू डार्लिंग, आपण लय खूष हाय तुझ्यावर! उद्याना तुला दुप्पट काय चारपट देईन! बोहनी केली म्हणून बोनस तुला! मातर एक विचारू काय?" दुप्पट च्या ऐवजी चौपट म्हतल्यावर निलीमा पाघळून गेली.

"विचार ना!"

"मंजुबायखातर नेकलेस घेते मी. पर तू चार-चार नेकलेसच्या काय माला घालशील? त्या बदल्यात त्याच्या केश व्हॅल्यूच्या चारपट केश तुला दिली तर मंजूर का तुला?"


नरेन कॅश देतो म्हटल्यावर तर निलीमा नाचायचीच वाकी राहिली. हातखर्चाला कॅश के व्हाही परवडते, असा विचार तिच्या मनात आला.

"अरे नरेन, चालेल का विचारतोस? मला तर धावेल!"

"बहोत खूब! मग उद्याला येते मी! दोपहर दोन वाजता येते. मंजुबायाला तैय्यार करून ठेव!"

"तू बघच मी तिला कशी तयार करते ती. तिला बघताच तुझा उभा नाही राहिला तर म्हण!"
* * * * *