“हे आमच्या कंपनीचं नविन प्रॉडक्ट आहे. याला म्हणतात ‘बूब सकर’. तुम्ही प्लीज तुमचा शर्ट काढून ठेवाल का?” माझी काय बिशाद होती नाही म्हणायची? एक तर अशी तरुण मुलगी एकांतात शर्ट काढायला सांगतेय, ही एक्साइटमेंट. आणि दुसरं म्हणजे तिच्या बॅगमधे असलेली ‘किमान’ तीन-चार प्रकारची हत्यारं! शर्टची बटणं काढून मी शर्ट अंगावेगळा केला. तिच्या पुढच्या सूचनेनुसार बनियनदेखील काढून
ठेवला. हेडफोनसारखं दिसणार्या त्या ‘बूब सकर’ला वायरनी जोडलेले दोन वाटीसारखे अर्धगोल होते. ते अर्धगोल
माझ्या छातीवर टेकवून तिनं निप्पल्सभोवती अॅडजस्ट केले. मग खट्याळ हसत ती म्हणाली - “अगदी ‘बूब्स’ नसले तरी डेमोपुरतं मटेरीयल आहे बर का इथं! फक्त ‘सकर’च्या लेव्हल टू, लेव्हल थ्री वर थोडंसं दुखेल तुम्हाला. त्याचं काय आहे ना, हा ‘सकर’ गुळगुळीत स्कीनसाठी डिझाईन केलाय. आता ज्या भागावर हा वापरायचा तिथं ‘एवढे’ केस
असतील हे त्या डिझायनरला तरी कसं सुचणार म्हणा.” असं बोलत असतानाच तिनं रेग्युलेटरवर लेव्हल वन सेट करुन सकर ‘ऑन’ केला. मला छातीवर हलकासा झटका बसल्यासारखं वाटलं, पण ते दोन अर्धगोल आता एकदम फिट बसले होते. “तुमच्या गैरहजेरीत तुमच्या मैत्रिणीचे हात फार दुखू नयेत, म्हणून हे खास मशिन आमच्या कंपनीनं
बनवलंय. हे लेव्हल वन वर माउंटींग झालं की हळूहळू लेव्हल वाढवत न्यायच्या. या अशा…” असं म्हणत तिनं लेव्हल टू घेतली. आता माझ्या छातीवरचा दाब वाढल्याचं मला जाणवलं. त्या अर्धगोलांच्या बॉर्डरमधे केस अडकून ओढले गेल्यानं थोडं दुखत होतं खरं, पण त्यापुढचं फीलिंग जबरदस्त होतं. निप्पलभोवती कुणाचं तरी तोंड असल्याची जाणीव
होती ती. शक्य तितकं ‘मटेरीयल’ तोंडात भरुन कुणीतरी जोरात ओढतंय, असं वाटत होतं. माझ्या चेहर्यावर समाधानाचं हसू बघून तिनं रेग्युलेटरवर लेव्हल थ्री सिलेक्ट केली. अचानक माझ्या छातीवरचा दाब थांबला. मला वाटलं, मशिन बंद पडलं की काय. पण तेवढ्यात ते दोन्ही अर्धगोल जागेवरच फिरु लागले. आधी दोन्ही उजवीकडे थोडेसे गोल फिरले, मग डावीकडे. त्यानंतर एक डावीकडे, दुसरा उजवीकडे. दोन-तीन वेळा असं फिरुन झाल्यावर पुन्हा
दाब वाढू लागला, आणि फिरण्याचा स्पीडही. हातांनी एखाद्या मुलीचे गुबगुबीत स्तन दाबावेत, पिरगाळावेत, तसंच त्या मशिनचं काम चाललं होतं. तोंडानं चावणं आणि हातानं पिरगाळणं, या दोन्ही क्रिया एकाच वेळी होत असल्यानं प्रचंड एक्साईट व्हायला झालं होतं. आपण कुठं आहोत, कुणासमोर आहोत, सगळं विसरुन मी सोफ्यावर मागं मान टाकली आणि ट्रॅकपँटवरुनच माझ्या उत्तेजनेला दाबत विव्हळू लागलो. आह् आह् ओह् ओह् असे आवाज माझ्या तोंडून फुटू लागले. तेवढ्यात… अचानक ‘बूब सकर’ बंद झाला. छातीवरचा पूर्ण दाब गेला. मी रागानं डोळे उघडून समोर उभ्या असलेल्या तरुणीकडं बघितलं. “आय होप यू लाईक्ड इट, सर,” खोडकरपणे हसत तिनं विचारलं. “ऑफ कोर्स, येस! पण ते मधेच बंद कसं पडलं?” “त्याला ऑटो साउंड सेन्सर आहे सर. वेगवेगळ्या लेव्हल्सनुसार युजरच्या आवाजाच्या तीव्रतेची पातळी सेट केलेली आहे. यामधे अजून लेव्हल फोर, लेव्हल फाईव्ह, लेव्हल सिक्स, आणि लेव्हल सेव्हन
इतक्या लेव्हल्स आहेत. पण ‘लेव्हल थ्री’लाच तुम्ही ‘लेव्हल सिक्स’ची आवाजाची पातळी क्रॉस केलीत. त्यामुळं तुमच्या सुरक्षेसाठी मशिन ऑटो स्वीच ऑफ झालं.” “म्हणजे, तुम्ही म्हणताय की मला लेव्हल थ्री सहन नाही झाली? मग लेव्हल सेव्हनपर्यंत बायका कशा काय वापरणार हे मशिन?” “हाच तर खूप मोठा गैरसमज असतो पुरुषांचा, सर.
त्यांना वाटतं की आपणच शारीरिक यातना सोसू शकतो. आपण किती ताकदवान, यावर ते स्त्रियांच्या सहनशक्तीची लेव्हल ठरवतात. पण प्रत्यक्षात स्त्रियाच कित्येक पटींनी सहनशील आणि ताकदवान असतात. पण पुरुषाचा इगो
सांभाळण्यासाठी त्या हे गैरसमज दूर करण्याचा प्रयत्न करत नाहीत.” “छे! मला नाही पटत,” माझा इगो नक्कीच दुखावला गेला होता. “हे सिद्ध करु शकता तुम्ही?” “अर्थातच!” एका सेकंदात तिनं उत्तर दिलं आणि
माझ्या छातीवरुन ‘बूब सकर’ काढून घेत ती म्हणाली, “प्रत्यक्ष हात आणि तोंडाचा फोर्स टेस्ट करणारं मशिनही आहे माझ्याकडं.” ‘बूब सकर’चा बॉक्स परत बॅगेमधे ठेवून तिनं दुसरी एक लंबुळकी डबी बाहेर काढली. त्यातून दोन लांब
वायर्सला जोडलेला एक इंडीकेटर काढला. माझ्यासमोर येऊन तिनं ते मशिन मला बघायला दिलं. त्या दोन्ही वायर्सच्या टोकांना सुईसारखं काहीतरी जोडलं होतं. इंडीकेटरच्या डिस्प्लेवर दोन सेक्शन होते. एकावर लिहिलं होतं, लेव्हल ऑफ फोर्स आणि दुसर्यावर, लेव्हल ऑफ साउंड. मी मशिनचं निरीक्षण करेपर्यंत तिनं माझ्यासमोर स्वतःचा टी-शर्ट काढून टाकला होता. इतका वेळ त्या ढगळ्या टी-शर्टमुळं माझ्या लक्षात नव्हतं आलं, पण आता पिवळ्या पुश-अप ब्रामधे तिचे भरदार स्तन खूपच आकर्षक दिसत होते. तिच्या काळ्यासावळ्या त्वचेवर एक प्रकारची तुकतुकी होती.