जन-गणना

[rajsharma]

मला ह्या क्षणी काहिच पर्याय सुचत नव्हता. माझ्या इतर सहकार्यांना ही विनंती करुन पाहिली पण काहीच फायदा झाला नाहि. इथे गुंजनला पटवु पहात होतो. ती ही काहिच बोलत नव्हती.

दुपारी जेवताना तिला माझी अडचण सांगीतली. माझे प्रशिक्षणाला जाणे किती महत्वाचे आहे हे समझावुन सांगितले. तिने गप्प बसुन ऐकले व जेवण आटोपुन निघुन गेली.

आजचा दिवस खरतर खरेदि करता खास राखुन ठेवला होता. सगळाच विचका झाला होता. काय कराव. कश्या प्रकारे मार्ग काढावा ह्याचा विचार करत होतो कि गुंजन बाहेर आली ती हातात बॅग घेऊन.

मी तिला विचारले, "काय कुठे चाललीस?"

यावर ती म्हणाली, "तुम्ही येणार असलात तर तुमच्याबरोबर बंगलोरला, नाहितर माझ्या माहेरी."

तिने हा पवित्रा घेऊन मला अडचणीत टाकले होते. मला तिला माहेरी पाठवणे रास्त वाटत नव्हते तसेच मी दांडी ही मारु शकत नव्हतो. शेवटचा प्रयत्न म्हणुन मी तिला विनवणी करीत म्हणालो, "राणी, माझे एवढे ट्रेनिंग उरकले की आपण जाऊ फिरायला."

माझे हे वाक्य ऐकुन तिला काय झाले कोणास ठाऊक? ती रागावून म्हणाली, "मारे काल मोया मोठ्या फुशारक्या मारत होतात. म्हणे तुझ्यासाठि तर मी काहीही करु शकतो. आता काय झाले? घ्या आता सुट्टी. चला आता माझ्याबरोबर"

आता मात्र माझ्याकडे गप्प राहण्यावाचुन काहिच उपयोग नव्हता. काही क्षण माझ्या प्रतिक्रियेसाठि थांबुन ती तेथुन बाहेर पडली.

भाग १ समाप्त
पुढे सुरू...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

[rajsharma]

[mahen1700]

[rajsharma]

जन-गणना - भाग २


********
गुंजन तेथुन गेल्यानंतरचा सगळा वेळ कंटाळवाणा जात होता. तिला मोबाइल वर संपर्क करु पहात होतो. पण ती फोन उचलत नव्हती. सकाळ पासुन चाललेल्या शीतयुध्दाचा विचार करत होतो. काही मार्ग काढता येऊ शकतो का? ह्याचा विचार करत होतो. विचार करता करता मी कधी झोपलो ते कळलेच नाही.

सकाळी लवकरच जाग आली. झोपेतुन उठलो तेच पोटाची हाक ऐकु आली. रात्री काहिही न खाता मी झोपलो होतो. मी किचनमध्ये जाऊन पोटपुजा उरकुन घेतली. गुंजनला पुन्हा संपर्क करण्याचा प्रयत्न करु लागलो. पण तीचा मोबाइल स्विच ऑफ येत होता. गुंजनशी काहीच संपर्क होत नसल्यामुळे मी हवालदिल झालो होतो. ती आजपर्यंत कधीही एकटी माहेरी गेली नव्हती त्यामुळे काळजी वाटु लागली होती. तेवढ्यात माझा मोबाईल वाजला मीही तो ताबडतोब उचलला. तर समोरुन माझ्या सासुबाई बोलत होत्या,

"अनिलराव, गुंजन इथे आली आहे. पण आल्यापासुन गप्प आहे. तुमचे भांडण झाले आहे का?"

मी ही माझ्या सासुला झाला सगळा प्रकार सांगितला. तेव्हा त्या म्हणाल्या,

"ठिक आहे अनिलराव. मी पहाते काय करायचे ते. तुम्ही तिची काळजी करु नका. मी समजावते तिला अल्लड आहे पोर अजुन जरा."

माझी एक चिंता संपली होती कारण गुंजन सुखरुप तिच्या माहेरी पोहोचली होती. मी ही माझी तयारी करुन स्वप्ना मॅडमच्या घरी निघालो.

तिच घर म्हणजे एक मोठा बंगलाच होता. त्या बंगल्याकडे बघुन तिच्या श्रीमंतीची जाणिव होत होती. तिला खर तर नोकरी करण्याची काहिच गरज नव्हती. पण का करत होती कोण जाणे.



मी बंगल्यात आत शिरलो, माझी बाईक बाजुला लावुन तिच्या दाराची बेल वाजवणार तोच, तिने दरवाजा उघडला. बहुतेक ती माझीच वाट पहात होती. मला पाहताच तिने एक हलकं स्मित करत तिने मला आत घेतले. तिने स्लीवलेस सलवार कमीज घातले होत. मी तिला नेहमीच ऑफ व्हाईट साडीतच पाहिल होत. कारण महिलांसाठी ऑफ व्हाईट साडी हा ड्रेस कोड होता आमच्या शाळेचा. त्या सलवार मध्ये ती नेहमीपेक्षा अजुनच नाजुक वाटत होती.

माझे मित्र नेहमी बायकांबद्दल बोलताना काहीतरी आकडेमोड करुन त्या बाईच वर्णन करतात. मला काही ती आकडेमोड जमत नाही, पण एवढे मात्र नक्की सांगु शकतो की ती अगदी बांधेसूद होती. कोठेही लठ्ठपणाचा लवलेशही नव्हता. तिच्याकडे पहाणे म्हणजे नजरसुख का काय म्हणतात ते होत. मन कितीही कंटाळलेले असल तरी तिला पाहुन सारा कंटाळा तिला पाहिल्यावर कुठच्या कुठे पळून जाईल असं तिचं व्यक्तिमत्व होत.

तिच घरही तिच्या व्यक्तिमत्वाप्रमाणेच सुंदर होत. घरातील प्रत्येक वस्तु तिच्या रसिकतेची तसेच श्रीमंतीची जाणिव करुन देत होती. मी घरात शिरल्यानंतर तिच्या सोबत समोर ठेवलेल्या उंची सोफ्यावर बसलो. ती माझ्यासमोर बसुन माझी जुजबी चौकशी करु लागली. तो पर्यंत तिच्या नोकराने सरबत आणुन दिले. आम्ही गप्पा मारत सरबत संपवले. तिने तिची पर्स व इतर सामान घेतले. तिने नोकराला काहि गोष्टी समजावून सांगितल्या. तसेच संध्याकाळ नंतर त्याला सुट्टी घ्यायला सांगितली. तिने कुठच्या तरी चाव्यांचा जुडग घेतला. मला निघायचे का विचारले. मी तयारच होतो. तेव्हा तिच्य सोबत मी ही बाहेर पडलो.

तिच्या घरापासुन ऑफिस जवळ जवळ ४ कि.मी. दूर होते. ती माझ्या सोबतच परत घरी येणार होती, तसेच तिचे घरही माझ्या वाटेवरच होत. त्यामुळे दोन दोन गाड्या घेण्याऐवजी, आम्हि एकच वाहन न्यायच ठरविले. त्याप्रमाणे ती बाईकवर माझ्यामागे बसली. आम्ही रस्त्याने गप्पा मारतच जात होतो. मला अचानक ब्रेक मारावा लागला कारण एक छोटा मुलगा अचानक समोर आला होता. त्या जोरात मारलेल्या ब्रेक मुले स्वप्ना माझ्याकडे पूढे ओढली गेली. तिचे स्तन माझ्या पाठीवर दाबले गेले. तिचे स्तन मांसल तसेच मोठे होते. जे तिच्या सलवार वरुन लक्षात येत नव्हते.

[rajsharma]

जेंव्हा ती माझ्याकडे पूढे ओढली गेली त्यानंतर ती पुन्हा मागे सरकलीच नव्हती. ती तशीच बसल्यामुळे तिच्या शरीराचा स्पर्श मला अधुन मधुन होत होता. त्या स्पर्शाने मी ही जरासा सुखावलो होतो. तरीही मी काहिही न बोलता बाईक दामटवत होतो. फक्त मी माझ्या गाडीचा वेग कमी केला होता. शक्य तेवढी काळजी घेत बाईक चालवत आमच्या इच्छीतस्थळी पोहोचलो.

थोडी विचारपुस केल्यानंतर आम्ही आमच्या प्रशिक्षण कक्षात पोहोचलो. तिथे शाळेसारखे बेंचेस होते, ज्यावर दोघच जण एकावेळी बसु शकतील. कित्येकजण आमच्या आधीच येऊन बसले होते. आम्हीही एका बेंचवर जाऊन बसलो.

ते बेंचेस आमच्या मानाने थोडेसे अडचणीचे होते. तरी स्वतःला त्या बेंचेसमध्ये बसवले.
थोड्याच वेळात आमच्या प्रशिक्षणाची सुरवात झाली ती जणगणनेच्या दिर्घ इतिहास कथनाने. त्यानंतर त्याचे फायदे सांगुन हे काम किती मोलाचे आहे हे आम्हाला समजावले. आमचे प्रशिक्षण हे वरिष्ठ पदासाठीचे प्रशिक्षण होते.

आम्ही जे काहि शिकणार होते ते आमच्या कनिष्ठांना शिकवायचे होते.

हे सर्व ऐकत असताना आम्ही जरासे हललो तरी एकमेकांना स्पर्श होत होते. आम्ही तेंव्हा नुसतेच एकमेकांना हसुन प्रत्युत्तर करीत होतो. आम्हाला थोडे स्टडी मटेरियल व स्टेशनरी देण्यात आली होती. ती वापरताना तर एकमेकांनच्या हातास स्पर्श होत होते.

आम्हाला आमच्या प्रशिक्षकांनी दुस-या दिवशी स्टडी मटेरियल वाचुन येण्यास सांगुन त्या दिवसासाठीचे प्रशिक्षण थांबवल्याचे सांगितले. आम्ही बाहेर पडलो तेंव्हा संध्याकाळचे पाच वाजले होते. मी बाहेर पडल्यावर विचार करत होतो कि स्वप्नामॅडमला घरी सोडल्यानंतर काय करायचे.

हा विचार करत मी बाईक चालु केली. स्वप्ना माझ्यासोबत जरा जास्त जवळीक साधु पहात होती. तिने माझ्या पोटाभोवती हात गुंफला होता. माझ्या मनात असुनही मी तिला तसे करण्यापासून परावृत केल नाही. तसे बसल्यामुळे तिच्या छातीचा एक उभार माझ्या पाठिवर दाबला गेला होता.

तिच्या सकाळपासुनच्या अश्या चाळ्यांमुळे मी थोडा व्यथित झालो होतो, कारण तिच्या मनात काय चालु आहे ह्याचा पत्ता लागत नव्हता. मी ह्या परिस्थित तिला का विरोध करत नाहि आहे? मी तिला एवढी मोकळीक कशी काय देतोय. काहिच कळत नव्हते.

मी जी काही सुट देतोय ते योग्य आहे का? मी तिला कसा विरोध करावा हे एक मन सांगत होते तर दुसरे मन म्हणत होते, काय होतय एवढ्याने. चाललेय ते ठिक आहे चालु दे चाललय ते. मनात असे दोन द्वंद्व चालु होते. त्य तंद्रित माझ्या बाईकचा वेग हि भन्नाट वाढला होता. शेजारहुन एक कार मला कट मारुन गेली. त्या कट पासुन वाचण्याच्या प्रयत्नात माझा माझ्या बाईकवरचा ताबा सुटला व बाईक घसरली. पण मी घसरण्याआधी बाईकचा वेग कमी करण्यात यशस्वी झालो होतो. त्यामुळे आम्हाला किरकोळ जखमा झाल्या होत्या. मी त्यातुन स्वतःला सावरत, स्वप्नाची विचारपुस केली. तिला ही फार लागल नव्हत.

तेव्हा आम्ही जाण्याकरिता बाईक कडे जाऊ लागलो. तर जमा झालेल्या गर्दितील एकाने बाईक उचलुन, घेर न्युटरल करुन बाईक मला दिली. मी त्याला धन्यवाद दिले व स्वप्नाला घेउन स्वप्नाच्या घरी परतलो. परतत असताना मात्र स्वप्ना व्यवस्थित अंतर ठेऊन माझ्या मागे, मला पुढे प्रवासात अजिबात स्पर्श न करता बसली होती. बहुतेक ती घाबरली होती. मी तिच्यासोबत दारापर्यंत गेलो. तिला बाय बोलुन मी परतत होतो तर तिने मला घरात येण्यात सांगितले. मी ही तिला टाळण्यासाठी म्हणालो "नाही मॅडम, उशीर होतोय. घरी जायला हवे."

"सर ठिक आहे. घरी जा, पण आधी अवतार तर बघा. असे गेलात तर बायको घाबरेल तुमची." स्वप्ना मला म्हणाली.

"बायको, ती आहे कुठे इथे घाबरायला. ती गेलीय तिच्या माहेरी." मी त्रासिकतेने उदगारलो.

"अरे मग तर तुम्ही आत याच. आहे कोण काळजी करणार घरी. किती लागलय मेल काय माहीत." असे म्हणत तिने मला चक्क घरात खेचत नेल.

मला सोफ्यावर बसवुन ती आत गेली व परत बाहेर येताना तिने तिच्या सोबत काही कपडे व औषध आणली होती. ती मला देऊन तिने मला तिचे बाथरुम दाखवत म्हणाली,

"तुम्ही फ्रेश होऊन औषध लावुन घ्या. मी पण तोपर्यंत आंघोळ करुन येते."

मला ही जाणिव नव्हती की मला किती लागलेय ते. त्यामुळे मी ही जास्त आढेवेढे न घेता बाथरूम मध्ये शिरलो. माझे कपडे काढुन आंघोळ केली. टॉवेलने अंग कोरडे केले. मला झालेल्या जखमा ह्या माझ्या पायाला आणि हाताला झाल्या होत्या. मी माझ्या जखमांना डेटॉलने परत धुवून स्वप्नाने दिले सोफामायसिन त्यावर लावले.