मला, वहिनीला व सगळ्यांना माहीत होते की आईचा हा राग किचनमधले सामान सापडत नव्हते म्हणुन होता. बाबा आईची मजा घेत होते. ब-याच दिवसानंतर बाबांना आईची टर उडवतांना पाहिले त्यामुळे मी सुध्दा बाबांना साथ देत होतो. वहिनी किचनमध्ये जाताच तिने सगळा कारभार हातात घेतला..
वहिनीने आईला सांगितले कि, "रात्री आपल्या सगळ्यांच्या चर्चेमुळे फार उशीर झाला होता... त्यामुळे झोपायला व उठायला उशीर झाला... मग मी सरळ खाली आले... पहिला सगळ्यांचा नाश्ता बनवुन देते मग नंतर वर जाऊन आंघोळ करुन घेईल."
वहिनीचे ऐकताच आई ओरडली, "काय?... काय म्हणाली तु??... तु नंतर आंघोळ करणार?... म्हणजे तु आता पारोशी किचनमध्ये आली आहे?... चल निघ इथुन... किचनमधुन बाहेर जा... आंघोळ करुन ये.. तुला माहीत आहे ना गौरीच्या बाबांना माहीत झाले तर ते घर डोक्यावर घेतील."
आई जाणुनबुजुन मोया आवाजात बोलत होती त्यामुळे बाबांना ऐकु जावे व बाबा सुध्दा वहिनीला झापतील...
पण झाले उलटेच, बाबा जागेवरुन म्हणाले, "पहा... अंकिताला आपली किती काळजी आहे... आंघोळ न करता आमच्यासाठी आली... तु राहु दे अंकिता... तु आंघोळ उरकुन घे... आरामात तुझे सगळे आवरुन घे... आज तुझ्या सासुच्या हातचे खाणार."
बाबांचे ऐकुन आईने अजुन चीडचीड केली, "बसवा डोक्यावर ठेवुन... अजुन तिला सपोर्ट करा... मी असे केले असते... ओरडुन ओरडुन घर डोक्यावर घेतले असते... अन तिला सांगतात काही नाही होत."
बाबा आईचे ऐकुन जोरजोरात हसु लागले... हसता हसता म्हणाले, "अग काय झालं... एक दिवस तु बनवले तर... जर नव्हत बनवायच तर सरळ सांगायचे ना... बाहेरुन आणले असते... छोट्या छोट्या गोष्टीचे ईश्यु नको करु."
बाबांचे ऐकुन आई चुप झाली व वहिनीला म्हणाली, "आता जा ना इथुन.... लवकर तयार होवुन ये... दुपारचे जेवणही मलाच बनवायला सांगते की काय?..."
वहिनीने हसुन सगळी साम्रगी कुठे आहे सांगितले व किचन मधुन बाहेर निघाली. मी परत तिची हलणारी गांड पहात बसलो...
वहिनीला आंघोळीला जायला अजुन पाच मिनीटेच झाली असेल. तेव्हढ्यात आईने बेसन कुठे ठेवले आहे याची बडबड चालु केली व बाहेर येउन जोरात आवाज दिला. पण वहिनी तिच्या बेडरुममध्ये गेली असावी. त्यामुळे तिला आईचा आवाज आला नसावा... आईने २-३ वेळा वहिनीला खालुन आवाज दिला पण काही उत्तर आले नाही.
तसे ती मला म्हणाली, "यश बेटा जा... अंकिताला विचारुन ये... बेसन कुठे ठेवले आहे... ही गौरी तर एक नंबरची आळशी आहे... तुलाच जावे लागेल.." आईच्या बोलण्यावर गौरी हसली पण म्हणाली नाही...
मी उठलो व वर जाण्यासाठी पाय उचलला तसे बाबा म्हणाले, "बेटा जावु दे... मी बाहेरुनच आणतो आपल्याला
नाश्ता..."
मी थांबलो तशी आई म्हणाली, "बर जाउ दे... मलाही कंटाळा आला आहे... तरी तु विचारुन ये... कमीत कमी तिला माझा धाक तरी राहील... तुझ्या बाबांनी तिला डोक्यावर चढवुन ठेवले आहे."
मी, "विचारतो वहिनीला पण... आता खाली नाही येणार... वर पडतो जरा."
आईने मान डोलावली. बाबाही उठले व बाहेर गेले. मी उठलो व वहिनीच्या बेडरुमच्या दरवाज्याजवळ उभा राहुन आवाज दिला. पण नो रिप्लाय. मी परत २-३ वेळा वहिनीला आवाज दिला पण उत्तर काहीच आले नाही. मला थोडे आश्चर्य वाटले. मग मी दरवाजा उघडुन आत गेलो...
तिथे वहिनी नव्हती. मग कुठे होती? परत एक वहिनी म्हणुन आवाज दिला. पण उत्तर काही येत नव्हते. मी वहिनीच्या बेडरुमचा दुस-या दरवाज्याचा पडदा सरकवुन गॅलरीत आलो पण वहिनी तिथेही नव्हती. च्या आयला!... वहिनी गेली कुठे?