ऋणानुबंध
लेखक - सोना.
**********
काम देवतेला विनम्र अभिवादन करून मी माझी हि कथा लिहितो आहे. हि कथा काल्पनिक नसून अगदी सत्य घटनेवर आधारित आहे .
सर्व प्रथम मी ह्या मचाकन ग्रुपचे आभार मानतो, ह्या ग्रुपच्या माध्यमातून मला माझ्या आयुष्यातले स्वर्ण क्षण माझ्या चावट मित्र मैत्रिणी सोबत शेअर करता आले.
हि माझी पहिलीच कथा आहे, कथा लिहिताना ह्यामध्ये जर काही चूक झाली असेल तर क्षमा असावी. कृपा करून माझी हि कथा वाचून त्याच्या योग्य त्या प्रतिक्रिया द्याव्यात हि नम्र विनंती.
अगदी स्वप्नात घडावे तसे माझ्या सोबत घडले, सत्य कल्पनेच्या पलीकडे असते ! असू हि शकते. असो तर आपण माझ्या ह्या पहिल्या कथेची सुरवात करू ।
| मी गौरव मुंबई राहतो आमचे एकत्र कुटुंब आहे, माझे बाबा आणि मोठे काका दोघे सरकारी कर्मचारी आहेत आऊ (माझी आई ) आणि अव्वा ( मोठी काकू ) दोघी गृहिणी आहेत. मोठ्या काकांना ३ मुलं अनिश दादा ३५ वर्षाचा बँकेत काम करतो, अंजली ताई ३२ वर्षाची आर्किटेक्ट आहे आणि नेहा दीदी २८ वर्षाची लॉयर आहे. शेवटी मी शेंडे फळ २७ वर्षाचा सिविल इंजिनियर आहे. मग माझे लहान काका ३८ वर्षाचा दादा बरोबर तो हि बँकेत कामाला आहे आणि त्याची बायको मनीषा काकू ३४ वर्षाची घरातच असते. ६ वर्ष झाली लहान काकाच्या लग्नाला पण त्याना आजून मुल बाळ नाही आणि नंतर श्रद्धा वहिनी ( अनिश दादाची बायको ) ३१ वर्षाची ती बी.एम.सी मध्ये शिक्षिका आहे.
| आजोबांची बरीच प्रॉपर्टी होती, गेल्या दोन वर्षा पूर्वी ती प्रॉपर्टी बिल्डरला विकून आम्हाला खूप पैसा मिळाला त्या पैश्यातून आम्ही एक ६ बी.एच.के फ्लॅट घेतला गाडी वैगरे घेतली आणि त्यातला काही पैसा घेऊन मी आणि ताई आम्ही दोघांनी आर्किटेक्ट एण्ड कन्स्ट्रक्शनचा बिजनेस सुरु केला, आता आमचे सगळे काही व्यवस्थित चालले होते आमचा बिजनेससुद्धा दिवसेन दिवस चांगली प्रगती करत होता घरामध्ये आनंदी आनंद होता. में महिन्याचे दिवस होते लहान काका आणि दादा गाडी घेऊन मित्रांबरोबर फिरण्यासाठी म्हणून पाचगणीला गेले होते आणि परताना त्यांच्या गाडीला अपघात झाला, त्या अपघातात काका,दादा आणि त्यांचा एक मित्र तिघे मरण पावले. आता घरात सगळीकडे दु:खाचे वातावरण होते त्यातून वहिनीला दिवस गेले होते. तिला नववा महिना चालू होता डॉक्टरांनी वहिनीला जास्त त्रास होता काम नये हे अगोदरच सांगितले होते पण वहिनीचे रडणे थांबतच नव्हते. असो तर हळू हळू परिस्थिती आटोक्यात येऊ लागली आता सगळी जणं दु:ख विसरून हळू हळू आप आपल्या कामात गुंतू लागले होते. त्या रात्री वहिनीला लेबर पेन सुरु झाले आम्ही तिला हॉस्पिटलमध्ये नेली पहाटे पहाटे वहिनीने एका सुंदर आणि गोंडस मुलीला जन्म दिला. मुलगी झाली म्हणून सगळेच नाराज झाले होते पण तिच्या जन्माने मला मात्र लॉटरी लागली कारण एवढे दिवस ज्या कामासाठी मी मेहनत करत होतो ते काम मला तिच्या पायगुणाने लगेच मिळाले, मी घरी हि गोड बातमी सांगितली आणि पेढे घेऊन हॉस्पिटलमध्ये गेलो. मला बघून वहिनी थोडीशी अस्वस्थ झाली कारण विचारल्या वर वहिनी म्हणाली ।
"मला ठाऊक आहे मी मुलीला जन्म दिल्यामुळे सगळेच नाखुश आहेत " हे सांगताना वहिनीच्या डोळ्यात पाणी आले होते.
वहिनीचे सगळे काही ऐकून घेतल्यावर मी वहिनीला म्हणालो " सगळ्यांचे मला माहित नाही पण मी खुपच खुश आहे " आणि मी माझ्या खुशीचे कारण वहिनीला सांगितले, ते ऐकून वहिनीलासुद्धा आनंद झाला होता मी वहिनीच्या डोक्यावर हात फिरवत म्हणालो "जरी हिचा पायगुण असला तरी माझ्यासाठी खरी लक्ष्मी तूच आहेस कारण तुझ्यामुळेच हे शक्य झाले आहे. तू काहीहि काळजी करू नकोस मी नेहमीच तुझ्याबरोबर आहे " माझ्या तोंडून हे वाक्य ऐकून वहिनी खुश झाली होती. खरं तर पहिले बाळंतपण आईकडे होते पण वहिनीच्या माहेरची परिस्थिती बेताचीच असल्यामुळे, तिला माहेरी न पाठवता आमच्याकडेच ठेवली होती. वहीनीच्या मुलीचे बारसं देखील मी खुपच थाटात केले तिचे नाव 'विभूती' ठेवले, आता मी ऑफिसवरून आलो की फ्रेश होऊन सरळ वहिनीच्या रूममध्ये विभूतीबरोबर खेळायला जायचो.