माझं नाव रवी आहे. मी गोर्या वर्णाचा खेळाडू असून काटक शरीराचा युवक आहे. मी शाळेपासूनच खेळण्यांमध्ये प्रवीण असल्याने माझे शरीर चांगलं फीट झालेलं आहे. ही गोष्ट मी बारावीत होतो तेव्हाची आहे. मी माझ्या शाळेत खूप प्रसिद्ध होतो कारण विविध स्पर्धांमध्ये मी माझ्या शाळेचे नाव रोशन केलं होतं. अनेक मुली माझ्याशी बोलण्याचा प्रयत्न करायच्या पण मी त्यांना विशेष असा भाव देत नव्हतो. कारण मला जी मुलगी आवडायची ती होती माझ्याच गावची कुंवारी ममता. ती माझ्यापेक्षा एका वर्गाने लहान होती. गोऱ्या रंगाची अतिशय खूबसूरत कुमारिका होती ती. तिच्याहीमागे बरेच मुलं लागले होते पण ती त्यांना अजिबात भाव द्यायची नाही. ती मला खुप आवडायची. पण एक समस्या अशी होती की आमच्या दोघा कुटुंबांमध्ये काही महिन्यांपूर्वी पासून वादविवाद सुरू असल्याने आमचं बोलचाल बंद होतं. मला स्वतःहून तिच्याशी बोलायला भीती वाटायची. कारण जर हिने माझं नाव तिच्या घरी सांगितलं तर आणखी वाद होतील म्हणून मग मी तिच्याशी बोलायला जरा हबकूनच होतो.
ती बाकी मुलींसोबत पायीपायीच शाळेत जायची तर मी सायकलनं जायचो. मी खूपच मनोरंजक स्वभावाचा मुलगा असल्याने कधी कधी मी मुलींसोबत सायकल हातात धरून पायीच चालायचो तेव्हा मी त्यांच्याशी थट्टामस्करी करायचो. त्या माझ्या विनोदांवर खळखळून हसायच्या पण ममता मात्र फक्त स्मितहास्य द्यायची.
असेच एकदा आमच्या शाळेमध्ये सांस्कृतिक कार्यक्रमानिमित्त अंताक्षरीची स्पर्धा आयोजित करण्यात आली होती. मी आणि ममतानेही त्या स्पर्धेत भाग घेतला होता. मी माझ्या वर्गातून प्रथम आलो आणि ती तिच्या वर्गातून. असे अनेक फेऱ्या चालल्या आणि शेवटी माझ्या ग्रूप मधून मी आणि तिच्या ग्रुपमधून तिच उरली. आता आम्हा दोघातच मुकाबला होणार होता. मग त्या अंतिम स्पर्धेत तिनेच बाजी मारली आणि मला हरवलं. मी तिला जिंकल्याबद्दल अभिनंदन केलं. तिने हसून माझी तारीफ केली.
असेच काही दिवस पालटले. जास्त काही बदलाव घडत नव्हते. पण एक मात्र झालं होतं की कुंवारी ममता आता माझ्याकडे बघून स्मितहास्य द्यायला लागली होती.
असंच एकदा शाळेत जाताना कुंवारी ममता मला एकटीच पायी पायी जाताना दिसली. मी तिच्याजवळ जाऊन सायकल थांबवली आणि तिला म्हटलं- ममता चल ना सायकलवर, मी तुला लिफ्ट देतो.
ती हसून म्हणाली- अरे तुझ्या सायकलला तर कॅरियर नाही कुठे बसवशील मला तू?
मी म्हटलं- अगं समोर ह्या दंडावर बस ना.
ती म्हणाली- नाही ना. तो दंड्या मला रुतनारना. मी नाही बसणार या दंडयावर.
मी म्हटलं- अगं बसून तर बघ. नाही रुतणार तुला हा दंड्या.
तेवढ्यात मागून काही मुले येताना आम्हाला दिसली तेव्हा ती म्हणाली- बघ मागून मुले येत आहेत. मग ते काही बाई समजतील. पुन्हा कधीतरी बसव मला तुझ्या सायकलवर.
माझा नाईलाज झाला आणि मग मी मन मारून तिला बाय करत सायकलला पायडल मारली.
असेच काही दिवस झाले पण ममताच्या जवळ जाण्याची संधीच मिळत नव्हती. ते ऑगस्टचे दिवस होते. आभाळात काळे ढग जमा झाले होते. पावसाची चिन्हे दिसत होती. त्यादिवशी शेवटचा पिरेड होता आणि खूप कमी विद्यार्थी शाळेत आणि माझ्या वर्गात आले होते. तो पिरेड ऑफ होता म्हणून मग मी घरी जाण्याचं ठरवलं. मी माझी बॅग उचलली आणि सायकल काढून घराकडे निघालो. पावसाची चिन्हे असल्याने मी पटापट पायडल मारत होतो. इतक्यात पावसाचे थेंब टपकायला लागले.
तसा मी आणखी जोरात सायकल पळवायला लागलो. रस्त्याच्या कडेला तिथेच एक नहर होतं आणि नहराच्याच बाजूला एक आंब्याची बाग होती. मला एक मुलगी त्या बागेच्या दिशेने जाताना दिसली. पाऊस येत असल्याने मग मीही माझी सायकल त्या बागेकडे वळवली. मी जवळ जाऊन बघतो तर काय! ती मुलगी कुंवारी ममता च होती. मी पटकन तिला म्हटलं- ममता ये लवकर बस सायकलवर. तशी ती माझ्याकडे हसून बघितली आणि लगबगीने माझ्या सायकलच्या दंडावर येऊन बसली आणि मी परत घराच्या दिशेने सायकल पळवायला लागलो.
मला तर तिला माझ्या सायकलवर बसवून फारच आनंद झाला. आताशी पाऊस थोडासा वाढला तसे आमचे कपडे थोडे ओले झाले. पायडल मारताना माझे टोंगळे ममताच्या गांडीला आणि मांडीला घासायला लागले. ती दोन्ही पाय एकाच बाजूला घेऊन बसली होती. पाऊस, त्यात ओली झालेली ममता आणि मला होत असलेल्या तिच्या शरीराचा स्पर्श यामुळे माझा लंड उठला आणि तो तिच्या पाठीला रुतायला लागला. तिने थोडी हालचाल केली पण ती काही म्हणाली नाही.
घर अजूनही लांबच होतं आणि इतक्यात पावसाने थोडा जोर धरला. आता समोरच एक दुसरी आंब्याची बाग होती. मी ममताला म्हटलं- ममता अगं पाऊस वाढला. आपण थोडावेळ आमराईत आडोसा घेऊ. त्यावर ती तयार झाली आणि मग मी सायकल आमराईत घातली.
