एप्रिलचा महिना होता. रात्री जेवण केल्यावर आम्ही गावातले लोक नेहमीप्रमाणे गप्पा मारल्यावर आपापल्या अंगणात खाटा टाकून झोपलो होतो. रात्रीचे साडे आठ, नऊ वाजले असतील. मी खाटेवर पडून माझ्या मोबाईलवर कामुक कहाण्या वाचण्यात मग्न होतो. इतक्यात मला जवळच्याच भागातून लोकांच्या मोठ मोठ्याने चर्चा करण्याचा आवाज आला तसा मी त्या दिशेला गेलो. तिथे गेल्यावर मला कळलं की सविता वहिनीची म्हैस खुटेचा दोर तोडून रानात पळाली आहे. सर्व लोक चिंतेत होते कारण यावेळी रानात जाणं धोक्याचं होतं. वन्य प्राण्यांची भीती होतीच पण म्हशीला शोधून परत आणनही आवश्यकच होतं. पण तिच्यासोबत म्हैस शोधायला यायला कुणीच तयार नव्हते. आणि त्या दिवशी तिच्या घरची मंडळी आणि तिचे पती बाहेरगावी गेले होते त्यामुळे ती एकटीच होती.
तिने मला पाहिले आणि मी एक चांगला धडधाकट आणि धाडसी युवक असल्याने ती माझ्याकडे आली आणि म्हणाली- चक्रेश दादा तुम्ही चला ना माझ्यासोबत माझी म्हैस शोधायला. माझ्या सोबत कोणी यायला तयार नाही आहे. जर म्हैस नाही मिळाली तर कसं होईल?
मी सोबत जायला तयार झालो आणि मी तिथल्याच काही तरुणांना सोबत यायला सांगितलं पण ते काही तयार झाले नाही. मग मीच लाठी आणि कंदील धरून वहिनी सोबत रानाच्या दिशेने निघालो. लोकही मग परत आपापल्या घरी परतले. ते आम्हाला न जाण्या विषयी सांगत होते. पण त्यांना माझा स्वभाव माहिती होता. मी कधी कधी एकटाच रानात जात असे. वन्य प्राण्यांना कसं हुलकवायचं याची मला चांगलीच कला अवगत होती.
अनेकदा मी रानातून हरवलेली जनावरे परत आणली होती. रान तर तसा आमच्या गावाला लागूनच होतं. सविता वहिणींसोबत मी आसपासची सर्व शेती शोधून काढली पण तिथे काही आम्हाला म्हैस सापडली नाही. मी म्हटलं- चला सविता वहिणी आपण थोडा आणखी दूरवर माझ्या शेतापर्यंत जाऊन येऊ. होऊ शकते तुमची म्हैस तिकडे गेलेली असेल. तशी सविता वहिनी म्हणाली- हो हो चल आपण जाऊन येऊ.
गावापासून एखाद्या किलोमीटरवर माझं शेत होतं. आम्ही चालत जात असताना इकडे तिकडे बघत वन्यप्राण्यांची चाहूल घेत पाय आपटत चालत होतो जेणेकरून काही प्राणी आमच्यापासून दूर पळतील. त्या कंदिलाच्या प्रकाशात सविता वहिणींच शरीर मला उत्तेजित करायला लागल होतं. तिने साडी घातली होती. चालताना त्रास होऊ नये म्हणून तिने साडी पायाखालून उचलून कमरेला खेचली होती. त्यामुळे तिच्या भरलेल्या मांड्या मला दिसत होत्या. तसेच तिने पाठ उघडी टाकणारा ब्लाऊज घातला होता.
तिची पाठ आणि मांड्या बघून त्या अंधार्या रात्री त्या शेतातच सविता वहिणीला झवायची माझी इच्छा व्हायला लागली. पण तिचे पती हे माझे चांगले परिचयाचे होते आणि मी त्यांना भावासारखा मानायचो. त्यामुळे मला थोडं विचारपूर्वकच पाऊल टाकावे लागणार होतं. त्या एकांत रात्रीत फक्त मी आणि तीच होतो. त्यामुळे माझ्यातला कामाग्नी पेटणं सहाजिकच होतं. मी तिचं शरीर न्याहाळत माझ्या शेतावर पोहोचलो तेव्हा मला तिथे सविता वहिणीची म्हैस दिसली. म्हशीला बघून सविता वहिनी फार खुश झाली.
मी शेतात घुसून त्या म्हशीला बाहेर काढलं आणि तिथल्याच एका झाडाला बांधले. ते बघून वहिनी म्हणाली- अरे तिला इथे कशाला बांधतोय? घरी घेऊन जाऊ या ना गावात. मी म्हटलं- हो वहिनी. म्हैस मिळाली आहे तर आता घरी तर जावं लागणारच आहे ना. पण माझ्या शेतात पाणी भरल्यामुळे बघा ना माझा पॅण्ट ओला झाला आहे. आधी मला वाळवू द्या पॅण्ट. यावर ती म्हणाली- अरे तर घरी जाऊन बदलूया कपडे. आता उशीर होत आहे ना. यावर मी थोडासा नाराज होत म्हणालो- काय सविता वहिनी, मी तुम्हाला एवढ्या अंधार्या रात्री तुमची म्हैस शोधून दिली आणि तुम्ही आता एकदम असे बोलत आहात? तुम्हाला माझी मजुरी द्यावी लागेल, तेव्हाच मी परत येईल.
यावर ती हसली आणि म्हणाली- बर बाबा देईन मी तुझी मजुरी. आधी घरी तर चल. मी म्हणालो- तसे नाही वहिनी. माझा उधारीवर विश्वास नाही. मला आत्ताच हवी आहे. यावर ती म्हणाली- अरे मी आता कशी काय देऊ शकते? मी थोडीच पैसे घेऊन फिरत असते एवढ्या रात्री?
