मला सर्वात जास्त आवडणारी वेळ म्हणजे किचनच्या ओटयावर ती स्वयंपाक करायची ती! लछमीची / पोचम्माची पाठ माझ्याकडे असायची. मागून तिच्या शरीराची लुटुलुटु होणारी मूव्हमेंट बघण्यात जबरदस्त मजा यायची. ती पोळ्या लाटायची तेव्हा तिचे कुल्ले, गोळे आणि सर्व शरीर हिदममध्ये हलायचं! मग मलाही असह्य व्हायचं. मी उठायचो. तिच्या कुल्ल्यांच्या भेगेवर लवडा घासायचो. काखेखालून हात घालून गोळे ताब्यात घ्यायचो. पोटावर, कंबरेवर, पुच्चीवर हात फिरवायचो.
ती मंद हसत तिचं पोळ्या लाटणं चालूच ठेवायची. मी पुच्चीत बोट घुसडायचो. मग तीही पोळ्यांसाठी घेतलेलं तूप स्वत:च्या तळहातांवर गपचुप ओतून घ्यायची आणि हात हळूच मागे आणून माझा लवडा पकडायची. त्याला तुपानं बरबटवून टाकायची. मी तिला कधी किचनच्या ओटयावर तर कधी डायनिंग टेबलवर उचलून ठेवायचो. आधारासाठी हात तिच्या पाठीमागे ओटयावर / टेबलावर टेकायला सांगायचो. पाय वर घ्यायला लावायचो. मध्ये उभा रहून ‘तुपाळलेला लवडा स्मूथली तिच्या पुच्चीत घालायचो. उभ्याने झवायला एक वेगळीच मजा यायची!
ती ओणवी असतांना मूड आला की मी तसाच तिला मागून भिडायचो. डॉगी स्टाईलने झवायचो. कधी खुर्चीवर तर कधी सोफ्यावर बसायचो. तिला खुणेनं बोलवायचो. ती आली की तिला माझ्या मांडीवर बसायला लावायचो आणि त्याच स्थितीत लवडा तिच्या पुच्चीत घुसडायचो. कधी तिचं तोंड माझ्याकडे करायचो तर कधी पाठ. पण ही पोझ तेवढी कन्व्हीनियंट वाटली नाही. स्ट्रोक्स सहज मारता येत नाहीत. (जाणकारांनी त्यांचा अनुभव कळवावा!) त्या दोघींना माझा हल्ला अपेक्षित असायचा. म्हणून त्या घरांत पाऊल टाकल्यापासून तयारीत' असायच्या - म्हणजे त्यांची पुच्ची ओली चिंब असायची!
एकदा एच.ओ. मधून मोठ्ठं काम आलं. क्लायंट आणि त्याच्या कन्सलटंटने डिझाइनमध्ये मेजर चेंजेस केले.
नवीन पेपर्स, ड्रॉइंग्स आली. त्याचा अभ्यास करत मी बसलो होतो. कामात अगदी दंग झालो होतो. तेवढयात लछमीबाई आल्या. मी नेहमीप्रमाणे तिला विचारलं ‘क्या लछमी, कैसी हो?'
“ठीक हूं, सरकार.' तिने सवयीप्रमाणे सर्व दरवाजे, खिडक्या बंद केले. सर्व कपडे काढले आणि कामाला लागली. झाडू, जमीन पुसणं, कपडे धुणं आणि स्वयंपाक. पण आज मी कामात व्यस्त होतो. तिच्याकडे नजर जात होती पण नेहमी मला एक्साईट करणा-या गोष्टी आज मनात रजिस्टर होतच नव्हत्या. तिचे कर्इ दिसण्याऐवजी इंजिनीरिंग ड्रॉइंगमधल्या रेषा आणि गोल, अर्धगोलच फेर घालत होते.
ती म्हणाली ‘सरकार, आज आपका मूड ठीक नही क्या? मेरी तरफसे कुछ गलती तो नही हुई? ‘नही रे. ये सब काम आके पडा है. इसमे उलझा हूं.' ‘आपके लिये कुछ डिंक बनाऊ? कुछ खानेको लाऊं?'
मी तुटकपणे म्हणालो ‘नही. रहेने दो.' ‘आज मेरे लिये और कुछ काम नही है क्या?'
‘नही.'
‘तो मैं जाऊ?' मी तिच्याकडे पाहिलं. ती संपूर्ण नग्नावस्थेत माझ्या समोर उभी होती. मला काहीतरी मिसिंग आहे असं जाणवलं. मी तिचाकडे निरखून पहायला लागलो. पण ती खाली फरशीकडे पहात होती. पायाच्या बोटांनी उकरता न येणारी फरशी उकरायचा प्रयत्न करत होती. मी म्हटलं ‘लछमी, तू कुछ कहेना चाहती है तो कहे डाल. ती काही बोलेचना. पण निघून जाण्याऐवजी होती तिथेच खिळून उभी राहिली. मग धीर करुन म्हणाली ‘आज सरकारका कुछ काम बाकी नही हैं तो मैं निकलती हूं.'
आत्ता माझ्या डोक्यात प्रकाश पडला. आज तिला ‘करायची इच्छा होती तर! मी एकदम डायनिंग टेबलवरचे सर्व पेपर्स, फायली दूर सारले. उठून तिला मिठीत घेतली आणि बाहेर सोफ्यावर बसून तिला मांडयामधे उभी केली. तिचे दोन दंड माझ्या हातात घेतले आणि म्हणालो ‘आज तुझे करनेकी इच्छा हो रही हैं ना?'
ती मस्त लाजली पण तिने तोंडाने च्यक' असा आवाज करत लटका नकार दिला. मी तिला माझ्या मांडीवर बसवली. तिचा चेहरा माझ्याकडे वळवला. एक बोट तिच्या पुच्चीत सारलं. तिथे धबधबा वहात होता. मी म्हटलं ‘करनेकी इच्छा नहीं तो ये नदी क्यूं बह रही हैं? झूठी कहींकी!' ।
ती परत लाजली. मी तिच्या अंगावर हात फिरवू लागलो. गोळे दाबू लागलो. तिचा दीर्घ किस घेतला. ती आधीच पेटलेली होती. मस्त हुंकार द्यायला लागली. मी थोडा थांबलो. ती आश्चर्यचकित झाली. हा अर्धवट सोडतो की काय?' या भीतीने तिचा चेहेरा काळवंडला.
‘बोल कितनी बार चोदू?' ‘छी! ऐसी बाता क्या औरत को पूछते हैं? जितनी बार आप चाहे उतनी बार! ‘चल आज कमसेकम दो बार करता हूँ! अब बोल कैसे करु?'
‘छी! ऐसी बात क्या जनाना लोगांको पूछते हैं? जैसे चाहो वैसे, सरकार! और आपको तो सब मालूमही हैं.'