घाईघाईने दरवाजा उघडला तर अपेक्षेप्रमाणेच लछमी हिरवी साडी नेसून उभी होती. पदराआड लपलेल्या तिच्या ‘दौलती'वर नजर गेली तसं मला धीर धरणं कठीण झालं. तिला पटकन आत घेतली तसं तीसुद्धा जवळ येऊन मला बिलगली. मी तिच्या ओठांवर ओठ भिडवले. तिचा खालचा ओठ चोखायला लागलो. जीभ घुसवायचा प्रयत्न करायला लागलो पण ती ऐकेना. खूपच जोर लावल्यावर तिने तोंड थोडंसं उघडलं. मग मी मागे हटलो नाही. माझी जीभ तिच्या जीभेला भिडवून लढायला लागलो. अखेर तिनं थोडासा धीर केला आणि माझ्या जीभेशी जीभ भिडवून पाहिली.
थोडया वेळाने तिला त्यातली गंमत कळली. ती आणखी जोराने लढाई खेळायला लागली. मी पुढची स्टेप घेतली. तिची जीभ चोखायला लागलो. ती कंप्लीट थरारलेली मला जाणवलं. सकाळी म्हणाली होती आजतक मुझे किसीने नहीं चूमा. त्यामुळे तिला आता फक्त वेड लागायचं बाकी असावं. मी एका हातानं तिची साडी मागून वर केली. माझा हात तिच्या कुल्ल्यांवर फिरायला लागला. मी तो हात खाली आणून तिच्या गुढघ्यांमागे नेला. एक हात मानेखाली धरुन तिला हातांवर आडवी उचलली. अगदी हिंदी पिक्चरमधला हीरो उचलतो तशी! हे काम पडद्यावर दिसतं तितकं सोप्पं नसतं महाराजा! पण मला रिटेक द्यायचे नव्हते आणि अंतर फक्त काही पावलांचं होतं म्हणून निभावलं. परत असलं फालतू डेअरिंग जन्मात करणार नाही. च्यायला, न जाणो स्लिपडिस्क व्हायचं ! तिला बेडजवळ माझ्यासमोर उभी केली. तिने पुढच्या जाणिवेने आपला चेहरा हातांच्या ओंजळीत झाकून घेतला.
मी माझे पाय फाकवले आणि तिला त्यात उभी केली. तिच्या पदराला हात घातला आणि तो काढून टाकला. मग तिच्या ब्लाऊजची बटणं काढायला सुरुवात केली. एक बटण निघेचना. तिचे हात तिच्या चेह-यावरच होते पण साली बोटांच्या फटीतून माझी झटापट बघत असणार. वो मुझे करने दो, सरकार! खाली फुकट मेरा ब्लाऊज फाड दोगे!' असं म्हणत तिनं सराईतपणे ते काम केलं तसं तिचे गोळे माझ्यापुढे उघडे झाले! मस्त गुलगुलीत गोळे. साईझ फार मोठी नसली तरी फार छोटीही नव्हती.
मी तुटून पडलो. किती दाबू आणि किती नको ते कळेना. थोडे चोखले, थोडे चिवळले. मग तिची पुच्ची बघायची उत्सुकता स्वस्थ बसू देईना. तिच्या साडीला हात घातला. नि-या खसकन ओढल्या पण गाठ सुटेना. परत लछमी मदतीला आली. आता ती माझ्या पुढ्यात नखशिखांत नागडी उभी होती. मी तिच्या शरीरावरुन माझे दोन्ही हात फिरवायला लागलो. तिची गर्द झाटं... तिची काळी कुळकुळीत निप्पल्स.... तिचं नितळ पोट, मांड्या आणि कुल्ले..... तिच्या शरीराचा एक इंचही भाग असा नसेल ज्याच्यावरुन माझा हात फिरला नाही. कुरळ्या कुरळ्या झाटांच्या दाट जंगलातून मग हळूच एक बोट तिच्या पुच्चीत सारलं. तिथे आता सकाळसारखा नुसता ओलावा नव्हता तर एक
ओहोळच वाहत होता.
मी बराच वेळ बाहेरुनच बोटं फिरवत राहिलो. मध्येच थोडंसं आत सरकवायचो. अखेर लछमीचा पेशन्स संपला. तिने तिचे पाय थोडेसे विलग केले. तिची कंबर थोडी मागे-पुढे व्हायला लागली. मी तिच्याकडे एक कटाक्ष टाकला. तिची हातांची ओंजळ कधीच गळून पडली होती. ते हात आता पाठच्या भिंतींचा आधार घेत होते. तिचे डोळे घट्ट बंद होते. ओठ एकमेकावर दाबलेले होते. आता अधिक तडपवणं बरोबर नाही' असं मनात म्हणत मी तिला बेडवर झोपवली. ती ताबडतोब उठून उभी राहिली.