समर्पण – एक प्रेमकथा

[rangila]

प्रकरण सहा

आज विनयचा वाढदिवस होता. सविता सकाळीच विनयकडे गेली. त्याला शुभेच्छा देवून ती म्हणाली “विनय संध्याकाळी घरी ये हं. मी पण लवकर येईन. आपण तुझा वाढदिवस साजरा करुयात”

“ठीक आहे.”

विनयने नोकरीकरिता काही मुलाखाती दिल्या होत्या. पण अजून कुठून सकारात्मक उत्तर आले नव्हते. पण निराशा न होता तो मोकळा वेळ अभ्यासात घालवत होता. तरी मनात सारखे नोकरीचे विचार घोळत असायचे. दुपारी त्याला एका कंपनीतून फोन आला एका पदाकरिता त्याची निवड झाल्याचे त्यांनी कळविले, तसेच बाकी सगळ तपशील ईमेल ने पाठवला होता. विनय अतिशय आनंदात होता. मात्र सविताला सायंकाळीच ही आनंदाची बातमी सांगायची असे त्याने ठरवले.

सायंकाळी विनय सविताच्या घरी गेला, तेव्हा ती घरी आलेली होती आणि त्याचीच वाट पहात होती. तिने लाल रंगाची झुळझुळीत मिडी घातली होती. विनयने तो ड्रेस तिला काही महिन्यांपुर्वी भेट दिला होता. त्या ड्रेस मध्ये ती त्याला नेहमीपेक्षा खूप जास्त आकर्षक वाटायची.

सविताने केक आणून टेबलावर मांडला.

“चला विनयराव, केक कापा” नैना ने विनयला शुभेच्छा देत म्हंटले.

“अरे थांबा, अजून एक गंमत आहे” म्हणत सविता स्वयंपाकघरात गेली.

तिने फ्रीजमधून शॅम्पेन्ची बाटली आणली.

“वा… सही. आता आधी शॅम्पेन मग केक.” विनय आनंदाने चित्कारला.

सविता ने बाटली उघडून फेसाळणा-या शॅम्पेनचे तीन ग्लास भरले.

शॅम्पेन पिऊन झाल्यावर विनयने केक कापला. सविताने त्याला केक भरवला.

केक खावून झाल्यावर नैना बाहेर निघून गेली. सविताने म्युजिक सिस्टीम चालू केली.

“डान्स करुयात ?” विनयने विचारले.

दोघे नृत्याचा आनंद घेवू लागले. शॅम्पेनमुळे काहीशी नशा चढली होती. गाणी बदलत राहिली आणि दोघे खूप वेळ नृत्य करत राहिले. तिचा हात हातात घेवून नृत्य करतान तो उत्तेजित होत होता. ती ही एका वेगळ्या विश्वात रमली होती.

अखेर थकून सविता सोफ्यात बसली. विनय पण थकला होता. तो तिच्याजवळच जमिनीवर गुडघ्यांवर बसला.

काही क्षण तसेच गेले. तिने थकून डोळे मिटले आणि ती दीर्घ श्वास घेत होती. मिडी गुडघ्यापर्यंतच असल्याने तिचे गोरे पाय त्याला समोर दिसत होते. तिच्याबद्दलच्या आकर्षणाने तो बेधुंद झाला. पुढे होत त्याने तिच्या पायाला हलकेच स्पर्श केला. डॊळे न उघडताच ती सौम्य हसली. त्याने पुढे होत तिच्या पायांना मिठी मारली आणि तिच्या गुडघ्यावर डोके टेकवले, तिच्या पायाचे चुंबन घेतले.

त्याच्या या अनपेक्षित जवळिकीने ती सुखावली. डोळे उघडत ती त्याच्यापाशी झुकली, त्याच्या दंडांना धरुन तिने त्याला जवळ ओढले. दोघे एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहू लागले. दोघांच्या डोळ्यांतून जणू आतुर प्रेमाचा झरा वाहत होता.

“आय लव यू” दोघेही एकदमच बोलले. आणि हसू लागले. ती उठून उभी राहिली. तिच्या कमरेला त्याने घट्ट मिठी मारली. तिच्या मिडीच्या झुळझुळीत स्पर्शाने तो उत्तेजित झाला होता. ती त्याच्या डोक्यातुन, गालावरुन हात फिरवित होती.

बराच वेळ तसाच निघून गेला. मग भानावर येत ती म्हणाली

“चल, आपल्याला बाहेर जेवायला जायचं आहे”

“हो. पण त्या आधी एक बातमी सांगायची आहे तुला. मला नोकरी मिळाली”

“वा…अभिनंदन..तुझा आजचा दिवस खूप काही मिळण्याचा आहे तर” ती गोड हसत म्हणाली.

“माझ्याकडे पण तुझ्यासाठी काहीतरी आहे” ती पुढे म्हणाली.

“काय ?” त्याने आश्चर्याने विचारले.

“खाली चल आता लवकर, मग कळेल”

दोघे बाहेर पडुन खाली आलेत. त्याची उत्कंठा शिगेला पोहोचली होती.

“सांग ना काय आहे ?”

तिने पर्स मधून गुलाबी कागदात गुंडाळलेली एक छोटाशी डबी त्याच्या समोर धरली.

त्याने उत्सुकतेने कागद काढून डबी उघडली. बाईकची चावी बघून तो खूप खूष झाला. तिने पार्किंग मध्ये त्याला बाईक दाखविली. मॉडेल , रंग सगळं काही त्याच्या आवडीचं होतं. हे सगळं तिला कसं कळलं हे कोडं मनात ठेवून त्याने विचारले

“चल आता आपण बाइक वरच जाऊयात”

“अरे शहाण्या माणसा, तु मद्यप्राशन केलं आहेस त्यामुळे तु बाईक चालवू शकत नाहीस. “

“काय गं, एवढंस त प्यालो आहे.”

“नको रे बाबा. ऐक माझं. मी चालवली असती बाईक पण मी पण घेतली ना दारु”

“हा हा. तुला चालवता येते बाईक ?”

“मग काय बाईक स्वत: चालून इथे आली का वेड्या ?” त्याला वेडावत ती म्हणाली.

“ए पण जावू ना बाईकवर ..”

“नाही म्हणजे नाही. मुकाट्याने रिक्षाने चल बरं” ती ठामपणे म्हणाली

“बरं मग या शनिवारी आपण फिरायला जावू बाईकवर”

“चालेल. कुठे जायच ?” तिनं विचारलं

क्षणभर विचार करीत तो म्हणाला “आती क्या खंडाला ?”

“होय माझ्या आमिर खान..”त्याच्या दंडाला घट्ट धरीत ती म्हणाली.

रेस्टॉरंट मध्ये दोघे एकमेकांच्या डोळ्यांत बघत बसले असताना तिने हलकेच म्हंटले

“माझ्यकडे अजूनही काही आहे तुझ्यासाठी..”

“काय ?”

“एक मस्त बातमी.. खूप खास.”

“काय ? सांग ना”

“आज नाही सांगणार. परवाच सांगेन आता खंडाळ्यात.” ती खट्याळपणे हसत म्हणाली

“ए असं ग काय करतेस, सांग ना प्लीज”

तिने हसत, मानेनच नकार दिला.

एक सुंदर, उत्कट सायंकाळ आता संपली होती. दोघे सोसायटीच्या पार्किंगमध्ये हातात हात घेवून उभे होते.

“जावूयात आता घरी ?” सविताने विचारले

“नाही”

“ए वेड्या..” तिच्या ओठांवर खट्याळ हसू पुन्हा पुन्हा फुलत होते.

त्याने जवळ येत तिला मिठीत घेतले. पुढच्या काही क्षणांत दोघांनी एकमेकांवर चुंबनांचा वर्षाव केला.

०—-०

ठरल्याप्रमाणे शनिवारी दोघे खंडाळ्याला निघाले. त्याच्या सांगण्यावरुन तिने त्याच्या आवडीची लाल मिडी घातली. तसंच तिच्या सुंदर गो-या पायांवर काळे चामडी बूट चढवले होते. त्यामुळे तिचे सौंदर्य अधिकच मादक बनले होते.

प्रवासात त्याने दोन तीनदा त्या बातमीबद्दल विचारले. पण तिने त्याची उत्सुकता ताणत ठेवली.

खंडाळ्याच्या निसर्गाचा थोडा वेळ आनंद घेवून ते एका रिसॉर्टमध्ये आले.

खोलीत आल्यावर त्याने पुन्हा विचारले

“सविता, आता तरी सांग ना, काय आहे ती खूप खास बातमी”

“अरे सांगेन ना, घाई काय ? आणि फुकटच सांगू होय ?” ती हसत म्हणाली.

“मग ? काय पाहिजे तुला ?”

“तू माझी सेवा कर आधी” त्याचा कान पिळत ती म्हणाली.

“अच्छा ? काय करु सांग”

“अं.. माझ्या पायातले बूट उतरवून बाजूला ठेव आधी” ती पलंगावर बसत म्हणाली

“ओके मॅम..” तो गुडघ्यावर बसला आणि तिचे बूट उतरवू लागला. ती त्याच्याकडे बघून हसत होती.

“हं आता काय करु ?”

“आता बाथरुम मधून पाणी आण बादलीत. माझे पाय धुवून दे”

तो न बोलता बाथरुम मध्ये गेला. बादलीतून पाणी आणून त्याने तिचे पाय धुतले आणि टॉवेलने हलकेच पुसले.

तिने पाय पलंगावर घेतले. तिने काही न सांगताच तो तिचे पाय चेपू लागला. तिचे पाय चेपताना तो अधिकच उत्तेजित झाला होता. हलकेच तो तिच्या पायाची चुंबने घेवू लागला. तिने त्याला जवळ ओढले. चुंबनाच्या वर्षावात न्हाऊन निघत ते जवळ येत होते.

त्या बेधुंद प्रणयानंतर ते बराच वेळ पलंगावर पडून राहिलेत.

“भूक लागली रे मला..” थोड्या वेळाने ती म्हणाली.

“खाऊन टाक मला” तिच्या छातीवर डोकं टेकवून तो म्हणाला.

“तुला खाल्लं तर माझी सेवा कोण करणार” त्याचे नाक ओढत ती म्हणाली.

“हा हा…बरं तु अजून ती खास बातमी नाही सांगितलीस”

तसं ती त्याच्या डोळ्यांत बघत बोलू लागली

“नैना आणि राहूल पुढच्या महिन्यात लग्न करत आहेत”

“बरं मग ?”

“मग असं की.. ती अजून पंधरा दिवसांनी फ्लॅट सोडणार आहे…आणि..”

“आणि ?”

“आणि मगं माझ्या फ्लॅटमध्ये, माझ्याबरोबर, माझी एक प्रिय व्यक्ती असणार आहे…”

“वा…सही..” त्या बातमीने उत्तेजित होत विनयने पुन्हा एकदा तिच्या सर्वांगावर चुंबनांचा वर्षाव केला.

०——०

नैना ने फ्लॅट सोडल्यावर विनय सविताबरोबर राहण्यासाठी आला. तो नोकरीवर रुजू झाला होता. दोघे अतिशय आनंदात होते आणि सहजीवनाचा मनमुराद आनंद घेत होते.

हळूहळू त्यांचा दिनक्रम स्थिरावू लागला. आठवड्याचे पाच दिवस बरेच धकाधकीचे जात. आणि सुटीच्या दिवशी त्यांना निवांतपणा मिळत असे. नैना सोबत असताना ती आणि सविता घरातील कामे आपसांत वाटून घेत, पण विनयला घरातील कामांची फारशी माहिती अथवा सवय नव्हती. त्यामुळे सविताचा बराचसा वेळ आणि उर्जा कामे पुर्ण करण्यात जाऊ लागला आणि ती दमून जाऊ लागली.

एक दिवस तिने त्याच्याकडे विषय काढला

“विनय, नैना आणि मी दोघी मिळून घरातली कामे करत होतो. आता आपण दोघे रहातोय तर तु पण काही कामं कर. तुला या कामांची फारशी माहिती नसेल. म्हणून मी ती तुला हळूहळू शिकवेन. आणि तुला झेपतील इतकंच काम मी तुला देईन. मग त्या कामांची जबाबदारी तुझी असेल. अर्थात एखादं काम तुला नाहीच जमलं किंवा अजिबातच आवडलं नाही तर मी ते पुन्हा माझ्याकडे घेईन. पण तु निदान मनापसून प्रयत्न केला पाहिजेस”

विनयने ते मान्य केलं.

तिनं त्याला हळूहळू काही कामांची माहिती करुन देत ती शिकवायला सुरवात केली. विनय पण शिकण्यात उत्साह दाखवत होता. सविता प्रत्येक आठवड्यात त्याला एक किंवा दोन नवीन कामे समजवायची. प्रत्येक काम नीट समजून, शिकायला आणि सराव व्हायला त्याला पुरेसा वेळ मिळेल याची काळजी ती घेत होती.पण नवीन काम शिकल्यावर जुन्या कामचा त्याला विसर पडे. कधी तो एखादे काम करायचे विसरुन जाई तर कधी त्याच्या कामात काही त्रुटी रहात. अशा वेळी ती त्याला पुन्हा समजून सांगत असे तसेच यापुढे काळजी घेण्याबद्दल सांगत असे.

तिने त्याला आठवड्यातुन एकदा जास्तीत जास्त दोन पेग दारु पिण्यास परवानगी दिली होती. पण कधी कधी त्याला एकापेक्षा जास्त वेळा दारु पिण्याची इच्छा व्हायची. अशा वेळी तो कधी दारु घेतल्यानंतर तिची विनवणी करायचा किंवा घेण्याआधीच तिला परवानगी देण्याकरिता गळ घालायचा.

बरेचदा ती त्याच्या बेशिस्त आणि बेफिकीर वागण्याकडे दुर्लक्ष करायची, कधी प्रेमाने तर कधी सौम्यपणे रागावून समजवायची. तो यापुढे काळजी घेण्याचं आश्वासन देई. तिलाही मग त्याला जास्त रागावणं किंवा दुखावणं कठीण वाटे.

असेच काही महिने गेलेत. विनयचा बेफिकिर आणि बेशिस्तपणा वाढू लागला.

अखेर एका रविवारी तिने विषय काढला.

रविवार असल्याने तो उशीरा उठून टी.व्ही. बघत होता. ती काही कामं आटपत होती.

तिने बेडरुम मधून त्याला हाक मारली

“काय गं ? काय झालं ?” टी.व्ही समोरुन न हलताच त्याने विचारलं.

“तु इकडे ये”

“हं येतोच” म्हणत तो पुन्हा टी.व्ही. चे चॅनेल्स बदलू लागला.

तिने बाहेरच्या खोलीत येत सरळ टी.व्ही. बंद केला.

“तुला आत बोलवला ना मी ?” तिने नाराजीच्या सुरात विचारले.

“हो. येतच होतो. पण तु का रागावली आहेस ?”

“चल आत..” तिच्या आवाजात काहीशी जरब होती.

तो तिच्या पाठोपाठ गेला.

“ह सांग आता. काय झालं ? का रागावली आहेस ?”

“आजचा पुर्ण दिवस टी.व्ही. बघायचा नाहीस”

“का ? काय झालं”

“तुझा बेशिस्तपणा वाढतो आहे. घरातली कामं नीट करत नाहीयेस. ड्रिंकचं प्रमाणही वाढलं आहे. आता मला सगळ्यांवर नियंत्रण ठेवावं लागेल आणि तुला शिस्तही लावावी लागेल”

तो काहीच बोलला नाही.

“आता आज काय काय कामं करायची ते तुला सांगते. सगळी कामं नीट व्हायला हवीत. आणि दोन आठवड्यांची मुदत देते तुला, दोन आठवड्यात तुझ्या सगळ्या कामांत, दिनक्रमात शिस्त आणि पुर्ण नियमितपणा यायला हवा. आणि मी हे पुन्हा सांगणार नाही.”

“सॉरी सविता. मी करतो सगळी कामं नीट”

त्या दिवशी विनयनं सगळी कामं चोखपणे केलीत आणि टी.व्ही. पण चालू केला नाही. पुढचे चार पाच दिवस तो नियमितपणे त्याला ठरवून दिलेली कामे करत होता. सविताने ही पुन्हा काही विषय वाढवला नाही. रविवारचा उरलेला दिवस आणि नंतरही ती हसत खेळत वागत होती. त्यांचा पुढचा रविवार मजेत गेला. विनयने त्याच्या रविवारच्या कामांतली निम्मीअधिक कामे केली होती. उरलेल्या कामांसाठी सविताही त्याला काही बोलली नाही.

पण पुढच्या आठवड्यात विनयच्या कामात पुन्हा अनियमितपणा येवू लागला. पण ती काहीच बोलली नाही, तिने जाणुनबुजून त्याकडे दुर्लक्ष केले. पुन्हा रविवार आला.

सकाळचे नऊ वाजले होते. विनय नुकताच उठून आवरत होता.

सविताने त्याला बोलावले.

“विनय,दोन आठवड्यापुर्वी आपले काय बोलणे झाले होते ते आठवतेय का तुला ?”

“हो . .आठवतंय ना”

“काय म्हणाले होते मी ?”

“मला कामं नीटपणे करायला सांगितली होतीस”

“मग गेले दोन आठवडे तु तुझी सगळी कामं नीटपणे केलीस असं तुला वाटतं का ?”

“हो.. केलीत की”

“अच्छा..” असं म्हणत तिने त्याच्या न झालेल्या किंवा अपु-या कामांचा पाढा वाचला.

“हं..थोडं काही काही राहून गेलं”

“थोडं ?” तिने खोचकपणे विचारलं

“तसं नाही, पण तु ही नंतर या कामांबद्दल काही बोलली नव्हतीस” तो नरमून म्हणाला.

“मी कशाला बोललं पाहिजे विनय ? तुला तुझी कामं माहित आहेत ना ? मी माझी कामं करते, ते मला कुणी सांगतं का ?”

“सॉरी. आता करेन सगळी कामं नीट.”

“नेहमीच मी सांगितल्यावर करणार का तु ? आणि मी नाही सांगितलं तर हळूहळू एक एक काम सोडून देणार”

तो गप्प राहिला.

“ते काही नाही. तुला अनेकदा समजावून पण तु पुन्हा तसंच वागतो आहेस. तेव्हा आता आज मलाच समजवायची पध्दत बदलावी लागेल”

तो प्रश्नार्थक चेह-याने तिच्याकडे पाहू लागला.

“आता आजपासून प्रत्येक रविवारी सकाळी नऊ मी तुझ्याकडुन शिस्तीचा पाठ गिरवून घेईन.”

“म्हणजे?” त्याने गोंधळून विचारले.

“रविवारी नऊ वाजता तुझा पनिशमेंट टाईम. वीस ऊठाबशा आणि छडीचे वीस फटके”

“सॉरी सविता, मी खरंच आता मन लावून सगळी कामं नीटपणे करेन”

“ती तर तुला करावीच लागतील. ती नाही केलीस तर त्याकरिता अजून शिक्षा मिळेल. प्रत्येक आठवड्यातलं बेशिस्त, अनियमित वागणं, दारु पिण्याच्या मर्यादेचं उल्लंघन मी लक्षात ठेवून त्यापुढे येणा-या रविवारी नऊ वाजता तुझी शिक्षा ठरवेन. बाकी सगळं वागणं ठीक असेल तर तुला आता सांगितली ती शिक्षा मिळेल. आपण ट्वेंटी-ट्वेंटी शिक्षा म्हणूयात त्याला.”

“म्हणजे ? आठवडाभर नीट काम केलं तरी शिक्षा मिळणार ?

“हो. येणारा आठवडा नीट काम करायचयं, बेशिस्त वागायचं नाहीये याची आठवण रहावी म्हणून हि शिक्षा.”

“अगं पण..”विनय पुढे काही विचारु लागला पण त्याचा कान पकडत तिने त्याला थांबवलं

“आता अधिक प्रश्न विचारु नकोस. आधी कान पकडून उभा रहा.”

त्याने कान पकडले.

“रविवारी नऊ वाजता बरोबर तु इथे येवून अशा प्रकारे कान पकडून उभ रहायचंस. मग मी येवून तुझी एकूण शिक्षा किती ते ठरवेन आणि तुला शिक्षा देईन. आता मी तुझी आजची शिक्षा किती ते ठरवते.”

तो मान खाली घालून उभा होता.

क्षणभर विचार करुन ती म्हणाली “आज चाळीस- चाळीस. म्हणजे चाळीस उठाबशा, छडीचे चाळीस फटके. चल आधी उठाबशा चालू कर”

“ओके मॅम.” सविता जेव्हा शिक्षा करते तेव्हा ती त्यावर पुर्ण ठाम असते हे त्याला माहित होते. कुठल्याही प्रकारे वाद किंवा निव्वळ विनवणी जरी केली तरीदेखील शिक्षा वाढू शकते हे त्याला माहित होते.

त्याने निमुटपणे उठाबशा काढायला सुरवात केली. चाळीस उठाबशा काढल्या.

“आता हात पुढे कर”

त्याने हात पुढे केला. छडीचे फटके सपासप पडू लागले. पाच मिनटांतच दोन्ही हातांवर मिळून चाळीस फटके पडलेत. हाताची लाही होवू लागली होती. पण सविता छडीचे फटके देत असताना तिच्याकडे बघायला त्याला खूप आवडायचे.

०——०

शिक्षेचा परिणाम लवकरच दिसू लागला. विनय त्याला ठरवून दिलेली कामं मनापासून करु लागला. अर्थात तरीही रविवारची शिक्षा चालूच होती. रविवारी सकाळी ठीक नऊ वाजता तो दिवाणखान्यात कान पकडून उभा रहायचा. सविता येवून त्याला त्या आठवड्यात कामात झालेल्या चुका, त्रुटी सांगायची. फारशा काही चुका नसेल तर फक्त ट्वेंटी- ट्वेंटी ची शिक्षा मिळायची. पण चुका झालेल्या असतील तर ट्वेंटी- ट्वेंटी सोबतच कधी अंगठे धरुन उभे रहाण्याची, कधी टी.व्ही. न बघण्याची किंवा अशाच काही शिक्षा मिळत.

पण काही आठवड्यांत तो त्याची कामे अगदी चोखपणे करु लागला. अर्थात तरीही सविताने ट्वेंटी- ट्वेंटी ची शिक्षा चालूच ठेवली. विनयनेही त्याबद्दल तक्रार केली नाही. पण हळूहळू त्याच्या चांगल्या कामावर खूष होवून ती त्याला ट्वेंटी- ट्वेंटी मध्येही थोडी सवलत देवू लागली.

एका रविवारी विनय सवा नऊ वाजले तरी शिक्षेसाठी येवून उभा राहिला नव्हता. वास्तविक पुर्ण आठवड्यात त्याने अगदी व्यवस्थित काम केले होते, त्यामुळे सविताकडून त्याला ट्वेंटी- ट्वेंटी मध्ये तीस ते पन्नास टक्के सूट अपेक्षित होती. सूट मिळणार या आनंदात तो वेळेचं भान विसरला.

“विनय, किती वाजले आहेत हे पाहिलंस का ? आणि या वेळी काय करायच आहे ते तु विसरलास का ?”

त्याने घड्याळाकडे पाहिले. त्याची चुक त्याच्या लक्षात आली.

“सॉरी.. मी विसरलॊ होतो” पटकन उठत त्याने कान पकडले.

“या विसरण्याची तुला वेगळी शिक्षा मिळेल..”

“सॉरी मॅम”

तिला एक-दोन दिवसांपुर्वी जुन्या सामानात टी.व्हीच्या काळ्या जाड केबलचा एक पाच-सहा फुट लांबीचा तुकडा मिळाला होता. ती तो घेवून आली.

“तुला आज आणि पुढचे तीन रविवार या वायरचे वीस फटके तुला मिळतील. तसंच या चार रविवारी तुला ट्वेंटी- ट्वेंटी मध्ये पण सूट मिळणार नाही”

“येस मॅम” केबलच्या त्या जाड तुकड्याकडे पाहून त्याच्या पोटात गोळा आला.

“वायरचे फटके खाण्यासाठी आता अंगठे धरुन उभा रहा”

तो अंगठे धरुन उभा राहिला तेव्हा तो उत्तेजित झाला होता. तिने वायरचे दोन्ही टोक हातात धरुन त्याच्या पाठीत सपकन फटका मारला. तो कळवळला. बेल्टचा मार खावून खूप वर्ष झाली होती. तिने त्याला सावरायला काही सेकंद अवधी दिला. त्यानंतर एका पाठोपाठ एक फटके ती सपासप मारत राहिली. पाठीवर दहा फटके मारुन झाल्यावर तिने त्याच्या पायांवर फटके मारायला सुरवात केली. त्या वायरचे फटके त्याच्या मांडीवर, पोटरीवर जोरात पडत होते. त्यानंतर नेहमीची ट्वेंटी- ट्वेंटी शिक्षा झाली. दुपारी तिने त्याच्या पाठीवरचे वळ तपासले. पाठीवर तसेच पायांवर थोडेसे हलके वळ उमटले होते. त्यावर तिने मलम लावले. त्या दुख-या वळांवरुन तिचा हात नाजूकपणे फिरत असताना त्याला शांत शांत वाटत होते. तिने त्याला जवळ घेतले आणि दोघांनी उत्कट शृंगाराचा आनंद घेतला.

या शिक्षेमुळे तो अधिकच व्यवस्थितपणे वागू लागला. तसेच पुढच्या रविवारी शिक्षेसाठी तयार राहताना त्याने तिच्यासाठी छडी आणि वायर टेबलावर काढून ठेवले. व ठीक नऊ वाजता तो कान पकडुन उभा राहिला.

तिनेही मग ठरल्यापेक्षा एक आठवडा आधीच त्याची वाढीव शिक्षा रद्द केली. आणि ट्वेंटी- ट्वेंटी मध्ये सूट देण्यासही सुरवात केली.

०——०

रविवारची शिक्षेची पंधरा-वीस मिनिटे सोडल्यास ती एरवी त्याच्याशी अतिशय प्रेमाने वागत असे. त्याची काळजी घेत असे. दोघांत नेहमीच खूप हास्य-विनोद चालू राही. प्रणय आणि शृंगाराचा खेळ ही नेहमीच रंगत असे. दोघेही त्या प्रेमविश्वात अत्यंत रमलेले आणि आनंदी होते.

एकदा एका सायंकाळी दोघे जेवायला रेस्टॉरंट मध्ये गेले. पण नेहमी सविताच्या डोळ्य़ांत हरवून जाणा-या विनयचे लक्ष आज सारखे विचलित होत होते. तिने बाजूला वळून पाहिले, बाजूच्या टेबलावर एक जोडपे होते त्यातली मुलगी फार सुंदर होती. तिने लाल रंगाची रेशमी साडी घातली होती.

“काय रे.. तु तिच्याकडेच बघतो आहेस ना सारखा ?” सविताने विचारले

विनय ओशाळून दुसरीकडे बघू लागला.

“अरे बघतोयंस तर हो तरी म्हण”

“हं…सॉरी”

“ती आहे खूप सुंदर हे मात्र नक्कि” सविता हसत म्हणाली

“माहित नाही. पण त्या सुंदर साडीत खूप आकर्षक दिसतेय.” विनय म्हणाला.

“असं होय.. पण बराच वेळ बघितलंस तु तिला. आता नको बघूस”

“सॉरी..”

“अरे. इट्स ओके, जेव आता” ती हसून म्हणाली.

दोघे जेवू लागले. पण थोड्या वेळाने तिच्या लक्षात आलं की विनयची नजर पुन्हा पुन्हा त्या मुलीकडे जाते आहे.

“विनय, आता मात्र मी रागवेन हं.”

“का गं ? काय झालं ?”

“एक तर कुणाकडे असं एकसारखं बघणं हेच मुळात चूक. आणि त्यातही तु दुस-या मुलीकडे एकसारखा बघतोय, ते पण मी समोर असताना..”

“सॉरी सॉरी… आता नाही बघणार” विनय गडबडून म्हणाला.

दोघे पुन्हा इतर गप्पा मारत जेवण करु लागले. पण विनयचे लक्ष बाजूच्या त्या टेबलापाशी जातच होते.आणि सविताने त्याला तिकडे बघताना पाहिले की तो पुन्हा नजर वळवत होता. जेवण आटोपुन बाहेत पडतानाही त्याने एकदा त्या टेबलाकडे वळून पाहिले. आता मात्र सविता वैतागली होती.

“बाईक ची चावी दे” बाहेर येताच ती त्याला म्हणाली.

“का गं. तुला चालवायची आहे बाईक ?” त्याने चावी देत विचारले.

“हो. आणि तुला पायी घरी यायचंय ?”

“काय ? पायी ? ते का आणि?”

“शिक्षा आहे तुझी… आणि कसली ते तुला माहित आहे चांगलंच..” बाईक स्टॅंडवरुन काढून ती बाईकवर बसली.

“अगं सॉरी गं.. किती रागवतेस ?”

“आणि बस, रिक्षा, टॅक्सी वगैरे काही करायचं नाही, कळलं का ? ” तिने बाईक चालू करुन वळवली.

“एक काम कर ना.. माझं पैशांच पाकीटपण घेऊन जा ना मग, म्हणजे मला बस, रिक्षा काही करताच येणार नाही ” तो वैतागून म्हणाला.

“त्याची गरज नाही माझा तुझ्यावर विश्वास आहे आणि त्याचा तसाही उपयाग पण नाही कारण मग तु कुणाला लिफ्ट मागशील. आणि हो मी कदाचित झोपून जाईन तु दार उघडून आत ये, बेल वाजवून माझी झोपमोड करु नकोस” तिने हसत बाईक दामटली.

“आलिया भोगासी” म्हणत सुमारे चार-पाच किलोमीटर अंतर चालत तो घरी आला. त्याच्याकडच्या चावीने दार उघडून आत आला तर त्याला आश्चर्याचा धक्का बसला. सविता एक सुंदर पिवळ्या रंगाची रेशमी साडी नेसली होती. तिचे लांब, सुंदर केस तिने मोकळे सोडले होते.

त्याच्याकडे पाहून ती गोड हसली.

“दमलास का बाळा ?” त्याला चिडवत ती म्हणाली.

“ए तू खूप खूप छान दिसते आहेस या साडीत” तिला मिठीत घेत तो म्हणाला.

बेडरुम मध्ये बेडवर पडल्यावर ती त्याच्या पायांशी बसून त्याचे पाय चेपू लागली.

“अगं, हे काय करतेस ?”त्याने आश्चर्याने विचारले.

“हे प्राणनाथ, परस्त्रीकडे आपण मोहाने पाहात होता. म्हणून मी आपणास शासन केले. पण आता माझ्या हृदयातील दयाबुध्दी जागी झाली आहे. आपण जी पदयात्रा केलीत त्याने आपले चरण दुखू लागले असतील म्हणून मी ते चेपून देत आहे”

“तु पण ग्रेट आहेस. . एरवी इतकी प्रेमाने वागतेस पण शिक्षा देताना खूपच कठोर असतेस.”

“नाथ आता आपण जास्त बोलू नये. नाहीतर आपला कंठ दुखू लागेल, आणि मग मला तो दाबावा लागेल” तिच्या या विनोदावर दोघे हसू लागले.

थोडा वेळ ती त्याचे पाय चेपत राहिली. त्यानंतर दोघे शृंगाररसाने तृप्त झाले.

(प्रकरण समाप्त)

[rangila]

प्रकरण सात

“पल्लवी ..” विनय त्याच्या कंपनीच्या ऑफिसकडे चालला असताना त्याला त्याची बी.एस्सी. तली वर्गमैत्रिण दिसली आणि त्याने तिला हाक मारली.

“अरे विनय..”त्याला पाहून तिलाही खूप आनंद झाला. बी.एस्सी नंतर अनिकेत आणि पल्लवीनी लग्न केले. पुढे न शिकता दोघेही मिळेल ती नोकरी करत गेले. त्यानंतर विनयच्या त्या दोघांशी भेटीगाठी खूप कमी झाल्या होत्या.

दोघे कॉफीशॉप मध्ये गेले.

विनयने तिची, अनिकेतची आणि त्यांच्या संसाराची विचारपूस केली. ती तिच्या संसारात खूप आनंदी होती.

“ए तुझं काय रे ? तुला भेटली की नाही कुणी” पल्लवी नी विनयला विचारले.

“हं..” विनय संकोचून हसला

“अरे. लाजतोस काय ? कोण आहे ? कुठे असते ?”

“सविता नाव आहे तिचं. मी आता तिच्यासोबतच रहातो”

“ओह.. म्हणजे लिव्ह-इन-रिलेशनशिप तर. छान…पण भेटली कुठे तुला”

“नाशिकमध्येच. आम्ही शेजारीच रहायचो…”

“अरे मला वाटतयं की तु पुर्वी सांगितलं आहेस मला तिच्याबद्दल. तु दहावीत ट्युशन्स ला जायचास तिच्याकडे तिच का ?”

“हो..”

“पण ती तर तुझ्यापेक्षा बरीच मोठी आहे ना रे”

“हो. पाच वर्षांनी मोठी”

“हं…थोडं वेगळं वाटत नाही का रे पण हे. वयात असा फरक ?”

विनयने काहीच न बोलता खांदे उडवले

“काय आता सचिनचा फॅन तु, मग तुला ते नॉर्मलच म्हणा”

यावर दोघेही हसले.

“पण टुशन च्या मॅडमची गर्लफ्रेंड कशी काय झाली ? ते पण इतक्या वर्षांनी ?”

“मी बी.एस्सी. च्या पहिल्या वर्षाला असताना ती मुंबईला आली नोकरीसाठी. पण आम्ही नेहमीच संपर्कात होतो.”

“हं….ए ट्युशन्स घेताना तिने तुला शिक्षा पण केली होती ना रे… मला आठवतंय तु म्हणाला होतास एकदा”

“हो. ती शिक्षा करायची मला”

“हा हा… छडीने फटके देणारी ट्युशनची मॅडम आता गर्लफ्रेंड झाली… काही खरं नाही रे तुझं. मग आतापण असते का छडी” तिने थट्टेने विचारले

“कधी कधी” त्याने खालच्या पट्टीत म्हंटले.

“काय ?खरंच ?” तिने आ वासून विचारले

“हो. म्हणजे दर रविवारी”

“काय सांगतोस ?” तिला वाटले की विनय थट्टेनंच बोलत आहे.

“खरंच की. म्हणजे रविवारी ती मला आठवड्याभरातल्या चुकांसाठी शिक्षा करते. वीस उठाबशा आणि छडीने वीस फटके, किंवा मग जास्त किंवा कधी थोडी सूट मिळाली तर थोडी कमी”

तिचा विश्वासच बसेना. तेव्हा विनयने तिला सगळे काही नीट सांगितले, तसंच बी. एस्सी ला मिळालेले बेल्टचे फटके वगैरे, सगळं तिला सांगितलं.

“अरे, तु मुर्ख आहेस की काय ? ती तुझ्यावर सत्ता गाजवते, तुला गुलामाची वागणूक देते, आणि तु तिला गर्लफ्रेंड मानतोस. अरे तु खरचं वेडाबिडा आहेस का ?. आणि ती तरी अशी कशी मुलगी आहे. मुलगी आहे की कोण..इतकी क्रुर”

“अगं, पण तु असं का म्हणतेस. तिचं माझ्यावर खूप प्रेम आहे..”

“प्रेम ? मूर्ख झाला आहेस तू. गुलाम बनून राहिला आहेस तिचा. प्रेमाचा अर्थ तरी माहिती आहे का तुझ्या त्या मॅडमला. बेल्टने फोडून काढण्याला प्रेम म्हणतात का? तु तिचा गुलाम आहेस आणि गुलामाचा शारिरिक छळ करुन विकृत आनंद घेते आहे ती” पल्लवीचा राग अनावर झाला होता.

तो काहीच बोलला नाही.

“अरे पण ती कशी आहे, आणि किती विकृत आहे त्यापेक्षा तु कसा तिला बळी पडलास हेच मला कळत नाही. तुला काहीच विचित्र वाटत नाही का यात ?”

“काय चूक आणि काय बरोबर मला माहित नाही. पण मला नेहमीच तिचा आधार वाटत आला. प्रेमाचा खोलवर अर्थ कळत नव्हता तेव्हाही ती जवळची वाटायची. दहावीत असताना तिच्याकडून पहिली थप्पड पडली तेव्हा, हातावर छडीचे फटके मिळाले तेव्हा त्यात मला काही खटकलं नाही, तिचा राग पण कधी आला नाही, फक्त माझ्या चुकीमुळे मी तिच्या शिक्षेस पात्र ठरलो याचं वाईट वाटायचं. मी चोरुन सिगरेट ओढली तेव्हा तिने मला बेल्टने फोडून काढले. पण तेव्हाही मला तिचा राग आला नाही, उलट माझ्या चुकीची तिने योग्या आणि पुरेपुर शिक्षा दिली आणि मी पण ती न रडता ओरडता घेवू शकलो याचं समाधानंच वाटलं”

“अरे, ट्युशन टीचर म्हणून थोडीशी शिक्षा केली हे पण मी एक वेळ समजू शकते. पण त्यानंतर ? आणि ते पण इतक्या जहाल शिक्षा ?बेल्ट काय,छडी काय. आणि काय तर शिक्षा म्हणे..मला तर कल्पनाही करवत नाही. एक इतका चांगला आणि हुशार मुलगा तू, आणि तू असा या विकृतीच्या आहारी गेलास..” पल्लवीचा उद्वेग कमी होत नव्हता.

“मला कळत नाहीये पल्लवी, तुला इतकं का खटकतंय हे”

“कारण मी एक नॉर्मल, आपल्या नव-यावर प्रेम करणारी आणि त्याचा आदर करणारी एक मुलगी आहे. आणि कोणत्याही नॉर्मल व्यक्तीला हे खटकेलच”

“पण तु ही एकदा अनिकेत ला शिक्षा केली होतीस, सगळ्यांसमोर…”

“मी ? कधी ?” तिने आश्चर्याने विचारले

“एकदा तुझ्या बर्थडे ला तो उशीरा आला. तु त्याला रेस्टॉरंटमध्ये चाळिस उठाबशा काढायला लावल्या होत्यास”

“अरे देवा… तु ती गोष्ट अजून लक्षात ठेवलीस का.. आणि त्यामुळे मी त्याला नेहमीच गुलामासारखे वागवते असा अर्थ ही तु काढलास का? अरे मुर्खा ती एका प्रियकर आणि प्रेयसीमधली एक छोटीशी गंमत होती. खरंतर शिक्षा नाहीच, रुसव्या फुगव्याचा एक प्रकार फक्त. चार आठ दिवसातच मी, तो आणि बाकीचे सगळे मित्र मैत्रिणीही तो प्रसंग विसरुन गेलो”

“म्हणजे त्यानंतर तु त्याला कधीच पुन्हा तशी शिक्षा केली नाहीस ?”

“अरे काय झालंय तुला ? एक छोटीशी गंमत होती ती. तिचा काय अर्थ काढून ठेवलास.. मी त्याला शिक्षा करत असेन, त्याच्यावर वर्चस्व गाजवत असेन असं वाटतय का तुला ? मी तर कल्पनाही नाही करु शकत आता असल्या गोष्टीची. आणि तु बरी तेवढीच गोष्ट लक्षात ठेवलीस. तो चार दिवस कॉलेजला नाही आला तर त्याच्या वहीत मी नोट्स उतरवून द्यायचे रात्री जागून. तो होस्टेलवर रहात होता, बाहेरचं खाउन कंटाळायचा तर रोज त्याच्याकरिता डबा बनवून आणायचे, हे काय माहीत नाही तुला? आणि तो कधी रागावून, चिडून बोलला अगदी मित्रांदेखतसुध्दा तरी मी त्याला चिडून प्रत्युत्तर करत नसे. हे सगळं तु विसरलांस आणि नको ते लक्षात ठेवलंस”

“सॉरी..”

“अरे मला सॉरी म्हणण्यापेक्षा तु यावर विचार कर. यातून बाहेर पड. एक मोठा शास्त्रज्ञ होण्याची कुवत आहे तुझ्यात आणि तु मात्र स्वत:च्या आयुष्याची माती करुन घेतो आहेस. तु जिला गर्लफ्रेंड म्हणतो आहेस ती तुला गुलाम समजते, स्वत:च्या विकृत सुखासाठी तुला वापरतेय. ज्या दिवशी तु तिची गुलामी करायचं नाकरशील त्या दिवशी ती तुला बाहेरचा रस्ता दाखवेल. आणि तुला वाटतंय की हे प्रेम आहे. विनय, अरे माझा चांगला मित्र आहेस रे तु म्ह्णून खूप वाईट वाटतयं रे तुला असं बघून.”

आणि बराच वेळ ती त्याला समजावत राहिली. विनय पुर्णपणे गोंधळून गेला होता.

०———–०

रविवारचा दिवस उजाडला. सकाळी साडे आठच्या सुमारास विनय त्याच्या बुटांना पॉलीश लावून चमकवत बसला होता. सविता गाणं गुणगुणत तिथे आली.

“ए तु मस्त चमकवतोस रे बूट. माझ्या बुटांना पण लाव ना पॉलीश.”

त्याने मान वर करुन तिच्याकडे पाहिले.

“तिकडे आहेत बघ, त्या कपाटात माझे बूट” असं म्हणत ती निघून गेली.

त्याने स्वत:चे बूट पॉलीश केले आणि तो तसाच बसून राहिला. थोड्या वेळाने सविता पुन्हा तिथे आली.

“काय रे काय झालं ? माझे बूट सापडले नाहीत की का? थांब मी देते काढून” असं म्हणत तिनं बाजूच्या कपाटातून तिचे बूट काढून त्याच्यापुढे ठेवले.

“मस्त चमकले पाहिजेत. बरं का ?” ती त्याला म्हणाली

तो काहीच बोलला नाही.जणू त्याचे तिच्या बोलण्याकडे लक्षच नव्हते. तिला आश्चर्य वाटले.

आत थोडं काम आटोपून ती दिवाणखान्यात आली. नऊ वाजले होते. विनय अजून तसाच बसला होता. तिच्या बूटांना त्याने हातही लावला नव्हता.

“काय रे ? काय झालं ? अजून बूटांना पॉलीश पण नाही लावलंस.”

तो काहीच बोलला नाही.

“बरं आता ते नंतर कर. नऊ वाजत आहेत. आत ये लवकर. उशीर झाला तर उगाच वायरचे फटके पडतील ना” ती हसून म्हणाली.

काही न बोलता तो उठून दिवाणखान्यात नेहमीच्या जागेवर आला.

पाठोपाठ सविता पण आली. ड्रॉवर मधून तिने छडी काढली.

त्याच्याकडे पाहत ती म्हणाली

“काय रे, काय झालंय आज ? अजून कान पकडून उभा नाहीस. छडी, वायर टेबलवर काढून ठेवली नाहीस. शिस्त विसरतोयस वाटतं. आठवण रहाण्यासाठी काहीतरी कराव लागेल का मला ?”

तो अजूनही काही बोलला नाही.

“बरं चल. या आठवड्याची शिक्षा. बुधवारपर्यंत तू सगळी कामं एकदम व्यवस्थित केलीस, एकदम शहाण्यासारखा वागलास. पण गुरुवार पासून थोडं दुर्लक्ष करत आहेस. आणि कसलं टेन्शन आहे का विचारलं तर नीट उत्तर पण देत नाहीस. बाकी पण नीट बोलत नाहीयेस. शुक्रवारी सकाळी पिण्याचं पाणी भरलं नव्हतंस. त्यामुळे आज ट्वेंटी-ट्वेंटी मध्ये सूट मिळणार नाही. खरंतर मी आज थोडी अजून शिक्षा देणार होते. पण मला वाटतंय तुझं काहीतरी बिनसलंय. आणि काय बिनसलंय ते मात्र आज तू मला सांगितलंच पाहिजेस”

तो अजूनही काही बोलला नाही. तसंच त्याने अजूनही कान पकडले नव्हते.

“बरं वीस ऊठाबशा काढ पटकन. मग मी वीस फटके देते” त्याच्या समोर छडी नाचवर ती म्हणाली.

“सॉरी सविता. मी शिक्षा नाही घेणार” गंभीर चेह-याने तो म्हणाला.

“का रे, काय झालं ? तब्येत बरी नाहीये का ? तसं असेल तर मीच तुला शिक्षा देणार नाही” तिने त्याच्या कपाळाला हात लावून बघितला.

“नाही असं काही नाही” तो म्हणाला.

“अरे मग ? काय झालं ? टेन्शन आहे का तुला कसलं ? ऑफिसमध्ये काही गडबड ?”

“नाही. असं काही नाहीये?”

“मग तुझा मूड का खराब आहे ?”

तो काहीच बोलला नाही.

“हे बघ तू काही बोलला नाहीस तर शिक्षा वाढेल हं. आणि हे तुला पण चांगलंच माहितीये. पण काही अडचण असेल तर स्पष्ट सांग”

“मला तुझ्याकडून शिक्षा घ्यायचीच नाहीये”

“वेड लागलंय का तुला ? काय बोलतोयस समजतंय का तुला ?”

“हो. मला तुझा गुलाम बनून नाही रहायचंय” मान वर करुन तिच्याकडे पहात तो म्हणाला.

हे ऐकून तिने त्याला कानाखाली मारण्यासाठी हात उचलला पण पुन्हा खाली घेतला.

“तू गुलाम नाहीयेस माझा. कधीच नव्हतास, आणि असणारही नाहीस. मी तसं कधीच समजले नाही”

“मग एका गुलामाला मिळावी तशी वागणूक, तशा शिक्षा मला का देतेस तु ?”

“याचं उत्तर मी देणार नाही. ते तुलाही चांगलच माहितीये, आणि मलाही” छडी बाजूला ठेवत ती म्हणाली.

काही क्षण दोघे गप्प होते.

“हे सगळं तुझ्या डोक्यात अचानक कुठून आणि कसं आलं? कुणामुळे आलं” तिनं विचारलं.

“कुणामुळे कशाला यायला हवं? मी विचार करु शकत नाही का ? तो काहीसा रागावून बोलत होता.

“बरं आता तुझं नेमकं काय म्हणणं आहे”

“मला तुझा आज्ञाधारक गुलाम बनून रहायचं नाही. तुझ्याकडून शिस्त शिकायची नाही आणि शिक्षाही घ्यायच्या नाहीत”

“तू चुकतोयस विनय. पण ठीक आहे. तुझी अशीच इच्छा असेल तर मी काही म्हणणार नाही”

विनयने बाईकची चावी तिच्यासमोर धरली.

“हे काय आता ?” तिने गोंधळून विचारले.

“तू आता मला तुझ्या फ्लॅट्मधून जायला सांगशील हे मला माहित आहे, मी लवकरच माझी व्यवस्था करतो. बाईकची चावी तू आताच घेवू शकतेस.”

“तुला असं का वाटलं की मी तुला जायला सांगेन ?” तिचे डोळे पाणावले होते.

“कारण आता मी तुझा गुलाम नाही”

“विनय, पुन्हा एकदा सांगते, तु माझा गुलाम कधीच नव्हतास. आणि मला तु माझ्या आयुष्यात नेहमीच हवा आहेस.”

तो काहीच बोलला नाही.

“मी तुझ्यावर खूप प्रेम करते रे. हे खरं की मी तुझ्यावर वर्चस्व गाजवते. आणि तुझ्यावर माझं प्रेम आहे म्हणूनच मला तुझ्यावर वर्चस्व गाजवावसं वाटतं. पण तुला ते नसेल आवडंत तर तु तुला हवं तसं राहू शकतोस. अर्थात तुझं माझ्यावर प्रेम नसेल तर मात्र मी तुला तुझ्या मनाविरुध्द थांबवणार नाही. पण निदान माझ्या प्रेमाबद्दल तरी शंका घेवू नकोस”

ती आता घराबाहेर जायलाच सांगेल अशी त्याला खात्री होती म्हणुन तिचं उत्तर त्याला अनपेक्षित होतं. तो तिला कदाचित प्रथमच रडताना पहात होता.

“सविता, माझं ही तुझ्यावर प्रेम आहे.”

“मग प्लीज मला सोडून जायचं बोलू नकोस” त्याचा हात हातात घेत ती म्हणाली.

“सॉरी सविता. नाही जाणार मी तुला सोडून” तो ओशाळून म्हणाला.

नंतर बराच वेळ कुणीच काही बोललं नाही. सविता उठून तिच्या कामाला लागली. नेहमीप्रमाणेच विनयच्या आवडीचा सगळा स्वयंपाक तिने बनविला.

पण दोघांत काहीसा अबोला पसरला होता.

०———–०

सविताने लवकरच अबोला संपविण्याचा प्रयत्न चालू केला. जणू काही झालेच नाही अशा रितीने ती वागू लागली. पण विनय मनावर काहीसे ओझे असल्याप्रमाणे वागत होता.

सविताने त्याला कोणतही काम सांगणं थांबवलं. सकाळी लवकर उठून ती विनयच्या वाट्याची कामं करुन मग स्वत:ची ही कामं करु लागली. सवयीने तो एखादं दोन कामे करीत होता. पण बरीचशी कामे तिने आधीच केलेली असायची. तो काहीसा अबोल रहात असे. पण ती प्रसन्न चेह-याने वागत असे. तिने त्याला त्याच्या मनातील गोंधळातून सावरण्यासाठी वेळ द्यायचे ठरवले.

दिवसामागून दिवस जात होते. विनयचे घरातले लक्ष कमी झाले. चेह-यावरची प्रसन्नताही उडून गेली होती. सायंकाळी ऑफिसमधून कधी लवकर घरी आला तर तो व्हॉलीबॉल खेळायला जात असे. खेळून यायला कितीही उशीर झाला तरी सविता आता त्याला काहीच बोलत नव्हती. पण त्याच्याकरिता ती नेहमीच जेवायला थांबायची. इतर वेळी तो घरात टी.व्ही. बघत राही. कधी टी. व्ही. बघत दारुही पीत असे. त्याचे दारुचे प्रमाण वाढले होते. पण ती त्याला त्याबद्दल काहीच बोलली नाही. पण त्याला असं काहीसं निराश पाहून तिला वाईट वाटतं होतं. प्रणय आणि शृंगारातही तो रमेनासा झाला.

“विनय असं का करतो आहेस तु ? काय झालंय तुला ? आता सगळं तुझ्या मनासारखं होतंय ना मग का असा उदास असतोस ? की मी आवडत नाहीये तुला”

“असं काही नाहीये सविता”

“तसं असेल तर तसं सांग. मी तुला जबरदस्तीने थांबवणार नाही. मला थोडे दिवस वाईट वाटेल. पण आता मी तुला असा उदास नाही पाहू शकत”

पण तिच्या प्रश्नाचे उत्तर त्याच्याकडे नव्हते. ती त्याला नक्कीच आवडत होती. तिच्याशिवाय त्याने कधीच दुस-या मुलीचा विचारही केला नव्हता.

पण आता नेमकं काय होत आहे हे त्यालाही समजत नव्हते. पल्लवीशी झालेल्या भेटीनंतर त्याने खूप विचार केला तेव्हा त्यालाही वाटू लागलं होतं की सविताने त्याला गुलाम बनवून ठेवलं आहे. मग त्या गुलामगिरीतून बाहेर पडायचं त्याने ठरवलं. सविताशी यावर बोलणं थोडं कठीण वाटत होतं. ती नक्कीच घरातून निघून जायला सांगेल, कदाचित आक्रमक होवून ती अधिकच सक्तीने शिक्षा करेल, बेल्टने फोडून काढेल पण गुलामगिरीतून बाहेर पडताना एवढं सहन करायची मनसिक तयारी त्याने केली होती. पण जे घडलं ते फार वेगळं होतं. “तू माझा गुलाम नक्कीच नाहीस” हे सविता फक्त बोललीच नाही तर ती ते रोजच सिध्द करत होती. आता ती त्याच्यावर अजिबात वर्चस्व गाजवत नव्हती. त्यांच्या नात्यातला हा बदल तिने आनंदाने स्वीकारला होता. “मला हा बदल का स्वीकारता येत नाहीये” तो स्वत:शी विचार करत होता. “मला नेमके हेच हवे होते का ?”

एकदा सुटीच्या दिवशी तो त्याचे कपाटातले सामान लावत होता. त्यावेळी त्याला त्याचा जुना बेल्ट सापडला. याच बेल्टने सविताने त्याला फोडून काढले होते. तो स्वत:शी विचार करु लागला “मी हा बेल्ट का जपून ठेवला आहे अजून? मुंबईला येताना तो सोबत का आणला ? आता फेकून देवू का ? का त्या आठवणी माझ्या मनात अजूनही रेंगाळत असतात. सविताने मला बेल्टने फोडून काढले तरी मला तिचा अजिबात राग का नव्हता आला. उलट पुढचे काही दिवस पाठीवरचे वळ बघून मला समाधान का वाटायचे. ते क्षण कधी संपूच नये असा विचार माझ्या मनात अनेकदा का आला? माझ्या प्रिय सविता मॅम ने दिलेले फटके मी पाठीवर झेलू शकलो यात मला माझा पुरुषार्थ का वाटला ? आणि आताही दर रविवारी शिक्षा मिळत असूनही मी आनंदी कसा असायचॊ ? सविता ने केबल-वायरने फटके दिलेत तेव्हा पुन्हा माझ्या जुन्या आठवणी जाग्या झाल्यात ते का? आणि आता सगळ्या शिक्षा बंद झाल्यात, सगळी शिस्त, कामाची जबाबदारी, कोणताही धाक नाही तरी मी समाधानी का नाही ?” त्याला प्रश्नांची उत्तरं मिळत नव्हती. पण तो बेल्ट काही तो फेकू शकला नाही.

०———–०

जे होत होतं त्याने सविता खूष नव्हती. पण तरीही ती आनंदी रहायची. विनय पुन्हा लवकरच चांगला आनंदाने राहू लागेल अशी तिला आशा वाटत होती. पण दिवस जात होते. विनयच्या मनस्थितीत फारसा बदल नव्हता.

एका शनिवारी सायंकाळी विनय व्हॉलीबॉल खेळायला गेला होता. सविताला बाहेर काही काम होतं म्हणून ती बाहेर पडली. ती चालत असताना रस्त्यापासून जवळच तिला कसलासा गोंधळ ऐकू आला. तो घोळका म्हणजे विनयचा व्हॉलीबॉलचा ग्रुप होता हे तिच्या लक्षात आले. ओरडण्याचे आवाज ऐकू येत होते. कुतुहलामुळे ती तिथेच थांबली. त्यातला एक आवाज विनयचा आहे हे लक्षात येवून ती घाबरुन त्या घोळक्याजवळ गेली. विनयचं कुणाशी तरी भांडण चाललं होतं. दोघेही हमरीतुमरीवर आले होते.

त्या घोळक्यात तिचा मित्र सचिनही होता. तिने सचिनला बाजूला घेत विचारलं

“सचिन काय झालं ? कशामुळे भांडत आहेत ते दोघे”

“सॉरी सविता. पण विनयची चूक आहे. गेले काही दिवस त्याचं खेळताना नीट लक्ष नसतं. आज पण खेळताना त्याच्याकडून चुका होत होत्या. तर योगेश त्याला म्हणाला की जरा लक्ष देवून खेळ. त्यावरुन त्याला राग आला. तो चिडून बोलला. मग योगेशचं पण डोकं फिरलं. आता दोघेही ऐकत नाहीयेत.”

“हं.. विनय सध्या जरा टेन्शन मध्ये आहे, ऑफिसचं काही टेन्शन रे. तु त्याला बोलवतोस का प्लीज ? नंतर तो येईल पुन्हा तुमच्यात एक-दोन दिवसाने. योगेशाला पण सॉरी म्हणेल तो…”

“हो.. एक मिनीट हं”

विनयचे सविताकडे लक्ष नव्हते. सचिन त्याच्या जवळ गेला. आणि त्याला बोलावून आणले.

“विनय का उगाच भांडणं करतो आहेस?घरी चल”

“मी काही उगाच भांडण नाही करत, त्यानेच सुरवात केली”

“मला आता काही ऐकायचं नाही. तु घरी चल लगेच” असं म्हणत ती घराकडे चालू लागली. काही क्षण थांबून तो ही तिच्यापाठोपाठ चालू लागला.

“काय होतंय विनय तुला ? का इतका अस्वस्थ असतोस तु सध्या?” घरी आल्यावर तिने त्याच्या डोक्यावरुन हार फिरवत त्याला विचारले.

“माहीत नाही” त्याने त्रोटक उत्तर दिले.

“ऑफिसचं काही टेन्शन आहे का ?”

“नाही”

“मग माझ्यावर रागावला आहेस का अजून”

तो काहीच बोलला नाही.

“ए वेड्या, असं किती दिवस वागशील. तु असा उदास आणि अस्वस्थ राहिलास तर मी तरी कशी आनंदी राहीन?” त्याला जवळ घेत ती म्हणाली.

“मला काही समजत नाहीये,मलाच कळत नाहीये मला काय वाटतंयं आणि मला काय हवयं ते” तिला कवटाळून तो रडू लागला.

“पण मला माहितीये..तुला काय हवंय आणि आपल्या दोघांसाठी ही काय चांगलं आहे ते”

“काय?”

“आपल्या नात्याचं वेगळेपण जे तु नाकारत आहेस ते. ज्याला तु माझी गुलामी समजू लागलास ते तुझं समर्पण होतं. स्वत:ला समर्पित करुन तुला मानसिक समाधान आणि आधार मिळत होता. आता तो आधार नाकारुन तु गेले दोन महिने तू फक्त अस्वस्थ आहेस. आपण खूप पुर्वीपासून एकमेकांच्या जवळ होतो. पण आपल्या प्रेमातलं हे वेगळेपण म्हणजे आपल्या प्रेमातली अट नाहीये, कधीच नव्हती. पण त्या वेगळेपणाने आपल्यात खूप अनोखे बंध निर्माण केलेत. जे फक्त आपणचं अनुभवू शकतो.”

तिचं बोलणं ऐकून त्याच्या भावनांचा बांध फुटला. जमिनीवर गुडघे टेकून त्याने तिच्या पायांना मिठी मारली.

“हो सविता. खरंय तुझं म्हणणं. प्लीज माझ्यावर अधिकार गाजव, मला मार, मला शिक्षा कर. मी चुकलो. मला शिक्षा दे. दोन महिन्यात मी तुझ्याशी खूप चुकीचं वागलो. तुझ्याकडे नीट लक्षही दिलं नाही. तु जवळ असूनही तुझ्या प्रेमापासून स्वत:ला दूर ठेवलं. मी भरकटलॊ होतो. मला माफ कर.”

तिने त्याच्या डोक्यातून हात फिरवित त्याला शांत करत होती.

दुस-या दिवशी म्हणजे रविवारी विनय सकाळी लवकर उठला. रविवारसाठी त्याला ठरवून दिलेली कामे त्याने पटापट उरकली. तसंच सविताचे बूट कपाटातून काढून त्यांना पॉलीश लावून चमकवले. आणि नऊ वाजता तो दिवाणखान्यात आला. टेबलावर छडी आणि वायरचा तुकडा काढून ठेवला आणि नेहमीच्या ठिकाणी कान पकडून उभा राहिला. थोड्याच वेळात सविता तिथे आली

“छान..” त्याच्याकडे पाहून ती हसत म्हणाली.

“प्लीज मला शिक्षा कर. माझी दोन महिन्यांची शिक्षा बाकी आहे. ती मला दे”

“हं.. अच्छा ? पण आज मी हे काही वापरणार नाही” छडी आणि वायर बाजूला सारत ती म्हणाली.

“का ?मला माफ नाही केलंस का अजून ? मला गरज आहे गं या शिक्षेची. तुझ्या पायांशी मला समर्पित करायची”

“मलाही हवं आहे तुझं समर्पण. आणि शिक्षा तर मी करणार आहेच. पण दोन महिन्यांनतर आज आपल्या भावनांचा अविष्कार थोडा तीव्र असणार आहे. तो छडीने, वायरने किंवा उठाबशा काढून पुर्ण नाही होवू शकत”

“मग ?”

“एक मिनीट थांब” ती आतल्या खोलीत गेली. बाहेर आली तेव्हा तिच्या हातात विनयचा बेल्ट होता.

“हा तोच बेल्ट आहे ना विनय ?” तिने बेल्ट हवेत फिरवत विचारलं

“हो..”

“अजून सांभाळून ठेवलास ना ? छान केलंस”

“तुला माहित होतं हा माझ्याकडे अजून आहे ते”

“हो. तू इथे रहायला आलास तेव्हापासूनच. खरं तर त्यामुळेच माझी पुर्ण खात्री होती तुझ्या समर्पणाबद्दल.”

“एक विचारु सविता? मी दोन महिन्यापुर्वी जेव्हा तुझ्याकडून शिक्षा घ्यायला नकार दिला खरंतर तेव्हाच तू बेल्टने फोडून काढून माझं बंड मोडून काढू शकली असतीस. मग तु तसं का नाहि केलंस ?”

“विनय, एक तर मी त्याला बंड म्हणणार नाही. बंड गुलाम करतात आणि तु गुलाम नाहीस. तु फक्त आपल्या प्रेमाचाच एक भाग ,आपल्या प्रेमाचं एक वैशिष्ट्य नाकारलंस. अणि दुसरं म्हणजे मला ते चाबकाच्या जोरावर तुझ्यावर लादायचं नव्हतं. आपण हळूहळू प्रेमाने जवळ येत गेलो. मी तुझ्यावर वर्चस्व गाजवू लागले आणि तू स्वत:ला समर्पित करत गेलास. यात कुठेही जोर जबरदस्ती नव्हती. आता तू हे नाकारुन चूक केलीस. तू अशी चूक का केलीस ते मला माहित नाही. पण तुझी चूक तुला जाणवेपर्यंत तुला वेळ देण आणि वाट पहाणं गरजेचं होतं”

“सविता, तू खूप हुशार, विचारी आणि समंजस आहेस. तुझ्या पायांशी स्वत:ला समर्पित करण्यातच माझ्या सुखाचा मार्ग आहे”

“बरं बरं. आता बोलण्यात वेळ घालवायचा नाहीये..” तिने बेल्ट डाव्या हातात घेत उजव्या हाताने त्याच्या गालावर सणकन थप्पड मारली.

“येस मॅम..” तो मान खाली घालून म्हणाला.

तिने पुन्हा अजून एक जोराची थप्पड दिली

“मॅम आज खूप काळानंतर तुमच्याकडून थप्पड मिळाली..” त्याच्या डोळ्यात पाणी आले.

तिने त्याला अजून दोन-तीन कानाखाली वाजवल्या.

“शर्ट काढ आता” तिने फर्मावले.

त्याने शर्ट काढला.

“बेल्टने मारताना मी फटके मोजत नाही हे तुला माहित आहेच.”

“यस मॅम, तुमच्याकडून असंख्य, अगणित फटके खायला मी आतुर आहे.”

तिने उजव्या हातात बेल्ट घेतला. बेल्ट हवेत फिरवून त्याच्या पाठीवर फटका दिला. त्याचे अंग शहारले. तो उत्तेजित झाला होता. पुन्हा पुन्हा बेल्ट हवेत फिरुन त्याच्या पाठीवर पडू लागला आणि वळ बनू लागले. आणि त्या बरोबरच त्याच्या मनात साचून राहिलेली निराशा, अस्वस्थता लोप पावत होती.

(समाप्त)