तिचे जबरंदस्त स्तन

[adeswal]

शेवटी मीच तिची कंबरं दोन्ही हातात घट्ट पकडली आणि सगळी शक्ति एकवटून एक जोरदार झटका दिल तसं माझं लिंग अर्ध्याहून अधिक आत घुसलं.

“आयाईऽऽऽऽऽऽ…. मेलेऽऽऽऽ आऽऽऽऽऽ ह्म्म्म्म… हं… हं… हंऽऽऽऽऽ” ती किंचाळली.

तिने इतका वेळ उचलून धरलेली कंबरं बेडवर आदळली आणि वेदनेने तिच्या पाठिची कमान झाली. त्यामुळे तिची वक्षस्थळे आणखीच उभारून वर आली. तिने बेडशीट दोन्ही मुठींमध्ये गच्च धरून ठेवले. मी आणखी एक जोरदार झटका दिला आणि लिंग संपूर्ण आत घुसलं. तिच्या मुठी आणखीच घट्ट वळल्या. छाती आणखी बाहेर आली.

माझीही कमरेवरची पकड़ आणखी घट्ट झाली होती. अगदी सावकाश मी माझं लिंग बाहेर ओढलं. ती शहारली. मी सावकाश माझी कंबरं पुढे मागे करू लागलो. संथ वेगात मी शरिरसुखाचा आनंद घेत होतो. अर्थात ती ही घेत होती.

“दाजी इतकी काळजी नका न करू जरा जोरात करा न.” ती लाडात येत म्हणाली. तसा मी आणखी एक दणका दिला.

“आह!” मी आता एकामागोमाग एक जोर जोरात धड़का देत होतो. माझ्या प्रत्येक धडकेला ती किंचाळत होती. लिंग आत घुसले की, “आऽऽऽऽऽऽ ह्ह!” आणि बाहेर येताना “ह्म्म्म… स्स्स्सऽऽऽऽऽऽ!”

माझ्या कमरेच्या तालावर तिचे भरगच्च वक्ष उसळ्या मारत होते. तिने तिचे ओठ तिच्या दातांखाली करकचून दाबुन धरले होते. तिच्या विव्हळण्याच्या आवाजाने घर भरुन गेले होते.

दोघेही स्वर्गसुखाचा मनसोक्त आस्वाद घेत होतो. थोड्या वेळाने मी थांबलो. तिला उठवून बेडवर ओणवे उभे केले. बेड्च्या समोरच एक कपाट होते अणि त्यावरील आरशात आमचे प्रतिबिंब दिसत होते. मी तिच्या मागे उभा राहिलो. ती वाकल्याने तिच्या नितंबांचा आकार आणखीच आकर्षक झाला होता.

मी पुन्हा तिच्या कमरेची पकड़ घेतली आणि कचकन माझं लिंग तिच्यात घुसवलं. ती पुन्हा किंचाळली. मी एक हाताने तिचे केस गच्च धरून तिचे डोके मागे झुकवले होते आणि दुसऱ्या हाताने एकदम जोरात चापटी मारून तिचे नितंब लालभडक केले. तिचे स्तन मस्त ठोक्यांच्या तालावर झुलत होते. तिच्या डोळ्यांतून पाणी वहात होते पण चेहर्यावर स्मितहास्य होते.

“दाजी अजुन थोडं… आह… ह्म्म्म… ह्ह्ह्ह्ह… अईई…. ह्ह्ह…. आऽऽऽऽ ह्ह्ह!!!” असं कण्हून ती आणखी मजा आणत होती.

आता आम्ही सुखाच्या सर्वोच्च बिंदुवर पोचणार तशी माझे लिंग आत ठेवूनच ती उभी राहिली मी पुन्हा तिला बिलगलो. माझे लिंग तिच्या मागच्या बाजुने तिच्या योनिची जोरदार खबरं घेत होते. तिने तिचे हात वर करून माझे केस गच्च धरले होते. मी तिच्या खांद्यावर पुढे येऊन तिच्या ओठांना ओठ भिडवले. दोन्ही हातांनी तिचे स्तन अक्षरशः उध्वस्त करून टाकत होतो.

तिचे कण्हणे आता माझ्या तोंडात विरून जात होते. आमची शरीरे घामाने थबथबली होती. शेवटी आम्ही दोघांनीही एकच वेळी तो क्षण अनुभवला आणि ती बेडवर कोसळली.

डोळे झाकून ती निपचित पडून राहिली मी तिच्या कपाळाचे एक हळूवार चुंबन घेतले. तिने एक नाजुक स्मितहास्य केले आणि डोळे झाकुनच हसत म्हणाली, “दाजी आवरा आता. नाहीतर कायमच घरी घेऊन जावं लागेल मला तुमच्यासोबत.”

“चला की मग. मी तर तयार आहे बाबा तुला माझ्या घरी न्यायला.” मी माझ्या शर्टची बटने लावत म्हणालो.

“आले असते हो पण बहिणीच्या घासात वाटेकरी व्हायला नको वाटतं ” तिनेही तिच्या ब्लाउजचं शेवटचं हुक बसवलं.

“आहाहा म्हणे वाटेकरी व्हायला नको वाटतं. इथे तर अख्खा घासच हिसकावून घेतलायस आता तिचा.” मी हसत म्हणालो.

ती खळखळून हसली. तिने पदर पिनअप केला आणि केस विंचरुन ती बाहेर आली. मी तोपर्यंत गाडीत येऊन बसलो होतो. तिने दार बंद केले व कुलुप लावण्यासाठी हात वर केले. मी पुन्हा एकदा खळीला आलो. ती गाडीत येऊन बसली आणि खड्ड्यांतुन आदळत आमची गाडी पुन्हा कार्यस्थळाकड़े निघाली.

काही केल्या शोभनासोबत घालवलेले ते भन्नाट क्षण माझ्या डोक्यातून जाता जात नव्हते. सहा एक महिने उलटून गेले होते पण शोभनाच्या शरीराचा स्पर्श त्याच्या रोमा रोमाला आजही तशीच आग लावत होता. त्यानंतर आमची भेट कधीच झाली नाही. ना फोनवर बोलणं ना मेसेज.

मी एका विचित्र मनस्थितीत अडकलो होतो. आपण आपल्या बायकोशी प्रतारणा केली याबद्दल अपराधीही वाटत होतं त्याबरोबर शोभनाने चेतवलेला अंगार मला अस्वस्थही करत होता.

इतके दिवस घरातलं जेवण मिटक्या मारीत खाणाऱ्याला आता बाहेरच्या चमचमीत जेवणाची चटक लागली होती. पण तेवढी हिम्मत मात्र माझ्यात नव्हती म्हणून शांत राहू लागलो. मला आपल्या मेहुणीवर आपण वाईट नजर ठेवतोय याची किळस आणि त्या सुखाची हाव त्याला बेभान करू लागली होती.


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

[adeswal]

एके दिवशी त्याच्या बायकोच्या कुठल्यातरी नातलगांच्यात छोट्या मुलीचा वाढदिवस होता. बायकोने आदल्या दिवशी निमंत्रण आल्याचं त्याला सांगितलं आणि त्यांच्यातल्या जनावराला हाव सुटली. एरवी सासुरवाडीकडील कोणत्याही कार्यक्रमास जाण्यास तोंड वेंगडणारा तो एका पायावर जाण्यास तयार झाला. शोभना तिकडे नक्की येईल आणि आपल्याला कदाचित आणखी एक संधी मिळेल हे त्याने स्वतःच ठरवून टाकलं.

दुसऱ्या दिवशी ते कार्यक्रमाच्या ठिकाणी पोचले. गाडीतून उतरताच त्याची नजर शोभनाला शोधू लागली. बऱ्याच वेळ इकडे तिकडे भिरभिरल्यानंतर त्याला शोभना दिसली. तो खुश झाला. पण थोड्याच वेळात ती त्याला टाळत असल्याचं त्याला जाणवलं. तो खिन्न झाला. तरी संधी साधून त्याने शोभनाला टोमणा मारलाच.

“काय वाहिणीबाई? नाराज आहेत वाटतं! काही चुकलं आमचं?”

“काही नाही!” शोभनाने तुटक उत्तर दिलं आणि तिथून निघून गेली.

आज आपली डाळ शिजणार नाहीये याची आता मात्र त्याला खात्री पटली. इतका वेळ तो पार्टी एन्जॉय करत होता पण आता त्याला कमालीचं बोअर होऊ लागलं होतं. तो जर बाजूला गाडीजवळ जाऊन एकटाच गेम खेळत उभा राहिला.

“काय चाललंय दाजी? आमच्यावरही नजर पडूद्यात कधीतरी!” कानावर आलेल्या या अनपेक्षित वाक्याने तो उडालाच. त्याने दचकून मागे पाहिलं तर जया! शोभनाची मोठी बहीण!

“काय म्हणता वहिनी? बरं आहे ना सगळं! बऱ्याच दिवसांनी भेट होतेय आपली!” स्वतःला सावरत त्याने कसंबसं वाक्य जुळवलं.

“तुम्हाला वेळ कुठे आहे आमच्याकडे लक्ष द्यायला?” जयावहिनी त्याच्या अगदी शेजारी जाऊन गाडीला टेकून उभ्या राहिल्या.

“असं काही नाही!” त्याला काय बोलावं तेच सुचेना.

“आमची बहीण नीट लक्ष देत नाही वाटतं तुमच्याकडे!” जया

“म्हणजे?” त्याने गेम बंद केली आणि मोबाईल खिशात टाकला.

“अडाण्याचं सोंग घेऊ नका दाजीबा! मला माहिती आहे सगळं!” ज्या खोडीलपणे हसत बोलली.

“काय माहिती आहे . मला काही समजलं नाही!” तो गडबडला. शेवटी चोराच्या मनात चांदणे!

“आता कशाला बोलायला लावताय दाजी नको ते!” जया.

“मला खरंच कळत नाहीये काय बोलताय तुम्ही ते!” तो

“एक मिनिट! शोभनाऽऽऽऽ” तिने शोभनाला उगाच हाक मारली.

“त्यांना का बोलावताय?” चोराच्या मनातलं चांदणं आणखीच दाट झालं.

“का? ती आली तर काही प्रॉब्लेम आहे का तुम्हाला?” जया.

“छे छे! मुळीच नाही!” तो घाबरंला आहे हे त्याच्या बोलण्यावरून आणि चेहऱ्यावरून स्पष्ट दिसत होतं.

“मग घाबरंताय कशाला एवढं?” जयाने खोचकपणे त्याला विचारलं.

“मी कशाला घाबरू ?” तो आपली धडधड लपविण्याचा केविलवाणा प्रयत्न करत होता.

“हो का? नक्की घाबरंत नाही?” जया त्याचं एन्काऊंटर करायचंच असं ठरवूनच आली होती जणू!

“नाही” तिच्या नजरेला नजर मिळविण्याची मात्र त्याची हिम्मत होतं नव्हती.

“मग चला बसा गाडीत!” जया

“कशाला?” तो

“शोभनाला विचारलं होतंत का असं?” जयाच्या चेहऱ्यावरचे रंग बदलू लागले होते.

“म्हणजे?” त्याला दरदरून घाम फुटला.

“गाडीत बसता की कसं?” तिने जवळजवळ त्याला धमकीच दिली.

“ब.. ब.. बसतो..” तो धडपडत ड्रायव्हर सीटवर जाऊन बसला. जयाही बाजूच्या सीटवर बसली.

“काय करायचं आता?” जयाने प्रश्न विचारला.

“म्हणजे?” त्याला दुसरा शब्दच ठाऊक नव्हता जणू!

“म्हणजे शोभनाच्या मिस्टरांना किंवा अस्मितेला जर सगळं कळलं तर काय होईल विचार केला का कधी?” ज्याने त्याच्याकडे जळजळीत कटाक्ष टाकला.

“माफ करा जया वहिनी. चुकीची वेळ होती. घसरलो आम्ही!” त्याने झटक्यात हातच जोडले.

“आम्ही?” तिचा दुसरा कटाक्ष त्याच्यावर पडला.

“सॉरी मी!” तो आता गयावया करणार हे त्याच्या चेहऱ्यावरून स्पष्ट दिसू लागलं.

“हं! ते माहिती आहे मला! पण आता काय करायचं?” जया

“तुम्ही सांगाल ते करीन! पण माफ करा मला!” तो

“नक्की?” जया

“हो! खरंच वहिनी. तुम्ही सांगाल ते करीन पण कुणाला बोलू नका हे!” तो बाहेर असता तर तिचे पायच धरले असते त्याने.

“चला मग! सगळ्यांसमोर शोभनेच्या मिस्टरांची आणि अस्मितेची आणि शोभनेचीही माफी मागायची तुम्ही!” जया

“काय बोलताय वाहिनी तुम्ही?” तो

“नाही जमणार का?” जया कुत्सितपणे हसत होती.

“परिणाम काय होतील विचार तर करा वहिनी!” तो गयावया करत होता.

“तुम्ही केला होतात का हा विचार? तेव्हा???” जया फुत्कारली.

“पण त्याची एवढी मोठी शिक्षा नका देऊ! पाया पडतो तुमच्या!” तो

“मग?” जयाने चेंडू पुन्हा त्याच्या कोर्टात टोलावला.

“बाकी काहीही सांगा!” तिने आत्ता जीव द्यायला सांगितलं असतं तर त्याने तेही केलं असतं.

“ठीक आहे चला गाडी चालू करा आणि समोरच्या गार्डनच्या पार्किंगमध्ये घ्या!” जया.

त्या नातेवाईकांच्या घराजवळ एक मोठं गार्डन होतं पण ते दर शुक्रवारी बंद असायचं.

“कशाला?” तो

“ठीक आहे मग मी करते मला करायचं ते!” जयाने गाडीचा दरवाजा उघडला. त्याने पट्कन तिचा हात धरला आणि ओढून तिला पुन्हा गाडीत बसवलं

[adeswal]

“मग घेताय गाडी?” तिने पुन्हा एकदा विचारलं.

“घेतो तुम्ही बसा!” त्याने गाडी चालू केली. जाता जाता त्याने अस्मितेला कामानिमित्त सांगली शहरात तासभर जाऊन येतो म्हणून सांगितलं.

सोसायट्यांमधले रस्ते फिरून फिरून गाडी गार्डनच्या पार्किंगमध्ये आली. त्यावेळी तो भाग अगदीच निर्मनुष्य झालेला होता. त्याला तिचं ऐकण्याशिवाय पर्याय नव्हता.

“मला खूप म्हणजे खूप राग आला आहे तुमचा!” जया रागाने त्याच्याकडे पाहत बोलली.

“साहजिक आहे! मी मूर्खपणाच केला!” तो खिन्नपणे मान खाली घालुन बोलत होता.

“नाहीतर काय? आता लहान नाही आहात तुम्ही? आणि ती तर पटाईतच आहे जाळ्यात ओढण्यात लोकांना!” तिने मूठ आवळली.

“पण आपण इथे का आलो आहोतं?” तो

“तुम्हाला शिक्षा भोगायची आहे ना आता?” ती हसली.

“इथे?” त्याला काय चाललंय काहीच कळत नव्हतं.

“हो!” जया.

तिच्या मनात काय चाललं आहे याचा काही एक थांगपत्ता त्याला लागत नव्हता.

“असं थोडं थोडं करून जीव नका घेऊ हो! काय असेल ते सांगून टाका एकदाचं!” तो काकुळतीला आला होता.

“घाई काय आहे? आमचे हे तर आलेच नाहीत आणि तुम्ही तुमच्या हिला सांगून आला आहात. आणि आपल्याला इथे कुणी कधीच शोधायला येणार नाही.” ती हसली. तिचं भेसूर हास्य पाहून त्याची जाम टरकू लागली होती.

“बस वहिनी! आता सांगून टाका पट्कन!” त्याने हिम्मत गोळा करायला सुरुवात केली होती.

“सांगू?” ती

“मी गाडी परत घेतो मग!” त्याने चावीला हात घातला. तिने झटकन त्याचं मनगट पकडलं.

“हो! हो! काय घाई आहे!”

“बोला नं मग पट्कन!” तो वैतागला.

“खरं तर थोरली बहीण म्हणून माझा हक्क होता पण तुम्ही तिला आधी दिलात! ठीक आहे! पण उशिरा का होईना माझा हक्क मला द्यायला पाहिजे तुम्ही!” तिने एक कामुक कटाक्ष त्याच्याकडे टाकला.

“वहिनी!” त्याला काहीच कळेना.

“हो! तिच्यासोबत जे जे तुम्ही केलंत ते माझ्यासोबत करायचं! आत्ता!” तिने आपल्या खांद्यावर हात घालत साडीची पिन काढण्याचा प्रयत्न सुरु केला.

“नाही!” त्याने ठामपणे नकार दिला.

“हा हा हा! तुमच्याकडे पर्याय नाहीये दाजी!” ती पिन आपल्या मंगळसूत्राला अडकवत खिदळली!

“प्रोटेक्शन नाहीये आत्ता! परत कधीतरी!” तो तिला टाळण्याचा प्रयत्न करू लागला!”

“प्रोटेक्शन? तिला प्रेग्नेंट केलंत तुम्ही दाजी! मला उगाच कळलं का हे सारं? तेव्हा हे वाक्य वापरलं असतत तर आत्ता कदाचित आपण इथे नसतो. नाही का?”

जयाने आपला पदर अलगद आपल्या खांद्यांवरून उतरवून आपल्या मांडीवर ठेवला. अंधारून येऊ लागलं होतं. संधिप्रकाशात त्याला फारसं स्पष्ट दिसत नव्हतं.

“अरे देवा! शोभना वहिनी बोलल्या नाहीत मला!” तो

“तिने तुम्हाला सांगितलं असतं तर काय केलं असतं हो तुम्ही?” तिने त्याच्या जवळ उत्तर नसणारा प्रश्न त्याला विचारला. तो शांत झाला.

तिने त्याचा डावा हात धरला आणि आपल्या उजव्या उरोजवर धरून करकचून दाबला. त्याच्या लिंगात शिरशिरी आली. त्याने हात झटकून बाजूला घेतला.

“एका चुकीची शिक्षा म्हणून आणखी मोठी चूक करायला सांगताय तुम्ही जया वहिनी!”

“चूक चूक असते लहान मोठं नसतं त्यात.” जया.

“मला नाही जमणार. पाहिजे तर मी आत्ता सगळ्यांसमोर त्या तिघांची माफी मागतो!” त्याला फक्त त्या सिच्युएशनमधून बाहेर पडायचं होतं.

“तो पर्याय आता संपला आहे” असं म्हणत तिने आपल्या घट्ट ब्लाउजची वरची दोन हुकं काढली.

गाडीतील मंद लाईटच्या उजेडातही तिचा गोरा वर्ण उजळून निघाला होता. त्यावर दाबला गेलेला तिचा गर्द हिरव्या रंगाचा ब्लाउज तिच्या अतिभव्य उरोजांना कसंबसं थोपवून धरण्याचा प्रयत्न करत होता. दाट स्तनरेषेत अडकलेलं तिचं मंगळसूत्र जणू त्याला धोक्याची सूचना देत होतं.

“हे बघा वहिनी, मला हे असं अवघडलेल्या स्थितीत काहीही करता येणार नाहीये! आपण नंतर कधीतरी निवांत करूयात ना घाई काय आहे?” त्याने थोडा विचार केला आणि आपला पावित्रा बदलला.

“नाही! आत्ता इथेच!” ती काही ऐकायला तयार नव्हती.

“वहिनी! लोक शोधत असतील तुम्हाला आणि सगळ्यांनी आपल्या दोघांना एकत्र पाहिलं आहे शेवटचं!” त्याने तिला हळूहळू गुंडाळण्यास सुरवात केली.

“ठीक आहे. आज रात्री मी फोन करेन. लगेच यायचं.”

तिने आपल्या ब्लाउजचे हुक्स लावले आणि पदर सारखा केला. त्याच्या जीवात जीव आला. त्याने गाडी स्टार्ट केली आणि परत वळवली. घराच्या थोडं अलीकडेच त्याने तिला खाली उतरवलं आणि तो कार्यक्रमाच्या जागी पोचला.

कार्यक्रम झाला सगळे लोक पांगले. बाहेर गावाहून जे जवळचे नातेवाईक आले होते तेवढे फक्त राहिले. जेवणं आटोपल्यावर सगळे झोपायला तयारीला लागले. त्याने अस्मितेला सांगलीत मित्राकडे झोपायला जातोय असं सांगितलं आणि सरळ लॉज गाठला.

जयावहिनीच्या तावडीतून सुटणं त्याच्यासाठी फार महत्त्वाचं होतं. तो रात्री दहा वाजेपर्यंत दारू प्यायला. दहा वाजता त्याचा फोन वाजला. जयावहिनी! तो परत घाबरंला. हिम्मत करून त्याने फोन उचलला.

“हॅलो!”

“काम होतं थोडं!”

“सकाळी!”

“अहो पण तिथे कसं जमणार?”

“सिटीत आहे मी.”

“नाही हो फसवायचं नव्हतं हो बिलकुल! शप्पथ!”

“सगळ्यांना कळल्यावर काय होईल विचार करा जरा!”

“हट्टीपणा नका करू. जरा ऐका माझं तुम्ही!”

“ठीक आहे!”

“येतो!”
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

[adeswal]

तो गडबडीने टेबलावरून उठला आणि घराच्या दिशेने भरधाव गाडी चालवत निघाला. सोसायटीच्या बसस्टॉपजवळ जयावहिनी तोंडाला स्कार्फ बांधून उभी होती.

त्या नातेवाईकांचा मुलगा तिच्या शेजारी उभा होता. तिच्या बॅगा तिने सोबत घेतल्या होत्या. त्याने त्याची गाडी जरा लांबच थांबवली आणि तिला कॉल केला.

“हॅलो. हो मी निघतेय इथून रिक्षाने. तुम्ही बसस्टॅण्डला या मला न्यायला!” एवढं बोलून तिने फोन कट केला.

त्याला समजायचं ते समजलं. त्याने गाडी वळवली आणि तो बसस्थानकाजवळच्या रिक्षास्टॅन्डसमोर थांबला. काही मिनिटांतच एका रिक्षातून जया उतरली. त्याला तिने पैसे दिले आणि झरझर चालत ती त्याच्या गाडीजवळ आली.

त्याने गाडीचे दार उघडले. तिने बॅग मागच्या सीटवर ठेवली आणि ती त्याच्या शेजारी बसली. येताना गप्पा चालूच होत्या. जया सगळ्यांना तिच्या एका जुन्या मैत्रिणीला भेटायला जात आहे आणि तिथून तशीच सकाळी आपल्या घरी जाणार असल्याचं सांगून तिथून सटकली होती. ती खूपच हुशार निघाली.

त्याने निमूटपणे गाडी लॉजवर घेतली. गाडीतून उतरून दोघेही लिफ्टने वरच्या मजल्यावर गेले. आता त्याच्याकडे कोणतंही कारण शिल्लक राहिलं नव्हतं. त्याने विरोध करायचा नाही हे मनोमन ठरवून टाकलं.

दोघेही रूममध्ये गेले. तो जाऊन सोफ्यावर बसला आणि बाजूच्या फ्रिजमधल्या बियरच्या बाटल्या काढून बियर पिऊ लागला.

ती बेडवर बसली आणि अंगावरचे एकेक दागिने उतरवून ती बाजूच्या टेबलवर ठेऊ लागली. तो तिचे निरीक्षण करत होता.

जया म्हणजे त्याच्या बायकोची सर्वात मोठी बहीण. तिचं लग्न ती दहावीत असतानाच झालं होतं. तिचा मुलगा आता कॉलेजात जाऊ लागला होता.

मजबूत बांधा, गोरापान वर्ण, वळणदार शरीरयष्टी, शरीरावर जागोजाग मांस चढलेलं होतं. तिने गडद हिरव्या रंगाचा ब्लाउज आणि तशीच पैठणी नेसलेली होती.

तो बसला होता तिथून पदराखालून डोकावणारा तिचा डावा स्तन स्पष्ट दिसत होता. त्याखाली गुबगुबीत मांसल पोट चमकत होतं. भारदस्त दंडामध्ये बाजूबंद रोवलेला दिसत होता.

एकूणच तिच्या मध्यमवयीन शरीराची आकर्षकता आताशा त्याच्या नजरेत भरु लागली होती. तिला जाड म्हणायला हरकत नव्हती पण तरीही ती कमालीची आकर्षक नक्कीच होती.

तिच्या सर्वांगाचे निरीक्षण करता करता त्याचे लिंग कधी उत्तेजित होतं गेले हे त्याला कळलं देखील नाही.

“किती वेळ लागेल अजून तुम्हाला?” जयाने त्याला विचारलं.

“आता घाई काय आहे वहिनीबाई? अख्खी रात्र आपलीच आहे!” असं म्हणत त्याने दुसरी बाटली तोंडाला लावली.

“तोपर्यंत मस्त गरम पाण्याने अंघोळ करून फ्रेश का होतं नाही तुम्ही?” तो बियरचे घोट गिळत बोलला.

ती काही न बोलता उठली आणि बेडवरचा टॉवेल घेऊन बाथरूममध्ये शिरली. पंधरा एक मिनिटांनी ती अंघोळ करून आपले केस पुसत बाहेर आली. तो सोफ्यावरच आडवा झाला होता. त्याच्या शेजारीच सोफ्यावरच्या अरुंद जागेत ती बसली.

तिच्या पाठीचा गुबगुबीत स्पर्श त्याच्या पोटाला होतं होता. ती त्याच्या अंगावर रेलून बसली आणि आपली बोटं अगदी नाजूकपणे त्याच्या चेहऱ्यावर फिरवू लागली. तिचा उरोज त्याच्या छातीवर दाबला गेला होता. तिला त्या नवख्या स्पर्शाने आणखी उत्तेजित व्हायला होतं होतं.

हे सगळं अर्थात आधीही केलंच होतं पण त्या अजाण वयात तिला या सगळ्याचा अर्थ माहिती कुठे होता? आणि जेव्हा तिचं शरीर या भावनांना समजू लागलं तोपर्यंत त्या नात्यातील नवखंपण संपून एक रुटीन चालू झालं होतं. या क्षणांचा आस्वाद तिला कधी घेताच आला नाही.

रस्त्याने जाताना तरुणांकडे पाहिल्यावर तिच्या उरात धडधडू लागे. कधीकधी तर तिचं मन तिला थेट अंथरुणात घेऊन जाई. पण समाजबंधने तिच्या पंखांना बांधून ठेवत होती.

जेव्हा तिला शोभनेकडून त्यादिवशी काय झालं हे कळलं त्याचवेळी तिने आपला थोपवून धरलेला उन्माद मोकळा करायचं ठरवलं. बंधनात राहूनही मुक्त होण्याचा मार्ग तिला त्याच्या रूपाने दिसू लागला होता.

तो पिऊन जवळ जवळ अर्धमेला झाला होता. इथेही तिला सुख मिळणार नव्हतं ते तिला ओरबाडूनच घ्यावं लागणार होतं असं दिसत होतं. आपला पदर स्वतःच छातीवरून दूर करत तिने आपले भारदस्त उरोज त्याच्या छातीवर टेकवत आपला भार त्याच्या अंगावर सोडून दिला.

तिचे भव्य उरोज दोघांच्या शरीराच्या मध्ये चेमटले गेले. त्या दाबानेही तिला गुदगुल्या होतं होत्या. आपले दोन्ही हात त्याच्या मानेभोवती गुंफत तिने आपला चेहरा त्याच्या चेहऱ्यासमोर आणला.

तो जवळ जवळ गुंगीत होता. त्याने मान टाकली होती. त्याचे डोळे अर्धवट झाकलेले होते. तिचे थरथरणारे ओठ त्याच्या ओठांना बिलगण्यास आतुर झाले होते. पण तिला प्रतीक्षा होती ती प्रतिसादाची! तो काही केल्या उठत नव्हता.

तिने बाजूचा ग्लास उचलला आणि सपकन त्यातलं पाणी त्याच्या तोंडावर मारलं. त्याने दोन तीनदा मान झटकली. आपण अर्धे ओले झालो आहोतं हे कळल्यावर तो अर्धवट उठून बसला.

“काय आहे हे?” त्याचा आवाजही जड झाला होता.

“मग? इथे काय झोपण्यासाठी आलेय का मी? त्यासाठी एवढे खटाटोप केलेत का?” जया त्रासून गेली होती.

[adeswal]

“मग करा ना हवं ते? मी अडवलं नाहीये तुम्हाला!” तो

ती झटकन तिथून उठली आणि बेडच्या कडेवर जाऊन बसली. तिचा पदर जमिनीवर लोळत होता. त्याच्याकडे पाठ करून ती बसली होती. मुसमुसण्याचा आवाज आल्यावर तो सोफ्यात नीट उठून बसला.

“रडताय की काय तुम्ही?” त्याने रुमालाने आपला चेहरा पुसत विचारलं.

“शोभनेनं सांगितलेलं वर्णन वेगळंच होतं. माझ्या नशिबात नसावं ते सगळं बहुतेक!” तिने हुंदका दिला.

“काय सांगितलं तिने तुम्हाला?” त्याने शर्टची बटणं काढत विचारलं.

“जे घडलं तेच सांगितलं. पण बहुतेक खरंच माझं वय झालंय आता! तुम्हाला साधं पाहवतही नाहीये माझ्याकडे!” ती मुसमुसत होती.

भिजलेला शर्ट काढून ठेवत तो तिचे शरीर न्याहाळू लागला. अगदी टिपिकल गृहिणी होती ती. वयाप्रमाणे तिचं सारं शरीरच गुबगुबीत झालेलं होतं.

अगदी तिच्या पाठीवरही तिचा ब्लाउज मांसात रुतला होता. ब्लाउजच्या दाबाने तिच्या ब्राचा आकार तिच्या पाठीवर आणि काखेत उठून दिसत होता आणि ब्राचा तिच्या मांसल शरीरावर पडणारा दाबही!

ब्लाउजच्या खाली पाठीवर एक वळी पडली होती. पाठीच्या माध्यभागीचा खळगा जरा जास्तच खोल दिसत होता. तिच्या नितंबांचा फुगवटा घट्ट लपेटलेल्या हिरव्या गर्द साडीने अधोरेखित केलेला होता.

हातांच्या कोपराच्या थोडं वरपर्यंत येणाऱ्या तिच्या ब्लाउजच्या बाह्यांनी जणू तिच्या दंडाचं मांस आवळून धरलं होतं. बाजूबंद बांधलेल्या जागी त्याच्या दाबाचा व्रण पडला होता.

नुकत्याच वयात येणाऱ्या मुलांना ज्याप्रकारच्या विवाहित स्त्रियांचं कमालीचं आकर्षण असतं त्या प्रकारात मोडणारी ती परफेक्ट आंटी किंवा भाभी होती ती!

“असं काही नाहीये! वय आहेच किती असं तुमचं?” तो बडबडला.

“मग का मी अजूनही वाटच पाहत आहे त्या क्षणांची? मला कंटाळा आलाय त्या रुक्षपणाचा. शृंगाराची तोंडओळखही नाही झालीये माझी. संभोग आणि शृंगार यातला फरकाचा अनुभव कधी मिळणार मला?” तिने जवळजवळ हंबरंडा फोडला

तो उठून बेडवर तिच्या मागे जाऊन बसला. त्याने आपला डावा हात तिच्या कमरेवर पडलेल्या माणसाच्या वळीवर ठेवला आणि अलगद ते मांस आपल्या मुठीत आवळलं.

अचानक झालेल्या त्या स्पर्शाने तिचा श्वासच थांबला. मान वर करून तिने आपले डोळे गच्च मिटून घेतले. त्याने आपला उजवा हात तिच्या काखेतून पुढच्या बाजूला नेत तिच्या किंचित सुटलेल्या पोटावर स्थिरावला आणि दोन्ही हातांनी पकड मजबूत करत त्याने तिला आपल्या जवळ ओढले.

तिच्या नवऱ्याव्यतिरिक्त इतर पुरुषाच्या शरीराचा स्पर्श ती प्रथमच अनुभवत होती. तिचं सर्वांग थरथरू लागलं होतं. तिचे अक्षरशः भव्य असणारे उरोज तिने पाठीला बाक देत उत्तजनेत बाहेर काढले.

तो एका हाताने तिचे मऊ गुबगुबीत पोट तर दुसऱ्या हाताने तिची वळणदार कंबरं कुस्करु लागला. ती मोठमोठे श्वास भरू लागली. त्याने आपले ओठ तिच्या रुंद मांसल पाठीवर टेकवले आणि तिला आपली पँटी ओलसर होऊ लागल्याचं जाणवलं.

तो अगदी सावकाश आपल्या जीभेचा शेंडा तिच्या पाठीवर सरसर फिरवू लागला आणि ती बेभान होऊन उसासे सोडू लागली. मधूनच तो तिच्या खांद्यांवर आपले दात रोवित होता उत्तेजना असह्य होऊन ती उसासे टाकीत होती.

तोंडाने तिने “दाजीऽऽऽ… दाजीऽऽऽऽ” चा एकच जप लावला होता. प्रत्येक श्वासासोबत ती त्याचं नाव घेत होती. तो मात्र आधाशीपणे तिच्या पाठीचा आस्वाद घेण्यात गुंग झाला होता.

त्याचे हात तिच्या पोटाचा अन कमरेचा स्वैर समाचार घेत होते. तिच्या रोमारोमावरील बारीक सोनेरी लव ताठ उभी राहिली होती. तिच्या मानेवर त्याने मोर्चा वळवताच तिला आपली उत्तेजना दाबणे कठीण होऊन बसलं आणि तिने आपल्या हातांनी स्वतःचे स्तन ब्लाउजवरूनच करकचून पिळण्यास सुरवात केली.

तिच्या खांद्यांवरून समोरच्या आरशात त्याला ती स्वतःचे स्तन पिळताना दिसली आणि त्यांच्यातलं जनावर जागं झालं. तो वेड्यासारखा तिच्या आख्ख्या पाठीवर असंख्य चुंबनाचा वर्षाव करू लागला आणि ती आणखीच जोरजोरात आपल्या स्तनांचा चोळामोळा करू लागली.

तिच्या तोंडून बाहेर पडणारं त्याचं नाव प्रत्येक वेळी त्याच्यात पेटलेल्या आगीला आणखी भडकवत होतं. पोटाशी खेळणारा त्याचा हात आता खाली सरकला आणि त्याने तिच्या बेंबीखाली खोवलेल्या तिच्या साडीच्या निऱ्या उपसल्या. परकरची गाठ सोडत त्याने तिची कंबरं बंधनातून मुक्त केली.

तिचे अगदी किंचित सुटलेले पोट आता खाली झुलू लागले. तिनेही पाय खोडत त्या परकरच्या आणि साडीच्या वेढ्यातून तिच्या देहाची सुटका करून घेतली. त्याचा प्रत्येक स्पर्श जणू तिच्या शरीरावर आणि तिच्या मनावरही कोरला जात होता.

त्याच्या चुंबनांच्या वर्षावातून स्वतःचा बचाव करत ती त्याच्यापासून दूर झाली अन बेडवर उताणी पडून धापा टाकू लागली.

तो तिच्याजवळ गेला आणि तिच्या बाजूला एका अंगावर झोपत बोलला “एवढ्यात?” असं म्हणून तो उताणा पडला तसा तिने त्याचा हात पकडला. तिच्या नाजुक बोटांच्या स्पर्शाने तो सुखावून गेला.

“असं कसं? आजची रात्र संपायची नाही लवकर…” ती तिची पकड घट्ट करत बोलली.


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,