तू असा कसा आहेस

[007]

कांचनचं ते गोट्या चोळणं त्याला सहन झालं नाही. तिच्या नावाचा पुकारा करत तो भसाभस तिच्या घशात रिकामा झाला. तीन-चार घोटांतच कांचननं सगळा रस गिळून टाकला आणि त्याचं मलूल पडणारं लिंग तसंच तोंडात धरुन चोखत राहिली.

समीरला दम लागला होता, पण एका हातानं टेबलला धरुन दुसरा हात तो तिच्या केसांवरुन फिरवत होता. त्याला फार-फार आवडणारे तिचे रेशमी मुलायम केस… त्या केसांचं चुंबन घेण्यासाठी तो वाकला… नेहमीप्रमाणं. आणि त्याच वेळी कांचनच्या तोंडातून त्याचं बारकंसं लिंग बाहेर पडलं.

त्या इवल्याशा पोपटाच्या चोचीतून एक चिकट द्रवाची तार निघाली होती, जी थेट कांचनच्या ओठांवरच्या आणि तोंडातल्या द्रवाशी जोडलेली होती. जीभ बाहेर काढून कांचन ती तार तोंडात लपेटून घेऊ लागली तसा समीर पुन्हा सरळ उभा राहिला.

उरला-सुरला रस चाटून आणि गिळून झाल्यावर तिनं आशाळभूत नजरेनं समीरकडं बघितलं आणि आवाजात शक्य तितकी मादकता आणत म्हणाली, “आशा करते की तुम्हाला पुरेपूर आनंद मिळाला असेल. माझी सेवा तुम्हाला कशी वाटली, सर?”

“अफलातून! जबरदस्त!” असं म्हणत समीरनं आपली पँट वर ओढली आणि हुक-चेन लावायचा प्रयत्न करु लागला.

बराच वेळ त्या अवस्थेत बसून कांचनचे गुडघे दुखू लागले होते. अशा अनोळखी आणि अस्वच्छ ठिकाणी तिनं पहिल्यांदाच असा काहीतरी अनुभव घेतला होता. त्या उत्तेजनेनं तिची चड्डी भिजून ओलीगच्च झाली होती.

आता तिला समीरच्या कुशीत शिरुन त्याला घट्ट मिठी मारावीशी वाटत होती. त्याच्या हातात हात घालून आता ती आनंदानं जवळच्या एखाद्या हॉटेलवर जायचा विचार करत होती.

आज एवढ्या दिवसांनी भेटलाय तर सगळीच आग शमवून घेऊ, असं स्वतःला सांगत तिनं समीरसमोर आपला हात वर केला. आता समीर तिचा हात आपल्या गुबगुबीत हातांमध्ये घेईल आणि तिला अलगद फुलासारखी उचलून मिठीत घेईल, असं वाटत असतानाच…

“अरेच्चा! सॉरी हं, अजून सवय नाही झाली मला…” असं म्हणून त्यानं पँटच्या खिशातून पाकीट बाहेर काढलं. पाकीटातून नोटा काढून मोजायला सुरुवात केली.

श्शी!! हे काय झालं आता? त्यानं तिला हाताला धरुन उठवावं, एवढ्यासाठीच तिनं हात वर केला होता. पण ती केलेल्या कामाचे पैसे मागतीय असं वाटून समीर नोटा मोजायला लागला होता. तिला स्वतःचा आणि समीरचा प्रचंड राग आला. काय होऊन बसलं होतं त्यांच्या रोमॅण्टीक नात्याचं!

राग आणि शरमेनं कांचनचे डोळे भरुन आले. समीरनं ठरलेली रक्कम तिच्यासमोर धरली, पण तिच्या हातावर ठेवली नाही. तिनं पसरलेला हात बाजूला करत त्यानं खाली वाकून तिच्या शर्टचं वरचं बटण उघडलं.

तिच्या गोऱ्यापान गुबगुबीत उरोजांवरुन आपला घामट हात त्यानं फिरवला. मग एका हातानं तिच्या ब्रेसियरचा कप पुढं ओढत दुसऱ्या हातातल्या नोटा त्यानं तिथं खोचल्या.

आता ही वागणूक अजून सहन करणं कांचनला शक्यच नव्हतं. मान खाली घालून शर्टचं बटण लावत ती उठली. समीर आपल्या पँटमध्ये शर्ट खोचत असतानाच ती तिथून निघाली.

“कांचन, थांब… एक मिनिट… कांचन…” समीर मागून आवाज देत राहिला.

मागं वळूनसुद्धा न बघता कांचन दार उघडून बाहेर पडली. स्वतःच्या डोळ्यांतून वाहणाऱ्या अश्रूंचा गरम स्पर्श तिला गालावर जाणवला. त्याच वेळी तिच्या ब्रेसियरमध्ये समीरनं खोचलेल्या नोटा तिला टोचू लागल्या.

पैसे द्यायचेच होते तर ह्यापेक्षा चांगली पद्धत समीरला का सुचली नसेल? की त्यानं आपली आता एवढीच आणि अशीच किंमत करुन ठेवलीय? हुंदका आवरत ती पासपोर्ट ऑफीसच्या पायऱ्या उतरुन खाली आली.

डोळे पुसत-पुसत चालताना ती विचार करत होती की तिला नक्की कुठल्या गोष्टीबद्दल जास्त वाईट वाटतंय. समीरच्या वागण्याचं की स्वतः अशा गोष्टीला तयार झाल्याचं? आणि अचानक चालता-चालता ती थांबली.

तिच्या लक्षात आलं की आजच्या घटनेनंतर तिला रडू आलेलं असलं तरी, ही शेवटची वेळ नक्कीच नव्हती. ती पुन्हा समीरसोबत हे करायला तयार होती. पुन्हा-पुन्हा करत रहायला तयार होती. हा विचार डोक्यात आला आणि कांचनला खुदकन् हसूच आलं.

तिला एक नवीन गुपित सापडलं होतं. एक असं गुपित, जे तिची काहीतरी खास, वेगळी ओळख बनवणार होतं. तिच्या स्वतःच्या नजरेत आणि हे गुपित जितकं जास्त धोकादायक असेल, तितकं तिला स्वतःबद्दल जास्तच खास वाटणार होतं.
..............................................