अपघात
या कथेतील पात्र हि काल्पनिक आहेत जर या कथेशी कोणाच साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा
कामाक्षीने दुधाचा ग्लास त्याच्या समोर धरला...तसा त्याने ग्लास घेण्याच्या नादात तिचा हात धरला आणि आपल्या जवळ ओढलं... तो ग्लास त्याच्या अंगावर सांडला...कामाक्षी बोलली,"अहो इतकी घाई कशाला करायची,आजची रात्र आपलीच आहे थोडा धीर धरा की"...तसा तो बोलला,"अग कामाक्षी तू आहेसच तशी की कोणीही पुरुष तुझ्या या रूपावर घायाळ होईल"...
कामाक्षी...तिला साजेसं असंच होतं तिचं नावं...तिचे ते छोटे छोटे कुरळे केस जणू तिच्या त्या मदमस्त रूपात भर घालत होते...तिचे ते मांजरीसारखे घारे डोळे पाहताच क्षणी कोनाचाही कलेजा खलास होईल असे...तिचे ते गुलाबी गाल उफफफफ आणि त्या गालावर पडणारी खळी तर पाहणाऱ्याला वेड लावतं होती...तिच्या त्या गुलाबी ओठांवर पडणारं तिचं ते हास्य तर पुरत बेभान करून सोडत होतं...तिच्या पूर्ण यौवनात भर घालणारा तिचा तो शुभ्र दुधाळ रंग...इंद्रदरबारी असणाऱ्या अप्सरेलाही लाजवेल असं तिचं ते रूप होतं...
तो बोलला,"कामाक्षी तू माझ्या आयुष्यात आहेस म्हणून मला सर्व सुखं भेटत" अस म्हणून त्याने कामाक्षी ला स्वतःच्या मांडीवर बसवलं त्याच्या कट अंडरवियर मधून कामाक्षी ला त्याचा फुगवटा स्पष्ट दिसतं होता ती त्याला बघून तापते आणि अंडरवियर वरून कुरवाळत बोलते,"याच उंच वाड्यामुळे मी भाळली तुमच्यावर आणि माझं आत्मसमर्पण केलं तुम्हाला"...कामाक्षीही काही कमी नव्हती तिने लगेच त्याला बेडवर पाडलं आणि त्याच्या ओठांवर आपली नाजूक जीभेचं टोक फिरवलं...तिच्या या अनपेक्षित हल्ल्याने तो थोडासा बावचळला...त्यानेही लगेच पडत्या फळाची आज्ञा समजून तिची जीभ आपल्या तोंडात ओढली तसा कामाक्षी चा आवाज त्याच्या तोंडातच बंद झाला....
थोडावेळ ते एकमेकांच्या मिठीत एकमेकांना मुखमीलन दिल्यावर कामाक्षी थोडी बाजूला होतं बोलली,"रात सारी आपलीच आहे इतकी घाई नाही चांगली"...तसा तो बोलला,"कामाक्षी, तुला बघुन स्वतःवरचा ताबा गमावून बसतो ग,काय होतं माझं मला हे समजतच नाही बघ"...
कामाक्षी बोलली,"आता तो शर्ट काढा बघा दुधाने ओला झालाय"...तसा तो बोलला,"कामाक्षी,तूच का काढत नाहीस"...कामाक्षी खूपच तरबेज झाली होती तिने एका झटक्यात त्याचा शर्ट अंगावेगळा केला त्याच ते काम करून कमावलेलं शरीर कामाक्षी समोर होतं... कामाक्षी बोलली,"हहम्मम्म्मम बाकी काहीही म्हणा तुमचं शरीर बघितलं ना की बस्स माझा पूर्ण दिवसाचा सगळा शीण एका क्षणात निघून जातो"...तो बोलला,"का ग अस काय आहे माझ्या शरीरात?"...कामाक्षी बोलली,"ते तुम्हाला नाही कळणार आमच्या सारख्या बायांनाच तर खऱ्या २४ कॅरेट सोन्याची पारख असते"...अस बोलून ती गालातल्या गालात हसली आणि हळूच त्याला डोळा मारला...
तो बेडवर पडला होता आणि आता कामाक्षी त्याच्या अंगावर जाऊन बसली...तिने तिचे कुरळे केस मोकळे सोडले होते...त्या बेडरूम मधल्या मंद प्रकाशात ही तिचं ते रूप उठून दिसतं होतं...आज त्या खोलीत एका हरिणी कडून वाघाची शिकार होणार होती अशीच काहीशी परिस्थिती तिथे ऊभी राहिली होती...
कामाक्षीच्या त्या पारदर्शक नाईट गाऊन मुळे तिचे ते अनावृत्त गोळे अगदी स्पष्ट दिसतं होते...खरं सांगायचं झालं तर कामाक्षी ला ते एक वरदानच भेटलं होतं... कामाक्षीचे उरोज साधारण ३६D एवढ्या मोठ्या आकाराचे होते जे पाहताच क्षणी पुरुषांच्या तोंडातून लाळेच्या नदया वाहत असतं... तस बघायला गेलं तर तिच्या बाकीच्या शरीरापेक्षा हे खूपच मोठे होते त्यामुळे कामाक्षी ला कधी कधी गर्वही वाटायचा...रस्त्याने चालताना तिच्या त्या उरोजांची वरखाली होणारी हालचाल आणि तिच्या त्या उरोजांकडे आ वासून पाहणाऱ्या नजरा तिला एक वेगळंच सुखं देत होत्या...कधी कधी तिला असं वाटायचं की आपल्या सारखी कोणीच नाही एवढी मादक एवढी सुंदर स्त्री या जगात आणि मग स्वतःच गालातल्या गालात हसत राहायची...खरं तर कामाक्षी च घर तस स्टेशन पासून लांबच पण ती मुद्दामहून रिक्षा ने न जाता चालत जायची...कारण तिला त्या बघणाऱ्या चावट नजरा हव्या हव्याश्या वाटायच्या...