पाच मिनिटांनी दार उघड़लं. दोघी बाहेर आल्या. दोघी मंद मंद हसत होत्या. मावशीपण आज अप्रतिम दिसत होती. स्लीवलेस ब्लाउज़, उंच उन्नत उरोज, मस्त नीट बांधलेली साड़ी आणि लाल लिपस्टिक . त्या दोन्ही इतक्या सुंदर दिसत होत्या की मी चाट पड़लो. मला बघून दोघी हसू लागल्या.
"अरे असा काय बघतोस? मावशीला कधी बघितलं नाहीं का?" नलू मावशीने दरडावलं.
मामी हसू लागली. "वंस, बघू द्या त्याला, त्याला पण कळलं पाहिजे की आपली मावशी काय चीज़ आहे"
मच्या कड़े बघतो आहे वहिनी. काय रे मी बोलणार होतो की मला माहीत आहे, मी तर रस पण चाखला आहे. मावशी म्हणाली "तसा तो अक्षय, खरंच आज लोकांना वाटेल ना की खरी वधू कोण, तुझी मामीच तर नाहीं?"
हसत मस्ती करत आम्ही निघालो. मी सारखा त्या दोघीं कड़े बघत होतो, त्यांचं रूप आता मला चटके लावत होतं.पूर्ण रिसेप्शन भर त्या दोघी बरोबर होत्या आणि गप्पा मारत होत्या. आजी एकदा म्हणाली "काय झालं काय आज ह्या दोघीं ना? नेहमी सारखं एकदा पण भांडल्या नाहीं'
रात्री पण मला त्रास झाला. मुठी मारावी लागली. सारखा हाच विचार करत होतो की इतका वेळ त्या आत सजत होत्या की आणखी पण काही करत होत्या?
दुसन्या दिवसापासून गर्दी कमी झाली. सगळे घरी जाऊ लागले. मावशी पुण्याला असायची. ती पण जायचा विचार करत होती. मामी तिला काहीतरी म्हणाली.
आई मला म्हणाली "चला सगळं सुरळीत झालं एकदाचं. अरे अक्षय, मी आणि बाबा नासिकला जाऊन येतो आठवड़ाभर. तू पण चल, तुझी सुटीच आहे शाळेची"
मी तयार नव्हतो. मामी आणि मावशीला सोडून जाववत नव्हतं. आई मावशीला म्हणाली "अगं नलू, तू पण चलतेस का, रामकाकांना भेटून येऊ, खूप दिवस झालेत"
मावशी म्हणाली "ताई, तू जा. मी विचार करत होते की इकड़ेच माला वहिनींकड़े राहते आठवड़ा भर. त्या पण एकट्याच आहेत"
आई बघू लागली. तिला विश्वास नव्हता होत की या दोघी ज्यांचं कधीच पटलं नाहीं, आता बरोबर रहायला तयार झाल्या आहेत. आई आनंदाने म्हणाली "अगदी छान प्लान आहे. आम्ही जाऊन येतो"
मी म्हणालो "अगं आई, मला कंटाळा आला आहे, मी पण मामी आणि मावशी बरोबर राहतो ना" तसं मला हे कळत नव्हतं की जर या दोघी राहिल्या एकाच घरात तर मला काय चांस मिळणार होता? तरी नासिकला जाण्यापेक्षा त्या दोघीं बरोबर राहणं बरं, लक असला तर काही तरी चांस होता.
मावशी म्हणाली "अरे जा ना तू, तू बोर होशील आमच्या बरोबर" तिच्या डोळ्यात एक खेळकर वात्रटपणा होता. मामी पण हसत माझ्याकड़े बघत होती. मग माझा पड़का चेहरा बघून म्हणाली "राहू द्या त्याला आमच्याबरोबर. पण अक्षय त्रास नाहीं द्यायचा हं"
मी रागात म्हणालो "मी काय लहान बाळ आहे त्रास द्यायला?"
मावशी म्हणाली "नाहीं रे चेष्टा केली, मला माहीत आहे की तू मोठा झाला आहेस. ताई, राहू दे अक्षय ला आमच्याबरोबर"