Marathi sex stories सजनी complete

[rajsharma]

[rajsharma]

[rajsharma]

"बाईसाहेब मला नीट ओळखलेलं दिसत नाही आपण... मी चिमण्या... आपल्या मालकाला मीच इस्पितळात पोचवलं होतं... आता तरी पटली का ओळख?" चिमण्या तिच्या भरदार जवानीकडे टक लावुन पाहात होता.
तिच्या डोळ्यांसमोरुन तो प्रसंग एखाद्या चित्रपटासारखा निघुन गेला.... त्यावेळी सजनीने चिमण्याला पाहिले होते. त्याचे ते बलदंड शरीर... त्याचा बिनधास्तपणा... त्याची भरदार छाती... ओठांवर त्या झुपकेदार मिश्या... घोड्यावर भुजंगरावाला टाकताना त्याच्या पिळदार मांड्या पाहिल्या होत्या तिने तेव्हा तिचे लक्ष त्याच्या दोन पायांमध्ये गेले होते. तिला ते आठवले आणि तिच्या अंगावर सर्रकन काटा उभा राहिला!
"बाईसाहेब... आपल्याला वाचवण्याकरीता पाटलाला एवढी मोठी किंमत चुकवावी लागली हे फक्त मलाच माहिती आहे. मी त्या घटनेचा एकमेव साक्षीदार आहे." त्याला माहित होतं कि आता पाटील तिला ते सुख देउ शकत नव्हते. चिमण्या सजनीला पहात होता. तिच्या रसभरलेल्या सौंदर्याकडे लालसेने पाहात होता.
सजनी त्याच्या बोलण्याकडे लक्ष देत असताना तिचे लक्ष त्याच्या पिळदार शरीराकडे गेले. त्याचे शरीर चांगलेच बलदंड होते. त्याचे एक एक बाहु साधारण पाटलाच्या बाहुंसारखे होते म्हणजे याचा लंडसुध्दा जसा पाटलाचा आधी होता तसा असेल काय? गोल गोबच्या चेहे-यावर पीळलेल्या मिश्या होत्या. त्या मिश्यांनी त्याचे मर्दानी सौंदर्य खुलुन दिसत होते. त्या गो-या चेहे-यावरचे ते पिंगट डोळ्यात कसलीतरी भुक होती. वासनेची जंगली भुक होती.
तिचे मन त्याच्याकडे पाहुन भरकटले होते. स्वतःला सावरत ती म्हणाली, "एवढे टक लावुन काय बघतोस?"
"सजनी....." चिमण्या बोलायला गेला तर...
"खबरदार... फक्त बाईसाहेब म्हण... माझं नाव घ्यायची परवानगी फक्त पाटलांना आहे. तुला नाही... समजले..."
चिमण्याने सजनीकडे पाहिलं. तारुण्यानं मुसमुसलेली सजनी त्याच्या डोळ्यांत भरली होती. बोलण्याने तीची वरखाली होणारी छाती त्याचे लक्ष वेधुन घेत होती. श्वासाच्या लयीत हलणारे ते उरोज पाहुन त्याचा जीव वेडावला. रानडुकराने पाटलाची मांडी फोडुन त्याच्या पायांमधील तो भाग फक्त मुतायसाठी राहिला होता. मग हिच्या मांड्यांमधला तो नाजुक भाग... त्याची आग कोण विझवत असेल?... त्याच्या नाकातला श्वास गरम झाला.
"ए चिमण्या... काय बघतोस, माझ्याकडे?"
"कुठे बघतोय... काही नाही..."तिच्या बोलण्याने तो चपापला होता.
"तुझ्या नजरेत वासना दिसते आहे. समोर बाई एकटी बघितली तर तोंडातुन लाळ बाहेर यायला लागली काय? सांभाळून राहा! हात लावायच्या भानगडीत पडु काय मनात विचारसुध्दा आणु नकोस. लवंगी मिरची आहे मी समजलं." अजुनही तिच्या बोलण्यात मिरचीची तिखट धार होती.
"बाईसाहेब तुम्हाला कसं माहित? माझ्या डोळ्यांत वासना भरलीय. माझ्या मनातले भाव तुम्ही कसे ओळखले हो?" चिमण्या तिच्या धारेसारख्या आवाजाला उत्तर देत होता.
"पुरुषांची वाईट नजर आम्हा बायकांना चांगली कळते. यावेळी तुझ्या मनात काय चालु आहे ते मला माहित आहे. ते सांगु का?"
चिमण्याच्या चेहे-यावर आश्चर्य पसरले म्हणाला, "आता सांगाच... सांगा माझ्या मनात काय चाललयं"
"तुला वाटतयं की भुजंगरावाची सजनी जवान आहे. तिच्या नवरा तिला पलंगावर सुख देऊ शकत नाही. तिच्या नव-याच्या पायांमधला तो भाग निकामी झाला... पण या सजनीच्या मांड्या मजबुत आहेत... तिच्या मांड्यांमधला नाजुक भाग अजुन कामाचा आहे. तेव्हा त्या भागावर तुझ्या मांड्यांमधला भाग घुसवावा आणि या सजनीला मनसोक्त....."

[rajsharma]

"हो अगदी खरं आहे... माझ्या मनातील बोललीस तु..." चिमण्याला भान राहिलं नाही.
छबल्यावर स्वार असलेल्या सजनीने हातातला चाबुक त्याच्या तोंडावर उडवला. त्या चामड्याच्या वादीने त्याच्या गालावर जाळ केला. त्याच्या कानाची पाळी लाल झाली. एवढ्या मोठ्या चिमण्याला या वयातसुध्दा आपल्या आईचे दुध आठवले.
"काय रे कुत्र्या... तुला काय मी भादव्यातली कुत्री वाटली की काय? बघितली कुत्री की लगेच वास घे." तिचा चेहेरा अजुन करारी होता.
तिच्या बोलण्याचे त्याला हसु आले तो तिला म्हणाला, "अगं सजने... चुक झाली... बाईसाहेब मला एक प्रश्न पडलाय कि कुत्रा कुत्रीच्या मागे वास काढतो तेव्हा तिचा मागचा भाग उघडा असतो पण... तुमचा मागचा भाग कुठे उघडा आहे. मग मी वास कसा घेणार?"
आणि विजयी हास्य करत तो तिथुन निघुन गेला. ती भरधाव वेगाने पळणाच्या घोड्याकडे आणि वर बसलेल्या चिमण्याच्या पाठमोरया देहाकडे बघत राहिली. सजनी परत वाड्यावर परतली.
भुजंगराव तिच्याकडे पाहात म्हणाले, "सजनी फ्रेश होऊन जरा येशील का? तुझ्याबरोबर महत्वाचे बोलायचे आहे."
सजनी फ्रेश होऊन आली. "बोला पाटील... काय महत्वाचे बोलायचेय?"
"सजनी मी म्हणत होतो कि एवढी मोठी ईस्टेट आता काय मी तुला मुलाचे सुख देऊ शकत नाही. म्हणुन माझ्या मनात एक विचार आलाय कि सगळी ईस्टेट तुझ्या नावावर करुन टाकतो. तुझे काय म्हणणे आहे.....?"
सजनीच्या चेहे-यावरचे भाव जरासे बदलले. ती म्हणाली, "तुम्हाला जसे पटेल तसे करा पाटील... माझे काही एक म्हणणे नाही." ती निघुन गेली.
दुस-या दिवशी दोघे पाटलांचे वकिल पोपटराव यांना भेटायला गेले. पोपटराव वकिलांच्या खोलीतुन धावतच बाहेर आले.
"बोला पाटीलसाहेब... आपली काय सेवा करु?" पोपटराव सजनीकडे बघत आपल्या पोपटावर हळुच हात फिरवुन म्हणाले.
पाटलांनी त्यांना सगळे थोडक्यात सांगितले. तेव्हा पोपटरावांनी तिरक्या नजरेने सजनीकडे पाहिले.
पोपटराव पाटलांना म्हणाले, "पाटील, हा ईस्टेटीचा मामला आहे. आपण जरा आत बसुन बोलु. बाईसाहेबांना ईथेच बसु देत."
त्याच्या बोलण्यावर सजनीच्या मनात त्याच्याविषयी दाट शंका आली. पण पाटलांसमोर ती काही बोलु शकली नाही. जर बोलली असती तर तो पाटलांचा अपमान झाला असता. दोघे आत निघुन गेले. सजनी हताश बसुन राहिली.
पोपटराव पाटलाला म्हणाले, "पाटील, तुम्ही सगळी ईस्टेट बाईसाहेबांच्या नावावर करताय हे बरोबर नाही. माफी असावी मी आपल्या घरगुती मामल्यात बोलत आहे. पण ईतके वर्ष मी आपले मीठ खाल्ले आहे म्हणुन मला राहावले नाही. पण तुम्ही विचार करा अजुन बाईसाहेब जवान आहेत. त्यांच्या जवानीला अजुन बहर आहे. असे समजा उद्या त्यांची नियत फिरली तर तुम्ही काय कराल?... त्यांनी कधी कोण्या दुस-या बरोबर संबध जुळवले तर?... त्यापेक्षा असे करा त्यांच्या नावावर ईस्टेट करा पण त्या विकु शकत नाहीत अश्या प्रकारे... त्या फक्त देखभाल करु शकतील... आपण त्यांना पुत्रसुख देऊ शकत नाही... उद्या तुमच्यावर वाईट दिवस येऊ नये म्हणुन मी म्हणतोय तसे करा..."
पाटलांनी विचार केला. ते म्हणाले, "ठीक आहे पोपटराव..."
बाहेर आल्यावर पाटील म्हणाले, "सजनी... चला वाड्यावर..."

तिने पाटलाला म्हटले, "का ईस्टेट नावावर करायची नाही?... तर मग इथपर्यंत कशाला आणलं?"
असे बोलून तिने एक जळजळीत कटाक्ष पोपटरावावर टाकला. त्याने मान खाली घातली....
"पाटील, मला तुमचा ईस्टेटीमध्ये जराही रस नाही... पण एका बाहेरच्या माणसाच्या सांगण्याने जर आपण आपला निर्णय बदलत असाल तर... नाहीतरी माझ्या आयुष्यात आता काय राहिले आहे... फक्त खायचे आणि झोपायचे... ते सुध्दा एकट्यानेच...."
आणि ती गाडीत जाउन बसली. तिचे शेवटचे वाक्य पाटलाला चांगलेच झोंबले. पण ते त्रिवार सत्य होते. सत्य हे नेहमी कटु असते याचा पडताळा आज त्यांना आला.
वाड्यावर आल्यावर सजनीने पाटलाला विचारले, "पोपटराव काय म्हणाले तर तुम्ही आपला निर्णय बदललात. तुम्हाला असे वाटले असेल कि सजनी अजुन भर यौवनात आहे जर तिने दुस-या कोणाबरोबर संबंध ठेवले तर तुमचे काय होईल? आपल्या घराण्याला वारसदार नाही मग तुमचे हाल कुत्रा खाणार नाही ही भिती वाटली का? आणि एक लक्षात ठेवा मी वांझ नाही आहे... यापुर्वीही आपण भरपुर रात्री रंगवल्या आहेत निदान तेव्हातरी मी आई व्हायला पाहिजे होते पण तेव्हासुध्दा मला दिवस गेले नाहीत..."

[rajsharma]

असे म्हणुन ती तरातरा वर निघुन गेली. पाटील काहीच बोलले नाहीत. तिच्या बोलण्याला तथ्य होतं.
सजनी आपल्या पलंगावर पडली होती. तिचे कपडे अस्ताव्यस्त झाले होते. पण तिला त्याचे भान नव्हते. तिचा पदर खाली पडला होता. तिचे उन्नत वक्षस्थळ वरखाली होत होते. तिचे लुगडे वर सरकले होते. पण ती आपल्याच तंद्रीत होती. काय म्हणाला असेल पोपटराव पाटलांना. ती ईस्टेट मला नको होती पण हा नालायक... बाहेरचा माणुस याच्या गांडीला कसली एवढी मिरची झोंबतेय. त्याला विचारायचे असे ठरवुन ती झोपुन गेली.
सकाळी कोर्टात जाताना तिने रानात पोपटरावाला अडवलं.
"पोपटराव.... तुमच्याशी महत्वाचे बोलायचे आहे... म्हणुन मी एकांतात भेटायला आले आहे."
"माझ्याशी काम?" पोपटराव चमकले. "बोला बाईसाहेब..." तो म्हणाला.
"नुसतं सजनी म्हटलं तरी चालेल. मी पाटलांची पत्नी आहे हे विसरुन तुम्ही बोला... काल माझ्याविषयी पाटलांच्या मनात काय विष कालवलं तुम्ही?"
पोपटरावाने तिच्या बोलण्याकडे मुद्दाम दुर्लक्ष करत म्हटले, "सजनी, तुम्ही असं रानात एकटं भेटायला येणं हे मला तितकेसे आवडले नाही."
"मग काय तुमच्या वाड्यात बेडरुममध्ये मी भेटायला यायला पाहिजे होते."
पोपटराव तिच्या उघड्या पडलेल्या पोटाकडे पाहात म्हणाला, "तरी चालले असते... निदान कोणी बघितले तर नसते?"
पोपटराव आपल्याजवळ काही बोलणार नाही हे जाणुन सजनी म्हणाली, "पोपटराव... जाते मी..."
त्याने तिला सरळ तुम्ही बोलायचं सोडुन म्हणाला, "तु मला एकांतात भेटायला आलीस ना... ईथे तर कोणीच नाही... तुच बघ"
"पोपटराव तुम्हाला म्हणायचयं तरी काय?"
"या रानात कोणीच नाही. फक्त तु आणि मी. ब-याच दिवसांची उपाशी असशील ना सजनी...."
"उपाशी... आमच्याकडे सगळी कोठारं भरलेली आहेत पोपटराव..."
"तुझी कोठारं फक्त बाहेरन भरलेली दिसतात पण ती आतनं खालीच आहेत. मला माहित आहे सगळं..." तो तिच्या भरदार ढंगणाकडे बघत बोलला.
त्याची नजर तिच्या देहाचे उघडे भाग शोधत होती. पण सगळ्यात खास म्हणजे तिच्या कंबरेखालचा भाग पोपटरावाला घायाळ करत होता. तो भाग आता कपड्यांमध्ये झाकला होता... जर का तो भाग उघडा असता तर....
सजनीने त्याचा अपमान करत म्हटले, "तुला माहित आहे सगळं गाढवा?"
"पाटलांना धड तुला झवता येत नाही. ते तुला शरीरसुख देऊ शकत नाही. मला सगळे काही सांगितले आहे. तु वाड्यात वरच्या खोलीत झोपते तळमळत... आणि पाटील खाली उशीला आपल्या मांडयांमध्ये घेउन झोपतात..." तो दात विचकत म्हणाला.
"पोपट्या... खबरदार यापुढे एक शब्द बोललास तर...."
"काय करशील गं माझी मैने...?"
पोपटराव तसाच पुढे झाला. त्याने आपली मर्यादा सोडुन घोड्यावर बसलेल्या सजनीला खाली ओढले. सजनीच्या ध्यानीमनी देखील नव्हते कि पोपटराव असे काही करेल.
"पोपटराव... जर भुजंगरावाला ही गोष्ट कळली तर तुझी खांडोळी करतील ते...."
पण आता पोपटरावाला कोणाचीच भिती वाटत नव्हती. त्याने सजनीला उचलुन बाजुच्या गवतावर टाकले होते. ती खाली पडुन त्याच्याकडे बघत होती. तिच्या देखण्या लावण्याकडे पाहुन पोपटरावाचा पोपट उभा झाला होता.
"सजनी... ईथे आता फक्त तु आणि मीच आहे. ब-या बोलाने माझ्या खाली झोप. मी तुला सगळ सुख देईन. मला तु हवी आहेस."
"मी काय तुझ्या बापाचा माल वाटले रे भडव्या..." तो जवळ येत होता पण ती त्याला प्रतीकार करत होती.