अणि वैजूच्या पायगुणामुळे म्हणा की माझ्या गांडू नशीबामुळे म्हपा... त्या दिवशी खरोखरच स्टुडि अंत कस्टमर्सची गंग लागली. एखादा कस्टमर येऊन गेल्यावर वेळ मिळाला की बैजूला 'मूड'मध्ये अपायचा मी प्रयत्न करायची... "नाही माही' म्हपत ती अखेरीस मूडमध्ये येईपर्यंत दुसरा कोणी तरी येऊन टपकायचा. मग आमचं काम बोबलायचं! कैजूकरोबर स्टुडिओतल मुख्य काम करायला मला जमतच नव्हतं!
बैजूला समोर बघून बघून माझा बाबूराव मात्र ताठ कळून कटाळला. उपाशी मापसाला समोर मिठाईच ताट असावं पप त्याला खायला मिळू नये तसं झाल होत. बैजू मात्र गालातल्या गालात हसत माझी गमन बघत होती. मध्येच तिने विचारलं, "काय रे... त्या दिवशी तर किती तरी छान छान कविता ऐकवल्यास मला. आज काय झाल?"
"तू अज किती छान दिसतेस ते ऐकायचंय?" मी लांब उभ्या बैजूला न्याहाळत बोललो,
"सांग ना... कशी दिसते मी?" वैजूने डोळे मोठे करत सुकतेने विचारलं. तिला बघताना मला एक जुनी चावट कविता आठवली... तीच कविता मी बोलू लागलो...
"धनगौल स्तिब तुझे... गोरी गोरी माडी... उत्तान वक्ष... ओठ जपू जादूची कांडी!"
है ऐकून बैजूचे डोळे इतके मोठे झाले की बस्स! हात वर करून मला मारायलाच धावली ती... मग आपण स्टुडि अंत बाहेरच्या रूममध्ये आहोत हे लक्षात आल्यावर थांबली.
"थांब.. नंतर तू आत ये... मग तुला दाखवते..."
काय दाखवपार? धनगौल की उत्तान?" मी हसत हसत परत चावटपपा केला. तसं वैतागलेली बैजू फुरंगटून क्सली. "सतत कसला रे चावटपणा? मी नाही बोलपार जा..."
मी तसाच तिच्याकडे बघत हसत राहिलो. तसं बैजू वैतागून बोलली, "हसतोस काय? एखादी चांगली कविता एकवता येत नाही का? मी खूष होईन अशी?"
मनात म्हटलं, मासळी गळाला लागेपर्यंत प्रयन करायचे असतात.. मासळी एकदा गळाला लागली की नंतर निला कोणी आमिष दाखवत का?
पण गमला लागलेली मासळी खायचा योग आज मला नव्हता. दुपारी जरा मोकळा वेळ मिळेल ह्या आशेवर मी होतो तेव्हाच म्हातारीचा म्हपजे वैजूच्या सासूचा फोन आला. मग वैजू मॅडम घरी गेल्या. आम्ही बसलो.... रिकामा गळ हलवत!
दुपारी गेलेली बैजू परत आली तीच आपल्या पायगुणाने अजून दोन-चार कस्टमर्स घेऊन! बैजू परत अल्यावर 'चान्स' मिळेल ह्या आशेवर असलेल्या माझ्या कन्या ची कोलकी झाली. ते कस्टमर्स गेल्यावर आनंदलेली वैजू कोलली, "आज अगदी भरपूर कस्टमर्स अले ना...."
"हो..." हवा गेलेल्या अवाजात मी.
"बघितलास माझा पायगुप!" वैजूचा आनंद मला मोडवेना, पण त्याच वेळी मनात विचार अला, बाई ग... मला तुझा पायगुप नको... तुझ्या पायांमधले गुण हवेत....'
अशा वैतागातच दुपारची संध्याकाळ झाली. जगातल्या सगळ्या लोकांना आजच फोटो काढायचे होते की बैजूला बघायचं होत.... कोप जाप! साले एकामागून एक येत होते... सारखं कोणीनाकोपी स्टुडिओत कडमडन होत. संध्याकाळ व्हायला आली तस बैजू बोलली, "चल रे जय, मी जाते आता घरी."
मी तिच्याकडे बघितलं. "झक्या लवकर?"
घडयाळात बघत बैजू बोलली, "लवकर? सहा वाजायला आले की... घरी जाऊन मला घरातली कामं पप करायची अहेत ना..."
'इशली मुख्य काम तरन केली नाहीस आणि आता घरातली काम करायला चाललीस... 'मनातला वैताग दाबून मी बैजूला झटल, "दोन मिनिट शब ना..." मग समोरच्या कस्टमरला जमेल तसं कटवून मी वैजूला घेऊन बेडरूममध्ये पोलो.
"आता काय? संध्याकाळची वेळ आहे... कोपी पप येईल ना.." म्हपत बैजू आत आली
"आता उदया सकाळपर्यंत तू भेटपार नाहीस ना..." असं म्हणत वैजूला मिठीत घट्ट अवळून मी तिच्या सर्वांगावर हात फिरवू लागलो तसं बैजूने माझा हात धरला.
"काय चाललय? उगीच मला जाताना तापवू नकोस...." मला थांबवत वैजू बोलली. "तापकत नाहीं ग... मी चेक करताय...
-
-