Marathi sex stories सजनी complete

[rajsharma]

"अर्थात पुढनंच चांगली... कारण तिच्या स्तनांशी चावटपणा करण्यासाठी बटण पुढे असलेली चांगली... बटणं काढायच्या बहान्याने तुझ्या स्तनाचा हवा तसा....." त्याच्या डोळ्यात चावटपणा होता.
"बस... बस... पुरे झाला तुमचा चहाटळपणा...." सजनी त्याला थांबवत म्हणाली.
पण त्याने न थांबता तिला म्हटले, "तुला अजुन एक सांगतो कि चोळीला माझ्या मते बटनंच चांगली. कारण त्याने बाईच्या छातीवर चोळी घट्ट बसुन त्या मस्तवाल उरोजांचे सौंदर्य वाढते. त्या उन्नत छातीचा उभार बघण्यासाठी त्या बटनांना उघडायला जो वेळ लागतो त्या वाट बघण्याची मजा काही औरच असते..."
सजनीने आंघोळ केल्यावर कपाटातनं राणी कलरचे नऊवारी लुगडे आणि त्याची चोळी काढली. आपल्या नग्न उरोजांवर जेव्हा ती ब्रा घालु लागली तेव्हा तिला भुजंगरावाचे शब्द आठवले... अगं तुझ्या छातीवर मुक्तपणे विहार करणा-या त्या कबुतरांना कशाला आपल्या ब्रेसीअरच्या वेसणीत अडकवते त्यांना जरा तुझ्या मोकळ्या चोळीत जरा खेळत राहु दे... ब्रेसिअरच्या घट्ट वेसणीने स्तनांचा वारु बंद होतो... तिला ते आठवल्यावर तिने आपल्या हातातील ब्रा कपाटात भिरकावुन दिली. आपल्या सुंदर स्तनद्वयांकडे अभिमानाने पाहात तिने त्यावर चोळी घातली. आपल्या अर्धनग्न प्रतिबिंबाकडे आरश्यात पाहात ती खुदकन हसली. तिच्या साजणाला वेड लावणा-या मादक देहाभोवती ते लुगडे लपेटले.
कपाळावर अर्धचंद्रकोर गोंदलेली सजनी जेव्हा तयार होऊन बाहेर आली तेव्हा त्या देहाचा मालक भुजंगराव तिच्या अप्रतीम लावण्याकडे पहातच राहिला. तिला पहाताच त्याने आपले दोन्ही हात तिच्यासमोर पसरले. ती धावतच त्याच्या बाहुपाशात बध्द झाली.
ती बाहुपाशात आल्यावर तो तिच्या कानात कुजबुजला, "आज माझ्या सजनीने चोळीतल्या पाखरांना मुक्त ठेवले आहे... छातीवर त्यांचा स्पर्श मला जाणवत आहे... सजनी... किती सुखद स्पर्श आहे..."
सजनी लाडात त्याला म्हणाली, "माझ्या साजणाला माझ्या छातीवरील पाखरांना कैद केलेले आवडत नाही म्हणुन मी तुमच्या आग्रहाखातर त्यांना मोकळे ठेवले आहे...."
भुजंगराव खुप चावट होता. त्याने तिला दुर करत तिच्या पदराला हाताने बाजुला करत म्हटले कि ," अगं कुठे मोकळे आहेत ते तर अजुन बंदच आहेत कि..." त्या उभारावरुन हात फिरवत होता.
त्याच्या हात फिरवण्याने सजनीच्या मनात गोड संवेदना उमटल्या. ती त्याला म्हणाली, "बाजुला व्हा... तुम्हाला काही वेळकाळ आहे कि नाही... कुठे उभे आहोत त्याचे तरी भान ठेवा... पटकन कोणी आत आले म्हणजे...." त्याला दुर लोटले.
"अगं त्यात काय एवढं कोणी आलं तर म्हणेल कि मालक त्यांच्या मालकिणीला प्रेमाचे धडे शिकवत आहेत." असे म्हणत त्याने तिला आपल्या जवळ खेचत म्हटले.

[rajsharma]

ती जवळ येताना तिने आपले दोन हात त्याच्या मर्दानी छातीवर ठेवले. या मुळे तिच्या छातीवरील स्तनं त्याच्या छातीवर आपटली नाहीत त्यांचा टोकदारपणा त्याला जाणवला नाही. त्याच्या छातीवर आपले डोके ठेवत ती म्हणाली, "होय का... म्हणे प्रेमाचे धडे शिकवताय... मग काल रात्री मला काय शिकवलं हो तुम्ही..."
तिचे हात आपल्या छातीवरुन काढत तिला आपल्या मिठीत आवळुन घेत तो म्हणाला, "अगं ती तर शाळेची बालवाडी होती... मग अजुन पुढे किती शिकवावं लागेल तुला...."
तेवढ्यात नोकराचा आवाज आला, "मालक निघताय न्हवं? लई उशीर व्हईल..."
गड्याचा आवाज ऐकल्यावर ती त्याला ढकलत त्याच्यापासुन दुर झाली. भुजंगरावाबरोबर जेव्हा ती बाहेर आली तेव्हा वाड्यासमोर दोन उमदी जनावरे उभी होती. भुजंगरावांनी तिच्यासाठी खास एक नविन घोडा मागवला होता. पण तिच्या चेहे-यावर नापसंतीचे भाव उमटले.
तिने त्याच्या लाडक्याला आवाज दिला, "छबल्याऽऽऽऽ......"
पागेतुन छबल्याचा खिंकाळण्याचा आवाज आला. तसे तिने पागेचा राखणदार तानाला आवाज दिला, "तान्या.....छबल्याला घेऊन ये..."
तान्याने आपल्या मालकाकडे नजर टाकली तेव्हा मालकांनी मान हलवुन होकार दिला. तेव्हा तिची जळजळीत नजर तान्यावर पडली. "तान्या... तुझ्या बाईसाहेबांचा हुकुम पाळायला एवढा वेळ लागतो."
"पण बाईसाहेब... मालकांनी तुमच्यासाठी नविन वारु आणलाय म्हणुन..." तो जरा चाचरत बोलला.
"छबल्याची सर कोणत्याच घोड्याला येणार नाही... जा तु छबल्याला घेऊन ये..."
जसे तान्याने छबल्याला सोडले तसा छबल्या खिंकाळत आपल्या मालकिणीकडे धावला. तिच्यासमोर येताच त्याने आपले पुढचे दोन्ही पाय वर करत तिला सलामी दिली. सजनी त्याच्याजवळ गेली त्याच्या आयाळीवरुन तिने प्रेमाने हात फिरवला. त्याच्या कपाळावरील चंद्रकोरीचे तिने चुंबन घेतले तसा तो फुरफुरला. तिला पाहुन जणु काही तो त्याच्या चार पायांवर नाचतच होता. भुजंगरावाला पण त्या जनावराचा हेवा वाटला. किती प्रेम त्याचे त्याच्या मालकिणीवर....
भुजंगरावाने तान्याला सांगितले, "तान्या या नविन घोड्याला पागेत नेऊन बांध..."
सजनी छबल्यावर स्वार झाली. घोड्यावर बसलेल्या सजनीच्या मांड्या भरदार वाटत होत्या. तिचे ते देखणे रुप पाहुन भुजंगरावाला स्वतःबद्दल अभिमान वाटला. त्यांनी आपली बंदुक पाठीवर घेत तिच्याबरोबर जंगलाकडे रवाना झाले. त्यांच्याबरोबर आलेले हाकारे डबे आणि ढोल वाजवत निघाले होते. आज भुजंगरावाला त्यांच्या जंगलातील वाघाची शिकार करायची होती.
हाका-यांनी उठवलेल्या आवाजाने वाघ बाहेर आला नव्हता. पण एक अघटीत घडले!!

[rajsharma]

त्या आवाजाने रानडुकरांचा कळप उधळला होता. तो कळप सरळ सजनीच्या अंगावर धावुन आला होता. तिच्या हातात बंदुक होती पण तीला त्याचे भानच राहिले नव्हते. एक नविन संकट उभे राहिले होते. रानडुकराच्या सुळ्याचा एक फटका देखील जीव जायला पुरेसा होता. भुजंगराव वेगाने तिच्याकडे धावले आणि विजेच्या चपळाईने सजनीला मागे खेचलं.
तिला खेचताना त्यांचा तोल गेला आणि ते बाजुला व्हायच्या आधीच एका रानडुकराची मुसंडी त्यांच्या दोन पायांमध्ये पडली. त्याच्या मजबुत सुळ्याने त्यांची मांडी फोडली. सुळ्याचा बाजुचा भाग त्यांच्या दोन पायांमधील नाजुक मांसल भागावर आपटला. त्या धडपडीत त्याचा सुळा त्यांच्या लंडावर बसला त्या जागेतुन रक्त बाहेर येत होते. सजनीने ते दृश्य पाहाताच तिचे डोळे पांढरे झाले!
हे दृश्याचा एक साक्षीदार होता तो म्हणजे त्या जंगलातला एक नामवंत दरोडेखोरचिमण्या....
त्याने परीस्थिती बघुन आपल्याजवळील बंदुकीने त्या डुकरावर गोळी झाडली. ते डुक्कर गतप्राण होऊन पडले. चिमण्या भुजंगरावाला ओळखत होता पण आज त्यांच्याबरोबर सजनीला पाहुन त्याचे डोळे तिच्या सौंदर्याने दिपले होते. त्याने ताबडतोब भुजंगरावाला उचलले आणि आपल्या घोड्यावर टाकले. घोडा भरदाव सोडून तो गावात आला आणि त्याने भुजंगरावाला हॉस्पिटलमध्ये भरती केलं. त्याने वेळेवर भुजंगरावाला आणले म्हणून त्याचा जीव वाचला होता.
भुजंगरावाला घरी आणले होते. त्यांच्या भरदार कंबरेखालील भाग सफेद पट्ट्यांनी झाकला गेला होता. जेव्हा चिमण्याने भुजंगरावाला हॉस्पिटलमध्ये आणलं होत तेव्हा सजनी बेशुध्द पडली होती. शुध्दीवर येताच तिने भुजंगरावाला पाहिलं आणि तिला जोरदार झटका बसला. त्याला तश्याच अवस्थेत वाड्यावर आणावं लागलं होत. सजनीने त्याची जातीने काळजी घेतली. तो पुर्ण बरा झाल्यावर जेव्हा तिने त्याच्या दोन मांड्यामध्ये आपला हात शेवटची पट्टी काढण्यासाठी घातला तर ती चमकली.

त्याच्या आधीच्या मजबुत लवड्याला बघुन ती घाबरली होती आता त्या ठिकाणी फक्त बारीकशी चोटली राहिली होती. तीसुध्दा फक्त मुतायच्या कामाची होती. त्या चोटलीकडे पाहुन आपल्याला आता शरीरसुख मिळेल काय या विचाराने सजनीच्या मनात विचारांचे वादळ उमटले. तिला डॉक्टरांकडुन बोलावणे आले.
तिथे गेल्यावर डॉक्टरांनी तिला स्पष्ट सांगितले, "हे बघा बाईसाहेब, आता भुजंगराव आपल्याबरोबर शैयासोबत करु शकत नाहीत. स्पष्टच सांगतो कि ते तुम्हाला रात्री बिछान्यावर सुख देऊ शकत नाही... आम्ही भरपुर प्रयत्न केला पण आम्हाला यश आलं नाही...."
बोलत असताना डॉक्टर तिच्या मुसमुसलेल्या देहाकडे बघतच होता. तिच्या छातीवरील पदर आता तिच्या दोन उरोजांमध्ये आल्यामुळे तिचे उन्नत स्तन उठुन दिसत होते. तिचे लक्ष जाताच तिने पदर सारखा केला आणि त्याच्याकडे औपचारीकरित्या हास्य केले आणि निघुन गेली.
एवढ्या मोठ्या वैभव प्राप्त असलेल्या राजाची ही दुर्दशा. त्याला काय नुसते मिठीत घेऊन पडायचे. सजनीला भुजंगराव जवळ घ्यायचा प्रयत्न करत होता. जवळ जवळ तीन महिन्यांचा तप ओलांडल्यावर सजनीलाही ते सुख हवेहवेसे वाटत होते. तिलाही त्याचे मन कळत होते पण... तिच्या मनात विचारांचे थैमान उठले होते.
भुजंगराव तिचा नवरा होता. त्यालाही वाटत होतं कि तिला जवळ घ्यावं, तिचे चुंबन घ्यावं. पण त्याच्या नुसत्या चुंबनाने सजनीच्या मादक देहाची आग अजुन भडकणार होती. ती भडकल्यावर ती विझवायची म्हणजे मोठा जहाल प्रश्न होता. ती भुक, ती आग भुजंगराव काही शमवु शकत नव्हता.

[rajsharma]

त्यांच्या रंगमहालात... आता तो रंगमहाल राहिला नव्हता. त्याचे सगळे रंग उडाले होते. तब्बल वर्ष उलटले होते त्या ठिकाणी श्रृंगाराचा पाउस पडला नव्हता. आज त्या श्रृंगाराचा पाउस पडायची वेळ आली होती. सजनी त्या मंचकावर
आपला उपाशी देह घेउन झोपली होती. आपल्या अंगात कामवासना धगधगु नये म्हणुन तिने त्याच्या बेड शेजारीच दुसरा बेड टाकला होता. भुजंगरावाला ते समजत होते म्हणुन तो ईतके दिवस काही बोलला नाही. पण आज... त्याला थांबवेना.
"सजनी...." भुजंगरावाने तिला साद घातली.
"अं... काय..?" अजुन ती झोपेत होती.
"अगं ऐकलस का?" तिला म्हणाला.
नाईलाजास्तव ती आपले डोळे चोळत उठली. ती भुजंगरावाकडे पाहातच राहिली. भुजंगराव आपले कपडे काढून नागडा तिच्या बाजुला बसला होता. एका पायाने लंगडत लंगडत तिच्या बेडवर येउन बसला होता. त्याला आज झोप नव्हती. यौवनानं मुसमुसलेलं सजनीचं शरीर दिसत होतं. तिने नको नको म्हणत असताना त्या देहाला कितीतरी वेळा खेळवलं होतं. आज त्याच देहाची त्याला प्रकर्षाने आठवण झाली होती.
पलंगाच्या कडेला आलेल्या सजनीच्या उघड्या मांड्या पाहिल्या. तिच्यासाठी खास बाहेरुन मागवलेला रेशमी गाऊन जो फक्त एका दोरीच्या मदतीने बांधलेला असतो तो गाऊन वरपर्यंत सरकला होता. त्या गोच्या मांड्या त्यांचा पुष्टपणा... या मांड्यांवर कितीवेळा त्यांच्या मांड्या पडल्या होत्या. त्यांची जीभही कितीवेळा त्या कोवळ्या मांड्यांवर फिरली होती. हे आठवतच त्यांची नजर मांडीवरनं तशीच वर गेली. त्याचा श्वास तापला. त्याचे हात तिच्या मांड्यांवर पडले.

"सजनी..." त्याचा हात तिच्या मांडीवर थरथरत होता. कापत होता. त्याच्या हाताचा स्पर्श तिला होताच ती मोहरली. त्याच्या हाताची बोटे मांड्यांच्यामध्ये चाचपु लागली. त्याचा तळहात त्यावरुन फिरला... सजनीच्या पायापासुन ते मस्तकापर्यंत शरीरसुखाची लाट दौडत गेली. तिचा फुरफुरणाच्या नाकपुड्यांमधुन उष्ण श्वास बाहेर येउ लागला. तिने त्याचा हात तसाच आपल्या मांड्यांमध्ये दाबुन धरला.
"पाटील..." तिच्या तोंडुन एक उसासा बाहेर पडला.
"बोल सजनी..."
"पाटील... माझ्यावर चढा... माझ्या देहाला कुस्करा... माझी आग विझवा... पाटील...." तिच्या मस्तकात नशा चढली होती.
भुजंगरावाने तिच्या देहाला आपल्या जवळ ओढले. तिच्या शरीराला आपल्या मिठीत घेत तिचा गाऊन तिच्या शरीरापासुन अलग केला होता. मांड्यांवरुन हात फिरवताना तिच्या कंबरेखालचं ते तलम वस्त्र काढुन फेकल होतं. तिच्या नग्न देहावर आपला बिनकामाचा नागडा देह सध्या तो विसरला होता कि आपण ते सुख तिला देऊ शकत नाही असा नागडा देह झोकला होता. त्याने आपली कंबर तिच्या मजबुत मांड्यांमध्ये भिडवली होती.

[rajsharma]

तिच्या मानेखाली डावा हात घालुन उजवा हात तिच्या पाठीखाली घातला होता. त्याची केसाळ छाती तिच्या नग्न स्तनांवर बसली. तिची पुष्ट छाती त्याच्या छातीच्या दाबाने विस्तारली. तिने त्यांच्या कंबरेला मिठी घातली होती.
"पाटील... माझ्या पायांमध्ये आपले पाय अडकवा आणि मध्ये जोर द्या... तुमच्या त्या लांबड्या लवड्याची मला माझ्या पायांमध्ये जाणीव का होत नाही. तुमचा तो धारदार खंजीर माझ्या पुच्चीत खुपसा. त्याचे वार करुन माझ्या पुच्चीला घायाळ करुन टाका." ती धुंदीत बोलत होती.
पाटलाने कंबरेची सगळी ताकद वापरली... पण सत्याला ते नाकारु शकत नव्हते... त्यांची ती राहिलेली चोटली... त्याने काय होणार होतं? ते फक्त मुतायच्या कामाचं राहिल होतं.
सजनी घामानं ओलीचिंब झाली होती. तिचा गळा कोरडा पडला होता. तिने आपल्या नागड्या देहाच्या कितीतरी मिया त्याच्या शरीराला घातल्या होत्या. पण त्याच्या चोटलीचे रुपांतर काही मोठ्या चोटात झाले नाही. तिची मस्ती उतरली नव्हती. तिची वासना धगधगत होती. तिची तहान भागवायला तो असमर्थ होता. त्याने आपली बोटे तिच्या पुच्चीत घातली आणि तो आतबाहेर करु लागला.
हातातोंडाशी आलेली शिकार. पण त्याने पोट भरत नसल्यामुळे ती चवताळलेली वाघीण काय करील? तिने आपल्या पुच्चीत घातलेली त्याची बोटे बाहेर काढत त्याला वरुन खाली ढकलले. पाटील खाली पडला.
"सजनी..." त्याला थोडे लागले होते.
"काय झाल. ओरडायला?" चवताळलेल्या वाघीणीसारखी ती बोलली.
"माझ्या तोंडाला किती लागल ते पाहिलंस का?"
"पाहिलं... ते तोंड परत मला दाखवु नका... तुमच्या लंडात आता माझी आग विझवायची ताकद राहिली नाही तर ते तोंड बघुन तरी काय करु... माझ्या शरीराची आग आग केलीत तुम्ही... भट्टीसारखं तापवलं त्याला... या तापत्या शरीरावर तुम्हाला साधं पाणी टाकता नाही आलं..." सजनीचा चेहेरा रागाने लाललाल झाला होता.
"सजनी... मी तुला तृप्त करु शकत नाही गं"
"मग माझ्याजवळ सुध्दा येउ नका... पाटील.."
तिने वाड्याच्या वरच्या रुममध्ये स्वतःची सोय करुन घेतली. तिने पाटलाबरोबर झोपायला नकार दिला होता. पाटील तिची अवस्था समजु शकत होते म्हणुन त्यांनी तिच्या मनासारखे केले. आता दोघे वेगळ्या खोल्यांमध्ये झोपणार होते.
आपले मन रमवण्यासाठी सजनी आता एकटीच शिकार खेळायला जात होती. आपल्या खोलीत बसुन पुस्तके वाचत होती. पण शरीरसुख ते तिला कुठून मिळणार होते... त्याची मात्र तिच्याकडे काही व्यवस्था नव्हती.
एकदा घरात बसुन कंटाळा आल्यामुळे तिने बाहेर शिकारीला जायचे ठरविले. बाहेर येउन तिने तिच्या लाडक्याला आवाज दिला "छबल्याऽऽऽ...."
तिच्या आवाजाने ते मस्तवाल वारु उधळत तिच्यासमोर हजर झालं. पण जाताना ती बंदुक न्यायची विसरली. जंगलात फिरताना तिच्या घोड्यासमोर चिमण्या दरोडेखोराचा घोडा आला. त्याला पाहाताच तिने आपला घोडा त्याच्या घोड्यासमोर आडवा घातला. तिचा घोडा समोर येताच त्याचा घोडा मोयानं खिंकाळला. त्याचे पुढचे पाय हवेत वर उचलले गेले आणि काही सेकंदात ते खाली आले.
"कोण आहे?" सजनीने तिखट आवाजात विचारले.
"मी हाये... चिमण्या... या जंगलाचा रक्षक...."तो उत्तरला.
"पण आम्ही कोणाला या जंगलात नोकर ठेवला नाही... चिमण्या.."
"बाईसाहेब... जंगलाचा रक्षक कोणी ठेवला नाही. मी माझ्या मर्जीने या जंगलाचे रक्षण करतो..."
"पण हे जंगल आमच्या मालकीचे आहे. तुला कोणी रे हे उपद्व्याप करायला सांगितले??" तिच्या आवाजात धार होती.